သမိန္ဗရမ္းႏွင့္ အတူ...

ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ သရုပ္ေဖာ္ စာတပုဒ္ၾကိဳးစား ေရးၾကည့္ထားပါတယ္။ ၀တၱဳတိုလဲ မဟုတ္၊ အက္ေဆးလဲမဟုတ္ ဘာမွန္းမသိတဲ့ သရုပ္ေဖာ္စာတပုဒ္ပါ။ သေဘၤာနဲ႔ သြားခဲ့ရတဲ့ ခရီးစဥ္တခုကို ပုံေဖာ္ၾကည့္တာပါ။ ေမာ္လၿမိဳင္-မုတၱမ ဇက္ကူးသေဘၤာနဲ႔ ခရီးသြားရတဲ့ အေၾကာင္းေပါ့။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ေလာက္က ျမင္ကြင္းကို ခံစား ပုံေဖာ္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ေပးပါအုံး။

သမိန္ဗရမ္းႏွင့္ အတူ…

***
‘ကဲ.. ေရာက္ပါၿပီ။ ေစ်းၾကီးကို´
ကားစပယ္ရာေလးရဲ့ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္သံေၾကာင့္ ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ က်ေနာ္တေယာက္ လန္႔ႏိုးသြားပါတယ္။ က်ိန္းစပ္စပ္ျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္လုံးကို ပြတ္သပ္ရင္း ကားေပၚက ဆင္းလိုက္ေတာ့ ပ်ားပန္းခတ္ လႈပ္ရွားေနၾကတဲ့ လူေတြနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္ေစ်းၾကီးက က်ေနာ့္ကို မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနပါတယ္။ ေစ်းသည္၊ ေစ်း၀ယ္ေတြနဲ႔ စီစီညံေနတဲ့ ေစ်းၾကီးကို က်ေနာ္ကလဲ ဂရုမစိုက္အားပါဘူး။ မုတၱမကို ကူးဖုိ႔ ဇက္ကို မီွႏိုင္ဖုိ႔အတြက္ ‘ေရႊေတာင္´ ဆိပ္ကမ္းကိုပဲ ခပ္သုတ္သုတ္ႏွင္ရပါတယ္။

ေစ်းၾကီးအေရွ႔ကျဖတ္လို႔ ေဘးကလမ္းကေလးကို အနည္းငယ္ ေလွ်ာက္လိုက္ေတာ့ ေရႊေတာင္ဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ပါၿပီ။ ဒီဆိပ္ကမ္းမွာ ေမာ္လၿမိဳင္-မုတၱမ ျမစ္ကူးဇက္ေတြ ကပ္ပါတယ္။ ပဲ့ခ်ိတ္ေလွသမားေတြက ‘မုတၱမ၊ မုတၱမလို႔´ တစာစာ ေအာ္ေနေပမယ့္ ခရီးသည္အမ်ားစုကေတာ့ ေစ်းသက္သာၿပီး အႏၱရာယ္လဲ ပိုကင္းတဲ့ ျပည္သူပုိင္ ဇက္သေဘၤာကိုသာ ေစာင့္ဆုိင္း စီးနင္းၾကသူမ်ားပါတယ္။ ေစ်းႏႈန္းကလဲ ကြာတယ္၊ ပဲ့ခ်ိတ္က တဆယ္ဆိုရင္ ဇက္သေဘၤာက တက်ပ္။

ရန္ကုန္ကို သြားရတုိင္းမွာ က်ေနာ္တေယာက္ ဒီဆိပ္ကမ္းကို ေရာက္ရေလ့ရိွပါတယ္။ ဒီဆိပ္ကမ္းကေနပဲ သံလြင္ျမစ္ကို ျဖတ္၊ ဟိုမွာဖက္ မုတၱမကို ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို ညကား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရထားဆက္စီးေပါ့။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကားနဲ႔သြားတာပဲ မ်ားပါတယ္။

သေဘၤာအလာကိုေစာင့္ရင္း ေဗာတံတားေပၚမွာ ဟိုဟုိဒီဒီ လိုက္ေငးၾကည့္မိပါတယ္။ တံတားေပၚမွာေတာ့ က်ေနာ့္လိုပဲ သေဘၤာအလာကို ေစာင့္ဆုိင္းတဲ့လူေတြန႔ဲ မုန္႔သည္အခ်ိဳ႔၊ ကုန္ထမ္းသမားအခ်ိဳ႔၊ တံတားရဲ့ ဟိုးအစြန္နားေလးမွာေတာ့ ေအးေအးလူလူ ငါးထုိင္မွ်ားေနသူ တေယာက္၊ အစိမ္းေရာင္ ၀တ္စုံ၀တ္ ပုဂိၢဳလ္တခ်ိဳ႔ကိုလဲ ရွဳတည္တည္ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ ဟိုဘက္က ေစ်းၾကီးတံတားဘက္ကို ေမွ်ာ္ေငးမိေတာ့ ကုန္ေတြထမ္းခ်ေနတဲ့ လူတခ်ိဳ႔နဲ႔ ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ သေဘၤာတခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔ေလရဲ့။

‘ေဘာ္ …..´
ဥၾသရွည္ဆြဲသံတခုေၾကာင့္ ျမစ္ထဲကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ‘သမိန္ဗရမ္း´ ျမစ္ကူးသေဘၤာၾကီးက က်ေနာ္တုိ႔ ရိွရာကို တေရြ႔ေရြ႔နဲ႔ ခ်ဥ္းကပ္လာေနပါၿပီ။ သံလြင္ျမစ္ထဲမွာ တေနကုန္ ကူးခ်ည္သန္းခ်ည္နဲ႔ ခရီးသည္ေတြကို တင္ေဆာင္ေနရလို႔ ထင္ပါရဲ့၊ ဥၾသသံက ညည္းညဴသံ ပါေနသေယာင္ေယာင္။ ေဗာတံတားကို ကပ္မိလို႔ သေဘၤာလက္ရန္း တံခါးကို ဂ်ိန္းကနဲ ဖြင့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သေဘၤာထဲက လူေတြ ေအာင့္အီးျခင္းမဲ့စြာ စုၿပဳံတိုးေ၀ွ႔ထြက္လာၾကပါတယ္။ အဆင္းလူေတြကို မေစာင့္ႏိုင္တဲ့ တခ်ိဳ႔ အတက္ခရီးသည္ေတြကလဲ တိုးတိုးေ၀ွ႔ေ၀ွ႔ေပါ့။ အေပၚထပ္မွာ ထုိင္ခုံေနရာ မရမွာစုိးလုိ႔ထင္ပါရဲ့။

က်ေနာ္ သေဘၤာေပၚေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္က ထိုင္ခုံေတြက လူျပည့္လုနီးပါး ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ထိုင္မေနေတာ့ဘဲ လက္ရန္းေဘးမွာပဲ ရပ္ရင္းနဲ႔ ေဘးဘီကို အကဲခတ္မိပါတယ္။ က်ေနာ့္လိုပဲ ရန္ကုန္ကို ခရီးဆက္မယ့္ ပုံစံရိွတဲ့ လူတခ်ိဳ႔၊ ရုံးျပန္ေက်ာင္းျပန္ တခ်ိဳ႔၊ ေစ်းသည္တခ်ိဳ႔၊ အလွဴခံတခ်ိဳ႔၊ ဟိုးေရွ႔က သီးသန္႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ ထိုင္ခုံေတြမွာေတာ့ သံဃာေတာ္တခ်ိဳ႔။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ခ်စ္သူစုံတြဲတူပါရဲ့။ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို ရိွတယ္ေတာင္ မထင္အားဘဲ တြတ္ထုိးေနပါကလား။

သေဘၤာစထြက္ပါၿပီ။ ဒီသေဘၤာၾကီးနဲ႔ ခရီးသြားရတုိင္းမွာ က်ေနာ္အႏွစ္သက္ရဆုံး အခိုက္အတန္႔ကေလးပါ။ ေ၀းၿပီးက်န္ခဲ့တဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ဆိပ္ကမ္းနဲ႔ ေမာ္လၿမိဳင္အလွ။ ေစ်းၾကီးေဘးနားက စည္းစိမ္ရွင္ တည္းခိုခန္းဆိုတဲ့ စာလုံးေလးေတြကို တလုံးစီ လိုက္ဖတ္ရတာလဲ အရသာ တခု။ ဟိုးေတာင္ေပၚကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေတာ့ က်ိဳက္သံလံ ေစတီေတာ္။ ေအာက္ဖက္ကို ၾကည့္မိေတာ့ ဆိပ္ခံတံတားေတြနဲ႔ ကမ္းနားလမ္း။ ဘယ္သူမွ က်ေနာ့္ကို လက္ျပေနမွာ မဟုတ္မွန္းသိေပမယ့္ အားရပါးရၾကီးကို လက္ေတြေ၀ွ႔ယမ္း ႏႈတ္ဆက္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ ျမစ္ထဲကို ေရာက္လာလို႔လာပဲ မသိ၊ ရွဳသြင္းလုိက္ရတဲ့ ေလကလဲ ပုိမိုလတ္ဆတ္ေနသလိုလို။

‘ခရီးသြား မိဘျပည္သူ အေပါင္းတုိ႔ခင္ဗ်ာ´
ဇာတ္ထဲက ျပဇာတ္မင္းသား ေလသံလိုလို ခပ္က်ယ္က်ယ္အသံတခုေၾကာင့္ အျပင္က ျမင္ကြင္းေတြကို မိန္းေမာေနရာကေန အသံၾကားရာကို ေခါင္းငဲ့ၾကည့္မိပါတယ္။ လူတေယာက္၊ အိတ္ခပ္ၾကီးၾကီး တလုံးကို အနားမွာ ခ်ထားၿပီး လက္ထဲမွာလဲ ပုလင္းခပ္ငယ္ငယ္ အရြယ္ေလးငါးပုလင္းကို ကိုင္ထားလို႔ တခုခုေျပာဖို႔ အစခ်ီေနပါတယ္။ နားေထာင္ၾကည့္မိေတာ့ -

‘က်ေနာ္အခု မိတ္ဆက္တင္ျပမွာကေတာ့ ကခ်ည္ျပည္နယ္က အစြမ္းထက္လွတဲ့ မေရွာ့ျမစ္ အေၾကာင္း ျဖစ္ပါတယ္၊ ဒီမေရွာ့ျမစ္ဟာ ဆိုလို႔ရိွရင္……
……………………………………………………..
………………………………………………………´
အဲဒီလို အစခ်ီၿပီး အဲဒီပုလင္းေသးေသးေလးေတြထဲက လိမ္းေဆးျဖဴျဖဴေတြကို တခမ္းတနားၾကီး ေၾကာ္ျငာပါေတာ့တယ္။ သူညႊန္းတဲ့အတုိင္းသာဆုိရင္ ေလျဖတ္ၿပီး အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့ လူမမာေတာင္ သူ႔ေဆးကို မွန္မွန္လိမ္းရင္ ေငါက္ကနဲ ထထိုင္ႏိုင္သတဲ့။ အေၾကာေပါင္းတေထာင္ကို သန္စြမ္းေစႏိုင္သတဲ့၊ တတ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့လူေပပဲ။ အဲဒီလို ေၾကာ္ျငာၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ေဆးပုလင္းေတြကို လိုက္ေရာင္းပါေတာ့တယ္။ အာ၀ဇၹန္းကရႊင္ရႊင္၊ မ်က္ႏွာထားက ခ်ိဳခ်ိဳ၊ မွင္ေမာင္းက ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေၾကာ္ျငာလုိက္လုိ႔ ထင္ပါရဲ့။ တခ်ိဳ႔လူေတြ ေတာ္ေတာ္အားေပးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ မသိလုိက္ မသိဘာသာ။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေငးလို႔။

သူေရာင္းလို႔ ၿပီးသြားမလားမွတ္တယ္။ ေနာက္တေယာက္က တစခန္းထလာျပန္ပါတယ္။ အမယ္၊ သူက်ေတာ့ စတိုင္လ္တမ်ိဳးပါ။ သူ႔ၾကည့္ရတာေတာ့ ျမန္မာလူမ်ိဳး စစ္စစ္ ဟုတ္ဟန္မတူ။ အသားက ညိဳတဲ့ဘက္ကို လြန္လုိ႔ အနက္ႏုေရာင္ေခၚရမလားမသိ၊ အိႏိၵယႏြယ္ဖြား ျမန္မာႏိုင္ငံသား တေယာက္ထင္ပါရဲ့။ ၀တ္ထားတဲ့ အက်ႌက အျဖဴေရာင္၊ ေအာက္က ေဘာင္းဘီက စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီ၊ ရွဳးဖိနပ္ကိုလဲ ေျပာင္ေနေအာင္ တိုက္ထားလို႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူကေတာ့ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ ေခါင္းမွာလဲ ေခါင္းလိမ္းဆီလူးလုိ႔ ဆံပင္ေတြကို ေသေသသပ္သပ္ ၿဖီးထားလိုက္ပါေသးတယ္။ လက္ထဲမွာ အတက္ခ်ီေက့စ္ တလုံးကို ဆြဲထားလိုက္ျပန္ေတာ့ က်ေနာ္သူ႔ကို ေစာေစာက ေတြ႔တုန္းကဆိုရင္ ဒီလုိ ေစ်းသည္လို႔ကို မထင္ခဲ့တာ အမွန္ပါ။ သူဘာေတြ ေၾကာ္ျငာအုံးမွာပါလိမ့္။

အႏွီပုဂိၢဳလ္ သူ႔ရဲ့ အတက္ခ်ီေက့စ္ထဲက ထုတ္လိုက္တာကေတာ့ ဓာတ္ပုံတခ်ိဳ႔နဲ႔ အျဖဴေရာင္ အမႈန္႔ေတြထည့္ထားတဲ့ ပုလင္းငယ္ တခ်ိဳ႔ပါ။ ဓာတ္ပုံေတြကေတာ့ သြားပိုးစားထားတဲ့ လူတခ်ိဳ႔ရဲ့ သြားပုံေတြ။ တခ်ိဳ႔ဆို လူက ေခ်ာေခ်ာေလး သြားေတြက အလွဖ်က္ေနတဲ့ပုံေတြ။ ပုံေတြကို ဟိတ္ဟန္ေကာင္းေကာင္း၊ မွင္ေသေသနဲ႔ ျဖန္႔ျပၿပီး လူေတြအားလုံးကို သူက အားရပါးရ ၿပဳံးျပပါတယ္။ ၿပဳံးတာက အဓိပၸာယ္ရိွေသာ အၿပဳံးလို႔ ေျပာရပါမယ္။ သူ႔ရဲ့ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ သြားေတြေပၚေအာင္ ၿပဳံးျပတဲ့ အၿပဳံးကိုး။

ၿပဳံးျပၿပီးတာနဲ႔ သူသည္လဲ သူ႔ရဲ့ ေစ်းကြက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ပါေတာ့တယ္။ စတိုင္လ္ေကာင္းေကာင္း၊ မွင္ေသေသနဲ႔ စကားကလဲ ၾကြယ္ပါေပ့။ သူ႔ေဆးကိုမ်ား မ၀ယ္မိရင္ တသက္လုံး သြားဒုကၡိတပဲ ျဖစ္ေတာ့မေယာင္ေယာင္၊ သူ႔ေဆးကို လိမ္းလိုက္ရင္ ခံတြင္းက ၾကာညိဳနံ႔သင္းလုိ႔ သြားေတြျမင္ လူခ်စ္ခင္ ျဖစ္မယ့္အေၾကာင္း စုံလုိ႔ပါပဲ။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ တခ်က္ခ်က္မွာ လူအုပ္ထဲကို လက္လွမ္းျပၿပီး ‘လာမယ္ အမေရ၊ ခနေလးပါေနာ္´ လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ (အမွန္က သူ႔ကို ဘယ္သူမွ မေခၚပါဘူး။ ဖိန္႔တာပါ)။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လဲ သူ႔အေျပာမွာ ေမ်ာသြားတဲ့ ခရီးသည္တခ်ိဳ႔ရဲ့ အိပ္ကပ္ထဲက ေငြယားတခ်ိဳ႔ သူ႔ေဆးပုလင္းျဖဴျဖဴနဲ႔ လဲလွယ္ျခင္း ခံလိုက္ရပါတယ္။

ေဆးေရာင္းသူေတြရဲ့ အာရုံဖမ္းစားမႈမွာ နစ္ေျမာေနရင္းကေန နံေဘးျမင္ကြင္းကို ျပန္ၾကည့္မိေတာ့ သေဘၤာက ေခါင္းေဆးကၽြန္းနားကို ျဖတ္သန္းလုိ႔ေနပါၿပီ။ စင္ေရာ္ငွက္ကေလးေတြက က်ီက်ီက်ာက်ာ အသံေပးလုိ႔ သေဘၤာၾကီးနဲ႔ အတူ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါပ်ံသန္းရင္း လူေတြပစ္ေပးတဲ့ အစာေတြကို ေရထဲ မက်ေအာင္ လွလွပပ ထုိးဟပ္စားေသာက္လုိ႔ ေနပါတယ္။ အနားကို ေရာက္လာတဲ့ စာကေလးေခြသည္ဆီက စာကေလးေခြ တထုုပ္၀ယ္ၿပီး စင္ေရာ္ကေလးေတြကို ပစ္ေကၽြးလုိက္ပါတယ္။ ေလထဲကို ပစ္လိုက္တဲ့ စာကေလးေခြ ေရထဲ မက်ခင္ ထုိးသုတ္လိုက္တဲ့ ဟန္က တိုက္ေလယာဥ္ေတြအလား ဟန္ခ်က္ညီပါေပ့၊ ကၽြမ္းက်င္ပါေပ့။

သေဘၤာၾကီးနဲ႔ စင္ေရာ္နဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ သူမ်ားေတြ ေျပာဖူးတဲ့ ဟာသတပုဒ္ရိွပါတယ္။ ညားခါစ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ သေဘၤာၾကီးနဲ႔ ခရီးတခု အတူသြားေတာ့ အခုလိုပဲ စင္ေရာ္ကေလးေတြကို ေတြ႔သတဲ့။ အဲဒီအခါမွာ ဇနီးလုပ္သူက သူ႔ရဲ့ ခ်စ္ခင္ပြန္းကို ေမးသတဲ့။
‘ေမာင္ေရ၊ ဟိုးမွာ ဘာငွက္ကေလးေတြလဲဟင္´
ခင္ပြန္းသည္ကလဲ ခ်စ္ရည္ရႊမ္းတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္ရင္း
‘အခ်စ္ငွက္ကေလးေတြေပါ့ အခ်စ္ရယ္´ လို႔ျပန္ေျဖသတဲ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ငါးႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အဲဒီဇနီးေမာင္ႏွံ ဒီလိုပဲ သေဘၤာၾကီးနဲ႔ ခရီးသြားရင္ စင္ေရာ္ကေလးေတြကို ေတြ႔ျပန္သတဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ အေျခအေနတိုးတက္မႈေတြက ရိွလာၿပီ။ ကေလးက ႏွစ္ေယာက္ရလာၿပီ။ ေယာက္်ားကိုၾကည့္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ သူ႔ေလာက္ကံဆိုးတဲ့လူ မရိွေတာ့သေယာင္ ဟန္ပန္နဲ႔။ မိန္းမကလဲ ပိုသီဖတ္သီ၊ ဖုိးရို႔ဖားယားေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစင္ေရာ္ ငွက္ကေလးေတြကို ေတြ႔ေတာ့ မိန္းမလုပ္သူက ညားခါစက ေမးခဲ့တာကို သတိရၿပီး သူ႔ခ်စ္လင္ေတာ္ေမာင္ကို စိတ္ကူးေလး တယဥ္ယဥ္နဲ႔ ေမးျပန္သတဲ့။
‘ဟိုးမွာ ဘာငွက္ကေလးေတြလဲ၊ ေမာင္‘
ဒီတၾကိမ္မွာေတာ့ ဟိုသေကာင့္သားက အခ်စ္ငွက္ကေလးေတြလို႔ မေျဖေတာ့ပါဘူး။
‘တယ္၊ ဒီကျမင္းမ စိတ္ညစ္ရတ့ဲၾကားထဲ ငွက္စုတ္ကို လာျပေနသးတယ္၊ ဟိုမွာ ကေလးေတြကို ေသခ်ာထိန္း´ လို႔ ျပန္မာန္မဲလိုက္ပါေလေရာတဲ့။ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမ ခ်စ္ၾကပုံျခင္းမတူတာကို ျပတဲ့ပုံျပင္လား မေျပာတတ္ပါ။

နာရီ၀က္သာသာေလာက္ ခုတ္ေမာင္းအၿပီးမွာေတာ့ မုတၱမဆိပ္ကမ္းကို လွမ္းျမင္ရပါၿပီ။ သေဘၤာၾကီးက ‘ေဘာ္´ လို႔ သံရွည္ဆြဲရင္း ငိုက္ျမည္းေနတဲ့ခရီးသည္ေတြ၊ စကားေကာင္းေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြ၊ မိႈင္ေတြေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြ၊ ေငးေမာေနတဲ့ ခရီးသည္ေတြကို သတိေပးလိုက္ေတာ့ လူေတြအားလုံး လႈပ္လႈပ္ရြရြျဖစ္လာပါတယ္။ အထုပ္ေတြအပိုးေတြ ျပင္တဲ့လူကျပင္ ေစာေစာက ေဆးသည္ေတြလဲ ဘယ္ေရာက္ကုန္ၿပီမသိ။ သေဘၤာၾကီးကေတာ့ ကမ္းနားကို တေရြ႔ေရြ႔ ခ်ဥ္းကပ္လုိ႔လာပါၿပီ။

သေဘၤာၾကီးက ကမ္းကို အကပ္မွာ ရင္သပ္ဖြယ္ရာနဲ႔ ၀မ္းနည္း စိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာ တခုကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ လူငယ္တခ်ိဳ႔ သေဘၤာၾကီး ကမ္းကို အကပ္ကိုေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္အားဘဲ ေဘာတံတားေပၚကေန သေဘၤာေပၚကို လွမ္းခုန္တက္ၾကတာပါ။ ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ့ ခရီးသည္ေတြရဲ့ အထုပ္အပိုးကို ကူလီအျဖစ္ ထမ္းခြင့္ရဖုိ႔ကို သူ႔ထက္ငါ ဦးေအာင္ပါ။ သေဘၤာကို ခုန္အကူးမွာ ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္နဲ႔ ျပဳတ္က်သြားရင္ျဖင့္ မေတြးရဲစရာ၊ က်လဲ က်ဖူးတယ္လုိ႔ တခ်ိဳ႔လူေတြ ေျပာဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ့၀မ္းပူဆာ မေနသာေတာ့လဲ သူတို႔ခမ်ာမွာ အသက္ေဘးကိုလဲ မငဲ့ႏိုင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ အထုပ္ခပ္ၾကီးၾကီး တထုပ္ထမ္းပိုးခြင့္ရေရးကိုသာ ေရွ႔တန္းတင္လုိ႔ ဘာကိုမွ မေၾကာက္ႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။

သေဘၤာၾကီးလဲ ကမ္းကပ္ပါၿပီ။ ေမာပန္းလာတဲ့ သေဘၤာၾကီးထဲက လူေတြစုၿပံဳတုိးေ၀ွ႔ၿပီး ပြင့္အန္ထြက္က်လာပါၿပီ။ သေဘၤာၾကီးကေတာ့ ေနာက္ထပ္ ခရီးစဥ္ေတြအတြက္ အားယူေနတယ္ ထင္ပါရဲ့။ စီးေမ်ာေနတဲ့ လူတန္းၾကီးနဲ႔အတူ လိုက္ပါရင္းနဲ႔ ကမ္းနားေပၚေရာက္တာ့ ခြဲခြာရခါနီး သေဘၤာၾကီးကို လွမ္းေငးၾကည့္မိပါတယ္။ ေနာက္မွ ဆုံတာေပါ့လုိ႔ လွမ္းႏႈတ္ဆက္ေနသေယာင္ေယာင္။ `ေဘးကို၊ ေဘးကို´လုိ႔ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္သံေၾကာင့္ အလန္႔တၾကားၾကည့္မိေတာ့ အထုပ္ခပ္ၾကီးၾကီးကို ထမ္းပိုးထားတဲ့ အထမ္းသမား လူငယ္တေယာက္။ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ဖယ္ေပးလိုက္ရင္း ေရွ႔ဆက္ရအုံးမယ့္ ခရီးအတြက္ ကားလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ ေနရာကို အေသာ့ႏွင္ရပါေတာ့တယ္။ ေနရစ္ခဲ့အုံးေတာ့ သမိန္ဗရမ္းေရ…။

ႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အခုေလာက္ဆိုရင္ သမိန္ဗရမ္း သေဘၤာၾကီး ဘယ္ဆီမွာပါလိမ့္။ လူေတြကို တင္ေဆာင္ရင္း တာ၀န္ေက်ေနဆဲပဲလား။ ဒါမွမဟုတ္.. ဘယ္ကိုမ်ား ေရာက္ေနမွာပါလိမ့္။
***
ကလိုေစးထူး