Thursday, October 09, 2008

အ႐ိွဳးရာ

က်ေနာ္ သတိရလာေတာ့ အႏုပညာေတြ ေသြးစက္လက္နဲ႔ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။

ဟိုးခပ္ေ၀းေ၀းက ဟစ္ေအာ္သံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ညာသံေပးေနၾကတာလား၊ သြားေတာ့ေဟ့ လို႔ ၀ိုင္း၀န္းေအာ္ဟစ္ေနတာလား၊ ဘရာဗိုလို႔ အားေပး ျမည္ဟည္းေနတာလား၊ ေနာက္တပုဒ္လုိ႔ ထပ္ေတာင္းဆိုေနတာလား ဟစ္ေအာ္သံေတြကေတာ့ ဆူညံေနတာပဲ။

လက္ေတြကို ျမင္လိုက္ရတဲ့ တခဏ၊ မ်က္လုံးေတြကို ခံစားမိလိုက္ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလး တခု၊ ငု႔ံေနတဲ့ ဦးေခါင္းေတြကို စာနာမိတဲ့ အသိ...၊ ကီးဘုတ္ေပၚမွာ တျဖတ္ျဖတ္ေျပးလႊားေနတဲ့ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြမွာ တခါတေလက်ရင္ ႏွလုံးေသြးေတြပါ စြန္းထင္းေနခဲ့တာကို နားလည္ေပးႏိုင္ပါစ...။

အခန္းက်ဥ္းေလးရဲ့ အျပင္ဘက္မွာ ေခတ္မီျခင္းေတြ ဥဒဟို ေျပးလႊားေနၾကတယ္။ အၿပဳံးမဲ့တဲ့ စက္႐ုပ္ေတြက အသျပာေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး သိကၡာေတြကို အေရာင္ထပ္တင္ေနၾကတယ္။ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာေတာ့ နည္းပညာ အေထာက္အကူနဲ႔ လူတေယာက္ သူ႔အေမအိမ္ကို စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ျပန္ေရာက္ေနတယ္။ ႏွမ္းႏႈတ္ခ်ိန္ကို ျပန္သြားေနတယ္၊ ေရွာက္သီးေတြကုိ ထမ္းပုိးေနတယ္။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ဖားငါးလဲ ရွာေနေသးတယ္။ တခါတေလေတာ့ အထုပ္အပိုးေတြကုိ မႏိုင့္တႏိုင္ ထမ္းပိုးၿပီး ေရွ႔တန္းစစ္ေျမျပင္ကို သြားရေသးတယ္။

အားပါးတရနဲ႔ ဖန္တီးလိုက္တဲ့ တင္ဆက္မႈတခုအတြက္ ဘာေတြ ျပန္ရႏိုင္မလဲ။ ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္မႈေတြလား၊ မ်ဥ္းခတ္ စည္းၾကပ္မႈေတြလား၊ ခ်ိန္ရြယ္ ေမာင္းတင္မႈေတြလား၊ အို... အဲဒါေတြ အကုန္လုံးကို တခါတေလ ရတတ္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈဆိုတာနဲ႔ တန္ျပန္ပစ္လိုက္တာေပါ့။

`ခံစားလုိ႔ မရဘူး´ လို႔ ေျပာသြားတယ္။ အားတင္းၿပီး ဆက္ၿပဳံးထားစမ္း။ ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းက ရိွေသးတယ္။ ဒီလမ္းကို ကုိယ့္သေဘာနဲ႔ ကုိယ္ေလွ်ာက္တာေလ။ ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ ၀တ္႐ုံဆုိတာ တကယ္ေတာ့ `အားတင္းမႈ´ သက္သက္သာ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ ကဲ... ခၽြတ္ခ်လိုက္စမ္း အဲဒီ ၀တ္႐ုံ....။ ခႏၶာကိုယ္ေပၚမွာ ထင္ေနတဲ့ ေပတံေတြရဲ့ အရိွဳးရာေတြကို အားရပါးရ ၾကည့္ၾကေပေတာ့...။

အားအားရိွ ဒီအေၾကာင္းပဲ ေျပာမိတာကို တဆိတ္ေလာက္ေတာ့ သည္းခံေပးပါ။ ဒီအေၾကာင္းဟာ အေရးႀကီးဆုံး မဟုတ္လား။ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့လဲ ဟိုးဘက္မွာ ဆူညံေနေအာင္ ဖြင့္ထားတဲ့ စည္းခ်က္ညီ ယိမ္းအကကိုသာ သြားေငးေပေရာ့...။ ရင္ဘတ္ထဲက ဆႏၵမရိွဘဲနဲ႔ေတာ့ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ေတာင္ လိုက္မကပါရေစနဲ႔။

၀တၳဳတပုဒ္ေလာက္ ဖန္တီးရင္ ေကာင္းမလား၊ ကဗ်ာဖြဲ႔ၿပီး စာဆိုရင္ေကာင္းမယ္ထင္တယ္၊ ေဆာင္းပါးကလဲ မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ၊ သီခ်င္းစာသားေတြကလဲ တပိုင္းတစပါလား...။ အားးးးးးး... လက္ရွသြားၿပီ။ ေရွ႔က စက္သြားက အေတြးေတြ မ်ားေနတဲ့ အလုပ္သမားကို ဒဏ္ခတ္လိုက္တယ္။ အိုေကရဲ့လားလုိ႔ ေမးတဲ့ မ်က္ႏွာျဖဴ အလုပ္ရွင္ရဲ့ မ်က္လုံးထဲမွာ နားမလည္မႈေတြ ျဖတ္ေျပးေနတယ္။ အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ ဆဲစာတခ်ိဳ႔က ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚကေန ႏႈတ္ဆက္ေနေလရဲ့...။

မွန္ၾကည့္တာကိုလဲ စာစီမိတယ္၊ အေရာင္မတူတဲ့ အရြက္ေတြကလဲ အေတြးေတြကို ေပးတာပဲ။ အမိုးနဲ႔ ဆုံေတာ့ အမိုးခမ်ာ ဇာတ္႐ုပ္တခု ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ယာလာကေတာ့ သူ႔သၾကားလုံး ဘယ္သူ႔မွ မေပးႏိုင္ဘူး ဆိုပဲ။ လူေတြကို လိုက္ေငးၾကည့္မိတယ္၊ အပူအပင္ကင္းေနတဲ့ သူတို႔ေတြေနရာမွာ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနတဲ့ ေရႊျပည္ႀကီးကိုပဲ ျမင္ျမင္ေယာင္ေနတာကုိက ထိရွလြယ္လြန္းသတဲ့လားကြယ္။ ဒီလိုဆိုရင္လဲ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ထိရွလိုက္စမ္းပါရေစ။

Where is Burma? ဆိုတဲ့ အေမးကို Near Thailand လို႔ မေျဖခ်င္သလို `ျမန္မာႏိုင္ငံကို ငါသိတယ္၊ Dictatorship Country မဟုတ္လား´ ဆိုတဲ့ အေျဖစကားကုိလဲ မၾကားခ်င္ဘူး။ ဒါျဖင့္ ငါတုိ႔ႏိုင္ငံဟာ ကုိယ့္ထီးကုိယ့္နန္း ကိုယ့္ၾကငွန္း နဲ႔ ေနလာတာကြ လို႔ ရင္ေကာ့ရမလား။ ရင္ေကာ့ခ်င္တာေတာ့ အမွန္ပဲ။ ရင္ေမာ့ခ်င္တာလဲ အမွန္ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ရင္ေမာေနရေတာ့ ... ေရးလိုက္ပါရေစဦး။ ဘာ၀တူသူေတြ အတူတူ ခံစားၾကတာေပါ့။ တခ်က္တခ်က္ ပစ္လိုက္တဲ့ ျမွားခ်က္ေတြကို ကာဖို႔ေတာ့ ယုံၾကည္ခ်က္ ခ်ပ္၀တ္တန္ဆာကို ခပ္တင္းတင္းေလး စည္းေႏွာင္ၾကမယ္ေလ။

၀မ္းခ်မယ္ ဆိုတာကို သိရင္ေတာင္ က်န္းမာေရး တကယ္ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ ပ်ားရည္ကို မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္မယ္။ ေဆးခါးတိုက္တာပါ ဆိုၿပီး အဆိပ္ထဲမွာေတာ့ ပ်ားရည္ေတြ ဖုံးကြယ္မထားပါနဲ႔။ ဘာသိဘာသာေနတတ္တဲ့ စိတ္ကို အသက္ရွဳရပ္သြားတဲ့ အခါက်မွ ေမြးတာက ပုိေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ စာအုပ္ႀကီးက ထူေပမယ့္ ဖတ္သင့္ရင္ ဖတ္ရမွာေပါ့ကြယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေဆးနည္းတဖုံေကာင္းေကာင္းေတာ့ ရိွႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။

အတူတူပဲေလ၊ လူေတြ ေန႔စဥ္ သြားလာတာ၊ လႈပ္ရွားတာ၊ ေနထုိင္ ေျပာဆုိတာ၊ အိုဗ်ာ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္၊ ခင္ဗ်ားေရအိမ္၀င္တာလဲ အဲဒါပဲဗ်။ သိပါတယ္ ဆုိရင္လဲ ဘာလို႔ ဒါကို တြင္တြင္ျငင္းေနမလဲဗ်ာ။ စာနာစိတ္ဆိုတာ အလကားရႏိုင္ရဲ့သားနဲ႔ ဘာလို႔ ဥေပကၡာစိတ္ေတြကိုပဲ ေဖာျခင္းေသာျခင္း ေမြးျမဴေနရတာလဲ။ ေ၀ေလေလေတြေၾကာင့္ပါလုိ႔ အျပစ္ပုံခ်ၿပီး ၿခံစည္း႐ုိးေပၚကေန ဗယ္လင္တုိင္းကဗ်ာေတြခ်ည္း ရြတ္ေနရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ဘက္ကို ထိုးမယ့္ လက္ေလးေခ်ာင္းဒဏ္ကုိ ၾကံ့ၾက့ံခံၿပီး ခင္ဗ်ားကို က်ေနာ္ လက္ညိွဳးထုိးပါရေစ။

အားယူၿပီး ေရွ႕ကို ဆက္လွမ္းလိုက္တာ အတူတူ လမ္းေလွ်ာက္သူေတြက ေဖးေဖးမမ ရိွလို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ တခ်က္တခ်က္ေတာ့ ေနာက္ေက်ာက စူးသလိုလိုပဲ။ အို...၊ တဆုံးထိ ထိုးသြင္းခံရေတာ့လဲ လဲက် ေသဆုံးလိုက္႐ုံေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အသက္ရိွေနေသးတယ္။ အသိရိွေနေသးတယ္။

ထင္မွတ္မထားတဲ့ တခ်ိန္မွာေတာ့ `ေျဖာင္း´ ခနဲ အ႐ိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ တခုခုနဲ႔လဲ ထုိးခုတ္ခံလုိက္ရသလုိပဲ။ နာက်င္သြားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မနာက်င္ဘူးလား။ ထုံက်င္ေနတာလား။ ေနာက္ဆုံးေတာ့...၊ အားတင္းၿပီး ႀကဳံး႐ုန္းထလိုက္တာ...။

က်ေနာ္ သတိရလာေတာ့ အႏုပညာေတြ ေသြးစက္လက္နဲ႔ ျပန္႔က်ဲေနတယ္။



ကလိုေစးထူး

22 comments:

Anonymous said...

ဖတ္ရတာေတာ့ နင့္ကနဲပဲ .. ခံစားရပါတယ္။

အရိွဳးရာ တဲ့ လား...

ဒါေပမဲ့
အဲဒီအရိွဳးရာက ရင္ထဲမွာဆို
ရိုက္ခဲ့သူနဲ႔ အရိုက္ခံရသူမွာ ႏွစ္ဦးလံုးမွာေတာ့ ဒဏ္ရာက်န္ေနစျမဲပါပဲ။

ကလူသစ္ said...

စိတ္ထိန္း ကိုကလိုေစးထူး။ စိတ္ထိန္း။ ေလာကၾကီးက ဂလိုပဲဗ်ာ။ ကုိယ္႔ကိုတိုက္ခုိက္တဲ႔သူလဲ “တိုက္ခုိက္ရမယ္“ဆိုတဲ႔ လမ္းကိုေလွ်ာက္ေနတာပဲ။ ကိုယ္ကလဲ ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ေလွ်ာက္တာပဲ။ သိတ္ဂရုစိုက္မေနပါနဲ႔။ ဒါန႔ဲ အရင္တပို႔စ္က ေကာ္မန္႔နဲလွပါလားဗ်။ သုတ၊ ရသမဟုတ္လို႔ လက္ေရွာင္ေနၾကတယ္ထင္႔ပါ႔။ လူေတြကို တခ်ိဳ႕လူေတြ နားလည္တတ္ဖို႔ေကာင္းျပီဗ်ာ။

Moe Cho Thinn said...

ေမာင္ေလးေရ
စိတ္ကို ၾကံ႔ၾက႔ံခိုင္ေအာင္ ထားပါ။
ျမင္႔မား ျမင္႔ျမတ္တဲ႔ စိတ္ထားပါ။
ကိုုယ္လုပ္သင္႔တာလုပ္တာ၊ ကုိယ္ေျပာသင္႔လို႔ ေျပာတာဟာ ေစတနာမမွားသေရြ႔ အက်ိဳးရွိပါတယ္။
Be strong!

MANORHARY said...

ကလိုေစးထူးရဲ ့ဘေလာ့ခ္ကို အမအၿမဲဖတ္ၿဖစ္တယ္..
ခု ပို႔စ္ေလးကိုလည္းခံစားရတယ္..အမလည္း ၿမန္မာၿပည္ကို near Thailand လို႔မေၿဖခ်င္တဲ့သူပါ..ၿပီးေတာ့..ကိုယ့္မိခင္ေၿမကို အိပ္မက္ေတြထဲမွာမ်က္ရည္၀ိုး၀ါးနဲ႔ မၿပန္ခ်င္တဲ့သူေလ..ဒီေတာ့ေခါင္းကိုမာႏိုင္သေရြ ့ေပါ့.. း(

ေတာင္ေပၚသား said...

ကုိၾကီးေရ အားေပးလ်က္ပါ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေခါင္းေမာ့ရင္ေကာ့ၾကရမွာပါ အကုိေရ

mama said...

ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ႕ လမ္းက မွန္ေနရင္..
ပန္း တိုင္ ဟာ ေရွ႕ မွာ ရွိ စျမဲ.. ပဲ..
ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ေ၀၀ါး မသြား ဘို႕ ပဲ လိုတယ္
အရွုိဳး ရာေတြကို .. ၀မ္းပမ္း တသာ နဲ႕
လက္ခံ လိုက္စမ္းပါ..
တေန႕မွာ ေရႊ ကတၱီပါ ၀တ္ရုံ အျဖစ္ ေျပာင္းမသြားႏိုင္ဘူးလို႕..
ဘယ္သူ ေျပာႏိုင္သလဲ...

mgphonemyint said...

အရွဳိးရာ က ရင္ဘတ္ထဲထိေအာင္ နက္ရႈိင္း လြန္းတယ္ဗ်ာ....။

Anonymous said...

က်ေနာ္က အစ္ကိုဘာေရးေရး အားေပးေနတယ္လို ့ေျပာျပန္ရင္လည္း လြန္ရာ က်အံုးမယ္ ခံစားခ်က္ အခံရွိသူတိုင္းအတြက္ေတာ့ ကီဘုတ္ေပၚက ရိုက္ခ်လိုက္တဲ့သူနဲ ့ ဖတ္ေနတဲ့သူေတြက တစ္ထပ္တည္းေပါ့ဗ်ာ ဒီအေၾကာင္းကလည္းမေျပာမျပီးေလ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဘူတာပဲ ဆိုက္ဆိုေပမယ့္ ဘူတာၾကီးမေကာင္းေတာ့ မေကာင္းဘူးေျပာမွာေပါ့ ခ်ိဳမိုင္မိုင္ေတာင္၀င္မကခ်င္တဲ့ အစ္ကို ့ကို ပြဲၾကည့္ ပိရိသတ္ဒီေကာင္က ရွက္ေနတယ္ဗ် း) အားတင္းျပီး ဆက္ေလွ်ာက္ပါဗ်ိဳ ့အနည္းဆံုးေတာ့ ကမ္းလင့္မယ့္ လက္တစ္စံုကေတာ့ အေသခ်ာၾကီးကို ရွိေနမယ္ဆိုတာ .................။

Anonymous said...

ခ်စ္ကိုႀကီးေရ... အားတင္းထားပါေနာ္.. အားလံုးတူတူ အ႐ႈိးရာေတြနဲ႔ပါ.. ႀကီးတာငယ္တာ ကြာရင္ကြာမယ္ ဒဏ္ရာကေတာ႔ ဒဏ္ရာပါပဲေလ..

ညီအကိုမ်ား said...

ပက္ပက္စက္စက္ မိုက္တယ္ဗ်ာ!!!!!
VERY GOOD!!!

ထိတယ္ဗ်ာ...ရင္ကြဲပက္လက္ပဲ!!

ကိုေန(YNP)

ကႊ်န္ေတာ့္ဘ၀ said...

တစ္ခါ ကႊ်န္ေတာ္ စကၤာပူက ၿပန္လာတုန္း ဘယ္ကလည္း လုိ ့ေမးခံရဘူးတယ္၊ ေမးသူက ဂ်ပန္မ၊ ကႊ်န္ေတာ္ ကၿမန္မာႏုိင္ငံသားၿဖစ္ေၾကာင္း ေၿပာၿပေတာ့ ဘယ္နားကလဲ လုိ ့ထပ္ေမးတယ္၊ ဒီေတာ့ မင္းတုိ ့ေက်ာင္းေတြက ပထ၀ီ သင္ၾကားမႈ ညံ့ပုံရတယ္။
ဦးသန္ ့ကုိသိလား? မသိဘူးတဲ့၊ ေဒၚေအာင္းဆန္းစုၾကည္ကုိေရာ သိလားလုိ ့စိတ္တုိတုိနဲ ့ေမးေတာ့ ဟာ သိပ္သိတာေပါ့ သူတုိ ့ႏုိင္ငံသားေတြ သိပ္ေလးစားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ပါ လုိ ့ေၿပာမွ.......

တန္ခူး said...

ကိုေစးထူး… အရွိ ုးရာေတြ ေတြ ့ရေတာ့ ရင္ထဲမေကာင္းဘူး… အျပုသေဘာနဲ ့အပ်က္သေဘာက အေတာ္ျမင္သာေတာ့ အပ်က္သေဘာေတြကို ဥေပကၡာျပုၾကည့္ပါလား… အင္း… ေျပာေတာ့လြယ္တယ္ေနာ္… ဒီေရးဟန္ေလးကို ၾကိုက္တယ္… ရင္ထဲကို တိုက္ရိုက္ေရာက္သြားတယ္….

pandora said...

ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ကိုေစးထူး
အၿမဲ အားေပးေနပါတယ္။

Anonymous said...

ေကာင္းလွခ်ည္လားဗ်ာ :O ...။ “ဒိန္း” ကနဲကို ရင္ထဲေရာက္တယ္ ေနာင္ႀကီး။ အားေပးလ်က္ပါဗ်ာ။

ပံုရိပ္ / Pon Yate said...

ကုိေစးထူး အေရးအသားေတြ ပုိျပီး ေျပာင္ေျမာက္လာတယ္။ ဘာေတြ ေျပာေျပာ ဘာေတြ လုပ္လုပ္ ေစတနာမွန္ဖုိ႕ အေရးၾကီး ပါတယ္ေလ။

M.Y. said...

ျပန္ ့က်ဲ ေနတဲ့အႏုပညာေတြ ကအားေကာင္း ေနပါလိမ့္မယ္..
ေသြးစက္လက္နဲ ့ကိုး

Anonymous said...

ေလွခြက္ခ်ဥ္း က်န္ အလံ မလွဲ ဆိုသလိုေပါ....
တက္က်ိုးရင္ လက္ထိုးေလွာ္မဲ. ဆိုတဲ. ခင္ဗ်ားလို ရဲေဘာ္မ်ိူး မ်ားမ်ား လိုတယ္ဗ်ိူ....ျမန္မာျပည္ လြတ္ေျမာက္ေရး အတြက္........
ယံုၾကည္ခ်က္ နဲ.ဆက္လုပ္ပါ....ေအာင္ျမင္မွာပါ။။

Unknown said...

အပိုင္းအစေတြ...အပိုင္းအစေတြ လြင့္ေျမာေန လိုက္တာ...။ အဲ့ဒီ့လြင့္ေျမာေနတဲ့ အပိုင္းအစ ေတြကို ဖမ္းဆုပ္ဖုိ႕ ၾကိဳးစားရင္း ကိုယ္တိုင္က အပိုင္းအစ တစ္ခုျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္..။ ၾကိဳးစားပမ္းစား ရက္လုပ္ထားတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ...။ အင္း... တစ္ေန႕ေတာ့ ပန္းတိုင္မွာ ဆံုၾကေကာင္းပါရဲ႕...။

p.s- လက္က ဒဏ္ရာကိုလည္း ဂရုစိုက္ပါအစ္ကို။ ေဆာင္း၀င္ၿပီ အနာရင္းႏိုင္တယ္။

Thargyi(Gyobingauk) said...

စကၤာပူမွာေနတဲဲ့ကြ်န္ေတာ္တို႕ေတာင္ တခါတရံ ျမန္မာဆိုတာ ဘယ္နားမွာလဲလို႕အေမးခံရေသးတာဘဲ..
ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးတဲ့လူတိုင္းကိုေတာ့ ကုလ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ သန္႔ ကိုသိလား... ႏိုဘယ္ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆုရွင္ ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကိုသိလား လို႕ျပန္ေမးလိုက္တယ္.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါအစ္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႕ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြမ်က္ႏွာမငယ္ရဖို႕ ေစတနာမွန္တဲ့လမ္းျဖစ္ရင္ရဲရဲ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကတာေပါ....့

Anonymous said...

where is Burma? ေန႔တိုင္းၾကံဳေနၾကေမးခြန္းေလးပါ ... ဒါေပမယ္႔ေၿဖတိုင္းမွာလဲ တစ္ထစ္ခ်င္းက်ပ္လာတဲ႔ရင္ကိုလဲခုထိေၿဖလို႔မရေသးပါဘူး။ခုထိက်င္႔သားမရေသးပါဘူး။

Anonymous said...

ေသရာပါ အရိွဳးရာ

အဲဒီအရိွဳးရာကို ဘယ္အရာက မွ ေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္မလုပ္ႏိုင္ဘူး

rita said...

KO Say Htoo

a shoe yar tway,, dan yar tway ka ,, tway set let nae so lo,,,sait hte ta kal ma kg par...
:(

arr tinn lite,, uu pyit khar pyu lite ta hle sii lote pau ,,Ko say htoo yel,,nau