“ေလာကမွာ ဘာမွအလကားမရဘူး” ဆိုတဲ့ စကားက ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေသြးထြက္ေအာင္ကို မွန္ပါတယ္လို႔ ေျပာရေတာ့မွာပါပဲ။ က်ေနာ့္ စက္ထဲမွာ အႏွစ္ႏွစ္အလလကတည္းက ခိုေအာင္းခဲ့ဟန္တူတဲ့ ေမာင္မင္းႀကီးသား Spyware မ်ားရဲ့ လက္ခ်က္နဲ႔ က်ေနာ့္ ကြန္ပ်ဴတာ ခမ်ာ ဖုတ္လိႈက္ဖုတ္လိႈက္နဲ႔ ၿငိမ္သက္သြားလိုက္တာ ျပန္ႏိုးလာတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ စက္ထဲမွာ ရိွတဲ့ ပ႐ိုဂရမ္ေတြနဲ႔ Documents ေတြ အားလုံး၊ ဘာတခုမွကို မက်န္ေတာ့ပါဘူး။ ႏွေမ်ာတသ အျဖစ္ရဆုံးကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္မွာ မတင္ျဖစ္တဲ့ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးေတြ၊ ေရးလက္စ သီခ်င္းတပုိင္းတစေတြ အားလုံး ပါသြားတာပါပဲ။ အဆုိးထဲက အေကာင္းအေနနဲ႔ကေတာ့ ဗိုင္းရပ္စ္ အကိုက္ခံရတဲ့ စက္တလုံးကို ဘယ္လိုကုိင္တြယ္ ျပင္ဆင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ နည္းပညာေတာ့ အတန္အသင့္ ရလိုက္ပါတယ္။
အြန္လိုင္းနဲ႔ လုံး၀အဆက္ျပတ္ေနေတာ့ က်ေနာ့္ဆီကို လာလည္ၾကသူေတြအတြက္ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ထားတဲ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ အခ်ိန္ကုန္ေနသလို ျဖစ္မွာစိုးတာနဲ႔ ငပိသံတ၀က္ အဂၤလိပ္လို ပို႔စ္ကို တင္လိုက္ရတာ အူေတာ့ အယားသား…။ စာၾကည့္တိုက္ကေန သြားတင္ရတာမို႔ ျမန္မာေဖာင့္ မရိွေတာ့ စီေဘာက္စ္ထဲမွာ ျမန္မာ ဘာသာနဲ႔ လာႏႈတ္ဆက္ၾကတာေတြကိုလဲ ဘယ္လိုမွ ဖတ္လို႔မရပါဘူး။ အခု စက္ျပန္ေကာင္းေတာ့မွပဲ အားရပါးရႀကီး ဖတ္ရတယ္။
***
က်ေနာ့္ စီေဘာက္စ္မွာ အခ်ိန္ကုန္ခံ၊ အင္တာနက္ဖိုး အကုန္ခံ၊ လက္အေညာင္းခံၿပီး စီေဘာက္စ္တခုလုံး ျပည့္ေနေအာင္ ေၾကာ္ျငာလာလာ၀င္တဲ့ တေယာက္ကုိ စီေဘာက္စ္ သုံးခြင့္ပိတ္ပင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီ (ဘယ္သူမွန္း မသိတဲ့) ပုဂၢိဳလ္ကို ဒီေနရာကေန ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အခုလို ပိတ္လုိက္တဲ့အတြက္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနသပဆိုရင္လဲ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ပါဘူး။ မိမိကုိယ္ႏိႈက္ကိုက မယုံၾကည္၊ မေလးစားတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆုိတဲ့ စကားလုံးနဲ႔ လာကိုင္ေပါက္ၿပီးေတာ့ `ဒီမိုသမားေတြ ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္´ နဲ႔ လာေျပာေနလဲ က်ေနာ္ ဂ႐ုစိုက္ေနေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေနာက္ထပ္ အဲဒီလို လာလုပ္သမွ် အိုင္ပီလိပ္စာမွန္သမွ်ကိုလဲ မပ်က္မကြက္ ဘန္းေတာ့မွာ ျဖစ္ေၾကာင္းကို အသိေပးလိုပါတယ္။
`လူ႔အခြင့္အေရး´ ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို အ႐ိုးရွင္းဆုံး ေျပာရရင္ ကုိယ့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးကို ဆန္႔တန္းလိုက္၊ အဲဒါမွ အားမရေသးရင္ အဲဒီဆန္႔တန္းထားတဲ့ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အားရပါးရႀကီး ေ၀ွ႔ယမ္းပစ္လိုက္၊ ေဘးလူကို သြားမထိသေရြ႕ကေတာ့ အဲဒါ လူ႔အခြင့္အေရးပါပဲ။ ငါ့မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ရိွတယ္ ရမ္းကားေမာက္မာတဲ့ အျပဳအမူကိုေတာ့ လူ႔အခြင့္အေရးစံနဲ႔ မသတ္မွတ္လိုဘူး။ တဖက္သားကုိ အျပန္အလွန္ ေလးစားသမႈ ေပးတယ္ဆိုတာကုိ သိပ္ခက္ခဲေနတယ္ထင္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေနရာမွ အသုံးတည့္တဲ့ လူတေယာက္ ျဖစ္လာမယ္လို႔လဲ က်ေနာ္မထင္ပါဘူး။
***
အဆက္ျပတ္ေနတဲ့ ကာလေတြအတြင္းမွာ လြတ္သြားတဲ့ သတင္းေတြ၊ မဖတ္လိုက္ရတဲ့ စာေတြကို လိုက္ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ စာေတြ၊ သတင္းေတြကို လိုက္ဖတ္ရင္းနဲ႔ Gap တခုကို ထင္ထင္ရွားရွားႀကီး သတိထားမိပါတယ္။
အလုပ္လုပ္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ ေနရာမွာ တဘက္နဲ႔တဘက္၊ တေယာက္နဲ႔တေယာက္၊ တဖြဲ႔နဲ႔ တဖြဲ႔ရဲ့ မတူကြဲျပားတဲ့ အျမင္ေတြကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ဖယ္ထားၿပီးေတာ့ တူညီတဲ့ အခ်က္ကို အေျခခံရင္ ပုိေကာင္းႏိုင္မွာပါ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ဘဲ မတူညီတဲ့ အေျခအေနေတြ၊ အျမင္ေတြကိုပဲ တည္ၿပီးေတာ့ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အခ်ိန္ၾကာလာေလေလ တဘက္နဲ႔ တဘက္ ပုိေ၀းသြားေလေလ ျဖစ္လို႔ တကယ္တမ္း ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္သင့္တဲ့ အလုပ္ေတြမွာ ဟုတ္တိပတ္တိ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေလ့ရိွပါတယ္။
အနီးကပ္ဆုံး ဥပမာအားျဖင့္ ႏိႈင္းျပရရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံကို တိုက္ခတ္သြားတဲ့ နာဂစ္မုန္တုိင္းအၿပီးမွာ ေလေဘးဒဏ္ခံ ျပည္သူေတြအေပၚ ကူၾက၊ပ့ံၾက၊ ေဖးမၾကတဲ့ ကိစၥမွာပါ။ အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ လက္ရိွအာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ကုိင္တြယ္မႈ အပုိင္းကုိေတာ့ ဘာမွကို ေျပာခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့လုိ႔ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ မဆက္စပ္တဲ့ တျခားေသာ လူပုဂၢိဳလ္ေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေတြအေနနဲ႔ကေတာ့ ေလေဘးဒဏ္ခံ ျပည္သူေတြအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္ငန္းေတြကို လုပ္ၾကတဲ့ အခါမွာ အထက္မွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ လက္ရိွေနထုိင္ေနၾကတဲ့ ေနရာ၊ သိေတြ႔ျမင္ၾကားရပုံျခင္း မတူကြဲျပားမႈေတြေၾကာင့္ နားလည္မႈ Gap ေတြ ေပၚလာတာကို သတိထားမိပါတယ္။
တကယ္တမ္း အျဖစ္သင့္ဆုံးကေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ လူအားနဲ႔ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြကို လက္ေတြ႔လုပ္ေနၾကသူေတြနဲ႔ လူအားနဲ႔ ကူညီဖုိ႔ငွာ မစြမ္းသာတဲ့ ျပည္ပကလူေတြရဲ့ ေငြအားကို ခ်ိတ္ဆက္မိမိနဲ႔ ေပါင္းစပ္ၿပီးေတာ့ တကယ္တမ္း ဒုကၡေရာက္ေနသူေတြကို ထိေရာက္စြာ ကူညီတာမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္ဖို႔ကေတာ့ ျပည္တြင္းနဲ႔ ျပည္ပက လူေတြၾကားမွာ ရိွတဲ့ နားလည္မႈ၊ မတူတဲ့ Gap ကုိ က်ဥ္းေျမာင္းသထက္ က်ဥ္းေျမာင္းဖို႔ လိုပါတယ္။
ျပည္တြင္းမွာ လူတစု၊ ဒါမွမဟုတ္ အဖြဲ႔တခုက တကယ္ကုိပဲ လူမႈေရး အလုပ္ေတြကို ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္ေနတယ္ ဆုိပါစို႔…။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္ပကလူေတြ (မီဒီယာနဲ႔ ဘေလာ့ဂါေတြအပါအ၀င္) အလုပ္သင့္ဆုံးကေတာ့ အဲဒီ အထဲက လူေတြ လက္ရိွ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ကို ပိုမိုအားေကာင္းလာေအာင္၊ အဲဒီအလုပ္ကို ပ့ံပုိးကူညီသူေတြ မ်ားသထက္ မ်ားလာေအာင္ လႈ႔ံေဆာ္ရပါမယ္။ အဲဒီလို လႈံ႔ေဆာ္တဲ့ ေနရာမွာ အထူးသတိထားသင့္တဲ့ အခ်က္ကေတာ့ မိမိ ေရးလုိက္၊ ေျပာလိုက္တဲ့ သတင္းအခ်က္အလက္က ျဖစ္ေစ၊ ေရးသားမႈ တခုခုကေန ျဖစ္ေစ ေပၚေပါက္လာတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြေၾကာင့္ ျပည္တြင္းမွာ လူမႈေရး လုပ္ငန္း လုပ္ေနသူေတြနဲ႔ အာဏာပိုင္ေတြကို ထိပ္တိုက္ေတ့ေပးလိုက္သလို မျဖစ္ေအာင္ ဆင္ျခင္ သတိထားသင့္တာပါပဲ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ ကုိယ္က ေစတနာေကာင္းတဲ့ ႏိႈးေဆာ္လိုက္တယ္ပဲထား၊ ဟိုဘက္မွာ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႔လုပ္ေနရတဲ့ ျပည္တြင္းက လူေတြကုိ ဒီကေန အခ်ဳပ္ထဲထည့္ေနတာနဲ႔ တူသြားပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္တခ်က္ သတိထားမိတာကေတာ့ သတင္းအခ်က္အလက္တခုခုကုိ ရည္ရြယ္ခ်က္ ရိွရိွနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မရည္ရြယ္လိုက္ဘဲနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မီဒီယာေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ မွားယြင္းတင္ျပလိုက္ၿပီဆိုရင္ ျပည္တြင္းက (ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ ႐ုပ္ျမင္သံၾကား… အစရိွတဲ့) မီဒီယာေတြထက္စာရင္ ျပည္ပေရာက္ မီဒီယာေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ့ အမွားအယြင္းက ပုိၿပီးေတာ့ လက္ညွိဳးထိုး ေထာက္ျပခ်င္စရာ ျဖစ္တာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဒါကလဲ အခ်က္ႏွစ္ခ်က္ေပၚမွာ အေျခခံၿပီးေတာ့ ျဖစ္တာလို႔ က်ေနာ္ ျမင္ပါတယ္။
တခ်က္ကေတာ့ လက္ရိွအာဏာပိုင္ေတြရဲ့ သတင္းမွားေတြကေတာ့ ႐ုိးေနၿပီမို႔ အဲဒီလူေတြ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္က မွန္သည္ျဖစ္ေစ၊ မွားသည္ျဖစ္ေစ လူေတြက သိပ္ၿပီးေတာ့ အေလးမထားေနေတာ့တာက တခ်က္ပါ။ ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ျပည္တြင္းက မီဒီယာေတြက အမွားေတြကို ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ သူတုိ႔ မွားေၾကာင္းကို ေထာက္ျပလိုက္ရင္ အႀကီးစား ဒုကၡေတြကို ရလာႏိုင္ေပမယ့္ ျပည္ပေရာက္ သတင္းမီဒီယာေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြက သတင္းအခ်က္အလက္ တခုခု (မွန္ေနရင္သာ မေထာက္ခံရင္ ရိွမယ္) မွားယြင္းေနလုိ႔ ေထာက္ျပကဲ့ရဲ့မယ္ဆုိရင္ လူတန္းစားမေရြး၊ အဖြဲ႔အစည္းမေရြး လြတ္လပ္စြာနဲ႔ အားရပါးရႀကီး ေထာက္ျပ လက္ညိွဳးထိုးလို႔ ရပါတယ္။ သတင္းမွန္ေတြကို တင္ျပေနလ်က္နဲ႔ ျပည္ပမီဒီယာသတင္းေတြဟာ အမွားေတြႀကီးပါပဲ လို႔ ေျပာလို႔ ျပည္တြင္းမွာ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္စရာ အေၾကာင္း မရိွပါဘူး။ ဒီၾကားထဲကမွ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ သတင္းမွား တခုခုကို တင္မိတဲ့ မီဒီယာကေတာ့ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံေပေတာ့ေပါ့။
စိတ္ပ်က္စရာ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ဘက္ႏွစ္ဘက္မွာလဲ ဘယ္ဘက္မွာမွ မရပ္တည္၊ မရပ္တည္ေပမယ့္ တကယ္တမ္းမွာ လူမႈေရး အလုပ္ေတြကို လုပ္ေနသလားဆိုေတာ့လဲ မဟုတ္…။ ဟိုဘက္လိုလို၊ ဒီဘက္လုိလိုနဲ႔ ေတာမေရာက္ေတာင္မေရာက္ လူေတြပါပဲ။ ဘာမွသာ ၀င္မလုပ္ရင္ရိွရမယ္၊ သူတပါးကို လက္ညိွဳးထိုးေထာက္ျပရေတာ့မယ္ေဟ့ ဆုိရင္ အဲဒီလူေတြကို အရင္ဆုံး အထင္းသား ျမင္ရေလ့ရိွေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ တခါတေလက်ရင္ စိတ္ဓာတ္ေတြက ဟုိးေအာက္ဆုံးကို ေခြလဲက်သြားတဲ့ အထိကို အဲဒီလူေတြေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္မိပါတယ္။ ကုိယ္လုပ္ႏိုင္တာကို လုပ္ႏိုင္တဲ့ေဘာင္၊ လုပ္ႏိုင္တဲ့ စြမ္းရည္ ရိွသမွ်နဲ႔ လုပ္ဖုိ႔ေတာ့ မစဥ္းစားဘဲ ၿခံစည္း႐ိုး ခြထိုင္ေနတဲ့လူေတြဟာ တကယ္ေတာ့ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ေတြထက္ ဆိုး၀ါးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ပိုင္ရွင္ေတြလို႔ပဲ က်ေနာ္ကေတာ့ ျမင္ပါတယ္။
***
ေျပာခ်င္တာေတြကို တစုံတေယာက္ကို ရင္ဖြင့္ေနရသလိုမ်ိဳး ထိုင္ေရးလိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းေတာ့ ေပါ့သြားသလုိလို…။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ေပါ့တာေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို ျဖစ္လာရေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔အတြက္က အမ်ားႀကီး ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။
ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္ စာေတြ ပုံမွန္နီးပါး ေရးျဖစ္ဦးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အားလုံး အဆင္ေျပေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ကလိုေစးထူး
