ေလာဘစိတ္ကေလး ၃၆၀...

ဟဲလို...၊ မဂၤလာပါ။

စာမေရးျဖစ္တာ နည္းနည္းၾကာသြားေတာ့ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကေတာင္ က်ေနာ့္ကို ျပန္မွတ္မိပါ့မလားဘဲ။ ျပာတာတာအၾကည့္ေတြနဲ႔ ႀကိဳဆို စိုက္ၾကည့္ေနေလရဲ့...။

ဒီလိုပါ၊ အခုတေလာက အလုပ္အကုိင္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ က်ေနာ့္အတြက္က ဘယ္လိုျဖစ္ေနလဲဆိုေတာ့ ဒီႏိုင္ငံက ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီ အပင္ေတြေပၚက သစ္ရြက္ေလးေတြလိုပဲ...။ ေႂကြလုလုေလးနဲ႔ ေလတိုက္လိုက္တိုင္း အလန္႔တၾကား တဖ်တ္ဖ်တ္လူးခါ ယိမ္းႏြဲ႔ေနရတဲ့ဘ၀။ အေရာင္အဆင္းေလးကေတာ့ ၀ါတာတာေလးဆိုေတာ့ အေ၀းကေနၾကည့္ရင္ေတာ့ တယ္လွ၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့ ေႂကြမလဲဆုိတာ မသိတဲ့အျဖစ္။

ေလးႏွစ္နီးပါးေလာက္ ေတာက္ေလွ်ာက္လုပ္လာတဲ့ အလုပ္က မအိုေကေတာ့လို႔ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တခု ထပ္ရွာလို႔ အဆင္ေျပမယ္မွ မႀကံေသးဘူး၊ အဲဒီအလုပ္ကလဲ အလုပ္ေအာ္ဒါေတြလာတာ ေႏွးေကြးေတာ္မူတာနဲ႔ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တခုကို ဖုတ္ပူမီးတိုက္ ျပန္ရွာရနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔အလုပ္က စိန္ေျပးတမ္းကစားေနရသလားေတာင္ မွတ္ရတယ္။ အခုလဲ ေနာက္ထပ္ အလုပ္ အသစ္စက္စက္တခုမွာ လာမယ့္အပတ္ကစၿပီး ညဆိုင္းအလုပ္ဆင္းဖို႔ ႀကံစည္ထားတာပဲ။ သူလဲ ဘယ္လိုလာမယ္ေတာ့ မသိ။

ဒါကေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လက္ရိွအေျခေန... ... ...။

***

အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့ လူတေယာက္၊ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့ လူတေယာက္အတြက္ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနရတဲ့ အေျခအေနႀကီးက သိပ္ေတာ့ ႏွစ္သက္စရာေကာင္းလွတဲ့ အေျခအေနေတာ့ မဟုတ္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ `ငါအဆင္မေျပဘူးေဟ့´ လို႔ ညည္းတြားေန႐ုံနဲ႔ေတာ့ ဘာမွထူးလာမွာ မဟုတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ လႈပ္ရွား႐ုန္းကန္ေလသတည္းေပါ့။

အလုပ္က သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ စာေရးဖို႔လဲ အေတြးက သိပ္မအိုေကေတာ့ဘူး။ (တကယ္က အပ်င္းထူသြားတာလဲ ပါပါတယ္) ဒါနဲ႔ပဲ ေယာင္ခ်ာခ်ာနဲ႔ တရက္မွာေတာ့ အြန္လိုင္းဂိမ္းဆုိဒ္တခုနဲ႔ နပန္းလုံးမိပါေလေရာ။

က်ေနာ္က ဟိုးအသက္ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက Chess ကစားရတာကို ၀ါသနာပါပါတယ္။ ခပ္ႂကြားႂကြားေလး ေျပာရရင္ေတာ့ ကရင္ျပည္နယ္အဆင့္ လူငယ္ ခုံဆု ရဖူးတယ္။ ဟဲဟဲ။ (အခု မေတြ႔တာၾကာပီျဖစ္ၿပီး က်ေနာ့္ပို႔စ္ေတြကို ရယ္ေသာေသာနဲ႔ စေနာက္ဖူးတဲ့ ေဘာ္ဒါတေယာက္ကို အဲဒီလို သြားႂကြားမိေတာ့ `ခညားက ျပည္နယ္အဆင့္တဲ့လား´ ဆိုၿပီး ပုံစံေပးကစားသြားတာကို ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရွဳံးဖူးတယ္) :D

ဒါနဲ႔ပဲ အလုပ္လက္မဲ့ က်ေနာ္တေယာက္ အြန္လိုင္းေပၚမွာ Chess ကစားျဖစ္ေရာ ဆိုပါေတာ့... ... ...။

***



က်ေနာ္သြားကစားျဖစ္တဲ့ ေနရာမွာက Chess ကစားသူေတြကို ပထမစစျခင္းမွာ Chips ၅၀ နဲ႔ Ranking 1500 အျဖစ္ စသတ္မွတ္ေပးပါတယ္။ တကယ္လို႔ ႏိုင္ပြဲမ်ားရင္ မ်ားသလို Rank ေတြကို တိုးေပးတယ္။ Chips ေတြကေတာ့ ကစားသူ အခ်င္းခ်င္း ေလာင္းေၾကးအေနနဲ႔ သေဘာရိွ ကစားဖို႔ သတ္မွတ္ေပးထားတာပါ။ လူေတြရဲ့ စိတ္သေဘာကို နားလည္ထားလို႔လားေတာ့ မသိ...။ အဲဒီ Chips ေတြကို တကယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔လဲ ေရာင္းေပးပါတယ္။ ဥပမာ...၊ Chips ၅၀၀ ေလာက္ကို ႏွစ္ေဒၚလာႏႈန္းနဲ႔ စသျဖင့္ အဲလိုေလးေတြပါ။



ဒီလိုနဲ႔ ျပည္နယ္လူငယ္ ခ်န္ပလုံေဟာင္း က်ေနာ္လဲ အြန္လိုင္းေပၚက ႏိုင္မယ္ထင္ေလာက္တဲ့ လူေတြနဲ႔ခ်ည္း စိန္ေခၚကစားရင္းနဲ႔ Chips ေတြ နည္းနည္းတိုးလာတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔... ... ...။

***

အဲဒီလူက သူတင္ထားတဲ့ သူ႔ဓာတ္ပုံအရ ခန္႔မွန္းရရင္ေတာ့ အသက္က ၄၀ ၀န္းက်င္ေလာက္ ရိွမယ္ထင္ရဲ့၊ ကုိလံဘီယာကတဲ့။ သူ႔ရဲ့ Ranking ကလဲ 2000 ေက်ာ္ဆိုေတာ့ တပြဲႏိုင္မွ အလြန္ဆုံး Rank အမွတ္ ၁၀ မွတ္ေက်ာ္တိုးတဲ့အတြက္ ႏိုင္ပြဲေတြ မနည္ဘူးရထားတဲ့ သေဘာေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စစျခင္း ကစားေတာ့ 5 Chips ေၾကး ကစားတယ္။

ပထမ စစျခင္းမွာ 5 Chips ေၾကး ကစားေပမယ့္ ေလးငါးဆယ္ကြက္ေလာက္ အျပန္အလွန္ေရႊ႔ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ႔ဘက္ကေန အသာစီးနည္းနည္းရလာေရာ သူက 100 Chips ေၾကး စိန္ေခၚလာတယ္။ က်ေနာ္ကလဲ အဲဒီ Chips ေတြကို ဒီေလာက္ အေလးမထားေတာ့ ကစားေစသတည္းေပါ့...။

ဒီလိုနဲ႔ ဆက္ကစားလိုက္တာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ္ ရွဳံးလုလု အေျခအေနကုိ ေရာက္လာၿပီး သူ႔ဘက္က ပါ၀ါေတြက က်ေနာ့္ရဲ့ ဘုရင္ကို မိဖို႔အတြက္ ပိုအားေကာင္းလာတယ္။

ဒါေပမယ့္... ... ...။

***

တခါမွာေတာ့ အမွတ္မထင္ ဆိုသလိုပဲ သူ သတိတခ်က္ လစ္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ့ ျမင္းက သူ႔ ဘုရင္မနဲ႔ ဘုရင္ကုိ ခြခ်က္နဲ႔ မိသြားေတာ့ သူ႔ဘုရင္မ အလကားသက္သက္ က်သြားတာ ပြဲအလွည့္အေျပာင္းက က်ေနာ္ ႏိုင္ဖို႔လုံး၀နီးပါး အေျဖေျပာင္းသြားတယ္။

အဲဒီလူဟာ သူေစာေစာက ႏိုင္ဖို႔ ေသခ်ာတယ္လို႔ သူထင္ခဲ့တုန္းက ေလာင္းေၾကး Chips ကုိ အဆမတန္တိုးၿပီး စိန္ေခၚခဲ့ေပမယ့္ သူရွဳံးေတာ့မယ့္ အေျခအေနကိုလဲ ႀကဳံေရာ က်ေနာ့္ဘက္ကေန ေရႊ႕ကြက္ေတြ ေကာင္းေကာင္းဆက္ေရႊ႕လို႔ မရေအာင္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး အေႏွာက္အယွက္ေပးပါေတာ့တယ္။ Game ကို Pause မၾကာခဏလုပ္တာ၊ Cancel လုပ္ဖုိ႔ အႀကိမ္တရာေလာက္ ဆက္တိုက္ ေတာင္းဆိုတာေတြ၊ ေလာင္းေၾကးကုိ 0 Chips လုပ္ဖုိ႔ မၾကာခဏေတာင္းဆိုၿပီး ပြဲကို မၾကာၾကာေအာင္ အခ်ိန္ဆြဲတာ၊ က်ေနာ္ စိတ္တိုလာေအာင္ အေႏွာက္အယွက္ေပးတာေတြကို ဆက္တုိက္ကို လုပ္ေတာ့တာပါပဲ။

က်ေနာ္ကလဲ ဒီလိုနည္းနဲ႔ေတာ့ အရွဳံးမေပးခ်င္တာနဲ႔ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္အထိ ၾကာေအာင္ ဒီလူ႔ကုိ စိတ္ရွည္လက္ရွည္နဲ႔ကုိ မရအရ ႏိုင္ေအာင္ ကစားေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ သူ လုံး၀ အရွဳံးမေပးခ်င္ဘဲ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူက က်ေနာ္ကုိ Chat Box ကေန F... နဲ႔ အစျပဳတဲ့ စကားနဲ႔ ဆဲၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။

***

လူ႔ရဲ့စိတ္ဟာ အင္မတန္ အ့ံၾသဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ `ငါေသခ်ာေပါက္ ႏိုင္ေတာ့မယ္´ လို႔ ထင္ထားရာကေန အရွဳံးကို မထင္မွတ္ဘဲ ရင္ဆိုင္လိုက္ရခ်ိန္မွာ သူ႔အေနနဲ႔ ဒါကို လက္မခံႏိုင္ဘဲျဖစ္ၿပီး တုံ႔ျပန္တဲ့ တုံ႔ျပန္မႈဟာ မယုံႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို သေဘာထား ေသးသိမ္လြန္းလွတာကို တအ့ံတၾသ ျဖစ္မိတယ္။

သူကေတာ့ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လိုမွ လုပ္လို႔မရေတာ့လို႔ က်ေနာ့္ကို F... လို႔ ဆဲဆိုၿပီး ထြက္သြားေပမယ့္ က်ေနာ့္မွာေတာ့ သူ႔ကို စိတ္ဆိုးရမယ့္အစား အေတြးေတြ တေထြးႀကီးနဲ႔ က်န္ခဲ့တယ္။

ဒီလူ ဘယ္လိုပါလိမ့္...။ Chips ေတြ မဆုံးရွဳံးခ်င္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ Ranking က ပြဲရွဳံးသြားရင္ အမွတ္ေလ်ာ့မွာကို မလိုခ်င္တာလား။ ဒါေတြက သူ႔အတြက္ ေတာ္ေတာ္မ်ား အေရးႀကီးေနခဲ့တာလား။ ဒါျဖင့္ သူအခုရထားတဲ့ Ranking ဆုိတာကေရာ သန္႔ရွင္းစြာ ကစားၿပီး အႏိုင္ယူခဲ့တာေတြေရာ ဟုတ္ပါ့ေတာ့မလား။ အခု သူ ငါ့ကို ဆဲသြားတယ္ ဆိုတာကေရာ `မ်က္ႏွာမွ မျမင္ရတာ ဘာအေရးစိုက္ဖုိ႔ လိုတာမွတ္လို႔´ ဆိုတဲ့ သေဘာလား။

တကယ္ဆို အြန္လိုင္းေပၚမွာ သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ အဲဒီ Chips ေတြ Ranking ေတြဟာ သူ႔ဘ၀ကို ဘာတခုမွ ထိခိုက္သြားေစတာ၊ ေလ်ာ့ပါးသြားေစတာ မဟုတ္ပါလ်က္နဲ႔ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးေလးမွာေတာင္ ဒီေလာက္ႀကီး ဆိုး၀ါးတဲ့ စိတ္ကိုထားေနတာ ဘာပါလိမ့္။

***

တကယ္ေတာ့ ေတြးလိုက္ရင္ေတာ့ အရွည္ႀကီးပါ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးဟာ ဒီေလာက္ အြန္လိုင္းဂိမ္းေလးမွာေတာင္ ညစ္ပတ္တ့ဲ စိတ္ထားရိွေနရင္ အျပင္က လက္ေတြ႔ဘ၀မွာလဲ သူ႔စိတ္ထားႀကီးဟာ ညစ္ေထးေနမွာ အမွန္ေပါ့။ အတၱေတြ၊ အႏိုင္ဆုိတာပဲ လိုခ်င္ၿပီး အရွဳံးကုိ လက္မခံခ်င္တဲ့ စိတ္ထားႀကီးေပါ့။ ဘာေပါ့ ညာေပါ့နဲ႔ ေလွ်ာက္ေတြးလိုက္တာ ဟိုလူေတာ့ လမ္းသြားရင္း ခလုတ္ေတာင္ တိုက္မိမလားဘဲ။

က်ေနာ္က်ေတာ့ေရာ...။

က်ေနာ္လဲ ဘာထူးေသးလဲ။ အခုေတာင္ အဲဒီလူလုပ္တာကို မခံခ်င္ျဖစ္တဲ့ မသိစိတ္ကေန ေစ့ေဆာ္တဲ့ အတၱက ဒီစာကို ေရးျဖစ္ေနၿပီေလ။

***

ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး။ အခု ဒီစာကို ေရးေနရင္းနဲ႔ ႏြဲ႔ယဥ္၀င္းရဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ဖြင့္နားေထာင္မိေနရင္း ျဖစ္ေနတာ သီခ်င္းနာမည္က `ေဒါသစိတ္ကေလး ၃၆၀´ တ့ဲ...။

အင္း..။

က်ေနာ့္ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကုိလံဘီယာသားႀကီးကေတာ့ `ေလာဘစိတ္ကေလး ၃၆၀´ နဲ႔ က်ေနာ့္ကို Chess တပြဲကစားေပးသြားတာဆိုရင္ မွားမလားမသိ။

***

ကလိုေစးထူး

သူ႔အသံထြက္... ကိုယ့္အသံထြက္

က်ေနာ့္ အလုပ္ထဲမွာက အလုပ္သမားဆိုလို႔ က်ေနာ္ပါ အပါအ၀င္မွ သုံးေယာက္ထဲ။ က်ေနာ္က ျမန္မာ၊ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က မကၠဆီကန္ လင္မယားပါ။ တခါေတာ့ စကားလက္ဆုံ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ အဲဒီ မကၠဆီကန္ သူငယ္ခ်င္းက က်ေနာ့္ကို ေျပာတာ...

`ဒါနဲ႔၊ မင္း ငါတုိ႔ ႏိုင္ငံကို ေခၚတာ ဘယ္လို?´
`မကၠဆီကုိေလ´

ဟုတ္လဲ ဟုတ္တာပဲဟာ၊ Mexico လို႔ စာလုံးေပါင္းတာပဲဟာ၊ အသံထြက္ကလဲ မကၠဆီကုိပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။ ဒါက က်ေနာ့္ဘာသာက်ေနာ္ စိတ္ထဲ ေတြးေနတဲ့ အေတြး။ ဒါေပမယ့္ သူက...

`မက္ဟီကုိ ပါကြာ၊ လိုက္ဆိုၾကည့္၊ မက္...ဟီ...ကုိ´

နည္းနည္းေတာ့ အူတူတူလို ျဖစ္သြားေပမယ့္ သူက အဲဒီႏိုင္ငံသားကုိး၊ သူေခၚတာက ပုိမွန္မွာေပါ့။ ဒါေတာင္ က်ေနာ္ အထြန္႔ ျပန္တက္လိုက္ပါေသးတယ္။

`မင္းကလဲ၊ အေမရိကန္ေတြလဲ မကၠဆီကို လို႔ေခၚေနတာပဲဟာ´

သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးပဲ ေနလိုက္ၿပီး အသာျပန္ၿငိမ္ေနပါေတာ့တယ္။

***

ဒီအသံထြက္ကိစၥက အခုတခါထဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုးတခါတုန္းကလဲ သူနဲ႔က်ေနာ္ ေဘာလုံးအေၾကာင္းေတြ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ ဂႏၳ၀င္ ဘရာဇီး ေဘာလုံးသမားႀကီးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ Pele ကို က်ေနာ္က `ပီလီ´ လို႔ေခၚတာကို သူက `ပီလီ မဟုတ္ပါဘူး၊ ပဲလဲ ပါကြာ´ လို႔ ေျပာဖူးပါေသးတယ္။ ကုိယ္က ဘယ္သိမလဲေလ၊ တခ်ိန္လုံး ပီလီပဲ ေခၚလာတဲ့ ကိစၥ၊ သူနဲ႔ေတြ႔မွ ပဲလဲ ဆိုေတာ့လဲ ပဲလဲလိုက္ရတာပါ။ တကယ္ေတာ့လဲ ပဲလဲ ဆိုတဲ့ အေခၚကမွ အမွန္ပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ကသာ ပီလီ လို႔ တခိ်န္လုံး ႏႈတ္က်ိဳးေနလာၾကတာပါ။

ဒါေပမယ့္ ကပ္သပ္ေျပာၾကစမ္း ဆိုရင္ေတာ့ နာမည္ေတြကို ေခၚတဲ့ ေနရာမွာ သူတို႔လဲ ျမန္မာနာမည္ေတြကို ေခၚတာ ပီတာမွတ္လို႔ လို႔ ျပန္ေျပာစရာေတာ့ ရိွတာေပါ့။ တခါတေလဆို တခ်ိဳ႕ ႏိုင္ငံျခားသတင္းဌာနေတြမွာဆို ေမာင္ေအးကို ေမာင္အိုင္၊ ေမာင္အုိင္လို႔ ေခၚေခၚေနတာ ၾကားရတာ ရယ္ခ်င္စရာႀကီး။ ဒီထက္ပိုဆိုးတာကေတာ့ ျမန္မာေဘာလုံး အသင္းနဲ႔ တျခားႏိုင္ငံအသင္း ကစားတဲ့အခါ ႏိုင္ငံျခားလုိင္းက လႊင့္တာကို ၾကည့္ရရင္ေတာ့လား၊ ရန္ပိုင္လဲ `ရန္ပိန္´ ျဖစ္လိုျဖစ္၊ ေအာင္ေအာင္ဦး လဲ `ေအာင္ေအာင္အိုး´ ျဖစ္တဲ့အခါျဖစ္နဲ႔။

အျပင္မွာေရာ ၾကည့္ဦးမလား။ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအကို တေယာက္ရဲ့ နာမည္က ကုိလွွၿငိမ္း...တဲ့။ အဂၤလိပ္လို ေပါင္းေတာ့ Hla Nyein ေပါ့။ အဲဒါကို ဒီက အေမရိကန္တေယာက္ ဖတ္တာ `ဟလွ နယိန္း´ တဲ့။

ျဖစ္ရေလ။

***

ဒီေတာ့ လူနာမည္ေတြကုိေတာ့ ကုိယ့္မူရင္းႏိုင္ငံက လူေတြသာ အပီဆုံးေခၚႏိုင္မွာမို႔ တျခားႏိုင္ငံသားအေနနဲ႔ အသံထြက္ မပီႏိုင္တာက အဆန္းမဟုတ္ေတာ့သလို ျဖစ္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္ အေပၚမွာ `မက္ဟီကုိ´ လို႔ ေခၚရမွာကို `မကၠဆီကုိ´ လို႔ မွားေခၚမိတာထက္ ပိုဆိုးေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ေတြရဲ့ ႏိုင္ငံ အေခၚအေ၀ၚေတြ အေၾကာင္းကုိ ဆက္စပ္ ေတြးမိပါတယ္။

Uruguay ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံကို က်ေနာ္တို႔ ပထ၀ီထဲမွာ သင္ရေတာ့ ျမန္မာစာလုံးနဲ႔ အသံဖလွယ္ေရးထားတာက ဥ႐ုေဂြးတဲ့။ တခ်ိန္လုံး တဥ႐ုထဲ ဥ႐ုေဂြးေနလိုက္တာ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ တကယ့္အေခၚအေ၀ၚ အမွန္က `ယူရဂြိဳင္´ တဲ့။ ဒီလိုပါပဲ၊ `ပါရာဂြိဳင္´ လို႔ အသံထြက္ရမယ့္ Paraguay ႏိုင္ငံကိုလဲ က်ေနာ္တို႔က အားရပါးရႀကီးကို `ပါရာေဂြး´ ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ တာရ္ကီ လို႔ ေခၚသင့္တဲ့ Turkey ကုိ တူရကီ၊ ရပ္ရွားလို႔ ေခၚသင့္တဲ့ Russia ကို ႐ုရွ ဆိုတာေတြ အျပင္ အသံထြက္အမွားေတြနဲ႔ ျမန္မာစာလုံးဖလွယ္ေရးထားတဲ့ ႏိုင္ငံေတြ မနည္းလွဘူး။

ႏိုင္ငံကုိတင္ မွားယြင္း ေခၚတာလား ဆိုေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တုိက္ႀကီးမ်ားမွာဆုိရင္လဲ တကမၻာလုံးက `ယူ႐ုတ္ပ္´ ေခၚေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ `ဥေရာပ´ တဲ့။ `ေအးရွား´ ကုိလဲ အာရွတဲ့။

က်ေနာ့္ တဦးတည္း အထင္ကေတာ့ အဲဒီလို က်ေနာ္တို႔ အသံထြက္ေတြ မွားေခၚေနတာေတြဟာ ေက်ာင္းသုံး ပထ၀ီစာအုပ္ထဲက ျမန္မာသံ ဖလွယ္ေရးထားတာေတြရဲ့ လက္ခ်က္က အဓိကမ်ား ျဖစ္ေနမလားပါပဲ။ အဲဒီလို အသံထြက္ အမွားေတြနဲ႔ ျမန္မာသံ ဖလွယ္ထားေတာ့ က်ေနာ္တို႔လဲ ဒီအတုိင္းသင္ၾက၊ လိုက္ေခၚၾကနဲ႔ ႏႈတ္ေတြကို က်ိဳးလို႔။ ေနာက္ဆုံးေျပာရရင္ေတာ့ အသံထြက္ အမွန္ကို သိေနရင္ေတာင္ English ကို အင္းဂလစ္ရွ္လို႔ ေခၚရမွာထက္ အဂၤလိပ္ လို႔ပဲ အားရပါးရ ေခၚလို႔ေကာင္းေနတုန္းပါပဲ။

ျဖစ္ႏိုင္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ေက်ာင္းသုံးစာအုပ္ထဲက ျမန္မာအသံထြက္ ဖလွယ္ေရးထားတဲ့ အမွားေတြကို အနီးစပ္ဆုံး အမွန္ေတြအျဖစ္ ျပန္ျပင္ေရးလိုက္တာက ပိုေကာင္းမယ္လို႔ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ဉာဏ္ေလးနဲ႔ ေတြးမိတယ္။

***

ေျပာလို႔သာ ေျပာတာ၊ လက္ရိွ ကုလသမဂၢ အေထြေထြအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းတေယာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ လာတဲ့ အခါေတြတုန္းကလဲ ျမန္မာျပည္သူေတြကို သူေခၚတဲ့ အေခၚအေ၀ၚအဆန္းကို ၾကားလိုက္ရေသးတယ္။ `ျမန္းမိစ္´ တဲ့။ Myanmar က ႏိုင္ငံ၊ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားဆိုရင္ Myanmese လို႔ ေခၚသင့္တယ္လို႔ နားလည္သလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ Burma, Burmese နဲ႔ Myanmar ကို ေကာင္းေကာင္း ေရာသမေမႊပစ္လိုက္ပုံရတယ္။

သူတို႔ကလဲ သူ႔အသံထြက္၊ က်ေနာ္တို႔ကလဲ ကိုယ့္အသံထြက္နဲ႔ကိုယ္ လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ ထင္ပါရဲ့။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ကိုယ့္အသံထြက္ေတြက ပီေနေတာ့ ပိုမေကာင္းဘူးလား...။

***

ကလိုေစးထူး

အလင္းည ကုသိုလ္...

`မိုးကုတ္ ဆရာေတာ္ႀကီး ႂကြလာမယ္လို႔ အီးေမးလ္ရတယ္ဗ်´

ဆရာေတာ္ အရွင္ပရမ ရဲ့ တုံးတိႀကီး မိန္႔ခ်လိုက္တဲ့ အထက္ပါစကားေၾကာင့္ ၀တ္ျပဳရိွခိုးေနတဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ အားလုံး ေခါင္းေထာင္ နားစြင့္လိုက္ၾကတယ္။ ဆရာေတာ္ကပဲ...

`သူက ဟုိဘက္က ျပည္နယ္ကို ႂကြဖို႔ရိွတာ၊ အဲဒါ က်ဳပ္ကပဲ ဒီကုိ ၀င္ၿပီး တရားေတာ္ခ်ီးျမွင့္ေပးဖို႔ ဖိတ္လိုက္တာပဲ´
`ဒါျဖင့္ ဒီကို ဘယ္ေန႔ႂကြလာမွာလဲ ဘုရား´
`လာမယ့္ အဂၤါေန႔လို႔ ေျပာတာပဲ´
`ဟာ...၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ တပည့္ေတာ္တို႔ အျမန္စီစဥ္ ျပင္ဆင္ထားရမွာေပါ့ ဘုရား´

ဒီလိုနဲ႔ပဲ `ပညာရာမ´ ဆိုတဲ့ မည္ကာမတၱ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း အသစ္စက္စက္ေလးရဲ့ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ ေနာက္တေန႔ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ခ်က္ခ်င္း အစည္းအေ၀းေခၚ၊ စီစဥ္စရာ ရိွတာေတြ တက္သုတ္႐ုိက္ စီစဥ္ၾကရတယ္။

***

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေနထုိင္ရာ ျပည္နယ္မွာ အရင္က ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း မရိွခဲ့ေသးပါဘူး။ ေရာက္လာၾကတဲ့ ျမန္မာမိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္း နည္းပါးတာေၾကာင့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ျဖစ္ေျမာက္ လာဖို႔ေလာက္အထိ အသိုင္းအ၀ိုင္း မက်ယ္ျပန္႔ခဲ့ေသးတာက အဓိကအခ်က္ပါ။

ကံအားေလ်ာ္စြာနဲ႔ပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးငါးလခန္႔က ဒီျပည္နယ္ကို ေရာက္လာတဲ့ အရွင္သူျမတ္ႏွစ္ပါးကုိ ဦးထိပ္တင္ ပူေဇာ္လို႔ ဒကာ၊ဒကာမေတြက နည္းမ်ားမဆို လွဴၾကတန္းၾကရင္းတဲ့အတြက္ ဗုဒၶျမတ္စြာ သာသာနာေတာ္ ထြန္းလင္းေစဖို႔ နိမိတ္ေဆာင္တဲ့ အေနနဲ႔ `ပညာရာမ´ ဆိုတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းတေက်ာင္းျဖစ္ေျမာက္လာခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့...။

အခုေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းရိွ႐ုံတင္ မက တရားေဒသနာေတာ္ နာယူခြင့္ရလာဦးမယ့္ အခြင့္အေရးမို႔၊ အလုပ္အားရက္ ျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းေတြ ေဘးခ်ိတ္လို႔ ကုိယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ အစြမ္းကေန က်ေနာ္တို႔တေတြ ပါ၀င္ျပင္ဆင္ၾကေလရဲ့။

***



က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ကို အခု ႂကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္ကေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕၊ ျပည္ႀကီးတံခြန္ၿမိဳ႕နယ္၊ ကၽြဲဆည္ကန္အရပ္၊ မိုးကုတ္ ၀ိပႆနာ၊ မဂၤလာရိပ္သာ တရားေတာ္ျပန္႔ပြားေရး ဌာနခ်ဳပ္ရဲ့ ပဓာန နာယက ကမၼ႒ာန္း နည္းျပခ်ဳပ္ဆရာေတာ္ ႏိုင္ငံေတာ္ ကမၼ႒ာနာစရိယ၊ မဟာကမၼ႒ာနာစရိယ ဘြဲ႔တံဆိပ္ေတာ္ရ ဘဒၵႏၲဣႏၵက ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ဟာ သိမႈ၊ပြားမႈ တရားေတာ္၊ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္ တရားအရသာမ်ား တရားေတာ္၊ တဏွာအလိမ္မိပုံ တရားေတာ္၊ သာသနာေတာ္၏အႏွစ္ တရားေတာ္၊ သရဏဂုံသုံးပါး တရားေတာ္နဲ႔ Vipassana Meditation က်မ္း (အဂၤလိပ္+ျမန္မာ) အစရိွတဲ့ က်မ္းဂန္တုိ႔ကုိ ျပဳစုေရးသားခဲ့ၿပီး ျပည္တြင္းျပည္ပ သာသနာျပဳလုပ္ငန္းေပါင္း မ်ားစြာကို တစိုက္မတ္မတ္ ေဆာင္ရြက္ေနသူ သာသနာ့ အာဇာနည္တပါးျဖစ္ေၾကာင္း သိရိွရပါတယ္။

***

ေရႊျပည္ႀကီးမွာတုန္းကေတာ့ ေမေမက ေခၚလို႔ တခါတေလ ေရာက္ျဖစ္ဖူးတဲ့ တရားပြဲေတြမွာ ေရွ႕က ဘုန္းႀကီးတိုင္ေပးတာ လိုက္ဆိုလိုက္၊ တျခားသူေတြက `တင္ပါ့ဘုရား´ ဆိုရင္ ကုိယ္ကလဲ တင္ပါ့ဘုရား လိုက္ေျပာလိုက္နဲ႔သာ တရားနာဖူးတယ္သာ ရိွတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ပါဠိေဒသနာေတာ္ေတြကို ပ်င္းရိလွစြာနဲ႔ပဲ နာယူခဲ့ဖူးတယ္။ ကုသိုလ္ရခဲ့ မရခဲ့ေတာ့ မသိပါဘူး။ မရခဲ့ဖို႔ကသာ မ်ားမယ္ ထင္ပါရဲ့။

အခု ႂကြလာတဲ့ ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱဣႏၵက ကေတာ့ တရားပြဲတပြဲကုိ တရားနာပရိသတ္ရင္ထဲ အခ်ိန္ကာလတိုအတြင္းမွာ ဆရာေတာ္ ေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့ကို ထိထိမိမိ ေပးသြားႏိုင္တဲ့ ဆရာေတာ္ပါပဲ။ `ဗုဒၶဘာသာ၀င္´ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုခ်က္နဲ႔ ဓမၼကၡႏၶာေပါင္း ၈၄၀၀၀ အေၾကာင္း အက်ဥ္းကေန အစျပဳေဟာၾကားရင္း မိမိခႏၶာကုိယ္က ေပးတဲ့ ဒုကၡကို မေမ့မေလ်ာ့ ဆင္ျခင္အပ္ဖို႔၊ သတိတရားလက္ကိုင္ထားလို႔ ၿငိမ္းခ်မ္းရာ ရမယ့္ အေၾကာင္းေတြကို ပရိသတ္ ညည္းေငြ႔မႈ စိုးစဥ္းမွ် မရိွေအာင္ အေမးအေျဖ အေသာအေႏွာနဲ႔ ေဟာၾကားသြားတာဟာ အခ်ိန္ကုန္လို႔ ကုန္မွန္းေတာင္ မသိလိုက္ပါဘူး။

ႂကြားလိုက္ပါဦးမယ္။ က်ေနာ္ ကလိုေစးထူး ႀကိဳးစားပမ္းစားနဲ႔ စီစဥ္ခဲ့တဲ့ အုန္းပြဲ၊ ငွက္ေပ်ာပြဲကုိ ဆရာေတာ္က တခုတ္တရနဲ႔ ထုတ္ေဖာ္ ခ်ီးက်ဴးလို႔ မ်က္ႏွာႀကီး စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေက်နပ္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ ရွားေတာင့္ရွားပါး အုန္းသီးစိမ္းကုိ မရရေအာင္ ရွာႀကံ၀ယ္ၿပီး အညွာတံမက်ိဳးရေလေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့က်ိဳးကို ဆရာေတာ့္ ခ်ီးက်ဴးစကားက ပင္ပန္းရက်ိဳးနပ္ေစခဲ့တယ္ ေျပာရမလားပါပဲ။

တရားပြဲစေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လို ေရွ႕ဆုံးမွာ ထိုင္မိတယ္လဲ မသိ၊ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ဆရာေတာ္နဲ႔ အနီးဆုံးေနရာမွာ ထိုင္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနေတာ့ `တင္ပါ့ ဘုရား´ `မွန္ပါ့ ဘုရား´ နဲ႔ အလိုက္သင့္ ေလွ်ာက္ေနတာ ဆရာေတာ္က ၾကာေတာ့ သတိထားမိတယ္ ထင္ပါရဲ့။ `ဒကာေလးနာမည္ ဘယ္သူတုန္း´ လို႔ ေမးၿပီး တခုခုဆို `ဟုတ္သလား ဒကာေလး´ `မွန္ရဲ့လားကြဲ႕ ဒကာေလး´ ဆိုၿပီး နာမည္တပ္တပ္ ေမးေတာ့တာကို ျပန္ေလွ်ာက္ရတာ ဘာလိုလိုနဲ႔ တရားနာခံ ျဖစ္သြားတယ္။ :D

ဒီေန႔ည တရားပြဲမွာ က်ေနာ္ အႏွစ္သက္မိဆုံး အယူအဆေရးရာနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ဆရာေတာ္ရဲ့ ေဟာၾကားခ်က္ကေတာ့ `က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ခံယူခ်က္´ နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဟာေျပာမႈပါ။ ဘာသာတရား မတူေသာသူေတြသည္လဲ သတိတရား လက္ကိုင္ထားၿပီး ေဒါသ၊ ေလာဘ၊ ေမာဟေတြကို ပယ္ေဖ်ာက္ေနႏိုင္ရင္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ရေနတာ ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆကို လက္ခံႏွစ္သက္မိပါတယ္။

***

တရားပဲြၿပီးေတာ့ ညဥ့္နက္လုေတာင္ ရိွေနပါၿပီ။ ဒီလူေတြပဲ ရိွတာဆိုေတာ့ ဒီလူေတြပဲ သိမ္းဆည္း၊ ဆရာေတာ္နားမွာ ေမးေလွ်ာက္ခ်င္တာေလးေတြ ေလွ်ာက္သူက ေလွ်ာက္။ ေနာက္ေတာ့ အသီးသီးလမ္းခြဲၾကလို႔။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အလုပ္ေတြမ်ားတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး တရားကုိ ေမ့ေလ်ာ့ေနရာကေန တရားထူးနာခြင့္က ဆိုက္ဆိုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္ထူးညတည မဟုတ္ပါလား။

ဒီေတာ့ ဒီညကုိ အလင္းညကုသိုလ္... လို႔ေတာင္ တင္စားလိုက္ခ်င္ပါရဲ့။

***


ကလိုေစးထူး

ၿပိဳင္ဘက္နဲ႔ ရန္သူ...

က်ေနာ္က First-11 ဂ်ာနယ္ေတြရဲ့ ပရိသတ္တေယာက္ဆိုေတာ့ အပတ္စဥ္ ထြက္သမွ် Eleven ဂ်ာနယ္ ေလးမ်ိဳးစလုံးကို ပုံမွန္ဖတ္ျဖစ္ေနက်ပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကေပါ့...။

တရက္မွာေတာ့ အပတ္စဥ္ထုတ္ အားကစား ဂ်ာနယ္ အသစ္ကို သြားဖတ္ရင္းနဲ႔ အားကစားေဆာင္းပါးရွင္ ဆရာႀကီး ခင္ေမာင္ေထြး(ပ်ဥ္းမနား) ေရးတဲ့ `ၿပိဳင္ဘက္ဟာ ရန္သူမဟုတ္´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္းပါးကို သြားဖတ္မိတယ္။

ဆရာကေတာ့ ေဘာလုံးအားကစားနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ ေဆာင္းပါးေတြသာ အေရးမ်ားသူမို႔ အဲဒီေဆာင္းပါးမွာလဲ ေဘာလုံးအားကစားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုသာ အေျချပဳေရးခဲ့တာပါပဲ။ အဲဒီတုန္းက ဆရာေရးခဲ့တာက အဂၤလန္ ပရီးမီးယားလိဂ္ ခ်ဲလ္ဆီးအသင္းရဲ့ နည္းျပ စကိုလာရီကို ထုတ္ပယ္ပစ္လိုက္တာကို မန္ခ်က္စတာ ယူႏိုက္တက္ နည္းျပ ဆာအဲလက္စ္ဖာဂူဆန္က မျဖစ္သင့္တဲ့ အေၾကာင္း နည္းျပအခ်င္းခ်င္း ေဖးမတဲ့စကား ေျပာေပးခဲ့တာကို ခ်ီးက်ဴးၿပီးေတာ့ အေျခခံေရးခဲ့တယ္လို႔ မွတ္မိတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အဂၤလန္ ပရီးမီးယားလိဂ္မွာ ခ်ဲလ္ဆီး ကလပ္အသင္းမွာ ကစားတဲ့ လမ္းပတ္၊ လီဗာပူမွာ ကစားတဲ့ စတီဖင္ဂ်ာရတ္နဲ႔ မန္ယူမွာကစားတဲ့ ႐ူနီတို႔ဟာ သူတို႔ကလပ္အသင္း အခ်င္းခ်င္း ေတြ႔ဆုံကစားၾကတဲ့ အခါ အသည္းေပါက္မတတ္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ယွဥ္ၿပိဳင္ကစားေလ့ ရိွေပမယ့္ အဂၤလန္လက္ေရြးစင္ အသင္းအတြက္ ကစားရၿပီဆိုရင္ေတာ့ စည္းလုံးညီညႊတ္လွစြာနဲ႔ပဲ ႏိုင္ငံအသင္းရလဒ္ေကာင္းဖုိ႔ အားတက္သေရာ အတူတကြ ကစားၾကတာကို ဆရာေရးခဲ့တာကို ဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။

အဲဒါေတြကို ဥပမာေပးလို႔ ဆရာ ေရးသြားတာရဲ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္က `ၿပိဳင္ဘက္ဟာ ရန္သူ မဟုတ္ဘူး´ ဆိုတဲ့ အယူအဆပါ။

***

ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကုိ ေရးၾကတဲ့ အခါမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အေတြ႕အႀကဳံကို အေျခခံတဲ့ စာေတြကိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဒီဘက္ဟိုဘက္ မီဒီယာေတြမွာ အေသာင္းေသာင္း အေျပာင္းေျပာင္း ေရးၾကတဲ့အခါမွာ `ရန္သူ´ `ရန္သူ႔ကို´ `ရန္သူ႔လူ´ စသျဖင့္ သုံးႏႈန္းေရးသားတာေတြကို မၾကာခဏဆိုသလို ေတြ႔မိဖတ္မိၾကမွာပါပဲ။

အဲဒီလို သုံးႏႈန္းေရးသားတဲ့ `ရန္သူ´ ဆိုတဲ့ စကားလုံးကုိေတြ႔ေတာ့ က်ေနာ္ စဥ္းစားမိတာက ရန္သူဆိုတာက ဘယ္သူေတြကို က်ေနာ္တု႔ိ သတ္မွတ္မွာလဲ၊ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မတူသူလား၊ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မတူတဲ့လူတုိင္းကေရာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ တကယ့္ရန္သူပဲလား ဆိုတာေတြကို ဆက္စပ္ေတြးေတာမိျပန္တယ္။

ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္တို႔ဟာ ၿပိဳင္ဘက္ကို ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္မိေနတာလား။ တကယ့္ရန္သူကိုေရာ ၿပိဳင္ဘက္လို႔ သတ္မွတ္မိေနျပန္တာလား ဆိုတာကလဲ စဥ္းစားစရာ...။

***

ေသခ်ာေစ့ငုံေအာင္ စဥ္းစားလိုက္ရင္ေတာ့ `ၿပိဳင္ဘက္´ ဆိုတာဟာ လုံး၀ရန္သူ မဟုတ္ပါဘူး။ မတူတဲ့အျမင္ကိုယ္စီနဲ႔ စြမ္းေဆာင္ရည္ ကိုယ္စီ ရိွလို႔သာ ေလွ်ာက္ေနတဲ့ လမ္းေၾကာင္း ကြဲျပားခ်င္ ကြဲျပားေနပါေစ၊ ရည္ရြယ္ရာ ပန္းတိုင္ တူေနတယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔နဲ႔ မတူသူ တဘက္လူဟာ ၿပိဳင္ဘက္ပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။

ၿပိဳင္ဘက္ေတြမွာလဲ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ရိွေနျပန္ပါေသးတယ္။ ေစာေစာက ေရးခဲ့တဲ့ ေဘာလုံးစကားအရ ဆက္စပ္ေျပာရရင္ ခ်ဲလ္ဆီးနဲ႔ မန္ယူ မတူတဲ့ ကလပ္ႏွစ္ခုမွာတုန္းက အသည္းေပါက္ေအာင္ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့ၾကတဲ့ ကစားသမားေတြဟာ ႏိုင္ငံလက္ေရြးစင္အတြက္ အတူတူ ကစားရရင္ေတာ့ ခ်ဲလ္ဆီးတို႔ မန္ယူတို႔မွာ ကစားတုန္းက ထားခဲ့တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ေမ့ေဖ်ာက္ၿပီးေတာ့ မိမိႏိုင္ငံအသင္း ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ စည္းလုံးဖို႔ စိတ္ထားက ရိွရပါေတာ့မယ္။

ဒီေတာ့ စြဲကိုင္ထားတဲ့ အယူအဆ၊ ပါ၀င္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း မတူဘူးဆိုတာ တခုထဲနဲ႔ေတာ့ ကုိယ္နဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ကို က်ေနာ္တုိ႔ေတြ `ရန္သူ´ လို႔ မသတ္မွတ္စေကာင္းဘူးလို႔ ေတြးစရာ ရိွပါတယ္။

သုိ႔ေသာ္...။

***

ခ်ဲလ္ဆီးနဲ႔ မန္ယူအသင္းေတြမွာ တဘက္စီ ကစားတုန္းကလဲ ဒီလူေတြဟာ ရန္တေစာင္ေစာင္နဲ႔ ကစားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ႏိုင္ငံတကာ အသင္းအတြက္ ကစားရတဲ့ အခါက်ေတာ့လဲ `ဒီေကာင္၊ ငါနဲ႔ ကလပ္ျခင္းတူတာ မဟုတ္ဘူး၊ အခု တသင္းထဲကစားတုန္း ဒီေကာင့္ကို ပုံစံေပးရမယ္´ ဆိုတဲ့ စိတ္ထားမ်ိဳးကို ဆက္သယ္သြားရင္ေတာ့ ႏိုင္ငံအသင္းအတြက္ပါ သြားထိခိုက္ပါေတာ့မယ္။

အဲဒီကေန ဆက္စပ္ၿပီး ေတြးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံတခုအတြက္ စစ္တပ္ဆိုတာ ရိွအပ္၊ ရိွသင့္တဲ့ အဆင္တန္ဆာ တခုျဖစ္တဲ့အတြက္ ႏိုင္ငံနဲ႔ ျပည္သူအေပၚ ကာကြယ္ဖို႔ အလို႔ငွာ ႏိုင္ငံတိုင္းမွာ စစ္တပ္ေတြ ရိွၾကရတယ္။ စစ္တပ္ေတြရဲ့ တာ၀န္ဟာ သူ႔ျပည္သူကို ကာကြယ္ဖို႔နဲ႔ ႏိုင္ငံကို ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ပါ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ျပည္သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံအေပၚကို ကာကြယ္ေန႐ိုးမွန္ရင္ေတာ့ ဒီစစ္တပ္ဟာ သူ႔ကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ ရန္သူ ျဖစ္လာစရာ မရိွပါဘူး။ မတူတဲ့ အျမင္ေတြရိွလို႔သာ ဆန္႔က်င္ေနရမယ္၊ သူတို႔ကုိ ၿပိဳင္ဘက္လို႔ သတ္မွတ္ယုံသာ ရိွပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ျပည္သူ ကိုယ္သတ္ၿပီး ႏိုင္ငံတခုလုံးကို ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့ေဆြမ်ိဳး၊ ငါ့မိဘ ဆိုတဲ့ `ငေလးလုံး´ အတြက္ကိုပဲ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စစ္တပ္မ်ိဳးကိုက်ေတာ့ ၿပိဳင္ဘက္လို႔ သတ္မွတ္ဖို႔က အေတာ္ခက္ပါတယ္။ အဲဒီလို လမ္းစဥ္မ်ိဳးကို ယုံၾကည္သက္၀င္ေနတဲ့ စစ္ယူနီေဖာင္း၀တ္မွန္သမွ်ဟာလဲ က်ေနာ္တို႔အတြက္ေတာ့ ရန္သူသာ ျဖစ္လာမွာပါပဲ။

ေဟာ...၊ ဒီမိုကေရစီကုိ ယုံၾကည္သက္၀င္ပါတယ္လို႔ တြင္တြင္ေျပာၿပီးေတာ့ မိမိယုံၾကည္တဲ့၀ါဒအတိုင္း ျဖစ္လာေအာင္ ကိုယ္တုိင္က ႀကိဳးစားရမယ့္အျပင္ ကုိယ့္လို ယုံၾကည္သူေတြ ပိုမ်ားလာေအာင္၊ ဒီမုိကေရစီ၀ါဒကို အေျခခံၿပီး တိုင္းျပည္အက်ိဳးရိွမယ့္ အရာေတြကို ဦးစားေပး မစဥ္းစားဘဲ ကိုယ္က်ိဳး တခုထဲကိုသာ ၾကည့္တဲ့လူေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးေတြကို က်ေတာ့ျပန္ေတာ့လဲ ေဘာလုံးစကားေျပာရရင္ တသင္းထဲ ကစားေနရင္ေတာင္ အသင္းကစားေဖာ္လို႔ သတ္မွတ္ဖို႔ ခက္သလို အသင္းမတူရင္လဲ ၿပိဳင္ဘက္ မျဖစ္လာႏုိင္ျပန္ပါဘူး။

***

`ခင္ဗ်ား က်ေနာ့္ကို ရန္သူ တေယာက္လို သတ္မွတ္တယ္ မဟုတ္လား´

ဒီစကားကို က်ေနာ္လုံး၀ မႏွစ္သက္ၿပီး အရင္ကေရာ အခုအခ်ိန္ထိ ဆန္႔က်င္ေနဆဲ ျမန္မာစစ္တပ္ရဲ့ စစ္ဗိုလ္တေယာက္က ေမးခဲ့ဖူးတယ္။ `ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္ရမယ့္ အရာေတြကို ခင္ဗ်ားလုပ္ေနရင္ေတာ့ ရန္သူေပါ့ဗ်ာ´ လို႔ပဲ ျပန္ေျဖျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္ရမယ့္ အရာေတြက ဘာေတြလဲလို႔ ေမးစရာ ရိွလာျပန္ပါလိမ့္မယ္။

ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ဆႏၵျပၿပီး ကုိယ့္ကိုလဲ ဘာမွျပန္မလုပ္ႏိုင္တဲ့ ကိုယ့္တူသားအရြယ္ ေက်ာင္းသားေလးရဲ့ ေက်ာကုန္းကုိ ျဗန္းခနဲေနေအာင္ ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ခ်ပစ္လိုက္တဲ့ လူမ်ိဳး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေစလိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႔ လူ၀တ္ေၾကာင္ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကို ျပန္လည္ဦးခ်ရိွခိုးေနတဲ့ ဘုရားသားေတာ္ သံဃာေတြကို ႐ိုက္ႏွက္၀့ံတဲ့ လူမ်ိဳးဟာ က်ေနာ္တို႔အတြက္ ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္း မရိွပါဘူး။ အဲဒီလို စိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ လူမ်ိဳးေတြဟာ ဟိုးးေအာက္လက္ငယ္သားကေန အႀကီးဆုံး ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းအထိ ရန္သူပါပဲ။

၀တ္ထားတာက စစ္ယူနီေဖာင္း ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔အေတြးထဲမွာ ကိုယ့္ျပည္သူ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ အက်ိဳး တကယ္ရိွမယ့္ အရာေတြကို ဦးစားေပးစဥ္းစားၿပီး တကယ္လဲ လက္ေတြ႔လုပ္ေနတဲ့ လူဟာေတာ့ အျမင္မတူလို႔ ၿပိဳင္ဘက္ျဖစ္ေနတာကလြဲရင္ ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္စရာ အေၾကာင္းမရိွဘူးလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔ေတြဟာ ရန္သူကို ရန္သူလို တကယ္ကိုပဲ ခြဲျခားသိျမင္တတ္ဖို႔ ဆင္ျခင္ပိုင္းျခားသင့္ပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ မတူတဲ့ ျမင္ျမင္ကရာကို `ရန္သူေဟ့´ ဆိုၿပီး လက္ညိဳးထိုးလိုက္ရင္ အားလုံးအတြက္ အက်ိဳးရိွမယ့္ ၿပိဳင္ဘက္ေကာင္းကို ဆုံးရွဳံးသြားႏိုင္ပါတယ္။

ဒီထက္ပိုၿပီး ေတြးၾကည့္ပါမယ္။

`ေဟ့၊ ငါတို႔ စစ္တပ္မွ စစ္တပ္ေဟ့၊ တျခားလူေတြ၊ အဖြဲ႔ေတြက ငါတို႔စစ္တပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာေလာက္ တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုမွ လုပ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ ငါတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္တာနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့ေကာင္ေတြ မွန္သမွ် အေသသာ မွတ္ေပေတာ့´ ဆိုတဲ့ စစ္သားဟာ က်ေနာ္တုိ႔ျပည္သူေတြအတြက္ ထာ၀ရ ရန္သူ ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ စစ္ေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ အႀကီးဆုံး ရန္သူေပါ့။

***

တကယ္ေတာ့...။

အျမင္မတူရင္ေနပါေစ။ အေတြးမတူရင္ေနပါေစ။

က်ေနာ္တို႔တကယ္လိုအပ္ေနတာ ၿပိဳင္ဘက္ေကာင္းေတြပါ။ ရန္သူ မဟုတ္ပါဘူး။

***

ကလိုေစးထူး

စိတ္ညစ္ေနလား... (၁၀) (America's got talent)

`စိတ္ညစ္ေနလား´ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္ေတြကို မတင္ျဖစ္ခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

ဒီပို႔စ္ေတြကို တင္ဖို႔ စိတ္ကူးရတာကေတာ့ မႏွစ္တုန္းက တရက္မွာ က်ေနာ္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ တီဗီြေရွ႕ ထိုင္မိရင္း အမွတ္မထင္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ America's got talent အစီအစဥ္ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္တာေတြ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ ေျဖေလ်ာ့သြားခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီလိုပဲ တျခားေသာ က်ေနာ့္မိတ္ေဆြ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္၊ ဖတ္ဘက္ေတြမွာလဲ စိတ္ညစ္စရာေလးေတြ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ရိွခိုက္မွာ ဒီအစဥ္အစဥ္ေလးေတြထဲက ေကာင္းႏိုးရာရာေလးေတြကို သ႐ုပ္ေဖာ္စာေလးေတြနဲ႔ တင္လိုက္ရရင္ က်ေနာ့္လုိပဲ စိတ္ညစ္ေျပသြားမလား ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ တင္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

***

America's got talent အစီအစဥ္ေတြရဲ့ Auditions ေတြက ဒီမွာ လႊင့္ျပေနတာ တလေက်ာ္ေလာက္ေတာင္ ရိွၿပီမို႔ ေနာက္အပတ္ေတြက်ရင္ လူအေယာက္ ၄၀ ကုိ စိစစ္ထုတ္မယ့္ Lavegas အစီအစဥ္ေတာင္ လာပါေတာ့မယ္။ အဲဒီ Auditions ေတြ အားလုံးထဲကမွ Talents ေရာ၊ Emotional အေနနဲ႔ေရာ ဆြဲေဆာင္မႈ အျဖစ္ဆုံး ပရိသတ္ အႀကိဳက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြကေတာ့...



America's got talent ရဲ့ အစပိုင္း Auditions ေတြဟာ ပ်င္းရိၿငီးေငြ႔ဖြယ္ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ တရက္လုံးလုံးမွာ တေယာက္မွေတာင္ ေနာက္တဆင့္ကို တက္ေရာက္ဖုိ႔ အဆင့္မမီတဲ့ ေန႔ရိွခဲ့တဲ့အတြက္ ဒိုင္တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဒးဗစ္က `က်ေနာ့္ဘ၀ရဲ့ အဆိုးဆုံးေန႔ပဲ´ လို႔ေတာင္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာပါ။ အဲဒီလို စိတ္ပ်က္မႈေတြနဲ႔ ညည္းတြားစျပဳလာတဲ့ ပြဲစီစဥ္သူေတြနဲ႔ ဒိုင္ေတြကို ဒီညီအမသုံးေယာက္ရဲ့ ႐ိုးရွင္းတဲ့ ေဖ်ာ္ေျဖဟန္က ၿပိဳင္ပြဲကို ျပန္လည္ၿမိဳင္ဆိုင္ေစခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္စရာကေတာ့ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ရဲ့ ငယ္စဥ္ဘ၀က သီခ်င္းျဖစ္တဲ့ I want you back သီခ်င္းနဲ႔ သူတို႔ရဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈ အစီအစဥ္ ထုတ္လႊင့္ၿပီး ေနာက္ေန႔မွာပဲ မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့တဲ့ တိုက္ဆိုင္မႈပါပဲ။



ဒီအဖြဲ႔ရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္မႈကို မၾကည့္ရခင္မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႔နားက Summer fast မွာ ၿမိဳ႔ခံဘက္စ္ကက္ေဘာ အသင္းရဲ့ Acrodunk ေဖ်ာ္ေျဖမႈကို ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုၿပိဳင္ပြဲ ၀င္သြားတဲ့ အဖြဲ႔ကေတာ့ က်ေနာ္ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ အဖြဲ႔ထက္ ပိုမုိသာလြန္သလို လုံး၀လဲ အမွားအယြင္းနည္းၿပီး ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ပါတယ္။



ဒီႏွစ္မွာ အာရွႏြယ္ဖြား အေမရိကန္ေတြလဲ ေနာက္တဆင့္ကို အေတာ္မ်ားမ်ား တက္ေရာက္သြားႏိုင္တဲ့ အထဲက ေဘာလီး၀ုဒ္႐ုပ္ရွင္ေတြထဲက ကဟန္အတိုင္း ျမဴးျမဴးႂကြႂကြ ကျပယွဥ္ျပိဳင္သြားတဲ့ ဒီအကအဖြဲ႔ကိုလဲ ႏွစ္သက္မိပါတယ္။

***

ၿပိဳင္ပြဲမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္သြားၾကတာေတြကေတာ့ အမ်ိဳးအစား စုံလင္လွသလို စိတ္လႈပ္ရွားမႈလဲ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ထိရွေစႏိုင္တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ေတြ၊ အားလုံးရင္သပ္ရွဳေမာေလာက္တဲ့ အသံပိုင္ရွင္ အဆုိေတာ္ေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဆြဲေဆာင္မႈေတြနဲ႔ မ်က္လွည့္ဆရာေတြရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ဟန္ေတြကိုေတာ့ ကြန္နက္ရွင္ ေႏွးေနမွာကို ကာကြယ္တဲ့ အေနနဲ႔ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ လင့္ခ္ေတြ အတုိင္းပဲ ေကာင္းႏိုးရာရာ ေရြးခ်ယ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

(၁)

ၾကက္ဖမ္းသမားရဲ့ အႏုပညာ

(၂)

အသက္ ၆၂ ႏွစ္အရြယ္ အမ်ိဳးသမီးရဲ့ အ့ံဖြယ္အက

(၃)

ေဂ်မက္တီယိုလီ ရဲ့ မ်က္လွည့္

(၄)

အာရွသူေလး သီယာရဲ့ ေအာ္ပရာသီခ်င္း ဆိုဟန္

(၅)

စကား လုေျပာတတ္တဲ့ ပိုလန္သူသုံးေယာက္

(၆)

အရပ္ေျခာက္ေပေက်ာ္သူ ထူးျခားတဲ့အကရွင္

(၇)

ေ၀ဒနာသည္ အေမ့အတြက္သီခ်င္းဆိုတဲ့ ေမာင္ႏွမသုံးေယာက္

(စိတ္မခိုင္သူေတြကို မ်က္ရည္က်ေစပါလိမ့္မယ္)
(၈)

အလုပ္ႏွစ္ခု လုပ္ၿပီးႀကိဳးစားေနတဲ့ လူငယ္ေလးရဲ့ ဘရိတ္ဒန္႔စ္

(၉)

အဖြဲ႔နာမည္ မရိွတဲ့ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္

(၁၀)

အေမရိကန္သူ ေစာင္းပညာရွင္

(၁၁)

သူ႔အဆိုကလဲ မေခဘူး

(၁၂)

မိဘေတြအတြက္ အိမ္၀ယ္ေပးခ်င္တဲ့ ၈ ႏွစ္ သမီးငယ္

(၁၃)

Beale Street Flippers အဖြဲ႔

Auditions ေတြ အားလုံးကို ပုိ႔စ္တခုထဲမွာ တင္တာဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔ေကာင္းတာေလးေတြလဲ က်န္ေကာင္း က်န္သြားႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ၾကည့္မိသမွ် လက္လွမ္းမီမိသမွ်ကေတာ့ အထက္မွာ တင္ထားတဲ့ လင့္ခ္ေတြထဲက ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြက အေကာင္းဆုံးေတြထဲမွာ ပါတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္တာေတြပါပဲ။

တကယ္လို႔မ်ား လင့္ခ္အကုန္လုံးကို အခ်ိန္ေပးၿပီး ၾကည့္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ အပ်င္းေျပသေဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္သူကေတာ့ ေနာက္ဆုံးအဆင့္မွာ အႏိုင္ရၿပီး အေမရိကန္ေဒၚလာ တသန္းဆုကို ရသြားႏိုင္မလဲဆိုတာ ထင္ျမင္ခ်က္ေပးေစခ်င္ပါေသးတယ္။ :)

***

ပုိ႔စ္လက္စသတ္ခါနီးမွ ေလေက်ာလဲ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ရွည္ခ်င္မိတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီ TV Show ကို ၾကည့္ရင္းနဲ႔ စိတ္ကူး တခုရမိတာပါ။ ေၾသာ္...၊ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္မွာလဲ Myanmar got talent ဆိုတဲ့ ၿပိဳင္ပြဲေလး ဘာေလး ရိွရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ား လူေတာ္ေတြ ထြက္လာမလဲ မသိဘူး။

ဒါေပမယ့္...။

အဲဒီကေန ဆက္ၿပီး ဆြဲဆန္႔ေတြးမိလိုက္ေတာ့ `ဆိုၾကမယ္၊ ေပ်ာ္ၾကမယ္´ ဆိုတဲ့ အစီအစဥ္က (မဆီမဆိုင္ ျဖစ္ေနမလားေတာ့မသိ) မ်က္စိထဲ ေျပးျမင္လာတယ္။

အင္း...၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဟိုဘူတာပဲ သြားဆိုက္မွာမို႔ ဆက္မေတြးေတာ့ပါဘူးေလ။

အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္အဆင္ေျပၾကပါေစဗ်ာ။

***

ကလိုေစးထူး

ဒုတိယေျမာက္ သဲထိတ္ရင္ဖို...

က်ဳပ္ကုိ စင္ေပၚ `ဂြပ္´ ခနဲ ျမည္ေအာင္ တင္လိုက္တဲ့ သခင့္ပုံစံက ႏြမ္းလ်ေနတဲ့ဟန္ အတိုင္းသား ေပၚလြင္ေနတယ္။ အင္း...၊ ဒီေနရာေလးမွာ ဆူညံေနက် ထုသံႏွက္သံေတြရယ္၊ က်ဳပ္ရဲ့ သခင္နဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ တခ်က္တခ်က္ ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္သံေတြရယ္၊ ေဖာ့ကလစ္ကားသံ တ၀ူး၀ူးရယ္ကေတာ့ ရက္အတန္ၾကာေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနဦးေတာ့မွာေပါ့။ ခဏေနေတာ့ သခင္က ဘာစိတ္ကူးေပါက္တယ္ မသိဘူး။ က်ဳပ္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္ၿပီး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ စကားသံနဲ႔ အရႊမ္းေဖာက္လိုက္တဲ့ စကားကုိ ေဘးနားမွာ ရိွေနၾကတဲ့ လူေတြက အားရပါးရ ရယ္ေမာၾကပါေလရာ...။

`တူ ေလးေရ၊ မင္းကေတာ့ ခဏအနားရဦးမွာမို႔ ေပ်ာ္ခ်င္ေပ်ာ္ေနမွာေပါ့၊ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ၊ ျပန္လာမွ တရစပ္ကို ထုပစ္ဦးမယ္ကြ´

တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္လဲ မေပ်ာ္ပါဘူး သခင္ရာ...။ ထုႏွက္ဖို႔ တာ၀န္ကုိ ယူထားရတဲ့ တူတလက္အဖို႔ စင္ေပၚမွာ ေငါင္းစင္းစင္းနဲ႔ ေနရမယ္ဆိုတာက တာ၀န္ေက်တဲ့ တူတလက္ျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္းမွ မရိွေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္မ်ား ေပ်ာ္ႏိုင္မွာတုန္း။

***



သခင္နဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ စေတြ႔တုန္းကေတာ့ သခင့္ပုံစံ ဗလံေလးကို ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္က မဲ့ျပဳံးေတာင္ ျပဳံးမိေသးတယ္။ ၾကည့္ေလ၊ လက္ေမာင္းက ပိန္ပိန္၊ လမ္းေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ကားကားကားကား နဲ႔ ဟိုအရင္ ဒီမွာအလုပ္လုပ္ေနက် မကၠဆီကန္ ဗလႀကီးလို လုပ္ႏိုင္ပါ့မလားလို႔ ထင္ခ်င္စရာ။

သခင့္ရဲ့ အလုပ္ရွင္က အလုပ္အေၾကာင္းေတြ ရွင္းျပေတာ့ သခင္က သူလုပ္ရမယ့္ အလုပ္စားပြဲ ခပ္ညစ္ညစ္ေပၚက တူအသစ္စက္စက္ေလး က်ဳပ္ကို ငဲ့ေစာင္းၾကည့္ေနတာ ခဏခဏပဲ။ က်ဳပ္လဲ က်ဳပ္ရဲ့ သခင္အသစ္စက္စက္ေလးကို စိတ္ထဲကေန အားေပးလိုက္ပါတယ္။

`သခင္ေရ...၊ တနာရီကုိ ၅၅ ခု ႏႈန္းတဲ့ေနာ၊ အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရိွစြဆိုပဲ၊ ႀကိဳးစားထား´

***


Electrical Ballast လို႔ေခၚတဲ့ ေလးေထာင့္တုံးပုံစံ လွ်ပ္စစ္အုံ အေဟာင္းေတြကို သခင္က က်ဳပ္ကို အသုံးျပဳၿပီး သံျပားခပ္ထူထူကို ေပ အျဖစ္ အသုံးခ်လို႔ ထုႏွက္ရတယ္။ အဲဒီ အုံအေဟာင္းထဲက ထြက္လာတဲ့ ကိြဳင္ထုပ္ေတြက သပ္သပ္၊ ေငြေရာင္ သတၱဳေလးေတြက သပ္သပ္ ခြဲထုတ္ရတာ သခင္လုပ္ရတဲ့ ေန႔စဥ္အလုပ္ေပါ့။

ဒီအလုပ္ဟာ သခင့္အတြက္ေတာ့ အစပိုင္းရက္ေတြမွာ အေတာ္ေလးကို ပင္ပန္းေစပါတယ္။ ညေနေစာင္းေတြ ေရာက္လာၿပီဆိုရင္ က်ဳပ္ကို စားပြဲေထာင့္စြန္းေပၚ ေမာဟိုက္ဟိုက္နဲ႔ ပစ္တင္ၿပီး ျပန္သြားေလ့ရိွတဲ့ သခင့္ကို က်ဳပ္လဲ က႐ုဏာသက္မိပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ အလုပ္ဟာ အလုပ္ပဲ မဟုတ္လား သခင္ရယ္၊ ဒီလိုပဲ ထုရင္းႏွက္ရင္းနဲ႔ သခင္ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္႐ုံေလးမွာ တူ႐ိုက္သံ ဆူညံညံနဲ႔ မကၠဆီကန္ ေတးသြား ေရဒီယို အသံက ေရာလို႔ ေထြးလို႔။

`ဘယ္လိုလဲကြ၊ မင္းၿပဳံးႏိုင္ေသးရဲ့လား´

သခင့္ အလုပ္ရွင္က သူ႔အလုပ္သမားသစ္ရဲ့ အလုပ္ဆင္းတဲ့ ေလးရက္ေျမာက္ ေန႔မွာ လွမ္းေမးလိုက္တယ္။

`ၿပဳံးပါတယ္။ က်ေနာ္က ၿပဳံးရတာကို ႀကိဳက္တယ္´ လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ျပန္ေျဖလိုက္တဲ့ သခင္ တကယ္ေတာ့ ညေနဘက္ေတြမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္နဲ႔ ေမာပန္းလြန္းခဲ့တာကို က်ဳပ္က အသိဆုံးပါ။ ဒါေပမယ့္ေလ၊ သခင္က အၿမဲလိုလို ၿပဳံးေနတတ္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြေနတဲ့ တိုင္းျပည္က လာတာမဟုတ္လား။

***

`အိုးး၊ မင္းရဲ့ ပထမအပတ္မွာတင္ Credit 5 hours ရေနပါလားကြ၊ Great!´

Ballast အေဟာင္းေတြက ထြက္တဲ့ အမႈန္ေတြရဲ့ အေရာင္ေၾကာင့္ ၀ါက်င့္က်င့္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ သခင္က အလုပ္ရွင္ကို ေက်းဇူးပဲလို႔ ေျပာၿပီး အားရပါးရျပဳံးလိုက္တယ္။

ေနာက္ပုိင္းရက္ေတြမွာေတာ့ သခင့္ဆီကေန မနက္ဆိုရင္ က်ဳပ္ကို ေၾကာက္လန္႔တဲ့ ဟန္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးေတြ၊ ညေနပိုင္းေတြက်ရင္ စားပြဲစြန္းဆီကုိ ေမာပန္းစိတ္ပ်က္ၿပီး ပစ္တင္လိုက္တာမ်ိဳးေတြ မရိွေတာ့ဘူး။ အ၀တ္လက္အိတ္ ခပ္ထူထူကို ၀တ္ၿပီး က်ဳပ္ကို သခင္က မယူလိုက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ က်ဳပ္ကလဲ သခင့္အလိုက် တဒုန္းဒုန္းျမည္ေအာင္ Ballast ေတြကို တခုၿပီးတခု ၿဖိဳခြဲပစ္ေတာ့တာပဲ။

ႏွစ္ပတ္သုံးပတ္ေလာက္လဲ ဒီအလုပ္မွာ လုပ္ၿပီးေရာ သခင့္ထက္ အရင္ လုပ္ႏွင့္ေနတဲ့ မကၠဆီကန္ပုဂၢိဳလ္က လွမ္းေျပာယူရတယ္။

`ဘယ္လိုလဲကြ၊ တနာရီကုိ ၅၅ ခုက အခုေတာ့လဲ အသာေလးၿပီးေနပါလားကြ၊ မင္း အခု တနာရီကုိ အခု ၉၀ ႏႈန္းေလာက္ ၿပီးေနပါလား´

***

`က်ေနာ္က Physical job ေတြနဲ႔ ပုိၿပီး အက်ိဳးေပးေနတယ္ေလ၊ အေမရိကားေရာက္ ကာယလုပ္သားႀကီးေပါ့ဗ်ာ...၊ အဟဲ´

အလုပ္နားခိုက္မွာ သခင့္ဖုန္းေျပာသံကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ က်ဳပ္လဲ သခင့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းဘူး။ လက္ေတြ ေညာင္းကိုက္ၿပီး နာက်င္ေနေအာင္ အားစိုက္လုပ္ရတဲ့ ဒီလိုအလုပ္မ်ိဳးကို အားတင္းထားကာမွသာ တင္းေရာ၊ ဘယ္သူကမ်ား လုပ္ခ်င္မတဲ့လဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္မွာ မို႔လို႔လဲ။ ရရာအလုပ္ ၀င္လုပ္ရမယ့္ အေျခအေနမွာ အ႐ိုးမ်ားတယ္ ေခ်းခါးတယ္လို႔ ဘယ္သူကေရာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ရိွမွာမို႔လို႔လဲ။

သခင္ရယ္၊ လစာ ေကာင္းေကာင္း ေပးတယ္ ဆိုတာေလးနဲ႔ ေျဖေတြးလိုက္ပါ လို႔ပဲ သူ မၾကားႏိုင္ေပမယ့္ လွမ္းေျပာလိုက္မိတယ္။

***

အခုေတာ့...၊ အရင္အလုပ္မွာ အဆင္မေခ်ာခဲ့လို႔ ဒီအလုပ္ကို ေရာက္လာတဲ့ သခင့္အတြက္ ခက္ခဲဦးမယ့္ နိမိတ္ပဲလား မသိပါဘူး။ အလုပ္ေတြ ပါးဦးမယ္တဲ့။ အလုပ္ထဲမွာ ေနသားက်မယ္ေတာင္ မၾကံေသးဘူး။ Laid off နံ႔ ရလာတဲ့ အရိပ္အေယာင္ေၾကာင့္ သခင့္မ်က္ႏွာေပၚမွာ စိုးရိမ္ဟန္က အထင္းသား...။

`မင္းမွာ Credit hours ေတြ နာရီ သုံးဆယ္နီးပါးေတာင္ ရိွေနမွပဲ၊ ပိုက္ဆံရေနဦးမွာပါကြ၊ မပူပါနဲ႔၊ ေအာ္ဒါေတြလဲ ထပ္လာမွာပါ´

သခင့္အလုပ္ရွင္ရဲ့ စကားက ဘယ္ေလာက္ထိ ခိုင္မာမလဲဆိုတာေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ပဲ ပိုသိမယ္ထင္တယ္။

***

အခုေတာ့ အလုပ္႐ုံထဲမွာ သခင္လဲ မရိွေတာ့ပါဘူး။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မကၠဆီကန္ေတြလဲ မရိွေတာ့ပါဘူး။ အခန္းတံခါးေတြ အကုန္လုံးကို ပိတ္ၿပီး အိမ္ျပန္သြားၾကတာ ဆိုေတာ့ အလုပ္႐ုံထဲမွာလဲ ေမွာင္လို႔ မည္းလို႔၊ တိတ္ဆိတ္လို႔။ တူျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္လဲ ေငါင္းစင္းစင္း၊ ေပျဖစ္တဲ့ ဟိုငေမာင္ သံျပားလဲ ေပကုပ္ကုပ္။

က်ဳပ္ မေပ်ာ္ဘူးဗ်။ မနက္ျဖန္က်ရင္ အလုပ္က ရိွဦးမွာလား၊ မရိွဘူးလား မေသခ်ာတဲ့ အေျခအေနမွာ ဘယ္လိုလုပ္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းမွာလဲ။ အလုပ္႐ုံဆိုတာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဖြင့္ထားတဲ့႐ုံ မဟုတ္လား။ ပိတ္ထားတဲ့ အလုပ္႐ုံထဲမွာ တူျဖစ္တဲ့ က်ဳပ္ကေန အစျပဳလို႔ ဘယ္အရာေတြကမွ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အက်ိဳးျပဳႏိုင္မွာမွ မဟုတ္တာ...။

***

ကလိုေစးထူး

(ဓာတ္ပုံကိုေတာ့ ၀ီကီကေန ဘယ္သူ႔ဆီမွ ခြင့္မေတာင္းဘဲ ယူသုံးလိုက္တယ္) :D

အိပ္မက္ထဲက ႏိုင္ငံေရး...

ကလိုေစးထူးတေယာက္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ငူငူႀကီး ထိုင္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။

အကာလ ေလာကတခြင္လုံး တိတ္ဆိတ္လို႔...၊ အသံဆိုလို႔ တခ်က္ခ်က္နဲ႔ ျမည္ေနတဲ့ တုိင္ကပ္နာရီသံရယ္၊ ကီးဘုတ္အေဟာင္းကို တေဘာက္ေဘာက္နဲ႔ ႐ိုက္လိုက္၊ စိတ္တုိင္းမက်လို႔ တေဘာင္းေဘာင္းနဲ႔ ျပန္ဖ်က္လိုက္သံေတြသာ မွန္မွန္ထြက္ေပၚေနေလ၏။

***

`ဘာလုပ္ေနတာတုန္းကြ´

ေနာက္ေက်ာဆီကေန အသံတသံ ႐ုတ္တရက္ထြက္လာလို႔ ျဖတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ လူတေယာက္။ ဘယ္ကတည္းက အခန္းထဲ ေရာက္ေနသလဲေတာ့ မသိ...။ သူ႔ဘာသာသူ ေမးၿပီး ဘာမွျပန္မေျဖရေသးခင္မွာပဲ ပိုင္စိုးပုိင္နင္းျဖင့္ပင္ ကြန္ပ်ဳတာေဘးက ဆိုဖာအစုတ္တလုံးေပၚ အခန္႔သား ၀င္ထိုင္ေန၏။

`လာေလကြာ၊ မင္းစာေရးလို႔ မရဘူး ျဖစ္ေနတယ္ မွတ္လားကြ´

ေစာေစာကလူက သူ႔ကို ေခၚေတာ့ ေယာင္နနျဖင့္ပင္ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ကေန ခြာၿပီး အဲဒီလူနဲ႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ ခုံမွာ၀င္ထိုင္မိသည္။

`ကဲ...၊ ေျပာ၊ မင္း ဘာေရးခ်င္ေနတာလဲ´
`ဒီလိုပါပဲဗ်ာ´
`ဟ၊ ကိုယ္ေရးမွာေတာင္ ကိုယ္မသိဘူးလားကြ´
`... ... ...´
`ကဗ်ာေရးမလား´
`မေရးတတ္ဘူးဗ်´
`ဒါဆို ၀တၳဳတိုကြာ´
`လာဖတ္တဲ့လူေတြ အီေနေလာက္ၿပီ၊ အားအားရိွ ၀တၳဳတိုေတြခ်ည္း ေရးေနရတယ္´
`အေတြ႔အႀကဳံေတြ အေၾကာင္းကြာ´
`ေရးစရာ ဘာရိွတာမွတ္လို႔၊ ရိွတာေလးေတြ ထုတ္ေရးတာလဲ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ ေၾကေနၿပီ´
`အင္း၊ မင္းကို ေျပာရတာနဲ႔ ငါပါ ေခါင္းေျခာက္လာၿပီ´

ပုဂၢိဳလ္က သူျပန္ေျဖတာေတြကို နားေထာင္ၿပီး တကယ္ပဲ ေခါင္းေျခာက္သြားသလားေတာ့ မသိ၊ ခဏေတာ့ တိတ္သြားသည္။ သူလဲ ခပ္မဆိတ္။

***

`ဟာ...၊ ေဟ့ ငါ သတိရၿပီ´
`အင္း၊ ေျပာပါဦး´
`ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း ေရးေပါ့ကြ´
`ဗ်ာ´
`မဗ်ာနဲ႔ေလ၊ မင္း အရင္ကဆို ဒါေတြ ေတာ္ေတာ္ေရးတာပဲဟာ၊ ငါ အခုမွ သတိရတယ္၊ မင္း ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္း မေရးတာ ၾကာၿပီ၊ ေရးေပါ့ကြ´
`ဘယ္အေၾကာင္းကို ေရးရမွာလဲ´
`ဟ...၊ ည့ံလိုက္တဲ့အေကာင္၊ ေရွာ္လိုက္တဲ့ အေကာင္၊ ဒီေလာက္ထိ ျမန္မာျပည္အေရး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္ေနတာကို ဘယ္အေၾကာင္းကို ေရးရမွာလဲ ဆိုပဲ´
`ေရးဆိုလဲ ေရးတာေပါ့ဗ်ာ၊ ဒါဆို မေရးခင္မွာ က်ေနာ္တို႔ အခု အရင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေဆြးေႏြးၾကည့္မယ္ေလ´
`ေအး၊ ေကာင္းသားပဲကြ၊ မင္း ဘာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးခ်င္သလဲ၊ ေျပာကြာ´
`တေလာက ျမန္မာျပည္ကို လာသြားတဲ့ ဘန္ကီမြန္း ခရီးစဥ္အေၾကာင္းဗ်ာ´
`ဟုတ္ၿပီ´
`သူ႔ခရီးစဥ္ မေအာင္ျမင္ဘူးလို႔ လူေတြေျပာေနၾကတယ္ဗ်ာ´
`ေအးေလ၊ ဟုတ္တာပဲဟာ၊ အလကားပါကြာ၊ ဟိုက လူလည္က်လိုက္တာကို အသာေလးၿငိမ္ခံၿပီး ျပန္လာတယ္၊ ဘာမ်ား အက်ိဳးအျမတ္ရိွလို႔တုန္း´
`အဲဒီလိုခ်ည္းပဲ တရားေသ ေျပာလို႔မရဘူး ထင္တယ္ေနာ္´

စကားစ ရသြားလို႔ထင့္၊ သူနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ စကားအရိွန္ေကာင္းစ ျပဳလာသည္။

***

`ကဲ၊ ဒါျဖင့္ မင္းက ဘယ္လုိထင္တုန္းကြာ´
`ေၾသာ္၊ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ျပည္တြင္းေရးကို ကုလသမဂၢရဲ့ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္တေယာက္ ကိုယ္တိုင္က အာ႐ုံစိုက္ေနတယ္၊ အဲဒီကမွ တဆင့္ သက္ေရာက္မႈေတြလဲ အနည္းနဲ႔အမ်ားေတာ့ ရိွလာမွာပဲ ထင္တာပဲေလ´
`အမေလးကြာ၊ ဘာမ်ားရိွလာမွာလဲ၊ ဟိုတခါ ေလေဘးသင့္တုန္းကလဲ လာတာပဲ၊ ဒီလိုပဲ ဟိုေကာင္ႀကီးေတြ လိုက္ျပတာကိုပဲ သြားၿဖီးႀကီးနဲ႔ လိုက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ျမန္းမိစ္ပီးပဲ၊ ျမန္းမိစ္ပီးပဲေတြ ထပ္ေနေအာင္ ေျပာၿပီး ျပန္သြားတာပဲ မဟုတ္လား´
`က်ေနာ္တို႔ ေနရာတုိင္းကုိ Negative အျမင္နဲ႔ခ်ည္း ၾကည့္လို႔ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး ထင္တယ္ေနာ္´
`ေအးေပါ့၊ မင္းက ေပ်ာ့စိစိအေတြးနဲ႔ပဲ ေတြးတဲ့ အေကာင္ကိုး´
`အမ္၊ ေဟ့လူ၊ ခင္ဗ်ားဟာက က်ဳပ္ကို ဘလိုင္းႀကီး ပုဂၢိဳလ္ေရးကို ဖဲ့ေနသလိုပါလား´
`ေဟ့၊ လြတ္လပ္စြာ ေ၀ဖန္ခြင့္ ရိွလို႔ ေျပာတာကြ၊ မင္းဟာေလ၊ ေပ်ာ့အိေပ်ာ့ညက္နဲ႔ ျမည္းတေကာင္လို အေတြးအေခၚမ်ိဳးေတြပဲ ရိွေနပုံရတယ္´
`ဟာ´
`ေနစမ္းပါဦး၊ မင္းက ဘန္ကီမြန္းခရီးစဥ္ေတြ ဘာေတြေတာင္ ေဆြးေႏြးရေအာင္ ဘာေကာင္မို႔တုန္း´
`ေဟ့လူႀကီး၊ စိတ္ထိန္းပါဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဟာက ေခါင္းစဥ္ေခ်ာ္သြားၿပီဗ်´
`ဒီမယ္ေဟ့ေကာင္၊ ငါဆိုတဲ့အေကာင္က အေတြ႔အၾကဳံေတြ အမ်ားၾကီးကို ျဖတ္သန္းလာတဲ့အေကာင္ကြ၊ မင္းတို႔ ေတြးတယ္ဆုိတာထက္ အမ်ားၾကီး အေရွ႕ကို ႀကိဳျမင္ၿပီးသားကြ´
`ဘန္ကီမြန္း...မြန္း´
`မင္းက မေန႔တေန႔ကမွ ဘေလာ့ဂ္ေလးလုပ္၊ ဟိုဟာေလးေရးလိုက္၊ ဒီဟာေလး ေရးလိုက္၊ အားနာနာနဲ႔ လာဖတ္တဲ့လူေတြရိွေနတာကို မင္းကိုယ္မင္း အဟုတ္ထင္ေနတာကိုးကြ´
`ဟုိေလ...၊ ဘန္ကီမြန္းေလ´
`ေတာ္စမ္းကြာ´
`သူ႔ခရီးစဥ္အေၾကာင္းကို က်ေနာ္တို႔ေဆြးေႏြးေနတာေလဗ်ာ´
`ဘာကို ေဆြးေႏြးရမွာလဲ၊ မင္းလိုေကာင္ဆီက ဘယ္လိုအသုံးက်တဲ့ အျမင္ေတြမ်ား ထြက္လာမွာမို႔လဲ´
`ဟာ...၊ ခင္ဗ်ားဟာက မဟုတ္ေတာ့ဘူး´
`အလကားေကာင္၊ ဖြတ္က်ားေကာင္´
!@#$$%^&
%^&$#@!
!@#$&^%

ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ေဒါသေတြ ထြက္လာပုံေပၚသည္။ သူ႔ကို အားရပါးရကို ဆဲေတာ့သည္။ ဘယ္လိုပါလိမ့္၊ အျမင္ေလး မတူတာနဲ႔ပဲ ဒီေလာက္ေတာင္ ဆဲရတယ္လို႔...။ ခဏၾကာေတာ့...။

`ေအး၊ မင္းက်ပ္က်ပ္သတိထား၊ ဘေလာ့ဂ္ေရးရဲ ေရးၾကည့္၊ ငါ့အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိမယ္´

`ဗုေဒၶါ´၊ ေစာေစာကေတာ့ သူပဲ စာမေရးရေကာင္းလားဆိုၿပီး ဟိုဟာေရးပါလား၊ ဒီဟာေရးပါလား ေျပာေနသူက... အခုေတာ့ ေဒါသေတြ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနပါလား။ စိတ္ထဲမွာ ညစ္ညဴးရွဳပ္ေထြးလြန္းတာေၾကာင့္ အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္မိေတာ့သည္။

`သြားးးးးးးးးးးးးးးးးးးး´

***

တစုံတေယာက္က သူ႔ကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသလိုလို မြန္းမြန္းက်ပ္က်ပ္ႀကီး ျဖစ္ၿပီး ဆတ္ခနဲလန္႔သြားေတာ့မွ ကလိုေစးထူး တေယာက္ အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ တသားတည္း ျပန္ျဖစ္သည္။ ေၾသာ္၊ စာေရးမယ္ ၾကံစည္ရင္းနဲ႔ ဆိုဖာေပၚမွာ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာကုိး...။ အျပင္က ေအးစိမ့္စိမ့္ ရာသီဥတုမွာ တံခါးက မေစ့မိတာေၾကာင့္ ေဆာင္းတြင္းအိပ္မက္ ကေယာက္ကယက္လိုလို မက္ေနတာလား မသိ။

အင္း...၊ တေရးႏိုးေသာ္ အၾကံေပၚ၊ စာေရးဦးမွပါေလ။

ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း ေရးရင္ ေကာင္းမလား မသိ။ ေျပာသာေျပာရတယ္ အိပ္မက္ထဲက လူႀကီးကိုေတာ့ ခပ္ေၾကာက္ေၾကာက္။

***

ကလိုေစးထူး

ခူးဖို႔ရြယ္လွ်င္...

`ဟူးးး´

ပင့္သက္ေလကို အားရပါးရမႈတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး အလုပ္႐ုံရိွရာကို ျပန္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထုသံ႐ိုက္သံ၊ ေဖာ့ကလစ္ကား ေမာင္းသံေတြက ဆူညံေနေသးသလုိလို။ ခႏၶာကုိယ္ေပၚမွာလဲ ေခၽြးနံ႔နဲ႔ သံေခ်းလိုလို အနံ႔ေတြက ေရာႁပြန္းလို႔၊ ညစ္ေထးလို႔...။

အလုပ္႐ုံေဘးက ပန္းျခံေသးေသးေလးရဲ့ ျမက္ခင္းေပၚမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး လမ္းမေပၚမွာ ကားေတြ ဥဒဟို ဟိုဒီ သြားလာေနၾကတာကို ဘာရယ္မဟုတ္ လိုက္ေငးေနလိုက္သည္။ ပန္းျခံထဲက ေလေကာင္းေလသန္႔ေၾကာင့္ လန္းဆန္းလာသလိုလိုေတာ့ ရိွသား...။

***

ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ `သဲထိတ္ရင္ဖို အလုပ္´ လို႔ တင္စားခဲ့ရေသာ အလုပ္ေဟာင္းက ေအာင္ေဖေညာင္းသြားေလၿပီ ျဖစ္သည္။ အလုပ္ခ်ိန္ကို တပတ္လွ်င္ နာရီ ၄၀ ကေန ၃၂ နာရီ၊ အဲဒီက တဆင့္ ၂၄ နာရီ ျဖစ္လိုက္ ၃၂ နာရီ ျပန္ျဖစ္လိုက္နဲ႔ လုံးလည္ခ်ာလည္လိုက္ေနကတည္းက အလုပ္ရွင္ရဲ့ တ႐ုတ္ျပည္ ေစ်းကြက္ခ်ဲ႕ ခရီးစဥ္က အဆင္မေခ်ာခဲ့တာကို ရိပ္မိေနသား...။ ဒါေၾကာင့္ပင္ `ငါ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့လို႔ မင္းတို႔ကို အလုပ္ကေန Laid off ေပးရေတာ့မယ္´ လို႔ တကယ္တမ္းေျပာလာေတာ့ `ရပါတယ္၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို နားလည္ပါတယ္´ လို႔သာ ျပန္ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။

အခုေတာ့ အလုပ္အကိုင္သစ္မွာ ေနသားပင္မက်တက် ျဖစ္လို႔ေနေလၿပီ။ မနက္ ၇ နာရီမွာ အလုပ္တခု ျပဳတ္ၿပီး ၁၁ နာရီမွာ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တခု ျပန္ရတာကိုက သူ႔အတြက္ ကံေကာင္းမႈ တခုလားေတာ့ မေျပာတတ္။

***

သူ အခု ထုိင္ေနတဲ့ ပန္းျခံေလးက အလုပ္႐ုံရဲ့ မ်က္ႏွာျခင္းဆုိင္ လမ္းတဘက္ျခမ္းမွာ ရိွသည္။ ပန္းျခံဆိုေပမယ့္ ျမက္ေတြရိတ္၊ ခုံတန္းေလးေတြ ဟိုနားတစ ဒီနားတစ မည္ကာမတၱ လုပ္ေပးထားတဲ့ ပန္းျခံပိစိေကြးေလပင္ ျဖစ္၏။ လမ္းေလွ်ာက္ေလ့က်င့္သူတို႔၊ အေျပးေလ့က်င့္သူတို႔ ခဏတျဖဳတ္၀င္နားဖို႔ လုပ္ထားေပးပုံေပၚသည္။

ေႏြရာသီဆိုေတာ့လဲ ဒီႏိုင္ငံရဲ့ ထုံးစံအတိုင္း ပတ္၀န္းက်င္က စိမ္းစိမ္းစိုစုိ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ႏိုင္လွသည္။

***

ပန္းျခံထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေငးရင္းနဲ႔ လမ္းေဘးအစပ္က ေတာအုပ္ငယ္ေလးေပၚမွာ အၾကည္တို႔က တန္႔သြားသည္။ ေတာအုပ္ေလးထဲက ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ျမက္ပင္ရွည္ေတြၾကားမွာ ဟိုတစဒီတစ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းကေလးေတြပါလား။ ပန္းေတြက ျမန္မာျပည္က စိန္ခ်ယ္ပန္းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔ အေရာင္ေတြကလဲ စုံလို႔။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္ရတာေတာ့ တေယာက္ေယာက္က တကူးတက စိုက္ပ်ိဳးထားလို႔ ေပါက္ေရာက္ ပြင့္လန္းေနၾကတာ ျဖစ္ဟန္ မတူ...၊ အေလ့က် ေပါက္ေနဟန္ ရိွ၏။

ပန္းပြင့္တပြင့္ဆီကို ခူးမယ့္ဟန္နဲ႔ လက္လွမ္းမိလိုက္ေတာ့...

`မခူးပါနဲ႔´

နားထဲမွာ တေယာက္ေယာက္က အသံမာမာနဲ႔ ေျပာလိုက္ေလဟန္ ၾကားလိုက္တာေၾကာင့္ ခဏေတာ့ တြန္႔သြားသည္။ ေဘးဘီကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့လဲ တေယာက္မွ မရိွ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တႀကိမ္ လက္လွမ္းမိျပန္သည္။

`ေဟ့၊ မခူးနဲ႔ေလ´
`ေအး၊ ဟုတ္တယ္၊ မခူးနဲ႔၊ မခူးနဲ႔´
`မခူးနဲ႔´
`မခူးနဲ႔´
`မခူးနဲ႔))))´

ဒီတခါေတာ့ တေယာက္ထဲက ေျပာေနတဲ့ အသံတင္ မဟုတ္၊ အမ်ားႀကီးက ၀ိုင္းေအာ္ဟစ္ေနသလိုပါ ၾကားရသည္။ ဟင္၊ လက္စသတ္ေတာ့ ပန္းကေလးေတြဆီက အသံေတြ ထြက္ေနတာ ထင္တယ္။ စိတ္ထင္လို႔ပဲလား မသိ၊ ပန္းကေလးေတြ အားလုံး ကိုယ္စီကုိယ္စီ မႈန္ကုပ္ကုပ္ ပုံစံေတြနဲ႔ သူ႔ကို မေက်မနပ္ ၾကည့္ေနၾကေလသည္။

***

`ဒီမယ္´

ေစာေစာက သူ ခူးဖို႔ လက္ရြယ္မိတဲ့ ပန္းပြင့္ဆီက ေလသံခပ္မာမာ ထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ ေယာင္နနျဖင့္ `ဗ်ာ´ လို႔ ထူးလိုက္မိသည္။

`မင္းက ဒီပန္းေတြကို ဘာအတြက္ ခူးခ်င္တာလဲ´
`ဟို...၊ ဟို........´

ေစာေစာကတည္းကိုက ခူးဖို႔သာ လက္ရြယ္လိုက္ေပမယ့္ ဘာအတြက္ ခူးခ်င္တယ္ဆုိတာက သူကုိယ္တုိင္လဲ မသိေတာ့ ေျဖစရာ အေျဖစကားက မရိွ။

`မင္းမွာ အေျဖမရိွဘူး မဟုတ္လား´
`......´
`ဘယ္ရိွမလဲ၊ မင္းက ဘာအတြက္မွလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလး ေတြးၿပီး လက္ေဆာ့ၿပီး ခူးဖို႔ျပင္ေနတာကုိး၊ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔က မခူးနဲ႔လို႔ ၀ိုင္းတားတာ´
`ေၾသာ္´

အားနာပါးနာနဲ႔ `ေၾသာ္´ လိုက္ရေပမယ့္ `ေတာ္ေတာ္ႀကီးက်ယ္တဲ့ ပန္းပဲ´ လို႔ေတာ့ စိတ္ထဲက ထင္ေနေသးသည္။

`တကယ္ေတာ့ မင္းမခူးလဲ ငါတို႔က အခ်ိန္တန္ရင္ သူ႔အလိုလို ႏြမ္းသြားမွာပါ´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ေအး၊ လူေတြဟာ ပန္းကို စိုက္တဲ့လူ ရိွသလို ခူးတဲ့လူလဲ ရိွတယ္၊ ပန္းစိုက္တဲ့လူ ကုိယ္တုိင္က ပန္းခူးတာ ျဖစ္ႏိုင္သလို မစိုက္ဘဲနဲ႔လဲ ခူးတဲ့လူေတြ ရိွတယ္´
`အင္း´
`ဒါနဲ႔၊ ဘယ္သူမွ မခူးတဲ့ ပန္းေတြကိုေရာ မင္း ဘယ္လို ျမင္သလဲ၊ ဥပမာ ငါတို႔လိုေပါ့´
`က်ေနာ္ မျမင္တတ္ပါဘူး´
`ဘယ္သူမွ မခူးေပမယ့္ ျမင္ရတဲ့လူကိုေတာ့ ပန္းတိုင္းဟာ မ်က္စိပသာဒ ကို ေပးႏိုင္စြမ္းေတာ့ ရိွတယ္ မဟုတ္လားကြ´
`ဒါေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္´
`မင္းက ေစာေစာက ဘာရယ္မဟုတ္ ခူးလိုက္တယ္ ဆိုပါစို႔၊ မင္းခူးၿပီး က်န္ခဲ့တဲ့ေနရာမွာ ပန္းကိုင္းငုပ္တိုေလးေတြပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့မယ္၊ ေစာေစာက မင္းရခဲ့တဲ့ စိတ္ေအးၾကည္လင္မႈ မ်က္စိပသာဒေတြကို တျခားသူေတြလဲ ခံစားရဖုိ႔ မရိွေတာ့ဘူး´
`ထားပါစို႔၊ မင္းက ခူးၿပီးေတာ့ တျခားတေနရာရာမွာ အေလးထားၿပီး သုံးရင္ေတာ့လဲ အျပစ္မဆိုသာျပန္ဘူး´
`ဟုတ္...´
`မင္းအိမ္မွာ ပန္းအိုးေလးထိုးတာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ထုပ္ပိုးၿပီးေတာ့ လက္ေဆာင္ေပးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒါေတြဆိုရင္ ေတာ္ေသးတယ္ မဟုတ္လား´
`.... ....´
`အဓိကကေတာ့ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး ထားတဲ့ စိတ္နဲ႔သာ ပန္းခူးတာဆိုရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလားကြာ´
`.........´
`ပန္းလဲ မစိုက္၊ ပန္းကုိလဲ မပ်ိဳး၊ ပြင့္ေနတဲ့ ပန္းကိုလဲ အေလးမထားဘဲ ခူးတာမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္ေစခ်င္ဘူးကြာ´

ေျပာေနရင္းနဲ႔ ပန္းပြင့္ေလးေတြအားလုံး ၀မ္းနည္းသြားေလဟန္ ငိုက္က်သြားၾကသလိုလို...။ သူလဲ ေစာေစာက ခူးဖို႔ျပင္မိတဲ့ သူ႔လက္ေတြကုိ အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖင့္ ျပန္ေငးေနမိသည္။

***

`ကၽြီ)))))´

လမ္းမေပၚက ကားဘရိတ္အုပ္သံ ခပ္ျပင္းျပင္းေၾကာင့္ စိတ္အာ႐ုံေတြက သတိျပန္၀င္လာသလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ ပန္းကေလးေတြဆီ ေငးမိေတာ့ ေလတိုက္လိုက္တိုင္းမွာ ယီးေလးႏြဲ႔လို႔။ ပန္းခင္းေလးနားကေန အသာ ျပန္လွည့္ထြက္လာေတာ့ သူ႔ရဲ့ စိတ္အာ႐ုံထဲမွာ အေတြးေတြက သီတန္းလို႔ ေနေတာ့သည္။

***

`အမိုး၊ ဘယ္ကျပန္လာတာတုန္း´

အိမ္ေပၚကို မတက္မီ လမ္းကေလးဘက္ကေန အမုိးတေယာက္ ျပန္လာတာကို ေတြ႔ေတာ့ လွမ္း ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။ အမိုးလက္ထဲမွာလဲ ပန္းေတြ အမ်ားႀကီး၊ လမ္းေဘးက ခူးလာတာေတြ ထင္ရဲ့။

`ပန္းေတြ အမ်ားႀကီးပါလား အမိုးရဲ့၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ´
`ဘုရားရိွခိုးပြဲမွာ ပန္းအုိးထိုးမလို႔ေလ´
`ေၾသာ္၊ ဟုတ္...´
`ဖိုးခြားလဲ ယူမလား၊ ဘုရားပန္းတင္ခ်င္ တင္လု႔ိရေအာင္ေလ´
`ယူမယ္၊ ယူမယ္ အမိုး´

အားရ၀မ္းသာျဖင့္ အမိုးဆီက ယူလိုက္ေတာ့ သူ႔လက္ထဲကုိ ပန္းပြင့္တခ်ိဳ႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ခုန္ေပါက္ေရာက္လာေတာ့သည္။ အမိုးလက္ထဲမွာ က်န္ေနတဲ့ ပန္းေတြကလဲ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ ဟန္ပန္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ပါပဲ။



အိမ္ေပၚေရာက္လို႔ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးရင္ ပန္းကေလးေတြကို ေသခ်ာသပ္ရပ္စြာ ဘုရားပန္းအျဖစ္ တင္လွဴပူေဇာ္ရပါဦးမည္။ ပန္းကေလးေတြ ေက်နပ္ေနမွာ ေသခ်ာတယ္ ထင္ရဲ့... ...။

***

ကလိုေစးထူး

(က်ေနာ္စာမေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလဲ က်ေနာ့္ဘေလာ့ဂ္ကို ေန႔တုိင္း လာလာဖတ္ေနၾကတဲ့ မိတ္ေဆြေတြ၊ က်ေနာ္ စာျပန္ေရးဖို႔အတြက္ ျဖဴစင္တဲ့ စိတ္ထားေတြနဲ႔ တိုက္တြန္းအားေပးခဲ့ၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ ေမာင္ႏွမေတြ အားလုံးကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စာေတြ ျပန္ေရးျဖစ္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ့)

ကားဆရာနဲ႔ လကၤာဆရာ...

`မုဒုံ... ေမာ္လၿမိဳင္ကို၊ မုဒုံ... ေမာ္လၿမိဳင္ကို´
`အခုထြက္မွာေနာ္၊ သေဘၤာစီးရင္ တေနကုန္မွာ၊ ဘားအံကို ေန႔ခ်င္းမီ အေရာက္သြားခ်င္သူေတြ ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ ေတာ္ေတာ္သြားမွ အလုပ္ျဖစ္မွာ´
`လာ...၊ လာ အမ၊ မုဒုံသြားမလို႔လား၊ တက္တက္၊ ခဏေလးေနရင္ထြက္ေတာ့မွာပါ၊ ေၾသာ္... ဟိုဘက္က အဒိန္းတုိ႔ ကြမ္းယာဆိုင္ကေန ေစာင့္ေနမယ္လား၊ ရတယ္ရတယ္၊ ကားထြက္ေတာ့ လွမ္းေခၚလိုက္မယ္´
`အကုိ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုလား၊ ေခါင္းခန္းလား၊ ရေတာ့ရတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းဘုန္းတပါးပါး တက္ရင္ေတာ့ ဖယ္ေပးရမယ္ေနာ္၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ခဏေနရင္ ထြက္မွာပါ´
`ကဲ...၊ ဆရာေရ ထြက္မယ္၊ ၿမိဳ႔အထြက္နားမွာ ကြမ္းသီးအိတ္ ငါးလုံးတင္ရမယ္၊ ကြမ္းယာဆိုင္က ဟိုအမႀကီးေရ၊ ကားထြက္ေတာ့မယ္ဗ်ိဳ႔၊ လာလာ´

***

`ေရႊဒိုး အ၀င္က် အရိွန္နည္းနည္းေလွ်ာ့မယ္ ဆရာေရ့၊ ႏြားအုပ္ေတြက မ်ားပါသဘိနဲ႔၊ ကားထဲက အကိုတို႔အမတို႔ ေခါင္းေပၚမွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ စြပ္ထားၾကမလား၊ မပူနဲ႔ မပူနဲ႔ ဒီလမ္းအေၾကာင္း သိလို႔ ခရီးသည္ေတြ အဆင္ေျပေအာင္ က်ေနာ္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေတြ ေဆာင္ထားတယ္၊ ေရာ့ ေရာ့၊ အင္း...၊ ေႏြေရာက္ၿပီဆိုေတာ့လဲ လမ္းက ေျမသားလမ္းဆိုေတာ့ ဖုန္ေတြက အရမ္းထူတာပဲကုိး၊ ကတၱရာလမ္း ခင္းႏိုင္တဲ့အခါက် သက္သာမယ္ ထင္တာပဲ´

`ျဖည္းျဖည္း ဆရာေရ...၊ ဒီေနရာက လွည္းလမ္းေဟာင္းဆိုေတာ့ ထိန္းေမာင္းမွ...။ ေဟာေဟာ...၊ ေရွ႕မွာ သံပုရာရြာအ၀င္ ျမစ္ကူးတံတားကို ေရာက္ေတာ့မွာပဲ၊ ကဲ...ကဲ၊ ခရီးသည္ေတြ တံတားေရာက္တဲ့အခါ အားလုံး ကားေပၚက ဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါေနာ္၊ တံတားက သစ္သားတံတားဆိုေတာ့ ၀ိတ္မခံႏိုင္ဘူး၊ ဆရာေရ့...၊ ဂိတ္ေၾကး သုံးရာ အသင့္ျပင္ထား´

`ဟုတ္ကဲ့...၊ ခရီးသည္နဲ႔ ကြမ္းသီးအိတ္ ေလးငါးဆယ္လုံးပဲ တင္လာတာပါ၊ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြ ဆီပုံးေတြလား...၊ မတင္ရပါဘူး ဆရာရယ္၊ ဆရာ...၊ ဒီမွာေနာ္ ဂိတ္ေၾကး သုံးရာ၊ ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ ျပန္တက္လို႔ရပါၿပီ၊ ဆြဲ...ဆရာေရ့))))´

***

`ေရွ႕က ငါးအိမ္စုမွာ ခရီးသည္သုံးေယာက္ ရပ္ေစာင့္ေနတယ္ ဆရာေရ့၊ ျဖည္းျဖည္းလွိမ့္ထားမယ္။ လာလာ၊ ညီေလးတို႔၊ ဘယ္လဲ ေမာ္လၿမိဳင္လား၊ ေၾသာ... ရန္ကုန္အထိ သြားၾကမယ္လား၊ ေအးေအး... ေကာင္းတာေပါ့ကြာ၊ တက္တက္၊ ေခါင္မိုးေပၚ တက္လို႔ရတယ္၊ ကဲ...၊ အထဲက က်ားက်ားယားယား အမ်ိဳးသားေတြလဲ ၀ါသနာပါရင္ ဒီစီတန္း ေခါင္မိုးေပၚကေန လိုက္လို႕ၿပီေနာ္၊ ဖုန္ထူတဲ့ ဘ၀ေတြက ေရႊဒိုးမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ´

`ဟ...ဟ၊ ေရွ႕က ေခ်ာင္းကူးတံတားေလးက က်ဳိးေနတာလား မသိဘူး၊ ကားဆရာေရ၊ ရပ္ရပ္...၊ က်ေနာ္ ဆင္းၿပီး အရင္ေျပးၾကည့္လိုက္ဦးမယ္၊ ဟာ...၊ ေသခ်ာတာေပါ့ က်ိဳးေနတယ္၊ ကားႀကီးေတြ လက္ခ်က္ပဲေနမွာ၊ အဲ...၊ ဟိုဘက္မွာ လမ္းလႊဲရိွသဗ်။ ခရီးသည္ေတြ ေအာက္ခဏဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါဦး´

`အကိုေရ ျဖည္းျဖည္း၊ ျဖည္းျဖည္း၊ ေခ်ာင္းအတက္က်မွ အရိွန္ယူ ႐ုန္းမယ္၊ နင္းထား...၊ လီဗာကို ေတာ့ေတာ့ၿပီး နင္းေပး၊ ဂ်မ္းတုံးလား၊ ခု ပါတယ္ဗ်၊ ဟာ... မရဘူးဗ်ိဳ႔၊ ခရီးသည္ အကိုတို႔ေရ၊ လုပ္ပါဦးဗ်ာ၊ မုန္႔ဟင္းခါးစားေလး ႂကြပါဦး၊ ဟဲဟဲ၊ ဒီလိုပဲေပါ့ဗ်ာ။ တခရီးတည္းသြားရတာ မွတ္လား၊ ကဲ...၊ တြန္းၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ တစ္...ႏွစ္...၊ သုံးးးးး´

`ေဟးးးး၊ ရၿပီကြ´

` အားလုံးပဲ တက္တက္၊ ဆက္ထြက္ၾကမယ္´

***

`ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ၊ ေရွ႕မွာ ေခ်ာင္းႏွစ္ခြရြာေရာက္တဲ့အခါ ကားက ဇက္နဲ႔ကူးရမွာမို႔ နာရီ၀က္တနာရီေတာ့ အခ်ိန္ရတယ္၊ အားလုံး ထမင္းစားလို႔ရပါတယ္။ ကားခေလးေတြ အဲဒီေရာက္မွ ေပးၾကေပါ့ခင္ဗ်ာ´

`ေဟာ...၊ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲဗ်ိဳ႔၊ ဇက္က ဟိုဘက္ကမ္းေရာက္ေနတယ္၊ ကားဆရာေရ့၊ အညိဳတို႔ ထမင္းဆိုင္ေရွ႕မွာ ရပ္မယ္´

`ဟဲ့...၊ အညဳိ၊ ငါ့ကို ၀က္သားနဲ႔ တပြဲျပင္ေပး၊ ကားဆရာက ဘာနဲ႔စားမလဲ၊ ငါးၾကင္းနဲ႔တဲ့ဟဲ့၊ ေအး၊ ျမန္ျမန္ေလး လုပ္ဟာ၊ ဗိုက္က ဆာလွၿပီ၊ လမ္းမွာလဲ ကားကနစ္ေနေသးတယ္´

`ဒါနဲ႔အညိဳ...၊ ေမာ္လၿမိဳင္က အတက္သေဘၤာ ဆိုက္သြားၿပီးပလား၊ ေၾသာ္၊ ေအးေအး၊ ေခ်ာင္းစပ္မွာလဲ သခြားသီးေလွေတြ တယ္မ်ားပါလားဟ၊ သခြားသီးေတြ ေစ်းေကာင္းေနလို႔လား။ အင္းအင္း၊ လိုက္ပြဲ တပြဲေပးစမ္းပါဦးဟာ၊ ဘယ္ေလာက္က်လဲပါ တြက္လိုက္၊ ေၾသာ္...၊ ကားဆရာအတြက္ လန္ဒန္တဘူးေလာက္ပါ ယူခဲ့ဟာ´

***

`ကဲ...၊ ခရီးသည္ေတြ အားလုံး၊ ဇက္ေပၚ တက္ၾကမယ္ဗ်ိဳ႕၊ ဇက္ထြက္ေတာ့မယ္၊ ဇက္ဆရာေရ့...၊ ခဏေလး၊ ခဏေလး၊ ေၾသာ္ဗ်ာ...၊ ဒီလမ္းဒီခရီး ဒီကားသမားနဲ႔ ဒီခရီးသည္ေတြနဲ႔ ဒီဇက္ပဲဟာဗ်ာ၊ ကုိယ့္ခ်င္းကုိယ့္ခ်င္းေတြပဲ အကုိႀကီးကလဲ ေစာင့္ေပးပါဗ်ာ၊ ေဟာ...၊ ေျပာရင္းဆုိရင္းနဲ႔ လူစုံပါၿပီဗ်၊ ဇက္ထြက္လို႔ရၿပီ´

`အင္း...၊ တက္ၾက၊ တက္ၾက၊ အမိုးေပၚက ေရႊညီအကိုမ်ား၊ ခလယ္တံခြန္တုိင္ဂိတ္ ဟိုဘက္က်ရင္ေတာ့ ကားထဲျပန္၀င္ေပးပါဦးဗ်ာ၊ အင္း...၊ အဲဒီဂိတ္ကလူေတြက အရမ္းရစ္လို႔ပါဗ်ာ၊ ကားခေလးေတြလဲ ကူညီၾကပါဦး´

***

`လမ္းေတာ့ ေကာင္းလာၿပီ ဆရာေရ့၊ ဒါေပမယ့္ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြေတာ့ မ်ားတယ္၊ တခ်ိဳ႔အလွဴခံတဲ့ ကေလးေတြက လမ္းမေပၚ အတင္းတက္တယ္ဗ်ာ၊ ရြာ၀င္ရြာထြက္ေတြမွာ သတိထားမွ´

`ေရွ႕မွာ ခုႏွစ္ေခြေတာင္ တက္မယ္ ဆရာေရ၊ အေကြ႕မွာ ဟြန္းတီးထား၊ ဟာ...၊ ဟာ...၊ ဟိုေပၚက ဆင္းလာတဲ့ကား၊ အတက္ကားကုိ ဦးစားေပးရမယ္ ဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ေဟ့...၊ ဘယ္လိုေမာင္းတာလဲကြ၊ ကားသမားျဖစ္ၿပီး ဒါေလးေတာင္ နားမလည္ဘူးလား၊ ဆရာေရ့ တင္ထားမယ္၊ ဟုတ္ၿပီ´

`ကဲ...၊ ဒီတခါေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က အဆင္းလမ္း ျပန္ျဖစ္ၿပီ၊ ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္း၊ ေဟာ...၊ တက္လာတယ္၊ အတက္ကားလာေနတယ္၊ ေဘးကို ကပ္ထားေပးမယ္၊ ဟြန္းသံေပးထားမယ္ ဆရာေရ၊ ခရီးသည္ေတြ ေသခ်ာကုိင္ထားပါ´

`ဟူး...၊ အခုမွပဲ စိတ္ေအးရေတာ့တယ္ဗ်ိဳ႔၊ ကဲ...၊ ခုႏွစ္ေခြေတာင္ကို လြန္လာၿပီဆိုေတာ့ အေရွ႕မွာဆို မုဒုံေရာက္ပါၿပီဗ်ာ။ မုဒုံခရီးသည္ေတြ ဂိတ္ဆုံးပါၿပီ၊ ေမာ္လၿမိဳင္ခရီးသည္ေတြကေတာ့ ကားေျပာင္းစီးရပါမယ္၊ ေၾသာ္၊ ကားခလား၊ ထပ္မေပးရပါဘူးခင္ဗ်ာ၊ မုဒုံေမာ္လၿမိဳင္လမ္းအတြက္ ကားသမားအခ်င္းခ်င္း ခရီးသည္ ကူတင္လာတဲ့ သေဘာပါ၊ ကဲ...၊ အားလုံးပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ´

***

ကလိုေစးထူး


မွတ္ခ်က္။ (ဟိုးတုန္းက ဖတ္ခဲ့ရတဲ့ `လွည္းဆရာနဲ႔ လကၤာဆရာ´ ဆိုတဲ့ စကားေျပကို က်ေနာ္ အရမ္းႀကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေရးသူကေတာ့ သိပၸံေမာင္၀ လို႔ ထင္ပါတယ္။ လွည္းေမာင္းသူတေယာက္၊ သူရဲ့ လွည္းလမ္းခရီးတေလွ်ာက္မွာ ႏြားေတြကုိ ေအာ္ေငါက္ရင္း၊ ႏြားလွည္းကို ထိန္းေက်ာင္း ေမာင္းႏွင္သြားရင္း ေျပာတဲ့ စကားေတြဟာ လကၤာဆရာတေယာက္ လကၤာစပ္သလိုပါပဲလို႔ စာေရးသူက တင္စားၿပီး အဲဒီစကားေျပကို ေရးခဲ့ပါတယ္။

က်ေနာ္လဲ အဲဒီ စကားေျပကုိ ႏွစ္သက္ အားက်စိတ္နဲ႔ လွည္းသမားေနရာမွာ ကားစပယ္ရာ အသြင္ ဖန္တီး သ႐ုပ္ေဖာ္ ေရးစမ္းၾကည့္မိတာပါ။ လမ္းခရီးကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႕ကေလးနဲ႔ မုဒုံကုိ အသြားခရီးကို ပုံေဖာ္ပါတယ္၊ အေရးအသား လိုအပ္ခ်က္ရိွေနတာေတြ႔ရင္ အားမနာစတမ္း ေထာက္ျပေ၀ဖန္ေပးပါဦး)

ထြင္ခဲ့စဥ္က...

က်ေနာ္ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား အရြယ္ကေပါ့။

အဲဒီအရြယ္ဆိုတာက လူႀကီးလဲမဟုတ္၊ ကေလးလဲ မဟုတ္ စေကာစက ဆိုေတာ့ တခါတေလက်ရင္ ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြ သိပ္ထြင္တတ္တယ္။ ကုိယ္က ထြင္လုံးထုတ္ၿပီး လုပ္တဲ့ အလုပ္တခုကုိ တျခားေသာ အရြယ္တူေတြက လိုက္လုပ္တဲ့အခါတို႔၊ လူေတြက အာ႐ုံစိုက္လာတဲ့ အခါမ်ိဳးတို႔ဆုိရင္ ေက်နပ္ေနေသးတာ...။

အဲဒီအရြယ္တုန္းက အထြင္တကာ့ ထြင္လုံးေတြက ဘာေတြလဲဆိုေတာ့... ... ...။

***

၏ေဌြး
ဗရ္ေဋါ႕ေဠခ္ ဠာေဋြ႕ဠိဳ႕ယမဠဲ။ ႀဃီဋိဳက္ဋာေဋါ႕ မဟုဋ္ဘာဗူး။ ငါ့ဃိုပ်ံျခစ္ဘာေဋာ့ေဏာ္။

အေပၚမွာ ေရးထားတာ ၾကည့္လိုက္ရင္ ႐ုတ္တရက္ မ်က္စိ လည္သြားမွာေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒီနည္းကုိ ငယ္သူတို႔ဘာ၀ ရည္းစားသနာေတြ ခိုးထားတဲ့အခါ အိမ္က လူႀကီးေတြ မသိေအာင္ အခ်ိန္းအခ်က္လုပ္ၾကတာပါ။ သတ္ပုံကို မွားႏိုင္သမွ် မွားေအာင္ ေရးရတယ္။ ဒါမွ လူႀကီးေတြ မ်က္စိလည္မွာကုိး။ စာရဲ့ အဓိပၸာယ္က...

အိေထြး
ဘယ္ေတာ့ေလာက္ လာေတြ႔လို႔ ရမလဲ။ ဂ်ီတိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ငါ့ကို ျပန္ခ်စ္ပါေတာ့ေနာ္။

...လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ကိုယ့္ထြင္လုံးနဲ႔ကိုယ္ အဲဒီအရြယ္တုန္းကေတာ့ သေဘာကို က်လို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ျမန္မာစာ ဆရာမက အဲလိုစာမ်ိဳးေတြ႔ရင္ အရမ္းစိတ္ဆိုးတတ္ပါတယ္။

***

ေနာက္တနည္း ထြင္ေရးတာ တခု ရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျမန္မာဗ်ည္း ၃၃ လုံးကို နံပါတ္အစဥ္လိုက္ ယူၿပီး ဗ်ည္းတြဲေတြနဲ႔ တြဲေရးတာပါ။ ဥပမာ...၊ က ဆိုရင္ ၁၊ ခ ဆိုရင္ ၂၊ ဂ ဆိုရင္ ၃...၊ အဲဒီလို စီသြားလိုက္တာ အ က်ေတာ့ ၃၃ေပါ့။ အဲဒါေတြကို ဗ်ည္းတြဲနဲ႔ တြဲၿပီး ထြင္ေရးပါတယ္။ ဥပမာ တေၾကာင္းေရးျပပါမယ္။

ေ၃၁့ ေ၁ါင္ ေ၁်ာ္ၿ၁ီး
၁၀ ေ၂၀ ၁် ၂၇၅္ ၁၆၁္ ၂၂၁္ ေ၁၂ ၇ိဳ၅္ ၂၅ွာ ၇ဳံ ၂၇ ေ၃၃ာ၁္။

႐ုတ္တရက္ ဖတ္လိုက္ရင္ မ်က္စိလည္စရာ မေကာင္းဘူးလား။ တကယ္ေတာ့ သူေျပာခ်င္တာက...

ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္ႀကီး
ညေနက်ရင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဆုံရေအာင္

...လို႔ ေရးထားတာပါ။ ဗ်ည္းေတြေနရာမွာ နံပါတ္အစဥ္လိုက္ ၁၂၃၄ ဂဏန္းေတြ အစားထိုးၿပီး ဗ်ည္းတြဲေတြနဲ႔ ေပါင္းေရးလိုက္ေတာ့ လူႀကီးေတြ ခမ်ာ မ်က္စိကို လည္ေရာ...။ ေနာက္ေတာ့လဲ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက သိသြားတာပါပဲ။

***

စာေရးတာတင္ ထြင္တာလား ဆိုေတာ့ ဒါတင္ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ စကားေျပာတာကိုလဲ ထြင္လိုက္ၾကေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ အေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ၾကားဖူးမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ စကားလုံးတခုခုနဲ႔တြဲၿပီး ေျပာခ်င္တဲ့ စကားတလုံးစီကို စကားလိမ္ လုပ္ေျပာတာပါ။ ဥပမာ...၊ တြဲၿပီးေျပာမယ့္ စကားလုံးက `တယ္´ ဆိုပါစို႔၊ `ေနေကာင္းလား´ လို႔ ေျပာခ်င္ရင္ `ေနတယ္၊ေကာင္းတယ္၊လားတယ္´ ဆိုၿပီး တလုံးစီကို တယ္နဲ႔ တြဲၿပီး စကားလိမ္လုပ္လိုက္ေတာ့ `နယ္ေတ ကယ္ေတာင္း လယ္တား´ ဆိုၿပီး ထြင္ေျပာတာပါ။ ကုိယ္တြဲေျပာရမယ့္ စကားလုံးကုိေတာ့ အခ်င္းခ်င္း နားလည္မႈ ယူရတာေပါ့။

`နယ္တင္ ညယ္တ နယ္ေတ အယ္တား လာတား´ (နင္ ညေန အားလား)
`ဘယ္တာ လယ္တုပ္ မလယ္တို႔ လယ္တဲ´ (ဘာလုပ္မလို႔လဲ)
`ပယ္တန္း ခ်ယ္တယ္ ရွယ္ေတာက္ လည္တယ္ မယ္တယ္ လယ္ေတ´ (ပန္းၿခံ ေလွ်ာက္လည္ မယ္ေလ)

အဲဒီ စကားေျပာ ထြင္လုံးက ဘယ္ေလာက္ထိေတာင္ တြင္က်ယ္သလဲ ဆိုရင္ ကေလးပိစိေလးေတြက အစ လိုက္ေျပာၾကတဲ့ အထိပါပဲ။ လူႀကီးေတြကေတာ့ `နင္တို႔ဟာက ဘာေတြတုန္း´ ဆိုၿပီး မ်က္စိကို လည္လို႔ေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အဲဒီစကားကုိ တြင္တြင္ႀကီးကို ေျပာျဖစ္ခဲ့ရင္းနဲ႔ တေန႔က်ေတာ့...

***

အဲဒီေန႔က ဗီြဒီယုိ႐ုံမွာ ရဲကိုကိုရဲ့ `စြန္႔စားမယ့္ အခ်စ္´ ကား ျပတာကို က်ေနာ္နဲ႔ ေနဇာ ညီအစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ အရမ္းသြားၾကည့္ခ်င္ေနတယ္။ ေမေမ့ကလဲ ခြင့္ျပဳမလား မျပဳလား မေသခ်ာဘူး။ စာၾကည့္စားပြဲမွာ စာသာက်က္ေနရတယ္၊ ဟိုေကာင္ကလဲ က်ေနာ့္ဘက္ ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္၊ က်ေနာ္ကလဲ ေမးဆတ္ၿပီး ဘယ္လိုလဲ လို႔ ငဲ့ၾကည့္ငဲ့ၾကည့္ေပါ့။ ခဏေနေတာ့ ေနဇာ က်ေနာ့္နား ေရာက္လာၿပီး အသံခပ္အုပ္အုပ္နဲ႔...

`ကယ္တကို က်ယ္တကီး´ (ကိုႀကီး)
`ဘယ္တကာ လာတလဲ´ (ဘာလဲ)
`ရယ္တကဲ ကယ္တကိုကယ္တကို ကယ္တကား ၾကယ္တကိ ခ်ယ္တကင္ တယ္တကယ္´ (ရဲကုိကိုကား ၾကည့္ခ်င္တယ္)
`မယ္တေက က်ယ္တကီး ကယ္တက ပယ္တေကး က်ယ္တကိ မယ္တကယ္ မထယ္တကင္ ဘယ္တဘူး´ (ေမႀကီးက ေပးၾကည့္မယ္ မထင္ဘူး)´

`နင္တုိ႔ ႏွစ္ေကာင္ ဘာေတြေျပာေနၾကတာတုန္း´

ေနာက္ကေန ကပ္လ်က္ေပၚလာတဲ့ ေမေမ့အသံေၾကာင့္ ညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္လုံး ကမန္းကတန္းနဲ႔ `ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ေမႀကီးရ၊ ေနဇာက စာမရွင္းတာ လာေမးတာပါ´ လို႔ ေျပာၿပီး ဟိုေကာင္ ေနဇာ့ကို မ်က္ရိပ္ျပလိုက္တယ္။ ေမေမက ဘာမွမေျပာဘဲ ျပန္လွည့္သြားတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ စာကို စိတ္မပါလက္မပါနဲ႔ ဆက္က်က္ေနတာေပါ့။ ဆယ္မိနစ္ေလာက္လဲ ၾကာေရာ ေမေမ့ဆီက အသံထြက္လာတာက...

`သယ္တကား က်ယ္တကီး´

`ဗုေဒၶါ´ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲကေန ေယာင္ေအာ္ၿပီး ေမေမ့ဆီ အလန္႔တၾကား ၾကည့္လိုက္တာ ေမေမက ေအာင္ႏိုင္သူ စစ္သူႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာမ်ိဳးနဲ႔...

`လယ္တကာ စယ္တကမ္း´

ေမေမ့ အနားကို ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလး ေလွ်ာက္သြားေတာ့...

`ငါကေလ၊ နင္တို႔ကို ေမြးထုတ္ထားတဲ့ အေမပါဟဲ့၊ နင္တုိ႔ကိုယ္ နင္တုိ႔ ေတာ္ေတာ္လည္ေနၿပီ ထင္ေနသလား´
`...........´
`ေရာ့၊ ပိုက္ဆံ၊ သြားၾကည့္ၾက၊ စက္ဘီးမေပ်ာက္ေစနဲ႔´

ဘာရမလဲ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚကေန ကဆုန္ေပါက္ ေျပးဆင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားလိမ္ေျပာနည္းကေတာ့ အဲဒီေန႔ကစၿပီး ေနာက္ထပ္ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။

ငယ္စဥ္ရြယ္စဥ္ဘ၀ ဆိုေတာ့လဲ ထြင္တတ္တာကိုး။

***

ကလိုေစးထူး

(သြားမယ္၊ စားမယ္၊ လုပ္တယ္၊ ကုိင္တယ္ ဆိုတာေတြကို သြားမရ္၊ စားမရ္၊ လုပ္တရ္၊ ကုိင္တရ္ လို႔ ေရးၾကတာ တခ်ိဳ႕ေတြ႔မိေတာ့ က်ေနာ္သည္လဲ ထြင္ေရး၊ ထြင္ေျပာဖူးခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဒီစာကို ေရးဖို႔ စိတ္ကူးရမိတာပါ။)

ဂြမ္းတဲ့ည...

ည ၁၁ နာရီနဲ႔ ၁၇ မိနစ္တဲ့...။

ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ဘယ္အခ်ိန္ရိွေလာက္ပါ့မလဲလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ အင္း...၊ မနက္ ဆယ္နာရီနဲ႔ ၄၇ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ ရိွမွာေပါ့ေလ။ က်ေနာ့္ဆီမွာ ဧၿပီ ၁၂ ရက္ေန႔ ည ဆိုေပမယ့္ ေရႊျပည္ႀကီးမွာေတာ့ ၁၃ ရက္ေန႔ မနက္ေပါ့။

အသက္ ခပ္ငယ္ငယ္ ဒီလိုေန႔ ဒီလို အခ်ိန္တုန္းကဆုိရင္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ အိမ္မွာရိွတဲ့ ေမေမ့ရဲ့ ပလတ္စတစ္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ ဇလုံႀကီး အႀကီးႀကီးကို အိမ္ေရွ႕မွာခ်၊ ေရပုံးေလးနဲ႔ ေခါက္တု႔ံေခါက္ျပန္သယ္ၿပီး အဲဒီဇလုံထဲ ေရျဖည့္၊ ခါတိုင္း ေရခ်ိဳးေနက် ဒန္ဖလားကုိပါ ယူလာၿပီး အိမ္ေရွ႕မွာ ျဖတ္သြားသမွ် လူေတြကုိ လိုက္ပက္ေတာ့တာပဲ။ ေကာင္းေကာင္း အပက္မခံရင္ ေနာက္ကေန ေရႁပြတ္နဲ႔ လိုက္ထိုးေသးတာ...။ တခ်ိဳ႔ လူႀကီးေတြက `ေဟ့ေကာင္ေလး၊ မနက္အေစာႀကီး ရိွေသးတယ္ကြ´ လို႔ ေျပာလဲ မရဘူး။ `သႀကၤန္က်ၿပီဗ်´ ဆိုၿပီး အတင္းလိုက္ပက္တာပဲ။

အခုေတာ့ ...၊ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ အခန္းထဲမွာ မီးေရာင္ ခပ္မွိန္မွိန္ရယ္ အလင္းေရာင္စူးေနတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာ မ်က္ႏွာျပင္ရယ္ပဲ ရိွတယ္။

***

မနက္ကေပါ့...။

ဒီျပည္နယ္ကို တေလာကမွ ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာဘုန္းႀကီးတပါးကို ၀တ္ျပဳဂါ၀ရ ျပဳၾကရင္း ဒီကုိေရာက္ေနၾကတဲ့ မိသားစုေတြထဲကမွ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြကို ဂါ၀ရျပဳကန္ေတာ့ၾကတဲ့ ပြဲေလးကို ေရာက္သြားတယ္။ ဘာမွ သိပ္ၿပီးေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနားေတြ လုပ္ျဖစ္ခဲ့ၾကတာေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္တအိမ္မွာ လူစုၿပီး ဘုန္းဘုန္းကို ၀တၳဳေငြကပ္သူကပ္၊ ဆြမ္းအေျခာက္အျခမ္း လွဴသူလွဴ၊ ဘုန္းဘုန္းက ဆုေတြေခၽြ၊ ၿပီးေတာ့ အသက္အရြယ္ႀကီးသူေတြကို မိမိ တတ္ႏိုင္ရာအလိုက္ေလး ကူၾက၊ ကန္ေတာ့ၾကေပါ့။

ကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အစီအစဥ္လဲ ၿပီးေရာ တေယာက္က ထေအာ္တယ္။ `သႀကၤန္က်ၾကရေအာင္ေဟ့´ တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အိမ္ရွင္ျဖစ္သူက သူ၀ယ္ထားတဲ့ ငါးေျခာက္ေတြနဲ႔ သႀကၤန္ေၾကာ္နဲ႔ သၾကၤန္ထမင္း ခ်က္စားၾကဖို႔ လုံးပန္းတယ္။ တျခားသူေတြက တီဗီြေရွ႕မွာထုိင္၊ ရန္ေအာင္ သႀကၤန္ေခြဖြင့္လိုက္၊ ေဇာ္ပုိင္သႀကၤန္ေခြဖြင့္လိုက္၊ ရတနာၿမိဳင္ သႀကၤန္ေခြဖြင့္လိုက္နဲ႔ အသံေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း သႀကၤန္သီခ်င္းေတြ လူတိုင္း ေအာ္ဟစ္ ဆိုၾကတာပဲ။

`သႀကၤန္အက ဘယ္သူကတတ္လဲေဟ့´ ဆိုေတာ့ မနီ ဆိုတဲ့ တေယာက္က `ၾကာသလားလို႔´ ဆိုၿပီး ထကပါေလေရာ။ `ငါတို႔ကေတာ့ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ကို ပုိႀကိဳက္တယ္´ ဆုိၿပီး ရဲေလးနဲ႔သီရိ တြဲဆိုထားတဲ့ `ဟိုအရင္က သႀကၤန္ရက္´ သီခ်င္းနဲ႔ ထကသူကလဲ ရိွေသးတယ္။ ဟိုလူက တပုဒ္၊ ဒီလူက တပုဒ္နဲ႔ အိမ္တအိမ္လုံးလဲ သႀကၤန္သီခ်င္းေတြနဲ႔ ဆူညံသြားတာပဲ။ အေပၚထပ္မွာ ရိွေနတဲ့ ဘုန္းဘုန္းကေတာင္ ေလွကားထိပ္ကေန လာရပ္ၾကည့္ၿပီး နားလည္စာနာတဲ့ အၾကည့္ေတြနဲ႔ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေငးလို႔...။

`သႀကၤန္ေၾကာ္ က်က္ၿပီေဟ့´ လို႔ အိမ္ရွင္က ေအာ္လိုက္တာနဲ႔ မီးဖိုထဲကို အလုအယက္ေျပးသြားၾကတယ္။ အျမန္ခ်က္တဲ့ သၾကၤန္ထမင္းကေတာ့ ဘာမွထူးေထြခက္ခဲလွတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဖေယာင္းနံ႔ေတြ ဘာေတြ ရေအာင္လဲ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ထမင္းကုိ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ခ်က္ၿပီး ေရေတြစိမ္၊ ၿပီးရင္ သႀကၤန္ေၾကာ္လို႔ ေခၚတဲ့ ကမန္းကတန္း ငါးေျခာက္ေၾကာ္နဲ႔ ေလႊးၾကတာပါပဲ။

`မုန္႔လုံးေရေပၚေလး စားခ်င္လိုက္တာဟယ္´ ဆုိၿပီး တေယာက္က ေျပာေနေသးတယ္။ `အမယ္၊ ႐ုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ႏုမေနနဲ႔၊ လာစမ္းပါ´ ဆိုၿပီး ေနာက္တေယာက္က ပုခုံးဖက္ေခၚၿပီး သႀကၤန္နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္တဲ့ စုိင္းစိုင္းရဲ့ သီခ်င္း `ေတာေဂၚလီ´ ကို လိုက္ေအာ္ဆုိၿပီး ေပ်ာ္ေနၾကတာ။ ေပ်ာ္ေနၾကတာထက္ ေရာက္ေနတဲ့ ေနရာေလးမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၾကတာလု႔ိ ေျပာရင္ ပုိမ်ားမွန္မလား။

ဖိုးကာျပန္ဆိုထားတဲ့ `ႏွစ္သစ္မဂၤလာ´ သီခ်င္းကုိ က်ေနာ္ ဆိုေတာ့ တပိုဒ္ေတာင္ ျပည့္ေအာင္ မဆိုလိုက္ရပါဘူး။ အကုန္၀ိုင္းေအာ္ ဆိုၾကတာနဲ႔ပဲ အသံေတြက ကၽြတ္ကၽြတ္ကို ညံလို႔...။

ျမနႏၵာလား...၊ ဘယ္ေနမလဲ။ ပါလိုက္ေသးတာေပါ့။ ေျပာရရင္ ေဂ်းမီရဲ့ `ေခတ္သစ္သႀကၤန္ယိမ္း´ သီခ်င္းေတာင္ ရရမရရ ၀ိုင္းေအာ္လိုက္ၾကပါေသးတယ္။

***

ရန္ကုန္က သႀကၤန္အႀကိဳမနက္ကေတာ့ အခုေလာက္ဆို ကားတ၀ီ၀ီ၊ ေရတျဗန္းျဗန္းနဲ႔ လန္းခ်င္လဲ လန္းႏိုင္တယ္၊ ရမ္းခ်င္လဲ ရမ္းႏိုင္တယ္။

နယ္ၿမိဳ႔ကေလးက သႀကၤန္အႀကိဳ မနက္မွာလဲ လွည္းသံက တဂၽြမ္းဂၽြမ္း၊ ေရပက္သံက တဗြမ္းဗြမ္းနဲ႔ ဆန္းခ်င္လဲ ဆန္းႏိုင္တယ္။

ဒီဘက္က ကမၻာတဘက္ျခမ္း သႀကၤန္ညမွာေတာ့ ဘေလာ့ဂါ ကလိုေစးထူးတေယာက္ ဂြမ္းခ်င္တုိင္း ဂြမ္းေနေလရဲ့။

***

ကလိုေစးထူး



(ဂြမ္းဂြမ္းနဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ)

တရားခံ ဘယ္သူလဲေဟ့...

က်ေနာ္ေနခဲ့တဲ့ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ကတၱရာခင္း လမ္းဆိုလို႔ ၿမိဳ႔လယ္လမ္း တခုထဲရိွတယ္။ ၿမိဳ႕ကလဲ ပိစိေကြးေလး ဆုိေတာ့ လမ္းအရွည္ကလဲ ၿမိဳ႔ရဲ့အစ သေဘၤာဆိပ္ကေန ဟိုးဘက္က ၿမိဳ႔ျပင္ကို အထြက္ စစ္တပ္ဂိတ္အထိမွ တမိုင္ခြဲသာသာရယ္...။ အဲဒီၿမိဳ႔လယ္လမ္း နာမည္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္း...တဲ့။

ၿမိဳ႔ထဲလို႔ သတ္မွတ္လို႔ရႏိုင္တဲ့ အိမ္စုစုေလးေတြကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းအတုိင္း ေလွ်ာက္လာရင္ ဌာနဆိုင္ရာ ႐ုံးတခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ႏိုင္တယ္။ အဲဒီကမွ နည္းနည္းေလး ထပ္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ခပ္ညိွဳ႕ညိွဳ႕ခပ္အုပ္အုပ္ ႀကိဳ႕ပင္အႀကီးႀကီး တပင္က ဗုိလ္ခ်ဳပ္လမ္းကုိ အုပ္မိုးထားတယ္။ အဲဒီ ႀကိဳ႕ပင္ႀကီးေၾကာင့္ပဲ က်ေနာ္ ေနထုိင္ခဲ့တဲ့ ရပ္ကြက္ကို ရပ္ကြက္(၁)လို႔ မေခၚဘဲ ႀကိဳ႕ကုန္းလုိ႔သာ ပုိၿပီး ေခၚတြင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ႀကိဳ႕ကုန္းအတြက္ေရာ ၿမိဳ႔ကေလးမွာပါ အထင္ကရျဖစ္တဲ့ ေနရာေလး တခုက ႀကိဳ႔ပင္ႀကီးရဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့...

`ေဒၚေငြၾကည္´ လက္ဖက္သုပ္ဆိုင္ပါပဲ။

***

၁၉၉၀ ၀န္းက်င္ေလာက္တုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ အသင့္စား လက္ဖက္ထုပ္ေလးေတြဆိုတာက ဒီေလာက္ထိ ေစ်းကြက္ မတြင္က်ယ္ေသးပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ တခ်ိဳ႕ဆိုင္ေတြ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ၿမိဳ႔ေလးမွာေတာ့ မရိွခဲ့ေသးဘူး။ အဲဒီမွာတင္ သားသမီးငါးေယာက္ရဲ့ အေမ ေဒၚေငြၾကည္ရဲ့ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ဒီလက္ဖက္ဆုိင္ ေပၚလာတာပါပဲ။

မနက္မိုးလင္းၿပီ ဆိုတာနဲ႔ သားအႀကီးဆုံး ကိုမိုးက လက္ဖက္သုပ္ထဲ ထည့္ဖို႔ အုန္းသီးေတြခြဲတယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္မွာ ၿမိဳ႔က လက္ဖက္ေတြထဲ မပါတာ တခုရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အုန္းသီးေတြကို အမွ်င္မွ်င္အေတာင့္ေလးေတြ လွီးၿပီး ေၾကာ္ထားတဲ့ အုန္းေၾကာ္ ပါတာပါပဲ။ အဲဒီ အုန္းေၾကာ္ ေၾကာ္ဖို႔အတြက္ ကုိမိုးက မနက္တိုင္း မနက္တုိင္း အုန္းသီးေတြ ခြဲရတယ္။ အုန္းသီး ခပ္ရင့္ရင့္ေတြကို အခြံခြာ၊ ၿပီးရင္ အုန္းသီးအသားလုံးခ်ည္း က်န္ေအာင္ အေပၚက အခြံမာကုိ ခြာထုတ္ရတယ္။

ၿပီးရင္ က်န္တဲ့ သမီးေတြျဖစ္တဲ့ မခင္ယုၾကည္၊ ခင္ယုေမာ္၊ ခင္ယုလြင္နဲ႔ သူဇာယု ဆိုတဲ့ ညီအမေလးေယာက္က အုန္းသီးလွီးသူကလွီး၊ လက္ဖက္ကို ဆုံအႀကီးႀကီးထဲမွာ ညက္ေနေအာင္ ေထာင္းသူကေထာင္း၊ ပဲေၾကာ္ေတြကို သန္႔စင္ေအာင္ ခဲေရြးထုတ္တဲ့လူကထုတ္၊ လက္ဖက္ထုပ္ ထုပ္တဲ့လူက ထုပ္နဲ႔ အလုပ္ရွဳပ္ေတာ့တာပဲ။

ေမြးထားတဲ့ သမီးေလးေယာက္စလုံးကလဲ အေခ်ာေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ဒီသမီးေတြကို လာပိုးၿပီး လက္ဖက္သုပ္လာ၀ယ္တဲ့ ကာလသားေတြကလဲ မနည္းပါဘူး။

ေဒၚေငြၾကည္ရဲ့ အသင့္စား လက္ဖက္ထုပ္ေတြ ဆုိတာက အခုေခတ္ အေရာင္းတြင္ေနၾကတဲ့ လက္ဖက္ထုပ္ပုံစံေတြလို မဟုတ္ဘူး။ ကၽြပ္ကၽြပ္အိတ္ ခပ္ေသးေသးေလးထဲမွာ ပဲေၾကာ္၊ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ၊ အုန္းေၾကာ္၊ ၾကက္သြန္ျဖဴစိတ္ ေတြကို နည္းနည္းစီေရာထည့္၊ ၿပီးေတာ့ ပလတ္စတစ္အိတ္ေသးေသးေလးနဲ႔ လုံေနေအာင္ ထုတ္ထားတဲ့ လက္ဖက္သား ဆီစိမ္အထုပ္ကေလး တထုပ္နဲ႔...၊ ဒါပါပဲ။ အရသာကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ခ်ဥ္စပ္နဲ႔၊ ႐ိုး႐ိုးေပါ့။

ဟိုးအစတုန္းကေတာ့ ဒီလိုပဲ ဆုိင္မွာ အစမ္းသေဘာမ်ိဳး လက္ဖက္သုပ္ တင္ေရာင္းျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အဲဒီလို အထုပ္ကေလးေတြ ထုပ္ေရာင္းေတာ့ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ အေျခခံစားသုံးသူေတြအတြက္ အေတာ္ေလး အဆင္ေျပတဲ့ စားစရာ တမ်ိဳးျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ လက္ဖက္သုပ္အျပင္ ဂ်င္းသုပ္ကုိပါ ထည့္ေရာင္းတယ္။ ေၾသာ္...၊ ၿပီးေတာ့ လူႀကီးသုပ္ဆုိတာလဲ ရိွပါေသးတယ္။ ေျမပဲ၊ ၾကက္သြန္ေၾကာ္၊ ႏွမ္း လက္ဖက္အသား...၊ အဲဒါေတြပဲ ပါတာကုိ လူႀကီးသုပ္တဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီလို ေခၚတာလဲဆိုတာေတာ့ မသိပါဘူး။

တခါတေလမွာ ဟင္းခ်က္ဖို႔ အခ်ိန္မရလိုက္သူေတြအဖို႔ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ထုပ္က အေတာ္အဆင္ေျပတယ္။ လက္ဖက္အသားထုပ္ ေသးေသးေလးထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ဆီက ေနာက္ထပ္ဆီထပ္ထည့္စရာ မလိုေအာင္ အလုံအေလာက္ ျဖစ္ၿပီးသားမုိ႔ ပန္းကန္ထဲေဖာက္ထည့္၊ ေရာနယ္ၿပီး ထမင္းျဖဴနဲ႔စားလိုက္ရင္ ကမန္းကတန္း ထမင္းတနပ္ေတာ့ ကိစၥၿပီးတယ္ေလ။ အိမ္ကုိ လာလည္တဲ့လူေတြကို လက္ဖက္နဲ႔ ဧည့္ခံခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့လဲ အဲဒီ လက္ဖက္ထုပ္ကုိပဲ နီးရာအိမ္ဆိုင္က ေျပး၀ယ္၊ ပုဇြန္ေျခာက္ေလး၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးေလး ထပ္ေရာၿပီး သုပ္ေကၽြးလို႔ရတာပဲ။

မနက္ ေနေရာင္ေလး လင္းပ်ပ် ျဖစ္လာၿပီ ဆိုရင္ပဲ ေဒၚေငြၾကည့္ ဆိုင္ေရွ႕ကို လက္ဖက္ထုပ္ အမွာသမားေတြက ေရာက္ေနၿပီ။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့လဲ လွည္းနဲ႔၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔၊ အဲဒီလူေတြထက္ နည္းနည္းေလး ပိုေခတ္မီတဲ့ လူတခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဖြတ္ခ်က္ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ေပါ့။ ကားနဲ႔လာအယူသမားေတာ့ မရိွပါဘူး။ ၿမိဳ႕ကေလးက ပိစိေကြးကေလးကိုး။

ေန႔လည္က်ရင္ေတာ့ ဟိုသမီးေလးေယာက္ကို လာပိုးၿပီး လက္ဖက္တပန္းကန္ကို တနာရီေလာက္ၾကာေအာင္ ထိုင္စားတဲ့ ကာလသားတခ်ိဳ႔ ရိွတတ္တယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ဆိုင္ ဟိုဘက္ေဘး ျပည္သူ႔ေဆး႐ုံက နပ္စ္မေတြလဲ တခါတေလ လာစားတတ္ေသးတယ္။

ညဘက္ဆိုရင္ေတာ့ နယ္ၿမိဳ႔ျဖစ္တာမို႔ ည ၈ နာရီသာသာဆုိရင္ ဆိုင္ကပိတ္ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ မနက္မွာ လက္ဖက္ထုပ္လာယူဖို႔ ေအာ္ဒါ မွာထားၾကသူေတြအတြက္ သားအမိ ေမာင္ႏွမေတြ ဖေယာင္းတုိင္မီးထြန္းၿပီး လက္ဖက္ထုပ္ ထုပ္ၾကရတယ္။ သူတုိ႔အိမ္ေရွ႕ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လမ္းမေပၚက အုတ္ခုံကေန လွမ္းေငးရင္ အဲဒီမီးေရာင္ မိွတ္တုတ္တုတ္ကို ျမင္ေနရလို႔ အဲဒီအုတ္ခုံမွာ ထိုင္ၿပီး ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ `ယု´ သီခ်င္းကုိ သြားဟစ္တတ္ၾကသူေတြကလဲ ရိွေသးတယ္။

***

တေလာက ဆူညံပြက္ေလာ႐ိုက္သြားတဲ့ သတင္းေတြက လက္ဖက္ေတြထဲမွာ ဆိုးေဆးေတြ ပါေနသတဲ့။ သတင္းစာထဲမွာ ဆိုးေဆးပါတဲ့ လက္ဖက္စာရင္းေတြကို ေၾကညာလိုက္ၿပီးတာနဲ႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ လက္ဖက္ထုပ္ေတြကိုပါ ေစ်းကြက္ထဲမွာ ျပန္သိမ္းၾက၊ ေနာက္ထပ္ လက္ဖက္ေတြကိုလဲ ထပ္စစ္ၾက၊ေဆးၾကေပါ့။

က်ေနာ္ကလဲ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆုိင္ အဲဒီသတင္းေတြ မေပၚလာမီေလးတင္ပဲ ယုဇနလက္ဖက္ထုပ္ အႀကီးႀကီး ႏွစ္ထုပ္ကို သူမ်ား လက္ေဆာင္ေပးလို႔ ရထားတယ္။ ဆိုးေဆးပါတဲ့ စာရင္းထဲ ယုဇန မပါဘူးကြ ဆိုၿပီး အားရပါးရတြယ္ေနတာ အခုဆို အထုပ္ႀကီးတထုပ္ကုန္ၿပီ။ စကၤာပူက ထုတ္တဲ့စာရင္းထဲ ယုဇန နာမည္ပါလာေတာ့လဲ လက္ဖက္ထုပ္ေတြက အမိႈက္ပုံးထဲ မေရာက္ေသးဘဲ အစာအိမ္ထဲပဲ ေရာက္ေနတုန္းပါပဲ။ ေတာ္ေတာ္ အေၾကာက္တရား နည္းတဲ့ သေဘာေပါ့။ :D

ဒါေပမယ့္ အခုတေလာေတာ့ အဲဒီ ယုဇနလက္ဖက္ထုပ္ တထုပ္ေဖာက္စားတိုင္း ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ထုပ္ေလးေတြကို မ်က္စိထဲမွာ သြားသြားၿပီး ျမင္ေယာင္မိတယ္။ ေဒၚေငြၾကည့္ လက္ဖက္ဆိုင္ေရာ အဆင္ေျပပါ့မလား၊ သူတို႔လက္ဖက္ထုပ္ေတြထဲမွာလဲ ဆိုးေဆးပါႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက မေရာင္းနဲ႔လို႔မ်ား တားေလမလား။

ေဒၚေငြၾကည္ကေတာ့ လက္ဖက္ထဲကို ဆိုးေဆးေတြ ထည့္မဆိုးတာ ေသခ်ာတယ္။ ဒါျဖင့္ ဆိုးေဆးေတြ ထည့္ဆိုးေနတာက ဘယ္သူပါလိမ့္။

***

ကလိုေစးထူး