Wednesday, October 10, 2007

အေ၀းေရာက္ ေခၽြး…

တေန႔မွာေတာ့ တလေနမွ တခါေလာက္သာ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ဂ်ီေတာ့ခ္မွာ က်ေနာ့္ကို ဒီလိုေျပာပါတယ္။

`ကသံလြင္၊ ခင္ဗ်ားအျမင္ေလး တပုဒ္ေလာက္ ေရးစမ္းပါအုံးဗ်ာ။ အခုတေလာမွာ စီေဘာက္စ္ေတြမွာနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတာကို´

`ဘာကိုတုန္းဗ်´

`ဒီလိုေလ၊ ႐ုရွေရာက္ တခ်ိဳ႔ စစ္ဘိုေတြက `မင္းတုိ႔က ႏိုင္ငံအတြက္ ေခၽြးဘယ္ႏွစ္စက္ထြက္ၿပီးၿပီ မို႔လို႔လဲ´ ဆိုတဲ့စကားကို ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုျမင္လဲ ဆိုတာပါ´

သူ အဲဒီေန႔က ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အဲဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ တျခားေရးခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ဦးစားေပးေနခဲ့တာလဲ ပါပါတယ္။

***

`မင္းတို႔က ႏိုင္ငံအတြက္ ေခၽြးဘယ္ႏွစ္စက္ ထြက္ၿပီးၿပီ မို႔လို႔လဲ´

ဒီစကားရဲ့ အတိမ္အနက္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ႐ိုးရိုးေလး ေတြးမိပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း ေျပာတဲ့အတုိင္းဆုိရင္ေတာ့ စစ္သားတေယာက္က အရပ္သားတေယာက္ကို ေမးတဲ့စကားေပါ့။ စစ္သားဆိုေတာ့ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္က ၾကမ္းတယ္။ ေရွ႕တန္းေတြဘာေတြ ထြက္ရတယ္၊ တခါတေလက်ရင္ အသက္ေတာင္ ေသခ်င္လဲ ေသသြားႏိုင္တယ္။ အရပ္သားဆုိတာကေတာ့ စစ္သားနဲ႔ ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ အဲဒါေတြက ေတာ္ေတာ္နည္းမယ္။

အဲဒီလို ပုံစံမတူတဲ့ ရွင္သန္မႈကို ျဖတ္သန္းလာၾကတဲ့ လူႏွစ္ေယာက္က ဆန္႔က်င္ဘက္ လမ္းတခုဆီကို ေလွ်ာက္ၾကတဲ့ အခါမွာ စစ္သားက သူျဖတ္သန္းလာခဲ့ရတဲ့ အေျခအေနကို ဂုဏ္ယူ၀့ံႂကြားလိုတဲ့ သေဘာ၊ ဒါမွမဟုတ္ တဖက္က သူနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္က ပုဂၢိဳလ္ကို စကားအရာအရ အႏိုင္ရခ်င္တဲ့ ဆႏၵ တခုခုနဲ႔ ေျပာလိုက္တာလုိ႔ပဲ ႐ိုး႐ိုးေလး ေတြးမိပါတယ္။

ကဲ၊ ဒါျဖင့္ ျမန္မာျပည္မွာ စစ္သားေတြေလာက္ အရပ္သားေတြက တုိင္းျပည္အတြက္ အလုပ္မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးလား။ စစ္သားေတြက တကယ္ကိုပဲ အရပ္သားေတြထက္ ပိုမိုၿပီး ေခၽြးစက္ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ ထြက္ေနတာလား။ ဘယ္သူကေရာ ေခၽြးစက္ေတြ တကယ္ထြက္ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတာလဲ ဆုိတာ က်ေနာ္တုိ႔ ေလ့လာၾကည့္ၾကပါစို႔။

***

တကယ္ေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ လူတိုင္းလူတုိင္းဟာ က်ရာေနရာကေန သူတို႔နဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့ တာ၀န္ကို ထမ္းေနၾကတဲ့ လူခ်ည္းပါပဲ။ ေက်ာင္းသားတေယာက္က စာသင္မယ္၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္က စာျပမယ္၊ အဆိုေတာ္တေယာက္က သီခ်င္းဆိုမယ္၊ သဘင္သည္ တေယာက္က ဇာတ္ကမယ္၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားက ဇာတ္ကားေတြ ႐ိုက္မယ္၊ ဒ႐ိုင္ဘာတေယာက္က ကားေမာင္းမယ္၊ အဲဒီလိုပါပဲ စစ္သားတေယာက္က စစ္တိုက္မယ္၊ စစ္ဆင္ေရးထြက္မယ္။ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ တုိင္းျပည္အတြက္ ေခၽြးစက္ကိုယ္စီ ထြက္ေနၾကတဲ့ လူခ်ည္းပါပဲ။

ေက်ာင္းသားတေယာက္အတြက္ သူသင္ယူတဲ့ ဘာသာကို အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးစားလို႔ ပင္ပန္းသြားတဲ့ ဦးေႏွာဏ္ဉာဏ္ဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ ေခၽြးစက္တခုနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူသလို စစ္သားတေယာက္က ေရွ႕တန္းကို သြားရလို႔ က်ရတဲ့ ေခၽြးစက္ကလည္း သူ႔ဘက္ကၾကည့္ရင္ေတာ့ တုိင္းျပည္အတြက္ပါပဲ။ ပုံစံျခင္းကြာတာ တခုပါပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ေက်ာင္းဆရာ၊ အဆိုေတာ္၊ ဇာတ္မင္းသား၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား၊ ဒ႐ိုင္ဘာ၊ ေနာက္ဆုံး ကုန္ၾကမ္း အထမ္းသမားက အစ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ တုိင္းျပည္အတြက္ ေခၽြးစက္ေတြ ထြက္ေနရတဲ့ လူခ်ည္းပါပဲ။

ေနာက္ထပ္ စဥ္းစားရမွာတခုကလည္း ျပည္သူျပည္သားေတြက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ေပးေနရတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးအျပားျပားေသာ အခြန္ေငြေတြဟာ အဲဒီ ေခၽြးစက္ ေပါင္းစုံက ထြက္လာတာပါပဲ။

ေက်ာင္းသားတေယာက္ လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ဆႏၵျပအေရးဆုိတာ၊ ျပည္သူတေယာက္ လမ္းေပၚထြက္ၿပီး ဆႏၵျပ ေတာင္းဆိုတာဟာ သူတို႔ ေပးဆပ္ေနရတဲ့ ေခၽြးစက္ေတြအတြက္ ရသင့္ရထုိက္တဲ့ အခြင့္အေရးကို ေတာင္းဆိုတာပါပဲ။

ဒီလိုဆိုရင္ အေ၀းေရာက္ ျမန္မာေတြကေရာ တုိင္းျပည္အတြက္ ေခၽြးဘယ္ႏွစ္စက္ ထြက္ၾကလို႔လဲ လို႔ ေမးစရာ ရိွပါေသးတယ္။ ဟုတ္ကဲ့၊ တိုင္းတပါးမွာ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက တိုးတက္မႈေတြမွာ အလိုက္သင့္ ေနမယ္ဆိုရင္ ေနလုိ႔ ရပါလ်က္နဲ႔ ကုိယ့္ႏိုင္ငံ၊ ကုိယ့္တုိင္းျပည္ကို သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ တုိင္းျပည္လို တိုးတက္ေစခ်င္တာ၊ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြနဲ႔ တန္းတူရည္တူ ျဖစ္ေစခ်င္တာ အစရိွတဲ့ စိတ္၊ အဲဒီစိတ္နဲ႔ သူတုိ႔ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာကေန မိခင္တုိင္းျပည္အေရး ရတက္မေအးစြာနဲ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ က်ရာေနရာကေန တာ၀န္ထမ္းေနၾကသူတုိင္းဟာ တုိင္းျပည္အတြက္ ေခၽြးထြက္ေနၾကသူခ်ည္းပါပဲ။

စစ္သားဆုိေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ အရပ္သားထက္စာရင္ ၾကမ္းတမ္းခ်င္လဲ ၾကမ္းတမ္းႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ အရပ္သားေတြရဲ့ ေခၽြးစက္ကုိ အမွီျပဳၿပီး ေလာေလာဆယ္မွာ ေခၽြးတစက္မထြက္ဘဲ အခန္႔သား ထိုင္စားေနၾကတာ၊ ေခၽြးစက္ေတြကို ေသြးကြက္ေတြအျဖစ္ ေျပာင္းလဲပစ္ေနတာက ဘယ္သူေတြလဲဆုိတာကေတာ့ က်ေနာ္ အထူးအေထြ ေျပာစရာလုိမယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။

ငါက အလုပ္လုပ္ရတာ ပိုၾကမ္းတမ္းလို႔၊ အသက္အႏၱရာယ္က ငါနဲ႔ ပိုနီးလို႔…၊ ဟုိေကာင္ေတြက အခန္႔သားေကာင္ေတြ၊ ငါတုိ႔ေလာက္ ဘယ္သူကမ်ား တုိင္းျပည္အတြက္ ေခၽြးထြက္မွာမို႔လို႔လဲ…၊ အစရိွတဲ့ ေလလုံးထြား စကားလုံးေတြနဲ႔ လူေတြကို ေပတံန႔ဲ လိုက္တုိင္းသလို စကားအႏိုင္ရၿပီးေရာ ေျပာတာမ်ိဳးဟာ တကယ္ေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာျပန္စဥ္းစားရင္ ကေလးဆန္လြန္းတဲ့ အေတြးပါပဲ။ တကယ္တမ္း တုိင္းျပည္အတြက္သာ လုပ္ေနတယ္ဆုိရင္ ကုိယ့္ေစတနာ ကုိယ္အက်ိဳးေပးမွာ ျဖစ္သလုိ တုိင္းျပည္အတြက္ပါဆိုၿပီး ညာ၀ါးၿဖီးျဖန္းေနရင္လည္း ျပည္သူေတြရဲ့ ဆန္႔က်င္ ပစ္ပယ္ခံရမွာ အေသအခ်ာပါပဲ။

***

ဒီပုိ႔စ္ကို ေရးၿပီးသမွ် ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္ က်ေနာ္လည္း ျပန္ေမးၾကည့္မိပါတယ္။

`မင္းကေရာ တုိင္းျပည္အတြက္ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေခၽြးထြက္ၿပီးၿပီလဲ´

ဟုတ္ကဲ့။ အခုေလးတင္ပဲ က်ေနာ့္အေတြးထဲက ေခၽြးေတြကို စာသားေတြအျဖစ္နဲ႔ စာဖတ္သူေတြအတြက္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။


ကလိုေစးထူး

12 comments:

Anonymous said...

ကိုေစးေရ
ဘုန္းဘုန္းတို႔ရဲ႔ ေသြးေတြေခၽြးေတြ
ျပည္သူေတြရဲ႔မ်က္ရည္စက္ေတြနဲ႔
သူတို႔ကေတာ႔ဒူဘိုင္းကိုအေပ်ာ္ခရီးတဲ႔

su wai said...

အကို႔ပို႔စ္ကို ဖတ္ၿပီးေတာ႔မွ ဆုေ၀လဲ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ေခၽြးဘယ္ႏွစ္စက္ ထြက္ခဲ႔ၿပီးၿပီလဲလို႔ ျပန္ေမးၾကည္႔မိတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာမွ ထိထိေရာက္ေရာက္ လုပ္မေပးႏိုင္ေသးေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာေတာ႔ ကိုယ္႔တုိင္းျပည္ကို တိုးတက္ေစခ်င္တဲ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြနဲ႔ပါ။ သူမ်ားတကာကို ႏွိပ္စက္ညွဥ္းပန္းလို႔ ထြက္ရတဲ႔ေခၽြးစက္ေတြထက္စာရင္ စိတ္ေဇာနဲ႔ထြက္ေနတဲ႔ ေခၽြးတစ္စက္က ပိုၿပီး တန္ဖိုးရွိမယ္လို႔ ထင္တာပဲေနာ္။

Anonymous said...

ကဲ..ကိုကလိုေရ။ တစ္ခ်ိဳ႕ဟာေတြက မွန္သလို တစ္ခ်ိဳ႕ဟာေတြက လိုေနတယ္လို႕ေတာ့ စဥ္းစားမိပါတယ္။ တပ္မေတာ္ထဲမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက တစ္ေနရာနဲ႔ တစ္ေနရာ...တစ္ဦးနဲ႔
တစ္ဦးမတူညီ ၾကပါဘူး။ ဒီလိုပဲ စစ္သားတစ္ေယာက္ ၊ လူတစ္ေယာက္ ဟာလည္း သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဘ၀နဲ႕ယွဥ္ျပီးေတာ့ ဆံုးျဖက္မွာပါ။ ေခၽြးဘယ္နွစ္စက္
ထြက္ျပီးသြားျပီလည္းလို႕ ဆိုရာမွာ လူ
တစ္ေယာက္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းေပၚမူ
တည္ပါတယ္။ တန္ဘိုးရွိတယ္ ၊ ဘယ္သူက သာတယ္
ဆိုတာကို မဆိုလိုခ်င္ပါဘူး။ ဥပမာ အေနနဲ႔ ကိုကလိုေျပာတာကို ျပန္စဥ္းစားျပီး ေျပာရရင္ စစ္သားကလဲြလို႕ ျပည္သူေတြ အားလံုးဟာ တိုးတက္ဖို႕ အခြင့္အေရး ရွိတယ္။ ကိုယ့္အခ်ိန္ ကိုယ္ပိုင္တယ္။ ကိုယ္
ရွာတဲ့ ပိုက္ဆံ နည္းနည္းမ်ားမ်ား ကိုယ္သံုးရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ခ်မ္းသာ သြားရင္ ....ဒီလူေတြဟာ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ေအာင္ျမင္ၾကီးပြားေနတဲ့ လူဆိုေပမဲ့ သူထြက္ခဲ့တဲ့ ေခၽြးဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ ပါခဲ့
ရဲ႕လားဆိုတာ စဥ္းစားေစခ်င္ပါတယ္။ သူဘ၀ ေကာင္းေအာင္ သူၾကိဳးစားျပီး ေသသြားခဲ့ရင္ေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုခ်င္တာက စစ္သားေတြက သူတို႕တပ္ထဲ ေရာက္မွ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းလည္းသြား
ေပမဲ့ အေျခခံအရင္းျမစ္ကို ျပန္ၾကည့္ရင္ အျပင္လူငယ္
ေတြထက္ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ပိုခဲ့ၾကပါတယ္။
မင္းတို႕က စစ္သားဆိုေတာ့ ...ဒီေလာက္ေတာ့ ရွိမွာေပ့ါ
လို႕ ေျပာလာၾကပါေသးတယ္။ မျငင္းပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ငါတို႕ေခၽြးစက္က ပိုတန္ဘိုး
ရွိတယ္လို႕လည္း ၀န္မခံပါဘူး။ ကိုကလို ေျပာသလို
အားလံုးက တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနၾကတယ္
ဆိုေပမဲ့ တကယ့္တကယ္တမ္း ေကာင္းစားသြားတာ
စစ္တပ္မွာ ဆိုလည္း လူနည္းစုပါ။ စစ္သားဆိုတာက
ျပည္သူတာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ျပီး လူတစ္ေယာက္ တစ္က်ပ္ရရင္ သူ႕ထဲက တျပားေလာက္ကို ဖယ္ျပီး ၊အဲဒီ
စစ္သားအတြက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခ ေပးတာပါ။ လစာေလး နွစ္ပဲ သံုးျပားေလာက္ကို မက္ျပီး စစ္ထဲမွာ
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္သားေတြ မရွိပါဘူးခင္ဗ်ာ။
သူတို႕လည္း ခ်မ္းသာခ်င္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတြ ရွာခ်င္ပါတယ္။ အေပ်ာ္အပါးေတြ မက္ပါတယ္။ ေဆြးမ်ိဳး
အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ မခဲြမခြာေနခ်င္ၾကပါတယ္။ စစ္သားမို႕လို ဒီလိုဟာမ်ိဳးေတြ မလုပ္နိင္ မျဖစ္နိင္ရင္လည္း ရွိေစေတာ့ ကုိကလိုေရ။ ဒါေပမဲ့
အျပင္မွာ ကိုယ့္မိသားစု သံုးဖို႕ ၊ ကိုယ့္သံုးဖို႕ ပိုက္ဆံရွာ
ေနလို႕ ထြက္လာတဲ့ ေခၽြးထက္ ၊ ဘာေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မွ မျဖစ္နိင္ေလာက္တဲ့ အခြင့္အေရးနည္းပါးလြန္းတဲ့ သူတို႕ေတြရဲ႕...ေခၽြးစက္ေတြက တန္းဘိုး မရွိရင္ေတာင္
ူတိုင္းျပည္ အတြက္ စစ္ထဲ ၀င္ခဲ့တဲ့ စိတ္က ျမတ္သလားလို႕ေတာ ထင္မိတယ္ဗ်ာ။

Anonymous said...

I just want to tell that my father had been working as a governement service in ministery 1
He worked as a clerk for his whole life ,working so hard for country..a lot of sweat..not one or two
For my sister ..she is still working as a doctor..in small town
Doing her job starting from morning until night ..even in midnight
Is their work or sweat do not worth like soliders's work?

Anonymous said...

ကို ကလိုေစထူး
ကဲဗ်ာ၊ တိုင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ
ၿမိဳ႕ေပၚက ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္နဲ႔ ေရွ႕တန္းမွာ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္ဆရာ၀န္ တစ္ေယာက္ ဘယ္သူ က ပိုၿပီး ေခၽြးထြက္လဲ၊ ဘယ္သူ က ပိုၿပီး အသက္အႏၱရယ္ ပိုရိွလဲ၊ ေတြးၾကည့္ေပါ့၊ၿပီးေတာ့ဗ်ာ စစ္သား အခ်င္းခ်င္း ကုေပးရတဲ့ ဆရာ၀န္ရတဲ့ လစာ ရိကၡာနဲ႔ အျပင္ေဆးခန္းဖြင့္ ရတဲ့ ၀င္ေငြ ဘယ္သူ က ပိုမ်ားလဲ၊၊ အခြင့္ အေရးခ်င္းႏိႈင္းယွဥ္ၿပတာပါ၊ ႏွစ္ေယာက္ စလံုး ကေတာ့ တိုင္းျပည္ အတြက္ အေရးပါပါတယ္၊၊ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ အျပင္ က ဆရာ၀န္မ်ားထက္ စာရင္ စစ္ထဲက ဆရာ၀န္ အမ်ားစုက တိုင္းျပည္ အတြက္ ပိုၿပီး ခံယူခ်က္ရိွတယ္ ဆိုတာပါပဲ၊၊

ကလိုေစးထူး said...

ဟုတ္ကဲ့။ အရင္ဦးဆုံး ၀န္ခံခ်င္တာကေတာ့ က်ေနာ့္ေရးသားခ်က္မွာ လုိအပ္ခ်က္ေတြ ရိွတယ္ဆိုတာပါ။ က်ေနာ္ဆိုလိုခ်င္တာက ထြက္လာတဲ့ ေခၽြးစက္ေတြရဲ့တန္ဖိုးကို ဘယ္သူက သာတယ္၊ ဘယ္သူက နာတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ခ်င္တဲ့ သေဘာ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သားလဲ ေခၽြးထြက္တယ္။ အရပ္သားလဲ ေခၽြးထြက္တယ္။ ေခၽြးထြက္ရတဲ့ ပုံစံမတူဘူး။ ဒါေပမယ့္ `မင္းတုိ႔က ေခၽြးဘယ္ႏွစ္စက္ တုိင္းျပည္အတြက္ ထြက္ၿပီးၿပီလဲ´ လို႔ စစ္သားတေယာက္က အရပ္သားတေယာက္ကို ေမးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ စစ္သား ေခၽြးထြက္သလို အရပ္သားလဲ ေခၽြးထြက္တယ္ဆိုတာကို ေျပာခ်င္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ အဲဒါကို ေရးတာ မထိမိဘူး ျဖစ္သြားတယ္။

တခုေတာ့ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အခု ေရးလိုက္တာက `မင္းတုိ႔ စစ္သားေတြေခၽြးထက္ ငါတုိ႔ အရပ္သားေခၽြးက သာတယ္´ ဆုိတဲ့ ဦးတည္ခ်က္ကို ရည္ရြယ္ၿပီးသြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကုိယ့္အတြက္ ဘာေမွ်ာ္မွန္းခ်က္မွ မရိွဘဲနဲ႔ တုိင္းျပည္ခ်စ္စိတ္နဲ႔ စစ္ထဲ၀င္ၿပီး အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး ေပးဆပ္ေနတဲ့ ျပည္သူအေပၚ ေမတၱာထားတဲ့ ျပည္သူ႔စစ္သားတေယာက္ ထြက္တဲ့ ေခၽြးကို က်ေနာ္တုိ႔ အလြန္တန္ဘုိးထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အျမင္အရကိုပဲ အခြင့္အေရးေတြ ရေနတဲ့၊ ေနာင္လည္း အခြင့္အေရးေတြ အမ်ားၾကီးရလာႏိုင္စရာ လမ္းေၾကာင္းကို ျမင္ေနတဲ့ အခြင့္ထူးခံ စစ္သားက အရပ္သားတေယာက္ စစ္တပ္ကို ဆန္႔က်င္မိတာနဲ႔ပဲ `မင္းတို႔က တိုင္းျပည္အတြက္ ေခၽြးဘယ္ႏွစ္စက္ထြက္ၿပီးၿပီလဲ´ ဆုိၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ တျခားေသာ တန္ဘုိးရိွ စစ္သားလုိလုိ ဘာလုိလို ေရာေယာင္တန္ဘုိးအထားခံေစခ်င္တာကိုေတာ့ ဆန္႔က်င္ပါတယ္။

ေခၽြးခ်င္းသာ ႏိႈင္းက်စတမ္းဆိုရင္ ဥပမာ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးက မျပည့္မစုံေက်ာင္းေလးမွာ ေျမျဖဴမႈန္႔ေတြကို ေန႔စဥ္ရွဳရိွဳက္ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္တပည့္ေတြ စာတတ္ေအာင္ အာေပါက္မတတ္သင္ရလုိ႔ ထြက္လာတဲ့ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ရဲ့ ေခၽြးရဲ့ တန္ဖိုးက က ျပည္သူ႔ဘ႑ာကို လာဘ္စားေနတဲ့ စစ္ဘုိခ်ဳပ္တေယာက္ရဲ့ ေခၽြးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာမွာပါ။ ဆိုလိုတာကေတာ့ အသာရစတမ္းသာ ျငင္းၾကမယ္ဆိုရင္ ၿပီးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကက အေကာင္းဆုံးနဲ႔ အလယ္အလတ္အက်ဆုံး အေတြးအျမင္ ရိွဖို႔လုိ႔ က်ေနာ္ျမင္ပါတယ္။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ တန္ဖိုးရိွတဲ့ မွတ္ခ်က္ေပး ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြအတြက္ ၀င္ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာက္လဲ က်ေနာ့္စာေတြမွာ တခုခု လုိအပ္ခ်က္ရိွရင္ အခုလိုပဲ ေထာက္ျပပါ။ Open mind ပါပဲ။

pandora said...

မည္ကာမတၱတန္ဖိုးေတြထက္ တကယ့္အႏွစ္သာရ တန္ဖိုးက အေရးပိုႀကီးတာပဲ။ ညာေတာ့ မညာစတမ္းေပါ့။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသိဆံုးေတြပဲ။ ကိုယ့္ေခၽြးတန္ဖိုး ကိုယ္တကယ္သိၿပီးရင္ေတာ့ ဘာမွ အျငင္းပြားဖြယ္ မရွိပါ။
ဒီပို႕စ္အတြက္ ေက်းဇူးပါ ကိုေစးထူး။

သုလြန္းအိမ္ said...

ကိုေစးထူးေရ ..

အကို႔ Post ေလးကို ဖတ္ၿပီး သေဘာက်လို႔ comment ေလးတစ္ခ်ိဳ႕ေရးခဲ့ပါရေစ။ အသက္အႏၱရာယ္ နဲ႔ နီးတဲ့ အလုပ္မွ ေခၽြးထြက္တယ္ေခၚတာလား၊ ႏုိင္ငံအတြက္ေပးဆပ္တယ္ ေခၚတာလား၊ ႏုိင္ငံ၀န္ကို ထမ္းတယ္ ေခၚတာလား လုိ႔ ေမးခ်င္လာပါတယ္။ ႏုိင္ငံသားတုိင္းက သူတတ္ႏုိင္တာကို ႏုိင္ငံအတြက္ ထမ္းေဆာင္ေနတယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ လူတိုင္းမွာ ေ႐ြးခ်ယ္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဆရာ၀န္က ဆရာ၀န္ျဖစ္ဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့လို႔၊ အင္ဂ်င္နီယာက အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ဖို႔ ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့လို႔၊ စစ္သားက စစ္သားျဖစ္ဖို႔ စတဲ့ ကိုယ္ပိုင္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့လို႔ ျဖစ္လာခဲ့ရတာပါ။ တိုင္းျပည္တာ၀န္ထမ္းတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ကိုယ္ႏုိင္ရာတာ၀န္ထမ္းတဲ့ စိတ္ထားခ်င္း အတူတူပါပ တုိင္းျပည္တစ္ခုမွာ ဆရာ၀န္မရွိလို႔မျဖစ္ပါ၊ စစ္သားမရွိလို႔မျဖစ္ပါ၊ ေက်ာင္းဆရာမရွိလို႔ မျဖစ္ပါ၊ စသည္ စသည္ ႏုိင္ငံအတြက္လိုအပ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ မရွိလို႔ မျဖစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္တဲ့လမ္းကိုေတာ့ ထုိ၀န္ထမ္းက တာ၀န္ယူရပါမယ္။ စစ္တပ္ထဲ၀င္ခဲ့ရင္ေတာ့ ႏုိင္ငံကို ကာကြယ္ေရးတာ၀န္ယူရပါမယ္။ စစ္သားလုပ္ရင္ ေသေဘးနီးတယ္ဆိုတာ သိရက္နဲ႔ ကိုယ္က ႏုိင္ငံကာကြယ္ေရးတာ၀န္ထမ္းခ်င္လို႔ ေ႐ြးခဲ့တာေလ။ ဒီလမ္းကို ဘယ္သူက အတင္းေ႐ြးခိုင္းခဲ့လို႔လဲ(ကိုယ့္မိဘကေ႐ြးခိုင္းတာလို႔ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔)ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ႏုိင္ငံတာ၀န္ထမ္းဖို႔ လာၾကတာ။ ႏုိင္ငံ၀န္ေဆာင္တယ္ဆိုတာနဲ႔တင္ ေလးစားဖို႕ေကာင္းေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ႏုိင္ငံ၀န္ထမ္းတိုင္းက်တဲ့ေခၽြးစက္တိုင္း ညီမွ်တဲ့တန္ဖိုးရွိတယ္လို႔ ယူဆပါတယ္။ ဒါဆိုထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္က သင္ေပးတဲ့ပညာနဲ႔ ႏုိင္ငံတာ၀န္ထမ္းတယ္တဲ့ .. ႏုိင္ငံေတာ္ဆိုတာ ဘာလဲ? ဘယ္သူေတြလဲ? ျပည္သူေတြကိုေျပာတာပါ။ ျပည္သူမရွိရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုတာလဲ မရွိပါဘူး။ ႏို္င္ငံ၀န္ထမ္းတုိင္းကို လခေပးေနတာ ႏုိင္ငံအႀကီးအကဲမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီျပည္သူေတြေပးတဲ့ အခြန္က ႏုိင္ငံဘ႑ာပါ။ ဒီႏုိင္ငံ ဘ႑ာေတြနဲ႔ ပညာသင္ေပးတယ္၊ အလုပ္တာ၀န္ေပးအပ္ၿပီး ၀န္ထမ္းလစာေပးတယ္၊ စတာေတြလုပ္တယ္။ ကိုယ့္စီးပြားကိုယ္လုပ္ေနတဲ့လူေတြကိုလဲ ျပည္သူေတြလို႔ေခၚပါတယ္။ အဲဒီျပည္သူေတြလဲ ေခၽြးထြက္တယ္။ သူတို႔ထြက္တဲ့ေခၽြးနဲ႔ရတဲ့ေငြကို ခင္ဗ်ားတို႔ ႏုိင္ငံ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ လခေပးႏုိင္ဖို႔ အခြန္ေတြေပးေနတယ္။ ႏုိင္ငံအတြက္ ေခၽြးထြက္ေနရပါတယ္ဆိုတဲ့ စစ္သားမ်ားရွင္ - အဲဒီလူေတြမရွိရင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေျပာေနတဲ့ စစ္သားေကာင္းေတြ ေခၽြးမထြက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ႏုိင္ငံသားေကာင္းတိုင္း စားေနတဲ့ ထမင္းဟာ ျပည္သူေကၽြးတဲ့ထမင္းပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဘိုးေအဗိုလ္ခ်ဳပ္မႉးႀကီးေတြေပးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီလိုပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ဟာ ႏုိင္ငံ၀န္ထမ္းျဖစ္သလို ျပည္သူလဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္သူဆိုတာ ျပည္သူ႕ဘ႑ာကို စီမံခန္႔ခြဲေပးတဲ့ ျပည္သူ႕၀န္ထမ္းတစ္ဦးပဲျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေပးတဲ့ ဆန္ကိုစားေနတဲ့ ၀န္ထမ္းနဲ႔ျပည္သူဟာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အမွီသဟဲျပဳေနရပါတယ္ ဆိုတာကို သိေစခ်င္ပါတယ္။

ဒီ post အတြက္ ကိုေစးထူးကိုလဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

Anonymous said...

I strongly agree with you for all the points you mentioned in this article. I have the same thinking like you do.

Anonymous said...

အင္း...ဒီလိုဆိုရင္ေတာ့ နည္းနည္းေျပာစရာ ျဖစ္လာပါတယ္။ ေတာ့တိုးခ်န္ေရ။ လူတိုင္းလူတိုင္းက
ျဖစ္တည္ရာ ဘ၀မွာ တိုးတက္ခ်င္ၾကတယ္ ၊ ခ်မ္းသာခ်င္
ၾကတယ္။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ၾကတယ္ မဟုတ္လားဗ်။ ေတာ့တိုးခ်န္ ေျပာသလို ...မိဘက အတင္း၀င္ခိုင္းတာ
လည္းမဟုတ္သလို၊ စစ္တပ္ကလည္း ရိုက္ျပီး ၀င္ခိုင္း
တာမဟုတ္ပါဘူး။ နိင္ငံေတာ္ ကာကြယ္ေရး တာ၀န္
ထမ္းခ်င္လို႕ တပ္မေတာ္ထဲကို ၀င္ခဲ့ၾကေပမယ့္.....အျပင္ျပည္သူေတြလို လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ ၊ စီးပြား
ရွာနိင္မႈေတြ ဘယ္မွာ လုပ္နိင္လို႕လည္း ခင္ဗ်ာ။ ဒီအတြက္ သူတို႕ဟာ ျပည္သူက ေကၽြးတဲ့ ထမင္းကိုေတာ့ စားေသာက္ခြင့္ရွိပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ၾကီး
ေပးတယ္လို႕လည္း မေျပာၾကပါဘူး။ သူမေကာင္းရင္
သူဇတ္သူသိမ္းပါလိမ့္မယ္ ခင္ဗ်ာ။ ေသေဘးနီးမွာ သိရက္နဲ႔ အခြင့္အေရးဆံုးရႈံးမွာ သိရက္နဲ႕ ရွာရွည္ျပီး တပ္မေတာ္ထဲ ၀င္တာ....လို႕ေတာ့ မဆိုလိုေစခ်င္ပါဘူး။
သူလည္း အသိၫဏ္ရွိတာပဲဗ်ာ။ လူတိုင္းေသမွာ ေၾကာက္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တပ္မေတာ္ဆိုတာလည္း
ေပၚလာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အသက္နဲ႔ရင္းထားၾကတာပဲဗ်ာ။ အဲဒီအတြက္ တန္လို ျပည္သူက ထမင္းေကၽြးတာ။ ဇတ္လမ္းက ျပီးေနပါျပီ။ ျပည္သူေတြ မရွိရင္ စစ္သားမရွိသလို ၊ စစ္သားမရွိရင္လည္း တုိင္းျပည္မတည္ျမဲပါဘူး။ ဒီေတာ့ ေတာ့တိုးခ်န္ေရ တေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ကုညီေနၾကတာပဲ ဗ်ာ။ ရွာရွည္ျပီး ေသမွာ သိရက္နဲ႔ တပ္မေတာ္ထဲ ၀င္ၾကတာလို႕ေတာ့ မေျပာပါနဲ႔လို႕ ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။

ပိုစ့္အတြက္ ေက်းဇူးပါ။ ကိုကလိုေရ

Anonymous said...

"It is worth to eat the rice from civilians doesn't mean it is worth to kill the civilians",soldier.The words u mean Naing Gan Daw is ur step-fathers; not for the whole body representing who are the people of a country.Don't confuse the words Dictatorship and Naing Gan Daw.

Mg Mg Lu said...

gone r the day of those who think sweat = work done... I pitty those small Bos with little brain. They try to think hard.. but only can produce useless shit and still think they r doing a good job..