တီးလုံးသံ ခ်ိဳရႊင္ရႊင္က နားထဲကို တြန္းတြန္းတုိက္တိုက္ ၀င္လာတာေၾကာင့္ လူက ျဖတ္ခနဲ ႏိုးသြားသည္။ ျပတင္းမွ တဆင့္ အျပင္ေလာကကို လွမ္းငဲ့ၾကည့္ေတာ့ ေမွာင္လုိ႔ ေကာင္းတုန္း…။ ေလတိုးသံ တ၀ွီး၀ွီးက မညီမညာ စည္းခ်က္တခုႏွယ္ မွန္တံခါးကို ႐ုိက္ခတ္ေနေသးသည္။ မီးဖြင့္ၿပီး နာရီကို ၾကည့္လုိက္ေတာ့ …။
`မနက္ ေျခာက္နာရီ ထုိးၿပီပဲ၊ … ၀ါး … (((((´
ပ်င္းေၾကာတခ်က္ကို အားရပါးရ ဆြဲဆန္႔လိုက္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲ၀င္ ကုိယ္လက္သုတ္သင္၊ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး မွန္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ အိပ္ခ်င္ေနေသးဟန္ မ်က္ႏွာတခုက မႈန္ကုပ္ကုပ္ႏွင့္ ျပန္ၾကည့္ေန၏။ `ဟဲလို…၊ ဂြတ္ဒ္ေမာနင္းးး´ လို႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သူကလည္း စိတ္တူကုိယ္တူႏွင့္ အားရပါးရ ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္။
ကြန္ျပဴတာေရွ႔မွာ ခဏထုိင္ရင္း ဘေလာ့ဂ္ကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့ ကမၻာတ၀ွမ္းက ေမာင္ႏွမေတြက က်ေနာ့္ကို ေႏြးေထြးစြာ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေနေလဟန္…။ ေစာေစာက အိပ္ခ်င္ေနေသးေသာ စိတ္က ေပ်ာက္သြားၿပီး လူက လန္းဆန္း တက္ၾကြလာသလုိလို ခံစားလိုက္ရသည္။ ဒီလိုနဲ႔ တျခားေသာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကိုလည္း ဟိုဟုိဒီဒီ လိုက္ဖတ္၊ အင္း…၊ မနက္စာ တခုခု စားအုံးမွ။
လက္ဖက္ရည္မႈန္႔ထုပ္ တထုပ္ေဖာက္၊ ေရေႏြးထည့္၊ မုန္႔ေျခာက္တထုပ္ကို ဆြဲယူ စုစုေပါင္း အခ်ိန္ သုံးမိနစ္အတြင္းမွာ စားရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားသည္။ မုန္႔ေျခာက္ကို ဂၽြမ္းခနဲ ၀ါးလိုက္၊ လက္ဖက္ရည္ကို တဖူးဖူး မႈတ္ေသာက္လုိက္ႏွင့္ ၀မ္းထဲက ပိုးမ်ိဳး ရွစ္ဆယ္ရဲ့ ဆႏၵျပမႈကို သုံးနာရီစာအတြက္ေတာ့ ေစ့စပ္ညိွႏိႈင္းဖုိ႔ အဆင္ေျပသြားသည္။ ဒီလိုနဲ႔ အင္တာနက္ေတာမွာ အတန္ငယ္ ေမ်ာသြားျပန္သည္။ … … … … … … … ။
`ဟာ၊ ေျခာက္နာရီ ၅၀ ရိွေနၿပီပဲ´
မေစာင့္ခ်င္ေသာ အခ်ိန္ကို ဆြဲေခၚေနလို႔လည္း မထူးေတာ့မယ့္ အတူတူ အလုပ္ကို အခ်ိန္မီေရာက္ဖုိ႔ စက္ကုိ ကမန္းကတန္းပိတ္၊ အလုပ္သြားဖုိ႔ ျပင္ရသည္။ အိမ္အျပင္ကို ထြက္လိုက္ေတာ့ ေဆာင္းရဲ့ သ႐ုပ္ ေလၾကမ္းေအးစက္စက္က လူကို မညွာမတာနဲ႔ ၀ွီးခနဲ ျဖတ္႐ိုက္လုိက္ေတာ့ အေၾကာထဲ စိမ့္ေနေအာင္ ေမးခိုက္သြား၏။ စီးေတာ္ယာဥ္ ဖြတ္ခ်က္က `ျမန္ျမန္လာကြ´ ဟု စိတ္မရွည္စြာ ေခၚေနဟန္ …။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ အခ်ိန္မွတ္ ကဒ္ျပားကို အေလာသုံးဆယ္ျဖင့္ ႏွိပ္ၿပီး အလုပ္ေရာက္ခ်ိန္ကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ၆ နာရီ ၅၉ မိနစ္…။ `တယ္ဟုတ္တဲ့ ငါပါလား´ လုိ႔ေတာင္ ေျမာက္ခ်င္ခ်င္။ (အမွန္က အလုပ္ထဲက နာရီက ငါးမိနစ္စာေလာက္ ေနာက္က်ေနလို႔)
အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ထိုင္ေနက် ခုံႏွင့္ အလုပ္စားပြဲက ၿငီးေငြ႔စရာေကာင္းလွေသာ စက္သံကို အေဖာ္ျပဳရင္း က်ေနာ့္ကို ပ်င္းတြဲတြဲျဖင့္ ၾကိဳဆို၏။ ထိုင္ရျပန္ေပါ့ တေန႔တာ…။
တေန႔တေန႔ က်ေနာ့္ရဲ့ ထိုင္ခ်ိန္က အနည္းဆုံး ၁၃ နာရီကေန ၁၅ နာရီခန္႔အထိပင္ ရိွမလား မသိ။ အလုပ္လုပ္ခ်ိန္က ရွစ္နာရီ၊ အလုပ္က ျပန္လာေတာ့လည္း blogging နဲ႔ chatting က တေန႔ကို အနည္းဆုံး ငါးနာရီကေန တခါတေလဆို ၇ နာရီခန္႔အထိ ဆိုေတာ့ လူက ေက်ာေအာင့္တာလည္း သိပ္ေတာ့ မဆန္း။ ထားပါေတာ့…။
အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ ရႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္ အႀကိဳက္ဆုံး အရသာ တခုကေတာ့ `ေတြးေတာျခင္း´ ျဖစ္သည္။ တေန႔တေန႔ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဘာေရးရရင္ ေကာင္းပါ့မလဲ ဆိုတာကို က်ေနာ္ အလုပ္လုပ္ရင္းျဖင့္ ေတြးသည္။ မေန႔ညက ဘာဖတ္မိတယ္၊ ဟိုတေယာက္ေရးတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ နမူနာယူစရာေကာင္းတာပဲ၊ ဒီတေယာက္က်ေတာ့ တမ်ိဳးပဲ၊ သတင္းေတြကေတာ့ ဒီလို စသျဖင့္ စသျဖင့္ က်ေနာ္ အေတြးေတြကို ေကာင္းေကာင္း အလုပ္ေပး၏။ အဓိကကေတာ့ `ဒီေန႔ က်ေနာ္ ဘာေရးရမလဲ၊ လာဖတ္တဲ့လူေတြကုိ ဘာမက္ေဆ့ ေပးရင္ေကာင္းမလဲ´ ဆိုသည့္ အေတြးပင္။ ေရးဖုိ႔အတြက္ အေၾကာင္းအရာ တခုခုကို စိတ္ထဲမွာ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသြားရင္ေတာ့ နီးရာစာရြက္တခုမွာ အတိုေကာက္ ေရးျခစ္ထားလုိက္၏။
တခါတေလေတာ့လည္း ကဗ်ာစာသား တပိုင္းတစက ေခါင္းထဲကို ေရာက္လာတတ္၏။ တခ်ိဳ႔လည္း တပုဒ္လုံးအျဖစ္ ကဗ်ာလားေျမာက္သြားသလို တခ်ိဳ႔ေတာ့လည္း ေအးခ်မ္းေမ သီခ်င္းလိုပင္ တစစီက်ိဳးပဲ့သြားေသာ အပိုင္းအစမ်ားႏွယ္ ဟိုတစ ဒီတစ…။ မွတ္မွတ္ရရ `ငါၿပိဳင္ပြဲ´ ကဗ်ာမွာ အလုပ္ထဲတြင္ ေတြးရင္းႏွင့္ ရလာေသာ ကဗ်ာျဖစ္သည္။
အခုလည္း ေတြး…၊ ေတြး…၊ ေတြး … … …။
`ကလင္ ကလင္ ကလင္ (((((((((((((((´
တေန႔တာအခ်ိန္ထဲမွာ အဲဒီ ေခါင္းေလာင္းသံက မနက္က်ရင္ ငွက္ဆုိးထိုးသံႏွင့္ တူသေလာက္ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ နား၀င္ခ်ဳိလွသည္။ နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညေန သုံးနာရီခြဲ…။ ေခါင္းေလာင္းသံ နားေထာင္ရသည္မွာ ၾကိဳးၾကာ သီခ်င္းသံအလား မွတ္ရသည္။
***
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညေန ေလးနာရီထိုးလုၿပီ။ တစစ္စစ္ ေအာင့္ေနေသာ ေက်ာေၾကာင့္ ဘာမွ မလုပ္ႏိုင္ေသးအားဘဲ တီဗြီေရွ႔ ၾကမ္းျပင္မွာ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး လွဲအိပ္ပစ္လိုက္သည္။ တခါတေလလည္း ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္လုိ႔… … …။
တီဗီြကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Paula DeAnda ရဲ့ Walk away သီခ်င္းလာေနသည္။ အသံေလးက ေကာင္းသား…။ ေနာက္ေတာ့ ေဘာလုံးပြဲ High light ေတြကို လိုက္ၾကည့္ျဖစ္သည္။
အဲဒီေနာက္ ေရခ်ိဳး၊ ခ်က္ျပဳတ္၊ ဘေလာ့ဂ္၊ စားေသာက္၊ ဘေလာ့ဂ္၊ ခဏနား၊ ဘေလာ့ဂ္…။ ၿပီးေတာ့ ဘေလာ့ဂ္…၊ ဘေလာ့ဂ္… ဘေလာ့ဂ္ … ဘေလာ့ဂ္…။
ေဆာင္းပါးတပုဒ္၊ စာစု တခုခု ေရးၿပီးသြားခ်ိန္တြင္ ျပန္ဖတ္ရသည့္ အရသာက ဘာနဲ႔မွ မတူသလိုပင္။ တခါတေလေတာ့လည္း အားမလို အားမရ၊ တခါတေလေတာ့လည္း ၿပီးေျမာက္ ေအာင္ျမင္မႈအတြက္ ေက်နပ္မႈ ျဖစ္ရသည္။ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ သုိ႔မဟုတ္ တျခားေသာ အင္တာနက္ ၀က္ဘ္ဆိုက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ တင္ၿပီးတဲ့အခါ ဖတ္ရွဳမိသူေတြအနက္ ခံစားခ်က္ျခင္းတူသူမ်ားရဲ့ အားေပးစကားကို ရခဲ့ၿပီးတဲ့ အခါမွာရတဲ့ ၾကည္ႏူးမႈက ေနာက္တပုဒ္ ထပ္ေရးဖုိ႔ အားအင္ေတြ အလားပင္…။
ပိတ္ရက္တခ်ိဳ႕က်ရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ စာေရးျခင္း အခ်ိန္ေတြက ကားမရိွေသးတဲ့ နီးစပ္ရာ မိတ္ေဆြေတြ သြားလိုရာ ေစ်းဆုိင္၊ ေဆးခန္း၊ အပိြဳင့္မန္႔၊ ဘုရားေက်ာင္းေတြကို လိုက္ပို႔ရတာေၾကာင့္ ပါးလ်ားေနတတ္သည္။ တခါတေလေတာ့လည္း ဟိုဘက္ဒီဘက္ၿမိဳ႔က သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့ ျမဴဆြယ္ရာေနာက္ ေကာက္ေကာက္ပါရင္း သူတုိ႔အိမ္မွာပင္ ညအိပ္လို႔ ဘုရားမႀကိဳက္တဲ့ အရည္တမ်ိဳးကို ေသာက္လုိ႔…။ `ဘီယာဟာ အရက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ တေငြ႔ေငြ႔ေလးနဲ႔ အေတာ္လာတာ´ ဆုိတဲ့စကားမ်ား တယ္မွန္သကိုး…။ :D
ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ့္တေန႔တာ အခ်ိန္က တခါတေလေတာ့လည္း ပ်င္းရိစရာ ေကာင္းလွစြာ၊ တခါတေလေတာ့လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေကာင္းလွစြာ၊ တခါတေလမွာေတာ့ … … … … … … …။
ေန႔ေတြက ေရြ႔ေနဆဲပင္။ က်ေနာ္ကေရာ…။
… … … ... … … … ... … … … ...
… … … ... … … … ... … … … ...
… … … ... … … … ... … … … ...
က်ေနာ္လည္း ေရြ႕ေနပါတယ္၊ ဟိုးေရွ႕က ပန္းတိုင္ဆီကုိေပါ့ …။
ကလိုေစးထူး
(မွတ္ခ်က္…။ ညီမခ်စ္ေလျပည္ Tag ထားသည္ကုိ ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္)
3 comments:
အကို ေစးထူးက မနက္ မလုပ္မသြားခင္ ဘေလာ့ဂ္ ဖြင့္ ၾကည့္ဖို႕ အခ်ိန္ ရွိေသးတယ္။ ေတာ္လိုက္တာ၊ ေလေျပကေတာ့ သြားခါနီး ျပင္ဆင္ခ်ိန္ကို ၁နာရီ ေပးၿပီ ကြက္တိ လုပ္ေတာ့ အၿမဲတမ္း ကေသာကေျမာ ေျပးရတာႀကီးပဲ ။ မနက္စာ စားဖို႕ေတာင္ အခ်ိန္မရလုိ႕ အၿမဲတမ္း အလုပ္ေရာက္မွ စားတယ္၊ ဒီလိုနဲ႕ တေရြ႕ ေရြ႕ နဲ႕ ကိုေစးထူးရဲ႕ ေမွ်ာင္လင့္ ခ်က္ ပန္းတိုင္ ကို အျမန္ဆံုး ေရာက္ႏိုင္ပါေစ လို႕၊
က်ေနာ္လည္းအတူတူပဲဗ်၊ မနက္ဆိုရင္ တကယ္ကို ကေသာကေမ်ာ၊ ကတိုက္က႐ိုက္နဲ႔...၊ ဘေလာဂ္ဖြင့္ဖို႔ ဆိုတာ ေဝလာေဝးေပါ့၊ ဒါေပမယ့္တခုေကာင္းတာက အခုအလုပ္မွာ ဘေလာဂ္ေတြလိုက္လည္ဖို႔ အဆင္ေျပ ေနတယ္ဗ်၊ တခုမေကာင္းတာကေတာ့ အဲဒီလိုအလည္ ထြက္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ဘရိတ္အုပ္လို႔မရေတာ့တာ ပါပဲ၊ မ႐ွိမေကာင္း၊ ႐ွိမေကာင္းနဲ႔ မဘေလာ့ဂ္လည္းခက္၊ ဘေလာ့ဂ္လည္းခက္ ေပါ့ဗ်ာ။ :-)
Ko say htoo post ko read pi,, rita uncle ta yauk ko twar ta ti ya tel,,,
thu ka pyaw tat tal,, ( ae d a yay ka bayar ma kyeik pay mae,, thu kyeik lo drink tar par tae )
kaung yawwww
:)
Post a Comment