Saturday, April 18, 2009

ကားဆရာနဲ႔ လကၤာဆရာ...

`မုဒုံ... ေမာ္လၿမိဳင္ကို၊ မုဒုံ... ေမာ္လၿမိဳင္ကို´
`အခုထြက္မွာေနာ္၊ သေဘၤာစီးရင္ တေနကုန္မွာ၊ ဘားအံကို ေန႔ခ်င္းမီ အေရာက္သြားခ်င္သူေတြ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္သြားမွ အလုပ္ျဖစ္မွာ´
`လာ...၊ လာ အမ၊ မုဒုံသြားမလို႔လား၊ တက္တက္၊ ခဏေလးေနရင္ထြက္ေတာ့မွာပါ၊ ေၾသာ္... ဟိုဘက္က အဒိန္းတုိ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ကေန ေစာင့္ေနမယ္လား၊ ရတယ္ရတယ္၊ ကားထြက္ေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္´
`အကုိ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုလား၊ ေခါင္းခန္းလား၊ ရေတာ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတပါးပါး တက္ရင္ေတာ့ ဖယ္ေပးရမယ္ေနာ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ခဏေနရင္ ထြက္မွာပါ´
`ကဲ...၊ ဆရာေရ ထြက္မယ္၊ ၿမိဳ႔အထြက္နားမွာ ကြမ္းသီးအိတ္ ငါးလုံးတင္ရမယ္၊ ကြမ္းယာဆိုင္က ဟိုအမႀကီးေရ၊ ကားထြက္ေတာ့မယ္ဗ်ိဳ႔၊ လာလာ´

***

`ေရႊဒိုး အ၀င္က် အရိွန္နည္းနည္းေလွ်ာ့မယ္ ဆရာေရ့၊ ႏြားအုပ္ေတြက မ်ားပါသဘိနဲ႔၊ ကားထဲက အကိုတို႔အမတို႔ ေခါင္းေပၚမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ စြပ္ထားၾကမလား၊ မပူနဲ႔ မပူနဲ႔ ဒီလမ္းအေၾကာင္း သိလို႔ ခရီးသည္ေတြ အဆင္ေျပေအာင္ က်ေနာ္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ ေဆာင္ထားတယ္၊ ေရာ့ ေရာ့၊ အင္း...၊ ေႏြေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လဲ လမ္းက ေျမသားလမ္းဆိုေတာ့ ဖုန္ေတြက အရမ္းထူတာပဲကုိး၊ ကတၱရာလမ္း ခင္းႏိုင္တဲ့အခါက် သက္သာမယ္ ထင္တာပဲ´

`ျဖည္းျဖည္း ဆရာေရ...၊ ဒီေနရာက လွည္းလမ္းေဟာင္းဆိုေတာ့ ထိန္းေမာင္းမွ...။ ေဟာေဟာ...၊ ေရွ႕မွာ သံပုရာရြာအ၀င္ ျမစ္ကူးတံတားကို ေရာက္ေတာ့မွာပဲ၊ ကဲ...ကဲ၊ ခရီးသည္ေတြ တံတားေရာက္တဲ့အခါ အားလုံး ကားေပၚက ဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါေနာ္၊ တံတားက သစ္သားတံတားဆိုေတာ့ ၀ိတ္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဆရာေရ့...၊ ဂိတ္ေၾကး သုံးရာ အသင့္ျပင္ထား´

`ဟုတ္ကဲ့...၊ ခရီးသည္နဲ႔ ကြမ္းသီးအိတ္ ေလးငါးဆယ္လုံးပဲ တင္လာတာပါ၊ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြ ဆီပုံးေတြလား...၊ မတင္ရပါဘူး ဆရာရယ္၊ ဆရာ...၊ ဒီမွာေနာ္ ဂိတ္ေၾကး သုံးရာ၊ ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ ျပန္တက္လို႔ရပါၿပီ၊ ဆြဲ...ဆရာေရ့))))´

***

`ေရွ႕က ငါးအိမ္စုမွာ ခရီးသည္သုံးေယာက္ ရပ္ေစာင့္ေနတယ္ ဆရာေရ့၊ ျဖည္းျဖည္းလွိမ့္ထားမယ္။ လာလာ၊ ညီေလးတို႔၊ ဘယ္လဲ ေမာ္လၿမိဳင္လား၊ ေၾသာ... ရန္ကုန္အထိ သြားၾကမယ္လား၊ ေအးေအး... ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ တက္တက္၊ ေခါင္မိုးေပၚ တက္လို႔ရတယ္၊ ကဲ...၊ အထဲက က်ားက်ားယားယား အမ်ိဳးသားေတြလဲ ၀ါသနာပါရင္ ဒီစီတန္း ေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္လို႕ၿပီေနာ္၊ ဖုန္ထူတဲ့ ဘ၀ေတြက ေရႊဒိုးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ´

`ဟ...ဟ၊ ေရွ႕က ေခ်ာင္းကူးတံတားေလးက က်ဳိးေနတာလား မသိဘူး၊ ကားဆရာေရ၊ ရပ္ရပ္...၊ က်ေနာ္ ဆင္းၿပီး အရင္ေျပးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္၊ ဟာ...၊ ေသခ်ာတာေပါ့ က်ိဳးေနတယ္၊ ကားႀကီးေတြ လက္ခ်က္ပဲေနမွာ၊ အဲ...၊ ဟိုဘက္မွာ လမ္းလႊဲရိွသဗ်။ ခရီးသည္ေတြ ေအာက္ခဏဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါဦး´

`အကိုေရ ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ေခ်ာင္းအတက္က်မွ အရိွန္ယူ ႐ုန္းမယ္၊ နင္းထား...၊ လီဗာကို ေတာ့ေတာ့ၿပီး နင္းေပး၊ ဂ်မ္းတုံးလား၊ ခု ပါတယ္ဗ်၊ ဟာ... မရဘူးဗ်ိဳ႔၊ ခရီးသည္ အကိုတို႔ေရ၊ လုပ္ပါဦးဗ်ာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားေလး ႂကြပါဦး၊ ဟဲဟဲ၊ ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ။ တခရီးတည္းသြားရတာ မွတ္လား၊ ကဲ...၊ တြန္းၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ တစ္...ႏွစ္...၊ သုံးးးးး´

`ေဟးးးး၊ ရၿပီကြ´

` အားလုံးပဲ တက္တက္၊ ဆက္ထြက္ၾကမယ္´

***

`ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ၊ ေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြရြာေရာက္တဲ့အခါ ကားက ဇက္နဲ႔ကူးရမွာမို႔ နာရီ၀က္တနာရီေတာ့ အခ်ိန္ရတယ္၊ အားလုံး ထမင္းစားလို႔ရပါတယ္။ ကားခေလးေတြ အဲဒီေရာက္မွ ေပးၾကေပါ့ခင္ဗ်ာ´

`ေဟာ...၊ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲဗ်ိဳ႔၊ ဇက္က ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေနတယ္၊ ကားဆရာေရ့၊ အညိဳတို႔ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ရပ္မယ္´

`ဟဲ့...၊ အညဳိ၊ ငါ့ကို ၀က္သားနဲ႔ တပြဲျပင္ေပး၊ ကားဆရာက ဘာနဲ႔စားမလဲ၊ ငါးၾကင္းနဲ႔တဲ့ဟဲ့၊ ေအး၊ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ဟာ၊ ဗိုက္က ဆာလွၿပီ၊ လမ္းမွာလဲ ကားကနစ္ေနေသးတယ္´

`ဒါနဲ႔အညိဳ...၊ ေမာ္လၿမိဳင္က အတက္သေဘၤာ ဆိုက္သြားၿပီးပလား၊ ေၾသာ္၊ ေအးေအး၊ ေခ်ာင္းစပ္မွာလဲ သခြားသီးေလွေတြ တယ္မ်ားပါလားဟ၊ သခြားသီးေတြ ေစ်းေကာင္းေနလို႔လား။ အင္းအင္း၊ လိုက္ပြဲ တပြဲေပးစမ္းပါဦးဟာ၊ ဘယ္ေလာက္က်လဲပါ တြက္လိုက္၊ ေၾသာ္...၊ ကားဆရာအတြက္ လန္ဒန္တဘူးေလာက္ပါ ယူခဲ့ဟာ´

***

`ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ အားလုံး၊ ဇက္ေပၚ တက္ၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဇက္ထြက္ေတာ့မယ္၊ ဇက္ဆရာေရ့...၊ ခဏေလး၊ ခဏေလး၊ ေၾသာ္ဗ်ာ...၊ ဒီလမ္းဒီခရီး ဒီကားသမားနဲ႔ ဒီခရီးသည္ေတြနဲ႔ ဒီဇက္ပဲဟာဗ်ာ၊ ကုိယ့္ခ်င္းကုိယ့္ခ်င္းေတြပဲ အကုိႀကီးကလဲ ေစာင့္ေပးပါဗ်ာ၊ ေဟာ...၊ ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ လူစုံပါၿပီဗ်၊ ဇက္ထြက္လို႔ရၿပီ´

`အင္း...၊ တက္ၾက၊ တက္ၾက၊ အမိုးေပၚက ေရႊညီအကိုမ်ား၊ ခလယ္တံခြန္တုိင္ဂိတ္ ဟိုဘက္က်ရင္ေတာ့ ကားထဲျပန္၀င္ေပးပါဦးဗ်ာ၊ အင္း...၊ အဲဒီဂိတ္ကလူေတြက အရမ္းရစ္လို႔ပါဗ်ာ၊ ကားခေလးေတြလဲ ကူညီၾကပါဦး´

***

`လမ္းေတာ့ ေကာင္းလာၿပီ ဆရာေရ့၊ ဒါေပမယ့္ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြေတာ့ မ်ားတယ္၊ တခ်ိဳ႔အလွဴခံတဲ့ ကေလးေတြက လမ္းမေပၚ အတင္းတက္တယ္ဗ်ာ၊ ရြာ၀င္ရြာထြက္ေတြမွာ သတိထားမွ´

`ေရွ႕မွာ ခုႏွစ္ေခြေတာင္ တက္မယ္ ဆရာေရ၊ အေကြ႕မွာ ဟြန္းတီးထား၊ ဟာ...၊ ဟာ...၊ ဟိုေပၚက ဆင္းလာတဲ့ကား၊ အတက္ကားကုိ ဦးစားေပးရမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ေဟ့...၊ ဘယ္လိုေမာင္းတာလဲကြ၊ ကားသမားျဖစ္ၿပီး ဒါေလးေတာင္ နားမလည္ဘူးလား၊ ဆရာေရ့ တင္ထားမယ္၊ ဟုတ္ၿပီ´

`ကဲ...၊ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အဆင္းလမ္း ျပန္ျဖစ္ၿပီ၊ ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္း၊ ေဟာ...၊ တက္လာတယ္၊ အတက္ကားလာေနတယ္၊ ေဘးကို ကပ္ထားေပးမယ္၊ ဟြန္းသံေပးထားမယ္ ဆရာေရ၊ ခရီးသည္ေတြ ေသခ်ာကုိင္ထားပါ´

`ဟူး...၊ အခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္ဗ်ိဳ႔၊ ကဲ...၊ ခုႏွစ္ေခြေတာင္ကို လြန္လာၿပီဆိုေတာ့ အေရွ႕မွာဆို မုဒုံေရာက္ပါၿပီဗ်ာ။ မုဒုံခရီးသည္ေတြ ဂိတ္ဆုံးပါၿပီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ကားေျပာင္းစီးရပါမယ္၊ ေၾသာ္၊ ကားခလား၊ ထပ္မေပးရပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ မုဒုံေမာ္လၿမိဳင္လမ္းအတြက္ ကားသမားအခ်င္းခ်င္း ခရီးသည္ ကူတင္လာတဲ့ သေဘာပါ၊ ကဲ...၊ အားလုံးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ´

***

ကလိုေစးထူး


မွတ္ခ်က္။ (ဟိုးတုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ `လွည္းဆရာနဲ႔ လကၤာဆရာ´ ဆိုတဲ့ စကားေျပကို က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေရးသူကေတာ့ သိပၸံေမာင္၀ လို႔ ထင္ပါတယ္။ လွည္းေမာင္းသူတေယာက္၊ သူရဲ့ လွည္းလမ္းခရီးတေလွ်ာက္မွာ ႏြားေတြကုိ ေအာ္ေငါက္ရင္း၊ ႏြားလွည္းကို ထိန္းေက်ာင္း ေမာင္းႏွင္သြားရင္း ေျပာတဲ့ စကားေတြဟာ လကၤာဆရာတေယာက္ လကၤာစပ္သလိုပါပဲလို႔ စာေရးသူက တင္စားၿပီး အဲဒီစကားေျပကို ေရးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္လဲ အဲဒီ စကားေျပကုိ ႏွစ္သက္ အားက်စိတ္နဲ႔ လွည္းသမားေနရာမွာ ကားစပယ္ရာ အသြင္ ဖန္တီး သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးစမ္းၾကည့္မိတာပါ။ လမ္းခရီးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ မုဒုံကုိ အသြားခရီးကို ပုံေဖာ္ပါတယ္၊ အေရးအသား လိုအပ္ခ်က္ရိွေနတာေတြ႔ရင္ အားမနာစတမ္း ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေပးပါဦး)

27 comments:

ကုိေပါ said...

ေကာင္းတယ္၊ သိပၸံေမာင္၀ေအာက္ မေလ်ာ့ဘူး။ ေခတ္ကုိလည္း ထင္ဟတ္တယ္။

သိပၸံေမာင္၀တၳဳထဲမွာ ေခ်ာင္းကူးေတာ့ ႏြားအၿမီးခတ္တာေၾကာင့္ လွည္းဆရာက “လာၾကစမ္း၊ အၿမီးေတြ” ဆုိၿပီး ႏြားအၿမီးႏွစ္ခုကို လက္ထဲမွာ စုကုိင္ပုံ၊ “ဘယ္ဖက္ျခမ္းက ဆူးၿခဳံပုတ္ေတြကုိ သူႀကီးကလည္း မခုတ္ခုိင္းဘူးထင္ပါရဲ႕” လုိ႔ ေျပာတဲ့အတြက္ ေမာင္လူေအး ညာဖက္ကုိ ေရႊ႕ထုိင္ရတာေတြကုိ ျပန္ေျပာင္းသတိရမိတယ္။

ဒါထက္ အေ၀းေျပး အျမန္ကားေလးေတြမွာ က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ေပးတာ ရွိပုံမရဘူးေနာ္။ ဟီးႏုိးကားႀကီးေတြမွာေတာ့ “က်န္းမာေရးဗ်ဳိး” ဆုိၿပီး လမ္းေဘးထုိးရပ္တာ ထုံးစံလုိပဲ။

:P said...

ေက်းဇူးျပဳ၍ ျမိဳ႔ဝင္ဂိတ္ေၾကးေလး မစပါ ကားဆရာ....။

Lwin Moe said...

I am from Mudon. And I can relate to your ကားဆရာ :)

Anonymous said...

ေမာ္လၿမိႈင္သူလာလည္သြားပါသည္။

Bino said...

I flashed back in my childhood after reading.
Bino

ကလူသစ္ said...

အားေတာ႔မနာဘူး ဒါေပမဲ႔ ဘယ္နားေ၀ဖန္ရမလဲမသိေအာင္ အကြက္ေစ႔ေနလုိ႔ ျငိမ္ျပန္သြားတယ္ :)

ကလိုေစးထူး said...

ကိုေပါ...၊ မွတ္ခ်က္အတြက္ ေက်းဇူးပါဗ်ာ။ သိပၸံေမာင္၀ အေရးကိုေတာ့ က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ မမွီႏိုင္ေသးပါဘူး။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ အျမန္ယာဥ္လိုင္းက်ေတာ့ ထမင္းဆိုင္မွာ နားတဲ့အခါ အေပါ့အေလး ကိစၥၿပီးၾကတာမ်ိဳး၊ ၿပီးေတာ့ တခါတေလ လမ္းမွာ ကားနစ္တဲ့အခါ `ခဏဗ်ိဳ႕´ ဆိုၿပီး ခ်ဳံထဲေျပးၾကတာမ်ိဳးေတာ့ ရိွပါတယ္။ ပထမေတာ့ အဲဒါေလး ထည့္ေရးမလား စဥ္းစားေသးတယ္။ မေရးျဖစ္လိုက္တာ။ :)

sin dar lar ဆရာတို႔ကလဲ ကားဘီးသံကို ၾကားလို႔မရဘူး။ ဂိတ္ေၾကးက ေကာက္ေတာ့တာပဲကုိး။ :D

ကိုလြင္မိုးေရ...၊ မုဒုံသားဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ မနီးမေ၀းအရပ္ကေပါ့။ :)

ေမာ္လၿမိဳင္သူ...၊ လာလည္တာ ေက်းဇူးပါ။

Bino...၊ က်ေနာ္လဲ အဲဒီလိုပဲ သတိတရျဖစ္လာတာနဲ႔ ေရးမိတာပါပဲ။ :)

ကလူသစ္...၊ အဲဂေလာက္ ေျမွာက္ေနမွေတာ့ ဘီယာတိုက္လႊတ္မွ ထင္တယ္။ ဟဲဟဲ။

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

ဖတ္ရတာ ျမဴးပါ႔..
အသက္ဝင္လွတယ္ အစ္ကိုေရ.. း)

Moe Cho Thinn said...

ေရးတတ္ခ်က္ေတာ္႔.. :)

LMN said...

ေကာင္းပါတယ္။
တျခားေျပာစရာေတာ့ မေတြ႔ပါဘူး။
တခုပဲ ...
ႏြားအုပ္ေတြက မ်ားပါသဘိနဲ႔* ... လို႔ ေရးထားတာျမင္လို႔။
ႏြားအုပ္ေတြက မ်ားပါဘိသနဲ႔* ... လို႔ သံုးၾကတယ္ထင္တာပဲ။

Bugs said...

It reminds me of Nay Win Myint's 'Thar Li Kar'.

တန္ခူး said...

ကိုေစးထူးေရ… ေျပာစရာမရွိေအာင္ ေကာင္းပါတယ္… အကြက္ကလဲ ေစ့လြန္းလို ့ အဲဒီကားေပၚကိုယ္တုိင္ပါသြားျပီး ကားစပယ္ရာစကားေတြ ကိုယ္တို္င္ၾကားေနရသလုိပါပဲ… ျပီးေတာ့ ကားစပယ္ရာတေယာက္ရဲ့ အာရံုျဖန္ ့က်က္ထားရတဲ့၊ အႏၱရာယ္ေတြကို ၾကိဳတင္ေတြးေတာထားရတဲ့၊ ကိုယ့္ကားေပၚမွာ ပါတဲ့ခရီးသည္ေတြရဲ့ လံုျခံဳမွ ုကို အျမဲသတိထားရတဲ့ အေရးၾကီးပံုနဲ ့တန္ဖိုးကို သတိပိုထားမိသြားပါတယ္… ေလးစားပါတယ္ ကိုေစးထူးေရ… ဒီလို ပို ့စ္ေလးေတြ အမ်ားၾကီးဖန္တီးနိုင္ပါေစ… နွစ္သစ္မွာ ရြွင္လန္းခ်မ္္းေျမ့ပါေစလို ့….

ေတာင္ေပၚသား said...

အဟား အကုိမုဒုံသြား ေတာလား ဖတ္သြားတယ္ က်ေနာ္တုိ႕ ရွမ္းျပည္ဘက္လဲ ဒီလုိပါပဲ လမ္းေတြက သိ္ပ္ေကာင္းဘူးရယ္...

မီယာ said...

ဖတ္ရတာ ေကာင္းလုိက္တာ ကုိေစးထူးေရ... ရသမ်ိဳးစုံပဲ... ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ရုိင္းပင္းတတ္တဲ့စိတ္ကုိလည္း ေတြ႔ရတယ္... ပုိက္ဆံေပးၿပီး ကားစီးလာတာ မုန္႔ဟင္းခါးစားႀကြပါဦးလုိ႔ ေျပာတာနဲ႔ တေပ်ာ္တပါး ကားဆင္းတြန္းတာ ျမန္မာေတြပဲရွိမယ္ ထင္တာပဲ။

Unknown said...

ဆြဲဆရာေရ...။ ခရီးဆံုးေရာက္တဲ့အထိ...။ Slowdown ေတြ။ မီးပိြဳင့္ေတြ...။ လူကူးမ်ဥ္းၾကားေတြ..။ လွည့္ကင္း ေတြ...။ စည္းကမး္မဲ့ လမ္းျဖတ္ကူး သူေတြရွိေတာ့ သတိေတာ့ ထားေမာင္းေပါ့...။

ZIN MINN said...

KO SAY HTOO
Congradulation for your post.
And happy new year to you.

က်ားက်ား said...

http://mybestdiaryinworld.blogspot.com/

ေမာင္မ်ိဳး said...

မူးရင္မေမာင္းနဲ႕ ေမာင္းရင္မမူးနဲ႔ း)

ေတာင္ငူကိုသြားတုန္းက ကားဆရာေတြက ပ်ဥ္းမနိုး ပ်ဥ္းမနိုးလို႔ေအာ္ေနေတာ့ ထူးဆန္းျပီးဘာလဲလို႔ အစ္မကိုေမးတာ အဲ့တာ ပ်ဥ္းမနားကိုေျပာတာတဲ့ ဆန္းပါ့ အိုဘယ့္ ကားဆရာ ။

mgngal said...

ကိုေစး အေရးေလး သြက္သဗ် ။ ဖတ္ရတာ စပယ္ရာ့ အသံကို တကယ္ၾကားေနရသလို ။ း)

Anonymous said...

Tag ထားတယ္ အစ္ကိုေရ့ း)

Nge Naing said...

ဒီကားထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ပါရင္ေတာင္ ကိုကလိုေစးထူးေရးတဲ့စာကို ဖတ္ရတာေလာက္ ရုပ္လံုးေပၚေအာင္ ခံစားတတ္မယ္မထင္ဘူး။ စာေရးသိပ္ေကာင္းတယ္။

သမီးပ်ိဳ said...

အသစ္တင္တယ္ထင္လို႕လယေခ်ာင္းတာဗ်ိဳ႕

khine said...

ကလိုေစထူးက ကားစပယ္ယာတေယာက္ရဲ႔လႈပ္ရွားမႈကို အကြက္က်က်သိရွိေလ႔လာထားတာဘဲ။ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားရဲ႔စာေရးအတတ္ပညာနဲ႔ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ႔ အင္မတန္မွ လွပတဲ႔ စာတပုဒ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဦးေမာင္၀ သာသက္ရွိထင္ရွားရွိေနရင္ေတာ႔ ငါ့ကိုမွီေအာင္ေရးနူိင္သူေပၚလာျပီဆိုျပီး ၀မ္းသာမွာဘဲဗ်။ ေမာင္လူးေအး လို ဇာတ္ေကာင္နာမည္ေလး ေပးဖို႔အစီအစဥ္မရွိဘူးလား၊

Anonymous said...

ကိုေစးထူး
ဖတ္ရတာေတာ့ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုေစးထူးဘေလာ့ကိုဖတ္ျပီးတိုင္း မ်က္ေစ့စူးတယ္ဗ်ာ။
ေနာက္ခံအေရာင္က စူးပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ပဲမ်က္ေစ႔မွဳန္လို႔လားတစ္ခုခုပဲဗ်ိဳ႕။ :D

သစ္နက္ဆူး said...

ကိုေစးထူးေရ..
ေကာင္းတယ္ဗ်ာ..
ဖတ္ေနရင္းနဲ ့ကိုယ္ပါ ကြန္ျပဴတာခံုေပၚဘဲ တက္ထိုင္ရေတာ့မလို ...
ကြန္ျပဴတာခံုကိုဘဲ ဆင္းတြန္းရမလိုနဲ ့....
ဖတ္သူကို တခရီးသြားထဲ ျဖစ္ေအာင္
အေရးသြက္လွပါတယ္ဗ်ာ...
တခုဘဲ ဗ်...
( ကဲ....ခရီးသည္ေတြအားလံုး ေရွ ့ဂိတ္မွာ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ရမယ္ေနာ္...အားလံုးဘဲ
မွတ္ပံုတင္ေလးေတြ အသင့္ထုတ္ထားမယ္)

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

ကိုေစးထူးေရ..
နားေနတာၾကာၿပီေနာ္.. သတိရလို႔ လာၾကည့္တာပါ..
အဆင္ေျပ ေပ်ာ္႐ႊင္ပါေစ..

ဟိုး..... ေ႐ွ႕မွာ ပန္းတိုင္႐ွိတယ္.. လာသြားၾကစို႔..

Anonymous said...

အသစ္ဖတ္ရမလားလို႔ ေမွ်ာ္ရတာ ေမာၿပီဗ်ာ။