အေတြးစမ်ား…(၆)

က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္တုန္းက `စစ္တပ္ထဲမွာ´ ဆုိတဲ့ ပုိ႔စ္အတြဲ (၄) ပုဒ္ကို ေရးျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ မေန႔ကေတာ့ တျခားဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္ဖတ္ျဖစ္ရင္းနဲ႔ တစုံတခုကို သတိရမိလို႔ အဲဒီေဆာင္းပါးကို ျပန္ဖတ္ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္ေရးခဲ့တဲ့ `စစ္တပ္ထဲမွာ´ ပို႔စ္ေတြကို ထပ္မံ အားျဖည့္ေရးစရာ အခ်က္အလက္ေတြ မ်ားစြာ က်န္ေနေသးတယ္ ဆိုတာကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ မ်ားမၾကာမီမွာ ထပ္ေရးဖို႔အတြက္ ေတးထားလိုက္ပါရဲ့။

ျမန္မာစကားပုံမွာ `သူ႔ဆန္စားေတာ့ ရဲရတယ္´ ဆိုတာေလး ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စဥ္းစားစရာက ကုိယ္စားမိတဲ့ သူ႔ဆန္ဆိုတာက သူကေကၽြးေနတာမွ ဟုတ္ရဲ့လား၊ အဲဒီ သူဆိုတဲ့ လူႀကီးကေရာ ကုိယ့္ကို ေကၽြးေနတဲ့ ဆန္ကို ဘယ္ကေန ရလာတာလဲ ဆုိတာကို ေတြးစရာပါ။ ကုိယ္စားေနတဲ့ `သူ႔ဆန္´ ဆိုတာရဲ့ မူလ လားရာ အရပ္ကို သိပါလ်က္နဲ႔ တလြဲဆံပင္ေကာင္းၿပီး ရဲတာမ်ိဳးကေတာ့ သိပ္အဆင္မေျပလွတဲ့အျပင္ လူရယ္စရာလဲ ေကာင္းပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ေတြ စာေတြ ေရးတဲ့အခါမွာ တခါတေလက်ရင္ က်ေနာ္တို႔ကို ေထာက္ခံအားေပးသူေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့ အခါမ်ိဳးေတြ ရိွသလို ဆန္႔က်င္တုန္႔ျပန္သူေတြနဲ႔လဲ ႀကဳံရေလ့ ရိွတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြ အျပင္ကမွ ေနာက္ထပ္ ႀကဳံႏိုင္ရေသးတာက က်ေနာ္တုိ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေလ့လာေနတဲ့ လူအမ်ားႀကီးကိုပါ။ ဆိုၾကပါစို႔…၊ အဲဒီလို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြက ဟိုဘက္ကို ၅၀ ဒီဘက္ကုိ ၅၀ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တုိ႔ေရးလိုက္တဲ့ စာတေၾကာင္း၊ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ေၾကာင့္ ဒီဘက္ကုိ ၆၀၊ ဒီထက္ပိုၿပီး ၇၀၊ ၈၀ ေနာက္ဆုံး ၁၀၀ အျပည့္ ျဖစ္လာႏိုင္ေအာင္ က်ေနာ္တုိ႔မွာ ပါးနပ္တဲ့ စည္း႐ုံးမႈေတာ့ လိုပါတယ္။

`ေဟာဒီမွာၾကည့္၊ ငါ ဒါကို ယုံၾကည္တယ္၊ ဟိုဘက္ကေကာင္ေတြကို ၾကည့္လုိက္စမ္း၊ ဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲ၊ မင္းလဲ ငါ့ဘက္က ပါစမ္းပါ၊ ငါ့ဘက္က မပါရင္ေတာ့ မင္းလဲ ဟိုေကာင္ေတြနဲ႔ အတူတူပဲဲ ေနမွာပဲ´ ဆိုတဲ့ သေဘာသက္ေရာက္မႈမ်ိဳးဆန္တဲ့ အေရးအသားေတြဟာ ကုိယ့္ဘက္ကို နဂိုကတည္းက ၇၀% ေလာက္ ပါခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ႏွင့္ေနၿပီးသား လူေတြကိုေတာင္ ဆုံးရွဳံးသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာ စဥ္းစားသင့္တာေတာ့ အမွန္ပါ။

`ဟိုေကာင္ေတြက ဘာလုပ္ေနၾကတာလဲ၊ မင္းတုိ႔ အဲလိုလုပ္ေနလို႔ ျဖစ္မလားကြ၊ ဘယ့္ႏွယ့္၀ိုင္းပါ၊ ဒီ့ႏွယ့္၀ိုင္းပါ´ ဆိုတဲ့ လက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထုိးေနတဲ့ စကားလုံးေတြေနရာမွာ တမတ္ဖိုး လုပ္ႏိုင္သူကို တက်ပ္ဖိုး လုပ္ႏိုင္တဲ့ အားေတြ ရိွလာေအာင္၊ တက်ပ္ဖိုး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူကို တရာဖုိး စြမ္းေဆာင္ႏိုင္သူ ျဖစ္လာေအာင္ အားျဖည့္ကူတဲ့ စကားလုံးေတြ ျဖစ္လိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေပလိမ့္မလဲ။ `ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ အလုပ္ျဖစ္မယ္ မထင္ပါဘူး´ လို႔ ေျပာမယ့္ အစား `အဲဒီလို လုပ္ေနတာအျပင္၊ ေဟာဒီ အၾကံဉာဏ္ေကာင္းေတြနဲ႔ပါ ေပါင္းစပ္ၿပီး တို႔ေတြ အတူတူလုပ္ရေအာင္ေလ´ လို႔ ေျပာရင္ နဂို အလုပ္လုပ္ေနသူမွာလဲ အားတက္ေစတဲ့အျပင္၊ ေဘးက မလုပ္ဘဲ ထုိင္ေနသူကိုပါ တခါတည္း ကိုယ့္ဘက္ပါေအာင္ အလိုလို စည္း႐ုံးၿပီးသား ျဖစ္ေစမွာပါ။

`အျပဳသေဘာ ခ်ဥ္းကပ္မႈ´ ဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ ကုိယ့္ရဲ့ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကို တိမ္းေစာင္းပစ္လိုက္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူတေယာက္က ကုိယ့္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနတာဟာ သူ႔မွာ ဘာအေၾကာင္းရင္းခံေတြ ရိွေနလို႔ ကုိယ္နဲ႔ မတူရတာလဲဆိုတာကို နားလည္ေပးၾကည့္တာဟာလဲ အျပဳသေဘာတမ်ိဳးပါပဲ။ သူ ဘာေတြ ေျပာခ်င္ေနတာလဲ ဆိုတာကို ဂ႐ုတစိုက္ နားေထာင္ေပးၾကည့္တာနဲ႔တင္ကို ကုိယ့္ကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ သူ႔စိတ္ရဲ့ ရာခိုင္ႏႈန္း တခ်ိဳ႔ကို (သူမသိလိုက္ခင္မွာ) ဆြဲယူစည္း႐ုံးၿပီးသား ျဖစ္ေနပါၿပီ။

တခ်ိဳ႔က အေၾကာင္းအရာ တခုခုကို ေဆြးေႏြးမယ္ဆိုရင္ တံခါးခ်ပ္ ဟင္းလင္းဖြင့္ထားတဲ့ အခန္းတခုနဲ႔ တူတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး ေဆြးေႏြးေလ့ရိွပါသတဲ့။ သေဘာကေတာ့ အားလုံးကို ဖြင့္ထားတယ္၊ ဒီေတာ့ ကုိယ္နားလည္ လက္ခံထားတဲ့ ကိစၥရပ္တခုအေပၚကို တဘက္လူက ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဆိုးတယ္လို႔ ေျပာသည္ျဖစ္ေစ ခ်င့္ခ်ိန္ေထာက္ရွဳၿပီးေတာ့ တဘက္လူကို နားလည္ေပးတယ္။ သူ႔ဘက္က ခံစားခ်က္ကို စာနာေပးတယ္၊ တဘက္မွာလဲ ကိုယ့္ယုံၾကည္ခ်က္က ဘာလဲဆိုတာကို ဟိုဘက္က လူ သေဘာေပါက္ေအာင္ ျပန္ႀကိဳးစားတယ္။

အေပၚက လူစားမ်ိဳးနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ေနာက္တမိ်ဳးကေတာ့ တခုခုကို ေျပာၾကဆုိၾက၊ ေဆြးေႏြးၾကမယ္ေဟ့ ဆုိရင္ သူက ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုေတာ့ သူ႔လက္ထဲမွာ အသင့္ပါလာတဲ့ ပိတ္ထားတဲ့ စာအိတ္ထဲက စာရြက္ေတြကို တရြက္ၿပီး တရြက္ ထုတ္ၿပီးေတာ့ အဲဒီစာရြက္ထဲမွာ အသင့္ေရးလာတဲ့ စီရင္ခ်က္ေတြကိုပဲ ဖတ္ျပေနတဲ့ လူနဲ႔ တူပါသတဲ့။ တဘက္လူက ဘာပဲေျပာေျပာ၊ သူ႔လက္ထဲက စာအိတ္ထဲမွာပါလာတဲ့ စာရြက္ေတြသည္သာ သူ႔အသက္၊ အဲဒီ စာရြက္ေတြကို ဖတ္ျပတာက သူ႔အလုပ္ျဖစ္ပါသတဲ့။

ဒီေနရာမွာ တခါတေလက်ရင္ (က်ေနာ္အပါအ၀င္) အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို Open mind ရိွသူလို႔ အထင္သာ ရိွတတ္ေပမယ့္ တကယ့္တကယ္တမ္းမွာေတာ့ စာအိတ္ထဲက စီရင္ခ်က္ေတြကို ဖတ္ျပမိသလို ျဖစ္ေနတတ္ပါေသးတယ္။ သတိျပဳစရာပါ။

သူတပါးကို အထက္စီးကေနပဲ ေျပာခ်င္ေနတဲ့ လူကုိ မဆက္ဆံခ်င္ဘဲနဲ႔ အလိုက္အထိုက္ ဆက္ဆံရတဲ့ ၀ဋ္ဒုကၡရဲ့ ႀကီးမားမႈကလဲ မစားသာပါဘူး။ ဒီ၀ဋ္ဒုကၡကို အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ခံဖူးမယ္လို႔ေတာ့ ထင္ပါရဲ့။ ခက္တာက အဲဒီလို လူစားေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ကမ်ား အေၾကာင္းအေကာင္း မသင့္လို႔ ေနာင္တေခတ္ရဲ့ ျမန္မာ့ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္မ်ား ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ဆိုတဲ့ အေတြးကို ေတြးမိလိုက္ေတာ့ အေတာ္ေခါင္းနားပန္းႀကီးမိပါတယ္။

ဟိုေတြးဒီေတြးေတြကို ဟိုေရးဒီေရး ေရးလိုက္တာ စိတ္ထဲမွာ ေပ့ါသလို မေပါ့သလိုေတာ့ ျဖစ္သြားပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြက တကယ္ေတာ့ မကုန္ေသးပါဘူး။ အဲဒါေတြကေတာ့ ေနာက္မ်ားမွပဲ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။ ေဆာင္းပါးပုံစံ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရသပုံစံ ျဖစ္ျဖစ္ တခုခုေပါ့…။

ကလိုေစးထူး