Wednesday, February 27, 2008

ေတာ္ရာမွာေနရတဲ့အခါ... (၂)

ဒုကၡသည္ ဆိုတဲ့ အသုံးအႏႈံး စကားလုံးက ျမန္မာေတြအတြက္ေတာ့ အင္မတန္မွ ေအာက္က်တဲ့ စကားလုံး၊ သိမ္ငယ္တဲ့ စကားလုံးလို႔ အေတာ္မ်ားမ်ားက သတ္မွတ္ေလ့ ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲပဲ UNHCR မွာ စစ္ေဘး၊ ႏိုင္ငံေရး ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေတာင္းခံ ေလွ်ာက္ထားသူေတြကို ျမန္မာျပည္ လက္ရိွအာဏာပုိင္ေတြက ျပက္ရယ္ျပဳ ေလွာင္ေျပာင္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါတင္မက ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔ေတြလို႔ အထင္ကရ နာမည္ႀကီးတဲ့ ေကအင္န္ယူ၊ ေအဘီအက္စ္ဒီအက္ဖ္ အစရိွတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာလဲ ဒုကၡသည္အျဖစ္ UNHCR ထံမွာ ေလွ်ာက္ထားျခင္းကို ယခင္က အေတာ္ေလးကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေျပာင္းလဲလာတဲ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး အေနအထားနဲ႔အတူ အိမ္နီးခ်င္း ထုိင္းႏိုင္ငံရဲ့ သေဘာထားရပ္တည္မႈေတြက တေန႔တျခားနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမ ျမန္မာျပည္ကို ေနာက္ထပ္ လူေတြအေတာ္မ်ားမ်ား စြန္႔ခြာေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို စြန္႔ခြာ တိမ္းေရွာင္ခဲ့ရတဲ့ စစ္ေဘး၊ ႏိုင္ငံေရး ဒုကၡသည္ေတြအေပၚ တေန႔တမိ်ဳး ဆိုသလို ေျပာင္းလဲေလ့ရိွတဲ့ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြရဲ့ ေပၚလစီေတြေၾကာင့္လည္း တတိယႏိုင္ငံဆိုတဲ့ အိပ္မက္ဟာ အေျခအေနေတြရဲ့ ေတာင္းဆိုခ်က္တခု ျဖစ္လာခဲ့တာဆုိရင္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။

UNHCR ဟာ စစ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ တိမ္းေရွာင္လာရတဲ့ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြကို နယ္စပ္က ဒုကၡသည္ စခန္းေတြမွာ ေနရာခ်ထားၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ထားေလ့ အျပင္ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေရး၊ ဘာသာေရး အစရိွသျဖင့္ တစုံတခုေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ့ ဖမ္းဆီးႏွိပ္စက္မယ့္ အေရးကေန လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း တိမ္းေရွာင္လာရသူေတြကုိ စိစစ္လက္ခံရတာပါပဲ။

ဒုကၡသည္ အျဖစ္ စိစစ္သတ္မွတ္ၿပီးသူေတြကုိေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြကို လက္ခံေခၚယူေလ့ ရိွတဲ့ အေမရိကန္၊ ကေနဒါ၊ ၾသစေတးလ် တုိ႔အျပင္ ဥေရာပ ႏိုင္ငံ အခ်ိဳ႔ျဖစ္တဲ့ အဂၤလန္၊ ေနာ္ေ၀၊ ဆြီဒင္၊ ဒိန္းမတ္၊ ဖင္လန္ အစရိွတဲ့ ႏိုင္ငံေတြဆီကုိ `တတိယႏိုင္ငံ´ အျဖစ္ သတ္မွတ္လို႔ Resettlements အေနနဲ႔ ေပးပုိ႔ပါတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ေတာ္ရာမွာ ေနရတဲ့အခါ…။

***

ကမၻာ အရပ္ရပ္မွာ ရိွတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ ကို လက္ခံေခၚယူေလ့ရိွတဲ့ ႏိုင္ငံေတြအနက္ ဒုကၡသည္ အင္အားအမ်ားဆုံး လက္ခံေခၚယူေလ့ရိွတာကေတာ့ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံပါပဲ။ ဒုကၡသည္ေတြ အားလုံးအနက္ ၅၀% ကုိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံက လက္ခံေခၚယူေလ့ ရိွတယ္လို႔ မွတ္သား သိရိွရပါတယ္။ က်န္တဲ့ ၅၀%ကိုမွ တျခားေသာ ႏိုင္ငံေတြက ခြဲေ၀ လက္ခံၾကတာပါ။

အေမရိကန္ ႏိုင္ငံဟာ ဒုကၡသည္ေတြကုိ လက္ခံရာမွာ `လူသားခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈ´ ဆိုတဲ့ အခ်က္အျပင္ လူသိရွင္ၾကား ေဖာ္ျပမထားတဲ့ သူတို႔ရဲ့ တျခားေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ တခုကေတာ့ သူတို႔ ႏိုင္ငံရဲ့ အေျခခံအလုပ္သမား လိုအပ္ခ်က္ေနရာေတြမွာ သြယ္၀ိုက္ေသာနည္းနဲ႔ ေျဖရွင္းတာပါပဲ။

တျခားေသာ ႏိုင္ငံေတြထက္စာရင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကုိ ေရာက္လာၾကတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ထူးျခားတဲ့ အခြင့္အေရး တခုကေတာ့ `မိမိေျခေထာက္ေပၚ မိမိ ရပ္တည္ႏိုင္ခြင့္´ အခြင့္အလမ္းက တျခားႏိုင္ငံေတြထက္ စာရင္ ပုိမိုမ်ားျပားတာပါပဲ။ လူတိုင္းလူတိုင္း အလုပ္လုပ္ေနသမွ် သူတို႔ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ မျခား မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾက ရပ္တည္ေနႏိုင္တာဟာ ႏွစ္ရွည္လမ်ားစြာ သိမ္ငယ္ခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ အတြက္ စိတ္ဓာတ္ပုိင္းဆိုင္ရာ အရ ယုံၾကည္မႈ ပုိမ်ားလာေစဖို႔ အခ်က္တခ်က္ပါ။

၂၀၀၇ ခုႏွစ္ရဲ့ ဒီဘက္ကာလပိုင္းေတြမွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ဒုကၡသည္ေတြထက္စာရင္ စစ္ေဘးဒဏ္ေၾကာင့္ နယ္ေျမစြန္႔ခြာ တိမ္းေရွာင္လာၾကရတဲ့ ကရင္လူမ်ိဳး ဒုကၡသည္ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ နယ္စပ္ ဒုကၡသည္ စခန္းေတြက တဆင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံကို ပို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဆက္ရန္…

1 comment:

Anonymous said...

I like your attitude towards work and work ethics man!! Way to go!!