`ေလွ~~ ေလွ~~~ ေလွာ္ၾက ေလွာ္ၾက~~~ ေလွ~~ ေလွ ေလွာ္ၾကေလွာ္ၾက´
ေလွေလွာ္ၾကဟန္ ပုံစံႏွင့္အတူ ေလွာ္တက္ တေယာက္တခုစီျဖင့္ လူရႊင္ေတာ္ စိန္သီးႏွင့္ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စင္ေရွ႕ကုိ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္လာၾက၏။ သီခ်င္းေလး တဟဲဟဲ ေလွကေလး တေလွာ္ေလွာ္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေဂၚဇီလာက အသာအကဲခတ္ေနသည္။
`ေ၀းးး ေဟးေဟး၊ ေရာက္ၿပီကြ၊ ပန္းတိုင္ေရာက္ၿပီ´
ေလွေလွာ္ေနတာကို ျဗဳန္းဆို ရပ္လိုက္ၿပီး စိန္သီးက အထက္ပါအတုိင္း ေအာ္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္သီးကလဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ `ပန္းတိုင္ေရာက္ပကြ´ လို႔ လိုက္ေအာ္ျပန္၏။ အကဲခတ္ေနေသာ ေဂၚဇီလာက မဆိုင္းမတြပင္-
`အဲဒီလိုပဲ ပန္းတုိင္ေရာက္ၿပီကြ၊ ေရာက္ၿပီကြနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ခါရိွၿပီတုန္း၊ အခုပဲ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရိွေနေပါ့´
ပရိသတ္မ်ား ၀ါးခနဲ ပြဲက်သြားေလ၏။
***
တလႏွစ္လခန္႔ေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ ထင္ပါသည္။
ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ ႐ုရွေရာက္ ညီငယ္တေယာက္နဲ႔ အြန္လိုင္းေပၚ ဆုံျဖစ္၊ စကားေျပာျဖစ္၏။ သူနဲ႔ကုိယ္က ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ အေနအထားနဲ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ အျမင္အေတြးေတြ မတူလင့္ကစား ထိုညီငယ္ကလဲ သူ႔ကို တေလးတစားရိွ၊ သူကလဲ ထိုညီငယ္ကို အထင္ေသးျခင္း စိုးစင္းမရိွေတာ့ စကားေျပာရတာ ေလေပးေျဖာင့္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္၏။ ေျပာၾကရင္းျဖင့္ တႀကိမ္မွာေတာ့ ထိုညီငယ္က အမွတ္ရရျဖစ္စရာ အေကာင္းဆုံး စကားတခြန္းကုိ ေျပာလာသည္။
`အကုိ၊ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ေ၀းမေနၾကဘူးလို႔ ထင္တယ္ေနာ္၊ က်ေနာ္တို႔အတြက္ လိုေနတာ တခုပဲရိွတယ္´
အသာၿငိမ္ၿပီး ဆက္နားေထာင္ေနခိုက္...
`အဲဒါကေတာ့ တံတားတစင္းပဲ အကို´
အဲဒီအခိုက္မွာတုန္းက သူ အေတြးေတြျဖင့္ ၿငိမ္သက္မိသြားခဲ့တာေတာ့ အမွန္... ... ...။
***
ေလွေလွာ္တာကို ရပ္တန္႔ၿပီး စိန္သီးႏွင့္ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္းတုိင္ေရာက္ပဟ လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနခိုက္ ျမဴးႂကြေသာ အိႏၵိယ တီးလုံးသံႏွင့္အတူ ဇီးသီးတေယာက္ ကခုန္ၿပီး စင္ေရွ႕ကို ထြက္လာ၏။ ပါးစပ္ကလဲ ဆိုေနလိုက္ေသးသည္။
`ဟမေလး အကုိႀကီး၊ ကုလားမကို ယူမလား၊ ကုလားမကို ယူမလား၊ ဒန္တန္တန္´
ဇီးသီးကုိ ေစာေစာက ေလွေလွာ္သားႏွစ္ေယာက္ စိန္သီးနဲ႔ၾကယ္သီးက ေငးေမာေနခိုက္ ဇီးသီးကေျပာ၏။
`အားကုိဂ်ီးတို႔ေနာ္၊ အာကိုဂ်ီးတို႔ ေလွေလွာ္ေနတာက တေယာက္ကို တေယာက္ျမင္ေနရလို႔ ပန္းတုိင္ကို တကယ္မေရာက္ေသးတာ၊ ဒီေတာ့ ခၽြန္းေဒၚ အၾကံေပးမယ္ေနာ၊ အားကိုဂ်ီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကို တေယာက္ ေက်ာခိုင္းၿပီး ေလွကို ေလွာ္ၾကပါ အားကုိဂ်ီးတို႔´
အိႏိၵယ အကႏွင့္အတူ တြန္႔လိမ္ကခုန္ၿပီး စင္ေထာင့္ကို ျပန္၀င္သြားေသာ ဇီးသီးရဲ့ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ဟိုႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ကို တေယာက္ ေက်ာခိုင္းလို႔ ကုန္း႐ုန္း ေလွာ္ၾကျပန္ေတာ့သည္။
***
`ခင္ဗ်ားေျပာဖူးတဲ့ တံတားတစင္းလိုတယ္ ဆိုတဲ့စကားကို က်ေနာ္ ခဏခဏေတြးျဖစ္တယ္ဗ်ာ´
`ဟုတ္ကဲ့အကို´
`အဲဒီလို ေတြးရင္းနဲ႔ က်ေနာ္စိတ္ကူးေလး တခုရတယ္ဗ်´
`ဟုတ္´
`ဒီလိုလုပ္မယ္ေလ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက ဘာေတြေျပာခ်င္မလဲ၊ ေျပာစရာ ဘာေတြ ရိွေနလဲဆိုတာ သိခ်င္တယ္၊ အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ရိွေနျပန္တယ္´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကလဲ က်ေနာ့္ကို ေမးခ်င္တာေတြရိွတာကို ႀကိဳက္တာေမး၊ က်ေနာ္ကလဲ ျပန္ေမးမယ္။ တဘက္ကုိ ေမးခြန္း ငါးခုစီ အျပန္အလွန္ေပါ့ဗ်ာ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`အဲဒီလို ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေျဖတဲ့ အေျဖေတြကို ခင္ဗ်ားတုိ႔က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကုိယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚကေန လာဖတ္သူေတြကို ခ်ျပမယ္၊ ဖတ္တဲ့လူက သူ႔အတြက္အသုံးတည့္တာကို ယူသြားၾကပေစ၊ အသုံးမတည့္ဘူး ထင္တာေတြကို ခ်န္သြားၾကပေစေပါ့´
`ဟာ၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ပဲအကို´
`အင္း၊ အဲဒါေလးကလဲ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကား ေဆာက္ၾကည့္မယ့္ တံတားတစင္းျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ့လို႔ ခံစားမိတယ္ေလ´
`အရမ္းေကာင္းတယ္ အကုိ၊ က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ညိွထားမယ္ေလ´
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္ပုံေဆြးေႏြးၾကမည္။ ေမးၾကမည့္ေမးခြန္းေတြသည္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားနည္းလမ္းအရျဖစ္ျဖစ္ အသားလြတ္ပုတ္ခတ္၊ ဖိႏွိပ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ဘက္စလုံးက နားလည္မႈရိွရိွျဖင့္ ေရွာင္ၾကဖုိ႔ စသည္စသည္ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကျပန္သည္။
***
စိန္သီးနဲ႔ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေက်ာခိုင္းၿပီး ေလွေလွာ္ေနေတာ့ ေလွက ေရွ႕ကို မတက္ႏိုင္ျဖစ္ေနခိုက္မွာပင္ တ႐ုတ္၀တ္စုံအနီေရာင္ကုိ ၀တ္ထားတဲ့ ပန္းသီးတေယာက္ ကုိးယုိ႔ကားယား ကခုန္ၿပီး စင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာျပန္သည္။ စိန္သီးနဲ႔ ၾကယ္သီးတို႔ကုိေတြ႔ေတာ့...
`အိုးဟို...၊ လုတို႔ ႏွီေယာက္ လွီကိုဒီလိုေလွာ္လို႔ မီရဘူးေလ၊ လုတို႔က တေယာက္ကိုတေယာက္ ေက်ာခိုင္းေနတာကိုး၊ ဒီေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလွာ္မွ လွီက ပန္းတိုင္ကိုေရာက္မွာေပါ့ လုတို႔ရ၊ ၀က စီတနာနဲ႔ အၾကံေကာင္းပီးတာေနာ´
စိန္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္က...
`ေဟ၊ ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ကဲလာကြာ၊ တ႐ုတ္ႀကီးေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေလွာ္ၾကရေအာင္´
***
တေလာက ဟိုညီငယ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေတြကို အစပ်ိဳး အေကာင္အထည္ေဖာ္သည့္ သေဘာျဖင့္ `တံတားေပၚကအေတြး´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ကို ေရးျဖစ္၏။ ညေနခင္းတခုမွာ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တံတားကို ၾကည့္ျဖစ္ရင္း ယင္းညီငယ္ႏွင့္ ေျပာျဖစ္တာေတြကို သတိရရင္း ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ပို႔စ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ့ ကိုယ္စီအျမင္ေတြနဲ႔ လိုလားခ်က္၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခ်က္ေတြကို ခ်ခင္းျဖစ္ေတာ့မည္ ထင္သည္ဟု ေတြးၿပီး ေရးျဖစ္ေသာ ပုိ႔စ္။
သို႔ေသာ္... ...။
ယင္းပုိ႔စ္ရဲ့ အခု ၂၀ ေျမာက္ႏွင့္ ၂၁ ခုေျမာက္ မွတ္ခ်က္ေတြကို ျမင္ေတာ့ ဘာမွကို ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ကုန္သြားမိတာေတာ့ အမွန္...။ ခက္လွပါဘိ။
***
`မင္းက ဒီလိုေျပာေတာ့ ငါကလဲ ဒီလိုခ်သကြ´
`ေအာင္မယ္၊ မင့္လိုေကာင္ကမ်ား ငါ့ကို ျပန္ေျပာရတယ္လို႔၊ ငါ့ဘာမွတ္ေနတုန္း၊ ျပန္ခ်သေဟ့၊ ေဟာသလို ေဟာသလိုကို ျပန္ခ်သကြ´
`ေအာင္မာ၊ အရပ္ထဲ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့သာသာေလာက္ေကာင္ကမ်ား ငါ့ကို ျပန္ခ်၀့ံသလား´
`ေဟ့၊ မင္းငါ့ကို ဒီလိုေတာ့ မပုတ္ခတ္နဲ႔ေနာ္´
`ပုတ္ခတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္တုန္း´
`ဒါျဖစ္ခ်င္တယ္ကြာ´
`ေအး၊ မင္းက ဒါျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ငါကလဲ ဒီလိုခ်သကြာ´
`၀ုန္း´ခနဲ `ျဗဳန္း´ ခနဲ လဲၿပိဳသံေတြက ရန္လိုျခင္းေတြ၏ ေစစားမႈေအာက္တြင္ အတုန္းအ႐ုန္းျမည္လို႔...။ ေဘးကလူေတြကုိလဲ မျမင္အားႏိုင္ေတာ့ ရန္မီးေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း၊ တဒုန္းဒုန္း။
***
ေလွာ္တဲ့ေလွက ဘယ္လိုမွ ေရွ႕ဆက္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စိန္သီးနဲ႔ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္ေနခိုက္မွာပင္ ေစာေစာက အၾကံေတြေပးသြားၾကတဲ့ သေကာင့္သားႏွစ္ေယာက္ ဇီးသီးနဲ႔ ပန္းသီးတို႔ စင္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ဇီးသီးက...
`အားကိုဂ်ီးတို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ပန္းတိုင္ကို မေရာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရင္ေလ ခၽြန္းေဒၚတို႔ ႏွစ္ေယာက္က နမူနာေလွာ္ျပပါ့မယ္၊ အားကိုဂ်ီးတို႔ လိုက္ၾကည့္ထားၾကပါ´
`ေဟ၊ ဒီအၾကံေကာင္းသားကြ´ ဆိုတဲ့ စိန္သီးရဲ့ ေရရြတ္စကားကို ၾကယ္သီးကလဲ မဆိုင္းမတြ ေထာက္ခံလိုက္ေသးသည္။ သေဘာက ေလွကို တကယ္ေရြ႕ေအာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရိွေတာ့တဲ့ သေဘာ...။
`ကဲ...၊ ခၽြန္းေဒၚတို႔ ေလွာ္တာကို ၾကည့္ထားၾကပါ အားကိုဂ်ီးတို႔´
ေျပာလဲေျပာရင္း တ႐ုတ္ႀကီး ပန္းသီးကိုလဲ မ်က္စပစ္ျပလိုက္ရင္းျဖင့္ ေလွကို ေရွ႕တေယာက္ေနာက္တေယာက္ ေလွာ္ၿပီး ေလွကိုပါ မ သြားၾကေလဟန္ ႏွစ္ေယာက္သား စင္ေထာင့္မွာေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားၾကေလ၏။ ဒါေတာင္မွ ဟိုႏွစ္ေယာက္က မသိေသးဘဲ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေနေလဟန္ ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔...။ ဒီအခိုက္မွာပင္ ေစာေစာက တခ်ိန္လုံး အကဲခတ္ေနတဲ့ ေဂၚဇီလာက...
`ေအး၊ မင္းတို႔က ေက်းဇူးေတြေတာင္တင္ေနေသးတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဟိုမွာ မင္းအေဖေတြက ေလွကုိပါ မ သြားၿပီဟ၊ မင္းတို႔ေလွ ပါသြားၿပီ၊ သိၾကရဲ့လား´
***
ဖို႔၀ိန္းၿမိဳ႔မွာ ကသြားတဲ့ `သီးေလးသီး အၿငိမ့္´ရဲ့ ျပက္လုံးပုံေဖာ္ခ်က္က အေတြးထဲကေန ေတာ္ေတာ္န႔ဲ မထြက္... ... ...။
***
၂၀၁၀ ကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ကလဲ ေကာင္းတုန္း။ ေနာင္ဂ်ိန္ခ်သံေတြကလဲ တ၀ုန္း၀ုန္း။
ျပည္တြင္းမွာ...၊ ျပည္ပမွာ...၊ နယ္စပ္မွာ...၊ အေရွ႕မွာ...၊ အေနာက္မွာ...၊ ဟုိမွာ...၊ ဒီမွာ...။ ၿပီးေတာ့...။
ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚမွာ... ... ...။
***
ကလိုေစးထူး
ေလွေလွာ္ၾကဟန္ ပုံစံႏွင့္အတူ ေလွာ္တက္ တေယာက္တခုစီျဖင့္ လူရႊင္ေတာ္ စိန္သီးႏွင့္ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ စင္ေရွ႕ကုိ တေရြ႕ေရြ႕ထြက္လာၾက၏။ သီခ်င္းေလး တဟဲဟဲ ေလွကေလး တေလွာ္ေလွာ္ႏွင့္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ေဂၚဇီလာက အသာအကဲခတ္ေနသည္။
`ေ၀းးး ေဟးေဟး၊ ေရာက္ၿပီကြ၊ ပန္းတိုင္ေရာက္ၿပီ´
ေလွေလွာ္ေနတာကို ျဗဳန္းဆို ရပ္လိုက္ၿပီး စိန္သီးက အထက္ပါအတုိင္း ေအာ္လိုက္ေတာ့ ၾကယ္သီးကလဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ျဖင့္ `ပန္းတိုင္ေရာက္ပကြ´ လို႔ လိုက္ေအာ္ျပန္၏။ အကဲခတ္ေနေသာ ေဂၚဇီလာက မဆိုင္းမတြပင္-
`အဲဒီလိုပဲ ပန္းတုိင္ေရာက္ၿပီကြ၊ ေရာက္ၿပီကြနဲ႔ ေအာ္ေအာ္ေနတာ ဘယ္ႏွစ္ခါရိွၿပီတုန္း၊ အခုပဲ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ရိွေနေပါ့´
ပရိသတ္မ်ား ၀ါးခနဲ ပြဲက်သြားေလ၏။
***
တလႏွစ္လခန္႔ေတာ့ ၾကာခဲ့ၿပီ ထင္ပါသည္။
ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ ႐ုရွေရာက္ ညီငယ္တေယာက္နဲ႔ အြန္လိုင္းေပၚ ဆုံျဖစ္၊ စကားေျပာျဖစ္၏။ သူနဲ႔ကုိယ္က ရပ္တည္ေနၾကတဲ့ အေနအထားနဲ႔ တခ်ိဳ႔ေသာ အျမင္အေတြးေတြ မတူလင့္ကစား ထိုညီငယ္ကလဲ သူ႔ကို တေလးတစားရိွ၊ သူကလဲ ထိုညီငယ္ကို အထင္ေသးျခင္း စိုးစင္းမရိွေတာ့ စကားေျပာရတာ ေလေပးေျဖာင့္တယ္လို႔ေတာင္ ေျပာႏိုင္၏။ ေျပာၾကရင္းျဖင့္ တႀကိမ္မွာေတာ့ ထိုညီငယ္က အမွတ္ရရျဖစ္စရာ အေကာင္းဆုံး စကားတခြန္းကုိ ေျပာလာသည္။
`အကုိ၊ က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ေ၀းမေနၾကဘူးလို႔ ထင္တယ္ေနာ္၊ က်ေနာ္တို႔အတြက္ လိုေနတာ တခုပဲရိွတယ္´
အသာၿငိမ္ၿပီး ဆက္နားေထာင္ေနခိုက္...
`အဲဒါကေတာ့ တံတားတစင္းပဲ အကို´
အဲဒီအခိုက္မွာတုန္းက သူ အေတြးေတြျဖင့္ ၿငိမ္သက္မိသြားခဲ့တာေတာ့ အမွန္... ... ...။
***
ေလွေလွာ္တာကို ရပ္တန္႔ၿပီး စိန္သီးႏွင့္ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ ပန္းတုိင္ေရာက္ပဟ လို႔ ေအာ္ဟစ္ေနခိုက္ ျမဴးႂကြေသာ အိႏၵိယ တီးလုံးသံႏွင့္အတူ ဇီးသီးတေယာက္ ကခုန္ၿပီး စင္ေရွ႕ကို ထြက္လာ၏။ ပါးစပ္ကလဲ ဆိုေနလိုက္ေသးသည္။
`ဟမေလး အကုိႀကီး၊ ကုလားမကို ယူမလား၊ ကုလားမကို ယူမလား၊ ဒန္တန္တန္´
ဇီးသီးကုိ ေစာေစာက ေလွေလွာ္သားႏွစ္ေယာက္ စိန္သီးနဲ႔ၾကယ္သီးက ေငးေမာေနခိုက္ ဇီးသီးကေျပာ၏။
`အားကုိဂ်ီးတို႔ေနာ္၊ အာကိုဂ်ီးတို႔ ေလွေလွာ္ေနတာက တေယာက္ကို တေယာက္ျမင္ေနရလို႔ ပန္းတုိင္ကို တကယ္မေရာက္ေသးတာ၊ ဒီေတာ့ ခၽြန္းေဒၚ အၾကံေပးမယ္ေနာ၊ အားကိုဂ်ီးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကို တေယာက္ ေက်ာခိုင္းၿပီး ေလွကို ေလွာ္ၾကပါ အားကုိဂ်ီးတို႔´
အိႏိၵယ အကႏွင့္အတူ တြန္႔လိမ္ကခုန္ၿပီး စင္ေထာင့္ကို ျပန္၀င္သြားေသာ ဇီးသီးရဲ့ အၾကံေပးခ်က္အတိုင္း ဟိုႏွစ္ေယာက္က တေယာက္ကို တေယာက္ ေက်ာခိုင္းလို႔ ကုန္း႐ုန္း ေလွာ္ၾကျပန္ေတာ့သည္။
***
`ခင္ဗ်ားေျပာဖူးတဲ့ တံတားတစင္းလိုတယ္ ဆိုတဲ့စကားကို က်ေနာ္ ခဏခဏေတြးျဖစ္တယ္ဗ်ာ´
`ဟုတ္ကဲ့အကို´
`အဲဒီလို ေတြးရင္းနဲ႔ က်ေနာ္စိတ္ကူးေလး တခုရတယ္ဗ်´
`ဟုတ္´
`ဒီလိုလုပ္မယ္ေလ၊ က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ေတြကို ခင္ဗ်ားတို႔ဆီက ဘာေတြေျပာခ်င္မလဲ၊ ေျပာစရာ ဘာေတြ ရိွေနလဲဆိုတာ သိခ်င္တယ္၊ အဲဒီလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ေျပာခ်င္တာေလးေတြ ရိွေနျပန္တယ္´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ဆီကလဲ က်ေနာ့္ကို ေမးခ်င္တာေတြရိွတာကို ႀကိဳက္တာေမး၊ က်ေနာ္ကလဲ ျပန္ေမးမယ္။ တဘက္ကုိ ေမးခြန္း ငါးခုစီ အျပန္အလွန္ေပါ့ဗ်ာ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`အဲဒီလို ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေျဖတဲ့ အေျဖေတြကို ခင္ဗ်ားတုိ႔က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကုိယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚကေန လာဖတ္သူေတြကို ခ်ျပမယ္၊ ဖတ္တဲ့လူက သူ႔အတြက္အသုံးတည့္တာကို ယူသြားၾကပေစ၊ အသုံးမတည့္ဘူး ထင္တာေတြကို ခ်န္သြားၾကပေစေပါ့´
`ဟာ၊ သိပ္ေကာင္းတဲ့ အစီအစဥ္ပဲအကို´
`အင္း၊ အဲဒါေလးကလဲ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကား ေဆာက္ၾကည့္မယ့္ တံတားတစင္းျဖစ္ႏိုင္ေကာင္းရဲ့လို႔ ခံစားမိတယ္ေလ´
`အရမ္းေကာင္းတယ္ အကုိ၊ က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ညိွထားမယ္ေလ´
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဘယ္လိုဘယ္ပုံေဆြးေႏြးၾကမည္။ ေမးၾကမည့္ေမးခြန္းေတြသည္ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရျဖစ္ျဖစ္၊ အျခားနည္းလမ္းအရျဖစ္ျဖစ္ အသားလြတ္ပုတ္ခတ္၊ ဖိႏွိပ္ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးမျဖစ္ေအာင္ ႏွစ္ဘက္စလုံးက နားလည္မႈရိွရိွျဖင့္ ေရွာင္ၾကဖုိ႔ စသည္စသည္ ဆက္ေျပာျဖစ္ၾကျပန္သည္။
***
စိန္သီးနဲ႔ ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေက်ာခိုင္းၿပီး ေလွေလွာ္ေနေတာ့ ေလွက ေရွ႕ကို မတက္ႏိုင္ျဖစ္ေနခိုက္မွာပင္ တ႐ုတ္၀တ္စုံအနီေရာင္ကုိ ၀တ္ထားတဲ့ ပန္းသီးတေယာက္ ကုိးယုိ႔ကားယား ကခုန္ၿပီး စင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာျပန္သည္။ စိန္သီးနဲ႔ ၾကယ္သီးတို႔ကုိေတြ႔ေတာ့...
`အိုးဟို...၊ လုတို႔ ႏွီေယာက္ လွီကိုဒီလိုေလွာ္လို႔ မီရဘူးေလ၊ လုတို႔က တေယာက္ကိုတေယာက္ ေက်ာခိုင္းေနတာကိုး၊ ဒီေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေလွာ္မွ လွီက ပန္းတိုင္ကိုေရာက္မွာေပါ့ လုတို႔ရ၊ ၀က စီတနာနဲ႔ အၾကံေကာင္းပီးတာေနာ´
စိန္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္က...
`ေဟ၊ ဟုတ္ေပသားပဲ၊ ကဲလာကြာ၊ တ႐ုတ္ႀကီးေပးတဲ့ အၾကံအတုိင္း ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေလွာ္ၾကရေအာင္´
***
တေလာက ဟိုညီငယ္ႏွင့္ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေတြကို အစပ်ိဳး အေကာင္အထည္ေဖာ္သည့္ သေဘာျဖင့္ `တံတားေပၚကအေတြး´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ကို ေရးျဖစ္၏။ ညေနခင္းတခုမွာ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တံတားကို ၾကည့္ျဖစ္ရင္း ယင္းညီငယ္ႏွင့္ ေျပာျဖစ္တာေတြကို သတိရရင္း ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ပို႔စ္။ ေနာက္ပုိင္းက်ရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ့ ကိုယ္စီအျမင္ေတြနဲ႔ လိုလားခ်က္၊ ျဖစ္ေစခ်င္ခ်က္ေတြကို ခ်ခင္းျဖစ္ေတာ့မည္ ထင္သည္ဟု ေတြးၿပီး ေရးျဖစ္ေသာ ပုိ႔စ္။
သို႔ေသာ္... ...။
ယင္းပုိ႔စ္ရဲ့ အခု ၂၀ ေျမာက္ႏွင့္ ၂၁ ခုေျမာက္ မွတ္ခ်က္ေတြကို ျမင္ေတာ့ ဘာမွကို ျပန္ေျပာခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္၊ စိတ္ကုန္သြားမိတာေတာ့ အမွန္...။ ခက္လွပါဘိ။
***
`မင္းက ဒီလိုေျပာေတာ့ ငါကလဲ ဒီလိုခ်သကြ´
`ေအာင္မယ္၊ မင့္လိုေကာင္ကမ်ား ငါ့ကို ျပန္ေျပာရတယ္လို႔၊ ငါ့ဘာမွတ္ေနတုန္း၊ ျပန္ခ်သေဟ့၊ ေဟာသလို ေဟာသလိုကို ျပန္ခ်သကြ´
`ေအာင္မာ၊ အရပ္ထဲ ကြမ္းယာေရာင္းတဲ့သာသာေလာက္ေကာင္ကမ်ား ငါ့ကို ျပန္ခ်၀့ံသလား´
`ေဟ့၊ မင္းငါ့ကို ဒီလိုေတာ့ မပုတ္ခတ္နဲ႔ေနာ္´
`ပုတ္ခတ္ေတာ့ ဘာျဖစ္ခ်င္တုန္း´
`ဒါျဖစ္ခ်င္တယ္ကြာ´
`ေအး၊ မင္းက ဒါျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ငါကလဲ ဒီလိုခ်သကြာ´
`၀ုန္း´ခနဲ `ျဗဳန္း´ ခနဲ လဲၿပိဳသံေတြက ရန္လိုျခင္းေတြ၏ ေစစားမႈေအာက္တြင္ အတုန္းအ႐ုန္းျမည္လို႔...။ ေဘးကလူေတြကုိလဲ မျမင္အားႏိုင္ေတာ့ ရန္မီးေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း၊ တဒုန္းဒုန္း။
***
ေလွာ္တဲ့ေလွက ဘယ္လိုမွ ေရွ႕ဆက္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း စိန္သီးနဲ႔ၾကယ္သီးတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္ေနခိုက္မွာပင္ ေစာေစာက အၾကံေတြေပးသြားၾကတဲ့ သေကာင့္သားႏွစ္ေယာက္ ဇီးသီးနဲ႔ ပန္းသီးတို႔ စင္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။ ဇီးသီးက...
`အားကိုဂ်ီးတို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ပန္းတိုင္ကို မေရာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနၾကရင္ေလ ခၽြန္းေဒၚတို႔ ႏွစ္ေယာက္က နမူနာေလွာ္ျပပါ့မယ္၊ အားကိုဂ်ီးတို႔ လိုက္ၾကည့္ထားၾကပါ´
`ေဟ၊ ဒီအၾကံေကာင္းသားကြ´ ဆိုတဲ့ စိန္သီးရဲ့ ေရရြတ္စကားကို ၾကယ္သီးကလဲ မဆိုင္းမတြ ေထာက္ခံလိုက္ေသးသည္။ သေဘာက ေလွကို တကယ္ေရြ႕ေအာင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆင္ျခင္ဉာဏ္ မရိွေတာ့တဲ့ သေဘာ...။
`ကဲ...၊ ခၽြန္းေဒၚတို႔ ေလွာ္တာကို ၾကည့္ထားၾကပါ အားကိုဂ်ီးတို႔´
ေျပာလဲေျပာရင္း တ႐ုတ္ႀကီး ပန္းသီးကိုလဲ မ်က္စပစ္ျပလိုက္ရင္းျဖင့္ ေလွကို ေရွ႕တေယာက္ေနာက္တေယာက္ ေလွာ္ၿပီး ေလွကိုပါ မ သြားၾကေလဟန္ ႏွစ္ေယာက္သား စင္ေထာင့္မွာေပ်ာက္ခ်င္းမလွ ေပ်ာက္သြားၾကေလ၏။ ဒါေတာင္မွ ဟိုႏွစ္ေယာက္က မသိေသးဘဲ ေက်းဇူးေတာင္ တင္ေနေလဟန္ ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔...။ ဒီအခိုက္မွာပင္ ေစာေစာက တခ်ိန္လုံး အကဲခတ္ေနတဲ့ ေဂၚဇီလာက...
`ေအး၊ မင္းတို႔က ေက်းဇူးေတြေတာင္တင္ေနေသးတယ္ေပါ့ ဟုတ္လား၊ ဟိုမွာ မင္းအေဖေတြက ေလွကုိပါ မ သြားၿပီဟ၊ မင္းတို႔ေလွ ပါသြားၿပီ၊ သိၾကရဲ့လား´
***
ဖို႔၀ိန္းၿမိဳ႔မွာ ကသြားတဲ့ `သီးေလးသီး အၿငိမ့္´ရဲ့ ျပက္လုံးပုံေဖာ္ခ်က္က အေတြးထဲကေန ေတာ္ေတာ္န႔ဲ မထြက္... ... ...။
***
၂၀၁၀ ကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ကလဲ ေကာင္းတုန္း။ ေနာင္ဂ်ိန္ခ်သံေတြကလဲ တ၀ုန္း၀ုန္း။
ျပည္တြင္းမွာ...၊ ျပည္ပမွာ...၊ နယ္စပ္မွာ...၊ အေရွ႕မွာ...၊ အေနာက္မွာ...၊ ဟုိမွာ...၊ ဒီမွာ...။ ၿပီးေတာ့...။
ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚမွာ... ... ...။
***
ကလိုေစးထူး
14 comments:
တခိ်ဳ႕ေတြကေတာ့ ေဘာလံုးပြဲမွာ လိုပဲ ...
ကိုယ္ကလည္း ေကာင္းေကာင္း မကန္တတ္...
ကန္လည္း မကန္ႏိုင္...
အဲေတာ့ မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္
တဖက္သင္းက ေကာင္းတဲ့ လူေတြကို
အသားလြတ္ လူခ်ျပီး လိုက္ကန္တာမ်ိဳးပါ... ေကာင္းေကာင္း မကန္တတ္ေတာ့
ကန္တတ္တဲ့သူေတြကို လူလိုက္ခ်သလိုမ်ိဳးပါ ကိုယ့္ညီရာ...
ဥပမာေပးတာပါ...
ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္လိုက္ကန္ေနတာေတြကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရွာင္ခဲ့တာပဲ...
စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔ေလ။ ေဒၚစုသာ သည္လုိစိတ္ပ်က္ေၾကးဆုိရင္ ျမန္မာျပည္က ထြက္သြားတာ ၾကာလွေပါ႔။ ယုံၾကည္မႈက အခရာပါ။ ယုံၾကည္မႈထက္သန္ရင္ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာေတြကုိ ေက်ာ္လႊားႏုိင္မွာပါ။ ယုံၾကည္မႈမထက္သန္ရင္ေတာ့ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ေရရွည္စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မလုပ္ႏုိင္ဘူး။
၂၀၁၀ ကလည္း ပြဲသိမ္းမဟုတ္ပါဘူး။ နအဖအေနနဲ႔ အခုလက္ရွိႀကဳံေတြ႕ေနရတဲ့ ျပႆနာေတြကုိ ဘာတခုမွ မေျဖရွင္းသေရြ႕ ျပႆနာက အလုိအေလ်ာက္ မေျပလည္သြားပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကုိ ဆက္လက္ ဆန္႔က်င္ေနၾကရဦးမွာပါ။ စနစ္တခုကုိ ဆန္႔က်င္တယ္၊ ေျပာင္းလဲဖုိ႔ႀကဳိးစားတယ္ဆုိတာ တခါတရံမွာ ႏွစ္ေတြ ရာနဲ႔ခ်ီၿပီး ၾကာတတ္တာမ်ဳိးလည္း ရွိပါတယ္။ ကုိယ့္လူမ်ဳိးေတြ ဒုကၡအဖုံဖုံႀကဳံေနရလုိ႔ စိတ္မရွည္အားမရျဖစ္တာ မွန္ေပမယ့္ တဖက္ကၾကည့္ရင္လည္း အႏွစ္ ၂၀ ဆုိတာ စိတ္ပ်က္ၿပီး လက္မႈိင္ခ်သြားရေလာက္ေအာင္ ၾကာလွေသးတဲ့ သမုိင္းကာလအပုိင္းအျခားေတာ့မဟုတ္ေသးပါဘူး။
လူေတြ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးတယ္ဆုိတာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ အယူအဆပုိင္းဆုိင္ရာ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးတာက ဘာျပႆနာမွ မရွိပါဘူး။ အဲသည္လုိ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးမွလည္း အယူအဆပုိင္းဆုိင္ရာ တုိးတက္မႈရွိမွာေပါ႔။ အားေပးအားေျမႇာက္ေတာင္ ျပဳသင့္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမႈပတ္၀န္းက်င္မွာ အဲသည္လုိ အယူအဆပုိင္းဆုိင္ရာ စစ္ထုိးမႈေတြ အားနည္းခဲ့လုိ႔ အခုေလာက္အေျခဆုိက္ခဲ့ရတာဆုိရင္လည္း မမွားလွပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ပုဂၢဳိလ္ေရးဆုိင္ရာ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးမႈေတြေတာ့ က်ေနာ္လည္း မႀကဳိက္ပါဘူး။
အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ ေနရာမွာ ဘာေၾကာင့္အကြဲအၿပဲေတြ ျဖစ္ေနရသလဲဆုိေတာ့ အားလုံးသေဘာတူႏုိင္တဲ့ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကုိ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေဆြးေႏြးၿပီး ႀကဳိတင္ခ်မထားတာေတြ၊ အဲသည္ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းကုိ စြဲစြဲၿမဲၿမဲ မဆုပ္ကုိင္တာေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာလုိ႔ ထင္ပါတယ္။ အခ်ိန္ျပည့္လုပ္လုပ္၊ လုပ္အားေပးလုပ္လုပ္ အဲသည္လုိ စည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းခ်မွတ္ၿပီး တိတိက်က် လုပ္ကုိ္င္ၾကရင္ ကြဲၿပဲမႈနည္းသြားႏုိင္ပါတယ္။
ေနာက္တခုက အလုပ္တခုကို ပူးတြဲလုပ္ၾကေတာ့မယ္ဆုိရင္ အလုပ္မလုပ္ခင္ ဒီလူနဲ႔ ကုိယ္နဲ႔ Common ground ရွိရဲ႕လား တီးေခါက္ေဆြးေႏြးၿပီးမွ လက္တြဲလုပ္။ မတူရင္ သတ္သတ္စီလုပ္၊ သတ္သတ္စီ ခြဲလုပ္ရလုိ႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ လုပ္စရာက႑ေတြ၊ ေနရာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ မတူပဲ သြားတြဲလုပ္ရင္ ကြဲတတ္တာကလည္း သဘာ၀ပါ။
ေနာက္ႀကဳံရတတ္တာတခုက အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္မေဆြးေႏြးတာေတြ။ အစည္းအေ၀းေတြမွာဆုိရင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္ကန္႔ကြက္ရမွာကုိ ၀န္ေလးၾကတာကုိ ေတြ႕ရတယ္။ လူမုန္းမခံခ်င္ဘူး။ အားနာေနၾကတယ္။ (ဘေလာ့ဂ္ကြန္မင့္က႑ေတြမွာလည္း ထုိ႔အတူပဲ။ ျမန္မာေတြစိတ္ထဲမွာ အ႐ုိးစြဲေနတဲ့ စ႐ုိက္ႀကီးေပါ႔။) ေနာက္အစည္းအေ၀းၿပီးကာမွ တေယာက္ခ်င္းကုိ ဖုန္းနဲ႔ လွည့္ပတ္ဆက္ၿပီး လုိက္ဆြယ္တယ္။ အစည္းအေ၀းမတုိင္ခင္ ဆြယ္တာမ်ဳိးဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိပါဘူး။ သဘာ၀လည္း က်ပါတယ္။ အစည္းအေ၀းက်ရင္ အားလုံးမွာ ညီတူညီမွ် ကုိယ့္အျမင္ကုိယ္ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပခြင့္ရွိတာကုိး။ အဲသည္မွာ သေဘာမတူတာရွိ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ထုတ္ေဖာ္ေဆြးေႏြးခြင့္ရွိတာကုိ။ ဒါေပမယ့္ အစည္းအေ၀းမွာေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္ေနလုိက္ၿပီး အစည္းအေ၀းဆုံးျဖတ္ခ်က္ၿပီးမွ၊ အစည္းအေ၀းၿပီးမွ ကြယ္ရာမွာ ျပန္ျပင္ဖုိ႔ ႀကဳိးစားတာမ်ဳိးကက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္အ႐ုပ္ဆုိးတယ္။ အစည္းအေ၀းေခၚရျခင္းရဲ႕ အႏွစ္သာရေပ်ာက္ေနတယ္။ အဲဒါေတြကလည္း လုပ္ပုံကုိင္ပုံမဟုတ္တာေတြေပါ႔။ ဒါမ်ဳိးေတြက လုပ္ရင္းကုိင္ရင္းနဲ႔မွ တျဖည္းျဖည္းသေဘာေပါက္ၿပီး ျပင္ယူၾကရတာ။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း မျပင္ဘဲ ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္သြားေနေတာ့ ႏွစ္ ၂၀ ၾကာလည္း ဘာမွ ထူးျခားေျပာင္းလဲၿပီး တုိးတက္မလာတာ ပါတယ္။
ေနာက္ၿပီး အျမင္ကြဲလြဲမႈကို လက္မခံႏုိင္တာကလည္း အဓိက အေၾကာင္းတရပ္။ အဖြဲ႕အစည္းတခုအတြင္းမွာ ပါ၀င္တဲ့လူေတြအားလုံး တေသြးတသံတမိန္႔ဆုိသလုိ အၿမဲတေစ အျမင္မတူညီႏုိင္ၾကဘူးဆုိတာကုိ လက္ခံရမယ္။ အဖြဲ႕အေနနဲ႔ လုပ္တဲ့အခါ မဲခြဲဆုံးျဖတ္။ အျမင္မတူသူအနည္းစုက အမ်ားစုရဲ႕ မဲဆႏၵအတုိင္း ကုိယ္သေဘာမက်ေပမယ့္ လုပ္ေဆာင္ရမယ့္ ၀တၱရားရွိတယ္။ အမ်ားစုကလည္း အနည္းစုကုိ “ဒီအဖြဲ႕ထဲမွာ အတူလုပ္ေနၿပီးေတာ့ အျမင္မတူရေကာင္းလား” ဆုိၿပီး အျပစ္တင္တာမ်ဳိး၊ အနည္းစုရဲ႕အျမင္ကုိ ကုိယ့္အျမင္အတုိင္းျဖစ္ဖုိ႔ အတင္းအဓမၼေျပာင္းလဲဖုိ႔ ႀကဳိးစားတာလည္း မလုပ္သင့္ဘူး။ အဲလုိလုပ္ျခင္းဟာလည္း ကြဲၿပဲဖုိ႔ လမ္းစပဲ။
ေနာက္တခုက ေ၀ဖန္မႈကုိ ခံႏုိင္ဖုိ႔။ ေ၀ဖန္တဲ့အခါမွာ သက္ဆုိင္ရာ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ လုပ္ရပ္၊ အေတြးအေခၚ မွန္သမွ်ကုိ ေ၀ဖန္လုိ႔ရတယ္။ မဆုိင္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေရးကို မေ၀ဖန္မိဖုိ႔ပဲလုိတယ္။ ေ၀ဖန္တဲ့ေနရာမွာလည္း အေ၀ဖန္ခံရသူက တုန္႔ျပန္ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဒါကုိ အေ၀ဖန္မခံႏုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာလုိ႔မရပါဘူး။ အေ၀ဖန္မခံႏုိင္ဘူးဆုိတာမ်ဳိးဟာ ေ၀ဖန္သံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားေအာင္ မေတာ္မတရားနဲ႔နည္းနဲ႔ ႀကဳိးစားပိတ္ပင္မွ သုံးသင့္တဲ့ အသုံးအႏႈန္းပါ။
အယူအဆမတူညီမႈေတြ၊ အျပန္အလွန္ျငင္းခုန္မႈေတြဟာလည္း တကယ္ေတာ့ ျပႆနာမဟုတ္။ အဲဒါဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ျပယုဂ္တခုပဲ။
အယူအဆမတူသူေတြ၊ အျမင္မတူသူေတြကုိ ရန္သူသဖြယ္သေဘာထားတာ၊ ႏွိပ္ကြပ္တာ၊ ပိတ္ပင္တာ၊ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈေတြကုိ ရန္ပြဲေတြအျဖစ္ ႏွိမ့္ခ်အျပစ္ျမင္ၿပီး နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ တားဆီးဖုိ႔ ႀကဳိးစားတတ္တာကမွ အႀကီးမားဆုံး ျပႆနာရင္းျမစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ အဲဒါဟာ့ မလြတ္လပ္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ စ႐ုိက္လကၡဏာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေတာ့ မတူညီတဲ့အယူအဆေတြအၾကား ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈကုိ ရန္ျဖစ္တယ္၊ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးတယ္လုိ႔ ထင္ျမင္တတ္ၾကတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ျမန္မာအမ်ားစုရဲ႕ ေခါက္႐ုိးက်ဳိးေနတဲ့ အစြဲကုိ ေရွးဦးစြာ ျပဳျပင္ၾကဖုိ႔လည္း လုိမယ္ ထင္ပါတယ္။ ကုိယ္က ဒီမုိကေရစီနဲ႔ လူအခြင့္အေရးကုိ လုိခ်င္တာဆုိရင္ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့အရာဟာ ဘယ္လုိသေဘာသဘာ၀ရွိသလဲဆုိတာ ေရွးဦးစြာ သေဘာေပါက္ႏုိင္ရင္ ပုိအက်ဳိးရွိႏုိင္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ၊ ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္မွာ၊ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ မတူညီတဲ့ အယူအဆေတြ၊ အျမင္ေတြအၾကား လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးၾကတာဟာ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာျဖစ္ေၾကာင္း၊ အျပစ္မျမင္ဘဲ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပးဖုိ႔လုိေၾကာင္း မွတ္ခ်က္ေပးလုိက္ပါတယ္။
ကိုေစးထူးေရ..
ဖတ္သြားပါတယ္..
ျပည္တြင္းမွာ...၊ ျပည္ပမွာ...၊ နယ္စပ္မွာ...၊ အေရွ႕မွာ...၊ အေနာက္မွာ...၊ ဟုိမွာ...၊ ဒီမွာ...။ ၿပီးေတာ့...။
ဘေလာ့ဂ္ေတြေပၚမွာ... ... ...။
၂၀၁၀ ကပြဲသိမ္းမဟုတ္ဘူး ဆိုတာ ေထာက္ခံတယ္။ အာဏာရွင္ကိုျဖဳတ္ခ်ဖို႕ ဆိုတာ လြယ္တဲ့အလုပ္မဟုတ္ဘူး။ ဒါကို ေသခ်ာ သိထားမယ္ ။ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာမယ္ ဆုိရင္ ေအာင္ပြဲရမွာပါ။ ေကာက္ရိုးမီးလို ခဏေလးေတာက္တဲ့ စိတ္ဓါတ္မ်ိဳးေတြကိုေတာ့ အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရးမွာ ထည့္မတြက္ပါနဲ႕။
ရန္သူကို ျပတ္သားဖို႕လဲ လိုေသးတယ္မဟုတ္လား။အမွန္တရားဟာ တေန႕ ေအာင္ပြဲခံမွာပါ။
ခင္မင္းေဇာ္
စာတပုဒ္ေရးၿပီးတုိင္း အဲဒီစာကို ေရးခဲ့ရျခင္းရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္တို႔၊ ဒီစာမွာေရးထားတာေတြကေတာ့ ဘာကိုဆိုလိုတာပါတို႔ ဆိုတဲ့ အႏုလုံပဋိလုံ ျပန္ရွင္းေနရတာေတြဟာ စာေရးသူရဲ့ အလုပ္မဟုတ္ဘူးလို႔ ခံယူမိလို႔ က်ေနာ္ စာတပုဒ္ေရးၿပီးတိုင္း ျပန္ရွင္းျပတဲ့ အလုပ္ကို ဒီဘက္ေနာက္ပုိင္းမွာ သိပ္မလုပ္ျဖစ္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခုေတာ့ ျပန္မရွင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ မေရးလို႔လဲ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ လိုရာဆြဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာ၊ မွတ္ခ်က္ ခ်ခ်င္ရာခ်ေနတာေတြကို ေတြ႔လာရေတာ့ ျပန္ေရးရေတာ့မယ္။
က်ေနာ္ ဒီပုိ႔စ္ထဲမွာ ေရးထားတဲ့ စိတ္ပ်က္တယ္ဆိုတဲ့ ဆိုလိုခ်က္ဟာ က်ေနာ္ ဘာကိုစိတ္ပ်က္ေနတာလဲ ဆိုတာ အရွင္းသားႀကီးပါ။ က်ေနာ့္ယုံၾကည္ခ်က္ေတြကို ရပ္တန္႔ပစ္လိုက္ၿပီတို႔၊ က်ေနာ္ကေတာ့ျဖင့္ ဒီမုိကေရစီအေပၚ ယုံၾကည္သက္၀င္ေနမႈကို စိတ္ပ်က္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ိဳးကို သက္ေရာက္ေစတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳး ဘယ္ေနရာမွာမွလဲ က်ေနာ္ မေရးခဲ့မိဘူး။ အခုေတာ့ ျပန္ေရးလာတဲ့ မွတ္ခ်က္က က်ေနာ္ကပဲ ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ မခိုင္မာေနသလိုလို ယုံၾကည္မႈကပဲ မထက္သန္ေနသလိုလို ေရးလာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကို နားလည္ရခက္မိတယ္။ ဒီေတာ့ ရွင္းလင္းေအာင္ ျပန္ေျပာပါမယ္။ က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္ေနတာက ပို႔စ္တပုဒ္ ေရးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စာရဲ့ အတြင္းသားကို မခံစားဘဲနဲ႔ ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ စာေရးတဲ့လူကို အသားလြတ္ လာပုတ္ခတ္သြားတာကို စိတ္ပ်က္ေနတာပါခင္ဗ်။ အဲဒါေတြကို စိတ္ပ်က္မိလို႔ ကလိုေစးထူးေတာ့ျဖင့္ ယုံၾကည္ခ်က္ မခိုင္မာဘူးတို႔ မထက္သန္ဘူးတို႔လို႔ လာၿပီး ေကာက္ခ်က္ခ်ရင္ေတာ့ ဟားတိုက္ၿပီး ျပန္ရယ္လိုက္ခ်င္တယ္။
ေနာက္တခုက အခုပုိ႔စ္မွာ ၂၀၁၀ ဟာ ပြဲသိမ္းလို႔ေရာ က်ေနာ္ေရးတဲ့ ဘယ္စာေၾကာင္းက ဆိုလိုေနပါသလဲ။ ၂၀၁၀ဟာ ရင္ဆိုင္လာရေတာ့မယ့္ ကာလတခု ဆိုတာကိုပဲ ဆိုလိုခ်င္လို႔ ဒါေလးကို ထည့္ေရးခဲ့တဲ့ သေဘာကို လိုရာဆြဲ ေျပာခ်င္ရာေျပာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။ က်ေနာ္စိတ္ပ်က္တယ္ ဆိုရင္လဲ အဲဒီလိုမ်ိဳး စကားေတြကုိသာ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ယုံၾကည္ခ်က္ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး လက္မိႈင္ခ်သြားရေအာင္အထိေတာ့ အခုလဲမျဖစ္ဘူး၊ ေနာင္လဲျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ နားလည္ေစခ်င္တယ္။
ၿပီးေတာ့ စာတပုဒ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ကိုယ့္အျမင္ကို ခ်ေရးတဲ့ေနရာမွာ စာနဲ႔ဆက္စပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုသာလွ်င္ အဓိကဦးတည္ ေရးသင့္တယ္လို႔ျမင္တယ္။ ဘယ္ကဟာေတြကို ဘယ္ေနရာက ဘယ္သူ႔ကို မေက်နပ္လာလို႔ ဘယ္သူ႔ကုိ ေစာင္းေျပာလို႔ေျပာမွန္းမသိ၊ က်ေနာ္ေရးမိတဲ့ စာနဲ႔လဲ ဘယ္လိုမွ ဆက္စပ္ေတြးလို႔မရတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြကို ဖတ္ရတာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ရွဳပ္စရာေကာင္းတယ္။ ဘာကို ျပန္ေျပာလို႔ ဘယ္ဟာကို ျပန္ေဆြးေႏြးရမွန္းကို မသိဘူး။ အဟုတ္မွတ္ၿပီး အေသအခ်ာ ျပန္ေဆြးေႏြးမိလို႔ လာေရးထားတဲ့ မွတ္ခ်က္က တျခားတေယာက္ေယာက္ကို ေစာင္းေျမာင္းေျပာထားတာ ျဖစ္ေနရင္ ကုိယ္ကပါ အဲဒါကို ေထာက္ခံေပးေနသလိုလိုက ျဖစ္ရေတာ့မယ္။
ပုဂၢိဳလ္ေရးဆိုင္ရာ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးမႈေတြကို မႀကိဳက္တဲ့ စိတ္ထားရိွတာကို ေလးစားပါတယ္။ အဲဒီအတုိင္းပဲ လက္ေတြ႔လိုက္နာ က်င့္သုံးႏိုင္ပါေစ။ က်ေနာ္ ေျပာခ်င္တဲ့ က်ေနာ္ မျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးမႈ ဆိုတာဟာ ဘယ္လိုဟာမ်ိဳးလဲဆိုတာကိုပါ စာပုိဒ္တပိုဒ္နဲ႔ တမင္ကို ပုံေဖာ္ေရးခဲ့တာပါ။
အယူအဆေရးရာ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္မႈေတြ ရိွသင့္တယ္ဆိုတာကို လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ႔မွာက်ေတာ့ ကိုယ္ကသာ အယူအဆေရးရာကို ေဇာင္းေပးေရးေန၊ ေျပာေနရတယ္။ ကိုယ့္ဆီကုိ ျပန္လာတဲ့ တုံ႔ျပန္မႈမွာက်ေတာ့ လူကိုလဲ ရိသင့္ရိမယ္၊ မူကုိလဲ ေ၀ဖန္သင့္ေ၀ဖန္ရမယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီလိုလူကို ကုိယ့္ဘက္ကေရာ သူ႔အယူအဆကိုပဲ ေဇာင္းေပးၿပီး ေျပာရမွာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ့္ကို လာလာလုပ္ေနသလို လူကိုလဲ မထီတရီေလး ရိလိုက္ ျပန္လုပ္ရမွာလား။ ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္ေနတာဟာ အေျဖေကာင္း ထြက္လာမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆၿပီး လက္ေရွာင္ျပန္ေတာ့ ကိုယ့္အႏုပညာကိုပါ က်ားေခ်ာင္းေခ်ာင္းသလိုေတြ လာလာထိပါးခံရျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ အယူအဆေရးရာ ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္ၾကတယ္ဆိုတာက အမည္ခံသာသက္သက္ ျဖစ္မေနေပဘူးလား။ အယူအဆေရးရာသက္သက္ ေဆြးေႏြးၾကစတမ္းဆိုရင္ေတာ့ လာခဲ့ပါ၊ ႀကိဳက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာ ႀကိဳက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ေဆြးေႏြးလို႔ရတယ္။ အျပန္အလွန္ ေလးစားသမႈ ဆိုတာေလးသာ ယူခဲ့ရင္ ဘယ္ရပ္တည္ခ်က္မ်ိဳးရိွသူနဲ႔ မဆို ေဆြးေႏြးျငင္းခုန္လို႔ အဆင္ေျပပါလိမ့္မယ္။
အယူအဆကြဲျပားသူေတြကို ရန္သူေတြလိုသေဘာထားခဲ့တဲ့အထဲ ကလိုေစးထူး မပါဘူးဆိုတာကို လိပ္ျပာသန္႔စြာနဲ႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ေျပာလိုက္ပါမယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာ အဲဒီလိုစိတ္မ်ိဳး မထားမိေစေအာင္ ႀကိဳးစားေစခ်င္ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးအေနနဲ႕ကေတာ့...။
က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ စာကုိသီးသန္႔ခံစားၿပီး လာဖတ္သူ မိတ္ေဆြေတြကို အားနာၿပီး ေတာ္႐ုံတန္႐ုံကို ျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေျပာသင့္ေျပာထိုက္ၿပီလို႔ ယူဆၿပီး ျပန္ေျပာမိတဲ့ အခုတႀကိမ္အတြက္ကိုေတာ့ တျခားေသာ အကို၊အမ၊ မိတ္ေဆြေတြ စိတ္ရွဳပ္သြားၾကရမယ္ဆိုရင္ ေတာင္းပန္လိုပါတယ္။
ေနာက္ေနာင္မွာေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး အေပၚမွာေရးတဲ့စာက တျခား၊ ေအာက္မွာ ေျပာခ်င္ရာေျပာတာက တျခား ျဖစ္ေနတဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးေတြကို က်ေနာ္ အေရးတယူလုပ္ၿပီး ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။
Ko Sayhtoo, I can feel the pain you are feeling for seeing too much of finger pointing, name-calling, character assassination, mud-slinging, showing extreme arrogance and conceit in the name of genuine discussion, debate, criticism and freedom of speech.
Ko Saythoo, I can hear you. You want to see the kind of discussion and debate that make us wiser, more productive, more understanding, more united and more prepared to fight the real battles we have to fight. Right?
I condemn those negative, destructive, subjective, unbalanced, wasteful, inconsiderate, filthy, unjust, untruthful and stupid verbal (written) abuses.
ကုိေစးထူးေရ….
ကြန္မင့္ေလးခုရွိတဲ့အနက္မွာ ဘယ္သူ႕ကုိ ေျပာခ်င္တာလဲ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ဦးတည္ၿပီး ျပန္ေျဖၾကားတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ မယ္သီလရွင္ ဘဲဥျပဳတ္ေပ်ာက္သလုိ ေျဖထားေတာ့ ျပန္ၿပီး တိတိပပ ေျပာဖုိ႔ အင္မတန္ ဂြက်ေနပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္ကုိ ေျပာတာလုိ႔ က်ေနာ့္ဘာသာယူဆထားတဲဲ့အပုိင္းေတြ အတြက္ ေအာက္ပါအတုိင္း မွတ္ခ်က္ေပးလုိက္ပါတယ္။
စိတ္ပ်က္တယ္ဆုိတာ ဟုိကြန္မင့္ႏွစ္ခုကုိ စိတ္ပ်က္တယ္လုိ႔ ဆုိထားတာကုိ ရည္ၫႊန္းေျပာထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးအပုိဒ္က ေလသံေရာ…. ပုိ႕စ္တခုလုံးရဲ႕ ေလသံကပါ စိတ္ပ်က္သံေပါက္ေနတယ္လုိ႔ ခံစားမိတဲ့အတုိင္း စိတ္ပ်က္စရာမလုိဘူးလုိ႔ ေရးလုိက္တာပါ။ ပုိ႔စ္ဖတ္သူတဦးဟာ မိမိခံစားမိတဲ့အတုိင္း အဲသည္လုိ ေရးခြင့္မရွိေတာ့ဘူးလားဆုိတာ ကုိေစးထူးကုိ ေမးလုိပါတယ္။ က်ေနာ္ခံစားခ်က္မွားတယ္ဆုိရင္လည္း ကုိေစးထူးအေနနဲ႔ ေျဖရွင္းခြင့္ရွိတာပဲဟာ။
“၂၀၁၀ ကို တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ကလဲ ေကာင္းတုန္း။” ေရးထားတာ ေတြ႕တဲ့အတြက္ ၂၀၁၀ဟာ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲမဟုတ္ဘူးလုိ႔ က်ေနာ့္ထင္ျမင္ခ်က္ကုိ ေျပာတာ ဘာမ်ား မွားလုိ႔လဲဗ်ာ။ ကုိေစးထူးတေယာက္ ၂၀၁၀ကုိ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲလုိ႔ ယူဆေနတယ္လုိ႔ စြတ္စြဲေနတာမွမဟုတ္ပဲ။ ပြဲသိမ္းတုိက္ပြဲမဟုတ္ေသးဘူး။ ဆက္တုိက္ရမယ္။ ဒါပဲ။ ဒီေလာက္ရွင္းေနတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ကုိ တလြဲေကာက္တာေတာ့ နားမလည္ႏုိင္ေအာင္ဘဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ပုိ႔စ္တခုလုံးကုိဖတ္ၾကည့္ရင္ စိတ္ပ်က္ေနသံ၊ စိတ္ကုန္ေနသံ၊ အားမလုိအားရျဖစ္ေနသံ ေပါက္လုိ႔ အႏွစ္ ၂၀ ဟာ ဘာမွ မၾကာေသးပါဘူးလုိ႔ ေျပာထားတာပဲရွိတယ္။ ဒါကလည္း ေျပာခြင့္မရွိေတာ့ဘူးလား ကုိေစးထူးရယ္။ Please don’t be so defensive.
သီးေလးသီးျပက္လုံးကေနအေျခခံၿပီး အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ၊ ႏုိင္ငံအမ်ားအျပားမွာ၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ ကြဲၿပဲေနၾကတယ္၊ (မ်က္ႏွာခ်င္းဆုိင္ေလွာတယ္၊ ေက်ာခ်င္းကပ္ေလွာ္တယ္၊ ပန္းတုိင္ေရာက္ၿပီအႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေအာ္တယ္၊ ဖုံး ဒုိင္း ခြမ္း) စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေပၚမွာမူတည္ၿပီး ျမန္မာေတြအခ်င္းခ်င္းၾကားက ကြဲၿပဲတတ္တဲ့သေဘာသဘာ၀ကုိ က်ေနာ္ကြန္မင့္ေပးတာပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းေတြဟာ ပုိ႔စ္နဲ႔ မဆုိင္ဘူးလုိ႔ ေျပာခ်င္တာဆုိရင္ေတာ့ အံ့ၾသစရာပါဘဲ။ (က်ေနာ့္ကြန္မင့္္ကုိ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္ဘူးဆုိရင္ေတာ့ ျပႆနာမရွိဘူးေပါ႔။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာ။ မယ္သီလရွင္ ဘဲဥျပဳတ္ေပ်ာက္သလုိ ေရးေတာ့ ယုံထင္ေၾကာင္ထင္ ျဖစ္ရတာပါ။ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ကြန္မင့္ေတြမွာ ျပန္ရင္ တေယာက္ခ်င္းဆီကုိ တိတိက်က် ဦးတည္ျပန္တာမ်ဳိးက ပုိသင့္ေလ်ာ္တယ္လုိ႔ ျမင္မိပါတယ္။)
ေ၀ဖန္မႈနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ကုိေစးထူးအျမင္မရွင္းဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ ယူဆပါတယ္။ ပုဂၢဳိလ္ေရး ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာေတြကုိ ဆြဲထည့္ၿပီး အသားလြတ္ဆဲေရးတာ၊ ေ၀ဖန္တာမ်ဳိးကုိ ေျပာတာပါ။
ဥပမာ…. နအဖ (သုိ႔) ဗုိလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး ကုိ ေ၀ဖန္တယ္ဆုိရင္ သူတုိ႔မွာ ဘာအယူ၀ါဒမွ ဆြဲကုိင္ထားတာမရွိဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္လဲမဟုတ္၊ ဆုိရွယ္လစ္လဲမဟုတ္၊ ဒီမုိကရက္လည္းမဟုတ္။ (ႀကံဖန္ေျပာရရင္ စစ္အာဏာရွင္၀ါဒလုိ႔ေတာ့ ေျပာလုိ႔ရတယ္။) ဒီေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြ၊ ေတြးေခၚပုံေတြ၊ ေျပာဆုိခ်က္ေတြကုိ ေ၀ဖန္ရတယ္။ တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လုပ္ရပ္၊ တဖြဲ႕လုံးရဲ႕ လုပ္ရပ္ စသျဖင့္ ေ၀ဖန္ရတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ေပၚလစီေတြကုိ ေ၀ဖန္ရတယ္။
ဒါေပမယ့္ တစုံေယာက္ကုိ အေဖမေပၚဘဲ ေမြးတဲ့သားတုိ႔၊ ကေလးအေမမုဆုိးမကုိ ယူတယ္တုိ႔ ၊ လင္ေကာင္မေပၚဘဲ ကေလးေမြးတယ္ စသျဖင့္ သူ႕ရဲ႕ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာေတြကုိ ေ၀ဖန္တာဆုိရင္ အဲဒါဟာ ပုဂၢဳိလ္ေရး ေ၀ဖန္မႈပဲ။
တခါ….နအဖအဖြဲ႕၀င္ေတြ၊ ႀကံ႕ဖြံ႕ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြကုိ ေ၀ဖန္တဲ့အခါမွာ အတည္ေပါက္ေ၀ဖန္တာရွိသလုိ၊ သေရာ္တာ၊ ေထ့တာ၊ ေစာင္းေျမာင္းခနဲ႔တာ၊ ႐ႈတ္ခ်တာ၊ ဟာသလုပ္တာ နည္းမ်ဳိးစုံနဲ႔ေ၀ဖန္ၾကတာပဲ။ ကုိဇာဂနာတုိ႔လုပ္ေနတာက ဟာသလုိင္း။ ကုိေစးထူးပုိ႔စ္ေတြထဲမွာေတာင္ အားလုံးဟာ အတည္ေပါက္မဟုတ္ဘူး။ အလြယ္ဥပမာေပးရရင္… “သိန္းဦးလုိလူ” ဆုိတဲ့ စာမ်ဳိးမွာ ကုိေစးထူးအေနနဲ႔ သိန္းဦးကုိ ေနာက္ကေန ဖေနာင့္နဲ႔ ေပါက္ခ်ခ်င္တယ္ဆုိတာမ်ဳိးေတာင္ ပါပါတယ္။ (ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွန္တာမဟုတ္။ ဥပမာေပးျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။)
ဥပမာေနာက္တခုက….. စာေရးဆရာတေယာက္ရဲ႕ “စာေပသေဘာတရားေရးရာ” ေဆာင္းပါးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္မယ္။ သူ႕ရဲ႕ စာေရးသားရာမွာ ေရွ႕ေနာက္မညီပုံကုိ ေ၀ဖန္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါနဲ႔ မဆုိင္တဲ့ သူအရက္ေသာက္တာ၊ အေႂကြးထူတာ၊ သားတကြဲမယားတကြဲျဖစ္ေနတာေတြကုိ ဆြဲထည့္ေ၀ဖန္ရင္ အဲဒါကမွ ပုဂၢဳိလ္ေရးေ၀ဖန္တာမ်ဳိးျဖစ္ပါတယ္။
နအဖ၊ စြမ္းအားရွင္၊ ႀကံ႕ဖြံ႕ေတြကုိ ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိသလုိပဲ အတုိက္အခံဖက္က လူေတြကုိလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ေ၀ဖန္ပုိင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အတုိက္အခံမုိ႔၊ ျမန္မာ့
ဒီမုိကေရစီအေရးလုပ္ေနလုိ႔ ေ၀ဖန္ပုိင္ခြင့္မရွိဘူး ဆုိတာကေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလုိ႔ ထင္ျမင္မိပါတယ္။ ကုိေစးထူးေျပာတယ္လုိ႔ မဆုိလုိပါ။ မည္သူ႕ကုိမဆုိ ေ၀ဖန္သင့္ေၾကာင္းကုိ ေျပာျပတာပါ။ ကုိေစးထူးရဲ႕ ပုိ႔စ္ကုိယ္၌ကကုိပဲ ေ၀ဖန္ေရးတမ်ဳိးပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ခက္တာက….. လူတေယာက္ကုိ နာမည္တပ္ၿပီးေသာ္လည္းေကာင္း၊ သူ႕ဘေလာ့ဂ္ကြန္မင့္က႑မွာေသာ္လည္းေကာင္း တုိက္႐ုိက္ေ၀ဖန္တဲ့အခါ လူေတြက အလြယ္တကူပဲ ပုဂၢဳိလ္ေရးတုိက္ခုိက္တယ္လုိ႔ ယူဆပစ္လုိက္ၾကတယ္။ အမွန္ေတာ့ အဲဒါဟာ ပုဂၢဳိလ္ေရးမဟုတ္။ အဲသည္ပုဂၢဳိလ္ရဲ႕ လုပ္ရပ္နဲ႔ အေတြးအေခၚကုိ ေ၀ဖန္တာသာျဖစ္တယ္။
အေမရိကန္သမၼတေရြးပြဲကုိ ၾကည့္ပါ။ လြတ္လပ္တဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြကုိ ၾကည့္ပါ။ အခ်င္းခ်င္းေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၿပဳိင္ဖက္ေတြကုိေသာ္လည္းေကာင္း ဘယ္လုိ ေ၀ဖန္ၾကသလဲ။ တခ်က္ ေလ့လာၾကည့္ပါ။
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ဒီေန႔ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေလာကမွာ ပုဂၢဳိလ္ေရးတုိက္ခုိက္မႈဆုိတာ မရွိသေလာက္ ရွားပါတယ္။ ျမန္မာေတြဟာ ေ၀ဖန္ဖုိ႔ေတာင္ အင္မတန္၀န္ေလးတာပါ။ က်ေနာ္လုိက္ဖတ္ေနသေလာက္ ဘေလာ့ဂါအခ်င္းခ်င္း အယူအဆေရးရာ၊ ဘေလာ့ဂါရဲ႕ လုပ္ရပ္၊ ႏုိင္ငံေရးသမားအခ်င္းခ်င္း အယူအဆေရးရာ၊ လုပ္ရပ္ စတာေတြကုိပဲ အမ်ားစုက ေ၀ဖန္ေနၾကတာပါ။ ဘယ္သူမွ ကုိယ္ေရးကုိယ္တာေတြကုိ ဆြဲထည့္ တုိက္ခုိက္တဲ့လုပ္ရပ္ အင္မတန္နည္းပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးတခုကေတာ့ အႀကံေပးခ်င္တာပါ။ ယူခ်င္မွယူပါ။
(((“ေနာက္ေနာင္မွာေတာ့ ဒီလိုမ်ိဳး အေပၚမွာေရးတဲ့စာက တျခား၊ ေအာက္မွာ ေျပာခ်င္ရာေျပာတာက တျခား ျဖစ္ေနတဲ့ မွတ္ခ်က္မ်ိဳးေတြကို က်ေနာ္ အေရးတယူလုပ္ၿပီး ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။”)))…… ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ပါ။
က်ေနာ့္အေတြ႕အႀကဳံအရဆုိရင္ အဲသည္လုိ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပိတ္မိေစတဲ့ စကားမ်ဳိးေတြကုိ ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ တေယာက္ေယာက္က ကြန္မင့္က႑မွာ လာၿပီး ကလိ လုိက္လုိ႔ ကုိယ္ကမေနႏုိင္လုိ႔ ျပန္ေျပာမိရင္ ကုိယ့္စကားမတည္ရာ ေရာက္ပါတယ္။ (က်ေနာ္တုိ႔လည္း အရင္က အဲသည္လုိမ်ဳိး မွားဖူးပါတယ္။) တည္ႏုိင္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ ေကာင္းတာေပါ႔ေလ။ မဟုတ္ရင္ ႐ႈံ႕ခ်ည္ႏွပ္ခ်ည္ ဆုိတာလုိ ကုိယ့္စကားမတည္ပဲ ျဖစ္ေတာ့တာေပါ႔။
အကုိေရ ဖတ္သြားတယ္ စဥ္းစားသြားပါတယ္
ေလးစားလ်က္
ေတာင္ေပၚသား
ေမာင္ေမာင္ေပါတို႔ကေတာ့ စံပါပဲ။ နာမည္တပ္မေျပာလို႔ဆိုပဲ၊ ေျပာစရာမရိွ ကပ္သပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ျပိုင္စံရွားလို႔ေျပာရမယ္။ ေနစမ္းပါဦး ကိုေပါရဲ့၊ ခင္ဗ်ားအေပၚမွာေရးသြားတဲ့ ကြန္မန္႔ကေရာ ကိုကလိုေစးထူးေရ...ဆိုၿပီး နာမည္တပ္လို႔လား။ နာမည္မတပ္လဲ ကလိုေစးထူးက သူ႔ကိုေျပာတာမွန္း နားလည္လို႔ျပန္ေရးသလို သူျပန္ေရးတာလဲ ခင္ဗ်ားကို အဓိကတည္ေျပာေနတာဆိုတာ ဂေလာက္ရွင္းေနတာကုိ ခင္ဗ်ားက ကတုံးဘဲဥအစရွာပြတ္ေနသလို ကပ္သပ္ေနတယ္။
ကိုကလိုေစးထူးကိုလဲ စိတ္နည္းနည္းေလွ်ာ့ဖို႔ အၾကံေပးလိုတယ္။ ေဒါသထြက္ရင္ အမွားပါတတ္လို႔ပါ။ သာမန္အားျဖင့္ တခ်ိဳ႔ဟာေတြကိုေတာ့ လစ္လ်ဴရွဳလိုက္ပါ။ ခင္ဗ်ားေရးစရာရိွတာသာ ဆက္ေရးပါေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခြဲျခားနားလည္တတ္ပါတယ္။ စိတ္မပ်က္ပါနဲ႔။
ေကာင္းကြာ...
Post က (၄)ခုေတာင္ကိုး...ထားပါေတာ့.စာေရးသူရဲ့ ဆိုလိုရင္းကို မသိတဲ့သူအတြက္ စာဖတ္သူေတြကနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္္. သူ႔ Attitude နဲ႔သူေပါ့ဗ်ာ.(ဘာလဲ ေကာက္ရိုးေတြနဲ႔ ဝမ္းစာျပည့္ေနတာလား.) ဒါေပမယ့္ ဗ်ာ.လိုရာေတြး Comm: ေတြအတြက္ စာဖတ္ရတာ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္တာ အမွန္ဘဲ.ေရးခ်င္ ကိုယ္တိုင္ ပိုစ့္ တင္ေရး.(စိတ္ခ်ေန.Comment လိုက္မေရးဘူး)..ရယ္စရာေတာ့ အေကာင္းသား “စ”လံုး က လူက US က လူကို သမၼတေရြးေကာက္ပြဲ ၾကည့္ခိုင္းေသးတယ္.ေဝဖန္မႈရွိရမွာေပါ့ လက္ခံတယ္ အဲ.တစ္ရြာလံုးနဲ႔တစ္ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့စဥ္းစားေတာ့.မွန္တာမွားတာေနာက္မွ ေသခ်ာတာကေတာ့ “ရြာအျပင္” ေရာက္ၿပီလို႔သာမွတ္.ကိုယ္နဲ႔ အျမင္မတူတာက တစ္ရြာလံုးျဖစ္ေနတာကိုး.ရွင္းပါတယ္ေနာ္.သိပါတယ္ေလ.ခင္ဗ်ားက “ငါမွန္တယ္ကြ”ဆိုၿပီး“ရြာအျပင္” ထြက္ထိုင္မယ့္လူစားမ်ိဳး.
ကိုေစးထူး ခင္ဗ်ားလည္း ရြာအျပင္ ကေအာ္တဲ့ ဒဏ္ေတာ့ခံႏိုင္ေအာင္သာျပင္ထား.
ဒါနဲ႔.ခင္ဗ်ား တံတားေလး ကၽြန္ေတာ္ ကန္ထရိုက္ ယူေဆာက္လိုက္တယ္.တံတားေပၚမွာက ခင္ဗ်ားရယ္ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ ရုရွက ညီေလးရယ္ေပါ့ဗ်ာ.
ျမင္ကြင္းက.ဗုိလ္ခ်ဴပ္မွူးႀကီးက ေတာ္လွန္ေရးေန႔ မိန္႔ခြန္းေျပာရန္ျပင္ဆင္ေန.အဲ.ႏိုင္ငံေတာ္ ဝန္ႀကီးခ်ဴပ္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ နဲ႔ ျပည္သူေတြက ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် တပ္မေတာ္သားေတြ ကို ပန္းကံုးေတြစြပ္ လို႔ေပါ့..
(အင္းးးး..သူတို႔ေတြလည္း ျပည္သူေတြစြပ္တဲ့ပန္းကံုးေတြတမ္းတေနေလာက္ၿပီ)..
ေၾသာ္...တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဧၿပီ (၁) ရက္ေန႔ပါလား..
One can agree or disagree what the author (Ko SayHtoo) said. But, if he does not make a point of correctly construing what the author said, he is showing utter disrespect to the author. If he purposely distorted or twisted what the author said, he is utterly dishonest. Without respect and honesty, no amount of freedom of speech will lead us anywhere. The very first step to healthy and fruitful discussion is getting right what the other party said.
Ko SayThoo, I can understand your frustration.
ပို႔စ္ကိုဖတ္ျပီးတာၾကာပါျပီး ဘာမန္႕ရမလဲမသိေတာ့ တိတ္တိတ္ေလးျပန္သြားတယ္ ။ အစ္ကို႕ေကာ့မန္႕ကို အေသခ်ာဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ အဆင္ေျပပါေစ ။
တံတားေပၚကဘဲတံတားေအာက္ကၿမစ္ေရေတြကိုၾကည့္သြား
တယ္ " River of no return "..ေက်းဇူးပါ။
Lu gyi ka NIck nae like tal naw :P
Pyaw Looon tal
Post a Comment