ေရြးေကာက္ပြဲည...

`ဒီေန႔မွာ က်ေနာ္တုိ႔ ရွဳံးသြားလို႔ စိတ္ပ်က္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မနက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံေကာင္းဖို႔အတြက္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ရမယ္´

အရွဳံးသမား ရိြဳင္မက္ကိန္းက အရီဇိုးနားျပည္နယ္၊ ဖီးနစ္ၿမိဳ႔မွာ အထက္ပါ မိန္႔ခြန္းကို ေျပာေနခ်ိန္မွာပဲ ခ်ီကာဂိုၿမိဳ႔မွာေတာ့ ဘားရက္အိုဘားမားရဲ့ အႏိုင္ရလဒ္အတြက္ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ အေမရိကန္ျပည္သူေတြ ေအာင္ပြဲခံေအာ္ဟစ္လို႔ ေနပါၿပီ။

`အိုဘားမားကုိ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဂုဏ္ယူပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္´

ဘာမွမျဖစ္သလို အားတင္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ရိြဳင္မက္ကိန္းရဲ့ တခ်က္တခ်က္မွာ တိမ္၀င္သြားတဲ့ အသံက အရွဳံးသမားတေယာက္ရဲ့ ခံစားခ်က္ကို အထင္းသား ေပၚလြင္လို႔ ေနေလရဲ့...။

***

အခု က်ေနာ္ ဒီစာကို ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ့ အေမရိကန္ သမၼတေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္မွာ အိုဘားမားက ၃၃၈၊ မက္ကိန္းက ၁၅၅ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အႏိုင္ရဖုိ႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ အေရအတြက္က ၂၇၀ ေနရာမုိ႔ အိုဘားမားက မဲေရတြက္ဖုိ႔ တခ်ိဳ႔ျပည္နယ္ေတြ က်န္ေနသည့္ တုိင္ေအာင္ မက္ကိန္းကို ျပတ္ျပတ္သားသား အႏိုင္ယူလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တက္ဂ္ဆက္ ျပည္နယ္မွာ မက္ကိန္းက အႏိုင္ရၿပီးေတာ့ သူ႔အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အနည္းငယ္ ရိွေနခဲ့ေသးေပမယ့္ ဖေလာ္ရီဒါနဲ႔ ကယ္လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္ေတြမွာ အိုဘားမား အႏိုင္ရသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီမိုကရက္ေတြ ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ၾကပါၿပီ။

ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခုလို သမၼတေရြးေကာက္ပြဲနဲ႔ ႀကဳံႀကိဳက္ရတာဟာ ထူးတဲ့ကံတမ်ိဳးလို႔ပဲ ေျပာရမလား...။ သူတုိ႔ႏိုင္ငံသားေတြရဲ့ ကုိယ့္ႏိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္မယ့္ လူအေပၚ လြတ္လပ္စြာ၊ အေႏွာင္အတည္းကင္းစြာ၊ အၿခိမ္းေျခာက္ခံရမႈ ကင္းစြာ၊ အက်ပ္ကုိင္ခံရမႈ ကင္းစြာ၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပတ္ျပတ္သားသား မဲေပးႏုိင္ၾကတာေတြ၊ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုႏိုင္ၾကတာေတြကို ေတြ႔ရ၊ၾကားရတာ အေတာ္ႀကီးကို အားက်စရာ ေကာင္းလွတယ္။

လူတေယာက္က သူ႔ဘာသာသူ ဘယ္အေၾကာင္းနဲ႔ပဲ ႀကိဳက္ႀကိဳက္ သူႏွစ္သက္ရာ သမၼတေလာင္းကို ဘယ္သူတဦးတေယာက္ရဲ့ အေႏွာက္အယွက္ မရိွပါဘဲ လြတ္လပ္စြာ မဲေပးႏိုင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႏွစ္သက္စရာ ေကာင္းလိုက္ပါသလဲ။ မနက္ကဆို က်ေနာ့္ အလုပ္ရွင္နဲ႔ က်ေနာ္ အလုပ္အတူတူ တြဲလုပ္ျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကို ေမးမိတယ္၊ `ခင္ဗ်ား ဘယ္သူ႔ကို မဲေပးမလဲ´ ဆုိေတာ့ သူက `မက္ကိန္းပဲေပါ့ကြ´ တဲ့...။ သူ မဲေပးရမယ့္ အေၾကာင္းျပခ်က္က မက္ကိန္းႏိုင္ရင္ သူ အခြန္ေပးရ သက္သာမွာမုိ႔လို႔တဲ့...။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူႀကိဳက္တဲ့ မက္ကိန္းကို သူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတာ့ မဲေပးလိုက္ရတာပဲ။ ႏိုင္တာ မႏုိင္တာကေတာ့ အမ်ားရဲ့ ဆႏၵအေပၚ မူတည္တာေပါ့။

***

ေရႊျပည္ၾကီးမွာ ေနခဲ့ရစဥ္ က်ေနာ္ အသက္ ၁၅ ႏွစ္သားေလာက္တုန္းကလဲ ေရြးေကာက္ပြဲ ဆုိတာကို ႀကဳံရဖူးတယ္။ အသက္ ၁၅ ႏွစ္ဆုိေတာ့ မဲေပးလို႔ေတာ့ မရဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ မဲဆြယ္ၾက၊ စည္းရုံးၾကတာေတြကိုေတာ့ ေတြ႔ခဲ့၊ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ `ခေမာက္မွ ခေမာက္ပဲေဟ့´ ဆိုတဲ့ အားတက္သေရာနဲ႔ အားေပးၾကတဲ့ က်ေနာ့္ အေမအေဖအရြယ္၊ ဦးေလးအရြယ္ေတြရဲ့ အဲဒီတုန္းက အားတက္သေရာဟန္ေတြကို ျမင္ခဲ့ရတယ္။

ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္တဲ့ေန႔မွာ `စပါးႏွံ ပါတီက လူႀကီးက သူ႔အိမ္မွာ ထမင္းေကၽြးတယ္ေဟ့´ ဆုိလို႔ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြ သြားစားေသးတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ကေလးမို႔ မေကၽြးဘူး...တဲ့။ ျပန္လွည့္လာရတယ္။ သြားစားတဲ့ လူႀကီးေတြကေတာ့ `ငါေတာ့ သူဖိတ္ေကၽြးတာ စားတာစားတာပဲ၊ ဒါေပမယ့္ မဲကေတာ့ ခေမာက္ကိုပဲ ထည့္ခဲ့တယ္´ ...တဲ့။ ေရြးေကာက္ပြဲ လုပ္တဲ့ေန႔ၾကမွပဲ ကြက္က်ားမိုး သဒၶါေပါက္တဲ့ ဟိုစပါးႏွံလူႀကီးၾကားရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရွာမွာပဲ။

`ခေမာက္ေတြ ႏိုင္တယ္ကြ´ ဆိုၿပီး လူႀကီးေတြ ေပ်ာ္ၾကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ကေလးေတြလဲ လိုက္ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတာပဲ။

***

အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲေန႔ ႏို၀င္ဘာ ၄ ရက္ေန႔မွာေတာ့ အေျပာင္းအလဲကို လိုလားတဲ့ အသက္ ၄၇ႏွစ္ အရြယ္၊ လူငယ္သမၼတေလာင္း တေယာက္က ေအာင္ပြဲခံႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူ သူ႔ႏိုင္ငံနဲ႔တကြ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရး ဇာတ္ခုံကို ထက္ျမက္တဲ့ အေတြးေတြနဲ႔အတူ ေခါင္းေဆာင္ စီမံေတာ့မယ္။ လြတ္လပ္စြာ မဲဆြယ္လို႔ လြတ္လပ္စြာ မဲေပးမႈေတြနဲ႔အတူ ေအာင္ပြဲရခဲ့ၿပီ။

က်ေနာ္တုိ႔ ေရႊျပည္ၾကီးရဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ တုန္းကလဲ အသက္ ၄၅ႏွစ္အရြယ္ ထက္ျမက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဦးေဆာင္တဲ့ ပါတီကို လူထုက ျပတ္ျပတ္သားသား ေထာက္ခံမဲ ေပးခဲ့ၾကတယ္။ လြတ္လပ္စြာ မဲဆြယ္ခြင့္မရခဲ့သလို ညစ္ပတ္မႈေတြၾကားက ႏုိင္ခဲ့ရတာ...။

ဒါေပမယ့္...။

အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ အခုအခ်ိန္ထိ ... ... ...။


ကလုိေစးထူး