ဒီေန႔ ဒီရက္ကို ေရာက္လာမယ္ ဆုိတာကို သတိမထားလိုက္မိခင္မွာပဲ က်ဳပ္အတြက္ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ေတြက ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။
အခုေတာ့…။
မ်က္ႏွာေပါက္ဆုိးဆိုး အသားမဲလဗ်စ္နဲ႔ လူတေယာက္က အညွာအတာမဲ့လွစြာနဲ႔ တြန္းထုိးပစ္ခ်လိုက္တာ က်ဳပ္လဲ ေျမေပၚကို ၀႐ုန္းသုန္းကားနဲ႔ ျပဳတ္က်သြားပါေလေရာ။ ေျမႀကီးေပၚေရာက္လို႔ နာက်င္တဲ့ ေ၀ဒနာကို ညည္းတြားဖို႔ အခ်ိန္မရခင္မွာဘဲ အသက္ခပ္ရြယ္ရြယ္ လူတေယာက္က က်ဳပ္ကို တရြတ္တိုက္ ဆြဲေခၚသြားျပန္တယ္။ ေစာေစာက က်ဳပ္ကို ပစ္ခ်လိုက္တဲ့ လူက အေပၚကေန လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္ …။
`ဟိုးၿခံေထာင့္မွာ သြားပုံထားလိုက္ကြာ၊ ေနာက္မွပဲ ပိုင္းေတာ့မယ္´
***
က်ဳပ္ရဲ့ ေမြးဖြားမႈအစကို ေျပာရရင္ေတာ့ မိုးဦးက်ရာသီရဲ့ ေန႔ေလးတရက္မွာပါ။ စြတ္စိုႏူးအိေနတဲ့ ေျမျပင္ခပ္ပြပြကို က်ဳပ္ရဲ့ ထိပ္ဦး ခပ္ခၽြန္ခၽြန္နဲ႔ တြန္းတိုးထြက္လာေတာ့ က်ဴပ္ထက္ အရင္ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးတူေတြက က်ဳပ္ကုိ စီးမိုးၾကည့္ၿပီး ႀကိဳဆိုလိုက္ၾကတယ္။ ရက္အတန္ၾကာတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်ဳပ္ကို ေတြ႔သြားတဲ့ လူတေယာက္က ၀မ္းသာအားရနဲ႔ ေရရြတ္လိုက္တယ္။
`ဟာ၊ ၀ါးပိုးမွ်စ္ ထြက္ေနၿပီေဟ့´
၀၀ကစ္ကစ္၊ ညိဳႏုႏုေရာက္ ရြက္ဖတ္ေလးေတြနဲ႔ က်ဳပ္ကို အစပထမေတာ့ လူတခ်ိဳ႔က ခ်ိဳးယူမလို႔ ႀကံစည္ခဲ့ၾကေသးတယ္။ `မွ်စ္တကာ့ မွ်စ္ထဲမွာ ၀ါးပိုးမွ်စ္က အခ်ိဳဆုံး´ ဆိုပဲ…။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္သက္သာသြားတာက အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးဟန္ ရိွတဲ့ အသက္ႀကီးႀကီးလူတေယာက္က `ေဟ့၊ ေဟ့ ၀ါးပိုး၀ါးက ရွားပါသဘိနဲ႔၊ မခ်ိဳးၾကပါနဲ႔ဟ´ လို႔ တားလိုက္လို႔ က်ဳပ္မွာ ၀ါးလားေျမာက္ခြင့္ ရခဲ့ရတာ။ ႏို႔မို႔ရင္ေတာ့ မွ်စ္ဘ၀မွာတင္ ေစာေစာစီးစီး ဟင္းအိုးထဲေရာက္ၿပီပဲ။
ဟုတ္ေတာ့လဲ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ ၀ါးပိုး၀ါးမ်ိဳးက ၀ါးေတြထဲမွာေတာ့ ေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး၀ါးမ်ိဳးလို႔ေတာင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ မွ်စ္ဆုိရင္လည္း မွ်စ္မို႔ တျခားမွ်စ္ေတြထက္ အရသာပိုခ်ိဳ၊ ပုိေကာင္းတဲ့အျပင္ တခဏေလး ျပဳတ္လိုက္တာနဲ႔တင္ အခါးအရသာ ေပ်ာက္တယ္။ ၾကခတ္၊ၾကေသာင္းမွ်စ္ေတြလို ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္ေတြမ်ားေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို အခ်ိန္ၾကာၾကာ ျပဳတ္မွခ်ိဳတာကလား၊ ၿပီးေတာ့ ဒင္းတို႔ေတြ ၀ါးလားေျမာက္လာေတာ့လဲ က်ဳပ္တုိ႔လို ဖြံ႕ထြားထြားမဟုတ္…။ ဒီေကာင္ေတြေၾကာင့္ပဲ ေနမွာ၊ လူေတြက ခပ္ပိန္ပိန္ေကာင္မေလးေတြကို ဆုိရင္ `၀ါးျခမ္းျပား ေထာင္ထားသလိုပဲေနာ္´ လို႔ ႏိႈင္းၾကတာ…။
ဒီလိုနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ..။ တေဖာင္သာသာ အျမင့္ေလာက္ အရြယ္ကို ေရာက္ၿပီဆိုမွပဲ က်ဳပ္လဲ မွ်စ္ဘ၀ကေန လြတ္ၿပီကၽြတ္ၿပီဟဲ့ ဆိုၿပီး ဟင္းခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ တခ်ိဳ႔လူေတြမ်ား မွ်စ္ရွားတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ `မွ်စ္ပ်ံ´ ဆုိၿပီးေတာ့ တခ်ိဳ႔၀ါးေပါက္စေလးေတြကို ခုတ္ခ်င္ခုတ္တတ္ေသးတာ၊ အႏုေလးနည္းနည္းေလာက္ က်န္တဲ့ ၀ါးႏုႏု ထိပ္ဖ်ားကုိ မွ်စ္အျဖစ္နဲ႔ မရမက ရွာႀကံစားေသာက္ေနတတ္ေသးတာေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာနဲ႔ပဲ မွ်စ္ဘ၀ကို လြန္လို႔ ၀ါးလူပ်ိဳေပါက္ ဘ၀ကို ေရာက္ခြင့္ရခဲ့တယ္ ဆုိပါေတာ့…။
၀ါးဘ၀ရဲ့ ပထမႏွစ္တာကေတာ့ က်ဳပ္အတြက္ အေပ်ာ္ဆုံး အခ်ိန္ေတြပါပဲဗ်ာ။ ၀ါးဖတ္ေလးေတြ ကပ္ေနဆဲ ႏုပ်ိဳပ်ိဳနဲ႔ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ကို လူေတြကလဲ မလိုလားၾကေသးဘူးေလ။ သူတို႔အေျပာကေတာ့ `၀ါးဆုိတာ အနည္းဆုံး တႏွစ္သက္တမ္းေလာက္မွ ပိုးထိုးနည္းတာ´ ဆုိပဲ။ က်ဳပ္တို႔လို႔ ၀ါးေဆြႀကီးမ်ိဳးႀကီး ၀ါးပုိး၀ါးမ်ိဳးဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ၾကာေလေလ ပုိရင့္ေလေလ၊ ေရရွည္ခံေလပဲတဲ့။
ေလျပင္းကေလး တေသာ့ေသာ့ ႏွင္လာၿပီလားဆုိရင္ က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္က ဟီးေလးယိမ္းႏြဲ႔လို႔ ဟိုတိမ္းဒီတိမ္း တိမ္းရတာ ေဘးက ၀ါးပိုးပ်ိဳမေလးကိုေတာင္ တခ်က္တခ်က္ သြားထိမိလို႔ ရင္ခုန္ရေသးတယ္။ ၀ါးပိုးပ်ိဳမေလးရဲ့ ၀ကစ္ကစ္ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ ကိုယ္လုံးနဲ႔ ထိခတ္ရပလားဆိုရင္ ေႏြဦးရဲ့ ကဗ်ာသံလို႔ေတာင္ လူေတြတင္စားေလ့ရိွတဲ့ ၀ါးရင္ခတ္သံေတြကို ၾကားရႏိုင္ေသးတာေပါ့…။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ရက္ေတြၾကာလာေတာ့ က်ဳပ္တခုခုကို သတိထားမိလာရတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ဳပ္ေဘးနားက ၀ါးအကို၊ ၀ါးအမေတြ တစတစေလ်ာ့ပါးလာတာကိုပါပဲ။ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ခုတ္ထစ္သံေတြရဲ့ ေအာက္မွာ လူေတြေနာက္ကို လိုက္သြားရမယ့္ သူတို႔ေတြက အၿပဳံးလဲ မပ်က္ၾကဘူးဗ်။ လူေတြရဲ့ လွည္းေပၚမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးပဲ လိုက္သြားၾကတာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ေတာ့လဲ က်ဳပ္ရဲ့ အလွည့္ကို ေရာက္လာတာပါပဲဗ်ာ။
က်ဳပ္ကုိ ခုတ္လွဲၿပီး က်ဳပ္ကုိယ္ေပၚက အကိုင္းအခက္ေတြကို ရွင္းလင္းပစ္လိုက္ေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ဟာလာဟင္းလင္းႀကီး လိုလိုေတာ့ ခံစားလိုက္ရသား…။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္ရင္ခုန္ေနတယ္။ ေလတိုက္ရာေနာက္ ယီးေလးခိုေနရတဲ့ ဘ၀ရဲ့ အဆုံးသတ္ ဟိုဘက္မွာ လူေတြက က်ဳပ္ကို ဘယ္ကိုေခၚသြားၾကဦးမလဲ ဆိုတာ၊ ဘယ္လိုေနရာေတြမွာ က်ဳပ္ဘာေတြ ေတြ႔ရမွာလဲ…။
***
ပထမေတာ့ က်ဳပ္ကို ေခၚလာတဲ့ လူႀကီးက သူ႔အိမ္ေအာက္မွာ က်ဳပ္ကို ေခ်ာင္ထိုးထားေသးတယ္။ ရက္အေတာ္ၾကာေတာ့မွ တျခားလူတေယာက္က က်ဳပ္ကို လာဆြဲထုတ္တယ္။ အိမ္ေအာက္မွာ ေခ်ာင္ထုိးထားတုန္းကေတာ့ မြန္းက်ပ္လိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့…။ ေမွာင္ကလဲ ေမွာင္ေသးသဗ်ာ။
ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ေတြ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ကို ႏွစ္ျခမ္းခြဲလို႔ အိမ္ေရွ႔ေရတံစက္ၿမိတ္ေအာက္မွာတခု၊ အိမ္ေနာက္မွာ တခု ေရတံေလ်ာက္ လုပ္လိုက္ၾကပါေလေရာ…။
တကယ္ေျပာတာပါ၊ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္ ခႏၶာႏွစ္ျခမ္း ျဗန္းျဗန္းကြဲသြားေပမယ့္ က်ဳပ္၀မ္းမနည္းခဲ့ပါဘူး။ မိုးေတြရြာလာၿပီလား ဆုိရင္ အင္ဖက္ေခါင္မိုးေပၚကေန လူးလိမ့္ေျပးဆင္းလာတဲ့ မိုးေရစက္ သေကာင့္သားေတြကုိ က်ဳပ္က တတ္ႏိုင္သေလာက္ စုစည္းၿပီးေတာ့ က်ဳပ္ရဲ့ အိမ္ႀကီးသခင္ အလိုက် သြန္ခ်ေပးရတာကို က်ဳပ္ေပ်ာ္တယ္။ တခါတေလမ်ား က်ဳပ္သြန္ခ်လိုက္တဲ့ မိုးေရး တျဗန္းျဗန္းေအာက္မွာ အိမ္ႀကီးရွင္ရဲ့ ကေလးေတြ ေဟးေဟးဟားဟား ေအာ္ဟစ္ ေပ်ာ္ျမဴးေနရင္ က်ဳပ္မွာ ပိုေပ်ာ္ရတယ္။ ေပ်ာ္လြန္းလို႔ မိုးေပၚကေန က်လာတဲ့ မိုးေရစက္ေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ အမိဖမ္းၿပီးေတာ့ အဲဒီကေလးေတြေပၚကို ျဖန္းသြန္ခ်ေနေတာ့တာ…။
က်ဳပ္သြန္ခ်ေပးလိုက္တဲ့ မိုးေရေတြကို အိမ္ႀကီးရွင္က ေရပုံးေတြနဲ႔ ကဲ့ကဲ့ၿပီး ရာ၀င္အိုးႀကီးထဲမွာ ျဖည့္ထားတတ္တယ္။ ၿခံေထာင့္မွာ ေရတြင္း ရိွေပမယ့္ သူက မိုးေရကို ပုိႀကိဳက္တာလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်ဳပ္ရဲ့ စြမ္းေဆာင္မႈကို က်ဳပ္ေက်နပ္မိတယ္။ က်ဳပ္သာ မရိွခဲ့ရင္ သူက ဒီမိုးေရေတြကို ခက္ခက္ခဲခဲ ခံယူေနရေတာ့မွာေလ…၊ အဲဒီလို ေတြးမိရင္ တခါတေလမ်ားဆို က်ဳပ္ စိတ္ႀကီးေတာင္ ၀င္မိေသးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ မိုးရြာခ်ိန္ဆိုရင္ စိုစိုစြတ္စြတ္နဲ႔ ေပ်ာ္ပါးလိုက္၊ ေႏြေခါင္ေခါင္ဆိုရင္ေတာ့ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ကိုယ္ေပၚမွာ အင္ဖက္မိုး အက်ိဳးအေၾက တခိ်ဳ႔က ေနရာယူလိုက္နဲ႔ ႏွစ္ေတြ အတန္ၾကာခဲ့ျပန္တယ္။
***
အခုေတာ့ က်ဳပ္ မေရာက္ခ်င္တဲ့ အခ်ိန္ကို တကယ္ပဲ ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။
မႏွစ္ကတည္းက က်ဳပ္အိမ္ၾကီးရွင္က ေဆြးျမည့္စျပဳေနတဲ့ က်ဳပ္ခႏၶာကိုယ္ကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္စ ျပဳေနတာ က်ဳပ္သတိထားမိပါရဲ့။ သူက `ေနာင္ႏွစ္ အိမ္ကို သြပ္မိုးမိုးမွပဲ ေရတံေလ်ာက္ေတြကိုပါ တခါတည္း လဲေတာ့မယ္´ လို႔ ေျပာေနကတည္းက ရင္ထိတ္ေနခဲ့ရတာ အခုေတာ့ က်ဳပ္ကို သူမလုိလားေတာ့တာ ေသခ်ာသြားခဲ့ၿပီေလ။
အိမ္မိုးကူဖို႔ အငွားေခၚထားတဲ့ အဲဒီ မ်က္ႏွာေပါက္ဆုိးဆိုးနဲ႔ေကာင္ ကို က်ဳပ္မုန္းလိုက္တာဗ်ာ။ အသံကလဲ က်ယ္ေလာင္ေလာင္နဲ႔ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႔ကရာသီခ်င္းေတြ ေအာ္ဆိုၿပီး အင္ဖက္မိုးေတြကို တဗ်ီးဗ်ီးနဲ႔ ဆြဲျဖဳတ္ကန္ေနတာ အင္ဖက္ေတြက က်ဳပ္အေပၚမွာ လာလာပိေနလို႔ `ေဟ့လူ၊ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ပါဗ်´ လို႔ လွမ္းေျပာတာကိုေတာင္ သူက အေရးမစိုက္ဘူး။
အဲဒါနဲ႔ အင္ဖက္မိုး အေဆြးေတြရဲ့ အလွည့္လဲ ၿပီးေရာ က်ဳပ္ကုိပါ မခ်န္ ေျမႀကီးေပၚကို တြန္းထိုးပစ္ခ်လိုက္ေတာ့တာပါပဲ။
***
ၿခံေထာင့္ကို လာပုံထားတဲ့ က်ဳပ္အနားကို လူတေယာက္ ထပ္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သူ႔လက္ထဲမွာကေတာ့ ခပ္ထက္ထက္ ဓားမရြယ္ရြယ္ တေခ်ာင္းကို ကိုင္လုိ႔ေပါ့…။ က်ဳပ္ခႏၶာကုိယ္ကုိ တပိုင္းစီ၊ တပိုင္းစီျဖစ္သြားေအာင္ တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ခုတ္ပိုင္းပစ္လိုက္တာ သိပ္မၾကာလိုက္ခင္မွာပဲ က်ဳပ္တကိုယ္လုံး တစစီျဖစ္သြားတယ္။ ေသခ်ာသြားၿပီ…။ သူတုိ႔ က်ဳပ္ကို ထင္းစိုက္ပစ္ၾကေတာ့မယ္။
ေမြးကင္းစ မွ်စ္စို႔အရြယ္ကေန ၀ါးလားေျမာက္လို႔ အခု ၀ါးအိုမင္းမစြမ္း ျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္အထိ က်ဳပ္ တတ္ႏိုင္တဲ့ဘက္ကေန က်ဳပ္ရိွေနတဲ့ ၀န္းက်င္ကို အက်ိဳးရိွေအာင္ လုပ္ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ထင္မိသားပါပဲ။ မိုးေရလာခ်ိဳးတဲ့ ကေလးေတြေရာ၊ မုိးေရခံတဲ့ အိမ္ၾကီးရွင္ကပါ က်ဳပ္ကို အသိအမွတ္ မျပဳခဲ့ၾကရင္ေတာင္ က်ဳပ္ဟာ အခ်ိန္ကာလ တခုအထိေတာ့ သူတို႔ေတြ အက်ိဳးရိွေအာင္ ကူပ့ံေပးႏိုင္ခဲ့တယ္လုိ႔ေတာ့ က်ဳပ္ထင္မိတယ္။
အခုလဲ ေဆြးျမည့္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အပိုင္းအစေတြကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး ထြက္လာမယ့္ အပူစြမ္းအင္ေတြကေန သူတို႔ တခုခုကို ခ်က္ျပဳတ္ၾက၊ ေၾကာ္ေလွာ္ၾကေတာ့မယ္။ အလွ်ံညီးညီး ေလာင္ေနတဲ့ မီးေတြက က်ဳပ္ကို ျပာမႈန္ေတြ အျဖစ္ကို ေျပာင္းပစ္ၾကေတာ့မယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ က်ဳပ္ေပ်ာ္ေနခ်င္ပါေသးတယ္။ ေဟာဒီ ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္၊ ျပာမႈန္ အျဖစ္မေရာက္မီေလး အထိကို က်ဳပ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အားေတြနဲ႔ ခင္ဗ်ားတုိ႔ကို အက်ိဳးျပဳခ်င္ေနပါေသးတယ္ဗ်ာ။
ကလိုေစးထူး
6 comments:
၀ါးပင္ကို ျငမ္းလို့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္တာ ဒီတခါပဲၾကားဖူးတယ္။
ဖတ္လို့ေကာင္းသလို အဓိပၸါယ္လဲ ရိွတယ္ေနာ္။
ျငမ္းဆိုတာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူတတ္ႏိုင္သေလာက္နဲ့ေတာ့ အက်ိဳးျပဳခဲ့တာပါပဲ။
ျဖဴ
ကိုေစးထူးေရ...မၽွစ္ေလးေတြမစားရက္ေလာက္ေအာင္၊ ဝါးေလးေတြမျခမ္းဝင့္ေလာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ခံစားသြားနိုင္တဲ့ အေရးအသားက တကယ္ေလးစားအတုယူစရာပါ။
"ဘုရားျပီးရင္ ျငမ္းဖ်က္တယ္ .."
ဘုရားတည္ဖို႔အတြက္ ျငမ္းဟာ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ပါတယ္။
တည္ျပီးတဲ့ ဘုရားကို လူေတြ ရွိခိုးေနၾကစဥ္မွာ ျငမ္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ၀ါး ကေတာ့ တေနရာမွာ အမႈိက္ဘ၀ .. ဒါမွ မဟုတ္ အသံုးမ၀င္ေတာ့တဲ့ ဘ၀နဲ႔ တည္ရွိေနရတယ္။
အဲဒီ ျငမ္း တျဖစ္လဲ ၀ါးရဲ႕ဘ၀ကို စာနာစြာ ေရးဖြဲ႕ထားတဲ့ ဒီစာကို တကယ္ပဲ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။
အျမဲတမ္း ျငမ္းဘ၀မ်ားကို စာနာႏိုင္ပါေစ ... ။
ဒီလိုအေတြးပိူ ့စ္ေလးဖတ္ဖူးတာ အခုပထမဆံုးပဲ ျငမ္း( ၀ါး) ေလးတစ္ပင္ရဲ့အေတြးေလးကို ခံစားေရးဖြဲ ့ထားတာအရမ္းေကာင္းတယ္ အစ္ကိုေရ့ သက္မဲ့ေလးေတြေတာင္ ေပါက္ကြဲခ်င္ေသးတာပဲေနာ္ မလိုေတာ့လည္း ေျမာင္းထဲေရာက္သြားၾကတာပါပဲ ။
အေရးအသားေျပာင္ေျမာက္ပါေပ့..။
ကိုေစးထူးေရ - ပိတ္ရက္မို႔လို႔ စာအေၾကြးေတြ လိုက္ဖတ္ေနတာ။ ဒီပို႔စ္ေလး ခုမွဖတ္ျဖစ္တယ္။ သိပ္ဖတ္လို႔ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။
Post a Comment