ကားဆရာနဲ႔ လကၤာဆရာ...

`မုဒုံ... ေမာ္လၿမိဳင္ကို၊ မုဒုံ... ေမာ္လၿမိဳင္ကို´
`အခုထြက္မွာေနာ္၊ သေဘၤာစီးရင္ တေနကုန္မွာ၊ ဘားအံကို ေန႔ခ်င္းမီ အေရာက္သြားခ်င္သူေတြ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္သြားမွ အလုပ္ျဖစ္မွာ´
`လာ...၊ လာ အမ၊ မုဒုံသြားမလို႔လား၊ တက္တက္၊ ခဏေလးေနရင္ထြက္ေတာ့မွာပါ၊ ေၾသာ္... ဟိုဘက္က အဒိန္းတုိ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ကေန ေစာင့္ေနမယ္လား၊ ရတယ္ရတယ္၊ ကားထြက္ေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္´
`အကုိ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုလား၊ ေခါင္းခန္းလား၊ ရေတာ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတပါးပါး တက္ရင္ေတာ့ ဖယ္ေပးရမယ္ေနာ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ခဏေနရင္ ထြက္မွာပါ´
`ကဲ...၊ ဆရာေရ ထြက္မယ္၊ ၿမိဳ႔အထြက္နားမွာ ကြမ္းသီးအိတ္ ငါးလုံးတင္ရမယ္၊ ကြမ္းယာဆိုင္က ဟိုအမႀကီးေရ၊ ကားထြက္ေတာ့မယ္ဗ်ိဳ႔၊ လာလာ´

***

`ေရႊဒိုး အ၀င္က် အရိွန္နည္းနည္းေလွ်ာ့မယ္ ဆရာေရ့၊ ႏြားအုပ္ေတြက မ်ားပါသဘိနဲ႔၊ ကားထဲက အကိုတို႔အမတို႔ ေခါင္းေပၚမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ စြပ္ထားၾကမလား၊ မပူနဲ႔ မပူနဲ႔ ဒီလမ္းအေၾကာင္း သိလို႔ ခရီးသည္ေတြ အဆင္ေျပေအာင္ က်ေနာ္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ ေဆာင္ထားတယ္၊ ေရာ့ ေရာ့၊ အင္း...၊ ေႏြေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လဲ လမ္းက ေျမသားလမ္းဆိုေတာ့ ဖုန္ေတြက အရမ္းထူတာပဲကုိး၊ ကတၱရာလမ္း ခင္းႏိုင္တဲ့အခါက် သက္သာမယ္ ထင္တာပဲ´

`ျဖည္းျဖည္း ဆရာေရ...၊ ဒီေနရာက လွည္းလမ္းေဟာင္းဆိုေတာ့ ထိန္းေမာင္းမွ...။ ေဟာေဟာ...၊ ေရွ႕မွာ သံပုရာရြာအ၀င္ ျမစ္ကူးတံတားကို ေရာက္ေတာ့မွာပဲ၊ ကဲ...ကဲ၊ ခရီးသည္ေတြ တံတားေရာက္တဲ့အခါ အားလုံး ကားေပၚက ဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါေနာ္၊ တံတားက သစ္သားတံတားဆိုေတာ့ ၀ိတ္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဆရာေရ့...၊ ဂိတ္ေၾကး သုံးရာ အသင့္ျပင္ထား´

`ဟုတ္ကဲ့...၊ ခရီးသည္နဲ႔ ကြမ္းသီးအိတ္ ေလးငါးဆယ္လုံးပဲ တင္လာတာပါ၊ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြ ဆီပုံးေတြလား...၊ မတင္ရပါဘူး ဆရာရယ္၊ ဆရာ...၊ ဒီမွာေနာ္ ဂိတ္ေၾကး သုံးရာ၊ ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ ျပန္တက္လို႔ရပါၿပီ၊ ဆြဲ...ဆရာေရ့))))´

***

`ေရွ႕က ငါးအိမ္စုမွာ ခရီးသည္သုံးေယာက္ ရပ္ေစာင့္ေနတယ္ ဆရာေရ့၊ ျဖည္းျဖည္းလွိမ့္ထားမယ္။ လာလာ၊ ညီေလးတို႔၊ ဘယ္လဲ ေမာ္လၿမိဳင္လား၊ ေၾသာ... ရန္ကုန္အထိ သြားၾကမယ္လား၊ ေအးေအး... ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ တက္တက္၊ ေခါင္မိုးေပၚ တက္လို႔ရတယ္၊ ကဲ...၊ အထဲက က်ားက်ားယားယား အမ်ိဳးသားေတြလဲ ၀ါသနာပါရင္ ဒီစီတန္း ေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္လို႕ၿပီေနာ္၊ ဖုန္ထူတဲ့ ဘ၀ေတြက ေရႊဒိုးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ´

`ဟ...ဟ၊ ေရွ႕က ေခ်ာင္းကူးတံတားေလးက က်ဳိးေနတာလား မသိဘူး၊ ကားဆရာေရ၊ ရပ္ရပ္...၊ က်ေနာ္ ဆင္းၿပီး အရင္ေျပးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္၊ ဟာ...၊ ေသခ်ာတာေပါ့ က်ိဳးေနတယ္၊ ကားႀကီးေတြ လက္ခ်က္ပဲေနမွာ၊ အဲ...၊ ဟိုဘက္မွာ လမ္းလႊဲရိွသဗ်။ ခရီးသည္ေတြ ေအာက္ခဏဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါဦး´

`အကိုေရ ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ေခ်ာင္းအတက္က်မွ အရိွန္ယူ ႐ုန္းမယ္၊ နင္းထား...၊ လီဗာကို ေတာ့ေတာ့ၿပီး နင္းေပး၊ ဂ်မ္းတုံးလား၊ ခု ပါတယ္ဗ်၊ ဟာ... မရဘူးဗ်ိဳ႔၊ ခရီးသည္ အကိုတို႔ေရ၊ လုပ္ပါဦးဗ်ာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားေလး ႂကြပါဦး၊ ဟဲဟဲ၊ ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ။ တခရီးတည္းသြားရတာ မွတ္လား၊ ကဲ...၊ တြန္းၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ တစ္...ႏွစ္...၊ သုံးးးးး´

`ေဟးးးး၊ ရၿပီကြ´

` အားလုံးပဲ တက္တက္၊ ဆက္ထြက္ၾကမယ္´

***

`ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ၊ ေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြရြာေရာက္တဲ့အခါ ကားက ဇက္နဲ႔ကူးရမွာမို႔ နာရီ၀က္တနာရီေတာ့ အခ်ိန္ရတယ္၊ အားလုံး ထမင္းစားလို႔ရပါတယ္။ ကားခေလးေတြ အဲဒီေရာက္မွ ေပးၾကေပါ့ခင္ဗ်ာ´

`ေဟာ...၊ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲဗ်ိဳ႔၊ ဇက္က ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေနတယ္၊ ကားဆရာေရ့၊ အညိဳတို႔ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ရပ္မယ္´

`ဟဲ့...၊ အညဳိ၊ ငါ့ကို ၀က္သားနဲ႔ တပြဲျပင္ေပး၊ ကားဆရာက ဘာနဲ႔စားမလဲ၊ ငါးၾကင္းနဲ႔တဲ့ဟဲ့၊ ေအး၊ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ဟာ၊ ဗိုက္က ဆာလွၿပီ၊ လမ္းမွာလဲ ကားကနစ္ေနေသးတယ္´

`ဒါနဲ႔အညိဳ...၊ ေမာ္လၿမိဳင္က အတက္သေဘၤာ ဆိုက္သြားၿပီးပလား၊ ေၾသာ္၊ ေအးေအး၊ ေခ်ာင္းစပ္မွာလဲ သခြားသီးေလွေတြ တယ္မ်ားပါလားဟ၊ သခြားသီးေတြ ေစ်းေကာင္းေနလို႔လား။ အင္းအင္း၊ လိုက္ပြဲ တပြဲေပးစမ္းပါဦးဟာ၊ ဘယ္ေလာက္က်လဲပါ တြက္လိုက္၊ ေၾသာ္...၊ ကားဆရာအတြက္ လန္ဒန္တဘူးေလာက္ပါ ယူခဲ့ဟာ´

***

`ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ အားလုံး၊ ဇက္ေပၚ တက္ၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဇက္ထြက္ေတာ့မယ္၊ ဇက္ဆရာေရ့...၊ ခဏေလး၊ ခဏေလး၊ ေၾသာ္ဗ်ာ...၊ ဒီလမ္းဒီခရီး ဒီကားသမားနဲ႔ ဒီခရီးသည္ေတြနဲ႔ ဒီဇက္ပဲဟာဗ်ာ၊ ကုိယ့္ခ်င္းကုိယ့္ခ်င္းေတြပဲ အကုိႀကီးကလဲ ေစာင့္ေပးပါဗ်ာ၊ ေဟာ...၊ ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ လူစုံပါၿပီဗ်၊ ဇက္ထြက္လို႔ရၿပီ´

`အင္း...၊ တက္ၾက၊ တက္ၾက၊ အမိုးေပၚက ေရႊညီအကိုမ်ား၊ ခလယ္တံခြန္တုိင္ဂိတ္ ဟိုဘက္က်ရင္ေတာ့ ကားထဲျပန္၀င္ေပးပါဦးဗ်ာ၊ အင္း...၊ အဲဒီဂိတ္ကလူေတြက အရမ္းရစ္လို႔ပါဗ်ာ၊ ကားခေလးေတြလဲ ကူညီၾကပါဦး´

***

`လမ္းေတာ့ ေကာင္းလာၿပီ ဆရာေရ့၊ ဒါေပမယ့္ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြေတာ့ မ်ားတယ္၊ တခ်ိဳ႔အလွဴခံတဲ့ ကေလးေတြက လမ္းမေပၚ အတင္းတက္တယ္ဗ်ာ၊ ရြာ၀င္ရြာထြက္ေတြမွာ သတိထားမွ´

`ေရွ႕မွာ ခုႏွစ္ေခြေတာင္ တက္မယ္ ဆရာေရ၊ အေကြ႕မွာ ဟြန္းတီးထား၊ ဟာ...၊ ဟာ...၊ ဟိုေပၚက ဆင္းလာတဲ့ကား၊ အတက္ကားကုိ ဦးစားေပးရမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ေဟ့...၊ ဘယ္လိုေမာင္းတာလဲကြ၊ ကားသမားျဖစ္ၿပီး ဒါေလးေတာင္ နားမလည္ဘူးလား၊ ဆရာေရ့ တင္ထားမယ္၊ ဟုတ္ၿပီ´

`ကဲ...၊ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အဆင္းလမ္း ျပန္ျဖစ္ၿပီ၊ ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္း၊ ေဟာ...၊ တက္လာတယ္၊ အတက္ကားလာေနတယ္၊ ေဘးကို ကပ္ထားေပးမယ္၊ ဟြန္းသံေပးထားမယ္ ဆရာေရ၊ ခရီးသည္ေတြ ေသခ်ာကုိင္ထားပါ´

`ဟူး...၊ အခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္ဗ်ိဳ႔၊ ကဲ...၊ ခုႏွစ္ေခြေတာင္ကို လြန္လာၿပီဆိုေတာ့ အေရွ႕မွာဆို မုဒုံေရာက္ပါၿပီဗ်ာ။ မုဒုံခရီးသည္ေတြ ဂိတ္ဆုံးပါၿပီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ကားေျပာင္းစီးရပါမယ္၊ ေၾသာ္၊ ကားခလား၊ ထပ္မေပးရပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ မုဒုံေမာ္လၿမိဳင္လမ္းအတြက္ ကားသမားအခ်င္းခ်င္း ခရီးသည္ ကူတင္လာတဲ့ သေဘာပါ၊ ကဲ...၊ အားလုံးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ´

***

ကလိုေစးထူး


မွတ္ခ်က္။ (ဟိုးတုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ `လွည္းဆရာနဲ႔ လကၤာဆရာ´ ဆိုတဲ့ စကားေျပကို က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေရးသူကေတာ့ သိပၸံေမာင္၀ လို႔ ထင္ပါတယ္။ လွည္းေမာင္းသူတေယာက္၊ သူရဲ့ လွည္းလမ္းခရီးတေလွ်ာက္မွာ ႏြားေတြကုိ ေအာ္ေငါက္ရင္း၊ ႏြားလွည္းကို ထိန္းေက်ာင္း ေမာင္းႏွင္သြားရင္း ေျပာတဲ့ စကားေတြဟာ လကၤာဆရာတေယာက္ လကၤာစပ္သလိုပါပဲလို႔ စာေရးသူက တင္စားၿပီး အဲဒီစကားေျပကို ေရးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္လဲ အဲဒီ စကားေျပကုိ ႏွစ္သက္ အားက်စိတ္နဲ႔ လွည္းသမားေနရာမွာ ကားစပယ္ရာ အသြင္ ဖန္တီး သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးစမ္းၾကည့္မိတာပါ။ လမ္းခရီးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ မုဒုံကုိ အသြားခရီးကို ပုံေဖာ္ပါတယ္၊ အေရးအသား လိုအပ္ခ်က္ရိွေနတာေတြ႔ရင္ အားမနာစတမ္း ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေပးပါဦး)

ထြင္ခဲ့စဥ္က...

က်ေနာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ကေပါ့။

အဲဒီအရြယ္ဆိုတာက လူႀကီးလဲမဟုတ္၊ ကေလးလဲ မဟုတ္ စေကာစက ဆိုေတာ့ တခါတေလက်ရင္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြ သိပ္ထြင္တတ္တယ္။ ကုိယ္က ထြင္လုံးထုတ္ၿပီး လုပ္တဲ့ အလုပ္တခုကုိ တျခားေသာ အရြယ္တူေတြက လိုက္လုပ္တဲ့အခါတို႔၊ လူေတြက အာ႐ုံစိုက္လာတဲ့ အခါမ်ိဳးတို႔ဆုိရင္ ေက်နပ္ေနေသးတာ...။

အဲဒီအရြယ္တုန္းက အထြင္တကာ့ ထြင္လုံးေတြက ဘာေတြလဲဆိုေတာ့... ... ...။

***

၏ေဌြး
ဗရ္ေဋါ႕ေဠခ္ ဠာေဋြ႕ဠိဳ႕ယမဠဲ။ ႀဃီဋိဳက္ဋာေဋါ႕ မဟုဋ္ဘာဗူး။ ငါ့ဃိုပ်ံျခစ္ဘာေဋာ့ေဏာ္။

အေပၚမွာ ေရးထားတာ ၾကည့္လိုက္ရင္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္စိ လည္သြားမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီနည္းကုိ ငယ္သူတို႔ဘာ၀ ရည္းစားသနာေတြ ခိုးထားတဲ့အခါ အိမ္က လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၾကတာပါ။ သတ္ပုံကို မွားႏိုင္သမွ် မွားေအာင္ ေရးရတယ္။ ဒါမွ လူႀကီးေတြ မ်က္စိလည္မွာကုိး။ စာရဲ့ အဓိပၸာယ္က...

အိေထြး
ဘယ္ေတာ့ေလာက္ လာေတြ႔လို႔ ရမလဲ။ ဂ်ီတိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့ကို ျပန္ခ်စ္ပါေတာ့ေနာ္။

...လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကိုယ့္ထြင္လုံးနဲ႔ကိုယ္ အဲဒီအရြယ္တုန္းကေတာ့ သေဘာကို က်လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစာ ဆရာမက အဲလိုစာမ်ိဳးေတြ႔ရင္ အရမ္းစိတ္ဆိုးတတ္ပါတယ္။

***

ေနာက္တနည္း ထြင္ေရးတာ တခု ရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာဗ်ည္း ၃၃ လုံးကို နံပါတ္အစဥ္လိုက္ ယူၿပီး ဗ်ည္းတြဲေတြနဲ႔ တြဲေရးတာပါ။ ဥပမာ...၊ က ဆိုရင္ ၁၊ ခ ဆိုရင္ ၂၊ ဂ ဆိုရင္ ၃...၊ အဲဒီလို စီသြားလိုက္တာ အ က်ေတာ့ ၃၃ေပါ့။ အဲဒါေတြကို ဗ်ည္းတြဲနဲ႔ တြဲၿပီး ထြင္ေရးပါတယ္။ ဥပမာ တေၾကာင္းေရးျပပါမယ္။

ေ၃၁့ ေ၁ါင္ ေ၁်ာ္ၿ၁ီး
၁၀ ေ၂၀ ၁် ၂၇၅္ ၁၆၁္ ၂၂၁္ ေ၁၂ ၇ိဳ၅္ ၂၅ွာ ၇ဳံ ၂၇ ေ၃၃ာ၁္။

႐ုတ္တရက္ ဖတ္လိုက္ရင္ မ်က္စိလည္စရာ မေကာင္းဘူးလား။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာခ်င္တာက...

ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္ႀကီး
ညေနက်ရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆုံရေအာင္

...လို႔ ေရးထားတာပါ။ ဗ်ည္းေတြေနရာမွာ နံပါတ္အစဥ္လိုက္ ၁၂၃၄ ဂဏန္းေတြ အစားထိုးၿပီး ဗ်ည္းတြဲေတြနဲ႔ ေပါင္းေရးလိုက္ေတာ့ လူႀကီးေတြ ခမ်ာ မ်က္စိကို လည္ေရာ...။ ေနာက္ေတာ့လဲ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက သိသြားတာပါပဲ။

***

စာေရးတာတင္ ထြင္တာလား ဆိုေတာ့ ဒါတင္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ စကားေျပာတာကိုလဲ ထြင္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ၾကားဖူးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စကားလုံးတခုခုနဲ႔တြဲၿပီး ေျပာခ်င္တဲ့ စကားတလုံးစီကို စကားလိမ္ လုပ္ေျပာတာပါ။ ဥပမာ...၊ တြဲၿပီးေျပာမယ့္ စကားလုံးက `တယ္´ ဆိုပါစို႔၊ `ေနေကာင္းလား´ လို႔ ေျပာခ်င္ရင္ `ေနတယ္၊ေကာင္းတယ္၊လားတယ္´ ဆိုၿပီး တလုံးစီကို တယ္နဲ႔ တြဲၿပီး စကားလိမ္လုပ္လိုက္ေတာ့ `နယ္ေတ ကယ္ေတာင္း လယ္တား´ ဆိုၿပီး ထြင္ေျပာတာပါ။ ကုိယ္တြဲေျပာရမယ့္ စကားလုံးကုိေတာ့ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈ ယူရတာေပါ့။

`နယ္တင္ ညယ္တ နယ္ေတ အယ္တား လာတား´ (နင္ ညေန အားလား)
`ဘယ္တာ လယ္တုပ္ မလယ္တို႔ လယ္တဲ´ (ဘာလုပ္မလို႔လဲ)
`ပယ္တန္း ခ်ယ္တယ္ ရွယ္ေတာက္ လည္တယ္ မယ္တယ္ လယ္ေတ´ (ပန္းၿခံ ေလွ်ာက္လည္ မယ္ေလ)

အဲဒီ စကားေျပာ ထြင္လုံးက ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ တြင္က်ယ္သလဲ ဆိုရင္ ကေလးပိစိေလးေတြက အစ လိုက္ေျပာၾကတဲ့ အထိပါပဲ။ လူႀကီးေတြကေတာ့ `နင္တို႔ဟာက ဘာေတြတုန္း´ ဆိုၿပီး မ်က္စိကို လည္လို႔ေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အဲဒီစကားကုိ တြင္တြင္ႀကီးကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္းနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့...

***

အဲဒီေန႔က ဗီြဒီယုိ႐ုံမွာ ရဲကိုကိုရဲ့ `စြန္႔စားမယ့္ အခ်စ္´ ကား ျပတာကို က်ေနာ္နဲ႔ ေနဇာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းသြားၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။ ေမေမ့ကလဲ ခြင့္ျပဳမလား မျပဳလား မေသခ်ာဘူး။ စာၾကည့္စားပြဲမွာ စာသာက်က္ေနရတယ္၊ ဟိုေကာင္ကလဲ က်ေနာ့္ဘက္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္၊ က်ေနာ္ကလဲ ေမးဆတ္ၿပီး ဘယ္လိုလဲ လို႔ ငဲ့ၾကည့္ငဲ့ၾကည့္ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ေနဇာ က်ေနာ့္နား ေရာက္လာၿပီး အသံခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔...

`ကယ္တကို က်ယ္တကီး´ (ကိုႀကီး)
`ဘယ္တကာ လာတလဲ´ (ဘာလဲ)
`ရယ္တကဲ ကယ္တကိုကယ္တကို ကယ္တကား ၾကယ္တကိ ခ်ယ္တကင္ တယ္တကယ္´ (ရဲကုိကိုကား ၾကည့္ခ်င္တယ္)
`မယ္တေက က်ယ္တကီး ကယ္တက ပယ္တေကး က်ယ္တကိ မယ္တကယ္ မထယ္တကင္ ဘယ္တဘူး´ (ေမႀကီးက ေပးၾကည့္မယ္ မထင္ဘူး)´

`နင္တုိ႔ ႏွစ္ေကာင္ ဘာေတြေျပာေနၾကတာတုန္း´

ေနာက္ကေန ကပ္လ်က္ေပၚလာတဲ့ ေမေမ့အသံေၾကာင့္ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္လုံး ကမန္းကတန္းနဲ႔ `ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ေမႀကီးရ၊ ေနဇာက စာမရွင္းတာ လာေမးတာပါ´ လို႔ ေျပာၿပီး ဟိုေကာင္ ေနဇာ့ကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္တယ္။ ေမေမက ဘာမွမေျပာဘဲ ျပန္လွည့္သြားတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ စာကို စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ ဆက္က်က္ေနတာေပါ့။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္လဲ ၾကာေရာ ေမေမ့ဆီက အသံထြက္လာတာက...

`သယ္တကား က်ယ္တကီး´

`ဗုေဒၶါ´ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲကေန ေယာင္ေအာ္ၿပီး ေမေမ့ဆီ အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္တာ ေမေမက ေအာင္ႏိုင္သူ စစ္သူႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔...

`လယ္တကာ စယ္တကမ္း´

ေမေမ့ အနားကို ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ေလွ်ာက္သြားေတာ့...

`ငါကေလ၊ နင္တို႔ကို ေမြးထုတ္ထားတဲ့ အေမပါဟဲ့၊ နင္တုိ႔ကိုယ္ နင္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္လည္ေနၿပီ ထင္ေနသလား´
`...........´
`ေရာ့၊ ပိုက္ဆံ၊ သြားၾကည့္ၾက၊ စက္ဘီးမေပ်ာက္ေစနဲ႔´

ဘာရမလဲ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚကေန ကဆုန္ေပါက္ ေျပးဆင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားလိမ္ေျပာနည္းကေတာ့ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ေနာက္ထပ္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ငယ္စဥ္ရြယ္စဥ္ဘ၀ ဆိုေတာ့လဲ ထြင္တတ္တာကိုး။

***

ကလိုေစးထူး

(သြားမယ္၊ စားမယ္၊ လုပ္တယ္၊ ကုိင္တယ္ ဆိုတာေတြကို သြားမရ္၊ စားမရ္၊ လုပ္တရ္၊ ကုိင္တရ္ လို႔ ေရးၾကတာ တခ်ိဳ႕ေတြ႔မိေတာ့ က်ေနာ္သည္လဲ ထြင္ေရး၊ ထြင္ေျပာဖူးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဒီစာကို ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရမိတာပါ။)

ဂြမ္းတဲ့ည...

ည ၁၁ နာရီနဲ႔ ၁၇ မိနစ္တဲ့...။

ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဘယ္အခ်ိန္ရိွေလာက္ပါ့မလဲလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အင္း...၊ မနက္ ဆယ္နာရီနဲ႔ ၄၇ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ရိွမွာေပါ့ေလ။ က်ေနာ့္ဆီမွာ ဧၿပီ ၁၂ ရက္ေန႔ ည ဆိုေပမယ့္ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ ၁၃ ရက္ေန႔ မနက္ေပါ့။

အသက္ ခပ္ငယ္ငယ္ ဒီလိုေန႔ ဒီလို အခ်ိန္တုန္းကဆုိရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ အိမ္မွာရိွတဲ့ ေမေမ့ရဲ့ ပလတ္စတစ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ဇလုံႀကီး အႀကီးႀကီးကို အိမ္ေရွ႕မွာခ်၊ ေရပုံးေလးနဲ႔ ေခါက္တု႔ံေခါက္ျပန္သယ္ၿပီး အဲဒီဇလုံထဲ ေရျဖည့္၊ ခါတိုင္း ေရခ်ိဳးေနက် ဒန္ဖလားကုိပါ ယူလာၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ျဖတ္သြားသမွ် လူေတြကုိ လိုက္ပက္ေတာ့တာပဲ။ ေကာင္းေကာင္း အပက္မခံရင္ ေနာက္ကေန ေရႁပြတ္နဲ႔ လိုက္ထိုးေသးတာ...။ တခ်ိဳ႔ လူႀကီးေတြက `ေဟ့ေကာင္ေလး၊ မနက္အေစာႀကီး ရိွေသးတယ္ကြ´ လို႔ ေျပာလဲ မရဘူး။ `သႀကၤန္က်ၿပီဗ်´ ဆိုၿပီး အတင္းလိုက္ပက္တာပဲ။

အခုေတာ့ ...၊ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ အခန္းထဲမွာ မီးေရာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ရယ္ အလင္းေရာင္စူးေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ရယ္ပဲ ရိွတယ္။

***

မနက္ကေပါ့...။

ဒီျပည္နယ္ကို တေလာကမွ ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာဘုန္းႀကီးတပါးကို ၀တ္ျပဳဂါ၀ရ ျပဳၾကရင္း ဒီကုိေရာက္ေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြထဲကမွ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ဂါ၀ရျပဳကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ပြဲေလးကို ေရာက္သြားတယ္။ ဘာမွ သိပ္ၿပီးေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္တအိမ္မွာ လူစုၿပီး ဘုန္းဘုန္းကို ၀တၳဳေငြကပ္သူကပ္၊ ဆြမ္းအေျခာက္အျခမ္း လွဴသူလွဴ၊ ဘုန္းဘုန္းက ဆုေတြေခၽြ၊ ၿပီးေတာ့ အသက္အရြယ္ႀကီးသူေတြကို မိမိ တတ္ႏိုင္ရာအလိုက္ေလး ကူၾက၊ ကန္ေတာ့ၾကေပါ့။

ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အစီအစဥ္လဲ ၿပီးေရာ တေယာက္က ထေအာ္တယ္။ `သႀကၤန္က်ၾကရေအာင္ေဟ့´ တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူက သူ၀ယ္ထားတဲ့ ငါးေျခာက္ေတြနဲ႔ သႀကၤန္ေၾကာ္နဲ႔ သၾကၤန္ထမင္း ခ်က္စားၾကဖို႔ လုံးပန္းတယ္။ တျခားသူေတြက တီဗီြေရွ႕မွာထုိင္၊ ရန္ေအာင္ သႀကၤန္ေခြဖြင့္လိုက္၊ ေဇာ္ပုိင္သႀကၤန္ေခြဖြင့္လိုက္၊ ရတနာၿမိဳင္ သႀကၤန္ေခြဖြင့္လိုက္နဲ႔ အသံေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း သႀကၤန္သီခ်င္းေတြ လူတိုင္း ေအာ္ဟစ္ ဆိုၾကတာပဲ။

`သႀကၤန္အက ဘယ္သူကတတ္လဲေဟ့´ ဆိုေတာ့ မနီ ဆိုတဲ့ တေယာက္က `ၾကာသလားလို႔´ ဆိုၿပီး ထကပါေလေရာ။ `ငါတို႔ကေတာ့ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ကို ပုိႀကိဳက္တယ္´ ဆုိၿပီး ရဲေလးနဲ႔သီရိ တြဲဆိုထားတဲ့ `ဟိုအရင္က သႀကၤန္ရက္´ သီခ်င္းနဲ႔ ထကသူကလဲ ရိွေသးတယ္။ ဟိုလူက တပုဒ္၊ ဒီလူက တပုဒ္နဲ႔ အိမ္တအိမ္လုံးလဲ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆူညံသြားတာပဲ။ အေပၚထပ္မွာ ရိွေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကေတာင္ ေလွကားထိပ္ကေန လာရပ္ၾကည့္ၿပီး နားလည္စာနာတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေငးလို႔...။

`သႀကၤန္ေၾကာ္ က်က္ၿပီေဟ့´ လို႔ အိမ္ရွင္က ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ မီးဖိုထဲကို အလုအယက္ေျပးသြားၾကတယ္။ အျမန္ခ်က္တဲ့ သၾကၤန္ထမင္းကေတာ့ ဘာမွထူးေထြခက္ခဲလွတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဖေယာင္းနံ႔ေတြ ဘာေတြ ရေအာင္လဲ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ထမင္းကုိ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ခ်က္ၿပီး ေရေတြစိမ္၊ ၿပီးရင္ သႀကၤန္ေၾကာ္လို႔ ေခၚတဲ့ ကမန္းကတန္း ငါးေျခာက္ေၾကာ္နဲ႔ ေလႊးၾကတာပါပဲ။

`မုန္႔လုံးေရေပၚေလး စားခ်င္လိုက္တာဟယ္´ ဆုိၿပီး တေယာက္က ေျပာေနေသးတယ္။ `အမယ္၊ ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ႏုမေနနဲ႔၊ လာစမ္းပါ´ ဆိုၿပီး ေနာက္တေယာက္က ပုခုံးဖက္ေခၚၿပီး သႀကၤန္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ စုိင္းစိုင္းရဲ့ သီခ်င္း `ေတာေဂၚလီ´ ကို လိုက္ေအာ္ဆုိၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကတာ။ ေပ်ာ္ေနၾကတာထက္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၾကတာလု႔ိ ေျပာရင္ ပုိမ်ားမွန္မလား။

ဖိုးကာျပန္ဆိုထားတဲ့ `ႏွစ္သစ္မဂၤလာ´ သီခ်င္းကုိ က်ေနာ္ ဆိုေတာ့ တပိုဒ္ေတာင္ ျပည့္ေအာင္ မဆိုလိုက္ရပါဘူး။ အကုန္၀ိုင္းေအာ္ ဆိုၾကတာနဲ႔ပဲ အသံေတြက ကၽြတ္ကၽြတ္ကို ညံလို႔...။

ျမနႏၵာလား...၊ ဘယ္ေနမလဲ။ ပါလိုက္ေသးတာေပါ့။ ေျပာရရင္ ေဂ်းမီရဲ့ `ေခတ္သစ္သႀကၤန္ယိမ္း´ သီခ်င္းေတာင္ ရရမရရ ၀ိုင္းေအာ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။

***

ရန္ကုန္က သႀကၤန္အႀကိဳမနက္ကေတာ့ အခုေလာက္ဆို ကားတ၀ီ၀ီ၊ ေရတျဗန္းျဗန္းနဲ႔ လန္းခ်င္လဲ လန္းႏိုင္တယ္၊ ရမ္းခ်င္လဲ ရမ္းႏိုင္တယ္။

နယ္ၿမိဳ႔ကေလးက သႀကၤန္အႀကိဳ မနက္မွာလဲ လွည္းသံက တဂၽြမ္းဂၽြမ္း၊ ေရပက္သံက တဗြမ္းဗြမ္းနဲ႔ ဆန္းခ်င္လဲ ဆန္းႏိုင္တယ္။

ဒီဘက္က ကမၻာတဘက္ျခမ္း သႀကၤန္ညမွာေတာ့ ဘေလာ့ဂါ ကလိုေစးထူးတေယာက္ ဂြမ္းခ်င္တုိင္း ဂြမ္းေနေလရဲ့။

***

ကလိုေစးထူး



(ဂြမ္းဂြမ္းနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ)

တရားခံ ဘယ္သူလဲေဟ့...

က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကတၱရာခင္း လမ္းဆိုလို႔ ၿမိဳ႔လယ္လမ္း တခုထဲရိွတယ္။ ၿမိဳ႕ကလဲ ပိစိေကြးေလး ဆုိေတာ့ လမ္းအရွည္ကလဲ ၿမိဳ႔ရဲ့အစ သေဘၤာဆိပ္ကေန ဟိုးဘက္က ၿမိဳ႔ျပင္ကို အထြက္ စစ္တပ္ဂိတ္အထိမွ တမိုင္ခြဲသာသာရယ္...။ အဲဒီၿမိဳ႔လယ္လမ္း နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း...တဲ့။

ၿမိဳ႔ထဲလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ အိမ္စုစုေလးေတြကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာရင္ ဌာနဆိုင္ရာ ႐ုံးတခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ အဲဒီကမွ နည္းနည္းေလး ထပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ခပ္ညိွဳ႕ညိွဳ႕ခပ္အုပ္အုပ္ ႀကိဳ႕ပင္အႀကီးႀကီး တပင္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းကုိ အုပ္မိုးထားတယ္။ အဲဒီ ႀကိဳ႕ပင္ႀကီးေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္ကို ရပ္ကြက္(၁)လို႔ မေခၚဘဲ ႀကိဳ႕ကုန္းလုိ႔သာ ပုိၿပီး ေခၚတြင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ႀကိဳ႕ကုန္းအတြက္ေရာ ၿမိဳ႔ကေလးမွာပါ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ေနရာေလး တခုက ႀကိဳ႔ပင္ႀကီးရဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့...

`ေဒၚေငြၾကည္´ လက္ဖက္သုပ္ဆိုင္ပါပဲ။

***

၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အသင့္စား လက္ဖက္ထုပ္ေလးေတြဆိုတာက ဒီေလာက္ထိ ေစ်းကြက္ မတြင္က်ယ္ေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ေလးမွာေတာ့ မရိွခဲ့ေသးဘူး။ အဲဒီမွာတင္ သားသမီးငါးေယာက္ရဲ့ အေမ ေဒၚေငြၾကည္ရဲ့ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ဒီလက္ဖက္ဆုိင္ ေပၚလာတာပါပဲ။

မနက္မိုးလင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သားအႀကီးဆုံး ကိုမိုးက လက္ဖက္သုပ္ထဲ ထည့္ဖို႔ အုန္းသီးေတြခြဲတယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္မွာ ၿမိဳ႔က လက္ဖက္ေတြထဲ မပါတာ တခုရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အုန္းသီးေတြကို အမွ်င္မွ်င္အေတာင့္ေလးေတြ လွီးၿပီး ေၾကာ္ထားတဲ့ အုန္းေၾကာ္ ပါတာပါပဲ။ အဲဒီ အုန္းေၾကာ္ ေၾကာ္ဖို႔အတြက္ ကုိမိုးက မနက္တိုင္း မနက္တုိင္း အုန္းသီးေတြ ခြဲရတယ္။ အုန္းသီး ခပ္ရင့္ရင့္ေတြကို အခြံခြာ၊ ၿပီးရင္ အုန္းသီးအသားလုံးခ်ည္း က်န္ေအာင္ အေပၚက အခြံမာကုိ ခြာထုတ္ရတယ္။

ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ သမီးေတြျဖစ္တဲ့ မခင္ယုၾကည္၊ ခင္ယုေမာ္၊ ခင္ယုလြင္နဲ႔ သူဇာယု ဆိုတဲ့ ညီအမေလးေယာက္က အုန္းသီးလွီးသူကလွီး၊ လက္ဖက္ကို ဆုံအႀကီးႀကီးထဲမွာ ညက္ေနေအာင္ ေထာင္းသူကေထာင္း၊ ပဲေၾကာ္ေတြကို သန္႔စင္ေအာင္ ခဲေရြးထုတ္တဲ့လူကထုတ္၊ လက္ဖက္ထုပ္ ထုပ္တဲ့လူက ထုပ္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေတာ့တာပဲ။

ေမြးထားတဲ့ သမီးေလးေယာက္စလုံးကလဲ အေခ်ာေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ဒီသမီးေတြကို လာပိုးၿပီး လက္ဖက္သုပ္လာ၀ယ္တဲ့ ကာလသားေတြကလဲ မနည္းပါဘူး။

ေဒၚေငြၾကည္ရဲ့ အသင့္စား လက္ဖက္ထုပ္ေတြ ဆုိတာက အခုေခတ္ အေရာင္းတြင္ေနၾကတဲ့ လက္ဖက္ထုပ္ပုံစံေတြလို မဟုတ္ဘူး။ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္ ခပ္ေသးေသးေလးထဲမွာ ပဲေၾကာ္၊ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ၊ အုန္းေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴစိတ္ ေတြကို နည္းနည္းစီေရာထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ေသးေသးေလးနဲ႔ လုံေနေအာင္ ထုတ္ထားတဲ့ လက္ဖက္သား ဆီစိမ္အထုပ္ကေလး တထုပ္နဲ႔...၊ ဒါပါပဲ။ အရသာကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ခ်ဥ္စပ္နဲ႔၊ ႐ိုး႐ိုးေပါ့။

ဟိုးအစတုန္းကေတာ့ ဒီလိုပဲ ဆုိင္မွာ အစမ္းသေဘာမ်ိဳး လက္ဖက္သုပ္ တင္ေရာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အဲဒီလို အထုပ္ကေလးေတြ ထုပ္ေရာင္းေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ အေျခခံစားသုံးသူေတြအတြက္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့ စားစရာ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ လက္ဖက္သုပ္အျပင္ ဂ်င္းသုပ္ကုိပါ ထည့္ေရာင္းတယ္။ ေၾသာ္...၊ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးသုပ္ဆုိတာလဲ ရိွပါေသးတယ္။ ေျမပဲ၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္း လက္ဖက္အသား...၊ အဲဒါေတြပဲ ပါတာကုိ လူႀကီးသုပ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ေခၚတာလဲဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး။

တခါတေလမွာ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္သူေတြအဖို႔ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ထုပ္က အေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ လက္ဖက္အသားထုပ္ ေသးေသးေလးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဆီက ေနာက္ထပ္ဆီထပ္ထည့္စရာ မလိုေအာင္ အလုံအေလာက္ ျဖစ္ၿပီးသားမုိ႔ ပန္းကန္ထဲေဖာက္ထည့္၊ ေရာနယ္ၿပီး ထမင္းျဖဴနဲ႔စားလိုက္ရင္ ကမန္းကတန္း ထမင္းတနပ္ေတာ့ ကိစၥၿပီးတယ္ေလ။ အိမ္ကုိ လာလည္တဲ့လူေတြကို လက္ဖက္နဲ႔ ဧည့္ခံခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့လဲ အဲဒီ လက္ဖက္ထုပ္ကုိပဲ နီးရာအိမ္ဆိုင္က ေျပး၀ယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေလး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလး ထပ္ေရာၿပီး သုပ္ေကၽြးလို႔ရတာပဲ။

မနက္ ေနေရာင္ေလး လင္းပ်ပ် ျဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္ပဲ ေဒၚေငြၾကည့္ ဆိုင္ေရွ႕ကို လက္ဖက္ထုပ္ အမွာသမားေတြက ေရာက္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ လွည္းနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔၊ အဲဒီလူေတြထက္ နည္းနည္းေလး ပိုေခတ္မီတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဖြတ္ခ်က္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ကားနဲ႔လာအယူသမားေတာ့ မရိွပါဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးက ပိစိေကြးကေလးကိုး။

ေန႔လည္က်ရင္ေတာ့ ဟိုသမီးေလးေယာက္ကို လာပိုးၿပီး လက္ဖက္တပန္းကန္ကို တနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ထိုင္စားတဲ့ ကာလသားတခ်ိဳ႔ ရိွတတ္တယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ဆိုင္ ဟိုဘက္ေဘး ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံက နပ္စ္မေတြလဲ တခါတေလ လာစားတတ္ေသးတယ္။

ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ နယ္ၿမိဳ႔ျဖစ္တာမို႔ ည ၈ နာရီသာသာဆုိရင္ ဆိုင္ကပိတ္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မနက္မွာ လက္ဖက္ထုပ္လာယူဖို႔ ေအာ္ဒါ မွာထားၾကသူေတြအတြက္ သားအမိ ေမာင္ႏွမေတြ ဖေယာင္းတုိင္မီးထြန္းၿပီး လက္ဖက္ထုပ္ ထုပ္ၾကရတယ္။ သူတုိ႔အိမ္ေရွ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚက အုတ္ခုံကေန လွမ္းေငးရင္ အဲဒီမီးေရာင္ မိွတ္တုတ္တုတ္ကို ျမင္ေနရလို႔ အဲဒီအုတ္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ `ယု´ သီခ်င္းကုိ သြားဟစ္တတ္ၾကသူေတြကလဲ ရိွေသးတယ္။

***

တေလာက ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္သြားတဲ့ သတင္းေတြက လက္ဖက္ေတြထဲမွာ ဆိုးေဆးေတြ ပါေနသတဲ့။ သတင္းစာထဲမွာ ဆိုးေဆးပါတဲ့ လက္ဖက္စာရင္းေတြကို ေၾကညာလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ဖက္ထုပ္ေတြကိုပါ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ျပန္သိမ္းၾက၊ ေနာက္ထပ္ လက္ဖက္ေတြကိုလဲ ထပ္စစ္ၾက၊ေဆးၾကေပါ့။

က်ေနာ္ကလဲ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီသတင္းေတြ မေပၚလာမီေလးတင္ပဲ ယုဇနလက္ဖက္ထုပ္ အႀကီးႀကီး ႏွစ္ထုပ္ကို သူမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ရထားတယ္။ ဆိုးေဆးပါတဲ့ စာရင္းထဲ ယုဇန မပါဘူးကြ ဆိုၿပီး အားရပါးရတြယ္ေနတာ အခုဆို အထုပ္ႀကီးတထုပ္ကုန္ၿပီ။ စကၤာပူက ထုတ္တဲ့စာရင္းထဲ ယုဇန နာမည္ပါလာေတာ့လဲ လက္ဖက္ထုပ္ေတြက အမိႈက္ပုံးထဲ မေရာက္ေသးဘဲ အစာအိမ္ထဲပဲ ေရာက္ေနတုန္းပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အေၾကာက္တရား နည္းတဲ့ သေဘာေပါ့။ :D

ဒါေပမယ့္ အခုတေလာေတာ့ အဲဒီ ယုဇနလက္ဖက္ထုပ္ တထုပ္ေဖာက္စားတိုင္း ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ထုပ္ေလးေတြကို မ်က္စိထဲမွာ သြားသြားၿပီး ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ဆိုင္ေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား၊ သူတို႔လက္ဖက္ထုပ္ေတြထဲမွာလဲ ဆိုးေဆးပါႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက မေရာင္းနဲ႔လို႔မ်ား တားေလမလား။

ေဒၚေငြၾကည္ကေတာ့ လက္ဖက္ထဲကို ဆိုးေဆးေတြ ထည့္မဆိုးတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါျဖင့္ ဆိုးေဆးေတြ ထည့္ဆိုးေနတာက ဘယ္သူပါလိမ့္။

***

ကလိုေစးထူး

ေနာက္တေခါက္...

စာေရးဆရာႀကီးတေယာက္က သူ႔စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ ေရးဖူးတာ တခုရိွပါတယ္။

`ကိုယ္ေရးတဲ့ စာတပုဒ္ကို ေနာက္ေျခာက္လ၊ တႏွစ္ေလာက္အၾကာက်ရင္ တခါျပန္ဖတ္ၾကည့္၊ အဲဒီလို ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလားလို႔ အေတြး၀င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ အဲဒီေျခာက္လ၊ တႏွစ္ကာလ အတြင္းမွာ ဘာမွ မတိုးတက္လာေသးဘူးလို႔ မွတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အင္း...၊ ငါေတာ့ျဖင့္ အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တာေတြက ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ လိုသြားတာပဲ၊ ေနာက္ေနာင္ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာဆင္ျခင္မွလို႔ အေတြး၀င္ရင္ေတာ့ တိုးတက္လာတယ္လို႔မွတ္´ ...တဲ့။

***

ဘေလာ့ေဖာ္ `ကိုရင္ေနာ္ ခင္ေလးငယ္´ ရဲ့ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ၿပီးသမွ် စာေတြကုိ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။

အေပၚက ဆရာႀကီးရဲ့ စကားအတိုင္းအရဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာလဲ ဘာမွမတိုးတက္လာေသးတဲ့ လူထဲမွာ ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အခု ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္မံေဖာ္ျပမယ့္ ပုိ႔စ္ကို ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာ့ ေက်နပ္မိ၊ အားရမိဆဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ပုိ႔စ္နာမည္က `လမ္းနဲ႔ ခလုတ္´ ...တဲ့။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တုန္းက တင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဖတ္ၿပီးသူမ်ား ျပန္လည္ခံစားႏိုင္သလို မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္ဆားခ်က္ တူးေဖာ္လိုက္ပါတယ္။

***


လမ္းနဲ႔ ခလုတ္...

က်ေနာ္ အလုပ္မွာ ဒီေန႔ အခ်ိန္ပုိ ဆင္းရပါတယ္။ အလုပ္ကေန ညေန ငါးနာရီေက်ာ္မွ ျပန္ရေတာ့ ေမွာင္စပ်ိဳးလုိ႔ ေနပါၿပီ။ ဟိုကရင္ အကိုၾကီးက ပုံမွန္ အလုပ္နားခ်ိန္ သုံးနာရီခြဲကတည္းက ျပန္ႏွင့္ေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ျပန္လာရပါတယ္။ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ျပန္လာရင္းနဲ႔ ျမစ္ကူးတံတား အတက္နားမွာ ခလုတ္တိုက္မိပါေလေရာ။ ေျခေထာက္က မ်က္ကနဲ နာသြားေတာ့ စိတ္တိုသလိုလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လမ္းေဘးက ခုံတန္းေလးမွာ ၀င္ထုိင္ရင္း ေျခေထာက္ကို ငု႔ံၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲကေန လမ္းကို မေက်မနပ္ျဖစ္လာပါတယ္။

`ေတာက္.. ဒီလမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ´
`အသုံးမက်လိုက္တဲ့လမ္း၊ အခုၾကည့္စမ္း.. ခလုတ္တိုက္မိတာ နာလိုက္တာ´
`ကား၀ယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့လား.. ဒီလိုလမ္းမ်ိဳး လုံး၀မလာဘူးကြာ´

အားရပါးရၾကီး လမ္းကို က်ိန္ဆဲရင္း ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းက က်ေနာ့္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကီး ကုတ္ၿပီး ငု႔ံၾကည့္ေနသလိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူကလဲ က်ေနာ့္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မေက်မနပ္ ေရရြတ္သံေတြ ထြက္လာတယ္လို႔ ခံစားလာရပါတယ္။ ဘယ္ရမလဲ.. က်ေနာ္ကလဲ သူ႔ကို မေက်မနပ္နဲ႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ လမ္းနဲ႔ စိတ္ကူးထဲမွာ စကားအေခ်အတင္ မ်ားကုန္ပါေတာ့တယ္။

***

`ေဟ့ေကာင္ ´
`ဘာတုန္းဗ်´
`မင္းက အခုေတာ့ ငါ့ကို အျပစ္ျမင္တယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား´
`ဟာ၊ ဒီမွာၾကည့္ေလ က်ဳပ္ေျခေထာက္ နာသြားတယ္၊ ခင္ဗ်ားလမ္းကိုက မေကာင္းလို႔ေပါ့ဗ်´
`အဲဒါပဲ၊ မင္းတုိ႔ လူေတြ သိပ္ခက္တဲ့ေကာင္ေတြပဲ´
`ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းဗ်´
`ေနစမ္းပါအုံး၊ မင္းကို ငါေမးပါအုံးမယ္၊ ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္ဖုိ႔ မင္းကို ဘယ္သူကမ်ား အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္းခဲ့လဲ၊ မင္းသေဘာနဲ႔မင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလားကြ၊ မင္းပဲ ဒီလမ္းက သာယာသေလး ဘာေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ေသးတယ္ေလ´
`ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အခု က်ဳပ္ခလုတ္တိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နာတယ္ဗ်´
`အင္း၊ မင္းဆုိတဲ့ေကာင္ လူျဖစ္ၿပီး ေလာကနိယာမကိုေတာင္ ဘာမွ နားမလည္ေသးဘဲကိုးကြ´
`ဟမ္၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်၊ ခလုတ္တိုက္ေတာ့ နာတယ္ဗ်ာ၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကို က်ိန္ဆဲခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္ဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ဒါက လူေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ တမ်ိဳးပဲမဟုတ္ဘူးလား´
`ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို ငါေျပာရေသးတာေပါ့´
`ေျပာစမ္းပါအုံး´
`ေဟာဒီ လမ္းေပၚမွာ လူေပါင္းစုံ သြားလာဖူးတယ္ကြ၊ စက္ဘီးလမ္းဆိုေပမယ့္၊ စကိတ္စီး အပန္းေျဖတဲ့ လူေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္ ေလညွင္းခံတဲ့လူေတြ၊ အေျပးေလ့က်င့္တဲ့လူေတြ ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔လို အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ေကာင္ေတြလဲ ပါတာေပါ့´
`အင္း´
`တေလာကဆုိရင္ စကိတ္စီးတဲ့ ငနဲတေကာင္ ေခ်ာ္လဲတာ အေတာ္နာသြားပုံရတယ္ကြ၊ ဒူးေခါင္းမွာလဲ ေသြးေတြကို ရဲေနတာပဲ´
`အင္း´
`တခါတုန္းကဆိုရင္လဲ ၿပိဳင္ဘီးစီး ေလ့က်င့္တဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ စက္ဘီးေမွာက္ေသးတာပဲ´
`အင္း´
`ဟိုတခါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသကြ၊ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အဘြားၾကီးကြာ၊ ေတာင္ေ၀ွး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ စမ္းတမ္းစမ္းတမ္း လမ္းေလွ်ာက္တာ ေမွာက္ရက္လဲပါေလေရာလား´
`အင္း´
`ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္းလိုေတာ့ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းကို ကိုယ္အျပစ္ျပန္မတင္ဘူးကြ´
………….
`စကိတ္စီးတဲ့ေကာင္လဲ ေခ်ာ္သာလဲတာ၊ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ျပန္ထၿပီး သူ စကိတ္စီးတာကို ပိုကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ထပ္စီးတာပဲ´
…………..
`စက္ဘီးစီးတဲ့ ေကာင္မေလးလဲ ဒီလိုပဲ၊ မိန္းကေလးသာဆိုတယ္၊ တခ်က္မမဲ့ဘူးကြာ၊ လဲသြားတဲ့ စက္ဘီးကို ျပန္ထူၿပီး သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္တာပဲ၊ ဟိုအဘြားၾကီးကေရာ ဘာထူးေသးလဲ၊ လဲက်သြားေတာ့လဲ သူလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ဆက္ေလွ်ာက္တာပဲကြ´
……………
`ေအး၊ မင္းကို ငါေျပာခ်င္တာက၊ လမ္းဆိုတာ လူတုိင္းသြားတယ္၊ သြားတဲ့လူတိုင္း တၾကိမ္မဟုတ္ တၾကိမ္ေတာ့ ခလုတ္တိုက္မယ္၊ လဲက်မယ္ ဒါ ေလာကရဲ့ သဘာ၀တရား၊ နိယာမ တရားပဲကြ´
……………
`ဒါကိုပဲ မင္းက ခလုတ္ေလး တခါေလာက္တုိက္မိတာနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္သေလးဘာေလးနဲ႔´
`က်ေနာ္ နာသြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ပါဗ်ာ´
`ေအး၊ မင္းက ဒီလမ္းကိုေလွ်ာက္လုိ႔ ခလုတ္တိုက္မိတာကို ညည္းညဴေနတယ္၊ ေစာေစာ မင္းေျပာေနတာ ငါၾကားလိုက္ပါတယ္၊ မင္းကား၀ယ္ရင္ ဒီလမ္းကို မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူးဆို၊ ဟုတ္လားကြ´
`ဟုတ္တယ္ေလ´
`မွတ္ထားကြ၊ ကားလမ္းမွာ အမွားတခ်က္ေတြ႔ရင္ေတာ့ မင္းအသက္ပါ ဇီ၀ိန္ေၾကြသြားမယ္´
`ဗ်ာ´
`မဗ်ာနဲ႔၊ မင္းေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားစမ္းပါ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`အခု မင္းခလုတ္တုိက္မိတာကို စိတ္မပ်က္ပဲ မင္းသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး သြားစမ္းပါကြာ၊ ဒီတခါ တိုက္မိရင္ ေနာက္တႀကိမ္ မတိုက္ရေအာင္ မင္းသတိထားေပါ့ကြ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ေနာက္တခု ထပ္ေျပာလိုက္မယ္ ကုိယ့္လူေရ၊ ခလုတ္ကိုေၾကာက္ေနရင္ မင္း ဘယ္လမ္းကိုမွ ေလွ်ာက္မေနနဲ႔ေတာ့´
`ဗ်ာ´

***

ေအးစိမ့္စိမ့္ ေလျပင္းတခ်က္ ၀ူးကနဲ တိုက္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ အေတြးထဲမွာ လမ္းနဲ႔ စကားမ်ားေနရာကေန လန္႔ႏိုးၿပီး လက္ရိွပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေမွာင္ေနပါၿပီ။ လမ္းကေလးကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အေမွာင္ေတြၾကားထဲကပဲ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္တဲ့ အၿပဳံးနဲ႔ ၾကည့္ေနသေယာင္ေယာင္။

က်ေနာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ရပါအုံးမယ္။ ခလုတ္ေတြလဲ တိုက္ေကာင္းတိုက္ေနအုံးမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာပါပဲ။ လမ္းနဲ႔ ခလုတ္ဆိုတာက တြဲလ်က္ရိွေနတာပဲေလ။

***

ကလိုေစးထူး

ေႏြဦး ေအပရယ္လ္..

`ဖူး... ဟူးဟူး´

ပင့္သက္ေလ တခ်က္ကို အားရပါးရ မႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ခုံေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ဒီေန႔ အလုပ္ကျပန္လာရတာ ပင္ပန္းလိုက္ပါဘိေတာ့...။ ျပတင္းတံခါးမွ ျမင္ေနရတဲ့ အျပင္ေလာကကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ ပူေနဆဲပင္။ အပင္ေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့လဲ ေႏြလယ္အစ ေအပရယ္လ္လရဲ့ သ႐ုပ္သကန္ ရြက္ေႂကြေတြက တေဖ်ာေဖ်ာ တေသာေသာ။

ဒီေလာက္ ပူအိုက္ေနတာကို သက္သာရေအာင္ ဘာလုပ္ရပါ့မလဲ လို႔ စဥ္းစားေနခိုက္မွာပင္...။

***

ကၽြိခနဲ တံခါးပြင့္သံႏွင့္အတူ ေလာ့ခ္ မခ်ထားတဲ့ တံခါးကို ပုိင္စိုးပိုင္နင္း တြန္းဖြင့္ၿပီး ေကာ္လာဖိုးတေယာက္ အိမ္ထဲ ၀င္လာ၏။ လက္ထဲမွာလဲ ငါးမွ်ားတံႏွင့္...။ အမယ္၊ ပလိုင္းေသးေသးေလး တလုံးကိုေတာင္ လြယ္ထားလိုက္ေသးသည္။

`လာ...၊ ကိုတူလင္ သြားရေအာင္´
`ဘယ္သြားမလို႔တုန္း´
`ေခ်ာင္းထဲသြားမယ္ေလ၊ ငါးသြားမွ်ားမယ္´
`အာ...၊ မလိုက္ပါဘူးဗ်ာ၊ ပူကပူနဲ႔၊ ဒီမွာ အခုေလးတင္ အလုပ္ကေန ျပန္လာတာ´
`လာပါဗ်ာ၊ ေခ်ာင္းေဘးေရာက္ရင္ ေအးသြားမွာေပါ့ဗ်၊ အိမ္ထဲမွာေနရင္ ပိုပူေနမွာေပါ့´

အင္း...၊ ဒါေတာ့လဲ ဟုတ္သား။ `ကဲ...သြားဗ်ာ´ ဆိုၿပီး အလုပ္က ျပန္လာတဲ့ အ၀တ္အစားျဖင့္ပင္ ေကာ္လာဖိုးေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္ခဲ့ေတာ့သည္။

***

မေရာက္တာ ၾကာျဖစ္တဲ့ လမ္းကေလးဆီကို ေရာက္ေတာ့ စက္ဘီးစီးသူေတြ ေဖ်ာခနဲ ေဖ်ာခနဲ ျဖတ္သြားလိုက္၊ အေျပးေလ့က်င့္သူေတြက ေသာခနဲေသာခနဲ ရယ္ေမာေက်ာ္တက္သြားလိုက္နဲ႔ သူတို႔ၾကည့္ေတာ့လဲ ရာသီဥတုကို ပူတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ပုံမရ...။ အင္းေပါ့ေလ၊ သူတို႔ကေတာ့ ေနသားက်ေနၿပီ ေနမွာေပါ့။



လမ္းကေလးရဲ့ ေဘးကို အနည္းငယ္မွ် ဖဲ့ဆင္းေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ေခ်ာင္းစပ္ကို ေရာက္၏။ ေခ်ာင္းစပ္ေရာက္မွ ေကာ္လာဖိုး တေယာက္ ပါမလာပါလားလို႔ သတိထားမိၿပီး ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆရာသမားက လမ္းပုခုံးစပ္မွာ ေပါက္ေနတဲ့ ျမင္းခြာရြက္ေတြကို ကုန္းကုန္း ကုန္းကုန္းႏွင့္ တျဗဳတ္ျဗဳတ္ ဆြဲႏႈတ္ေနတာကိုး...။ `ေဟ့၊ လာေလဗ်ာ၊ အျပန္က်မွ ႏႈတ္လဲရသားနဲ႔´ လို႔ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ကသုတ္ကရက္ႏွင့္ ေျပးဆင္းလာသည္။

ေခ်ာင္းစပ္ကုိေရာက္ေတာ့ ၾကည္လင္ေနတဲ့ ေခ်ာင္းေရက တဟဲဟဲ စီးဆင္းေနတာ ကူးခတ္ေဆာ့ကစားခ်င္စရာ...။ ေခ်ာင္းေရၾကည္ၾကည္နဲ႔အတူ တျဖတ္ျဖတ္ ကူးလူးေနၾကတဲ့ ငါးသလဲထိုး ေသးႏုပ္ႏုပ္ေလးေတြကို ျမင္ရတာ အသဲယားလွသည္။ ယက္သဲ့ဇကာသာ ပါလာလို႔ကေတာ့ ေခ်ာင္းထဲဆင္းၿပီး လိုက္ထိုးဆယ္ ဖမ္းမိမည္ထင္သည္။

`ဟိုးဘက္မွာ ငါးဘတ္သြားမွ်ားၾကမလား၊ အဲဒီဘက္မွာက ေက်ာက္ေဆာင္ေတြရိွေတာ့ အဲဒီၾကားထဲ ငါးဘတ္ခိုႏိုင္တယ္´
`သြားႏွင့္ေလ၊ က်ေနာ္ ေနာက္မွ လိုက္ခဲ့မယ္´
`အင္း၊ အင္း´

ငါးမွ်ားတံေလး တယမ္းယမ္းနဲ႔ ေကာ္လာဖိုးတေယာက္ ေခ်ာင္း႐ိုးေကြ႕ ဟိုဘက္ကုိ ဆက္ေလွ်ာက္သြားသည္။ သူကေတာ့ ငါးမွ်ားဖို႔ထက္ ပူအိုက္လြန္းလို႔ ေခ်ာင္းထဲဆင္းလာတာဆိုေတာ့ ဟိုဟိုဒီဒီလိုက္ေငးရတာကုိ ပိုႏွစ္သက္ေနသည္။ အင္း...၊ ဇရစ္ေလး တညႊန္႔ႏွစ္ညႊန္႔ေတာ့ လိုက္ခူးမွလို႔ ေတြးၿပီး ေခ်ာင္းစပ္မွာ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ေပါက္ေနတဲ့ ဇရစ္ညႊန္႔ေတြကို ဆတ္ခနဲဆတ္ခနဲ ခပ္သြက္သြက္ေလး လိုက္ခူးလိုက္သည္။ ဇရစ္ခ်ိဳးရင္းနဲ႔ေတြ႔တဲ့ ဍရင္ေကာက္ ညႊန္႔ေတြကိုပါ အလြတ္မေပးစတမ္း ႏႈတ္လိုက္ေသးသည္။ ငါးပိရည္ႏွင့္ တို႔စားရမည္။

***



`ဟာ...၊ ခ႐ုဖင္လိမ္ေလးေတြ အမ်ားႀကီးပါလား´

ဒီခ႐ုေလးေတြက ဖင္တြန္႔လိမ္လိမ္ ခၽြန္ခၽြန္ေလးနဲ႔ ၾကည့္ေတာ့သာ ဘာမွမဟုတ္တယ္။ ဟိုးတေန႔တုန္းက ထိုင္းေစ်းဆိုင္ေရာက္ေတာ့ တ႐ုတ္ဘက္ကလာတဲ့ ခ႐ုဖင္လိမ္ တထုပ္ကို သုံးေဒၚလာေက်ာ္နဲ႔ ေရာင္းေနတာ ေတြ႔ခဲ့ရေသးသည္။ အခုလိုမ်ိဳး ေခ်ာင္းထဲက လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ကို စားရမွေတာ့ အဲဒီဆိုင္ကဟာ ဘယ္၀ယ္လိမ့္မတုန္း။

ေက်ာက္ႀကိဳေက်ာက္ၾကား၊ သဲႀကိဳသဲၾကားမွာက ခ႐ုဖင္လိမ္ေလးေတြကို တလုံးၿပီးတလုံးေကာက္လိုက္ လက္ထဲမွာ နည္းနည္းမ်ားလာရင္ ေခ်ာင္းေဘးမွာ သြားပုံလိုက္လုပ္ေနတုန္း...

"Hey buddy!, what are you doing?"

ေခ်ာင္းစပ္တေနရာကေန စပ္စုဟန္ လွမ္းေမးေနတဲ့ အသားနီစပ္စပ္နဲ႔ ပုဂိၢဳလ္တေယာက္...။

"I am picking ခ႐ုဖင္လိမ္စ္ up!" လို႔ ျပန္ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ဟုတ္တယ္၊ နားလည္ခ်င္လည္ မလည္ခ်င္ေန..ေအးေရာ။

***

`ကုိတူလင္...၊ ဒီမွာေတြ႔လား´

ေကာ္လာဖိုးဆီကိုေရာက္ေတာ့ ဆရာသမားက လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားတဲ့ ငါးဘတ္ခပ္ႀကီးႀကီးတေကာင္ကို လွမ္းေထာင္ျပၿပီး ၀့ံႂကြားေနေသးသည္။

`ဟာ...၊ တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ညေနက်ရင္ ထမင္းစားလို႔ေတာ့ ေကာင္းၿပီ´
`ကုိတူလင္ေရာ...၊ ဘာေတြရလဲ´
`ဒီမွာေလ၊ ဇရစ္ရယ္၊ ဍရင္ေကာက္ညႊန္႔ရယ္၊ ခ႐ုဖင္လိမ္ေတြရယ္´
`ေကာင္းတယ္၊ ေကာင္းတယ္´

ညေန ေနအေတာ္ေစာင္းမွပင္ ႏွစ္ေယာက္သား ေခ်ာင္းထဲမွ ျပန္တက္လာျဖစ္ၾကသည္။ လမ္းကေလးေပၚကို ေရာက္ေတာ့ လူသြားလူလာပင္ အေတာ္အတန္ ရွင္းစ ျပဳေနေလၿပီ။

အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ရင္ ခ႐ုဖင္လိမ္ေလးေတြကို တဒုန္းဒုန္းခုတ္ၿပီး ဖင္ျဖတ္ပစ္ရမည္။ ဇရစ္ဟင္းခ်ိဳထဲမွာ ခ႐ုဖင္လိမ္ေတြကို ေရာထည့္၊ ငါးဘတ္ေမႊဟင္းရယ္၊ ငါးပိရည္နဲ႔ ဍရင္ေကာက္ညႊန္႔ တို႔စရာရယ္...။ အင္း...၊ ထမင္းစားေတာ့ ၿမိန္ဦးမယ္ထင္ပါရဲ့...။

သို႔ေသာ္... ... ...။

***

...


...


...














***

ဟဲဟဲ...၊ ဖတ္လို႔ေကာင္းၾကလား။ တကယ္က အခုလက္ရိွ က်ေနာ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ခ်မ္းလို႔ေအးလုိ႔ေကာင္းတုန္းဗ်။ ေခ်ာင္းထဲဆင္း ငါးဖမ္းဖုိ႔မေျပာနဲ႔၊ အျပင္မွာ အေႏြးထည္မပါဘဲ ၾကာၾကာေနလို႔မရေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္...၊ ဒီေန႔က က်ေနာ့္ဆီမွာ ဧၿပီလ (၁) ရက္ေန႔ေလ။ အ႐ူးထၾကည့္တာေပါ့။ :D တေယာက္ထဲ အ႐ူးထ႐ုံနဲ႔ အားမရေသးလို႔ စာလာဖတ္သူ မိတ္ေဆြေတြကုိပါ အ႐ူးလုပ္ၾကည့္တာပါဗ်ိဳးးးးးးးး။ သဲလြန္စ ေပးခ်င္လို႔...၊ ထိပ္ဆုံးကစာလုံးကို ဖူးး(fool) လို႔ေတာင္ ေရးလိုက္ေသးတယ္။ :P ယုံတဲ့လူခံ။ အဟီး။

အားလုံး ရႊင္လန္းၾကပါေစဗ်ာ။


ကလိုေစးထူး