ငယ္ငယ္တုန္းကဆိုရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္ အကစားသန္ပါတယ္။ ေမေမက သမီးမိန္းကေလး လိုခ်င္လွေပမယ့္ သုံးႏွစ္စီျခားၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ကို ေမြးမိလိုက္ေတာ့ အငယ္ေကာင္က ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပးလႊားကစားတဲ့ အရြယ္ေရာက္လဲ ေရာက္ေရာ အိမ္ေပၚမွာ ေမ်ာက္ေလာင္း ႏွစ္ေကာင္ ေမြးထားမိတဲ့ အတုိင္းပါပဲ။ တအိမ္လုံး တဒုန္းဒုန္း တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ပြက္ေလာ႐ိုက္ေနေအာင္ ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားေတာ့တာပါပဲ။
တခါကမ်ားဆိုရင္ ေမေမက ဘာစိတ္ကူး ေပါက္တယ္မသိ…၊ ေစ်းကေန အိုးပုတ္ေလးေတြ ၀ယ္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုကလည္း အစပိုင္းေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္၊ ဟိုးနားက အရြက္ေလးခူး၊ ဒီနားက အရြက္ေလးခူးနဲ႔ အိုးပုတ္ေတြထဲ ထည့္ေဆာ့ေသးတယ္။ ခဏေနေတာ့ သိပ္မၾကာပါဘူး။ အိုးပုပ္႐ုပ္ေတြကို ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ စီထားၿပီး ခဲနဲ႔ ပစ္တမ္း ကစားေတာ့တာပါပဲ။
ငယ္ငယ္က က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ အႏွစ္ၿခိဳက္ဆုံး ကစားနည္းကေတာ့ `စစ္တိုက္တမ္း´ ပါပဲ။ ဒီကစားနည္းက ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရိွလဲ ကစားလုိ႔ ျဖစ္တာကိုး…။ တခါတေလ ေဘးပန္းအိမ္နားက ကေလးေဖာ္ေတြရိွရင္ေတာ့လည္း တစုတေ၀းႀကီးေပါ့။ တစ္ ေနရာယူ၊ ႏွစ္ အဆင္သင့္ ျပင္၊ သုံး ေမာင္းတင္၊ ေလး က်ည္ထုိး၊ ငါး ပစ္ႏိုင္ၿပီ (တခါတေလမွာေတာ့ အခ်ိန္ဆြဲခ်င္ရင္ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႔ကရာ အမိန္႔ေတြ ေအာ္ၿပီးေတာ့ အမွတ္စဥ္ေတြ အမ်ားႀကီးေအာ္ပါတယ္) ဆိုၿပီးရင္ေတာ့ ပါးစပ္ေသနတ္နဲ႔ တဒိုင္းဒိုင္း ပစ္ေတာ့တာပါပဲ။
စစ္တိုက္တမ္း ကစားၾကၿပီဆိုရင္ အရင္ဆုံး အုပ္စုခြဲရတာကေတာ့ `စစ္သား´ နဲ႔ `သူပုန္´ ပါပဲ။ ေခါင္သူႀကီး လုပ္သူႏွစ္ေယာက္မွာ တေယာက္က စစ္ဗိုလ္လုပ္၊ တေယာက္က သူပုန္ဗိုလ္လုပ္…၊ က်န္တဲ့လူေတြကေတာ့ စစ္သားနဲ႔ သူပုန္ေတြေပါ့။ ကေလးတို႔ သဘာ၀ ကစားၾကတယ္ ဆိုေပမယ့္လည္း စစ္ဗိုလ္ ဘယ္သူလုပ္မလဲ၊ သူပုန္ဗိုလ္ ဘယ္သူလုပ္မလဲ ဆိုတာ ဆုံးျဖတ္ၾကရတဲ့ အခါမွာေတာ့ အၿမဲလုိလို ျငင္းၾကရလြန္းလို႔ ဗိုလ္က်ားဆြဲရပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ေပၚျပဴလာ အျဖစ္ဆုံး ေနရာကေတာ့ `စစ္ဗိုလ္´ ေနရာပါပဲ။
ကစားတာ ျဖစ္ေပမယ့္လည္း ဗိုလ္ျခင္း အတူတူ စစ္ဗိုလ္လုပ္ရတာကို ကေလးဘ၀က ေတာ္ေတာ္ ႏွစ္သက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ဆုိရင္လည္း စစ္ဗိုလ္ဆိုတာက ေက်ာ့ေက်ာ့ေမာ့ေမာ့ကိုး…၊ ေနာက္ဆုံး ဇာတ္သိမ္းက်ေတာ့လည္း စစ္ဗိုလ္ကပဲ တိုက္ပြဲေတြမွာ ႏုိင္ေသးတယ္ဆိုေတာ့ ကေလးေတြရဲ့ စိတ္မွာ `စစ္ဗိုလ္´ ဆိုတဲ့ သ႐ုပ္က စိုးမိုးေနခဲ့တယ္နဲ႔ တူပါရဲ့။ ႐ုပ္ရွင္ထဲကလို မုတ္ဆိတ္ေမႊး ပရပ်စ္၊ ညွင္းသိုးသိုး႐ုပ္နဲ႔ အ၀တ္အစားေတြကလည္း စုတ္တီးစုတ္ျပတ္၊ ေနာက္ဆုံး ဇာတ္သိမ္းခန္းက်ရင္ ေသေပးၾကရတဲ့ သူပုန္ဗိုလ္ ေနရာမွာ ဘယ္သူမွ မေနခ်င္ၾကပါဘူး။
***
က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ စစ္တိုက္တမ္း ကစားၾကၿပီ ဆိုပါေတာ့…။ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး…။ တကယ့္လက္ေတြ႔ စစ္တိုက္ေနၾကၿပီ ဆုိပါစို႔…။ စစ္တိုက္တယ္ ဆုိတဲ့ ေနရာမွာလဲ ပုံစံ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့။ လက္႐ုံးရည္၊ ႏွလုံးရည္၊ …။ က်ေနာ္တို႔ ဘာလုပ္မလဲ။ စစ္သားေနရာက ေနတာက ေကာင္းမလား၊ သူပုန္လုပ္တာက ေကာင္းမလား။
ကေလးဘ၀တုန္းက ကစားတဲ့ စစ္သားရဲ့အလုပ္ကေတာ့ ရွင္းတယ္။ စစ္တိုက္တဲ့ အလုပ္တခုပဲ ရိွတယ္။ သူပုန္နဲ႔ တိုက္မယ္။ ကေလးေတြ အဓိပၸာယ္ေဖာ္တဲ့ `စစ္သား´ ဆိုတာရဲ့ သ႐ုပ္က စစ္တိုက္ဖို႔ပဲ။ သူတိုက္တာကလည္း သူပုန္…၊ တနည္းေျပာရရင္ သူ႔ရန္သူသည္ သူပုန္။
ဒါေပမယ့္ အခုလက္ေတြ႔မွာကေတာ့ စစ္သားေတြက သူ႔ရန္သူလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စာရင္းထဲမွာ ေတာထဲက ညွင္းသိုးသိုးပုံစံ လက္နက္ကုိင္ ပုဂၢိဳလ္ေတြခ်ည္း သက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အျဖဴအစိမ္း ၀တ္စုံ၀တ္ၿပီး ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးသည္လည္း စစ္တပ္ကို ဆန္႔က်င္ရင္ ရန္သူ၊ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းရြက္လုိ႔ ၀မ္းစာေရး ႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ သာမန္ျပည္သူသည္လည္း စစ္တပ္ကို ဆန္႔က်င္ရင္ ရန္သူ၊ ေနာက္ဆုံး ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ရတနာသုံးပါးထဲက တပါးအပါအ၀င္ သံဃာေတာ္ေတြသည္လည္း စစ္တပ္အႀကိဳက္ကို မလိုက္ရင္ ရန္သူ…။
ကေလးဘ၀တုန္းက ကစားတုန္းကေတာ့ စစ္သားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ သူပုန္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တဖက္ဖက္က အရွဳံးေပးရင္ ကစားပြဲက ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ၿပီးဆုံးတယ္။ လက္ေတြ႔ဘ၀ စစ္သားက်ေတာ့ တဖက္က အေလွ်ာ့ေပးလဲ ေဒါသတႀကီးနဲ႔ ၾကမ္းခ်င္ၾကမ္းတယ္။ ဘာမွျပန္မလုပ္ႏိုင္တဲ့လူကုိလည္း ေခါင္းကို ေျခေထာက္နဲ႔ ကန္ခ်င္ကန္မယ္၊ ေက်ာတျပင္လုံးကို ရိွသမွ် တကိုယ္လုံးအားသုံးၿပီး ၀ါးရင္းတုတ္နဲ႔ ႐ိုက္ခ်င္လဲ ႐ိုက္မယ္။ သံဃာေသာ ဘာေသာ မသိ ေဆာင့္တြန္းခ်င္တြန္းမယ္။ ႐ိုက္ခ်င္ ႐ိုက္မယ္။ ဒါက လက္ေတြ႔ဘ၀က စစ္သား။
ကေလးဘ၀မွာေတာ့ သိခဲ့ရတာက သူပုန္ဆိုတာက လူဆုိးသာသာပဲ။ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကလည္း သူတို႔ကုိ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္ေနသူေတြကို ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္နဲ႔ တြင္တြင္ႀကီး ေျပာေနတာကလည္း သူခိုးႀကီးေတာ့ ဓားျပ၊ ဓားျပႀကီးေတာ့ သူပုန္…တဲ့။
ဒါေပမယ့္ စာအုပ္ တအုပ္ထဲမွာ `သူပုန္´ ဆိုတာရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ေသခ်ာ ေလ့လာၾကည့္ဖူးတာကေတာ့ `မတရားေသာ မင္းဆိုး မင္းညစ္ကို ေတာ္လွန္ပုန္ကန္သူ´ ကိုလည္း `သူပုန္´ လို႔ ေခၚေၾကာင္း သိရျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ မေကာင္းတဲ့ စနစ္ဆိုးတခု ျပဳတ္က် ေပ်ာက္ပ်က္သြားေအာင္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္ေနသူေတြဟာလည္း သူပုန္ပဲေပါ့။ မတရားတဲ့ အမိန္႔အာဏာေတြကုိ ဖီဆန္တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကသူေတြဟာလည္း သူပုန္ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေသခ်ာတာကေတာ့ သူတုိ႔ `လူဆိုးေတြ´ မဟုတ္ဘူး။
သမုိင္းသင္ရတဲ့ အခါက်ေတာ့လည္း ကုိလိုနီနယ္ခ်ဲ႔ အဂၤလိပ္က သတ္မွတ္တာက ဆရာစံသည္လည္း သူပုန္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဆိုတာကလည္း သူပုန္၊ အဲဒီသူပုန္ေတြက်ေတာ့ လူဆိုးေတြ မဟုတ္ဘဲ ျပည္သူေတြရဲ့ သူရဲေကာင္းေတြ ျဖစ္ေနျပန္တယ္။
ဒါျဖင့္ `သူပုန္´ လို႔ သတ္မွတ္ခံရေပမယ့္လည္း မတရားတာကို ဆန္႔က်င္တာ၊ အမွန္တရားအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ ေတာ္လွန္ေနတာဆိုရင္ လူဆိုး မဟုတ္ဘူးေပါ့။
***
`ဒိုင္းေညွာင့္ ဒိုင္းေညွာင့္ ဒုိင္းဒိုင္းဒိုင္း…၊ ကုိႀကီးရွဳံးၿပီကြ၊ သူပုန္ရွဳံးၿပီကြ´
ငယ္ငယ္က ကစားတုန္းက စစ္ဗိုလ္ေနရာက က်ေနာ့္ညီက က်ေနာ္ ဘယ္လိုမွ ေရွာင္လို႔ မရေတာ့ အားရပါးရ ပါးစပ္ေသနတ္ပစ္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့ ပုံစံကို ျမင္ေယာင္မိတယ္။
အခု…။
စစ္သားေတြ ပစ္ေနတုန္းပါပဲ။ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔…၊ ဒါေပမယ့္ ပါးစပ္ေသနတ္ မဟုတ္ဘူး။ တကယ့္ ေသနတ္။ လဲတဲ့လူ လဲ၊ ၿပိဳတဲ့လူ ၿပိဳ။ ဒါေပမယ့္ `သူပုန္ေတြ´ မရွဳံးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သူတို႔ လူဆိုးေတြ မဟုတ္လုိ႔ပါပဲ။
ကလိုေစးထူး
