ပန္းတိုင္ရြယ္ကုိး ... ၂၀၀၉ သို႔

ႏွစ္သစ္ကူး ဆုေတာင္းသံေလးေတြကို ေနရာအႏွံ႔ ၾကားေနရျပန္ပါၿပီ။

က်ေနာ္ အခု ဒီစာကို ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္ကေန ေရတြက္ရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ၂၈ နာရီခြဲ ၾကာရင္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္ကို ေရာက္ပါေတာ့မယ္။

က်ေနာ့္တဦးတည္းရဲ့ ခံစားခ်က္သက္သက္ အရ ေျပာရရင္ေတာ့ ၂၀၀၈ ဆုိတာႀကီးကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ လြန္ေျမာက္ေစခ်င္ေနပါၿပီ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ဟာ ကံေကာင္းျခင္း နည္းပါးလွတဲ့ႏွစ္၊ ကံဆိုးမႈ ပရပြကို သယ္လာတဲ့ႏွစ္လို႔ကို ခံစားရတယ္။

ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ နာဂစ္မုန္တုိင္းလို ကပ္ဆုိးဒဏ္ကုိလဲ ခံစားရ၊ ဒီႏွစ္ထဲမွာပါ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ မ်ားစြာေႂကြလြင့္ခဲ့ရ။ ဒီၾကားထဲ မတရားမႈေတြ အားလုံးကုိ ကုိယ္စားျပဳတဲ့ ဥပေဒမူၾကမ္းကုိလဲ အတင္းကာေရာ အသက္သြင္းခဲ့ၾကတာလဲ ဒီႏွစ္ထဲမွာပဲ။ မိစၧာေတြ သိကၡာတင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႏွစ္ လို႔ေတာင္ တင္စားလိုက္ခ်င္ရဲ့။

အစြဲအလမ္း ႀကီးတယ္ပဲ ဆုိခ်င္ဆိုၾကပါေတာ့…၊ ကံဆုိးတဲ့ႏွစ္ ၂၀၀၈ ကို လြန္ေျမာက္ၿပီး ပန္းတိုင္ရြယ္ကိုး ၂၀၀၉ ကုိသာ အျမန္ေရာက္ခ်င္ပါၿပီ။

က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြမ်ား အားလုံး မဂၤလာႏွစ္သစ္ကို ပုိင္ဆုိင္ႏိုင္ၾကပါေစ။

အားလုံးကုိ ခင္မင္ေလးစားစြာ

ကလိုေစးထူး

ဟာသနဲ႔ ဟာသ...

`ပြမ္ ))))))))))))´

အနားကပ္ၿပီး ကားဟြန္းတီးလိုက္သံေၾကာင့္ ေဘာက္ဆတ္ေဘာက္ဆတ္ႏွင့္ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ကၽြဲေကာ္ကုိင္းမ်က္မွန္ႏွင့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ပုံစံလူ လန္႔သြားသည္။ အနားမွာရပ္လာတဲ့ ကားထဲမွာက ၀ဖိုင့္ေသာ ခႏၵာကုိယ္ပုိင္ရွင္ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က ျပည့္ျပည့္ေဖာင္းေဖာင္းမ်က္ႏွာႀကီးကို အဆီေတြအစ္ေနေအာင္ ၿပဳံးျပၿပီး…

`ကိုကုိခ်စ္၊ လန္႔သြားတယ္ဆိုရင္ ေဆာရီးေနာ္။ အ့ံၾသသြားေအာင္ လုပ္လိုက္တာ၊ လာ၊ ကားေပၚတက္´

ကုိကုိခ်စ္လို႔ အေခၚခံရတဲ့ ပုဂၢိဳလ္က ခၽြဲပ်စ္ခ်ိဳအီေနေသာ စကားသံကို မအီမလည္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္ေနသည္။ ၿပီးမွ…

`အာ၊ ရပါတယ္၊ က်ေနာ္ ဒီကေနပဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ေတာ့မယ္´
`အာ၊ မရဘူး၊ မရဘူး၊ မတက္ဘူးလား၊ မတက္ရင္ ဆင္းလာၿပီးေခၚၿပီေနာ္၊ ဆင္းလာၿပီေနာ္´

ေစာေစာက အသံထက္ ႏွစ္ဆေလာက္ ပုိခၽြဲေသာအသံနဲ႔ တဆက္တည္း ကားေပၚကေန ဆင္းလာမည့္ဟန္ တကဲကဲျဖစ္ေနတဲ့ မေရႊ၀တုတ္ေၾကာင့္ ကုိကုိခ်စ္ခမ်ာ `အဲ၊ တက္မယ္၊ တက္မယ္´ ဟု ကမန္းကတန္း ျပန္ေျပာရင္း ကားေပၚကုိ ပုဆိုးစြန္ေတာင္ဆြဲၿပီး ၀႐ုန္းသုန္းကားျဖင့္ အျမန္တက္ရေတာ့သည္။

***

`ဟားဟားဟားဟား´
`အဟီးဟီး´
`ဟားဟားဟား´

ဘာစာမွ မေရးျဖစ္တဲ့ တညေနတြင္ ကြန္ပ်ဴတာထဲက ျမန္မာဟာသကားတကားကုိ ၾကည့္ရင္း တ၀ါး၀ါး တဟားဟားျဖင့္ သေဘာက်ေနမိ၏။ တခါတေလက်ေတာ့ လူပန္း၊စိတ္ႏြမ္းေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒီလိုဟာသကားေလးေတြက ခဏတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူကို လန္းေစတာေတာ့ အေသအခ်ာပင္…။

ၾကည့္မိတဲ့ကားကလဲ ဟာသမွ တကယ့္ဟာသ။ ေက်ာ္ရဲေအာင္ နဲ႔ ပြင့္ တို႔ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနသည္ကလဲ ရယ္ခ်င္စရာ။ သူကုိယ္တုိင္ကလဲ ျမန္မာကားကုိမွ ႏွစ္သက္သူကလဲ ျဖစ္ေလေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဇာတ္ကားေလးကုိ ၾကည့္ရင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္ေမာေနရသည္မွာ အရသာ ရိွလိုက္ပါဘိ။

အခန္းတခုလုံးလဲ သူ႔ရယ္သံေတြကသာ ဖုံးလႊမ္းေန၏။ ထိုအခိုက္…

***

`ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္´

အိမ္တံခါးကို တေယာက္ေယာက္က အဆက္မျပတ္လာေခါက္ေနသံေၾကာင့္ ရယ္လက္စကို အရိွန္ခဏသတ္ၿပီး တံခါးသြားဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ တံခါး၀မွာ ဟုိဘက္ တိုက္ခန္းက အမိုးရဲ့ သားမက္ ေကာ္လာဖိုးရပ္ေန၏။ သူ႔ကို ျမင္ေတာ့…

`အကို၊ က်ေနာ္ ဒီညတည ဒီမွာပဲ အိပ္ခ်င္လို႔´
`ေၾသာ္၊ အိပ္ေလ၊ ရပါတယ္´

ေျပာလဲေျပာ၊ အခန္းထဲလဲ ၀င္လာေသာ ထိုလူက ေစာေစာက သူ႔အက်ၤီၾကားထဲမွာ ထိုးထည့္ထားတဲ့ လက္ကို အျပင္ထုတ္လိုက္ေတာ့ လားလား…၊ လက္ထဲမွာလဲ နည္းတဲ့ အရက္ပုလင္းႀကီး မဟုတ္။ အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ သူ႔ေရွ႕မွာ ျဗဳန္းဆို ထုိင္ခ်လိုက္ၿပီး…

`က်ေနာ္ စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ကုိ သူတို႔ ၀ိုင္းအႏိုင္က်င့္ၾကတယ္၊ အီးဟီးဟီးဟီး´

ေစာေစာက တံခါး၀မွာတုန္းက အေကာင္းလုိလိုနဲ႔ သူ႔အခန္းထဲ ေရာက္လာမွ ဆုိင္းမဆင့္ ဗုံမဆင့္ ငိုခ်လိုက္ေသာ ေကာ္လာဖိုးကို ၾကည့္ရင္း သူလဲ ဘာေျပာလိ႔ုေျပာရမွန္း မသိ…

`အီးဟီးဟီးဟီး၊ အေမရိကားေရာက္မွ မေပ်ာ္ဘူးဗ်ာ၊ အီးဟီးဟီး´

အဲဒါမွ အခက္၊ ေစာေစာကတင္ ဟာသကားၾကည့္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ဟာသကားအရိွန္ေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ မ်က္ႏွာပိုးေသႏိုင္မွာမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္…

`ကဲပါဗ်ာ၊ ဒီလိုေပါ့၊ တခါတေလ ျဖစ္တတ္ပါတယ္၊ ငိုမေနပါနဲ႔ဗ်ာ´

ကြန္ပ်ဴတာမွာ ဖြင့္ထားလက္စ ဟာသကားကလဲ မပိတ္ရေသး…။ ဟိုလူ႔ကို အားေပးစကားတခ်က္ ေျပာၿပီး ဇာတ္ကားကို ဆက္ၾကည့္မိျပန္သည္။

ဒီတခါေတာ့ ေက်ာ္ရဲေအာင္တေယာက္ အခ်ဥ္အစပ္စာေတြကုိ ႀကိဳက္တဲ့ ေကာင္မေလးအႀကိဳက္အတိုင္း လိုက္စားမိရာမွ အိမ္သာနဲ႔ နပန္းလုံးေနရတဲ့အခန္း။ အိမ္သာထဲကို ၀င္သြားလိုက္၊ မ်က္ႏွာႀကီးရွဳံ႕မဲ့ၿပီး ျပန္ထြက္လာလိုက္၊ တခါျပန္၀င္သြားလိုက္…။

`ဟားဟားဟားဟား´
`ဟီးဟီးဟီး´

`တကယ္ကို အကိုရာ၊ က်ေနာ္က အခုအခ်ိန္မွာ အလုပ္ရွာေနတုန္းမုိ႔သာ ေယာကၡမအိမ္မွာ ခဏေနရတာပါ။ ဒါကို အႏိုင္က်င့္တယ္ဗ်ာ၊ အီးးးဟီးးး´

ဇာတ္ကားကုိ ၾကည့္ၿပီး ရယ္မယ္မွမၾကံေသး ဟိုလူက ထငိုျပန္ေတာ့ မ်က္ႏွာပိုးကို အတင္း ဘရိတ္အုပ္သတ္ရျပန္သည္။ ဟိုလူက ေျပာလဲေျပာ၊ လက္ထဲက အရက္ပုလင္းကိုလဲ ခြက္ထဲကို ငဲွ႔ေနျပန္သည္။ သူက မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ျဖင့္…

`ျဖည္းျဖည္းခ်ပါဟ´
`ဒီမယ္အကို၊ က်ေနာ္ ဒီေလာက္က ေအးေဆးပါဗ်၊ ေဟာဒီမွာၾကည့္´

ငွဲ႔ထားတဲ့ အရက္ေတြကို ဂလုဂလုနဲ႔ တရိွန္ထိုး ေမာ့ခ်ျပျပန္သည္။ ၿပီးေတာ့ `စိတ္ညစ္တယ္ဗ်ာ၊ အီးဟီးဟီး´ ဆို ထပ္ငိုျပန္သည္။

***

`ကဲ၊ မငိုပါနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ၊ ေနာ္၊ ဒီမွာေစာင္နဲ႔ ေခါင္းအုံး၊ အိပ္ရင္လဲ အိပ္ေတာ့ေလ´

အရက္ငို ငိုတတ္သူကုိ သူလဲ ဘယ္လိုမွ မေခ်ာ့တတ္။ ေက်ာ္ရဲေအာင္ရဲ့ ကုိး႐ုိ႔ကားယားပုံစံကို ကြန္ပ်ဴတာမွာ ထပ္ၾကည့္မိျပန္ေတာ့ `ခြီး´ ခနဲ ထပ္ရယ္မိျပန္သည္။

`အကုိ၊ က်ေနာ္က ရယ္စရာ ျဖစ္ေနလုိ႔လားဟင္´
`ဗ်ာ၊ အာ…၊ မဟုတ္ပါဘူး´
`အကုိက က်ေနာ္၀င္လာကတည္းက မ်က္ႏွာက စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီး´
`အဟီး… … ဒါကေတာ့၊ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားမလာခင္က ဟာသကားၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနတာဗ်၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားက ေရာက္လာၿပီး ျဗဳန္းဆုိ ငိုခ်လိုက္ေတာ့ က်ေနာ္လဲ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး၊ မ်က္ႏွာလဲ ဘယ္လုိျဖစ္ေနမွန္းကို မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ´

ဟိုလူ ခဏေတာ့ ၿငိမ္သြားသည္။ ခဏၾကာေတာ့… … …

`အဟီးဟီးဟီး၊ ရွက္လိုက္တာဗ်ာ၊ ရယ္စရာႀကီးေနာ္´
`ဟီးဟီး၊ က်ေနာ္ရယ္တာ ဟာသကားကုိပါ´
`မဟုတ္ဘူး၊ က်ေနာ္က ပုိရယ္စရာ ျဖစ္ေနတာေနမွာ´
`က်ေနာ့္မ်က္ႏွာႀကီးကလဲ ရယ္စရာျဖစ္ေနမွာပါ၊ အဟားဟားဟား´

ကြန္ပ်ဴတာက ဟာသကားနဲ႔ အျပင္က ဟာသသမားႏွစ္ေယာက္ရဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ တခန္းလုံး ရယ္သံေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္သြားေတာ့သည္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ ငါးမိနစ္မွ်ပင္ မၾကာလိုက္ပါ။ ေကာ္လာဖိုးတေယာက္ ေအာက္ပါပုံအတုိင္း ေခါင္းစိုက္လ်က္ ေလာကႀကီးကို တခဏမွ် ႏႈတ္ဆက္သြားေလေတာ့သည္။

***

ကလုိေစးထူး

Hallelujah

အိမ္ထဲကေန လွမ္းထြက္လိုက္သည္ႏွင့္ ေျခသလုံးနားထိ မေရာက္တေရာက္ ႏွင္းေတြက ေအးစက္စက္အရသာႏွင့္ အတူ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၾကသည္။ တေလာက သင္ခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္စာလုံး 'Hobble' ဆိုတာ ဒီလို လမ္းေလွ်ာက္နည္း ထင္ပါရဲ့လုိ႔ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။




ဒီလို အျဖဴေရာင္ အဆုပ္လိုက္ အဆုပ္လိုက္နဲ႔ လွေနတဲ့အပင္ျဖစ္ဖုိ႔ အေရး ႏွစ္ရက္နီးနီးက်လိုက္ေသာ ႏွင္းမုန္တုိင္းက လူေတြကို အေတာ္ေလးေတာ့ ဒုကၡေရာက္ေနေစခဲ့တာ အမွန္...။ လမ္းေဘးမွာ ထုိးရပ္ေနတဲ့ကားတခ်ိဳ႕၊ ႏွင္းေတာထဲမွာ တ၀ူး၀ူးနဲ႔ ငိုသံပါေအာင္ ႐ုန္းေနရတဲ့ ကားငယ္ေလးေတြ၊ လမ္းေပၚကႏွင္းေတြကို အညွာအတာမရိွ တ၀ုန္း၀ုန္းတဂ်ဳံးဂ်ဳံးျဖင့္ ေဒါသတႀကီး တြန္းဖယ္ပစ္တတ္ေသာ ႏွင္းျခစ္ကားႀကီးေတြက တေျမျခားရဲ့ ေဆာင္းသ႐ုပ္ကို မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ပုံေဖာ္လို႔ ေနေစ၏။

အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ `ဘယ္လိုလဲကြ၊ ႏွင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ရဲ့လား´ လုိ႔ အလုပ္ရွင္က အရႊမ္းေဖာက္ၿပီး လွမ္းႏႈတ္ဆက္သည္။ `သိပ္ေတာ့ မလြယ္ဘူး´ လို႔ ျပန္ေျပာလုိက္ေတာ့ တဟားဟားနဲ႔ ေအာ္ရယ္ၿပီး `ငါကေတာ့ ႏွင္းေတြကုိ ခ်စ္တယ္ကြ´ ဟုေျပာၿပီး သူသင္ေပးထားတဲ့ ျမန္မာစကား မပီတပီျဖင့္ `မင္ဂလားဘာ´ ဟု ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဟုိဘက္က စက္ေတြဘက္ လွည့္ထြက္သြားသည္။ ခဏေနေတာ့ ျပန္လွည့္လာၿပီး `မေမ့နဲ႔ေနာ္၊ ဒီေန႔ ေန႔လည္စာကို အလုပ္ထဲမွာ ေကၽြးမွာကြ´ တဲ့။

ေရႊျပည္ႀကီးမွာတုန္းကေတာ့ ခရစ္စမတ္ဆိုတာ ကုိယ္က ခရစ္ယာန္မဟုတ္ေပမယ့္လဲ ခရစ္ယာန္သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ သီခ်င္းေတြလိုက္ဆို၊ သူတုိ႔ဖိတ္တဲ့ ခရစ္စမတ္ပြဲေလးေတြတက္၊ ေယရွဳခရစ္ေတာ္ ေမြးပြားပုံ ျပဇာတ္တိုေလးေတြကို ေငးေမာၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရတာ...။ ရွဳိးထုတ္လို႔ေကာင္း႐ုံ ဂ်င္းဂ်က္ကက္ေကာင္းေကာင္းေလး တထည္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေစ်းခပ္ေပါေပါ ေပ်ာက္က်ား အေႏြးထည္ေလး တထည္နဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရႊျပည္ႀကီးရဲ့ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းမွာ စတိုင္လ္ထြားႏိုင္ေသးသည္။

`ဒီအိမ္ေပၚမွာ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ ေရာက္ေစေသာ္၀္´ တဲ့...။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႏွစ္လိုစရာေကာင္းၿပီး ေမတၱာတရားေတြ ထုံမႊမ္းေနတဲ့ စကားပါလဲ။ ေကာင္းမႈမဂၤလာမွန္သမွ် လူမေရြး၊ ဘာသာမေရြး ေရာက္ေစဖုိ႔ ဆုေတာင္းတဲ့ ဒီသီခ်င္းသံေလးကို ဘယ္ႏိုင္ငံေရာက္ေရာက္ သူ ေမ့မွာမဟုတ္။



ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္ကေတာ့ အလုပ္ရဲ့ ခရစ္စမတ္ အႀကိဳပါတီပြဲကို ေရာက္ခဲ့ေသးသည္။ သူ႔အလုပ္သမားေတြထဲမွာ အာရွသားေတြ မ်ားစျပဳေနတာကုိ သတိထားမိပုံရတဲ့ အလုပ္ရွင္က ဒီႏွစ္မွာေတာ့ တ႐ုတ္ဆိုင္ တခုမွာ ပါတီပြဲလုပ္ေပးလို႔ စားရေသာက္ရတာ အရသာက မဆုိးလွေပမယ့္ သံပတ္ေပးထားရတဲ့ အၿပဳံးေတြနဲ႔ကေတာ့ အဆင္မေခ်ာလွပါ။ ဘီယာဘားက ဘီယာ တလုံးရဲ့ ေစ်းကို ေမးလိုက္ေတာ့ အျပင္ထက္ ေလးဆေလာက္ ပုိေနတဲ့ ေစ်းေၾကာင့္ စိတ္အလိုကို မလိုက္ျဖစ္မိေတာ့ေပ။ သူတို႔ရဲ့ ပုံစံထဲမွာ မေပ်ာ္၀င္မိေသးတာကိုက ခပ္ေကာင္းေကာင္းထင္ပါရဲ့။ ေရႊျပည္ႀကီးက ခပ္ည့ံည့ံ အရက္တလုံးကို ခင္ရာမင္ရာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စုေသာက္ၿပီး ကာရာအုိေကေတြ ေအာ္ဆုိရတာေလာက္ အခုပါတီပြဲက သူ႔ကို ဆြဲေဆာင္မႈ မရိွခဲ့တာေတာ့ အေသအခ်ာပင္။

***

သူနဲ႔ အတူတူ အလုပ္တြဲလုပ္ေနတဲ့ Brondon က ဒီတပတ္လုံး အလုပ္မလာေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္စာကုိ တေယာက္ထဲ လုပ္ေနရသလို ျဖစ္ေပမယ့္ အလုပ္ရွင္က ရယ္ရယ္ေမာေမာ စစေနာက္ေနာက္နဲ႔ လာကူေပးေနလုိ႔ ေတာ္ေသးသည္။

ေန႔လည္က်ေတာ့ အလုပ္ရွင္မွာထားတဲ့ စားစရာေတြကို ဆိုင္ကေန အခ်ိန္မွီလာပုိ႔သည္။ သိပ္ေတာ့လဲ ထူးထူးေထြေထြ မဟုတ္လွပါ။ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႔တခ်ိဳ႔၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီးနဲ႔ ေရာခ်က္ထားတဲ့ အီတာလ်ံစတုိင္လ္ အသားလုံးတခ်ိဳ႔၊ သူအမည္ မေခၚတတ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲလိုလို အလုံးေတြ၊အေကာက္ေတြ ေထာပတ္အတုံးေတြ ေရာေမႊထားတာေတြရယ္၊ အာလူးေၾကာ္ရယ္၊ မုန္႔အခ်ိဳနည္းနည္းပါးပါးရယ္။

`ငါ ဘီယာ၀ယ္ထားတယ္ကြ၊ ခ်မလား´

ဒါမ်ိဳးကေတာ့ ၾကာသလားလုိ႔...။ 'Sure' ဆုိတဲ့ စကားက ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားႏွင့္ၿပီးသား။ ေနာက္ေတာ့ အလုပ္ရွင္န႔ဲ အလုပ္သမားေတြ အားလုံး ရယ္ေမာလုိက္ၾက၊ ေအာ္ဟစ္ေနာက္ေျပာင္လုိက္ၾက၊ အလုပ္ထဲက တလြဲတခ်ိဳ႕ကို ေျပာရင္းဆိုရင္း နဲ႔ အသံေတြစီစီညံလိုက္ေသးပါသည္။

`မယ္ရီ ခရစ္စမတ္ပါ၊ ကားကုိ ေဘးကင္းေအာင္ ေမာင္းၾကပါ၊ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ´ လို႔ အခ်င္းခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္း အလုပ္ကေန ျပန္ၾကေတာ့ အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၁ နာရီသာသာ။ ေန႔တ၀က္နဲ႔ နားခြင့္လဲေပး၊ ေန႔လည္စာလဲေကၽြး၊ လုပ္ခလဲ ေပးေတာ့လဲ ေပ်ာ္စရာ.. ... ...။



ခ်မ္းေအးလွတဲ့ ခရစ္စမတ္ၿပီးရင္ မၾကာခင္မွာ ႏွစ္သစ္ကုိ ကူးေပလိမ့္ဦးမည္။ သိပ္ကံမေကာင္းလွတဲ့ ၂၀၀၈ ႀကီး ျမန္ျမန္ လြန္ေျမာက္ပါေစေတာ့ လုိ႔သာ ဆုေတာင္းရင္း ဒီႏွစ္ X factor 2008 ရဲ့ ဆုရွင္ Alexandra Burke ရဲ့ Hallaelujah သီခ်င္းကို နားေထာင္ရင္း ... ... ...။

မဂၤလာခရစ္စမတ္မွာ အားလုံး ေအးခ်မ္းေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ ျပည့္စုံႏိုင္ၾကပါေစ။

***

ကလိုေစးထူး

ကၽြမ္းထင္းေကာက္ခ်ိန္

ခပ္စိမ့္စိမ့္ ေဆာင္းေလေအးက အင္ဖက္မိုး၊ ထရံကာ လယ္တဲကေလးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ တိုက္ခတ္လိုက္သည္။

တဲထဲမွာ အိပ္ေနၾကေသာ ဖိုးေကာက္၊ ေက်ာ္စြာနဲ႔ နက်ယ္ေကာင္တို႔ တသိုက္ ေစာင္ၿခဳံထဲမွာ ေကြးလုိ႔ တိုးေ၀ွ႔အိပ္ေနၾကသည္မွာ အ၀တ္ထုပ္ေတြ ပုံထားသည့္အလားပင္ ျဖစ္၏။ မနက္မိုးလင္းလုၿပီ ဆိုတာကို သိၾကေပမယ့္ ဘႀကီးဦးကုလားရဲ့ အေခၚအႏိႈးကုိ မၾကားရမျခင္း အိပ္ရာက မထၾက... ...။ ဒါေပမယ့္...။

`ေဟ့၊ ေဟ့ ထၾက ထၾက၊ အခုအခ်ိန္မွမထရင္ ဘာလုပ္စားၾကမွာတုန္းကြ´

သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ဘႀကီးဦးကုလားရဲ့ အသံၾသၾသႀကီးက နက်ယ္ေကာင္တို႔ တသိုက္ရဲ့ အိပ္စက္ျခင္းကို တညတာအတြက္ အဆုံးသတ္ေပးလိုက္ေတာ့သည္။

***

`ေကာက္ေဟ့၊ ၿပီးရင္ ဟိုးဘက္အစပ္မွာ ေသခ်ာပုံ´

`ထင္းတုံးအႀကီးႀကီးေတြကို ဒီဘက္မွာ ေသခ်ာစီထား၊ ဟိုေကာင္ေလး နက်ယ္ေကာင္၊ မင္းဗလံေလးနဲ႔ မႏိုင္မနင္းေတြ ေလွ်ာက္မမနဲ႔ေလ၊ သြားဟိုဘက္က ခပ္ရြယ္ရြယ္ေတြကို စုေကာက္ေခ်´

ေတာင္ယာမီးရိွဳ႔ထားတဲ့ ထင္းမီးကၽြမ္းစေတြ ျပန္႔က်ဲေနတဲ့ ေျမကြက္ထဲမွာ ဘႀကီးဦးကုလားရဲ့ အသံနဲ႔အတူ နက်ယ္ေကာင္တို႔တေတြ အလုပ္မ်ားေနၾက၏။

ေဟာဒီ ေတာင္ယာကြက္အတြက္ ေတာခုတ္ၾကတုန္းကေတာ့ နက်ယ္ေကာင္ မပါ၀င္ခဲ့ျဖစ္... ... ...။ ဒါေပမယ့္ ေတာင္ယာမီးမရိွဳ႕မီ ေဘးမွာ မီးတားလမ္းကေလးေတြ ေဖာက္ေတာ့ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ ကူလုပ္ခဲ့လိုက္ရသည္။ ေတာင္ယာမီးရိွဳ႕ေတာ့လဲ မီးတားလမ္းကုိ ေက်ာ္ၿပီး ဟိုဘက္ေတာထဲကို မီးမကူးသြားရေလေအာင္ ေရဆြတ္ထားတဲ့ သစ္ခက္သစ္လက္ေတြနဲ႔ အဆင္သင့္ေစာင့္၊ မီးတားလမ္းထဲက ျမက္ေျခာက္တခ်ိဳ႔ကို မီးကူးလာရင္ တဖုန္းဖုန္းနဲ႔ ႐ိုက္သတ္မီးၿငိွမ္းနဲ႔ ပင္ပန္းလိုက္တဲ့ ျဖစ္ျခင္း။

ဒီေန႔ကေတာ့ ေတာင္ယာမီးရိွဳ႕လို႔ ႂကြင္းက်န္တဲ့ ထင္းတုံးေတြ၊ ထင္းေျခာက္စေတြကို ဖယ္ရွားၿပီး ေတာင္ယာခင္းရဲ့ ေဘးမွာ စုပုံၾကရမည္။ ပုံထားတဲ့ ထင္းပုံထဲက တခ်ိဳ႔ကုိ ခင္ရာမင္ရာ ရြာသားတခ်ိဳ႔က လွည္းေတြနဲ႔ ထင္းအလို႔ငွာ လာသယ္သူက သယ္လိမ့္မည္။ မသယ္လို႔ က်န္တာေတြကိုေတာ့ လယ္တဲမွာသုံးေပါ့...။ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးကုိ နက်ယ္ေကာင္တို႔ ဘက္မွာ ေခၚၾကတာက... ... ...။

`ကၽြမ္းထင္းေကာက္ခ်ိန္´

***

ထင္းတုံးေတြက မီးကၽြမ္းထားတာမို႔ သယ္လိုက္၊ ေဘးမွာသြားပုံလုိက္ လုပ္ေနၾကသူတို႔မွာ မီးေသြးဖုတ္သမားမ်ားႏွယ္ တကိုယ္လုံး ေပက်ံကုန္သည္။ မနက္ ေျခာက္နာရီသာသာကတည္းက ကၽြမ္းထင္းေကာက္လိုက္ၾကသည္မွာ ဆယ္နာရီေလာက္ခန္႔က်ေတာ့ နက်ယ္ေကာင္ တေယာက္ ဖတ္ဖတ္ေမာေလၿပီ။ ဖိုးေကာက္နဲ႔ ေက်ာ္စြာကို ၾကည့္ေတာ့လဲ ဒီတခါေတာ့ ဟိုအရင္ မိႈႏႈတ္၊ ႏွမ္းႏႈတ္ခ်ိန္တုန္းကလို သူတို႔ေတြ နက်ယ္ေကာင္ကို ေနာက္ေျပာင္ရယ္ေမာ ႏိုင္စြမ္းမရိွၾကေတာ့ပါ။ အပူရိွန္ မကုန္တတ္ေသးတဲ့ ထင္းေတြကို ေနမင္းရဲ့ အပူကပါ စြက္ေလေတာ့ မေမာဘဲ ခံႏိုင္ပါမည္လား။

`ေ၀းးး၊ ေဒၚႀကီးသန္းလာၿပီကြ´

ထမင္းေတာင္းေလး ရြက္ၿပီး တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ လာေနၾကတဲ့ ေဒၚၾကီးသန္းနဲ႔ မခင္ေအးညိဳကို ျမင္ေတာ့မွပင္ ၀မ္းထဲမွာ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ႏွင့္ ပိုဆာလာသည္။

ေဒၚႀကီးသန္း ခ်က္လာတဲ့ ဟင္းေတြက ယာထြက္ ခရမ္းသီးကို မီးဖုတ္သုပ္ထားတာရယ္၊ ဆည္ေထာင္ ငါးခုံးမေတြကို ဆီနည္းနည္းနဲ႔ အိုးကပ္ခ်က္ထားတာက တခြက္၊ ၿပီးရင္ ေကာက္ေကာက္ညႊန္႔ တခ်ိဳ႔နဲ႔ ဇရစ္ညႊန္႔၊ ငါးပိေထာင္း ဒါပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အားလုံး ေလြးလိုက္ၾကသည္မွာ ေခါင္းမေဖာ္တမ္း။

`ဒီအခင္းကို င႐ုတ္တႏွစ္စိုက္ၿပီးရင္ စိန္ခုိပင္ေတြ စိုက္ရမယ္´

နက်ယ္ေကာင္တို႔ဘက္မွာက သီဟိုဠ္ပင္ကို စိန္ခိုပင္ဟု ေခၚ၏။ စိန္ခိုေစ့ေတြက ေနာက္ပုိင္းမွာ ေစ်းေကာင္းလာတာေၾကာင့္ ဘႀကီးဦးကုလား တေယာက္ စိန္ခိုပင္ စိုက္ဖို႔ စိတ္ကူးရဟန္တူသည္။

***

ထမင္းစားေသာက္ၿပီးလို႔ ခဏတျဖဳတ္ နားၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဘႀကီးဦးကုလားက ...

`ေက်ာ္စြာနဲ႔ နက်ယ္ေကာင္၊ ငါ မေန႔က ေပြးေထာင္ထားတာေတြ သြားၾကည့္ၾက´

`ေပြး´ ဆုိတာကို စေတြ႔ဖူးတုန္းက နက်ယ္ေကာင္က လယ္ႂကြက္လို႔ ထင္မိခဲ့ေသးသည္။ ၀ါးပိုး၀ါး အဆစ္ပိုင္းတိုေပၚမွာ ၀ါးျခမ္းျပားနဲ႔ သားေရကြင္း ခပ္ႀကီးႀကီးကို ေလးကိုင္းသ႑ာန္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ၿပီး ေပြးတြင္းနဲ႔ မနီးမေ၀းမွာ ေထာင္ၾကရသည္။ ၀ါးပုိးဆစ္ပိုင္းထဲ ေခါင္းထိုးၿပီး ကားယားကားယားနဲ႔ မိေနတတ္တဲ့ ေပြးသားကုိ င႐ုပ္သီးခပ္စပ္စပ္နဲ႔ ေၾကာ္ထားတာကို ဘႀကီးဦးကုလားကေတာ့ `ၾကက္သားနဲ႔ေတာင္ မလဲဘူးေဟ့´ လို႔ ေျပာေလ့ရိွ၏။

ဘႀကီးဦးကုလား ေထာင္ထားတဲ့ ေပြးေထာင္ေခ်ာက္ ငါးခုမွာ ေပြး ႏွစ္ေကာင္ေတာ့ မိထား၏။ မမိထားေသာ ေထာင္ေခ်ာက္ကုိ အလ်င္စလို သြားကုိင္ဖို႔ ျပင္ေနေသာ နက်ယ္ေကာင္ကို...`ေဟ့ေရာင္)))))) လက္ညွပ္ေတာ့မွာပဲ၊ မင္းေတာ့.. ... ...´ ဆိုၿပီး ဖိုးေကာက္က ခပ္ျမန္ျမန္တားလိုက္ရေသးသည္။

ေပြးက ႏွစ္ေကာင္ထဲဆိုေတာ့ ညေနစာေတာ့ ျဖစ္မည္မထင္။

***

ညေနနည္းနည္း ေစာင္းလာရင္ နက်ယ္ေကာင္တို႔ ကၽြမ္းထင္းေတြ ထပ္ေကာက္ၾကရဦးမည္။

ဒီေတာင္ယာခင္းမွာပဲ ဘႀကီးဦးကုလား င႐ုပ္ပင္ေတြ စိုက္လိမ့္ဦးမည္။ စိန္ခိုပင္ေတြလဲ စိုက္လိမ့္ဦးမည္။ ေတာင္ယာကုန္းေလး ေပၚကေန ေအာက္ကုိ လွမ္းေငးၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိမ္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တခ်ိဳ႔၊ ၀ါေရာင္သန္းသန္းတ၀က္ လယ္ကြက္ေတြက စပါးႏွံေတြ ညႊတ္လို႔၊ ကုိင္းလုိ႔... ...။

ညေနက်ရင္ေတာ့ ေပြးသားေၾကာ္ နည္းနည္းေတာ့ စားရမယ္ ထင္ပါရဲ့လုိ႔လဲ နက်ယ္ေကာင္ ေတြးလိုက္မိပါေသးသည္။

***

ကလုိေစးထူး

တေယာက္မေကာင္း အမ်ား...

`ကဲ...၊ မေက်နပ္ရင္ တစ္ကစ တဲ့။ တပ္စု (၁) ကေကာင္ေတြ ထိပ္ဆုံးကေန ထြက္စမ္း´

တပ္စု(၁) တပ္သားသစ္ တပ္စုမွဴး၏ `တပ္စု၊ သတိ၊ ဘယ္လွည့္´ ဟူေသာ အမိန္႔သံမ်ား ထြက္လာသလုိ တပ္သားသစ္အားလုံး၏ စစ္ဖိနပ္သံမ်ား တေျဖာင္းေျဖာင္း ထြက္လာသည္။ အားလုံးေသာ တပ္သားသစ္သင္တန္းသားမ်ား၏ မ်က္ႏွာေတြကေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕ျခင္းႏွင့္ မအီမသာျဖစ္ျခင္းတုိ႔ ေရာယွက္ေနေလ၏။

ယင္းေနာက္တြင္ေတာ့ တပ္စု(၁)မွ တပ္သားသစ္မ်ား အတန္းလိုက္ျဖင့္ အိမ္သာ ရိွရာဘက္သို႔ တေယာက္ျခင္း... ... ...။

`တေယာက္ကို နည္းနည္းစီပဲေနာ္၊ ေနာက္လူေတြအတြက္ ခ်န္ထား´ ဟူေသာ သင္တန္းအရာခံဗုိလ္ ရဲ့ ခပ္မာမာအသံက သူတုိ႔ေနာက္ေက်ာမွ ကပ္လိုက္လာေသးသည္။

***

ေတဇ တပ္သားသစ္ တပ္ခြဲမွာ တပ္စုက ေလးစု၊ တပ္သားသစ္ေပါင္း ၂၅၀ စာအတြက္ အိမ္သာက စုစုေပါင္းမွ ၈ လုံးသာ ရိွ၏။ ေနဇာတုိ႔ ေရာက္ခါစမွာတုန္းက အဲဒီအိမ္သာေတြ အားလုံး တလုံးမွ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း မရိွ...။ ေနာက္ပုိင္း ဖက္ထိပ္တာ၀န္ေတြ ခြဲၾကၿပီး အိမ္သာသန္႔ရွင္းေရးေတြ လုပ္လိုက္ေတာ့မွ ေသေသသပ္သပ္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ရသည္။

ဒါေပမယ့္ လူ အေယာက္ ၂၅၀ စာအတြက္ အိမ္သာ ၈ လုံးဆုိတာက ေလာက္ငေသာ အေရအတြက္ မဟုတ္။ ေရာက္ခါစမွာတုန္းက ဒါကုိ သတိမထားမိေတာ့ ေနဇာ အေတာ္ဒုကၡေရာက္ရသည္။ မနက္မုိးလင္းခ်ိန္ဆိုရင္ အိမ္သာေရွ႕မွာ သြားရပ္ေစာင့္ရတဲ့ ဒုကၡက မေသးလွ။ တန္းစီခ်ိန္ကလဲ နီး၊ ေ၀ဒနာကလဲ မလြယ္ႏိုင္ ျဖစ္တဲ့အခါမ်ိဳးဆို အေတာ္ဆိုးလွသည္။ ေနာက္ေတာ့ ညအိပ္ခါနီး အေလးသြားထားသည့္ အက်င့္ကို ေမြးယူရ၏။ ဒါေတာင္ မနက္ေစာေစာမွာ အေပါ့အလြန္သြားခ်င္တဲ့အခါမ်ိဳးဆို ဒုကၡေရာက္ရေသးသည္။

မေန႔ကေတာ့ သင္တန္း တပ္ခြဲ အရာခံဗိုလ္ ဆရာႀကီး ေသာင္းေအးက သင္တန္းသား အားလုံးကို စကားေျပာရင္း အိမ္သာ ကိစၥကို ထည့္ေျပာ၏။

`မင္းတို႔ ေကာင္ေတြေနာ္၊ အိမ္သာေတြသုံးတာ စည္းနဲ႔ကမ္းနဲ႔သုံး၊ အီးပါေသးေပါက္ကို အိမ္သာမွာပဲ လုပ္ၾက၊ အိမ္သာေဘးမွာ အေပါ့အေလး သြားတဲ့ေကာင္ေတာ့ နာမယ္သာမွတ္၊ ေအး...၊ တေယာက္ေယာက္ အေပါ့အေလး သြားထားတာကို ေတြ႔လုိ႔ ဘယ္သူမွန္း မသိရင္ေတာ့ တပ္ခြဲတခြဲလုံး အဲဒီ အီးပုံကို လက္ညိွဳးနဲ႔ ကေလာ္ရမယ္´

***

တိုက္ဆိုင္တာပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တပ္သားသစ္ေတြထဲက တေယာက္ေယာက္ကမ်ား တကယ္ပဲ စည္းကမ္းမဲ့တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္... ... ....။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိေပမယ့္ ဒီေန႔မနက္ ေစာေစာမွာေတာ့ ေနဇာတို႔ တပ္သားသစ္ သင္တန္းသားအားလုံးအတြက္ သတင္းဆိုးက ေစာင့္ေနေလၿပီ။

သင္တန္းအရာခံဗုိလ္ရဲ့ မ်က္ႏွာ ခပ္ထန္ထန္က တပ္ခြဲ တခုလုံးကို ျဖန္႔က်က္စီးမိုးလုိ႔... ... ...။

`ငါညက ေျပာတယ္၊ အခု အိမ္သာ ႏွစ္လုံးၾကားမွာ စည္းမရိွကမ္းမရိွ အီးပါထားတယ္၊ ကဲ...၊ မင္းတို႔က ငါ့ကို စမ္းတာဆိုေတာ့လဲ ကုိယ့္အျပစ္နဲ႔ကုိယ္ေပါ့ကြာ၊ ညက ေျပာထားတဲ့အတိုင္းေပါ့´

***

`ေ၀ါ့၊ ေအ့´

လက္ညိွဳးေတြကို ေျမႀကီးေပၚမွာ ပြတ္သပ္ပစ္ရင္း မ်က္ႏွာရွဳံ႕မဲ့စြာ ထြက္လာသူက ထြက္လာ၊ ပ်ိဳ႔အန္ေသာ အသံေတြထြက္သူက ထြက္နဲ႔...။ ေနာက္မွာ တန္းစီေစာင့္ေနေသာ သူေတြကလဲ မ်က္ႏွာေတြက မသာမယာ။ စိုးရြံ႕ဟန္ေတြကလဲ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေတြေပၚမွာ အထင္းသား...။

`နည္းနည္းပဲ ကေလာ္ေနာ္၊ အေနာက္က ေယာက္ဖအတြက္ ခ်န္ထား´ ဆိုတဲ့ သင္တန္းဆရာေတြရဲ့ အသံကလဲ အဆက္မျပတ္။

တပ္စု(၁) မွ လူကုန္လုိ႔ တပ္စု(၂) အလွည့္ကို ေရာက္ေနေလၿပီ။

ဆယ္ေယာက္ သာသာေလာက္ အေရာက္မွာေတာ့... ... ...။

`ဟာ...၊ ေဟ့ေကာင္၊ ဘာလုပ္တာလဲ၊ ေဟ့ေကာင္´ ဆိုေသာ အသံႏွင့္ အတူ အိမ္သာနားမွာ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲေတြ ျဖစ္သြားသည္။ `မင္းက သူရဲေကာင္းလားကြ´ ဆိုတဲ့ အသံႏွင့္အတူ ထုိးႀကိတ္သံတခ်ိဳ႔၊ `အားးး၊ အီးး´ ဟူေသာ ညည္းညဴသံေတြပါ ထြက္ေပၚလာ၏။

`သတိဆြဲစမ္း၊ ေဟ့ေကာင္´

သင္တန္းအရာခံဗိုလ္ရဲ့ စကားသံအဆုံးမွာ ေစာေစာက အထိုးအႀကိတ္ခံခဲ့ရဟန္ တူတဲ့ တပ္သားသစ္က သတိအေနအထားကို တုန္ခ်ိခ်ိျဖင့္ ႀကိဳးစားၿပီး ဆြဲေနစဥ္မွာပင္...

`မင္းက လက္ခုပ္အျပည့္နဲ႔ အားလုံးႀကဳံးပစ္ရေအာင္၊ လူစြမ္းေကာင္းလားကြ´
`ေျဖာင္း´
`ဒါစစ္တပ္ကြ၊ တေယာက္မေကာင္း အမ်ားဆိုတာ မင္းနားလည္လား´
`ေျဖာင္း´

ဘာပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ၊ ခံေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ထားဟန္ ထို တပ္သားသစ္က ပထမေတာ့ ေပေတၿပီး ခံေနေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ ေျမေပၚကို ပုံခနဲ လဲက်သြားသည္။ ဒါေတာင္ သင္တန္း အရာခံဗိုလ္က ေဒါသမေျပေသးဟန္ျဖင့္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ ဆင့္ကန္လုိက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ...

`အဲဒီေကာင္ ဒီေန႔ ေန႔လည္စာ မစားေစနဲ႔´

***

သင္တန္းနားခ်ိန္ ညဘက္ေရာက္ေတာ့ တပ္သားသစ္ေတြ အခ်င္းခ်င္း တီးတုိးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကသည္က တပ္စု(၂)က တပ္သားသစ္ ရဲႏိုင္ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္၏။

သူ႔ေနာက္က လူေတြ မစင္ပုံကို လက္ညိွဳးနဲ႔ ထပ္ၿပီး နည္းနည္းျခင္းစီ မကေလာ္ရေလေအာင္ သူ႔လက္ခုပ္နဲ႔ အတင္းႀကဳံးၿပီး အထုခံအ႐ုိက္ခံကာ အနားက သဲမႈန္႔ေတြကုိပါ အတင္းျဖန္းပစ္ခဲ့တဲ့ ရဲႏိုင္ရဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ မွန္သလား မွားသလား ဆုိတာေတာ့ ေနဇာ မေ၀ခြဲႏိုင္ေပမယ့္ ဒီအျပစ္ေပးနည္းဟာလဲ မွန္သလား မွားသလားဆိုတာ မဆုံးျဖတ္တတ္ခဲ့ပါ။

ဒီနည္းလမ္းနဲ႔ အျပစ္ေပးတဲ့လူက မွန္သလား၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္စိတ္ျဖင့္ ကုိယ့္သူငယ္ခ်င္းေတြ အစား အသားအနာခံသြားသည့္ ရဲႏိုင္က မွန္သလားဆုိတာ ေတြးရင္း တည ကုန္လြန္ခဲ့ျပန္ေလၿပီ။

***

ကလုိေစးထူး

ေလာကဓံ Vs ဇရာ

ျပႆနာက မေန႔ညေနက စသည္ဟု ဆိုႏိုင္သည္။

အဲဒီ ျပႆနာ စမိကတည္းက သူ ဟုိဟုိဒီဒီေတြးေနတာလဲ တညလုံး။ အခုလည္း မိုးစင္စင္လင္းလို႔ အလုပ္ထဲေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီျပႆနာရဲ့ အေတြးစေတြက အခုထိတိုင္ေအာင္ မဆုံးေသး...။

အင္း...၊ အစကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကည့္မိခဲ့ရင္ အေကာင္းသား... ... ...။

***

`ဟုိင္း´

Kathy ဆိုတဲ့ အဘြားႀကီးက သူ႔ေရွ႕ကေန ျဖတ္သြားေတာ့ အားရပါးရၿပဳံးျပၿပီး လွမ္းႏႈတ္ဆက္သြားသည္။ ဒီအဘြားႀကီး အရြယ္က ၅၅ နဲ႔ ၆၀ ၾကားမွာ ရိွေလမလားေတာ့ မေျပာတတ္၊ ဒါေပမယ့္ ရိွသင့္တဲ့ ႏုပ်ိဳမႈထက္ အိုမင္းရင့္ေရာ္ လြန္းေနသလားဟု သူ႔စိတ္ထဲ ထင္မိသည္။ အဘြားႀကီခမ်ာ ဒူးေခါင္းကလည္း ခြဲထားေသးေတာ့ တုတ္ေကာက္ကေလး တေဒါက္ေဒါက္ ေထာက္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ သြားေနရရွာသည္။ အလုပ္ရွင္နဲ႔ ေဆြမ်ိဳးနီးစပ္ေတာ္ေလသူမို႔ သူ႔ကုိ ပစၥည္းအမွတ္တံဆိပ္ ကပ္သည့္ေနရာမွာသာ ခိုင္းထား၏။

ခဏၾကာေတာ့ ပစၥည္းေအာ္ဒါ အမွတ္ကို ေသခ်ာေအာင္ သိဖို႔အတြက္ Kathy ရိွတဲ့ စားပြဲကို တေခါက္ေရာက္ရျပန္သည္။ `ဟုိင္း´ ဆိုၿပီး အဘြားႀကီးက ေနာက္တခါ ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ အဘြားႀကီးရဲ့ မ်က္ႏွာကို သူ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားၾကည့္မိသည္။ အလိုေလးေလး...၊ သူ႔ဆီမွာမွ အမ်ားႀကီးပါလား။ ေနာင္တခ်ိန္က်ရင္ ငါလဲပဲ သူ႔လို... ... ...။

***

Troy ဆိုတဲ့ လူက တခါတေလက်ရင္ သူ႔သားကေလးကို အလုပ္ထဲကို ေခၚေခၚလာတတ္သည္။ သူက အလုပ္ထဲမွာ ရွယ္ယာတခ်ိဳ႕တ၀က္ပါ ထည့္၀င္ထားသူမို႔ ေနာင္တခ်ိန္ သူ႔သားကေလး အရြယ္ေရာက္လာရင္ ဒီအလုပ္ကုိပဲ ဆက္ၿပီး လုပ္သြားေစခ်င္ဟန္ ရိွေလမလားေတာ့ မေျပာတတ္... ...။ သူ႔သားကေလးက အခုမွ အသက္ ၁၃ ႏွစ္သာ ရိွေသး၊ Troy ကေတာ့ အလုပ္ထဲကို ေခၚလာတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာဆို ဒီေနရာက ဒီလိုလုပ္ရတာ၊ ဒီမွာၾကည့္ အေဖလုပ္တာကို ထုိင္ၾကည့္စမ္း ဆိုၿပီး သင္ေနေတာ့တာ...။

ဒီေန႔လဲ သူ႔သားကို အလုပ္ထဲ ေခၚလာျပန္ၿပီ။ ခါတိုင္းလိုပဲ Troy က ဘယ္ပစၥည္းက ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္လိုဆက္စပ္ သုံးရတာ၊ ဒါေတြကေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံကေန ေအာ္ဒါမွာထားတာနဲ႔ ရွင္းတ၀က္ သင္တ၀က္ေျပာျပေန၏။ အတန္ငယ္ၾကာေတာ့ `Troy, Line one please´ ဆိုတဲ့ ဖုန္းလာသံေၾကာင့္ ေကာင္ေလးကို ထားခဲ့ၿပီး Troy ထြက္သြားသည္။

Troy ထြက္သြားေတာ့ ေကာင္ေလးကလဲ Troy လုပ္လက္စ အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ရင္း သူ႔ေရွ႕စားပြဲမွာ ထုိင္ေန၏။ `ဘယ္လုိလဲ၊ ေပ်ာ္ရဲ့လားကြ´ လို႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေတာ့ ေကာင္ေလးက သူ႔ကို တခ်က္ေမာ့ၾကည့္ၿပီး `စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္´ လို႔ ျပန္ေျဖသည္။ ဒီမွာတင္ ေကာင္ေလးမ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့စပ္စပ္ သတိထားၾကည့္မိျပန္သည္။

ေၾသာ္...၊ သူ႔မွာက်ေတာ့ ဘာမွကို မရိွပါလား။ ရွင္းလုိ႔၊ လင္းလုိ႔၊ ၾကည္လင္လို႔... ... ...။

***

`ေက်းဇူးပဲကြာ၊ ေနာက္မွဆုံတာေပါ့´

George က ေန႔စဥ္လုိလို ေန႔လည္ ၂ နာရီ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အလုပ္ထဲ ေရာက္လာေလ့ရိွသည္။ သူတို႔ကုမၸဏီနဲ႔ အလုပ္ျခင္း ဆက္စပ္မႈ ရိွေနေတာ့ တခါတေလမွာ သူ႔ဆီကေန အလုပ္လာယူတဲ့အခါလည္း ရိွ၊ တခါတေလလဲ George က အလုပ္ေတြ သယ္လာတာလဲ ရိွသည္။ ဒီေန႔ကေတာ့ George မေန႔က လာအပ္ထားခဲ့တဲ့ အလုပ္တခုကို သူက အခ်ိန္မီ အၿပီး လုပ္ေပးလိုက္ႏိုင္လို႔ ေက်းဇူးေတြ တင္ေနျခင္းပင္...။ George ၾကည့္ရတာကေတာ့ သူနဲ႔ အသက္တူ ရြယ္တူခန္႔ေလာက္ပင္။ အလြန္ဆုံးရိွလွ ၃၅ ေပါ့လို႔ ခန္႔မွန္းမိသည္။

လက္သီးဆုပ္ျခင္း ထိခတ္ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ၾကရင္းနဲ႔ George မ်က္ႏွာကိုလဲ သတိထားၾကည့္မိျပန္သည္။

အင္း...၊ သူ႔ဆီမွာက်ေတာ့ ငါနဲ႔မွ အတူတူပါလား ... ... ...။

***

မညွပ္ျဖစ္တာ ၾကာၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဆံပင္က နားသယ္ကို ဖုံးလုလု ျဖစ္လာတဲ့အျပင္ ဂုပ္ကပါ ယားက်ိက်ိျဖစ္လာတာေၾကာင့္ အလုပ္ကေန ျပန္တာနဲ႔ ဆံပင္ညွပ္ဆုိင္ကို တခါတည္း တန္းသြားၿပီး ညွပ္ပစ္လိုက္သည္။

အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ငါးနာရီထိုးလုလု...။

ပင္ပန္းလာခဲ့သမွ်ကို စိမ္ေျပနေျပ ေရစိမ္ခ်ိဳးပစ္လိုက္ၿပီး မေန႔ကလိုပင္ ကုိယ္ေပၚက ေရစက္ေတြကို သုတ္စင္ရင္း မွန္ေရွ႕မွာ ရပ္လို႔ ကုိယ့္မ်က္ႏွာကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မိလိုက္ျပန္သည္။

ေတြ႔ျပန္ပါၿပီ။ နဖူးေပၚမွာ ထင္းခနဲ ျဖစ္ျပဳလာၿပီ ျဖစ္တဲ့ အေရးအေၾကာင္း သုံးေလးခု...။

ဒါေပမယ့္ အခုတႀကိမ္ ျပန္ေတြ႔တဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ မေန႔ကလို `ငါ့နဖူးက ဒီအေရးအေၾကာင္းေတြ အရင္က မရိွေသးပါဘူး´ ဆိုၿပီး စိတ္မသက္မသာျဖစ္မႈကေတာ့ မရိွေတာ့ပါ။ မ်က္စိထဲမွာလဲ Troy ရဲ့ သားကေလးရယ္၊ George ရယ္၊ Kathy ရယ္ကို ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။

မွန္ထဲက လူကို ေသခ်ာစူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး အားရပါးရ ၿပဳံးျပလိုက္၏။

မွန္ခ်ပ္ထဲမွာ လူတေယာက္ နဖူးတင္မက ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္မွာပါ အေရးအေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ သူ႔ကို ၾကည္ၾကည္စင္စင္ႀကီး ျပန္ၿပဳံးျပေနေလေတာ့သည္။

***

ကလိုေစးထူး

သင္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ Second Round

`အားလုံး ေသခ်ာနားေထာင္´

တပ္ၾကပ္ႀကီး ၀င္းႏိုင္က ေလသံခပ္ျပတ္ျပတ္ျဖင့္ ေျပာၿပီး သူ႔ေရွ႕မွ တပ္စု(၃) သင္တန္းသားမ်ားကို ေ၀့ခနဲ တခ်က္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေရွ႕တလက္မ ေနာက္ေျပာင္ ဆံပင္ပုံစံမ်ားျဖင့္ ေနဇာအပါအ၀င္ တပ္သားသစ္မ်ား အားလုံး ဆရာႀကီး၀င္းႏိုင္ရဲ့ စကားကုိ နားစြင့္ေနၾက၏။

စစ္ေရးျပကြင္း၏ ေနေရာင္ က်ဲက်ဲ မနက္ခင္းတြင္ ေနဇာတို႔ တပ္စု(၃)ႏွင့္အတူ အျခားေသာ တပ္စုမွ တပ္သားသစ္ သင္တန္းသား အားလုံးသည္လည္း `တိတ္ႏွိပ္သုံး.... တိတ္ႏွိပ္သုံး၊ တိတ္´ ဟူေသာ စစ္ေရးျပအသံမ်ား ဆူညံစြာျဖင့္ စစ္ေရးျပသင္ခန္းစာမ်ားကုိ သင္ယူေနၾကေလသည္။ စစ္၀တ္စုံ အိုဂ်ီယူနီေဖာင္းေတြ ကုိယ္စီျဖင့္ တပ္သားသစ္ သင္တန္းသားမ်ားအားလုံး နည္းျပ တပ္စုတပ္ၾကပ္ႀကီးမ်ား၏ စစ္မိန္႔သံမ်ား ေအာက္တြင္ ေခၽြးအရႊဲသား... ... ...။ တခ်က္တခ်က္ မိုးမႊန္ေအာင္ ေပၚလာတတ္ေသာ သင္တန္းနည္းျပ ဆရာေတြရဲ့ ဆဲသံဆုိသံမ်ားကလဲ စစ္ေရးျပနံနက္ခင္းတြင္ မထူးဆန္းေတာ့လွစြာျဖင့္ပင္ ဆူညံေနပါေသးသည္။

***

ေနဇာတေယာက္ တပ္သားသစ္ ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းကို ေရာက္ခဲ့သည္မွာ ရက္သတၱပတ္ ႏွစ္ပတ္ခန္႔ ရိွခဲ့ပါၿပီ။

အမွတ္(...) တိုင္းဗဟို ေလ့က်င့္ေရး သင္တန္းေက်ာင္းမွာ ေနဇာတို႔ သင္တန္းတက္ရသည့္ တပ္သားသစ္ သင္တန္း တပ္ခြဲအမည္က `ေတဇ တပ္ခြဲ´။

ႏွစ္ပတ္ဆိုေသာ အခ်ိန္တို အတြင္းမွာပင္ ေနဇာ့ ႐ုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာကေတာ့ အေတာ္ႀကီးကုိ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ေလၿပီ။ ေသေသသပ္သပ္ ဆံပင္ပုံစံ အစား ေရွ႕တလက္မ ေနာက္ေျပာင္ ဘဲၿမီးဆံပင္ပုံစံ၊ ခပ္လတ္လတ္ အသားေရာင္အစား ေနေလာင္တဲ့ အသားေရာင္ ညိဳညစ္ညစ္၊ စိုစုိျပည္ျပည္ ႐ုပ္သြင္ေနရာမွာ အၿမဲလိုလို ဆာေလာင္ေနတဲ့ ႐ုပ္သြင္ဟန္ေတြက အစားထိုးပစ္လုိက္ေလၿပီ။ ဟိုအရင္က ၾကည္လင္ေနခဲ့တဲ့ မ်က္လုံးအစုံေတြကေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႕မႈေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေသေတြ ျဖစ္လို႔ေနေလၿပီ။

စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာကေရာ... ... ...။

အိမ္ျပန္ခ်င္ေသာ စိတ္ ေနရာမွာ ေပါက္တဲ့နဖူး မထူးေတာ့ၿပီ ဆိုတဲ့ စိတ္ကို အစားထုိးလို႔ လက္ရိွအေျခအေနကို ေနဇာတေယာက္ လက္မခံခ်င္ဘဲ လက္ခံလိုက္ရပါၿပီ။ လက္မခံခ်င္လို႔လဲ မျဖစ္...၊ `ထြက္ေျပးရဲတဲ့ေကာင္ ေျပးစမ္း၊ မင္းတုိ႔ကိုတင္ မကဘူး၊ မင္းတုိ႔ကို လက္ခံထားတဲ့ မင္းတို႔ မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြကိုပါ ေထာင္ႏွစ္ႏွစ္ အခ်ိန္မေရြး ခ်လုိ႔ရတယ္၊ စစ္ေျပးမႈကို ဘာမွတ္ေနလဲ´ ဆိုတဲ့ စကားေတြကို စုေဆာင္းေရးမွာေရာ၊ သင္တန္းေက်ာင္းမွာပါ နားရည္လွ်ံက်ေအာင္ ၾကားေနရေလေတာ့ ငါထြက္ေျပးရင္လဲ ငါ့မိဘေတြပါ ဒုကၡေရာက္ရေတာ့မယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးက စိတ္ထဲကေန မထြက္...။

`မင္းတို႔ေအာက္မွာ ရိွတာ၊ မင္းတိ႔ုထက္နိမ့္တာ ဆုိလုိ႔ ေျမႀကီးပဲ ရိွေတာ့တယ္၊ ဒီေတာ့ မင္းတုိ႔အားလုံး လက္ရိွ ကုိယ္ေရာက္ေနတဲ့ ကုိယ့္အေျခအေနကိုယ္ နားလည္ၿပီး ဒီသင္တန္းကို ၿပီးဆုံးေအာင္ျမင္တဲ့အထိ တက္ၾကပါ၊ စည္းကမ္းေဖာက္ရင္ ေဖာက္သလို စစ္စည္းကမ္းေတြနဲ႔ အညီ အေရးယူရလိမ့္မယ္´ ဆိုေသာ တိုင္းဗဟုိ သင္တန္းေက်ာင္း တပ္မွဴးရဲ့ သင္တန္းအဖြင့္ မိန္႔ခြန္း အမွာစကားကလဲ တပ္သားသစ္ တေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေနဇာ့အတြက္ေတာ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကို သိမ္ငယ္စိတ္ေတြသာ ေမြးဖြားေပးလိုက္၏။ တပ္မွဴးေျပာသြားသည့္ စကားေတြက စစ္သားေလာင္း တေယာက္အတြက္ေတာ့ စိတ္အားတက္ႂကြဖြယ္ ျဖစ္ရမည့္ အစား ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြကသာ ပုိၿပီးမ်ားေနသည္ဟု ေနဇာ့စိတ္ထဲ ထင္မိသည္။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ေနဇာကေတာ့ တပ္သားသစ္ သင္တန္းသားတေယာက္ ျဖစ္ခဲ့ပါၿပီ။

`ေတဇ´ တပ္ခြဲမွာ တက္ေရာက္ရမည့္ တပ္သားသစ္ အားလုံးေပါင္း ၂၅၀ ကို တပ္စုေလးစု ခြဲၿပီး ေနရာခ်ထားသည္။ ၆၂ ေယာက္စီ ရိွေသာ တပ္စုက ႏွစ္စု၊ ၆၃ ေယာက္စီ ရိွေသာ တပ္စုက ႏွစ္စုျဖင့္ တပ္စု (၁)(၂)(၃)(၄)တြင္ ေနဇာတက္ရမည့္ တပ္စုက တပ္စု(၃)...။ ေနဇာက သင္တန္းသား အမွတ္ ၁၈၅။

ရက္သတၱပတ္ ၁၆ ပတ္ တက္ရမည့္ သင္တန္းကာလမွာ ပထမေလးပတ္က စစ္ေရးျပသင္ခန္းစာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အခုလို မနက္ေစာေစာပုိင္းေတြကေတာ့ ေနဇာတို႔ သင္တန္းသားေတြအတြက္ စစ္ေရးျပေလ့က်င့္ေရးကြင္းထဲမွာ ေခၽြးဒီးဒီးက်ေအာင္ သင္တန္းတက္ၾကရသည္။ ညေနေစာင္းရင္ေတာ့ ဖက္ထိပ္*ေပါ့။

ဖားခုန္ လို႔ေခၚတဲ့ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ေစ့မွာ အသာယွက္ၿပီး ခုန္ဆြခုန္ဆြ သြားရတဲ့ ဒဏ္ေပးနည္းကုိလဲ အသားက်ခဲ့ၿပီ။ ခ်စ္လွစြာေသာ အေမနဲ႔ ႏွမမ်ားကိုလဲ သင္တန္းေက်ာင္းဆရာေတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားက မယားအျဖစ္ ေလးလတာအတြက္ မူပုိင္ဆဲဆိုခြင့္အျဖစ္သတ္မွတ္လို႔ အဆဲအဆိုေတြကုိ နားရည္၀စလဲ ျပဳခဲ့ၿပီ။ ေမေမက တျမတ္တႏိုးျဖင့္ ေမႊးေမႊးၾကဴခဲ့ဖူးရတဲ့ ပါးႏွစ္ဖက္မွာလဲ အျပစ္ရိွေသာ မရိွေသာ နားမလည္ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အ႐ိုက္ခံရဖူးခဲ့ၿပီ။ ထြက္ေျပးမွာ စိုးလို႔ဆိုၿပီး ညဘက္ေတြမွာ အေပါ့အပါးသြားလိုလွ်င္ သင္တန္းေဆာင္ကေန အိမ္သာေတြ ရိွရာကို အ၀တ္ဗလာ ကိုယ္လုံးတီးျဖင့္ သြားရတာကိုလဲ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့သလို သေဘာထားတတ္လာခဲ့ၿပီ။

`က်ေနာ္တို႔ ထမင္းမ၀ပါဘူး´ လို႔ တပ္သားသစ္တေယာက္က သတင္းထပုိ႔မိလို႔ ေနာက္တေန႔မွာ ရေနၾက ထမင္းစေကးထက္ ပိုနည္းသြားတဲ့အခါမွာ `ဘာသတင္းပို႔စရာ ရိွလဲ´ ဆုိတဲ့ သင္တန္းဆရာေတြရဲ့ အေမးစကားကုိ သင္တန္းသားအားလုံးက `မရိွပါဘူး´ လို႔ ျပန္ေျပာတာက ရန္ပိုေအးမယ္မွန္း နားလည္တတ္ၾကခဲ့ၿပီ။

သင္တန္းဆရာတေယာက္ရဲ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္ စကားတခုကိုေတာ့ ေနဇာ သေဘာက်မိေသးသည္။ ဘာတဲ့...။

`ေအး...၊ မင္းတို႔ တပ္သားသစ္ သင္တန္းသားေတြအတြက္ သင္တန္းမွာေရာ မင္းတို႔ေတြ စစ္ထဲမွာ ေနသြားသမွ် ကာလပတ္လုံးမွာ အေကာင္းဆုံး ေနသင့္တဲ့နည္းကို ငါေျပာလိုက္မယ္...၊ ေခၚရင္လာ၊ ခုိင္းရင္လုပ္၊ ခံမေျပာနဲ႔၊ အဲဒါပဲ´

***

တပ္စုတပ္ၾကပ္ႀကီး ၀င္းႏိုင္က တပ္စု(၃) သင္တန္းသားေတြကုိ စူးစိုက္ၾကည့္ၿပီး ေမးခြန္းတခုကို ေမးလိုက္၏။

`မင္းတုိ႔ထဲမွာ Second Round ေတြပါသလား´

Second Round တဲ့...။ ဘာမ်ားပါလိမ့္လုိ႔ ေနဇာ စဥ္းစားေနဆဲမွာပင္ ဆရာႀကီး ၀င္းႏုိင္က...

`Second Round ဆိုတာ စစ္တပ္ထဲကေန ထြက္ေျပးၿပီး ေနာက္တေခါက္ ျပန္၀င္လာၾကတဲ့ေကာင္ေတြကို ေျပာတာ၊ ေအး...၊ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ကုိယ္သိရင္ အခု ငါေမးေနတဲ့ အခိ်န္မွာ ေျဖထားေနာ္´

တပ္သားသစ္ သင္တန္းသားထဲမွ တေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စမ်ား ဂဏာမၿငိမ္ျဖစ္သြားေလမလားဟု ဆရာႀကီး၀င္းႏိုင္က စူးစမ္းအၾကည့္ျဖင့္ လိုက္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ...

`ေအး...၊ ငါအခု ေမးတယ္ဆုိတာက အခုေန၀န္ခံထားရင္ မင္းတုိ႔ကို အေရးယူမလုိ႔မဟုတ္ဘူး၊ Second Round ဆုိတာက စစ္သင္တန္း တက္ဖူးၿပီးသားလူေတြ ဆိုေတာ့ အဲဒီလူေတြကို သင္တန္းသား တပ္စုမွဴး၊ အေဆာင္မွဴးေနရာမွာ ထားမလို႔၊ တပ္စုမွဴးနဲ႔ အေဆာင္မွဴးဆိုတာ သင္တန္းသားေတြကို အုပ္ခ်ဳပ္ရမယ္၊ ဖက္ထိပ္မလုပ္ရဘူး၊ ဒီေတာ့ ငါေမးေနတုန္း ၀န္ခံရင္ မင္းတို႔အတြက္ ပိုေကာင္းမယ္၊ ေနာက္မွ ငါတို႔ဘာသာ စုံစမ္းလုိ႔ သိရရင္ေတာ့ မင္းတို႔ မသက္သာဘူးေနာ္´

ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ၿပီး တပ္စုတခုလုံးကုိ ေ၀့ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။

`ကဲ...၊ ေျပာၾကေလ၊ မင္းတို႔ထဲမွာ ဘယ္သူ Second Round ပါသလဲ´

တပ္သားသစ္မ်ားထဲမွာ ႏွစ္ေယာက္က လက္ေထာင္လိုက္ၾက၏။ ဆရာႀကီး၀င္းႏုိင္က ေအာင္ႏိုင္သူ တေယာက္ရဲ့ အၿပဳံးမ်ိဳးနဲ႔...

`ေၾသာ...၊ မင္းမင္းဦးနဲ႔ ေအာင္၀င္း၊ ငါထင္ေတာ့ ထင္သားပဲ၊ ေျပာစမ္း ဘယ္တပ္ကေန ေျပးလာတာလဲ´

ေနဇာကေတာ့ အအံ့ၾသႀကီး အ့ံၾသေနေတာ့သည္။ ဘယ့္ႏွယ္...၊ ဒီလို ေနရာကိုမ်ား ထြက္ခ်ည္၀င္ခ်ည္ လုပ္ေနတဲ့ အဲဒီလုိ လူေတြ ရိွေနေသးတယ္ ဆုိပါလား။ ဟိုႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သူတို႔ရဲ့ ကုိယ္ပိုင္နံပါတ္ အေဟာင္းေတြနဲ႔ သူတုိ႔ေျပးလာခဲ့ၾကတဲ့ တပ္ရင္းအမည္ေတြကို ဆရာႀကီး ၀င္းႏိုင္ကို ေျပာျပေနၾက၏။ မင္းမင္းဦးကေတာ့ ဒုတပ္ၾကပ္အဆင့္ေရာက္မွ ထြက္ေျပးလာတာတဲ့...၊ စစ္တပ္ကေန ထြက္ေျပးၿပီ စစ္တပ္ထဲကိုပင္ ေနာက္တေခါက္ ျပန္၀င္ဖို႔ စိတ္ကူးကို ဒီလူေတြ ဘယ္လိုမ်ား ရပါလိမ့္လုိ႔ ေတြးမိၿပီး ေနဇာ အ့ံၾသလုိ႔ မဆုံး...။

ဒီထက္မက အ့ံၾသရတာက အဲဒီလို စစ္စည္းကမ္း ေဖာက္ဖ်က္ႏွင့္ၿပီးသား လူေတြက သင္တန္းသား တပ္စုမွဴး၊ အေဆာင္မွဴးေနရာလို ေခါင္းေဆာင္မႈ ေနရာေတြမွာ ေနရာရဦးမယ္ ဆိုတာကုိပင္...။ သင္တန္းသား အသစ္ေတြထဲက ပညာအရည္အခ်င္း ရိွသူေတြကို ေနရာေပးရမည့္အစား ဒီလိုလူေတြကုိ ေနရာေပးသည့္ သင္တန္းဆရာေတြရဲ့ စိတ္ကူးကို နားမလည္ႏိုင္ေပ။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ... ... ...။

Second Round ေတြျဖစ္တဲ့ မင္းမင္းဦးက သင္တန္းသား တပ္စုမွဴး၊ ေအာင္၀င္းက အေဆာင္မွဴးအျဖစ္ ဆရာႀကီး၀င္းႏိုင္က သတ္မွတ္ေပးလုိက္ပါၿပီ။

ေရွ႕ကို ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ဦးမည္ေတာ့ မသိ...။

***


ကလိုေစးထူး

(ဖက္ထိပ္ ဆိုသည္မွာ ျမန္မာစစ္တပ္မ်ားထဲတြင္ ဘမ္းစကားတခုႏွယ္ အလြန္အသုံးတြင္က်ယ္ေသာ စကားလုံးျဖစ္သည္။ ျပင္သစ္ဘာသာစကားမွ ဆင္းသက္လာၿပီး Fatigue ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာလုပ္ရေသာ အလုပ္ဟု အဓိပၸာယ္ရသည္ဟု သိရိွရပါသည္။)

ဘေလာ့ဂ္ စာက်က္ခန္း...

ေလာကမွာ လူေတြဟာ ပုံသဏၭာန္ မ်ိဳးစုံနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တတ္ၾကပါသတဲ့။ တခါတေလက်ရင္ေတာ့ လူေတြက စိတ္ေအးလက္ေအးနဲ႔ ေလညွင္းခံရင္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ေစ်းဆုိင္တန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လွည့္လည္ ေလွ်ာက္တတ္ၾကပါသတဲ့။

***

အဲဒီလို အစပ်ိဳးလိုက္ေတာ့ ကလိုေစးထူးတေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္တာကိုပဲ စာဖြဲ႔ဦးေတာ့မယ္လုိ႔ ထင္စရာ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ အမွန္တကယ္ကေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ သင္လာရတာေတြကို ျပန္ၿပီး ေဖာက္သည္ခ်ခ်င္တဲ့ သေဘာပါ။

က်ေနာ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ေနတယ္ ဆိုတာက အဂၤလိပ္စာ တိုးတက္ဖုိ႔ အဓိကထားသင္ၾကားေနတဲ့ အတန္းမွာ သင္ယူရတာမို႔ သင္ရတာေတြကလဲ စကားလုံးေတြရယ္၊ အသံထြက္မွန္ကန္ေစဖုိ႔ရယ္၊ သဒၵါရယ္ကိုပဲ သင္ၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သင္တဲ့ေနရာမွာ ေဆာင္းပါးတခုခု၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ အခ်က္အလက္ တခုခုကို အေျခခံၿပီး စိတ္၀င္စားစဖြယ္ သင္တာမို႔ မွတ္မိလြယ္၊ သင္လြယ္ တတ္လြယ္ပါတယ္။

မေန႔ကေတာ့ အဂၤလိပ္စကားလုံး အသစ္ေတြ တုိးတက္ေစဖုိ႔ သင္တဲ့အေနနဲ႔ `လမ္းေလွ်ာက္ျခင္း´ ကို အေျခခံတဲ့ စကားလုံးေတြ အေၾကာင္းကုိ သင္ခဲ့ရတယ္။

က်ေနာ္နဲ႔ ဘ၀တူ ေမာင္က်ည္ေပြ႔၊ မက်ည္ေပြ႔မ်ားနဲ႔တကြ အဂၤလိပ္စာကို ေလ့လာလုိသူေတြ အတြက္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဖတ္ရင္းနဲ႔ပဲ စကားလုံး အသစ္တခ်ိဳ႔ တုိးၿပီး သိရေအာင္ ရည္ရြယ္ၿပီး သင္ခဲ့ရတာေတြကို ေဖာက္သည္ခ်ပါရေစ။

***

ကဲ...၊ အထက္က အစပ်ိဳးခဲ့တာကို ျပန္ဆက္ၾကည့္မယ္။

က်ေနာ့္ အတြက္ကေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တယ္ ဆုိတာကို Walk ဆိုတာေလာက္ပဲ သိခဲ့တာက မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ့္တကယ္တမ္းမွာ လူေတြဟာ မတူညီကြဲျပားတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတဲ့အခါမွာ သုံးႏႈံးတဲ့ စကားလုံးေတြဟာလဲ ကြဲျပားသြားပါသတဲ့။

ဦးတည္ရာ တခုခု မရိွဘဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနတာမ်ိဳးနဲ႔ တူတဲ့ အစုထဲမွာေတာ့ wander, stroll, saunter, roam, amble, ramble အစရိွတဲ့ စကားလုံးေတြ ပါ၀င္ပါတယ္။ ဥပမာ...၊ ေလညွင္းခံလမ္းေလွ်ာက္တာ၊ Mall ထဲမွာ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေငးတာေတြ၊ ၿပီးေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားစြာနဲ႔ အခန္းထဲမွာ ဟိုဘက္ထိပ္ ဒီဘက္ထိပ္ ေလွ်ာက္ေနတာမ်ိဳးေတြ အတြက္ အဲဒီစကားလုံးေတြကို သုံးပါတယ္တဲ့။

စစ္သားေတြ ခ်ီတက္ လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘင္ခရာအဖြဲ႔လိုမ်ိဳး အစုအဖြဲ႔ေတြ လမ္းေလွ်ာက္ၾကတာမ်ိဳးကုိေတာ့ march, pace ဆုိတဲ့ စကားလုံးေတြကို သုံးႏိုင္ပါတယ္။

လမ္းေလွ်ာက္တာေပမယ့္လဲ တေယာက္ေယာက္ မသိရေအာင္ တိတ္တိတ္ေလး ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး သူ႔အနားကို ခ်ဥ္းကပ္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားတာမ်ိဳးက်ေတာ့ tiptoe တဲ့။

စစ္သားလမ္းေလွ်ာက္တာျခင္း အတူတူ ေတာတြင္းက ရႊံ႕ႏြံေတြထဲမွာ ေျခေထာက္ေတြကို ေလးလံလြန္းလွစြာ တလွမ္းျခင္း လွမ္းေနရတာမ်ိဳး၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ ႏွင္းေတြ အရမ္းက်ေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ႏွင္းေတြထဲ ေျခေထာက္ေတြ ျမဳပ္သြားေအာင္ စြပ္ခနဲ စြပ္ခနဲ ခပ္ေလးေလးႀကီး ေလွ်ာက္ေနရတာမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ plod, trudge အစရိွတဲ့ စကားလုံးေတြကို သုံးရပါသတဲ့။

တခါတေလက်ရင္ က်ေနာ္တို႔ လမ္းေလွ်ာက္ပုံေတြဟာ ပုံမက်ပန္းမက် ျဖစ္ေနတာေတြ၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ ေျခေထာက္မွာ ဒဏ္ရာတခုခုရေနတာေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္တာက မူမမွန္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္ဟန္ေတြ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ သိပ္၀လြန္းတဲ့ အခါက်ေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ သာမန္လူေတြလို မူမွန္မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ ဘဲသြားသြားသလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ အဲဒီလို လမ္းေလွ်ာက္တာမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ waddle,toddle, stagger, falter, stumble, hobble, limp ဆိုတဲ့ စကားလုံးေတြကို သုံးႏိုင္ပါတယ္။ တခုျခင္းစီရဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြကိုေတာ့ သီးျခားေလ့လာႏိုင္ပါတယ္။

သူခိုးေတြ အိမ္တအိမ္အိမ္ထဲကို တခုခု ၀င္ခိုးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္နည္းမ်ိဳးကုိေတာ့ sneak, steal အစရိွသျဖင့္ သုံးပါတယ္။ ျပိဳင္ပြဲ တခုခုမွာ ဆုရလို႔ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႔ ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္နည္းမ်ိဳးကုိက်ေတာ့ strut, swagger လို႔ သုံးပါသတဲ့။ ကုိယ့္ကုိယ္ကို ယုံၾကည္မႈ အျပည့္နဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ေလွ်ာက္နည္းကိုက်ေတာ့ stride ...တဲ့။ သတင္းဆိုးတခုခုကို ၾကားလုိ႔၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ တခုခုေၾကာင့္ ၀မ္းနည္းစြာနဲ႔ စိတ္ပ်က္အားငယ္စြာ ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းေလွ်ာက္နည္းကိုက်ေတာ့ shuffle, slouch လို႔ သုံးျပန္တယ္။

တခါတေလမွာ ေရဒီယိုကေနၿပီး Traffic is inching. ဒါမွမဟုတ္လဲ creeping အစသျဖင့္ ေျပာတာမ်ိဳးကို ၾကားဖူးၾကပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကေတာ့ တေရြ႕ေရြ႕သြားတာကို ဆိုလိုပါတယ္တဲ့။ လူေတြ အမ်ားၾကီးရိွတဲ့ ခန္းမတခု၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ ပြဲေတာ္တခုခုမွာ ကိုယ္သြားလုိရာေနရာကို တလက္မျခင္း တေရြ႕ေရြ႕သြားရတဲ့ လမ္းေလွ်ာက္နည္းေတြကို ေျပာခ်င္ရင္ေတာ့ inch, creep, edge.

အဲဒီလို တေရြ႕ေရြ႕သြားေနရတာရဲ့ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္တဲ့ အျမန္လမ္းေလွ်ာက္ေနရာမ်ိဳး ျဖစ္ေနၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ hasten, hurry အစရိွတဲ့ စကားလုံးေတြကို သုံးပါတယ္တဲ့။ အလုပ္ကို ငါးမိနစ္အတြင္း ေရာက္ေအာင္ သြားရဖို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတာမ်ိဳး၊ ရထားေနာက္က်မွာစိုးလုိ႔ အေျပးတပုိင္း ေလွ်ာက္တာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတာမ်ိဳး ထင္ပါတယ္။

***

က်ေနာ္ အေပၚမွာ ေရးခဲ့တာေတြဟာ သိၿပီးသား စကားလုံးေတြလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိရေသးသူေတြအတြက္ေတာ့ တလုံးျဖစ္ေစ၊ ႏွစ္လုံးျဖစ္ေစ တုိးၿပီး သိသြားတယ္ဆိုရင္ ဒီပုိ႔စ္ေရးရက်ိဳး နပ္ပါၿပီ။ လိုအပ္ခ်က္မ်ား ရိွေနေသးရင္လဲ ျဖည့္စြက္ ေထာက္ျပႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာလဲ သင္ခန္းစာေတြထဲက စိတ္၀င္စားဖြယ္ရာေတြကို ေရးပါဦးမယ္။

ဒီပို႔စ္ကို ဘယ္လို ေခါင္းစဥ္တပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလို႔ စဥ္းစားလုိက္ေတာ့ စာသင္ခန္းတခုနဲ႔ တူေနတဲ့ ပို႔စ္မို႔လုိ႔ `ဘေလာ့ဂ္စာသင္ခန္း´ လို႔ပဲ ေပးလိုက္ေတာ့မယ္လို႔ စဥ္းစားေပမယ့္ က်ေနာ္က သင္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ဒီေတာ့ က်ေနာ္လဲ စာက်က္သလိုျဖစ္၊ သင္ထားတာေတြကိုလဲ ျပန္ၿပီး ေဖာက္သည္ခ်တာမ်ိဳးဆိုေတာ့ `ဘေလာ့ဂ္စာက်က္ခန္း´ ဆုိတာက ပုိေကာင္းမယ္ထင္ပါရဲ့...။

ေနာက္အပတ္က်ရင္ စာထပ္က်က္ၾကပါစို႔။

***

ကလိုေစးထူး

စိုးႀကီးလိုလူ...

က်ေနာ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနခဲ့ရစဥ္တုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ေနတဲ့ လမ္းထဲက အိမ္တအိမ္အေၾကာင္းကို ဒီေန႔တေန႔လုံး ေတြးေနမိတယ္။ အိမ္တအိမ္ ဆိုတာထက္ အဲဒီ အိမ္မွာေနတဲ့ လူတေယာက္ကို ပုိအမွတ္ရေနမိတာပါ။ အဲဒီလူအေၾကာင္းကို သတိရမိေတာ့ ဒီစာကို ေရးဖုိ႔ စိတ္ကူး ရမိတယ္။

***

သူ႔နာမည္ကုိေတာ့ စိုးႀကီးလုိ႔ပဲ လြယ္လြယ္ေခၚၾကပါစုိ႔။

စိုးႀကီးတို႔အိမ္က မိသားစု၀င္ အေတာ္အတန္မ်ားတဲ့ မိသားစုေပါ့။ စိုးႀကီးတုိ႔ ေမာင္ႏွမက ငါးေယာက္၊ မိဘေတြရယ္ ၿပီးေတာ့ စိုးႀကီးအေဖရဲ့ အကုိႀကီး ဘႀကီး ဦးေမာင္ျမင့္ရယ္ ဆိုေတာ့ အားလုံးေပါင္း ၈ ေယာက္။ စိုးႀကီးက ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အႀကီးဆုံး။

စိုးႀကီးက ေျခာက္တန္းေလာက္ကတည္းက ေက်ာင္းမေနေတာ့ဘူး။ အိမ္ရဲ့ စီးပြားေရးကလဲ သိပ္အေျခမခိုင္လွတာမို႔ မိဘလုပ္သူေတြကလဲ စိုးႀကီး ေျခာက္တန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္တာကုိ သိပ္ၿပီးေတာ့ အေလးမထားႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေရွာက္သီးေလး၊ သံပုရာသီးေလး သြားပိုးလိုက္ ျပန္ေရာင္းလိုက္နဲ႔ အသက္ဆက္ေနၾကရတဲ့ မိသားစု စား၀တ္ေနေရးကုိ စုိးႀကီးက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး ကူခဲ့တာလုိ႔ေတာ့ မထင္လိုက္ေလနဲ႔။ ေက်ာင္းသာ မေနေတာ့တာ၊ အရပ္ထဲမွာ ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔ သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ ခပ္ေပေပ လူပ်ိဳကာလသားေတြနဲ႔ တတြဲတြဲ လုပ္ေနတာ အဲဒီ အရြယ္ကတည္းကုိကပဲ။

ခပ္တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ အဲဒီလိုန႔ဲပဲ စိုးႀကီးတေယာက္ အသက္ ၂၀ သာသာေလာက္ အရြယ္လဲ ေရာက္လာေရာ မိဘေတြက ဘယ္လိုမွ ေျပာမရဆိုမရေတာ့ဘူး။ ပထမ အဆင့္ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္လာတယ္၊ ကြမ္းေလး တျမျမလုပ္တတ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ထန္းရည္ေလး တျမျမ၊ အရက္ကေလး တျမျမနဲ႔ ပိုၿပီး အဆင့္တက္လာေတာ့တာပဲ။ ပိုဆိုးတာက စုိးႀကီးေငြရွာတတ္လာတဲ့အခါမွာ အိမ္မွာ ေတာ္႐ုံနဲ႔ ဘယ္သူေျပာတာမွ လက္မခံေတာ့တဲ့ အက်င့္ပါလာတယ္။ သူ႔ထက္အငယ္ ေမာင္ႏွမေတြစကားကုိ မေျပာနဲ႔ မိဘေတြကိုေတာင္ `အေမတို႔က ဘာနားလည္လို႔လဲ´ ဆုိၿပီး ကလန္ကဆန္က ျပန္လုပ္ေသးတာ။

တခါတေလဆိုရင္ စုိးႀကီးတို႔အိမ္မွာ စိုးႀကီး အရက္ေတြမူးလာတဲ့အခ်ိန္ဆို ၾကားရတာ အေတာ္စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္။ ညီေတြ ညီမေတြကို ျပႆနာရွာလား ရွာရဲ့။ အေဖလုပ္သူက `စိုးႀကီး၊ မင္းမူးရင္လဲ အိပ္ေတာ့ကြာ´ လို႔ ေျပာရင္ `မအိပ္ဘူးဗ်ာ´ ဆုိၿပီး ျပန္ေအာ္ဟစ္လား၊ ေအာ္ဟစ္ရဲ့။ အေမလုပ္သူ ေျပာတဲ့စကားကုိေတာ့ စုိးႀကီးက အေရးကိုမလုပ္တာ။

စုိးႀကီး မမူးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ခင္ရာမင္ရာတခ်ိဳ႔က စုိးႀကီးကုိ ေျပာဖူးတယ္။ `စိုးႀကီးရယ္၊ မင္းဆုိးတာႀကီးက ေတာ္ေတာ္လြန္တယ္ဟ၊ မင္းဆိုးသမွ်ကို ခံေနရတဲ့ မင္းအေဖအေမနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြခမ်ာ ေတာ္ေတာ္သနားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္´ လို႔ တမိ်ဳး၊ `မင္းေတာ့ မိဘကိုပါ ျပန္ၿပီး က႑ေကာစလုပ္တာ ကံႀကီးေတာ့ ထိုက္ဦးမယ္´ ဆိုၿပီ တဖုံ နားခ်ေျဖာင္းျဖၾကေပမယ့္ ေျပာေနတဲ့အခ်ိန္မွာသာ မထုံတက္ေတးလုပ္ၿပီး အသာၿငိမ္နားေထာင္ေနတာ။ ညေနေရာက္လို႔ မူးလဲလာေရာ အဲဒီလုိ သူ႔ကုိ နားခ်တဲ့လူေတြကို မူးမူးနဲ႔ ကေလာ္ဆဲေတာ့တာပဲ။ ၾကာေတာ့ လူေတြက စုိးႀကီးကုိ ေျဖာင္းျဖနားခ်ဖုိ႔ကုိ လက္ေရွာင္ၾကေတာ့တာပဲ။ စိုးႀကီးကေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာေပါ့။ ခက္တာက အဲဒီေလာက္ ဆိုး၀ါးတဲ့ စုိးႀကီးနဲ႔မွ ပုလင္းတူဗူးဆို႔ ေပါင္းသင္းၾကတဲ့ လူတခ်ိဳ႔ေၾကာင့္လဲ စုိးႀကီး ပိုဆိုးေနတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ စုိးႀကီးေဟ့ ဆိုရင္ လူေတြက မပတ္သက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ စိုးႀကီး ဆိုးထားတဲ့ အရိွန္နဲ႔ သူ႔အိမ္က လူေတြလဲ အရပ္ထဲမွာ ဘယ္သြားသြား မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္။ စုိးႀကီးကုိ ဘယ္သူမွ ေျပာမရဆိုမရေတာ့ဘူး ဆိုၿပီး သူ႔မိဘကစလို႔ အရပ္ထဲက အဆုံး အားလုံး လက္ေျမွာက္ရမလို ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ... ... ...။

***

အဲဒီေန႔က စုိးႀကီးတုိ႔ အိမ္ဘက္က ဆူဆူညံညံအသံေတြ ၾကားရေတာ့ ပထမေတာ့ ခါတုိင္းလုိပဲ စုိးႀကီး မူးၿပီး ရစ္ေနတာ မွတ္လို႔ ဘာသိဘာသာပဲ ေနမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အသံေတြက ပုိက်ယ္လာသလို က်ယ္ေနတဲ့ အသံကလဲ ခါတိုင္းနဲ႔ မတူေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ တအိမ္သားလုံး စုိးႀကီးတိ႔ု အိမ္ဘက္က အေျခအေနကို နားစြင့္မိၾကတယ္။

`မင္းလားကြ၊ လူမိုက္´
`ေျဖာင္း´
`ဒုန္း´
`အား´
`မင္းက ငါ့ကို ဘာထင္ေနလဲ၊ မင္းလိုေကာင္ကေတာ့ ေဟာဒီလို ထိုးတယ္ကြ၊ လာေလကြာ´
`ခြပ္၊ ေျဖာင္း´
`အား´

အသံေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ လားလား၊ စိုးႀကီးရဲ့ ဘႀကီး ဦးေမာင္ျမင့္ရဲ့ ေဒါသတႀကီး အသံပါလား။ ေဒါသ ဘယ္ေလာက္ႀကီးေနတယ္ မသိဘူး၊ သူ႔ကုိ ၀င္ဆြဲၾကလြဲၾကတဲ့ အသံေတြ ဘာမွကို မၾကားရဘူး။ တခုခုနဲ႔ ႐ိုက္ေနတာလား၊ လက္သီးနဲ႔ ထုိးေနတာလား မသိရေပမယ့္ စိုးႀကီးဆီကေန တအားအားနဲ႔ ညည္းညဴေနတဲ့ အသံပဲ ၾကားရတယ္။

`မင္းက မေျပာဘဲ အသာၾကည့္ေနတာကို အေကာင္းထင္ေနတာလားကြ။ မင္းကုိယ္မင္း ဘာထင္ေနလဲ၊ ကုိယ့္အိမ္ တအိမ္သားလုံးကိုေရာ မိဘကိုပါ ေစာ္ကားေနတဲ့ေကာင္ မင္းကုိ သတ္ၿပီး ငါေထာင္ထဲ ၀င္ရခ်င္၀င္ရပေစ၊ ဒီညေတာ့ မင္းနဲ႔ငါနဲ႔ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပဲ´
`၀ုန္း´
`အား၊ ဘႀကီး´
`ေျပာစမ္းေဟ့ေကာင္၊ မင္းဘယ္ေလာက္မိုက္သလဲ´
`ဒုန္း´
`အား´

တကယ္ေတာ့ ဦးေမာင္ျမင့္ဆိုတာ စုိးႀကီးတို႔ တအိမ္လုံးမွာ အေအးဆုံးလူ။ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ရင္ ကြမ္းေလးတၿမဳ႔ံၿမဳံ႕နဲ႔ အရပ္ထဲမွာလဲ သူ႔နဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္တဲ့လူ မရိွလွဘူး။ ဒီလို လူေအးႀကီးက အခုေလာက္ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ အၾကမ္းပတမ္းကိုင္ေနတာ အ့ံၾသစရာေတာ့ ေကာင္းတယ္။

ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့မွ ႐ိုက္တဲ့လူပဲ ေမာသြားလား၊ အ႐ိုက္ခံရတဲ့လူကပဲ ေမ့သြားတာလားေတာ့ မသိဘူး။ စုိးႀကီးတုိ႔ အိမ္ဘက္က အသံေတြ တိတ္သြားတယ္။

***

အဲဒီညေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စုိးႀကီးတေယာက္ အခ်ိဳးေတြ လုံး၀ ေျပာင္းသြားတယ္။ မေျပာင္းလုိ႔လဲ မျဖစ္ဘူး၊ ကလန္ကဆန္လုပ္တာနဲ႔ တကယ္ကုိ ေဆာ္ပေလာ္တီးတဲ့ သူ႔ဘႀကီးရဲ့ လက္သံေျပာင္တာကလဲ လန္႔ေလာက္စရာဆုိေတာ့ ေျပာင္းရတာ။ အိမ္ကိုမူးၿပီးျပန္လာရင္ အရင္လို တအိမ္သားလုံးကို မရစ္ရဲေတာ့ဘူး။ အသာေလး အိပ္ရာထဲ၀င္ေခြတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ `ေဟ့ေကာင္၊ မင္းအရက္ေသာက္လာရင္ အိမ္ကို ျပန္မလာနဲ႔´ လို႔ ဘႀကီး ဦးေမာင္ျမင့္က ထပ္အမိန္႔ထုတ္လိုက္တာ အိမ္ကို မူးၿပီးေတာင္ ျပန္မလာရဲေတာ့ဘူး။

ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေလာက္ ဆုိးတဲ့ စုိးႀကီးကို သူ႔မိဘေတြက စလုိ႔ အရပ္ထဲကလူေတြ အဆုံး ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာျပ၊ ေျဖာင္းျဖတုန္း လက္မခံတဲ့ စုိးႀကီးကုိ လက္သံထေျပာင္ပစ္လုိက္တဲ့ ဘႀကီးဦးေမာင္ျမင့္ဟာ မိုက္ဂုဏ္ကိုခ်ိဳးပစ္လိုက္တာလို႔ ေျပာရမလားဘဲ။

တကယ္ဆိုရင္ အၾကမ္းပတမ္းကိုင္တယ္ဆုိတာက ေကာင္းတဲ့အမ်ိဳးမွ မဟုတ္တာပဲ။ ကုိယ့္ေသြးကုိယ့္သားကို ျပန္ၿပီး ႐ိုက္ရပုတ္ရတာကို ဘႀကီးဦးေမာင္ျမင့္လဲ လုပ္ခ်င္မယ္ေတာ့ မထင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလိုမွ မလုပ္ရင္ စိုးႀကီးဆုိတဲ့ေကာင္က ကုိယ့္မိဘပါ ကုိယ္ျပန္ေစာ္ကားေနေတာ့ ၀င္ၿပီး ပြဲၾကမ္းပစ္လုိက္ပုံေပၚတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား ဦးေမာင္ျမင့္လဲ စုိးႀကီးရဲ့ တျခားေသာ မိသားစု၀င္ေတြလို စုိးႀကီးကုိ ေလျပည္ေအးေလးနဲ႔ တရားခ်ဖို႔ ႀကဳိးစားေနရင္ ဘာဆက္ျဖစ္မယ္ေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုလို ကုိယ့္ကို တကယ္ႏိုင္တဲ့လူလဲ ရိွလာေရာ စိုးႀကီး အခ်ိဳးေျပာင္းသြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။

***

စိုးႀကီးလို ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္ဆိုတာ တခါတေလေတာ့လဲ ႀကိမ္လုံးဒဏ္ ခပ္စပ္စပ္၊ ဒါမွမဟုတ္လဲ နားရင္းကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႐ိုက္သင့္ရင္ ႐ိုက္ရမလားလုိ႔ ေတြးၾကည့္မိတာပဲ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ `ငါက ဘယ္သူ႔ေၾကာက္ေနရမွာလဲ´ ဆုိၿပီး လုပ္ခ်င္ရာကို လုပ္ေနေတာ့မွာေလ။



ကလိုေစးထူး

စုေဆာင္းေရးမွာ...

`ဘူးစင္ကင္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းထူး မရိွ´
`အိမ္သာ...၊ ကင္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းထူး မရိွ´
`အိပ္ေဆာင္တစ္ ကင္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းထူး မရိွ´

ညရဲ့ အေမွာင္ထဲမွာ တခ်က္တခ်က္ ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ ေအာ္သံတခ်ိဳ႕က အခ်ဳပ္ေဆာင္ထဲက ေနဇာ့ကုိ အိပ္စက္ျခင္းငွာ မစြမ္းသာေအာင္ လွန္႔ေနၾကေလသည္။ ေနဇာ့ေဘး ဘယ္ညာမွာေတာ့ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ျခင္ေထာင္ မရိွ၊ ေစာင္မရိွ ဒီအတိုင္း ေခြေခြေလး အိပ္ေနၾကသူေတြက မစီမရီ ျဖစ္လို႔ေန၏။ တခ်ဳိ႕မ်ားက်ေတာ့လဲ ေဟာက္သံေလးမ်ားပင္ ထြက္လို႔...။

လူေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ အနံ႔အသက္ေတြနဲ႔ ေလွာင္အိုက္လွတဲ့ အခ်ဳပ္ေဆာင္ထဲမွာ ဘယ္တုန္းကတည္းက အခိုင္အမာ ေနရာရေနၾကမွန္း မသိသည့္ ၾကမ္းပိုးေကာင္ေတြရဲ့ ႏွိပ္စက္မႈကလဲ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရေအာင္ ေႏွာက္ယွက္ေနေသးသည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္လိုမွ အိပ္မရသည့္အတူတူ ငူငူႀကီး ထထိုင္လုိ႔ ေနဇာတေယာက္ အခ်ဳပ္သံတုိင္ျပတင္းမွ တဆင့္ အေမွာင္ထုထဲကို ေငးလို႔ ... ... ...။

***

`သားရယ္၊ ေမေမတုိ႔အိမ္ အေျခအေနလဲ သားသိရဲ့သားနဲ႔၊ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖ့ဆီကလဲ ေငြမပို႔လာတာ ႏွစ္လေလာက္ ရိွေနၿပီေလ´

ေမေမက ဘယ္လိုပင္ ေျဖာင္းျဖေပမယ့္ ေနဇာတေယာက္ သုန္မႈံေသာ မ်က္ႏွာထားက မေပ်ာက္။

`ေမေမပဲ သားကုိ ၀ယ္ေပးမယ္ေျပာထားတာပဲဟာ´
`ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ သားရယ္၊ ဒါေပမယ့္... ... ...´
`ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ေမေမညာတယ္´

ဆူဆူေအာင့္ေအာင့္ ေျပာရင္း အိမ္ထဲကေန အိမ္ျပင္ကို ထြက္လာေတာ့ ေမေမ အေနာက္မွာ မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ က်န္ခဲ့သည္။

ေမေမ့ကို Casio နာရီေလး တလုံး၀ယ္ေပးဖို႔ ေနဇာ ပူစာခဲ့တာ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါၿပီ။ အတန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕က အဲဒီနာရီေလးေတြ ပတ္လာတာေတြ႔ရင္ သူလဲ လိုခ်င္မိသည္။ အဲဒီနာရီက ေရစိမ္လဲ ခံသတဲ့။ အၾကမ္းပတမ္းလဲ ခံသတဲ့။ ေမေမ့ကုိ ပူစာေတာ့ ေမေမက `၀ယ္ေပးပါမယ္ သားရယ္´ ဆုိၿပီး ေန႔ေရႊ႕၊ ညေရႊ႕။ အခုလဲ ေဖေဖ့ဆီက ပိုက္ဆံ မပို႔လာေသးလို႔တဲ့။ စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ဘက္ကုိ ထြက္လာလိုက္သည္။

***

`ဆ...ဆရာ´

နာမည္စာရင္းေတြကို ေရးမွတ္ေနေသာ တပ္ၾကပ္ သံေခ်ာင္းက လက္ကေလးပိုက္ၿပီး အနားမွာ ႐ို႔႐ို႕ကေလး ရပ္လုိ႔ ေလသံထစ္ထစ္ အအ ျဖစ္ေနေသာ ေနဇာ့ကို ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။

`ေအး၊ ဘာလဲ ေျပာ´
`က်...က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္၊ စစ္ထဲ မ၀င္ခ်င္ဘူးဆရာ´
`ဘာကြ´
`ဟို...၊ က်ေနာ္... စာေမးပြဲလဲ ေျဖရဦးမယ္ ဆရာ´

ဆရာသံေခ်ာင္းက ဒီလိုစကားေတြကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ၾကားဖူးထားလို႔ နားရည္၀ေနဟန္၊ ဘာမွ မျဖစ္ေလဟန္နဲ႔...

`မင္းက အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လား´
`ဟုတ္...၊ ဟုတ္ကဲ့´
`ေအး...၊ ျပန္ရမွာေပါ့ကြာ၊ ေဟ့...၊ မိုးေအာင္...၊ ဆရာမုိးေအာင္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ´
`ဗ်ာ...၊ လာၿပီ ဆရာ´
`ေအး၊ ဒီေကာင့္ကို အခ်ဳပ္ထဲ သြားထည့္ထားလိုက္ကြာ´
`မလုပ္ပါနဲ႔ ဆရာ၊ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ပါ၊ စာေမးပြဲလဲ ေျဖရမွာမုိ႔လုိ႔ပါ´

ငိုသံတ၀က္နဲ႔ ေျပာရင္း ဆရာမုိးေအာင္ ဆြဲေခၚရာေနာက္ ပါသြားတဲ့ ေနဇာ့ကို ၾကည့္ၿပီး ဆရာသံေခ်ာင္း ပါးစပ္က ေရရြတ္လိုက္ေသးသည္။

`ဘယ္လိုေကာင္ေတြလဲ မသိပါဘူး၊ နာရီမ၀ယ္ေပးတာနဲ႔ စစ္ထဲ ေရာက္လာရတာနဲ႔၊ အိမ္ျပန္ခ်င္ရတာနဲ႔၊ စာေမးပြဲ ေျဖခ်င္ရတာနဲ႔၊ စုေဆာင္းေရးကို အလွဴအိမ္မ်ား ထင္ေနလား မသိဘူး´

***

`တင္ေအး´
`ရိွ´
`ထြက္´
`ေအာင္ေဇာ္´
`ရိွ´
`ထြက္´
`ေက်ာ္ေက်ာ္ဦး´
`ရိွ´
`ထြက္´
`ေနဇာ´
`ရိွပါတယ္ခင္ဗ်´
`ေအး၊ ရိွပါတယ္ ခင္ဗ်ဆုိတဲ့ေကာင္ လာစမ္းကြာ´

အခ်ဳပ္ခန္းတံခါး၀ကေန တေယာက္ျခင္းကို နာမည္ေခၚၿပီး အျပင္ထြက္ခုိင္းေနေသာ စစ္သားက ေနဇာ့ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေခၚထုတ္လိုက္သည္။ အနားေရာက္ေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာျဖင့္ ပါးကို ေျဖာင္းခနဲေနေအာင္ ႐ိုက္လိုက္၏။ နာက်င္မႈ၊ အံ့ၾသမႈျဖင့္ အလန္႔တၾကား ျပန္ၾကည့္ေသာ ေနဇာ့ကုိ...

`ဒါစစ္တပ္၊ မင့္အေမလင္ အိမ္မဟုတ္ဘူး၊ စာသင္ခန္းလဲ မဟုတ္ဘူး၊ စစ္တပ္ထဲမွာ နာမည္ေခၚရင္ ရိွ လို႔ တလုံးပဲထူးရတယ္။ ေနာက္တခါ ရိွပါတယ္ ခင္ဗ် ဆုိရင္ ဒီထက္နာမယ္´
`ဟုတ္ကဲ့´
`ဟုတ္ကဲ့ခ်င္ဦးကြာ´
`ေျဖာင္း´

ေနာက္တခ်က္ ထပ္အ႐ိုက္ခံရျပန္ၿပီ။

`ေျပာစမ္း၊ ဟုတ္... လို႔´
`ဟုတ္´
`ေအး၊ ေနာက္ေန႔ပဲ သင္တန္းေက်ာင္းကုိ သြားရေတာ့မယ္၊ စစ္သားလုပ္မယ့္ေကာင္က ေခၚလိုက္ရင္ စစ္သားနဲ႔ တူေအာင္ထူး၊ အေျခာက္လုိလို ဂန္ဒူးလိုလို လာမလုပ္နဲ႔´
`ဟုတ္´
`ဘယ္လုိေကာင္ေတြမွန္းကို မသိဘူး၊ သြား...ျပန္၀င္ အခ်ဳပ္ခန္းထဲကုိ၊ မနက္ျဖန္ မင္း သင္တန္းေက်ာင္းပါတယ္´

***

`ဖိုႀကီး၊ ကင္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းထူး မရိွ´
`အိမ္ေဆာင္ႏွစ္၊ ကင္းေကာင္း၊ အေၾကာင္းထူး မရိွ´

ကင္းသမားေတြရဲ့ ကင္းသတင္းပုိ႔သံေတြကေတာ့ ငါးမိနစ္ျခား တခါဆိုသလို ေနဇာ့ဆီ ပ်ံ႕လြင့္လာေနဆဲပင္။ နာရီ၀ယ္မေပးတဲ့ ေမေမ့ကို စိတ္ဆိုးၿပီး အိမ္ကထြက္လာမိတာကို အခုမွ ေနာင္တရေနလို႔လဲ မထူးေတာ့ေခ်ၿပီ။ မနက္ျဖန္ စစ္သင္တန္းတက္ရေတာ့မည္တဲ့။ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ဘာေတြ ႀကဳံရဦးမည္ေတာ့ မသိ။

အေမွာင္ထဲကုိ ေငးၾကည့္မိျပန္သည္။

ဘာမွမျမင္ရတဲ့ အေမွာင္ထဲကေန ကင္းသတင္းပုိ႔သည့္ ခပ္ထန္ထန္ အသံေတြက ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲ။

***

ကလိုေစးထူး

(က်ေနာ့္ ဘေလာ့ဂ္မွာ `နဂ်ယ္ေကာင္´ ဆုိတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ေလးနဲ႔ အတူ သ႐ုပ္ေဖာ္၀တၳဳတုိေလးေတြ ေရးခဲ့သလိုပဲ `ေနဇာ´ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ တေကာင္ကို ေမြးဖြားၿပီး ဇာတ္လမ္းတြဲေတြကို ရသဟန္နဲ႔ ဖန္တီးၾကည့္ဖုိ႔ စိတ္ကူးရမိပါတယ္။ ၀တၳဳရွည္ ေရးဟန္ကုိ တခါမွ မေရးဖူးခဲ့တာေၾကာင့္ ဇာတ္လမ္းတြဲဟန္နဲ႔ပဲ တခန္းစီ၊ တပုိဒ္စီ တင္ဆက္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားပါတယ္။ `ေနဇာ ဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား´ ေပါ့။ ဖတ္ရွဳအားေပးၾကၿပီး ေ၀ဖန္ႏိုင္ၾကပါတယ္။)

က်ေနာ္ ေမာင္က်ည္ေပြ႕...

`ဒီအခန္းဟာ Level 5 အခန္းပါလား ခင္ဗ်ာ´

အတန္းထဲက ဆရာမက `Yes´ လို႔ ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေျဖၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ့္နာမည္ကုိ ေမးၿပီး က်ေနာ့္ရဲ့ ဖိုင္လ္တြဲကုိ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ စစ္ေဆးလို႔ အတန္းသားေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ စာသင္ခန္းထဲမွာ ဆရာနဲ႔တပည့္ အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးေျပာဆိုၾကသံေတြနဲ႔ ဆူညံလို႔၊ ေပ်ာ္ရႊင္လို႔၊ က်ေနာ္ကလဲ အဲဒီ အသံေတြထဲ စီးေမ်ာေပ်ာ္၀င္လို႔...။

***

`ဟဲလို၊ Capital One bank ကပါ၊ ဘာမ်ားကူညီေပးရမလဲ´

ခပ္ျမန္ျမန္ေျပာသြားတဲ့ တဘက္က အဂၤလိပ္စကားကုိ အေတာ္ေလး အာ႐ုံစိုက္ နားေထာင္ၿပီးေတာ့... `က်ေနာ့္ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကို အတည္ျပဳခ်င္လို႔ပါ´ လို႔ ျပန္ေျပာရတယ္။ ဟိုဘက္က ပုဂၢိဳလ္မေလးက က်ေနာ့္နာမည္၊ အသက္၊ လိပ္စာကို ေမးတယ္။ ဒီအထိလဲ အုိေကေနတုန္းပဲ။ ၿပီးေတာ့ Social Security နံပါတ္ရဲ့ ေနာက္ဆုံး ေလးလုံးကုိလဲ ေမးတယ္။ ဒါလဲ အဆင္ေခ်ာေနတုန္းပါပဲ။ ကဒ္နံပါတ္ေတြ ေျပာျပၿပီးလို႔ `အိုေက၊ က်မရွင့္ကို ဒီကဒ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ရွင္းျပစရာေတြ ရိွပါတယ္´ ဆိုတဲ့ေနရာကေန စလုိ႔ က်ေနာ္ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တာပဲ။

စက္ေသနတ္ပစ္သလို တရစပ္ေျပာေနတဲ့ အဂၤလိပ္စကားကုိ `ရွင့္ရဲ့ ခရက္ဒစ္ကဒ္ကုိ ေဒၚလာ ငါးရာကေန စတင္ အသုံးျပဳခြင့္ ရိွပါတယ္´ ဆိုတာေလာက္ပဲ ေကာင္းေကာင္း နားလည္လိုက္တယ္။ က်န္တာေတြကို သူက ဆက္တိုက္ေျပာလိုက္၊ က်ေနာ့္ကို `နားလည္ပါသလား´ လို႔ ေမးရင္ `စကားကို ျဖည္းျဖည္းေျပာၿပီး ေနာက္တေခါက္ေလာက္´ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္နဲ႕ အခ်ိန္ေတြက မၾကာသင့္ဘဲ ၾကာေနေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့တာနဲ႔ `က်ေနာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ပါ၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားေျပာေနသေလာက္ကို အားလုံး နားမလည္ပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ကဒ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔ အခ်က္အလက္ေတြကို စာတိုက္ကတဆင့္ ထပ္ပုိ႔ေပးပါ´ လို႔ ျပန္ေျပာမွပဲ ကိစၥျပတ္ေတာ့တယ္။

အဲဒါက တခါ...။

***

`ဟဲလို၊ Time Warner Cable ကလား´
`ဟုတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္ ဘာကူညီရမလဲ´
`ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆီကေန က်ေနာ္ ေကဘယ္လ္အင္တာနက္လိုင္း ယူထားတာ အခု ကြန္နက္ရွင္ မရဘူးျဖစ္ေနလို႔ပါ´

ထုံးစံအတုိင္း နာမည္ေမး၊ လိပ္စာေမး၊ ဖုန္းနံပါတ္ေမးနဲ႔ ခဏအၾကာမွာေတာ့ ဟိုတခါကလို စက္ေသနတ္ပစ္သံနဲ႔ တူတဲ့ အဂၤလိပ္စကားေတြ ဖုန္းထဲကေန တဆင့္ နားထဲကို ခုန္ေပါက္၀င္လာျပန္တယ္။ `ျဖည္းျဖည္းေျပာေပးပါ ခင္ဗ်ာ´ လို႔ ျပန္ျပန္ေျပာရတာလဲ ခဏခဏ။ `အိုေက၊ ခင္ဗ်ား အခု ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာ ထုိင္လိုက္ပါ၊ ေရာက္ၿပီလား၊ စက္ကို Re-start လုပ္ပါ၊ ၿပီးရင္ ျပန္ေျပာပါ´ အဲဒီအထိေတာ့ ဟုတ္ေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္း သူထပ္ခုိင္းတာေတြက ဘာမွန္း နားမလည္ေတာ့ျပန္ဘူး။ ေနာက္ဆုံး...`ေဆာရီးပါဗ်ာ။ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားေျပာတာကို နားမလည္ပါဘူး´ လို႔ ထပ္ေျပာေတာ့ `အိုေက၊ က်ေနာ္ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးပါမယ္´ လုိ႔ ေျပာၿပီး ဖုန္းကို ဂြပ္ခနဲေနေအာင္ ခ်သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာေတာ့မွ လူတေယာက္ တံခါးလာေခါက္ၿပီး က်ေနာ့္စက္ေရွ႕မွာ ထုိင္လို႔ ဖုန္းကို ဖြင့္ၿပီး ဟိုဘက္ကလူနဲ႔ အျပန္အလွန္ေတြ ေျပာရင္း ျပင္ဆင္လုိက္တာ ဆယ္မိနစ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ဘူး၊ ကြန္နက္ရွင္ ျပန္ရပါေလေရာ...။

***

တကယ္ေတာ့ အေပၚမွာ ေျပာတဲ့ အျဖစ္လိုမ်ိဳးေတြ က်ေနာ့္လို ေနာက္ထပ္ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ ႀကဳံဖူးၾကသလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဖုန္းထဲမွာ အဂၤလိပ္လုိ ေျပာရၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ျပႆနာ ေကာင္းေကာင္းေတြ႔ေလ့ရိွတယ္။ ဒီႏိုင္ငံကုိ ေရာက္ခါစက အိမ္ဖုန္း စရခါစဆို ပုိဆုိးေသးတယ္။ တရက္တေလဆို နာရီ၀က္တခါေလာက္ကို ေၾကာ္ျငာဖုန္းေတြ ၀င္လာတတ္တယ္။ ကုိင္မိရင္ က်ေနာ့္နာမည္ကို ေမးၿပီး သူတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္သတင္းစာတိုက္ကပါ၊ ဘာကုမၸဏီပါနဲ႔ ေျပာၿပီး ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ ေျပာေတာ့တာပဲ။ ပထမေတာ့ ဘာမွန္းမသိဘဲ ေၾကာင္အမ္းအမ္းနဲ႔ ဖုန္းခြက္ကို ကိုင္ထားၿပီး သူေျပာေနတာေတြကို နားေထာင္ေနေသးတယ္။ တခါတေလမ်ားဆို ဟိုဘက္က ေျပာေနတဲ့ ကုိယ္ေတာ္ေခ်ာက က်ေနာ္ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး နားေထာင္ေနတာကိုေတာင္ `ခင္ဗ်ားနားေထာင္ေနရဲ့လား´ လို႔ ေမးေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ `ေဆာရီးပါပဲ၊ က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားေျပာတာေတြကို နားမလည္ပါဘူး´ လို႔ ေျပာရေတာ့တယ္။ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကုိ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့မွ ေမးစမ္းၿပီး ဖုန္းကုမၸဏီမွာ ေၾကာ္ျငာဖုန္းေတြကို Block အလုပ္ခိုင္းရတယ္။

ရယ္စရာ အလြဲတခုကေတာ့ ေရာက္ခါစ ျမန္မာမိတ္ေဆြ တေယာက္ဆိုရင္ အဲဒီလို ေၾကာ္ျငာဖုန္းေတြလာရင္ နားမလည္ေပမယ့္လဲ ဟိုဘက္က ေျပာေနတာကို အေၾကာင္သားနဲ႔ Yes, Yes ဆိုၿပီး ျပန္ေျပာတာ ေနာက္ေန႔ေတြက်ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာ မဂၢဇင္းေတြ၊ သတင္းစာေတြကို တံခါး၀မွာ တေယာက္ေယာက္က လာပုိ႔ထားသတဲ့။ လကုန္ေတာ့မွ ေငြေတာင္းလႊာေရာက္လာေတာ့ လန္႔ၿပီး နားလည္တဲ့သူကို ျပန္ေမးရသတဲ့။

***

ဒီေတာ့ အေပၚမွာ က်ေနာ္ ႀကဳံရတဲ့ အခက္အခဲေတြနဲ႔ အလြဲတခ်ိဳ႕ေတြဟာ ဘာကို ျပေနသလဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ တတ္ထားတဲ့ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ အဂၤလိပ္စကားဟာ တကယ့္တကယ္တမ္းမွာ လိုအပ္ခ်က္ေတြ အမ်ားႀကီး ရိွေနေသးတာကို ေတြ႔လာရတယ္။ အျပင္မွာ စကားေျပာတာနဲ႔ ဖုန္းထဲမွာ စကားေျပာတာဆို အေတာ္ႀကီးကုိ ကြာပါတယ္။ အျပင္မွာကေတာ့ International Language လို႔ ေျပာင္ေနာက္ေခၚၾကတဲ့ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြပါ သုံးလုိ႔ ကုိယ္ေျပာတတ္သလို ေျပာၿပီး အဆင္ေျပႏုိင္ေပမယ့္ ဖုန္းထဲမွာက်ေတာ့ ဂြအက်ႀကီး က်ေတာ့တာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းေတာ္ဆီ ေျခဦးျပန္လွည့္ရေတာ့တာပါပဲ။

Testing Exam ကို ေျဖၿပီးေတာ့ ထြက္လာတဲ့ ရလဒ္က Level 5 ပါတဲ့။ အားလုံးေပါင္း Level 6 အထိ ရိွတာဆုိေတာ့ ဒီေလာက္ အဆင့္ကေန သင္ရတာကိုက မဆုိးဘူးလို႔ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ျပန္အားေပးရတယ္။

`Level 5 နဲ႔ Level 6 အဆင့္ ေက်ာင္းသားေတြ တက္လို႔ရႏိုင္တဲ့ ေကာလိပ္ေက်ာင္းေတြ ရိွပါတယ္၊ ႀကိဳးစားပါ၊ အဆင္ေျပပါေစ´ လို႔ေတာ့ စာေမးပြဲ ရလဒ္ကုိ ေျပာျပတဲ့ ဆရာမက မွာလိုက္ပါရဲ့...။

***

`ကဲ...၊ ဒီေန႔ အတန္းခ်ိန္ကေတာ့ ဒီေလာက္ပါပဲ၊ ၾကာသပေတးေန႔ ညေန ေျခာက္နာရီမွာ ျပန္ဆုံၾကပါစုိ႔´

အရယ္အရႊမ္းကေလးေတြနဲ႔ စာသင္တတ္တဲ့ ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္ ဆရာရဲ့ စကားအဆုံးမွာ အတန္းထဲက ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြ စု႐ုံး႐ုံးနဲ႔ ျပန္ဖုိ႔ ျပင္ၾကဆင္ၾက။

ေၾသာ္...၊ ငယ္ငယ္တုန္းက သင္ခဲ့ဖူးတာကိုေတာင္ မွတ္မိေသး။ ဘာတဲ့...၊ က်ည္ေပြ႔အတက္ေပါက္ တာဆိုလား။ အခုေတာ့ အဲဒီ ပုံျပင္ထဲက အတုိင္းဆို က်ေနာ္သည္လဲ ေမာင္က်ည္ေပြ႔ေပါ့။ ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ ကိုက်ည္ေပြ႔ကိုေတာင္ သတိရမိေသးေတာ့...။

ေက်ာင္း၀င္ အျပင္ကုိ ထြက္လုိက္ေတာ့ အျပင္မွာ ေအးလို႔...၊ ခဲလုိ႔။ ႏွင္းဖတ္ေတြ ဖြဲလုိ႔ သည္းလို႔။ ေက်ာင္းကို ျပန္ငဲ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လွ်ပ္စစ္မီးအျပင္ ပညာအလင္းပါ စြက္ထားတဲ့ ေက်ာင္းက လင္းလို႔ ထိန္လို႔...။

***


ကလိုေစးထူး

ခါဂ်ီး...၊ ခါေဂြး...၊ ဂါးနီ (ေနာက္ဆက္တြဲ)

အားလုံး မဂၤလာပါ။

က်ေနာ္ တနဂၤေႏြေန႔ညေနမွာ ခရီးကေန ျပန္ေရာက္ပါတယ္။ ေရာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ေနရာက အသြားအျပန္ ၃၆ နာရီၾကာေအာင္ ကားေမာင္းရတဲ့ အကြာအေ၀း ျဖစ္ရတဲ့အထဲ အျပန္လမ္းခရီးမွာ လမ္းေတာက္ေလွ်ာက္ ဆိုး၀ါးေနတဲ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္ ကံသီလို႔သာ အိမ္ကို ေဘးမသီရန္မခ ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးသြား အေတြ႔အႀကဳံေလးေတြကိုေတာ့ ေနာက္မ်ားမွပဲ စာေရးျဖစ္ပါဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။

***

လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္အတန္ၾကာက က်ေနာ္ `ခါဂ်ီး...၊ ခါေဂြး...၊ ဂါးနီ´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ေလး တပုဒ္ ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ေရးတုန္းကေတာ့ ေတြ႔ခဲ့ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ အလြဲေလး တခုကို စာလာဖတ္သူေတြကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါးလဲ ၿပဳံးေစရေအာင္ ဆုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ သက္သက္နဲ႔ ေရးခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ အဲဒီ စာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ တာ၀န္ရိွမႈအတြက္ တစုံတရာ ျပန္ေရးမွ ျဖစ္ေတာ့မယ္လုိ႔ ယူဆတဲ့အတြက္ အခု ပို႔စ္ကို ေရးပါတယ္။

အဲဒီ ပုိ႔စ္ကို က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္ ထည့္သြင္း မေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာတခ်ိဳ႔ ရိွပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ထည့္မေရးသလဲ ဆုိေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၿပဳံးေစခ်င္တာကို အသားေပးလိုတာက တခ်က္နဲ႔ အေသးစိတ္ႀကီးေတြလဲ ထည့္ေရးေနစရာ မလုိပါဘူးေလလို႔ သာမန္သေဘာ ေတြးခဲ့တာေၾကာင့္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒါေတြကို ထည့္ေရးဖုိ႔ လိုအပ္လာပါၿပီ။

အဲဒီ ကရင္အကိုႀကီးအတြက္ က်ေနာ္က စကားျပန္အျဖစ္ မကူညီခင္မွာ သူကုိယ္တုိင္ အေနနဲ႔လဲ ျမန္မာဘာသာျပန္ထားတဲ့ စီဒီအေခြကို နားေထာင္ထားတဲ့ အျပင္ သူတတ္သမွ် မွတ္သမွ်ေလးနဲ႔ ႐ုံးမွာသြားသြားေျဖေနတာ သုံးႀကိမ္ရိွပါၿပီ။ သူနားေထာင္ေနတဲ့ ဘာသာျပန္ စီဒီေခြက တျခားျပည္နယ္ကုိ အေျခခံထားတာရယ္ သူ႔ရဲ့ အဂၤလိပ္စာ အားနည္းခ်က္ေတြရယ္ေၾကာင့္ သုံးႀကိမ္စလုံး က်ၿပီးမွ က်ေနာ့္ဆီမွာ အကူအညီလာေတာင္းတဲ့အတြက္ လုပ္ေပးျဖစ္တာပါ။

က်ေနာ္ လက္ရိွေနတဲ့ ျပည္နယ္မွာ ယာဥ္ေမာင္းသင္ လိုင္စင္ရဖုိ႔အတြက္ တႏွစ္မွာ ငါးႀကိမ္အထိသာ ႀကိဳးစားခြင့္ ရိွပါတယ္။ ငါးႀကိမ္တိုင္ေအာင္ က်ခဲ့ရင္ ေနာက္ႏွစ္အထိ ထပ္ေစာင့္ရပါတယ္။ တႏွစ္မွာ ေျခာက္လေလာက္က ေအးေနတဲ့ ဒီျပည္နယ္မွာ အရမ္းေအးတဲ့ လေတြမွာဆို အျပင္မွာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ ေနဖို႔ကုိေတာင္ မလြယ္တာမုိ႔ ကားမရိွသူေတြအတြက္ အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္က အင္မတန္ ဒုကၡေရာက္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီ ကရင္အကုိႀကီးရဲ့ အခက္အခဲကို မၾကည့္ရက္တဲ့ စိတ္တခုတည္းနဲ႔ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ကူညီဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့တာပါ။

အဲဒီ စာေမးပြဲကို သြားမေျဖခင္မွာလဲ က်ေနာ့္ အိမ္မွာ သူ႔ကုိ အဓိကက်တဲ့ ယာဥ္စည္းကမ္းဆိုင္ရာ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ကားလမ္းေတြေပၚက အမွတ္အသားေတြ အေၾကာင္းကို ရွင္းျပခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒါေတြ လုပ္ၿပီးမွ သြားေျဖေစခဲ့တာပါ။

သြားေျဖေစခဲ့တယ္ ဆုိေပမယ့္ သူ မေအာင္ ေအာင္ေအာင္ က်ေနာ္က Cheating လုပ္ခဲ့တာဆိုေတာ့ ဘာပဲေျပာေျပာ ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့ ရွဳေထာင့္တခု မဟုတ္တာကို က်ေနာ္ နားလည္လက္ခံပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ကို အဲဒီ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အႀကံဉာဏ္ေပးၿပီး ေစတနာ ေရွ႕ထား ေ၀ဖန္ေထာက္ျပေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကို အထူးေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

သို႔ေသာ္ ေသခ်ာတာ တခုကေတာ့ က်ေနာ္ အဲဒီ ပုိ႔စ္ကို ေရးခဲ့တာဟာ `ငါေတာ့ ဘယ္လုိလူလည္က်လိုက္တာကြ´ ဆုိတဲ့ ဂုဏ္ယူခ်င္စိတ္နဲ႔ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ့္ကုိယ္ က်ေနာ္ လိပ္ျပာသန္႔စြာ ေျပာရဲပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အလြဲကေလးေတြ ႀကဳံခဲ့တယ္၊ ဒါေလးကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ၿပဳံးရေအာင္ ဆုိတဲ့ စိတ္တခုတည္းသာ ထားခဲ့ပါတယ္။ ပို႔စ္ရဲ့ label ကုိေတာင္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး လို႔ပဲ ေပးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ကူညီေပးခဲ့တယ္ ဆိုေပမယ့္ လုံး၀ဥႆုံ ၿပီးျပည့္စုံေသာ ျဖစ္သင့္မႈေတြ မျဖစ္ခဲ့တာကုိေတာ့ ၀န္ခံပါတယ္။ အဲဒါေတြဟာလဲ ဘယ္လို လူလည္က်လိုက္မွပဲ၊ ဘယ္လုိေတာ့ အလြဲသုံးစား လုပ္ရင္ ရတာပဲဟာဆိုတာ သက္သက္ကုိသာ အေျခခံေတြးခဲ့တာ မဟုတ္ရပါဘူး။

`ဒါျဖင့္ မင္းအခုလို လုပ္ေပးလိုက္တဲ့ ကရင္အကုိႀကီးက လမ္းေပၚမွာ ကားတုိက္လို႔ ျပႆနာ တက္ေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး သိကၡာမက်ဘူးလား´ လို႔ ေမးစရာ ရိွပါတယ္။ သူ႔ကုိ လမ္းစည္းကမ္း၊ ယာဥ္စည္းကမ္းေတြကို ေသခ်ာရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္လဲ ကားေမာင္းသင္ေပးတဲ့အခါ ရွင္းျပရမွာေတြ ရိွပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကားတိုက္မႈ မျဖစ္ေအာင္ တနည္းအားျဖင့္ သူ႔အေနနဲ႔ လမ္းစည္းကမ္းကို နကန္းတလုံးမွ နားမလည္ဘဲ ကားတက္ေမာင္းလို႔ ကားတိုက္မႈ ျဖစ္ရတယ္ဆိုတဲ့ ပုံစံမ်ိဳး မျဖစ္ေအာင္ က်ေနာ္ ဆက္လက္ တာ၀န္ယူထားပါတယ္လို႔ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။

ေနာက္တခုက အဲဒီ ပုိ႔စ္ထဲက ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ ကရင္အကိုႀကီးကုိ အခုဆိုရင္ အားတဲ့ရက္ေတြမွာ က်ေနာ္ ကုိယ္တိုင္ပဲ ကားေမာင္း သင္ေပးေနပါတယ္။ အေမရိကားမွာ ကားေမာင္းသင္တန္းေၾကးဟာ အလြန္တရာ ေစ်းႀကီးတဲ့အတြက္ သူ လက္ရိွရေနတဲ့ လုပ္ခနဲ႔ စာရင္ မတန္တဆႀကီး ေပးေနရမွာ စိုးတာလဲ ပါတာပါ။

အေမရိကားမွာ လူတေယာက္ကုိ ကားေမာင္းသင္ေပးခြင့္ ရိွဖို႔အတြက္ (က်ေနာ့္ အခုလက္ရိွေနတဲ့ ျပည္နယ္ရဲ့ ယာဥ္ေမာင္းလက္စြဲ စာအုပ္ထဲမွာ ေရးထားခ်က္အရ) အနည္းဆုံး ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္သက္တမ္း ၂ ႏွစ္နဲ႔ အသက္ ၂၁ ႏွစ္ အထက္ ရိွရပါမယ္။ ေနာက္တခုက က်ေနာ္ သင္ေပးမွာက က်ေနာ့္ကားနဲ႔ပါ။ က်ေနာ့္ကားမွာ က်ေနာ့္ တေယာက္ထဲရဲ့ အမည္သာလွ်င္ ကားအာမခံထားတာေၾကာင့္ တကယ္လုိ႔မ်ား အေမာင္းသင္ေနတုန္း တခုခု ျဖစ္ခဲ့ရင္ က်ေနာ္တက္မယ့္ ျပႆနာေတြက အမ်ားႀကီးပါ။

မည္သုိ႔ပင္ ျဖစ္ေစပါ။

စာတပုဒ္ကို စာေရးသူက ဘယ္လိုေရးလိုက္သည္ ျဖစ္ေစ စာဖတ္သူေတြအေနနဲ႔ မိမိျမင္တဲ့ ရွဳေထာင့္ကေန လြတ္လပ္စြာ ထင္ျမင္ပိုင္ခြင့္ ရိွတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ေရးတာကို ဖတ္ၿပီး `ဒီေကာင္လုပ္တာနဲ႔ ငါတို႔ လူမ်ိဳး သိကၡာက်ေတာ့မွာပဲ´ လို႔ ထင္စရာေတြ ျဖစ္ခဲ့တဲ့အတြက္ ဒီအေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ့္တာ၀န္ကုိယ္ယူၿပီး စာဖတ္သူေတြကို ေတာင္းပန္ပါတယ္။

ကူညီနည္း ပုံစံမက်တဲ့အတြက္ က်ေနာ္ မွားတာကုိ ၀န္ခံဖုိ႔ အသင့္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ မွားတဲ့ အဲဒီ အမွားဟာ ဆရာ၀န္တေယာက္က ကုိယ္၀န္ဖ်က္ခ်ဖို႔အတြက္ ကူညီေပးတဲ့ အမွားမ်ိဳးနဲ႔ လုံး၀ဆက္စပ္မႈ မရိွသလို သေဘာသဘာ၀ျခင္းလဲ တျခားစီလို႔ ထင္ပါတယ္။ လူတေယာက္ ေအးခဲေနတဲ့ ရာသီဥတုဒဏ္ကုိ ျဖတ္ေက်ာ္ရမယ့္ ၀ဋ္ဒုကၡကို က်ေနာ္ ကားမရိွခင္တုန္းက အေျခအေနနဲ႔ ကုိယ္ခ်င္းစာၿပီး လုပ္ခဲ့တာတခုပဲ ရိွပါတယ္။ ဒါကို က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ၀င့္ႂကြားလိုတဲ့ စိတ္ လုံး၀ မရိွပါဘူး။

ေရးခဲ့တာလဲ အတန္ငယ္ေတာ့ ရွည္လ်ားပါၿပီ။ ေနာက္ဆုံး အေနနဲ႔ကေတာ့ က်ေနာ္ အခုပို႔စ္ကို ေရးတာဟာ အေျခအေနတခုကို အရင္ထက္စာရင္ ပုိနားလည္လာဖုိ႔သက္သက္သာ ရည္ရြယ္ပါတယ္။

နားလည္လက္ခံႏိုင္ၾကမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အျပဳသေဘာ အၾကံေပး ေဆြးေႏြးေထာက္ျပသြားၾကသူ မိတ္ေဆြ ေမာင္ႏွမ၊ အကုိအမမ်ား အားလုံးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

***


ကလိုေစးထူး

ခြင့္တုိင္ျခင္း...

အခုရက္ပုိင္းမွာ က်ေနာ္ ခရီးသြားဖုိ႔ ရိွလို႔ ေနာက္ထပ္ ေလးငါးရက္အတြင္းေတာ့ ပုိ႔စ္အသစ္ေတြ မတင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ျပန္လာတဲ့အခါက်မွ ဘေလာ့ဂ္ကို ဆက္ေရးျဖစ္မွာမို႔ က်ေနာ့္ကို ခြင့္ယူခြင့္ျပဳပါဦးလို႔ စာလာဖတ္တဲ့ မိတ္ေဆြမ်ားကို ပန္ၾကားပါတယ္။ လာမယ့္ တနလၤာေန႔ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ကို ျပန္ေရးျဖစ္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အဆင္ေျပ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
ေလးစားခင္မင္စြာ

ကလိုေစးထူး

ေခ်ာင္းတေစၧ

`အဟြတ္...၊ အဟြတ္...၊ အဟြတ္´

ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ဆုိးႏိုင္လြန္းတဲ့ ေခ်ာင္းက အိပ္စက္ျခင္းကို လႈပ္ကန္ႏိႈးပစ္လိုက္ျပန္ပါၿပီ။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ထထိုင္လိုက္ၿပီး တဟြတ္ဟြတ္ျဖင့္ အားရပါးရႀကီးကို ဆိုးပစ္လိုက္ေတာ့ ရင္ေခါင္းထဲက ေအာင့္လာသည္။ ေရထေသာက္ေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ေတာ့ သက္သာသလိုလိုနဲ႔ အတန္ၾကာေတာ့ ျပန္ဆုိးလာျပန္သည္။ ခက္ပါဘိ...။

***

အခုလို ေခ်ာင္းဆုိးေနရတာက တကယ္ေတာ့ သူကုိယ္တုိင္ကုိက ေပါ့ေလ်ာ့ႏိုင္လြန္းလွျခင္းေၾကာင့္ပါ။ အလုပ္ပိတ္ရက္တညမွာ အက်ီၤရင္ဘတ္ ေဟာင္းေလာင္းျဖင့္ တညလုံး အိပ္မိကတည္းက အဆုတ္က ဘာျပႆနာတက္သည္ မသိ။ ပထမေတာ့ ခဏတျဖဳတ္ဆုိးလိုက္႐ုံနဲ႔ သာမန္ေပ်ာက္သြားမယ္ ထင္ၿပီး Cough Drop ေလးေတြေလာက္သာ ၀ယ္စားေနရာမွ ညဘက္ အိပ္မရေလာက္ေအာင္ ဆုိးလာေတာ့ သတိမထားလို႔ မျဖစ္ေတာ့...။

တရက္မွာေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ အထိပါ တဟြတ္ဟြတ္ႏွင့္ အဆက္မျပတ္ဆုိးေနေတာ့ ေဘးက လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ကို အားနာတာႏွင့္ မ်က္ႏွာအကာတခုကို ယူတပ္ၿပီး ဟန္မပ်က္ အလုပ္ဆက္လုပ္ေနမိေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းက ဒီေလာက္နဲ႔ ရပ္မသြားတဲ့အျပင္ ဘယ္လိုမွ အလုပ္ဆက္လုပ္ဖုိ႔ မျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ဆက္တိုက္ဆိုးလာေတာ့ အလုပ္ရွင္ကိုယ္တုိင္က `မင္းဆရာ၀န္ဆီ သြားျပၿပီး ဒီေန႔ နားသင့္တယ္´ လို႔ ေျပာယူရသည္။

ဆရာ၀န္ဆီေရာက္ေတာ့ လူကို နားေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္ေတြထဲ ဓာတ္မီးေသးေသးေလးထဲ ဟိုဟုိဒီဒီထိုးၾကည့္လုိက္၊ အသက္ရွဴခိုင္းၿပီး ေက်ာနဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ ဟိုနားစမ္း၊ ဒီနားစမ္း လုပ္လိုက္၊ ဟိုေမးဒီေမး ေမးလိုက္နဲ႔ `ငါေတာ့ ဘက္တီးရီးယားတမ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ေနတာလို႔ ထင္တယ္၊ ေဆးစာေရးေပးလိုက္မယ္၊ ကံေကာင္းပါေစ´ ဆုိၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ သူေရးေပးလိုက္ေသာ ေဆးစာအတိုင္း ၀ယ္ေသာက္တဲ့ ေဆးက တပတ္ေလာက္ေတာ့ လုံး၀ ေခ်ာင္းမဆိုးဘဲ ေနေသးသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပုိင္းေတာ့ ျပန္ဆုိးျပန္၏။

အဆိုးဆုံးက အျပင္ကို မထြက္မျဖစ္ ထြက္လုိက္တုိင္း ထိေတြ႔ေနရသည့္ ခိုက္ခိုက္တုန္ေသာ ရာသီဥတုပင္...။ ေအးစက္ေနေသာ ေလရဲ့ အထိအေတြ႔ကိုရၿပီးလို႔ မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ေခ်ာင္းက အဆတ္မျပတ္ဆုိးေတာ့သည္။

***

`ခင္ဗ်ားေခ်ာင္းက ဆိုးေနတာ ၾကာၿပီေနာ´
`ဟုတ္တယ္ဗ်ာ´
`အင္းးးး´

`ဗုေဒၶါ´ ဟု စိတ္ထဲကေန ေရရြတ္ၿပီး ဒီလူ႔ရဲ့ သံရွည္ဆြဲသံ `အင္းးးးး´ ဆုိတာကို အသာမ်က္ေမွာင္ ပင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနာက္သလို ေျပာင္သလို ၿပဳံးစစဟန္နဲ႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ စားပြဲေပၚတင္ထားတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ကို အမွတ္မထင္ ယူဖတ္မိေတာ့...

`တီဘီေရာဂါ၏ ထင္ရွားသိသာေသာ လကၡဏာမွာ ေခ်ာင္းအဆက္မျပတ္ဆိုးျခင္း၊ သလိပ္ ခၽြဲကပ္ျခင္း´

`ဘုရား...၊ဘုရား´ ဟိုလူေစာေစာက ၿပဳံးစိစိလုပ္တာ ဒါေၾကာင့္မ်ားလား...။

***

`ဟဲ့၊ ငါ့အကို ၀မ္းကြဲတေယာက္ဟာေလ။ ဒီကိုထြက္လာခါနီးက်မွ တီဘီေတြ႔လို႔တဲ့၊ သလိပ္ျပန္စစ္ေနရတယ္´
`အမေလး...၊ အဲဒါကေတာ္ပါေသးတယ္၊ ေတာ္ၾကာ အဲဒီေရာဂါႀကီးနဲ႔ ဒီကိုေရာက္လာမွ ပိုဆိုးေနမယ္´

ေမြးေန႔ပြဲတခုရဲ့ စကား၀ိုင္းတခုဆီက ပ်ံ႕လြင့္လာေသာ အသံ....။ ကုိယ္ကလဲ သူတို႔ ေျပာေနခ်ိန္မွာမွ ေခ်ာင္းက ထဆိုးေနေတာ့ မ်က္လုံးေတြက ဒီဘက္ကို ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္...။ ေရာ္...၊ ဒီေခ်ာင္းနဲ႔ေတာ့ ခက္ေနၿပီ။

တကယ္လုိ႔မ်ား ငါ့မွာသာ တီဘီေရာဂါ ျဖစ္ေနခဲ့ရင္...။

အမေလးေလးးးးးး ဆိုတဲ့ အာေမဋိတ္အေတြးနဲ႔တင္ စိတ္တေစၧက ေျခာက္လွန္႔သည္။ နဂိုကမွ ပိန္ရတဲ့အထဲ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ပုံစံ ထြက္လာမလား၊ အသားေတြက ျဖဴေဖ်ာ့ေနမလား၊ ၀ါတာတာႀကီးမ်ား ျဖစ္ေနမွာလား၊ ဂလန္ဂလား အရပ္ႀကီးကေရာ ကိုင္းကိုင္းႀကီး ျဖစ္လာမွာလား။

အို...၊ ဘာလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ရမွာလဲ၊ ငါက ေဆးလိပ္လဲ မေသာက္ေတာ့တာ ေလးငါးႏွစ္ေတာင္ ရိွေနမွဟာ။ ဒီကိုမလာခင္ကလဲ ေဆးစစ္မွတ္တမ္းမွာ ဘာေရာဂါမွ မျဖစ္ဘူးလို႔ ျပတာပဲ။ ေသြးေတာင္ လွဴလိုက္ေသးတာပဲ။

အာ...၊ ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းက ဘာလို႔ ဒီေလာက္ အဆက္မျပတ္ဆိုးေနရတာလဲ။ တခုခု ျဖစ္လုိ႔ေနမွာေပါ့။ အခုေန ေသသြားရယ္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ ေသလဲ ေအးတာေပါ့၊ ဟာ... မဟုတ္ေသးဘူး၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ ငါမေသခ်င္ေသးပါဘူး။

ေခ်ာင္းဆိုးျခင္းရဲ့ စိတ္တေစၧကလဲ ႏွိပ္စက္ႏိုင္လြန္းပါဘိ...။

***

လက္ထဲကိုင္ထားၿပီးျဖစ္သည့္ ေခ်ာင္းဆိုးေဆးရည္ဘူးကို မေကာင္းဆုိး၀ါး တေကာင္လို စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ နာရီကို ၾကည့္မိေတာ့ မနက္ ၃ နာရီသာသာ။ ဟိုေန႔ကလဲ ဒီလိုအခ်ိန္ႀကီးပဲ ေခ်ာင္းဆုိးေနလုိ႔ ဒီေဆးရည္ကို ေသာက္လိုက္တာ သက္ေတာ့ သက္သာပါရဲ့၊ ဒါေပမယ့္ ေဆးထဲမွာ ပါဟန္တူတဲ့ အိပ္ေဆးအရိွန္က မနက္အလုပ္သြားခ်ိန္ထိ မေသေတာ့ အလုပ္ထဲမွာ လူက ေတာ္ေတာ္ကို ခံရေလေတာ့ အခုတခါ ဒီေဆးကို ေသာက္ရမွာ လန္႔ေနသည္။

Weekly Eleven စာေစာင္ထဲက စာတပုဒ္ထဲမွာ ျမန္မာျပည္က လူေတြ ေစ်းထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို အိမ္သုံးေဆး၀ါးလို သုံးေနၾကတဲ့ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိေတာ့ အဲဒီထဲက ဂ်င္းျပဳတ္ရည္ဟာ ေခ်ာင္းဆုိးေပ်ာက္တယ္ ဆိုလို႔ ျပဳတ္ေသာက္ၿပီးၿပီ။ ဘာမွမထူး...။

`အဟြတ္...၊ အဟြတ္...၊ အဟြတ္))))))))))))))))´

ေနာက္ထပ္ ဆုိးလာတဲ့ ေခ်ာင္းဒဏ္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မခံႏိုင္ေတာ့ပါ။ လက္ထဲက မေကာင္းဆိုး၀ါး ေခ်ာင္းဆုိးေဆးရည္ကို ပါးစပ္ထဲ တငံုစာခန္႔ အငမ္းမရ မ်ိဳခ်ပစ္လိုက္သည္။ ဒီေဆးက ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုတေလာ အလြန္႔အလြန္ ဒုကၡေပးေနတဲ့ ေခ်ာင္းကိုေတာ့ သက္သာရာရႏုိင္စြမ္းေပလိမ့္မည္။

ခဏေနရင္ အိပ္ေပ်ာ္လိမ့္မည္။ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အခါ တီဘီေရာဂါမ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔လဲ စုိးရိမ္ေနမွာ မဟုတ္သလို ေသခ်င္တယ္၊ မေသခ်င္ဘူးလဲ ေတြးျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

ဒါေပမယ့္ ေခ်ာင္းကို အျမစ္ျဖတ္ေအာင္ ေပ်ာက္ဖုိ႔ကေတာ့ လုိပါေသးသည္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ... ... ...။

***


ကလိုေစးထူး