Tuesday, November 18, 2008

နည္းေရြ႔႕မ်ားဟူ...

က်ေနာ့္ရဲ့ အသက္ခပ္ငယ္ငယ္ ျပန္အမွတ္မိႏုိင္ဆုံးေသာ ကာလတခုကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ က်ေနာ္ အသက္ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းက မိဘမ်ားက ကေလးကဗ်ာေလးေတြ သင္ေပးခဲ့တာ၊ ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ၀လုံးကေလးေတြ ဆြဲခိုင္းလို႔ က်ေနာ္ဆြဲလာတဲ့ ၀လုံးေလးေတြက ၀ျပားေလးေတြပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ျပတ္ေလးေတြပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မိဘေတြက ပီတိအေပ်ာ္ေတြနဲ႔ ၾကည္ႏူးေနၾကတာကို စိတ္ထဲမွာ ေရးေရးျပန္ျမင္မိတယ္။

ေက်ာင္းေနရမယ့္ အရြယ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းစိမ္း၀တ္စုံ အသစ္ေလးကို ႂကြႂကြရြရြ ၀တ္လုိ႔ မိဘေတြလက္ကို ခပ္တင္းတင္းဆြဲၿပီး ေက်ာင္းကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သြားခဲ့တာ...။ ခဲတံေတြ ေပ်ာက္လြန္းလို႔ လည္ပင္းမွာ ခဲတံဆြဲႀကိဳးေလး တန္းလန္းနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ။ ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ အဆိုခိုင္းတဲ့ ကေလးကဗ်ာေတြကို သူတကာထက္ အသံပိုက်ယ္ေအာင္ အားပါးတရ ေအာ္ဆိုခဲ့တဲ့ ကေလးဘ၀ကို တမ္းတမ္းတတနဲ႔ ျပန္သတိရမိပါရဲ့...။

***

အခုေတာ့ ကေလးဘ၀ဆုိတာဟာ စိုင္းထီးဆုိင္ ဆုိခဲ့တဲ့ သီခ်င္းထဲကလိုပဲ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရႏိုင္တဲ့ `ေပ်ာက္ဆုံးသြားေသာ နိဗၺာန္ဘုံ´ ျဖစ္ခဲ့တာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ဒါေပမယ့္ ... ... ...။

ကေလးေတြ...၊ အျပစ္ကင္းတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ ကေလးေလးေတြ။ တခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ကေလးေလးေတြ။ သူတုိ႔ေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာထားေပၚမွာ အတၱေတြ၊ မာန္မာနေတြ၊ ေစာင္းေျမာင္းျငဴစူျခင္းေတြ၊ အညိဳးအေတးေတြရဲ့ အရိပ္အေယာင္ေတြ ရိွဖုိ႔ေ၀းလုိ႔ ကူညီကယ္မမယ့္သူ တေယာက္တေလကုိ ေက်းဇူးအတင္ႀကီး တင္ခ်င္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးေတြ။

က်ေနာ့္ ငယ္ဘ၀ကုိ ျပန္သတိရမိရင္ ကေလးဘ၀ဆိုတာကို တမ္းတမ္းတတ သတိရမိတာ မွန္ေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြရဲ့ မ်က္ႏွာေလးေတြကို အမွတ္တမဲ့နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ ေတြ႔မိ၊ ျမင္မိရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ျပန္ျပန္ တမ္းတေနတဲ့ အပူအပင္ကင္းကင္းနဲ႔ ေက်ာင္းေနခဲ့ရတဲ့ ဘ၀မ်ိဳးကို သူတို႔မွာေတာ့ မပိုင္ဆိုင္ၾကရရွာပါလားဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ က႐ုဏာသက္စိတ္ ျဖစ္ရတယ္။

တိုးတက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေတြမွာေတာ့ သက္ဆိုင္ရာ အစိုးရေတြက ဒါကုိ အာ႐ုံစူးစူးစိုက္စိုက္နဲ႔ အေလးထားၿပီး အဲဒီလို ကေလးေတြရဲ့ အနာဂတ္ေရးအတြက္ ေစာင့္ေရွာက္ေရးဌာနေတြ အေသအခ်ာဖြင့္လွစ္ထားေလေတာ့ သူတို႔ဆီက ကေလးေတြမွာေတာ့ ေပ်ာ္လို႔ပါးလို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာကေတာ့ ... ... ...။

***



မဂၤလာသာစည္ ေက်ာင္း...တဲ့။

သာစည္ၿမိဳ႔မွာ ေျမၿပိဳၿပီး ၿမိဳ႔သစ္အသြင္ျဖစ္ေနတဲ့ ေက်းရြာကေလးမွာ တည္ထားတဲ့ အဲဒီေက်ာင္းကေလးမွာ ပညာသင္ေနၾကတဲ့ ကေလးေလးေတြရဲ့ ပုံပါ။

ဒီကေလးေတြဟာ ေသခ်ာတာကေတာ့ က်ေနာ့္ငယ္စဥ္ ကေလးဘ၀တုန္းကလို ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဘ၀မ်ိဳးကို ပုိင္ဆိုင္မေနတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ မိဘေတြက ခ်ိဳ႕ငဲ့ရွာေလေတာ့ အခမဲ့ပညာသင္လုိ႔ရႏိုင္ရာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမွာပဲ ပညာသင္ၾကရသူေလးေတြပါ။ ဒီၾကားထဲ ပညာ့တန္ဖိုးကို နားလည္အားဖို႔ထက္ ၀မ္းေရးအတြက္ ကုိယ့္ရင္ေသြးကုိကုိယ္ အရြယ္မတိုင္မီ ဖားရွာငါးရွာ အထြက္ခိုင္းေနရတဲ့ မိဘတခ်ိဳ႔ကုိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သဃၤန္းႀကီး တလႊားလႊားနဲ႔ စည္း႐ုံးၿပီး ကေလးေတြကို ေက်ာင္းအတက္ခိုင္းရတာ ရိွပါေသးတယ္။ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္း ရင္ေသြးငယ္ေလးေတြရဲ့ ေနာင္ေရးအတြက္ ေလာကုတၱရာေရးထက္ ေလာကီေရးရာအတြက္ ရတက္မေအးႏိုင္ရတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ့ ေစတနာတရားကို ဦးခိုက္မိပါရဲ့...။

`က်ေနာ္ ေငြနည္းနည္းေလာက္ အဲဒီေက်ာင္းအတြက္ လွဴခ်င္လုိ႔ပါ´ လုိ႔ ေျပာခိုက္မွာ အဲဒီေက်ာင္းက ကေလးေတြအတြက္ တခုခုေသာ အလွဴေငြ ရလုိရျငား ဘေလာ့ဂ္ေလး တခု လုပ္ထားသူက ၀မ္းသာအားရနဲ႔ `ေက်းဇူး အရမ္းတင္လိုက္တာ´ လို႔ ေျပာရွာတယ္။ သူတင္တဲ့ ေက်းဇူးဟာ က်ေနာ့္ကို ေက်းဇူး တင္တာသက္သက္ထက္ ဟိုဘက္က ကေလးေတြအတြက္ တခုခုေသာ အကူအပ့ံေလးေတာ့ ရၿပီဆုိၿပီး ေပ်ာ္ေနမယ့္ ပီတိအေပ်ာ္လုိ႔ စိတ္ထဲကေန ခံစားမိပါတယ္။ `က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာလဲ ဒီေက်ာင္းအေၾကာင္းကို တင္ထားၿပီး တျခားလွဴလိုသူေတြ ရိွလုိရိွျငား တင္ပါရေစ´ လို႔ ထပ္ေျပာေတာ့ `ဒါဆိုရင္ေတာ့ သာဓု ေျခာက္ခါေခၚၿပီး ေက်းဇူးတင္လိုက္မယ္´ လို႔ ျပန္အရႊမ္းေဖာက္ပါတယ္။

ေငြလွဴမယ့္ အေၾကာင္း ေျပာေနခိုက္မွာတင္ကို က်ေနာ္ရဲ့ အလွဴေငြဟာ ကေလးေတြအတြက္ ထမင္းတလုပ္မ်ား ျဖစ္ေလမလား၊ ခဲတံ တေယာက္တေခ်ာင္းစီေလာက္မ်ား ျဖစ္မွာလား၊ အ၀တ္ကေလး တထည္စီေလာက္ ရႏိုင္မလားလို႔ ေတြးေနရတာကိုက ၾကည္ႏူးေနခဲ့ရပါတယ္။

***

`အားလုံး ၿပီးပါၿပီ။ ေငြလႊဲကုဒ္နံပါတ္ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္ပါ´

ေငြလက္ခံ စာရင္းသြင္းတဲ့ စာေရးမ ျပန္ေပးတဲ့ ျဖတ္ပိုင္းေပၚက ဂဏန္းဆယ္လုံးကို မမွားရေအာင္ အေသအခ်ာမွတ္လိုက္တယ္။ ေက်နပ္သြားတဲ့ စိတ္နဲ႔အတူ အျပင္မွာ ေအးစက္ေနတဲ့ ရာသီဥတုကိုေတာင္ ဂ႐ုမစိုက္အားႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေငြလႊဲဌာနထဲကေန ပီတိစိတ္နဲ႔ ျပန္ထြက္လာတဲ့သူကုိ ေအးစက္စက္ေလေတြက ခ်ီးက်ဴးဂုဏ္ျပဳေနသလိုလို ... ... ...။

***

ဒီစာကုိ ဖတ္ေနမယ့္ မိတ္ေဆြေတြ အေနနဲ႔လဲ ဒီလိုကေလးေလးေတြပုံမ်ိဳး မ်ားစြာကို ေတြ႔ဖူးၾကမွာပါပဲ။ ထူးထူးေထြေထြေတာ့ မေျပာလိုေတာ့ပါဘူး။ အိတ္ကပ္ထဲကို ငုံ႕ၾကည့္မိလို႔ အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ေတြ႔မိတဲ့ ငါးက်ပ္တန္၊ တဆယ္တန္ တရြက္ကုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သဒၶါတရားေပါက္လာမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေဟာဒီ ဘေလာ့ဂ္ေလးကေန တဆင့္ျဖစ္ေစ၊ mingalar.tharsi@gmail.com ေမးလ္ကတဆင့္ ဆက္သြယ္လို႔ျဖစ္ေစ လွဴဒါန္းႏိုင္ေၾကာင္း ထပ္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းပါရေစ။

ပြင့္ေသာပန္းတိုင္း လွပဖုိ႔ နည္းေရြ႕မ်ားဟူ လွဴၾကစို႔...။


ကလိုေစးထူး

5 comments:

MANORHARY said...

နိဗၺာန္ဘံုေပ်ာက္ဆံုးသြားတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ
ရွိကိုမ႐ွိခဲ့ရကိုမရခဲ့လိုက္ၾကတာလို႔
မၾကာခဏေတြးမိပါရဲ႕.........

တန္ခူး said...

ကိုေစးထူးရဲ့ ျမတ္ေသာအလွ ူအတြက္ သာဓုေခၚပါတယ္…
Infoအတြက္လဲ ေက်းဇူးပါ… လဲေနသူကို ထူေပးၾကဖို ့တိုက္တြန္းတဲ့ ဒီလိုပို ့စ္ေလးအတြက္ ေက်းဇူးပါ…

Anonymous said...

သာဓု ၃ၾကိမ္ေခၚခဲ့တာကို ဘာျဖစ္လို့မ်ား ဖ်က္ခ်င္ရတာပါလိမ့္ း(

ကလိုေစးထူးႏွင့္ ဇနီးခင္ေထြးရီ ေနာင္တြင္လည္း အလွဴေရစက္ လက္နဲ့မကြာ လွဴဒါန္းႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။

စိတ္ထဲရိွတဲ့အတိုင္း သာဓုေခၚခဲ့တာပါဗ်ာ။
ေႏွာက္ယွက္တာ မဟုတ္ရပါဘူး။

ပထမအၾကိမ္ သာဓုေခၚခဲ့တာ ဖ်က္လိုက္လို့ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ့ ျပန္လာေရးပါတယ္ ကိုကလိုေစးထူးေရ..။

ကလိုေစးထူး said...

ဘိုးေတာ္ အမည္ခံ...
အခုလွဴတာ ခင္ဗ်ားလာေလွ်ာက္ေရးေနသလို ဘာခင္ေထြးရီနဲ႔မွ မဟုတ္လုိ႔ ဖ်က္လိုက္တာ၊ ခင္ဗ်ား ဘယ္လုိရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ လာလာေရးေနတယ္ဆုိတာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သိမယ္ထင္တယ္။ က်ေနာ္ စာလာဖတ္သူေတြကုိ အားနာလုိ႔ ျပန္မေျပာတာကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး အလွဴပို႔စ္က အစ လုိက္ေႏွာက္ယွက္တာကိုေတာ့ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ က်ေနာ့္ကို ပါစင္နယ္အရ အရမ္းအရမ္းကို လုပ္ခ်င္တယ္ဆို က်ေနာ္ အၾကံေပးပါမယ္။ ဘေလာ့ဂ္ တခုခု လုပ္ပါ။ ခင္ဗ်ား ေရးခ်င္တာေရးပါ။ အဲဒါမ်ိဳးေတြ စိတ္၀င္စားတဲ့လူေတြ လာဖတ္ပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္ စိတ္သန္႔သန္႔နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ အလွဴပုိ႔စ္ကိုက အစ လိုက္ေႏွာက္ယွက္တဲ့ ခင္ဗ်ား ဘယ္သူလဲဆုိတာေတာ့ သိခ်င္မိတယ္။

Zephyr said...

ကုိကလိုေစးထူး ...

သာဓုေခၚပါတယ္ဗ်ာ ...။
ကြ်န္ေတာ္လည္း လွဴခ်င္ပါတယ္ ... ဆက္သြယ္ၿပီးလွဴဒါန္းလိုက္ပါမယ္ ...။
post အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ...။