Thursday, April 02, 2009

ေနာက္တေခါက္...

စာေရးဆရာႀကီးတေယာက္က သူ႔စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ ေရးဖူးတာ တခုရိွပါတယ္။

`ကိုယ္ေရးတဲ့ စာတပုဒ္ကို ေနာက္ေျခာက္လ၊ တႏွစ္ေလာက္အၾကာက်ရင္ တခါျပန္ဖတ္ၾကည့္၊ အဲဒီလို ျပန္ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလားလို႔ အေတြး၀င္တယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ဟာ အဲဒီေျခာက္လ၊ တႏွစ္ကာလ အတြင္းမွာ ဘာမွ မတိုးတက္လာေသးဘူးလို႔ မွတ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အင္း...၊ ငါေတာ့ျဖင့္ အဲဒီတုန္းက ေရးခဲ့တာေတြက ဘယ္ေနရာမွာေတာ့ လိုသြားတာပဲ၊ ေနာက္ေနာင္ ဒါမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ ေလ့လာဆင္ျခင္မွလို႔ အေတြး၀င္ရင္ေတာ့ တိုးတက္လာတယ္လို႔မွတ္´ ...တဲ့။

***

ဘေလာ့ေဖာ္ `ကိုရင္ေနာ္ ခင္ေလးငယ္´ ရဲ့ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ ေရးခဲ့ၿပီးသမွ် စာေတြကုိ ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ၿပီး ဖတ္ျဖစ္တယ္။

အေပၚက ဆရာႀကီးရဲ့ စကားအတိုင္းအရဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ဟာလဲ ဘာမွမတိုးတက္လာေသးတဲ့ လူထဲမွာ ပါႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ အခု ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္မံေဖာ္ျပမယ့္ ပုိ႔စ္ကို ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာ့ ေက်နပ္မိ၊ အားရမိဆဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ပုိ႔စ္နာမည္က `လမ္းနဲ႔ ခလုတ္´ ...တဲ့။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၁ ရက္ေန႔တုန္းက တင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ ဖတ္ၿပီးသူမ်ား ျပန္လည္ခံစားႏိုင္သလို မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္လည္ဆားခ်က္ တူးေဖာ္လိုက္ပါတယ္။

***


လမ္းနဲ႔ ခလုတ္...


က်ေနာ္ အလုပ္မွာ ဒီေန႔ အခ်ိန္ပုိ ဆင္းရပါတယ္။ အလုပ္ကေန ညေန ငါးနာရီေက်ာ္မွ ျပန္ရေတာ့ ေမွာင္စပ်ိဳးလုိ႔ ေနပါၿပီ။ ဟိုကရင္ အကိုၾကီးက ပုံမွန္ အလုပ္နားခ်ိန္ သုံးနာရီခြဲကတည္းက ျပန္ႏွင့္ေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ထဲ ျပန္လာရပါတယ္။ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ ျပန္လာရင္းနဲ႔ ျမစ္ကူးတံတား အတက္နားမွာ ခလုတ္တိုက္မိပါေလေရာ။ ေျခေထာက္က မ်က္ကနဲ နာသြားေတာ့ စိတ္တိုသလိုလို ျဖစ္သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ လမ္းေဘးက ခုံတန္းေလးမွာ ၀င္ထုိင္ရင္း ေျခေထာက္ကို ငု႔ံၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲကေန လမ္းကို မေက်မနပ္ျဖစ္လာပါတယ္။

`ေတာက္.. ဒီလမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ´
`အသုံးမက်လိုက္တဲ့လမ္း၊ အခုၾကည့္စမ္း.. ခလုတ္တိုက္မိတာ နာလိုက္တာ´
`ကား၀ယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့လား.. ဒီလိုလမ္းမ်ိဳး လုံး၀မလာဘူးကြာ´

အားရပါးရၾကီး လမ္းကို က်ိန္ဆဲရင္း ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းက က်ေနာ့္ကို မ်က္ေမွာင္ၾကီး ကုတ္ၿပီး ငု႔ံၾကည့္ေနသလိုပဲ။ ေနာက္ေတာ့ သူကလဲ က်ေနာ့္ကို တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ မေက်မနပ္ ေရရြတ္သံေတြ ထြက္လာတယ္လို႔ ခံစားလာရပါတယ္။ ဘယ္ရမလဲ.. က်ေနာ္ကလဲ သူ႔ကို မေက်မနပ္နဲ႔ ျပန္ေျပာတာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ လမ္းနဲ႔ စိတ္ကူးထဲမွာ စကားအေခ်အတင္ မ်ားကုန္ပါေတာ့တယ္။

***

`ေဟ့ေကာင္ ´
`ဘာတုန္းဗ်´
`မင္းက အခုေတာ့ ငါ့ကို အျပစ္ျမင္တယ္ေပါ့ေလ၊ ဟုတ္လား´
`ဟာ၊ ဒီမွာၾကည့္ေလ က်ဳပ္ေျခေထာက္ နာသြားတယ္၊ ခင္ဗ်ားလမ္းကိုက မေကာင္းလို႔ေပါ့ဗ်´
`အဲဒါပဲ၊ မင္းတုိ႔ လူေတြ သိပ္ခက္တဲ့ေကာင္ေတြပဲ´
`ဘာျဖစ္လုိ႔တုန္းဗ်´
`ေနစမ္းပါအုံး၊ မင္းကို ငါေမးပါအုံးမယ္၊ ဒီလမ္းကို ေလွ်ာက္ဖုိ႔ မင္းကို ဘယ္သူကမ်ား အတင္းအက်ပ္ တိုက္တြန္းခဲ့လဲ၊ မင္းသေဘာနဲ႔မင္း ေလွ်ာက္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးလားကြ၊ မင္းပဲ ဒီလမ္းက သာယာသေလး ဘာေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ေသးတယ္ေလ´
`ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အခု က်ဳပ္ခလုတ္တိုက္တာ ေတာ္ေတာ္နာတယ္ဗ်´
`အင္း၊ မင္းဆုိတဲ့ေကာင္ လူျဖစ္ၿပီး ေလာကနိယာမကိုေတာင္ ဘာမွ နားမလည္ေသးဘဲကိုးကြ´
`ဟမ္၊ ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်၊ ခလုတ္တိုက္ေတာ့ နာတယ္ဗ်ာ၊ ဒီေတာ့ ခင္ဗ်ားကို က်ိန္ဆဲခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္ဗ်ာ၊ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ဒါက လူေတြရဲ့ ခံစားခ်က္ တမ်ိဳးပဲမဟုတ္ဘူးလား´
`ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ မင္းကို ငါေျပာရေသးတာေပါ့´
`ေျပာစမ္းပါအုံး´
`ေဟာဒီ လမ္းေပၚမွာ လူေပါင္းစုံ သြားလာဖူးတယ္ကြ၊ စက္ဘီးလမ္းဆိုေပမယ့္၊ စကိတ္စီး အပန္းေျဖတဲ့ လူေတြ၊ လမ္းေလွ်ာက္ ေလညွင္းခံတဲ့လူေတြ၊ အေျပးေလ့က်င့္တဲ့လူေတြ ၿပီးေတာ့ မင္းတုိ႔လို အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ေကာင္ေတြလဲ ပါတာေပါ့´
`အင္း´
`တေလာကဆုိရင္ စကိတ္စီးတဲ့ ငနဲတေကာင္ ေခ်ာ္လဲတာ အေတာ္နာသြားပုံရတယ္ကြ၊ ဒူးေခါင္းမွာလဲ ေသြးေတြကို ရဲေနတာပဲ´
`အင္း´
`တခါတုန္းကဆိုရင္လဲ ၿပိဳင္ဘီးစီး ေလ့က်င့္တဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ စက္ဘီးေမွာက္ေသးတာပဲ´
`အင္း´
`ဟိုတခါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုးသကြ၊ မ်က္စိမျမင္တဲ့ အဘြားၾကီးကြာ၊ ေတာင္ေ၀ွး တေဒါက္ေဒါက္နဲ႔ စမ္းတမ္းစမ္းတမ္း လမ္းေလွ်ာက္တာ ေမွာက္ရက္လဲပါေလေရာလား´
`အင္း´
`ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔က မင္းလိုေတာ့ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့လမ္းကို ကိုယ္အျပစ္ျပန္မတင္ဘူးကြ´
………….
`စကိတ္စီးတဲ့ေကာင္လဲ ေခ်ာ္သာလဲတာ၊ စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ျပန္ထၿပီး သူ စကိတ္စီးတာကို ပိုကၽြမ္းက်င္ေအာင္ ထပ္စီးတာပဲ´
…………..
`စက္ဘီးစီးတဲ့ ေကာင္မေလးလဲ ဒီလိုပဲ၊ မိန္းကေလးသာဆိုတယ္၊ တခ်က္မမဲ့ဘူးကြာ၊ လဲသြားတဲ့ စက္ဘီးကို ျပန္ထူၿပီး သူ႔အလုပ္သူဆက္လုပ္တာပဲ၊ ဟိုအဘြားၾကီးကေရာ ဘာထူးေသးလဲ၊ လဲက်သြားေတာ့လဲ သူလမ္းေလွ်ာက္ေနတာကို ဆက္ေလွ်ာက္တာပဲကြ´
……………
`ေအး၊ မင္းကို ငါေျပာခ်င္တာက၊ လမ္းဆိုတာ လူတုိင္းသြားတယ္၊ သြားတဲ့လူတိုင္း တၾကိမ္မဟုတ္ တၾကိမ္ေတာ့ ခလုတ္တိုက္မယ္၊ လဲက်မယ္ ဒါ ေလာကရဲ့ သဘာ၀တရား၊ နိယာမ တရားပဲကြ´
……………
`ဒါကိုပဲ မင္းက ခလုတ္ေလး တခါေလာက္တုိက္မိတာနဲ႔ ဒီလမ္းေၾကာင့္ ျဖစ္သေလးဘာေလးနဲ႔´
`က်ေနာ္ နာသြားတဲ့ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ပါဗ်ာ´
`ေအး၊ မင္းက ဒီလမ္းကိုေလွ်ာက္လုိ႔ ခလုတ္တိုက္မိတာကို ညည္းညဴေနတယ္၊ ေစာေစာ မင္းေျပာေနတာ ငါၾကားလိုက္ပါတယ္၊ မင္းကား၀ယ္ရင္ ဒီလမ္းကို မေလွ်ာက္ေတာ့ဘူးဆို၊ ဟုတ္လားကြ´
`ဟုတ္တယ္ေလ´
`မွတ္ထားကြ၊ ကားလမ္းမွာ အမွားတခ်က္ေတြ႔ရင္ေတာ့ မင္းအသက္ပါ ဇီ၀ိန္ေၾကြသြားမယ္´
`ဗ်ာ´
`မဗ်ာနဲ႔၊ မင္းေသေသခ်ာခ်ာ စဥ္းစားစမ္းပါ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`အခု မင္းခလုတ္တုိက္မိတာကို စိတ္မပ်က္ပဲ မင္းသြားခ်င္တဲ့ေနရာကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး သြားစမ္းပါကြာ၊ ဒီတခါ တိုက္မိရင္ ေနာက္တႀကိမ္ မတိုက္ရေအာင္ မင္းသတိထားေပါ့ကြ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ေနာက္တခု ထပ္ေျပာလိုက္မယ္ ကုိယ့္လူေရ၊ ခလုတ္ကိုေၾကာက္ေနရင္ မင္း ဘယ္လမ္းကိုမွ ေလွ်ာက္မေနနဲ႔ေတာ့´
`ဗ်ာ´

***

ေအးစိမ့္စိမ့္ ေလျပင္းတခ်က္ ၀ူးကနဲ တိုက္လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္တေယာက္ အေတြးထဲမွာ လမ္းနဲ႔ စကားမ်ားေနရာကေန လန္႔ႏိုးၿပီး လက္ရိွပစၥဳပၸန္ကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေမွာင္ေနပါၿပီ။ လမ္းကေလးကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ အေမွာင္ေတြၾကားထဲကပဲ က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္တဲ့ အၿပဳံးနဲ႔ ၾကည့္ေနသေယာင္ေယာင္။

က်ေနာ္ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ရပါအုံးမယ္။ ခလုတ္ေတြလဲ တိုက္ေကာင္းတိုက္ေနအုံးမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာပါပဲ။ လမ္းနဲ႔ ခလုတ္ဆိုတာက တြဲလ်က္ရိွေနတာပဲေလ။

***

ကလိုေစးထူး

17 comments:

Anonymous said...

နိဒါန္းကိုဖတ္လိုက္ကတည္းက ငါေတာ့ သြားျပီး ျဖစ္သြားတယ္ ။ ဘာေၾကာင့္ဆို အရင္က ပို႔စ္ေတြျပန္ဖတ္ျပီး ေပ်ာ္စရာေလးေတြမို႕ ၾကိဳက္တယ္ ေနာက္ပိုင္းကေတာ့ ဘာအေၾကာင္းေတြေရးလို႔ေရးမိမွန္းမသိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္မေက်နပ္ဘူး ဒါဆိုရင္ေတာ့ မတိုးတက္တာထက္ကို ေက်ာ္ျပီး ဆုတ္ယုတ္တဲ့ ဘက္ကိုေရာက္သြားျပီးျဖစ္မယ္ အစ္ကိုေရ့ း)။

လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ ရပါအုံးမယ္။ ခလုတ္ေတြလဲ တိုက္ေကာင္းတိုက္ေနအုံးမွာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဆက္ေလွ်ာက္ရမွာပါပဲ။ လမ္းနဲ႔ ခလုတ္ဆိုတာက တြဲလ်က္ရိွေနတာပဲေလ။

ဟုတ္ပါတယ္ လမ္းဆိုတာ ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္း ေခ်ာေမြ႕ခ်င္ေခ်ာေမြ႕ ေလာကလူသားေတြေလွ်ာက္ဖို႔ ေခၚဆိုၾကတ့ဲ အမည္နာမေလးတစ္ခုပဲ နာမည္က ေသခ်ာေတြးၾကည့္ တက္နင္းခံ အၾကိတ္ခံလိုက္ရတဲ့ နာမ္စား သူ႔နာမည္ “လမ္း ” တဲ့ ။

kay said...

ကိုေစးထူးေရ- အဲဒါေလး ဖတ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ သေဘာလဲ က်ခဲ့မိ တယ္။
အေပၚက..စာေရးဆရာၾကီး ေျပာတဲ့ စကားက.. အျမဲေတာ့ မမွန္နိုင္ဘူး ထင္ပါတယ္။ တခါတခါ.. အသက္ေတြၾကီး..အခ်ိန္ေတြ ေျပာင္းလာလို႕.. အသိညဏ္ပိုင္း ပိုတိုးတက္လာခ်င္ လာနိုင္ေပမဲ့.. ဖန္တီးမူ ပိုင္းက်ေတာ့.. လတ္ဆတ္မူေတြ ေတာင္ ေလ်ာ့ခ်င္ ေလ်ာ့သြားနိုင္တာပဲ။

ခင္မင္လ်က္-

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

ကိုေစးထူးေရ...
အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္.. ဒီပိုစ္႔ေလးကို ဟိုးး.. အရင္ ဘေလာ႔ မေရးျဖစ္ခင္က တစ္ခါ ဖတ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္..

မွတ္သားစရာ အႏွစ္ကေလးေတြ ျပန္ဖတ္ခြင့္ရတာ ေက်းဇူး အထူးအထူးပါ.. း)

ခင္မင္ေလးစားခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္

ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ said...

ကိုေစးထူး...

ပထမဦးဆံုး ရင္မွ လိႈက္လွဲစြာ ေက်းဇူးတင္ ဝမ္းသာမိေၾကာင္း ေျပာပါရေစ ရွင္ဗ်ာ...

ဒီ post ထပ္ဖတ္ခြင့္ရတဲ့ သူတိုင္းလည္း
ေက်နပ္မႈေတြ အျပည့္အဝ ရရွိႏိုင္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ...

ခလုတ္တိုက္တယ္.. နာက်င္တဲ့ ခံစားမႈက ရင္မွာလာကပ္တယ္.. ႏႈတ္က လူသားဆန္စြာ ညည္းတြားမိတယ္..

ရုတ္တရက္သူဟာ ေလာကႀကီးရဲ႕ နိယာမကို
စဥ္းစားဖို႔ ေမ့ေလ်ာ့သြားခဲ့ဖူးတယ္...

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကၽြန္မတို႔တေတြ လမ္းေတြေလွ်ာက္ရင္း... ခလုတ္ေတြတိုက္ရင္း...
လဲက်ရင္ျပထရင္း...

(မ်က္ႏွာကို မဲ့မိခ်င္မဲ့မိပါလိမ့္မယ္ လူသားေတြကိုးေနာ္...!!)

ဒီလိုနဲ႔ နိယာမကို အာရံုမွာကပ္ရင္း..
အၿပံဳးကိုျပန္လည္တူးေဖာ္ရင္း...
လမ္းေတြ ဆက္ေလွ်ာက္ ေနၾကရဦးမွာပါပဲေလ..

တစ္ေၾကာင္းခ်င္း ေက်ေက်နပ္နပ္ ထပ္ဖတ္သြားပါတယ္ အကိုေစးထူး..

ေလးစားခင္မင္ ခ်စ္ျခင္းအားျဖင့္...

Moe Cho Thinn said...

လမ္းနဲ႔ ခလုတ္က တြဲလ်က္ တဲ႔။
ဒါကိုကပဲ ဘ၀ ထင္ပါရဲ႔။ လဲ ရင္ ျပန္ထ၊ ခလုတ္ေတြကို ေက်ာ္နင္း သြားႏိုင္တဲ႔သူ ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။
အမ မဖတ္ဖူးေသးဘူး။ ျပန္ေဖာ္ျပေပးတာ ေက်းဇူးပဲ။

မီယာ said...

ကုိေစးထူးေရ အားရွိစရာပါ... ခလုတ္ေၾကာက္ရင္ လမ္းဆက္မေလွ်ာက္နဲ႔ ဆုိတာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ မခ်ိဳသင္းရဲ႕ အပ်င္းထူတမ္း ကစားေနတယ္... လမ္းကုိ ထမေလွ်ာက္ခ်င္ေသးဘူး

:P said...

မဖတ္ဖူးေသးဘူး.. ဒီပို႔စ္ေလးကို....
"လမ္းဆက္ေလွ်ာက္မယ္။"

Sein Lyan Tun said...

အသိပညာေပးတဲ့ပိုစ့္ေလး
ခလုတ္ေတြမ်ားတဲ့လမ္းကိုေတာ့ဆက္ေလွ်ာက္ရအံုးမွာပဲေလ
ေရွာင္ႏိုင္ရင္ေရွာင္
တိုက္ခဲ့ရင္လည္း အနာခံႏိုင္ေတာ့ႀကိဳးစားရမွာေပါ့ေလ
ခင္မင္ေလးစားစြာၿဖင့္
ဖိုးစိန္

ကလူသစ္ said...

ကလူသစ္ကေတာ႔ ခုေရးထားတာ ခုျပန္ဖတ္ၾကည္႔တာေတာင္ လံုး၀မေက်နပ္ဘူး။ ေတာ္လြန္းလို႔ေတာ႔မဟုတ္ဘူး။ ေတြးထား၊ ေရးထားတာကကို အဆင္မေျပလြန္းတာ :)

Anonymous said...

အဲဒီဆရာႀကီးက ေဒါက္တာလွေဖပါ။ သူကပညာရပ္ဆိုင္ရာ စာေတြကိုေရးေလ့ရွိသူမို ့အဲဒီစာေတြကို ညႊန္းပုံရပါတယ္။

Mhu Darye said...

မဖတ္ဖူးပါ။ လာဖတ္သည္။ း)

nu-san said...

ဒီပုိ႔စ္ေလးကုိ အရင္ က်ေနာ္ Blog မေရးခင္က ဖတ္ဖူးတယ္.. အေတြးအေခၚကုိလည္း ၾကိဳက္တယ္.. အခုတစ္ခါလည္း ေသခ်ာျပန္ဖတ္သြားပါတယ္ ကိုေစးထူးေရ.. :)

Unknown said...

Tag တဲ့ ကိုရင္ေနာ္ခင္ေလးငယ္ ကိုလည္းေက်းဇူးတင္ တယ္..။ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္လည္ခံစားၿပီး မွ်ေ၀ေပးတဲ့ အစ္ကို႕ကိုလည္းေက်းဇူးတင္တယ္...။

လမ္းဆံုးသြားတဲ့အခါက်ေတာ့လဲ တိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ခလုတ္ေလးေတြက အမွတ္တရေပ့ါအစ္ကိုရာ..။ မဟုတ္ဖူး လား.. :) ဒဏ္ရာၾကီးေလ အမွတ္တရ ပိုျဖစ္ရေလေပါ့..။ ႏွလံုးသားကို တိုက္မိတဲ့ ခလုတ္မ်ိဳးဆိုရင္ ပိုေတာင္.......။

မိုးခါး said...

အေတြးေလးေတြ သယ္သြားပါတယ္ ကိုေစးထူး း)

ဟနစံ said...

လမ္းနဲ႔ ခလုတ္ကို ၾကိဳက္တယ္။ အရင္ကလည္း ဖတ္ျပီး ၾကိဳက္တယ္။ အခုထပ္ဖတ္လည္း ၾကိဳက္တယ္။

ကိုယ္ေရးထားတာေတာ့ ကိုယ္ ျပန္ဖတ္ေလ့မရွိဘူး။
စေရးကတည္းကိုက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျဖစ္ေနတဲ့ မု(ဒ္) အရေရးတာဆိုေတာ့ ဟနလို အရူးအီးပန္း မု(ဒ္) ခဏ ခဏ ေျပာင္းေနတဲ့သူအေနနဲ႔က ေရးခဲ့ျပီးသားေတြကို ဘယ္လိုမွ ျပန္ခံစားလို႔မရ။ အဲဒီေတာ့ ေရးခ်င္ ခ်ေရးလုိက္တယ္။ စိတ္ထဲေပၚတဲ့ေနရာကို ပို႔လုိက္တယ္။ ေရြးခ်င္သူ ေရြး။ ဟိဟိ...ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေတာ့ ျပန္ကို မဖတ္ေတာ့ဘူး။ ငွဲငွဲ။ ငါ ေရးတာ လိုေသးတာပဲ..ဒီေနရာမွာ ဒါလည္း ထည္႔လုိက္ရမွာလို႔လည္း ေနာင္တေတြ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မပိုင္လား ကိုကိုရ။

P,T said...

ဒီ POST ကိုဖတ္ၿပီး ကလုိေစးထူးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊
ကၽြန္ေတာ့ကိုအားတစ္ခုေပးလုိက္တဲ့ POST ေလးပါပဲ။

rita said...

yes,, i do agree wt Kay
:)