Saturday, July 14, 2007

လူငယ္တဦးရဲ့ မွတ္တမ္းမဲ့ မွတ္တမ္း… (၂)

ေရးသူ - ၀င္းႏိုင္ဦး ၏ ထုိစာအုပ္ကို က်ေနာ္ ကလုိေစးထူးက ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ကားက ဟိုေကြ႕ ဒီေကာက္နဲ႔ ေမာင္းေနတာ သတိထားမိတယ္။ အေကြ႕ေတြကို လိုက္မွတ္ၾကည့္တယ္။ မ်ားလုိက္တာ။ ၾကာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ (ေထာက္လွမ္းေရး စာအုပ္ေတြထဲမွာ ပါေလ့ရိွတဲ့ အတုိင္း ကားထဲ ဖမ္းလာသူ ေနရာ မမွတ္မိေအာင္ လုပ္ေနတာလားလုိ႔ ေတြးမိတယ္)။

ႏွစ္နာရီေလာက္ ၾကာေတာ့ ကားရပ္သြားတယ္။ ေမးျမန္း ေအာ္ဟစ္သံတခ်ိဳ႕ ၾကားရတယ္။ အေစာင့္ဂိတ္ တခုနဲ႔ တူပါရဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ကားက ၿခံ၀င္းတခုထဲ ေမာင္း၀င္လိုက္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ ရပ္သြားတယ္။

`ထစမ္း´

`သြား´

ေခါင္းစြပ္ မည္းမည္းထူထူႀကီး စြပ္ထားတာဆိုေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ ေမွာင္ပိန္းေနတာ။ ဒီၾကားထဲ လက္ထိပ္ကလဲ ခပ္ေသးေသးဆုိေတာ့ ကားအေနာက္ဖက္ကို ေျခေထာက္နဲ႔ စမ္းၿပီးသြားရတယ္။ ေအာက္ ျပဳတ္က်သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။ တကယ္ေတာ့ စိုးရိမ္စရာ မလိုပါဘူး။ အဲဒီလို ကားၾကမ္းျပင္ကို စမ္းစမ္း သြားေနခ်ိန္မွာပဲ ေထာက္လွမ္းေရး တေယာက္က ေနာက္ကေန က်ေနာ့္ကို တအားေဆာင့္ကန္ထည့္လိုက္တာ ကားေပၚကေန ေအာက္ကို ဘယ္လို ျပဳတ္က်သြားမွန္း မသိလိုက္ဘူး။ ေအာက္ေရာက္လို႔ အလန္႕တၾကား လူးလဲ ထမယ္ႀကံ႐ုံရိွေသး။ ေအာက္မွာ အရန္သင့္ ေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြက ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုရင္း က်ေနာ့္ကို ၀ိုင္းကန္ၾကပါေလေရာ။ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လည္း မသိဘူး။ သူတို႔ ၀ိုင္းကန္ၾကတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမွန္းလည္း မသိဘူး။ က်ေနာ္ သတိရေနသလား။ သတိလစ္ေနသလား။ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ ရိွေနေသးလား။ ဒါမွမဟုတ္ တျခား တေနရာရာမွာလား။

က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲမွာပဲ က်ေနာ္ရိွေနတာ ေသခ်ာခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ လမ္းတေလွ်ာက္ ဒရြတ္တိုက္ ဆြဲသြားေနၾကပါၿပီ။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို အခန္းတခန္းထဲကို အထုပ္တထုပ္ ပစ္ထည့္လိုက္သလို ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ အခန္းထဲ က်ေနာ္ ပုံလဲေနတယ္။

`ထ ထိုင္စမ္း´

`နံရံကို မွီစမ္း´

က်ေနာ္ အလန္႔တၾကား လူးလဲထ၊ နံရံကို မွီရင္း ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္ေနရတယ္။ သူတို႔ အျပင္ထြက္သြားၾကၿပီး တံခါးပိတ္သံ ၾကားရတယ္။ တကုိယ္လုံး ဆတ္ဆတ္တုန္ေအာင္ နာၿပီး က်ေနာ္ ေမာေနတယ္။ စိုးရိမ္ပူပန္စိတ္လဲ တစိမ့္စိမ့္ ၀င္လာတယ္။ ဒီေကာင္ေတြ လုပ္ပုံကိုင္ပုံက ေသာက္ရမ္းၾကီးပါလား။ ဘာေတြ ျဖစ္လာဦးမလဲ။ မွန္းမရတာက ပို ဆိုးတယ္။ ေခါင္းစြပ္ႀကီးကလည္း စြပ္ထား၊ ေခါင္းစြပ္ထဲမွာလည္း ေမွာင္မည္းေနေတာ့ အားငယ္သြားသလိုပဲ။ လူက ဒီမ်က္လုံး ဒီအလင္းကိုပဲ အားကုိးေနရတာ မဟုတ္လား။ မ်က္လုံး ရိွေပမဲ့လဲ မျမင္ရ၊ ေမွာင္မည္းမည္းႀကီး ျဖစ္ေနေတာ့ စိတ္က ငယ္သြားတာနဲ႔ တူပါရဲ့။ မေရရာ၊ မေသခ်ာသလုိႀကီး ခံစားရတယ္။

(ေခါင္းစြပ္ စြပ္တဲ့ကိစၥမွာ လူနဲ႔ ေနရာေတြကို မမွတ္မိေအာင္ ဆိုတဲ့အျပင္ အဲဒီလို စိတ္ထားမ်ိဳး ၀င္သြားေအာင္လည္း ရည္ရြယ္ပုံရပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရး စ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖမ္းဆီးလာသူေတြကို လူ အဆင့္အတန္းမေပးဘဲ ေအာက္တန္းစား သတၱ၀ါ တေကာင္လုိ၊ တိရိစၧာန္တေကာင္လို ႏွိမ္ခ် ႐ိုင္းပ်ၿပီး ဆက္ဆံတာကလည္း စိတ္သိမ္ငယ္သြားေအာင္၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ယုံၾကည္မႈ ပ်က္သြားေအာင္ လုပ္တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒါေတြ က်ေနာ္ မသိပါဘူး)။

အခန္းထဲမွာေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ။ တိတ္ဆိတ္လို႔၊ ေမာဟိုက္လုိ႔၊ ေလွာင္အိုက္လို႔၊ ေျခာက္ျခားလုိ႔။ ၿပီးေတာ့ စိတ္ေတြရွဳပ္ေထြးလို႔လည္း ေနေသးတယ္။ က်ေနာ့္အထင္ တနာရီေလာက္လား၊ ႏွစ္နာရီေလာက္လား အၾကာမွာ တံခါးကို `ဒုိင္း´ခနဲ ေဆာင့္ကန္ ဖြင့္သံ ၾကားရတယ္။ လန္႔သြားတယ္။ `ေဟး´ `ေဟး´ နဲ႔ ညာသံေတြ ေပး၊ ၀ုန္း၀ုန္းဒိုင္းဒုိင္းနဲ႔ အခန္းထဲ ေျပး၀င္လာၾကတာ။ ေတာမွာ ႏြားအုပ္ၿပိဳင္က်သလိုပဲ။ ညစ္ညစ္ပတ္ပတ္ေတြ ေအာ္ဟစ္ဆဲေရး၊ က်ေနာ့္ကို စစ္ဘိနပ္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္းကန္ၾက၊ ၀ုိင္းနင္းၾက။ မွတ္မွတ္ရရ၊ တေယာက္က `ငါ´ နဲ႔ ကိုင္တုတ္ၿပီး မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္ကေန ျဖတ္႐ိုက္ထည့္လိုက္တာ က်ေနာ့္မ်က္လုံးထဲ မီး ၀င္း၀င္းေတာက္သြားတယ္။ လက္ထိပ္က ေနာက္ျပန္ခတ္ထားတာ ဆိုေတာ့ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔ ပိတ္ကာလို႔ မရဘူးေပါ့။ ေနာက္တခါ အဲဒီလိုပဲ ျဖတ္႐ိုက္ျပန္တယ္။ မ်က္လုံးထဲ ၀င္းခနဲ။ ေနာက္တခါ။ ၀င္းခနဲ။ ေနာက္တခါ…

အား။ မ်က္လုံးေတြ။ မ်က္လုံးေတြ ရိွေသးရဲ့လား။ လြင့္စင္ထြက္မ်ား က်သြားၿပီလား။ မ်က္လုံးထဲက ေစးေစးျပစ္ျပစ္ အရည္ေတြ စီးက်လာတယ္။ ေသြးေတြလား။

`ဟင္း။ မင္းတုိ႕က မင္းတုိ႕ကို မင္းတုိ႕ လည္လွၿပီ ထင္ေနလား။ လႊတ္ေပးထားလို႔ ထားမွန္းမသိ။ မေအ- ေတြ´

က်ေနာ္ ၿငိမ္ေနတယ္။ အသံမထြက္ေအာင္ မနည္း ႀကိဳးစားေနရတယ္။ မညည္းနဲ႔။ မေအာ္နဲ႔။

`လမ္းတုန္းကလို စကားေတြ ဘာေတြ ေျပာအုံးေလကြာ´

`တရားေဟာအုံးေလကြာ´

`-ီး Non-violence လားကြ´

`တကယ့္ Non-violence က ဒီမွာကြ´

႐ိုက္တယ္။ ထပ္႐ိုက္တယ္။ ကန္တယ္။ ႐ိုက္…

မရပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ မရပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ ယဥ္ေက်းတဲ့ ေဟာဒီ ရာစုႀကီးမွာ။ ပညာတတ္တေယာက္၊ အရပ္ရွည္ရွည္ ပိန္ပိန္ကိုင္းကိုင္း။ သူရဲေကာင္းျဖစ္ဖုိ စိတ္မ၀င္စားသူ။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸာယ္ တစုံတရာနဲ႕ အသက္ရွင္လိုသူ၊ လူ႔သိကၡာ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၊ တရားမွ်တမႈနဲ႔ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကိုသာ ယုံၾကည္သူ။ အဲဒီ လူတေယာက္ …

အလုိ…။ က်ေနာ္ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ က်ေနာ္ ေမာေနတယ္။ အသံထြက္ၾကည့္တယ္။ မရဘူး။

စစ္ဘိနပ္ေတြ၊ စစ္ဘိနပ္ေတြ…။ ေရွ႕မွာ၊ ေနာက္မွာ၊ ၀ဲမွာ၊ ယာမွာ၊ တခါတခါ ရင္ဘတ္ေပၚမွာ။ အဲဒီအခ်ိန္ လူတေယာက္ရဲ့ ဘ၀ဟာ ဘာမွ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ အသက္ရွင္မႈ၊ အနာဂတ္၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာ…။ ဘာမွ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။

က်ေနာ္ ေအာ္မိသလား၊ မေအာ္မိသလား။ သံမံတလင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ က်ေနာ္ လိမ့္ေနတာပဲ။ ေနာက္ က်ေနာ့္ကို ဆြဲထူၿပီး နံရံမွာ ကပ္ ထုိင္ခိုင္းတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုိင္လို႔ မရဘူး။ ပုံလဲက်သြားတယ္။ တေယာက္က ဆြဲထူၿပီး ကိုင္ေပးထားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ တေယာက္က ႐ိုက္ရ၊ ကန္ရတာ အားမရရွာေသးဘူး ထင္ပါရဲ့။ က်ေနာ့္လည္ပင္းကို ျဖတ္႐ိုက္လိုက္တာ က်ေနာ္ အသက္ရွဳမရ ျဖစ္သြားတယ္။ က်ေနာ္ ခဏ သတိလစ္သြားသလားပဲ။ (လည္ပင္းကို အဲဒီလုိ ျဖတ္႐ိုက္ထားတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ေနာက္ပိုင္း ေရေသာက္တာေတာင္ ခက္ေနတယ္။ နင္ေနတယ္။ နာေနတယ္)။

က်ေနာ္ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ သတိထားမိခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းထဲမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ထဲ။ သူတုိ႔ မရိွၾကေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း ပုံလဲေနတယ္။ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးကို ေခၚတာ ထင္ပါရဲ့။ နံ႐ိုးေတြ က်ိဳးကုန္ၿပီလား။ မ်က္လုံးေတြေရာ ရိွေသးလား။ အသက္ရွဴလုိ႔ မ၀ဘူး။ မွ်င္းၿပီး နည္းနည္း ရွဴေနရတယ္။ (ေထာင္ထဲေရာက္လုိ႔ တလၾကာထဲအထိ ညာဘက္ နံ႐ုိးေတြက ေအာင့္ေနတယ္။ အသက္ကို နည္းနည္းခ်င္း ခြဲၿပီး ရွဴရတယ္။ အျပည့္ ရွဴလို႔ မရဘူး။ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ လွည့္ဖို႔ ကိစၥေလာက္ကုိပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ၾကာေအာင္ လွည့္ယူရတယ္။ ဒါေတာင္ မေအာ္ဘဲ၊ မညည္းဘဲ လွည့္လို႔ မရဘူး။ ေထာင္က ေဆးကု မေပးဘူး။ အိမ္ကေန ေဆးမွာၿပီး ကုယူရတယ္)။

အေတာ္ၾကာေတာ့ တံခါးေဆာင့္ဖြင့္သံ၊ ေျခသံေတြ ၾကားရျပန္တယ္။ ေဆာ္ၾကဦးမွာပဲ ထင္ပါရဲ့။ သတိလစ္သြားလိုက္စမ္းပါ။ ေဟ့ေကာင္။ ၀င္းႏိုင္ဦး။ သတိလစ္လိုက္စမ္း။ ဟုတ္တယ္။ က်ေနာ္လန္႔ေနတယ္။ မလန္႔ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္တယ္။ မေအာင္ျမင္ဘူး။ မ်က္လုံးကလည္း မျမင္ရဘူး။ နားနဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနရတာ။

ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ မ႐ိုက္ဘူး။ ေမးခြန္းေတြ စေမးတယ္။ ကိုယ္ေရး အခ်က္အလက္ေတြကို အရင္ စေမးတယ္။ ၿပီးေတာ့ တျခားေမးခြန္းေတြ …။

ဆက္ရန္…

3 comments:

Anonymous said...

ဒီစာအုပ္ရဲ့ စာမ်က္နွာတိုင္းမွာ ေမ်ာပါေနျပီး ၊ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြတြက္ ၀မ္းနည္းစာနာမိတယ္.. သူတို့ သတိၱကို ဂုဏ္ယူမိတယ္.. သူတို့ ယံုၾကည္ခ်က္ကို ေလးစားမိတယ္.. ။

Anonymous said...

Ko KSH, do u know someone who translate this book in english? I think it would be nice if it is in english so that not only burmese can read but also some foreigners who are interested about burma and political prisoners.

P.Ti said...

ရက္စက္လိုက္ၾကတာေနာ္…ဒီလူေတြဟာ ျမန္မာေတြ လုိ႔ေျပာရင္ လူမ်ိဳး ကုိထိခိုက္တယ္၊ ဘာ ဘာသာ၀င္ ပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒိ ဘာသာထိခိုက္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ရဲရင့္တဲ့ သတၱိ၊ ျဖဴစင္တဲ့စိတ္ဓာတ္ နဲ႔ မွန္ကန္ေသာ ယံုၾကည္မွဳကုိ လြယ္လြယ္နဲ႔ ရိုက္ခိ်ဳးလို႔မရႏုိင္ပါဘူး။ ယံုၾကည္မွဳအတြက္ ဘ၀ေတြ စြန္႔ခဲ့ၾကသူအားလံုးကုိ အေလးျပဳလွ်က္ပါ။