ကိုပင္လွနဲ႔ ေလာကအလွ

ဆူဆူညံညံနဲ႔ တ၀ူး၀ူး တေ၀ါေ၀ါ စက္သံေတြေၾကာင့္ ေဆာင္းဦးေလ ျဖဴးျဖဴးရဲ့ အရသာကို ခံေနတဲ့ က်ဳပ္လဲ ဆတ္ခနဲ တြန္႔သြားတယ္။ က်ဳပ္ရင္ခြင္ထဲမွာ ခိုလႈံမွိန္းေနတဲ့ ယုန္ေပါက္ကေလးႏွစ္ေကာင္ရယ္ ရွဥ့္ညိဳေလး တေကာင္ရယ္လဲ အလန္႔တၾကား ေျပးထြက္သြားေတာ့တာပဲ။

အင္း...။

သူတို႔ က်ဳပ္ကို အလွဆင္ေပးဖုိ႔ အခ်ိန္ေရာက္လာျပန္ၿပီနဲ႔ တူတယ္။

***

တကယ္ပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ဘ၀က စၿပီးေတာ့ အသက္ရွင္လို႔ အရြယ္ေရာက္စ ျပဳၿပီဆိုတာနဲ႔ အညႊန္႔ခ်ိဳးခံရတဲ့ ဘ၀...။ မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ဘူး၊ အညြန္႔ျဖတ္ခံရတာ၊ အဲ... တိတိပပ ေျပာရရင္ အညႊန္႔ညွပ္ခံရတာေပါ့။ ကပ္ေၾကးထက္ထက္ကို ခင္ဗ်ားတုိ႔ ျမင္ဖူးတယ္ မွတ္လား။ အဲဒီ ကပ္ေၾကးထက္ထက္ၾကားမွာပဲ က်ဳပ္ရဲ့ အညႊန္႔ေတြကုိ ဂ်ိခနဲ ဂ်ိခနဲ အညွပ္ခံရတာဗ်...။

က်ဳပ္မို႔လို႔ အညႊန္႔ေလး တလူလူ ျဖစ္လာၿပီလားဆုိရင္ ေရာက္လာၾကပါၿပီ၊ အညြန္႔ညွပ္မယ့္လူေတြ...။ သူတို႔ကေတာ့ ကိုယ့္ကုိယ္ကို အလွဆင္သူႀကီးေတြ ဆိုၿပီး ဂုဏ္ယူေနၾကမလား မေျပာတတ္ဘူး။ က်ဳပ္မွာသာ သူတို႔လက္ထဲက ကပ္ေၾကး ထက္ထက္ေတြနဲ႔ တက္မယ္ေတာင္ မၾကံရေသးတဲ့ အညႊန္႔ေတြကို အညႊန္႔တုံးေတြ အျဖစ္ သူတုိ႔ စိတ္တုိင္းက် လွပျပေနရတဲ့ ဘ၀။

က်ဳပ္ ကုိယ့္ဘ၀ကိုကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ စိတ္နာတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ...၊ ဒီဘ၀မွာ အသက္ရွင္ရတာျခင္း အတူတူ က်ဳပ္တုိ႔ကုိမွ တခ်ိန္လုံးအညႊန္႔လာလာ အျဖတ္ခံေနရတဲ့ ကိစၥ၊ စိတ္မနာဘဲ ဘယ္ေနမွာတုန္း။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ရင္ ဟိုေနရာ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္၊ ဒီေနရာ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနပါလ်က္ သူတုိ႔က်ေတာ့ က်ဳပ္လို ပုံအသြင္း မခံရဘူး။ က်ဳပ္မွာသာ...။

ဘာလဲ...၊ က်ဳပ္ဘယ္သူပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားေနတာလား။ ေခါင္းပူမေနပါနဲ႔ဗ်ာ။ ကိုးရီးယားကားေတြလို က်ဳပ္ကလဲ ေကြ႔၀ိုက္မေနခ်င္ပါဘူး။ ေဟာဒီမွာေလ က်ဳပ္ပုံ...။



က်ဳပ္တုိ႔ မ်ိဳးႏြယ္ကို ဒီလိုပုံေဖာ္ရင္ လွမယ္ဆုိတဲ့ စိတ္ကူးကို ဘယ္လူသား သေကာင့္သားကမ်ား ရခဲ့လဲ မသိပါဘူးဗ်ာ။ ဒီလိုပဲ၊ လူက အဲေလ အပင္က ဟိုနားတစ ဒီနားတစ အညႊန္႔ကေလးထြက္ဖုိ႔ကို အခ်ိန္မရဘူး။ လာလာညွပ္ေနလိုက္ၾကတာ။ က်ဳပ္ေတာ့ အပင္တကာ့ အပင္ထဲမွာ အပင္ျဖစ္ အရွဳံးဆုံးလို႔သာ မွတ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေတြးၿပီး စိတ္ဓာတ္က်ေနတုန္းမွာေပါ့...။

`ဒီမယ္ဗ်´

ေခၚသံလိုလို တခု ဘယ္ကေနၾကားပါလိမ့္။ အေရးထဲ ဟိုစက္သံကလဲ ဆူညံလိုက္ပါသဘိ။ စက္သံဆူဆူညံညံသံေတြ ခဏေလး တိတ္သြားခိုက္မွာပဲ က်ဳပ္ကုိ ေခၚသံ ထပ္ၾကားရျပန္တယ္။

`ဒီမွာဗ်...၊ ဒီမွာ´

အလို...၊ လက္စသတ္ေတာ့ ေခၚသံေတြက က်ဳပ္ရဲ့ ေျခရင္း မလွမ္းမကမ္းက ျမက္ပင္ေတြဆီက လာေနတာကုိး။ မေလာက္ေလး မေလာက္စား ျမက္က က်ဳပ္ကို ဒီလို မာထန္ထန္ ေခၚရေကာင္းလားဆိုၿပီး စိတ္ထဲ ခပ္မ်က္မ်က္နဲ႔ပဲ...

`ဘာလဲကြ၊ မင္းကမ်ား ငါ့ကို ဒီမွာေလး ဘာေလးနဲ႔´
`ေခၚရမွာပဲဗ်´
`မင္းကို ငါက ဘာလုပ္ေနလုိ႔တုန္း´
`ဒီမယ္၊ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားကုိယ္ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ကို ထိခိုက္နစ္နာလွၿပီလို႔ ထင္ေနတယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား´
`ဟုတ္တာပဲေလကြာ၊ မင္း ဟုိမွာ မၾကားဘူးလား အသံေတြ၊ အဲဒီလူေတြ ခဏေနရင္ ငါ့ကို လာၿပီး အညႊန္႔ညွပ္ၾကဦးေတာ့မွာ၊ ငါ့မွာ အညႊန္႔တလူလူ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကို မရိွရဘူးေလ၊ အဲဒီေတာ့ နစ္နာတာေပါ့ကြ´

ျမက္ပင္က က်ဳပ္စကားကိုလဲ ၾကားေရာ တဟားဟားနဲ႔ ထရယ္ပါေလေရာ...။ ဒီေကာင္ရယ္တာမွ အားရပါးရ...၊ ဒါေပမယ့္ ဒင္းရယ္တဲ့ အသံက က်ဳပ္ကို ေလွာင္သံ ပါေနသလိုလိုပဲ။

`ေဟ့ေကာင္၊ တိတ္စမ္း´
`ရယ္စမ္းပါရေစဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားသာလွ်င္ နစ္နာသူႀကီးလို႔ ေျပာေနတာကို က်ဳပ္က ရယ္ခ်င္လြန္းလို႔ပါ´

စိတ္ရိွလက္ရိွ ရယ္လို႔၀ေတာ့မွ ျမက္ပင္က ...

`ဒီမယ္ ကိုပင္လွ၊ ခင္ဗ်ားက တခ်ိန္လုံး အလွပဲ အဆင္ခံေနရသူဆိုေတာ့ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားကို ကိုပင္လွလုိ႔ ေခၚမယ္။ တကယ္ေတာ့ ခင္ဗ်ားက အညႊန္႔ျဖတ္ခံေနရတယ္ဆိုတာ ခင္ဗ်ားအတြက္ေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ နာက်င္စရာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားထက္ဆိုးတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ ဘ၀ေတြကို ေတြးၾကည့္စမ္းပါဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔မွာ က်ဳပ္တုိ႔ မရိွေတာ့လဲ လူေတြက ဖုန္ေတြထူမွာစိုးလို႔ ဆိုၿပီး အလွစိုက္ၾကတယ္။ ေဟာ...၊ က်ဳပ္တုိ႔မို႔ အညႊန္႔ေလး ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုျပန္ေတာ့ လာပါၿပီ၊ ျမက္ရိတ္စက္မ်ိဳးစုံနဲ႔။ တခါတေလမ်ားဆို သူတုိ႔ မလိုအပ္ေတာ့ရင္ က်ဳပ္တုိ႔ကို အျမစ္ကေနပါ လွန္ပစ္တတ္ေသးတာ။ သူတုိ႔ ျဖတ္ပစ္လို႔ အညႊန္႔တုံးၿပီး ညီညာေနတဲ့ပုံေပၚေနတဲ့ က်ဳပ္တုိ႔ရဲ့ မ်က္ႏွာေပၚကို သူတို႔ပဲ နင္းလားနင္းရဲ့၊ စိတ္လိုလက္ရနဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔အေပၚမွာ လဲေလ်ာင္းလား လဲေလ်ာင္းရဲ့၊ က်ဳပ္တို႔မွာ ေဆာင္းတြင္းခ်ိန္ေလးပဲ လူေတြရဲ့ အရိတ္အလွီးကို မခံရတာ။ ဒါလဲ အေကာင္းေတာ့ မထင္နဲ႔ က်ဳပ္တုိ႔အေပၚမွာ တေဆာင္းလုံးလုံး အုပ္မိုးေနတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြေၾကာင့္ သက္သာသေယာင္ ထင္ေနရတာ၊ လူေတြ ဘယ္ေလာက္ ကိုယ္ခ်င္းစာတရား မရိွသလဲဆုိတာ ေဆာင္းတြင္းဘက္ေရာက္ရင္ သူတို႔မွာသာ အေႏြးထည္ထူထူ၀တ္ရတာနဲ႔၊ မီးလင္းဖို ေမႊးရတာနဲ႔၊ တခ်ိန္လုံးလုံး အျပင္မွာ အေအးဒဏ္ခံေနရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ကို အဲဒီအခါက်ေတာ့ သူတို႔ အေလးမထားၾကေတာ့ဘူးေလ´

`ဒါေတာင္ က်ဳပ္က သာမန္ျမက္ဘ၀နဲ႔ ေဟာဒီေနရာမွာ ျမက္ျဖစ္ခြင့္ရေသးလုိ႔ ေတာ္ေသးတာ၊ က်ဳပ္ထက္ ဘ၀ဆိုးတဲ့ ျမက္ေတြ ရိွေသးတယ္။ ေဘာလုံးကြင္းထဲ အစိုက္ခံရတဲ့ ျမက္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္။ လူအေယာက္ သုံးဆယ္၀န္းက်င္ေလာက္က အားရပါးရ ေျပးလႊားနင္းေျခလိုက္၊ သူတုိ႔နင္းလို႔ၿပီးရင္ ေနာက္တခါ ထပ္နင္းလုိ႔ေကာင္းေအာင္ တယုတယ ျပန္စိုက္လိုက္၊ တခါတခါမ်ားဆို သူတုိ႔စိတ္တိုင္းမက်ရင္ ျမက္ေတြကို အသားလြတ္ႀကီး ကန္တဲ့ေကာင္ေတြက ရိွေသးတယ္။ ေဂါက္ကြင္းထဲက ျမက္ေတြဆုိလဲ ဘာထူးေသးလဲ၊ ၾကည့္ေတာ့သာ တခ်ိန္လုံး ေရေလာင္းခံရ၊ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ ဂ႐ုစိုက္ခံရနဲ႔မို႔ ဟုတ္သေယာင္ေယာင္ ရိွတာ။ သူတုိ႔လဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ လူေတြရဲ့ စိတ္တုိင္းက် အနင္းခံရတာပဲ မဟုတ္လား၊ ေဂါက္တံ အဖ်ားမွာ ပါသြားတဲ့ ျမက္ေတြဆို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နာက်င္ေနမလဲ ဆိုတာ က်ဳပ္ေတြးၾကည့္မိတယ္´

`ခင္ဗ်ားက အညႊန္႔ေတြ အျဖတ္ခံရတယ္ဆိုေပမယ့္ အနင္းေတာ့ မခံရပါဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားကို ေတြ႔လုိက္ရင္ လူေတြက အလွအပတခုအေနနဲ႔ ပုံေဖာ္တာမို႔ အညႊန္႔အျဖတ္ခံရတာျခင္း တူရင္ေတာင္ ေတာ္ပါေသးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကမွ အျဖတ္ခံ၊ အနင္းခံေတြပါဗ်´

`ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားလိုေတာ့ အားငယ္ညည္းတြားေနမယ္လို႔ ထင္သလား၊ က်ဳပ္လား၊ ေဟာဒီ ေနရာမွာ ဒီလိုပဲ အနင္းခံ၊ အလွီးခံဘ၀နဲ႔ ရွင္သန္ေနတာ ကာလေပါင္းမနည္းေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ကို မေမြးခင္ကလဲ က်ဳပ္တုိ႔ အဘိုးေတြ၊ အေဖေတြက သူတုိ႔ကုိယ္သူတုိ႔ အနင္းခံၿပီး ေလာကေကာင္းဖို႔ကို ျမက္ျဖစ္က်ိဳး နပ္စြာ ထမ္းသြားၾကတာပဲ။ က်ဳပ္လဲ ဒီလိုပဲေပါ့။ က်ဳပ္ကို ဒီေန႔ အညႊန္႔လာျဖတ္ရင္ ေနာက္ေန႔ က်ဳပ္ အညႊန္႔ျပန္တက္မယ္။ လာျဖတ္ေတာ့လဲ ျဖတ္ေပါ့။ အေရးႀကီးတာက က်ဳပ္အလုပ္ကိုက အညႊန္႔တက္ေနဖို႔ပဲ။ ျဖတ္တာက သူတုိ႔အလုပ္၊ အညႊန္႔ထပ္ထြက္ေနရမွာက က်ဳပ္အလုပ္။ ဒါပဲ မဟုတ္လား၊ ဘာမ်ား ေတြေ၀၊ အားငယ္ေနရဦးမွာလဲဗ်ာ´

***

ျမက္ပင္က အားရပါးရေျပာၿပီးေတာ့ ေမာသြားလားေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။ ၿငိမ္က်သြားတယ္။ ဒီေကာင္ေျပာတာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့လဲ ဟုတ္ေပသားပဲ။ က်ဳပ္ကို လူေတြ အညႊန္႔လာျဖတ္တယ္ဆိုတာ အဲဒီ ျမက္ေတြထက္စာရင္ ဘာဟုတ္ေသးလို႔တုန္း။ တကယ္ဆို သူတို႔က က်ဳပ္ထက္ ပိုၿပီး ေလာကအတြက္ ေပးဆပ္ေနရတာေလ။ က်ဳပ္ ေစာေစာက ကုိယ့္ကုိယ္ကို အားငယ္ေနမိတာကိုေတာ္ ရွက္မိပါရဲ့...။

***

တေ၀ါေ၀ါနဲ႔ ဆူညံေနတဲ့ ျမက္ရိတ္စက္ရဲ့ အသံက ေ၀းေနရာကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နီးလာတယ္။ ေစာေစာက က်ဳပ္ကို စကားေတြ အမ်ားႀကီးေျပာသြားတဲ့ ျမက္ပင္ေလးကို က်ဳပ္ မရဲတရဲ လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ သူက က်ဳပ္ကို အဓိပၸာယ္အျပည့္ပါတဲ့ အၿပဳံးနဲ႔ အားရပါးရ ၿပဳံးျပေနတယ္။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သတိမထားလိုက္ခင္မွာပဲ က်ဳပ္လဲ အဲဒီ ျမက္ပင္ေလးကို ဦးညႊတ္လိုက္မိတယ္။ ေလျပင္းတခ်က္ရဲ့ အကူအညီနဲ႔ေပါ့...။

ထက္ျမတဲ့ စက္သြားေတြရဲ့ လွီးျဖတ္မႈေအာက္မွာ ျမက္ပင္ဖ်ားကေလးေတြ ေ၀့ခနဲေ၀့ခနဲ လြင့္ထြက္သြားၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ အၿပဳံးမပ်က္ၾကဘူး။ ဟိုျမက္ပင္ေလးလဲ စက္သြားရဲ့ လက္ခ်က္နဲ႔ အညႊန္႔ျဖတ္ခံလိုက္ေလရဲ့...၊ ေနာက္ထပ္လဲ လူေတြက သူတုိ႔ကို အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ လာၿပီး လွီးၾက ျဖတ္ၾကဦးမွာပါပဲ။ သူတို႔ကလဲ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ ေနမွာ ေသခ်ာတယ္။

***

ေစာေစာက ဆူညံေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ တခုလုံး အခုေတာ့ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္သြားပါၿပီ။

ဒီေန႔ေတာ့ က်ဳပ္ကို လူေတြက ဘာလို႔လဲ မသိဘူး။ အညႊန္႔ ျဖတ္မသြားၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ားသိလား။ က်ဳပ္ ဒီေန႔ မေပ်ာ္ဘူးဗ်။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ေနာက္တခါ လူေတြ က်ဳပ္ကို အညႊန္႔လာျဖတ္ရင္ က်ဳပ္ညည္းတြားေနေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္။

***


ကလိုေစးထူး

(တရက္မွာ ကြင္းထဲက ျမက္ေတြ ရိတ္ေနတဲ့လူကို ေတြ႔ေတာ့ ေတြးမိတဲ့ စိတ္ကူးကို ပုံေဖာ္ၾကည့္တာပါ)

ကန္စြန္းပန္း အခ်စ္

`ဂလုံ... ဂြမ္ ဂြမ္ ဂြမ္´

ႀကိဳးတပ္ထားတဲ့ စစ္သုံးဟန္းေကာကုိ ေရတြင္း၀ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ပစ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဟန္းေကာက လူးကာလြန္႕ကာနဲ႔ ဂလုံဂလြမ္ အသံေတြေပးၿပီး ခုန္ဆင္းသြားတယ္။ ဟန္းေကာကုိ ေရျမဳပ္ေအာင္ ခဏေလးေစာင့္ ...၊ ၿပီးရင္ အေပၚကို ဆြဲတင္လုိက္ေတာ့ ေရမပါ့တပါ ဟန္းေကာက တကၽြိကၽြိနဲ႔ အေပၚကို ျပန္တက္လာတယ္။ ေရတြင္းေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့ သံပုံးထဲကို ဗြမ္းဆို ေလာင္းထည့္...၊ ၿပီးေတာ့ ေရတြင္းထဲက ေရထပ္ကဲ့...။

လဆန္းရက္ရဲ့ ည ၇ နာရီခြဲသာသာမို႔ မိုးေပၚက လမင္းကလဲ မျပဴတုံ႔ျပဴတုံနဲ႔...။ လေရာင္ေအာက္မွာေတာ့ ေရတြင္းေသးေသးေလး ေဘးမွာ ေကာင္ေလး တေယာက္နဲ႔ ေကာင္မေလး တေယာက္ရယ္ ေလးေထာင့္သံပုံး ႏွစ္ပုံးရယ္၊ စစ္သုံးဟန္ေကာရယ္...။

`ေဌးႏွင္းေ၀´
`ဘာလဲ´
`ဟို...၊ ဟိုေလ´

၀ကစ္ကစ္နဲ႔ ေကာင္မေလးက ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲနဲ႔ ေရတြင္းထဲကို ဘာမွမျမင္ရဘဲနဲ႔ ငုံ႔ၾကည့္ေနတယ္။ ေရတြင္းထဲက စစ္သုံးဟန္းေကာက တကၽြိကၽြိနဲ႔ တက္လာျပန္တယ္။ ေရျပည့္လုလု ေကာင္မေလးရဲ့ ေရပုံးထဲကို ျဖည့္လိုက္ရင္း ျဗံဳးဆို ေကာင္ေလးက...

`နင့္ကုိငါ ႀကိဳက္တယ္ဟ´

***

လေရာင္ မွိန္မွိန္ေအာက္မွာ စည္ပုိင္း အေသးစားေလးနဲ႔ တူတဲ့ ေကာင္မေလးက ၀ကစ္ကစ္ကိုယ္လုံးေလး လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ ေရတြင္းကို ေနာက္တေခါက္ ျပန္ေရာက္လာျပန္တယ္...။ ေရျပည့္သြားတဲ့ ေကာင္ေလးက သူ႔အိမ္ကို ေရတေခါက္သြားျဖည့္ေနခိုက္နဲ႔မို႔ ေရတြင္းေဘးမွာ စစ္သုံးဟန္းေကာကေလးပဲ ရိွေနတယ္။ ခဏေနမွ ေကာင္ေလး ျပန္ေရာက္လာတယ္။

`နင္ေရာ ငါ့ကို ႀကိဳက္လား´

ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေမးလိုက္တဲ့ ေကာင္ေလးရဲ့ အေမးေၾကာင့္ ေကာင္မေလး လန္႔ၿပီး လႊတ္ခ်လိုက္တဲ့ ဟန္းေကာက ေရတြင္းနံရံကို ထိမိသြားတာ အသံေတြက ဆူညံသြားတာပဲ။

`ဟာ...၊ နင္ကလဲ၊ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ...´

ေကာင္ေလး ဘာမွျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ၿငိမ္သြားျပန္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္တခုလုံးမွာ ဟန္းေကာသံ ဂလုံဂလြမ္ေတြကပဲ ျပန္ဖုံးသြားျပန္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ...

`ေဌးႏွင္းေ၀´
`ဟမ္´
`ဟုိေလ...၊ နင္ အခု အေျဖေပးရခက္ရင္ေလ ငါ့ကုိ ေနာက္ေန႔က်ရင္ ပန္းပန္ျပေလ´
`ဟာ...၊ နင္ကလဲ၊ ငါ့မွာ ပန္း၀ယ္ဖုိ႔ ပိုက္ဆံ မရိွဘူးဟ´

အဲဒါမွ ဒုကၡ...၊ ေကာင္ေလးမွာကလဲ ၀င္ေငြရိွတာမွ မဟုတ္တာ။ အခုမွ ေက်ာင္းေနတုန္း စာသင္သားအရြယ္ ဘယ္က ၀င္ေငြ ရိွမွာတုန္း။ ပန္းပြင့္ရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့...။ ပန္း၀ယ္ဖုိ႔ ပိုက္ဆံမရိွဘူး ဆိုေတာ့ ပန္းေတာ့ ပန္ျပခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ သေဘာမ်ားလား။ စိတ္ထဲမွာ ဟိုေတြးဒီေတြးေတြးေနရင္းနဲ႔ အိမ္ေနာက္ေဖးက ကန္စြန္းၿခဳံေတြကို မ်က္စိထဲ သြားျမင္ေယာင္လာတယ္။

ဟုတ္တာပဲ...။ သူတုိ႔ေတြရဲ့ အိမ္ေနာက္ေဖးေတြမွာ အေလ့က်သေဘာ ေပါက္ေနတဲ့ ကန္စြန္းပင္ေတြမွာ အပြင့္ေတြ အမ်ားႀကီးပဲေလ။ သူနဲ႔ ေကာင္မေလးအိမ္က တအိမ္ေက်ာ္ ဆုိေပမယ့္ အိမ္ေနာက္ေဖးျခင္းက်ေတာ့ လွမ္းျမင္ေနရတာ...။ ေနာက္ေဖး အိမ္သာကို သြားတဲ့ ၀ါးတံတားေပၚမွာလဲ ကန္စြန္းပင္ေတြက ႏြယ္လိမ္ၿပီး ေပါက္ေနေသးတယ္ေလ။ အဲဒီက အပြင့္ကို အပန္ခိုင္းလိုက္ရင္... ... ...။

`နင္တို႔အိမ္ေနာက္ေဖးမွာေလ ...´
`... ... ...´
`ကန္စြန္းပန္းေတြ ရိွတယ္ေလဟာ´
`အင္း´
`အဲဒါေလ၊ နင္ တပြင့္ေလာက္ ပန္ၿပီး ၀ါးတံတားေပၚ ရပ္ျပေလ´

ေကာင္မေလး ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ ေရပဲ ခပ္ေနေတာ့တယ္။ ေရျပည့္လုိ႔ ေရပုံးကုိ အမမွာ ...

`ဟဲ့...၊ ပန္ျပမွာလား´
`ဟာ...၊ မသိဘူးဟာ´

ေဘာက္ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ျပန္သြားတဲ့ ေကာင္မေလး အဲဒီညက ေရတြင္းကို ေနာက္တေခါက္ျပန္မလာေတာ့ဘူး။

တကယ္ေတာ့ ေနာက္ေန႔ေတြက်ေတာ့ ေကာင္မေလးက ကန္စြန္းပန္းလဲ မပန္ျပပါဘူး။ အေျဖေတာင္းတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ကို အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႏိုင္လုိ႔ပဲလားေတာ့ မသိဘူး။ ေကာင္ေလး အေမကုိ သြားတုိင္ပါေလေရာ...။ အဲဒါနဲ႔ အေျဖမရဘဲ အေမ့ ဒုတ္စာ မိလိုက္တာပဲ အဖတ္တင္တယ္ေလ။

***

ေနာက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္လဲ ၾကာေရာ...။

တေန႔မွာေပါ့...။

နယ္ကိုေျပာင္းသြားၿပီးမွ ရန္ကုန္က အေဖရိွရာကို အလည္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ေကာင္ေလးက တရက္ေတာ့ အဲဒီေရတြင္းရိွတဲ့ လမ္းထဲကို ေရာက္လာတယ္။ သူတုိ႔ေနခဲ့ဖူးတဲ့ အိမ္ကေလးကို ၀ယ္ထားတဲ့ ဘႀကီးဦးတင္၀င္းကို လာႏႈတ္ဆက္တာပါ။ ရန္ကုန္အေၾကာင္း၊ နယ္အေၾကာင္းေတြ စကားစျမည္ေျပာေနၾကတုန္း...။

`အစ္ကုိ...၊ အစ္ကုိ´
`ေဟ´
`ဟိုမွာေလ မႀကီးေဌးႏွင္းေ၀´

ဦးတင္၀င္းရဲ့ သား သန္းထိုက္ဦး လက္ညိွဳးထိုးျပတာကို လိုက္ေငးလိုက္ေတာ့...၊ လားလား...။

၇ႏွစ္လြန္ ကာလအတြင္း စည္ပုိင္း အႀကီးစားႀကီးနဲ႔ တူေနတဲ့ ေဌးႏွင္းေ၀...၊ ရာ၀င္အိုးႀကီးကုိ ေျခေထာက္တပ္ေပးထားသလို ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ တလႈပ္လႈပ္ေလွ်ာက္လာလိုက္တာ ဦးတင္၀င္းတုိ႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ေကာင္ေလး တျဖစ္လဲ လူရြယ္ကို ျမင္သြားပါေလေရာ။

`ဟယ္...၊ နင္ရန္ကုန္ေရာက္ေနတာလား၊ ငါ့ဆီလာလည္ေလ´
`ေၾသာ္...၊ ဟုတ္...၊ အင္း...၊အင္း...´
`ေလစိမ္းေတြ တိုက္မေနနဲ႔ေနာ္´

လႈပ္လီလႈပ္လဲ့နဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ ေဌးႏွင္းေ၀ရဲ့ ေခါင္းမွာ ပန္းတပြင့္ပန္ထားတယ္။ ဟူး...ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ ကန္စြန္းပန္းမဟုတ္လုိ႔...။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အိမ္ေရွ႕အိမ္က ဖြင့္လိုက္တဲ့ ထူးအိမ္သင္ရဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္က ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလး ထြက္ေပၚလာတယ္။

`အခ်စ္ဆုိသည္မွာ ~~~ အ့ံၾသမႈမ်ားနဲ႔ ဆန္းက်ယ္ေသာ အရာ~~~ အခ်စ္ဆိုသည္မွာ ~~~´

အဲဒီေန႔က....။

ေဌးႏွင္းေ၀တုိ႔အိမ္ကို ေကာင္ေလး သြားမလည္ျဖစ္ခဲ့ပါဘူး...။

***


ကလိုေစးထူး


(မတန္ခူး Tag ထားတဲ့ `အခ်စ္ဆုိသည္မွာ´ ေခါင္းစဥ္ကုိ ၀တၳဳအသြင္ ဖန္တီးတင္ဆက္ပါတယ္။ စာမေရးျဖစ္တဲ့ ရက္ေတြအတြက္ လာလည္ဖတ္ရွဳၾကသူ မိတ္ေဆြမ်ားကို အႏူးအညြတ္ေတာင္းပန္ပါတယ္။)

အ႐ိွဳးရာ

က်ေနာ္ သတိရလာေတာ့ အႏုပညာေတြ ေသြးစက္လက္နဲ႔ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။

ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းက ဟစ္ေအာ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ညာသံေပးေနၾကတာလား၊ သြားေတာ့ေဟ့ လို႔ ၀ိုင္း၀န္းေအာ္ဟစ္ေနတာလား၊ ဘရာဗိုလို႔ အားေပး ျမည္ဟည္းေနတာလား၊ ေနာက္တပုဒ္လုိ႔ ထပ္ေတာင္းဆိုေနတာလား ဟစ္ေအာ္သံေတြကေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။

လက္ေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ တခဏ၊ မ်က္လုံးေတြကို ခံစားမိလိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလး တခု၊ ငု႔ံေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြကို စာနာမိတဲ့ အသိ...၊ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တျဖတ္ျဖတ္ေျပးလႊားေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာ တခါတေလက်ရင္ ႏွလုံးေသြးေတြပါ စြန္းထင္းေနခဲ့တာကို နားလည္ေပးႏိုင္ပါစ...။

အခန္းက်ဥ္းေလးရဲ့ အျပင္ဘက္မွာ ေခတ္မီျခင္းေတြ ဥဒဟို ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ အၿပဳံးမဲ့တဲ့ စက္႐ုပ္ေတြက အသျပာေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး သိကၡာေတြကို အေရာင္ထပ္တင္ေနၾကတယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ့ နည္းပညာ အေထာက္အကူနဲ႔ လူတေယာက္ သူ႔အေမအိမ္ကို စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ ႏွမ္းႏႈတ္ခ်ိန္ကို ျပန္သြားေနတယ္၊ ေရွာက္သီးေတြကုိ ထမ္းပုိးေနတယ္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ဖားငါးလဲ ရွာေနေသးတယ္။ တခါတေလေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြကုိ မႏိုင့္တႏိုင္ ထမ္းပိုးၿပီး ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္ကို သြားရေသးတယ္။

အားပါးတရနဲ႔ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ တင္ဆက္မႈတခုအတြက္ ဘာေတြ ျပန္ရႏိုင္မလဲ။ ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္မႈေတြလား၊ မ်ဥ္းခတ္ စည္းၾကပ္မႈေတြလား၊ ခ်ိန္ရြယ္ ေမာင္းတင္မႈေတြလား၊ အို... အဲဒါေတြ အကုန္လုံးကို တခါတေလ ရတတ္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာနဲ႔ တန္ျပန္ပစ္လိုက္တာေပါ့။

`ခံစားလုိ႔ မရဘူး´ လို႔ ေျပာသြားတယ္။ အားတင္းၿပီး ဆက္ၿပဳံးထားစမ္း။ ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းက ရိွေသးတယ္။ ဒီလမ္းကို ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္ေလွ်ာက္တာေလ။ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ ၀တ္႐ုံဆုိတာ တကယ္ေတာ့ `အားတင္းမႈ´ သက္သက္သာ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ကဲ... ခၽြတ္ခ်လိုက္စမ္း အဲဒီ ၀တ္႐ုံ....။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ထင္ေနတဲ့ ေပတံေတြရဲ့ အရိွဳးရာေတြကို အားရပါးရ ၾကည့္ၾကေပေတာ့...။

အားအားရိွ ဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာမိတာကို တဆိတ္ေလာက္ေတာ့ သည္းခံေပးပါ။ ဒီအေၾကာင္းဟာ အေရးႀကီးဆုံး မဟုတ္လား။ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့လဲ ဟိုးဘက္မွာ ဆူညံေနေအာင္ ဖြင့္ထားတဲ့ စည္းခ်က္ညီ ယိမ္းအကကိုသာ သြားေငးေပေရာ့...။ ရင္ဘတ္ထဲက ဆႏၵမရိွဘဲနဲ႔ေတာ့ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ေတာင္ လိုက္မကပါရေစနဲ႔။

၀တၳဳတပုဒ္ေလာက္ ဖန္တီးရင္ ေကာင္းမလား၊ ကဗ်ာဖြဲ႔ၿပီး စာဆိုရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ေဆာင္းပါးကလဲ မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ၊ သီခ်င္းစာသားေတြကလဲ တပိုင္းတစပါလား...။ အားးးးးးး... လက္ရွသြားၿပီ။ ေရွ႔က စက္သြားက အေတြးေတြ မ်ားေနတဲ့ အလုပ္သမားကို ဒဏ္ခတ္လိုက္တယ္။ အိုေကရဲ့လားလုိ႔ ေမးတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴ အလုပ္ရွင္ရဲ့ မ်က္လုံးထဲမွာ နားမလည္မႈေတြ ျဖတ္ေျပးေနတယ္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆဲစာတခ်ိဳ႔က ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚကေန ႏႈတ္ဆက္ေနေလရဲ့...။

မွန္ၾကည့္တာကိုလဲ စာစီမိတယ္၊ အေရာင္မတူတဲ့ အရြက္ေတြကလဲ အေတြးေတြကို ေပးတာပဲ။ အမိုးနဲ႔ ဆုံေတာ့ အမိုးခမ်ာ ဇာတ္႐ုပ္တခု ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ယာလာကေတာ့ သူ႔သၾကားလုံး ဘယ္သူ႔မွ မေပးႏိုင္ဘူး ဆိုပဲ။ လူေတြကို လိုက္ေငးၾကည့္မိတယ္၊ အပူအပင္ကင္းေနတဲ့ သူတို႔ေတြေနရာမွာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးကိုပဲ ျမင္ျမင္ေယာင္ေနတာကုိက ထိရွလြယ္လြန္းသတဲ့လားကြယ္။ ဒီလိုဆိုရင္လဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ထိရွလိုက္စမ္းပါရေစ။

Where is Burma? ဆိုတဲ့ အေမးကို Near Thailand လို႔ မေျဖခ်င္သလို `ျမန္မာႏိုင္ငံကို ငါသိတယ္၊ Dictatorship Country မဟုတ္လား´ ဆိုတဲ့ အေျဖစကားကုိလဲ မၾကားခ်င္ဘူး။ ဒါျဖင့္ ငါတုိ႔ႏိုင္ငံဟာ ကုိယ့္ထီးကုိယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္း နဲ႔ ေနလာတာကြ လို႔ ရင္ေကာ့ရမလား။ ရင္ေကာ့ခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ရင္ေမာ့ခ်င္တာလဲ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရင္ေမာေနရေတာ့ ... ေရးလိုက္ပါရေစဦး။ ဘာ၀တူသူေတြ အတူတူ ခံစားၾကတာေပါ့။ တခ်က္တခ်က္ ပစ္လိုက္တဲ့ ျမွားခ်က္ေတြကို ကာဖို႔ေတာ့ ယုံၾကည္ခ်က္ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာကို ခပ္တင္းတင္းေလး စည္းေႏွာင္ၾကမယ္ေလ။

၀မ္းခ်မယ္ ဆိုတာကို သိရင္ေတာင္ က်န္းမာေရး တကယ္ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ ပ်ားရည္ကို မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္မယ္။ ေဆးခါးတိုက္တာပါ ဆိုၿပီး အဆိပ္ထဲမွာေတာ့ ပ်ားရည္ေတြ ဖုံးကြယ္မထားပါနဲ႔။ ဘာသိဘာသာေနတတ္တဲ့ စိတ္ကို အသက္ရွဳရပ္သြားတဲ့ အခါက်မွ ေမြးတာက ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ စာအုပ္ႀကီးက ထူေပမယ့္ ဖတ္သင့္ရင္ ဖတ္ရမွာေပါ့ကြယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေဆးနည္းတဖုံေကာင္းေကာင္းေတာ့ ရိွႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။

အတူတူပဲေလ၊ လူေတြ ေန႔စဥ္ သြားလာတာ၊ လႈပ္ရွားတာ၊ ေနထုိင္ ေျပာဆုိတာ၊ အိုဗ်ာ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္၊ ခင္ဗ်ားေရအိမ္၀င္တာလဲ အဲဒါပဲဗ်။ သိပါတယ္ ဆုိရင္လဲ ဘာလို႔ ဒါကို တြင္တြင္ျငင္းေနမလဲဗ်ာ။ စာနာစိတ္ဆိုတာ အလကားရႏိုင္ရဲ့သားနဲ႔ ဘာလို႔ ဥေပကၡာစိတ္ေတြကိုပဲ ေဖာျခင္းေသာျခင္း ေမြးျမဴေနရတာလဲ။ ေ၀ေလေလေတြေၾကာင့္ပါလုိ႔ အျပစ္ပုံခ်ၿပီး ၿခံစည္း႐ုိးေပၚကေန ဗယ္လင္တုိင္းကဗ်ာေတြခ်ည္း ရြတ္ေနရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘက္ကို ထိုးမယ့္ လက္ေလးေခ်ာင္းဒဏ္ကုိ ၾကံ့ၾက့ံခံၿပီး ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ လက္ညိွဳးထုိးပါရေစ။

အားယူၿပီး ေရွ႕ကို ဆက္လွမ္းလိုက္တာ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြက ေဖးေဖးမမ ရိွလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ေနာက္ေက်ာက စူးသလိုလိုပဲ။ အို...၊ တဆုံးထိ ထိုးသြင္းခံရေတာ့လဲ လဲက် ေသဆုံးလိုက္႐ုံေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အသက္ရိွေနေသးတယ္။ အသိရိွေနေသးတယ္။

ထင္မွတ္မထားတဲ့ တခ်ိန္မွာေတာ့ `ေျဖာင္း´ ခနဲ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ တခုခုနဲ႔လဲ ထုိးခုတ္ခံလုိက္ရသလုိပဲ။ နာက်င္သြားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မနာက်င္ဘူးလား။ ထုံက်င္ေနတာလား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့...၊ အားတင္းၿပီး ႀကဳံး႐ုန္းထလိုက္တာ...။

က်ေနာ္ သတိရလာေတာ့ အႏုပညာေတြ ေသြးစက္လက္နဲ႔ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။



ကလိုေစးထူး

ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္တာေပါ့

ေဆာင္းပါးတပုဒ္ကို ေရးၿပီးခါစတုန္းကေပါ့...။

ရင္းႏွီးတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ကို အဖတ္ခိုင္းၿပီး ထင္ျမင္ခ်က္ေပးခိုင္းေတာ့ သူျပန္ေျပာတဲ့ မွတ္သားစရာ စကားကို က်ေနာ္ မွတ္မိေနပါေသးတယ္။

`ခင္ဗ်ားေရးတာ မွ်တပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျပႆနာေတြကို ခ်ခင္းျပေနတာနဲ႔ပဲ တူေနတယ္´

***

ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္လုံးလုံးမွာ ျပန္ေရးခဲ့သမွ်ေတြရဲ့ အမ်ားစုေတြက အဲဒီအတုိင္းခ်ည္းပဲလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ မတရားမႈေတြ၊ ႏိုင္လိုမင္းထက္ ျပဳမႈေတြ၊ သာတူညီမွ်မရိွမႈေတြ၊ ျခစားမႈေတြ အစရိွတဲ့ ျပႆနာေပါင္း ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ကို ဘက္ေပါင္းစုံကေန က်ေနာ္ တင္ျပခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘာလုပ္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ အႀကံျပဳခ်က္ေတြ ေပးတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို အားနည္းခဲ့တာကို ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျပန္သုံးသပ္မိတယ္။

ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆႏၵေတြကိုေတာ့ ပုံေဖာ္တင္ျပခဲ့ပါရဲ့...။ အဲဒီ တင္ျပခ်က္ေတြခ်ည္းသက္သက္ဟာ ထိေရာက္တဲ့ အေျဖေကာင္းတခုေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ေတာ့ ထင္လိုက္မိတယ္။

သုိ႔ေသာ္...။

***

ျမန္မာျပည္မွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားတဲ့ နာမည္ရ စာေရးဆရာႀကီး တေယာက္က သူ႔ေဆာင္းပါး တပုဒ္မွာ `ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ´ ဆိုၿပီး ေမးခြန္းျပန္ထုတ္တဲ့ စာကို ဖတ္မိလိုက္ရပါတယ္။

အဲဒီ စာေရးဆရာႀကီးရဲ့ သေဘာက သူကေတာ့ အဲဒီ လမ္းေၾကာင္းကုိ လက္ခံၿပီ။ ဒီေတာ့ လက္ရိွ အေျခအေနကို လက္မခံရင္ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ လို႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ျပန္ေမးၾကဖုိ႔သာ ရိွတယ္လို႔ ဆုိတယ္။

အဲဒီဆရာႀကီး ေရးထားသလို လက္ရိွအေျခအေနဟာ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ လက္ခံစရာ အေနအထားမဟုတ္တာကလဲ ေသခ်ာေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ျပန္ေမးထားတာက `ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ´ ...တဲ့။

***

တကယ္ေတာ့ အေျဖက ရွင္းေနၿပီးသားပါ။

ဒါႀကီးကို က်ေနာ္တုိ႔ မႀကိဳက္မွေတာ့ မႀကိဳက္ေၾကာင္း ျပတ္ျပတ္သားသား သေဘာထားျပဖုိ႔က နံပါတ္တစ္ပါ။ အဲဒီ အဆင့္ကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျပၿပီးရင္ေတာ့ ေနာက္တဆင့္အေနနဲ႔ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ဖုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ဖို႔အတြက္ကေတာ့ ဆန္႔က်င္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ေပၚလာေအာင္ လႈ႔ံေဆာ္ရေတာ့မွာေပါ့။

မျပန္လမ္းေၾကာင္းကုိ အခိုင္အမာခင္းေတာ့မယ့္ လူေတြရဲ့ ေစတနာမဲ့ လုပ္ရပ္ေတြ ပုံေပၚလာေအာင္ သူတု႔ိရဲ့ တရားမမွ်တမႈ၊ ႏိုင္လို မင္းထက္ျပဳမႈ၊ ျခစားမႈ၊ လူသားမဆန္မႈေတြကုိ ေဖာ္ထုတ္ရေတာ့မွာပဲေပါ့။ ဒါမွလဲ ဟန္ေဆာင္ဖုံးကြယ္ထားတဲ့ သ႐ုပ္မွန္ကို ျပည္သူေတြ သိေတာ့မွာေပါ့။ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပုိင္ေတြရဲ့ မတရားမႈေတြကို အဲဒီလိုမွ မေဖာ္ထုတ္ မေရးသားရင္ သူတို႔ေျပာသမွ်ေတြနဲ႔ပဲ အဟုတ္ထင္ၿပီး ေရစုန္ေမ်ာေတာ့မွာေပါ့။

ဒါဆိုရင္ `ဒါျဖင့္ ဘာလုပ္ၾကမလဲ´ ဆိုတဲ့ အေမးအတြက္ အေျဖက တခုတည္း ရိွေတာ့တယ္လို႔ ထင္တယ္။

`ဒါျဖင့္ ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ၾကမယ္´ ...။

အဲဒီလို ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ဖို႔အတြက္ တဦးခ်င္းမွသည္ အစုအဖြဲ႔၊ အစု႔အဖြဲ႔မွသည္ တျပည္လုံး အတုိင္းအတာ အထိ ျဖစ္လာေအာင္ မတရားမႈေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၾကရမယ္။ စည္း႐ုံးလႈံ႔ေဆာ္ရမယ္။ တေယာက္ပါလာရင္ တေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ပါလာရင္ ႏွစ္ေယာက္လို႔ သေဘာထားလို႔ တရားမွ်တမႈရဲ့ ဘက္ေတာ္သားေတြ မ်ားသထက္မ်ားလာေအာင္ မတရားမႈေတြရဲ့ အညစ္အေထးေတြကို ေဖာ္ထုတ္ၾကရမယ္။ ဒီေတာ့...။

`ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္တာေပါ့´

***


ကလိုေစးထူး

စံဖူး... နက်ယ္ေကာင္နဲ႔ ေခ်ာစိန္

`ကဲ...၊ စမယ္ေနာ္၊ လပ္ဖ္ေအာ))))))´

ဒိုင္အျဖစ္ အမွတ္ေရတြက္မယ့္ ေအာင္ၾကည့္လက္ထဲမွာ နက်ယ္ေကာင္နဲ႔ စံဖူးတို႔ ေလာင္းထားတဲ့ ပိုက္ဆံလဲ ရိွေနၿပီ။ ႏွစ္ေယာက္လုံးကလဲ ကြင္းဟိုဘက္ဒီဘက္မွာ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းပြဲစဖုိ႔ အခ်က္ေပးလိုက္တယ္။

နက်ယ္ေကာင္နဲ႔ စံဖူးကေတာ့ ကြင္းဟိုဘက္ဒီဘက္ကေန တေယာက္ကို တေယာက္ မႈန္ကုပ္ကုပ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ၾကည့္ေနၾကေလရဲ့...။

***

တကယ္က နက်ယ္ေကာင္က ပိုက္ေက်ာ္ျခင္းကို ေလာက္ေလာက္လားလား ကစားတတ္တာမွ မဟုတ္ဘဲ...။ အရပ္ႀကီး ဂလန္ဂလားနဲ႔ ေခါင္းတိုက္တာ တခုပဲ ဟုတ္ဟုတ္ျငားျငား တတ္တာ။ ဟုိေကာင္ စံဖူးကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ခတ္တတ္တယ္။ ရွမ္းျပည္(ထုိင္း) က ျပန္လာတာကလဲ သိပ္မၾကာေသးေတာ့ ေငြစေလးကလဲ တရႊင္ရႊင္နဲ႔ေပါ့။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း နက်ယ္ကာင္တို႔ အိမ္နားက ျခင္းလုံးကြင္းမွာ အေပ်ာ္သေဘာ ခတ္ေနၾကတုန္း စံဖူး ေရာက္ခ်လာတာ...။

တေယာက္ကုိ ငါးက်ပ္ေၾကး သုံးေယာက္တြဲစီ အေပ်ာ္သေဘာ ခတ္ေနၾကတုန္း စံဖူးေရာက္လာေတာ့ ပထမေတာ့ သူက ေဘးကေန အသာရပ္ၾကည့္ေနေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အႏိုင္သုံးေလးပြဲ ဆက္ေနတဲ့ နဂ်ယ္ေကာင္တုိ႔ အသင္းကို ၾကည့္မရတာလား နဂ်ယ္ေကာင့္ကို မ်က္မုန္းက်ိဳးေနတာလားေတာ့ မသိဘူး၊ ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္နဲ႔ `နက်ယ္ေကာင္၊ မင္းနဲ႔ငါ တေယာက္ျခင္း ခ်မလား´ ဆုိၿပီး စိန္ေခၚေတာ့တာ...။

နက်ယ္ေကာင္ကလဲ `ေအး...၊ ခ်တယ္ကြာ´ လို႔ ျပန္ေျပာတာပဲ။ ေဘးက သူငယ္ခ်င္းက မြန္လို `နက်ယ္ေကာင္၊ ဂြဲ႔၀ူး ဂြဲ႔၀ူး (မရဘူး)´ ဆုိၿပီး တားေသးတယ္။ နက်ယ္ေကာင္က `ဂြဲ႔...တယ္ကြာ´ ဆိုၿပီး ဇြတ္တရြတ္ႏိုင္တာနဲ႔ပဲ စံဖူးနဲ႔ နဂ်ယ္ေကာင္ ျခင္းပြဲ ျဖစ္လာေတာ့တာပဲ။ ေလာင္းေၾကးကေတာ့ တေယာက္ကို ဆယ့္ငါးက်ပ္ေၾကး...။

***

စံဖူးေနတဲ့ လမ္းထဲမွာ နက်ယ္ေကာင္ သြားသြားပိုးေနတဲ့ ေခ်ာစိန္ ဆိုတဲ့ မြန္မေလး တေယာက္ရိွတယ္။ စံဖူးကလဲ အဲဒီေကာင္မေလးကို လိုက္ေနတာ ဆိုေတာ့ နက်ယ္ေကာင့္ကို သိပ္မၾကည္ဘူး။ ေကာင္မေလးက ကုိးတန္း...၊ နက်ယ္ေကာင္ထက္ တတန္းငယ္တယ္။ စံဖူးကေတာ့ ေျခာက္တန္းကတည္းက ေက်ာင္းထြက္ထားတဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ နက်ယ္ေကာင္က သူ႔ထက္စာရင္ တပန္းသာေနသလိုလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဆရာမသားကလဲ ျဖစ္ေနေသးတာကုိး။ တရက္က်ေတာ့ နက်ယ္ေကာင္ ေခ်ာစိန္တို႔ လမ္းထဲ ရစ္သီရစ္သီ သြားလုပ္တုန္း စံဖူးနဲ႔ ဆုံတယ္။

`နက်ယ္ေကာင္၊ ဘယ္လဲကြ´
`ဒီနားတင္ကြ´
`ဘာလဲ၊ ေခ်ာစိန္တို႔ အိမ္လား´

နက်ယ္ေကာင္ ရွဳတည္တည္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ၿပီး `ေအး...၊ ဟုတ္တယ္ကြာ´ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။

`မင္းနဲ႔ သူနဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီလား´

အမွန္တကယ္က ရည္းစားျဖစ္ဖို႔ ေနေနသာသာ ေကာင္မေလးကုိ ဘာမွေတာင္ နက်ယ္ေကာင္ အဲဒီတုန္းက မေျပာရေသးဘူး။ ဟိုက ျပန္ႀကိဳက္လား မႀကိဳက္လား သိဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေ၀းေရာေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ နက်ယ္ေကာင္ စံဖူးကို ေတာ္ေတာ္ေလးကို မ်က္စိစပါးေမႊးစူးေနတာနဲ႔ပဲ...။

`ေအး၊ ျဖစ္ေနတယ္ကြ´

ယုံသလိုလို၊ မယုံသလုိလို မ်က္ႏွာနဲ႔ ေစာင္းငန္းေစာင္းငန္း လွည့္ထြက္သြားတဲ့ စံဖူးကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲကေတာ့ တခြိခြိနဲ႔ေပါ့...။ အခု ျခင္းပြဲျဖစ္လာရတဲ့ အရင္းခံက အဲဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လဲ ပါတာေပါ့။ ရည္းစားလုဘက္ မဟုတ္တဲ့ အၿပိဳင္ပိုးဘက္ေတြလို႔ ေျပာရမလားဘဲ။

***

`သရီး... လပ္ဖ္´

ဟုိေကာင္က သုံးမွတ္တက္သြားၿပီ။ နက်ယ္ေကာင့္ခမ်ာ အူယားဖားယား ႏိုင္လို႔ေကာင္းတုန္း။ ခါးေတာင္းႀကိဳက္ထားတဲ့ ပုဆိုးကို ေပါင္ရင္းမွာ ကပ္ေနေအာင္ ခပ္က်စ္က်စ္ေလး လိပ္တင္ရေသးတယ္။ ဟိုေကာင္ စံဖူးကေတာ့ ရွမ္းျပည္ျပန္ ယုိးဒယားျဖစ္ အားကစားေဘာင္းဘီနဲ႔...။ နက်ယ္ေကာင့္ကုိလဲ ထီမထင္တဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနေသးတယ္။

ေနာက္တလုံး...။

၀ွီးခနဲ ေရာက္လာတဲ့ ျခင္းလုံးကို မ်က္စိစုံမိွတ္ ေခါင္းတိုက္ပစ္လိုက္တာ ျခင္းလုံးက ပိုက္ထဲကို သြားတုိးျပန္ပါေလေရာ...။ သြားျပန္ၿပီ။

`ဖိုး... လပ္ဖ္´

***

စံဖူးက ေလွာင္ေထ့ေထ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔...

`ဘယ္လိုလဲ...၊ အမွတ္ေက်ာ ယူမလား နက်ယ္ေကာင္´
`မယူဘူးကြာ´

ေနာက္တလုံး...။

ဒီတခါေတာ့ စံဖူးက နက်ယ္ေကာင့္ကို ေလွ်ာ့တြက္ထားပုံနဲ႔ ဆာဗင္ကို ခပ္ေျမာက္ေျမာက္ေလး ပင့္ခတ္ၿပီး ပုိ႔လိုက္တယ္။ ဘယ္ရမလဲ...၊ မီးရထားတြဲ ၀င္ေဆာင့္သလို အရိွန္နဲ႔ ဒုန္းဆို ေျပးတုိက္လိုက္တာ ဟိုဘက္ကြင္းေထာင့္ကို ျခင္းလုံးက စိုက္ခနဲ ေရာက္သြားတယ္။ ဟုိေကာင္ ေျခကားယားနဲ႔ လိုက္ဖမ္းတာ မမိေတာ့ဘူး။

`လပ္ဖ္... ဖိုး´

စံဖူးဆိုတဲ့ေကာင္က ဘယ္သန္...၊ ဒီေတာ့ ညာဘက္ကို ထိုးရင္ ဒီေကာင္ ဆယ္ႏိုင္ေလာက္မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ တြက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔...။

***

`ႏိုင္း ... အလဲဗင္း´

ေနပူက က်ဲကဲ်ေအာက္မွာ ေက်ာအေျပာင္သားနဲ႔ စံဖူးနဲ႔ နက်ယ္ေကာင္ ျခင္းစြမ္းျပေနလိုက္ၾကတာ ပြဲက အရိွန္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းစ ျပဳလာၿပီ။ ႏွစ္မွတ္ပဲ ကြာေတာ့တာမို႔ စံဖူးကလဲ ေစာေစာကလို အထင္မေသးရဲေတာ့ဘူး...။ အဲဒီအခိုက္မွာပဲ...။

ဆာဗင္ထိုးေတာ့မယ့္ နက်ယ္ေကာင့္ မ်က္လုံးက ျခင္းကြင္းရဲ့ ဟိုးဘက္က လမ္းမကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ခပ္ေ၀းေ၀းကေန ေလွ်ာက္လာေနတဲ့ အရိပ္ေလး တခု...၊ သူ႔စိတ္ေၾကာင့္ေပါ့ ေနပူပူမွာ ျခင္းအၿပိဳင္ခတ္ေနရတာ...။

ေခ်ာစိန္...။

ျခင္းကြင္းကို ဆတ္ေတာက္ေတာက္ပုံစံ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေလွ်ာက္လာတဲ့ ေခ်ာစိန္ကို ေတြ႔ေတာ့...။

***

႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နက်ယ္ေကာင္ အားေတြတက္ၿပီး ႏိုင္မွာေပါ့။ တကယ္တမ္း အျပင္မွာက်ေတာ့ ေခ်ာစိန္ကို ေတြ႔ေတာ့မွပဲ အမွတ္ေတြလဲ တမွတ္မွ မတက္ေတာ့ဘူး။ ရွဳံးသြားပါေလေရာ...။

အဲဒီေန႔က နက်ယ္ေကာင္ ဆယ့္ငါ့းက်ပ္ရွဳံးသလို ေျခေထာက္လဲနာ၊ ေခါင္းလဲ နာေပါ့...။ ဒါေပမယ့္ စံဖူးကုိ နက်ယ္ေကာင္ ႏိုင္လိုက္ပါတယ္။

ဘာလို႔လဲဆုိေတာ့..။

အဲဒီေန႔ ညေနမွာ ေခ်ာစိန္နဲ႔ နက်ယ္ေကာင္ တကယ္ပဲ ရည္းစားျဖစ္သြားၾကတယ္။ ျခင္းလုံးပြဲ ရွဳံးတာကို သနားလို႔တဲ့...။

***


ကလိုေစးထူး

စိတ္ညစ္ေနလား…(၈)

America's Got Talent 2008 ရဲ့ Final (Top 5) အစီအစဥ္ကုိ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ ၿမိဳ႔မွာ စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္ေန႔က က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ Top 5 မွာ ပါ၀င္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကသူေတြကေတာ့...

Nuttin' but Strings
Donald Braswell
Eli Mattson
Neil E.Boyd
Queen Emily တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

အေမရိကန္ ေဒၚလာတသန္း ဆုေၾကးေပးမွာလဲျဖစ္၊ အႏိုင္ရမယ့္သူကလဲ တေယာက္ထဲ ျဖစ္၊ ေနာက္ဆုံး အဆင့္ၿပိဳင္ပြဲလဲ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္အားလုံးဟာ သူတုိ႔မွာ ရိွတဲ့ အစြမ္းအစေတြကို အစြမ္းကုန္ ျပသၾကတဲ့ ပြဲလို႔ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ၿပိဳင္ပြဲမွာ က်ေနာ့္ အႀကိဳက္ဆုံး ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ကေတာ့ Nuttin' but Strings ပါ။

***

ေနာက္ဆုံးအဆင့္ ၿပိဳင္ပြဲရဲ့ ရလဒ္ကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္ တပတ္အၾကာ ေအာက္တုိဘာ ၁ ရက္ေန႔မွာ ေလာ့စ္အိန္ဂ်လိစ္ ၿမိဳ႔မွာပဲ တျခားေသာ ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေတြနဲ႔ တြဲဘက္ၿပီး တင္ဆက္ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ပထမဆုရရိွသူကုိေတာ့ ေအာက္တုိဘာ ၁၇ ရက္ေန႔၊ လာ့ေဗးဂက္စ္ ၿမိဳ႔မွာ ဆုေပးပြဲ က်င္းပၿပီး ေဒၚလာ တသန္း ခ်ီးျမွင့္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

AGT show ရဲ့ ေနာက္ဆုံး ရလဒ္ ေၾကညာတဲ့ ပြဲမွာ က်ေနာ္ အလြန္ ႏွစ္သက္မိတဲ့ အစီအစဥ္ တခုကေတာ့ ေနာက္ဆုံးအဆင့္ကို ေရာက္ရိွ ယွဥ္ၿပိဳင္သြားၾကတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြကို သူတုိ႔ သီဆိုခဲ့ၾကတဲ့ သီခ်င္းေတြရဲ့ မူရင္း အႏုပညာရွင္ေတြက အားေပးစကား ေျပာၾကားတဲ့ အစီအစဥ္ေလးကို ထည့္သြင္းေပးထားတာကိုပါ။ မူရင္း အႏုပညာရွင္ေတြရဲ့ အားေပးစကားကို နားေထာင္ေနတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ တေယာက္ခ်င္းစီရဲ့ ပီတိ မ်က္ႏွာထားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ သူတုိ႔ ေက်နပ္အားရေနတယ္ဆုိတာကို ေပၚလြင္ေနေစတာမို႔ အဲဒီ အစီအစဥ္ကုိ ၾကည့္ေနတဲ့ လူေတြဆီကုိပါ အေပ်ာ္ေတြ ကူးစက္ေစပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာ ထပ္မံ တင္ဆက္တဲ့ အစီအစဥ္ကေတာ့...




Top 10 ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြ စုေပါင္းသီဆိုၾကတဲ့ အဲဒီ သီခ်င္းေလးရဲ့ စာသားအဓိပၸာယ္ကလဲ ေကာင္း၊ သီဆိုၾကသူအားလုံးကလဲ ကုိယ္ပုိင္ အစြမ္းအစ ကုိယ္စီနဲ႔ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သီဆိုသြားၾကတာမို႔ ေက်နပ္စရာေကာင္းလွတဲ့ အစီအစဥ္ေလးပါ။ ေနာက္ဆုံးအဆင့္မွာ ယွဥ္ၿပိဳင္ခြင့္ မရခဲ့လိုက္ရွာတဲ့ ေလးႏွစ္သမီးေလးရဲ့ အသံနဲ႔ အစျပဳထားတာေလးကို ပိုႏွစ္သက္မိပါတယ္။




အဲဒါေတာ့ AGT 2008 မွာ အပယ္ခံခဲ့ရတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြရဲ့ စီစဥ္တင္ဆက္မႈ တခုပါ။ အပယ္ခံခဲ့ရေပမယ့္လဲ သူတို႔မွာလဲ အစြမ္းအစေတာ့ ရိွတယ္ဆိုတာကို အဲဒီ သီခ်င္းနဲ႔ စုေပါင္းျပသခဲ့တာမို႔ အေပၚက Top 10 အဖြဲ႔နဲ႔ မတူျခားနားတဲ့ ရသတမ်ိဳးကို ေပးစြမ္းႏိုင္တာပါပဲ။ ရွဳံးနိမ့္ခဲ့ၾကသူေတြအတြက္ အားေပးႏွစ္သိမ့္စရာ အစီအစဥ္တခုလဲ ျဖစ္မယ္ထင္ပါရဲ့...။

***


ေဖ်ာ္ေျဖေရး အစီအစဥ္ေတြ အားလုံးၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ Top 5 ရဲ့ ရလဒ္ေတြကို ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ရလဒ္ေတြကို အဆုံးအျဖတ္ေပးခဲ့တာကေတာ့ ဖုန္းနဲ႔ အြန္လိုင္းမွတဆင့္ မဲေပးခဲ့ၾကတဲ့ ပရိသတ္ေတြပါ။

ပဥၥမေနရာကို ရရိွသြားသူကေတာ့ အ့ံၾသစရာေကာင္းပါတယ္။ Queen Emily ပါ။ စတုတၳေနရာကိုေတာ့ Donald Braswell က ရရိွသြားပါတယ္။

တတိယေနရာကို ေၾကညာတဲ့အခ်ိန္မွာလဲ အ့ံၾသသြားရသူေတြ အေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ Nuttin' but Strings က ရသြားလို႔ပါ။ အသံတုန္တုန္နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ခံစားေနရတယ္ဆိုတာ သိသာလွပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ အေမရိကန္ေဒၚလာ တသန္းဆုေၾကးကို ဆြတ္ခူးဖို႔ လူ ႏွစ္ေယာက္ပဲ က်န္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ AGT 2008 ရဲ့ ပထမဆုကို ...

Neil E.Boyd က ထိုက္တန္စြာ ဆြတ္ခူးရရိွသြားပါေတာ့တယ္။

***

AGT 2008 show အစီအစဥ္ကေတာ့ ၿပီးသြားခဲ့ပါၿပီ။ မၿပီးေသးတာကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ ဟိုေတြးဒီေတြးေတြေပါ့။

ဘာကုိ ေတြးမိလဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ ဆုေၾကး အေမရိကန္ေဒၚလာ တသန္းကို က်ေနာ္သာ ရခဲ့ရင္ ဘာေတြလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုၿပီး ေလွ်ာက္ေတြးမိတာပါ။ :D ေဒၚလာ တသန္းရရင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ အရာေတြက မ်ားေတာ့ မ်ားသား...။ ၿပီးေတာ့ အခု ပို႔စ္ကုိ လာဖတ္တဲ့ က်ေနာ္မိတ္ေဆြေတြကေရာ၊ ေဒၚလာတသန္းဆုမ်ား ရရင္ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္သလဲ ဆိုတာ သိခ်င္ပါေသးတယ္။ ေရးေပးခဲ့ၾကပါဦး။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့။ :)

ခင္မင္စြာ


ကလိုေစးထူး

အိုင္႐ိုက္စ္ နဲ႔ က်ေနာ္

ဒီတပတ္ ပိတ္ရက္ေတာ့ ဘယ္ကိုမွ သြားမလည္ျဖစ္...။ ရာသီဥတုကလဲ ေအးတိေအးစက္ ျဖစ္စ ျပဳလာတာေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ရတာ သိပ္ၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္း မရိွလွေတာ့။ ဒီၾကားထဲ ဒီေန႔ေအး၊ ေနာက္တေန႔ေႏြး ျဖစ္ေနတဲ့ အပူခ်ိန္ဒဏ္ကို ခႏၶာကိုယ္က သိပ္လက္မခံႏိုင္တာေၾကာင့္ ႏွာေစးေခ်ာင္းဆိုးက ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ လူက ေနရထုိင္ရတာ အဆင္မေျပသည့္ အထဲ အေတြးေတြကပါ ပ်င္းေနေသးေလေတာ့ စာအသစ္ မေရးျဖစ္သည္မွာလဲ ရက္အတန္ၾကာခဲ့ေလၿပီ။

၀တၳဳတို တပုဒ္ေလာက္ေရးရေကာင္းမလား အစပ်ိဳးလိုက္၊ ေရးေနရင္းနဲ႔ပင္ ေရးသူကုိယ္တုိင္ကိုက စိတ္တိုင္းမက်ေတာ့ ဖတ္တဲ့သူအဖို႔ ပိုဆုိးမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိေတာ့ ရပ္ထားလိုက္၊ ေဆာင္းပါး တပုဒ္ပုဒ္ ေရးမလားေတြးလိုက္ စိတ္တိုင္းမက်လိုက္၊ ေနာက္ေတာ့လဲ ဘာမွကို မေရးျဖစ္...၊ ဒီလိုနဲ႔ ေသာၾကာညကတည္းက ခ်ိန္ရြယ္လာတဲ့ အေတြးေတြက စေနေန႔ကိုသာ ကူးသြားသည္၊ ဘာစာတပုဒ္မွ ျဖစ္မလာ...။

စာေရးလို႔ မရတဲ့ အတူတူ ဘာရယ္မဟုတ္ အိမ္ေရွ႕က ၀ရန္တာမွာ သြားရပ္ေငးမိ၏...။ တကယ္တမ္းမွာက အျပင္မွာကလဲ ၾကည့္စရာရွဳစရာ ဘာမွ ေလာက္ေလာက္လားလား ရိွေနတာ မဟုတ္...၊ ဟိုတစီးဒီတစီး ရပ္ထားတဲ့ ကားပါကင္ရယ္၊ အဲဒီ ကားပါကင္ရဲ့ ဟိုမွာဘက္က ကားလမ္းရယ္၊ ကားလမ္းဟိုဘက္က ဘုိးဘြားရိပ္သာရယ္၊ ဒါပဲ...။ ကားတစီးတေလက ေဖ်ာခနဲ ၀င္လာလိုက္၊ ၀ူးခနဲ ျပန္ထြက္သြားလိုက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္ၿပီး တိတ္ဆိတ္သြားလုိက္နဲ႔ အင္မတန္ေအးစက္စက္ႏိုင္ၿပီး ေျခာက္ကပ္လြန္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္...။

စက္ေရွ႕မွာ ေယာင္နနနဲ႔ ျပန္ထုိင္မိျပန္သည္။ စာေရးလို႔ မရတဲ့အတူတူ ပို႔စ္အေဟာင္းေတြမွာ လာေရးထားၾကတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကို ျပန္လိုက္ဖတ္ျဖစ္မိ ျပန္သည္။ ဖတ္ေနရင္းနဲ႔ လူက ေခါင္းၿငိမ့္မိေနလား၊ ေခါင္းခါမိေနလားေတာ့ မေျပာတတ္...၊ ပင့္သက္ တခ်က္ေတာ့ ဖြဖြခ်လိုက္မိသည္ဟု ထင္သည္။

***

ျပန္၀င္လာတုန္းက ေစ့မထားမိတဲ့ တံခါးက ကၽြိခနဲ ပြင့္လာသည္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမိုး...။ ကရင္လြယ္အိတ္ေလး တလုံးကို လြယ္လို႔...၊ အေႏြးထည္ ခပ္ထူထူကိုလဲ ၀တ္ထားေသးသည္။

`ဖိုးခြား အားပါသလား´
`ဟုတ္၊ အမိုး ဘာလိုလို႔လဲ´
`အမိုးအိမ္မွာ စားစရာ မရိွေတာ့ဘူး၊ ေစ်းသြားပို႔ေပးလို႔ ရမလား´

အင္းေလ...၊ စာေရးလို႔လဲ မရမယ့္ အတူတူ အမိုးက ေစ်းလိုက္ပို႔ခိုင္းေတာ့လဲ အျပင္ထြက္ရတာကိုက ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲေပါ့...။

`ဟုတ္ကဲ့ အမိုး´

***

ကားေမာင္းရင္းျဖင့္ အမိုးကို ဘာရယ္မဟုတ္ ငဲ့ၾကည့္မိေတာ့ အမိုးက သူလြယ္ထားတဲ့ ကရင္လြယ္အိတ္ထဲက ေနၾကာေစ့ထုပ္ကို တေဖာက္ေဖာက္ျဖင့္ ခြာစားေနသည္။ မ်က္ႏွာကလဲ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူ...၊ ဘာေတြ လိမ္းထားသည္ မသိ။ မိတ္ကပ္အေရာင္လိုလို ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးၾကီး...။ `အမိုး´ ဟု လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ `ဟင္´ ဆိုၿပီး လွည့္ၾကည့္တာ မ်က္လုံးတ၀ိုက္မွာကလဲ မ်က္ရစ္အမဲေတြက မညီမညာနဲ႔ အကြင္းလုိက္ေလး...။

`အမိုးဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္လွေနပါလား´

`အဟိ´ လို႔ တခ်က္ရယ္ၿပီး ေနၾကာေစ့ေတြ ဆက္ခြာစားေနျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေျပာေသးသည္။

`မေသခင္ေတာ့ လွရမွာေပါ့၊ ေသသြားရင္ လွခ်င္ရင္ေတာင္ လွလုိ႔မရေတာ့ဘူးေလ´

ျမတ္စြာဘုရား...။ `အမိုးတေယာက္ ငယ္မူမ်ား ျပန္ေနလား မသိ´ လို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိသည္။ ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မွာပါေလ၊ ဟိုတေန႔ကလဲ စက္ဘီးေသးေသးေလးကို မစီးတတ္ စီးတတ္နဲ႔ တင္းနစ္ကြင္းထဲ ပတ္နင္းေနတာ ေတြ႔လိုက္ေသးသည္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိ...။

***

ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့...။

မနက္စာ စားလုိ႔ေကာင္းမယ့္ မုန္႔ထုပ္ေလးေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနတုန္း အက်ီစကို လာဆြဲခံရလို႔ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ အမိုး...။

`အခ်ိဳမႈန္႔ထုပ္ေတြ ဘယ္နားမွာလဲ´
`ဟိုဘက္အတန္းမွာ အမိုး´
`ေအး၊ ႏွစ္ထုပ္ေလာက္ ယူမယ္ေနာ္´

ၿပီးေတာ့ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ ဘာမွအပန္းမၾကီးတာမို႔ သြားယူၿပီး အမိုးရဲ့ တြန္းလွည္းထဲ သြားထည့္ေပးလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ့...

`မာမားေခါက္ဆြဲ တဖာေလာက္ သြားယူေပးစမ္းပါ´

သြားရွာၿပီး ယူေပးရျပန္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်လိက်လိ ျဖစ္စျပဳလာၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ မုန္႔ထုပ္ေလးေတြ ဆက္ေရြးေနျပန္သည္။ ခဏပဲ ၾကာလိုက္သည္။

`ပုစြန္ထားတဲ့ေနရာ မသိလို႔၊ သြားရွာယူေပးပါဦး´

ဒီတေခါက္ကေတာ့ သြားသာယူေပးလိုက္ရသည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မၾကည္လင္ေတာ့ေပ...။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွေတာ့ မေျပာျဖစ္ေသး...။ ဒီလိုနဲ႔...။

`ဆန္အိတ္အႀကီး ႏွစ္ထုပ္ယူမယ္ ဖိုးခြား၊ သြားသယ္ေပးပါဦး´

ဒီတခါေတာ့ စိတ္မရွည္မႈရဲ့ သည္းခံႏိုင္စြမ္းအားက လြတ္ထြက္သြားေခ်ၿပီ။

`ဆိုင္က အလုပ္သမားကို သြားေျပာလိုက္ အမိုး´

ေလသံက ခပ္ဆတ္ဆတ္ ျဖစ္သြားလို႔ထင္သည္၊ အမိုးက သူ႔ကို တခ်က္ ငဲ့ၾကည့္ၿပီး `ေၾသာ္၊ ေအးေအး´ ဆိုၿပီး အသာျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။

***

`ဒီအဘြားႀကီး၊ ငယ္မူက်ေတာ့ ျပန္ေနတယ္၊ ငါ့ကိုမ်ား သူ႔အလုပ္သမား မွတ္ေနလား မသိဘူး၊ ဟိုဟာခိုင္းလိုက္၊ ဒီဟာခိုင္းလိုက္နဲ႔...၊ လိုက္လဲပို႔ေပးရေသးတယ္၊ ခိုင္းကို ခိုင္းႏုိင္လြန္းတယ္၊ သူ႔ဘာသာယူေပါ့´

စိတ္ထဲမွာ ဘာျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ အျပင္လူ ျမင္ႏိုင္တာ မဟုတ္ေတာ့ လူက အတြင္းစိတ္ထဲမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ပုံပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ စိတ္တိုတိုနဲ႔ ဆိုင္ျပင္မွာ ထြက္ရပ္ေနလိုက္ေသးသည္။ မ်က္ႏွာကုိလဲ ရွဴတည္တည္နဲ႔ ေနလိုက္သည္။ အဘြားႀကီး ဒီမ်က္ႏွာကို ေတြ႔မွ သေဘာေပါက္ပေစ...။

အခိ်န္ေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ၾကာလာသည္။ အမိုးတေယာက္ ျပန္မထြက္လာေသး...၊ တမိနစ္၊ ငါးမိနစ္၊ ဆယ္မိနစ္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္...။ ဆိုင္ထဲ ျပန္လိုက္သြားၾကည့္ဦးမွ...။ ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ့...။

***

`အိုင္...၊ ရိုက္စ္... ရိုက္စ္´

အမုိးတေယာက္ အေတာ္ေလး အခက္ေတြ႔ေနဟန္ တူသည္။ မ်က္ႏွာေပၚမွာလဲ ေစာေစာက လိမ္းလာတဲ့ ျဖဴေဖြးေဖြး မိတ္ကပ္ေတြ အစား ေခၽြးေတြစုိ႔လို႔ ေနသည္။ မ်က္ကြင္းညိဳညိဳေတြလဲ ဘယ္ဆီေရာက္ကုန္ၿပီ မသိေတာ့...။

ဆိုင္အေရာင္းသမားက `ေပါင္ ငါးဆယ္ အိတ္လား၊ ၂၅ေပါင္ အိတ္လား´ ဟု ျပန္ေမးသည္။

`အုိင္...၊ ရိုက္စ္၊ အုိင္ ႐ိုက္စ္´

က်ေနာ့္ကို ျမင္ေတာ့ ဘာမွလဲ ထပ္ၿပီး အကူအညီမေတာင္းရဲေတာ့ဟန္နဲ႔ `အိုင္႐ိုက္စ္၊ အိုင္႐ိုက္စ္´ ေတြသာ အထပ္ထပ္ေျပာၿပီး အေရာင္းသမားကို ထမင္းစားဟန္ပုံစံ လက္ဟန္ေျခဟန္ျပၿပီး ထပ္ႀကိဳးစားေနျပန္သည္။

ထိုအခိုက္အတန္႔ေလး...၊ အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပင္ ဘယ္သူမွ မသိလုိက္ခင္ သူ႔ကိုယ္သူ အရွက္ႀကီး ရွက္မိသြားေလေတာ့သည္။

`အမိုး၊ အိတ္အႀကီးလိုခ်င္တာဟုတ္´
`ဟုတ္တယ္၊ ဖိုးခြား´

`ဂ်က္စ္မင္းဆန္ ေပါင္ငါးဆယ္အထုပ္ ႏွစ္ထုပ္ေပးပါ´ လို႔ အေရာင္းသမားကို ေျပာၿပီး သူနဲ႔အတူ ဆန္တအိတ္ကိုပါ ခပ္သြက္သြက္ ကူသယ္လာလိုက္သည္။

***

ဆန္အိတ္ေတြ၊ ေစ်းအထုပ္ေတြကို စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔ ကူသယ္ေပးေနေသာ သူ႔ကို အမိုးက ဘယ္လိုနားလည္ေနမလဲေတာ့ မေျပာတတ္...။

`ဖိုးခြား´
`ဗ်ာ၊ အမိုး´
`အမိုး၊ မုန္႔တီေျခာက္ေတြ ၀ယ္ဖို႔ ေမ့ေနေသးတယ္´

ဒီတခါေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ၾကည္လင္လင္နဲ႔ အားပါးတရပင္...

`ဟုတ္၊ သြားျပန္၀ယ္ေလ အမိုး၊ က်ေနာ္လိုက္ခဲ့ေပးမယ္၊ လာလာ´

***

တြန္းလွည္းေလး တြန္းၿပီး အေရွ႕ကေန သြားေနေသာ အမိုးကို သူ လွမ္းေခၚလိုက္သည္။

`အမုိး´



ျပန္လွည့္ၾကည့္လာေသာ အမုိးရဲ့ အၿပဳံးက ၾကည္လင္ပါဘိ။ အျပစ္စင္ပါဘိ။

***

အျပန္လမ္းမွာလဲ အမုိးတေယာက္ အလာတုန္းကလိုပင္ ေနၾကာေစ့ထုပ္ကေလးကို တေဖာက္ေဖာက္ ခြာစားၿပီး လိုက္လာေနဆဲပင္။

ဘယ္သူမသိလိုက္ေသာ သူ႔ရဲ့စိတ္ညစ္႐ုိင္းေတြ ခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္ၿပီး သူ႔ကုိယ္သူ ရွက္သြားေစတဲ့ အေတြးက ဘာလဲ ဆုိတာကိုေတာ့ အမုိးကို သူ ျပန္မေျပာျပျဖစ္ေတာ့ပါ။ အဲဒါကေတာ့....

`အမိုးသာ ငါ့အေမအရင္းဆိုရင္....´

***

ကလုိေစးထူး