အရသာ တခုေလလား... အရိုးစြဲမႈလား..

ျမန္မာသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ့ အိမ္ကို တေလာက အလည္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္တခုတည္း အတူတူ လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အိမ္က ကြန္ျပဴတာထဲမွာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ ရွာၿပီး သိမ္းေပးပါဆုိလုိ႔ ေရာက္သြားတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္အနက္က အၾကီးေကာင္ ေလးႏွစ္သာသာအရြယ္ ေယာက္်ားေလးက အေတာ္ေလးကို ေဆာ့ပါတယ္။ သူ႔အေဖက ဟန္႔လဲမရ၊ သူ႔အေမတားလဲ မရ တအိမ္လုံး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေျပးလႊားၿပီး ေဆာ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကေလးကို ေခ်ာ့တခါ ေျခာက္တလွည့္နဲ႔ ထိန္းလဲ ဟိုသေကာင့္သားေလးက ဧည့္သည္ရိွေနရင္ သူ႔အေဖကို ေၾကာက္ပုံ မေပၚပါဘူး။ မီးၾကိဳးေတြ သြယ္ထားတဲ့ေနရာကိုလဲ ၀င္ၿပီး ၾကိဳးေတြဆြဲျဖဳတ္လုိျဖဳတ္၊ အရုပ္ေတြနဲ႔လဲ ဟိုေပါက္ဒီေပါက္နဲ႔ လုပ္ေနေတာ့ တၾကိမ္မွာေတာ့ သူ႔အေဖက ထရိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေရးခဲ့ဖူးပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ ငယ္ငယ္က ခဏခဏ အရိုက္ခံရပါတယ္။ အခုလဲ ကေလးတေယာက္ က်ေနာ့္အေရွ႔မွာ အရိုက္ခံရတာ ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဟိုလူကလဲ ရိုက္တာက ကေလးနဲ႔ မတန္ေလာက္ေအာင္ နားရင္းပါးရင္းေတြကို ရိုက္တာပါ။ မေနသာတာနဲ႔ `ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ´ လို႔ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ၀င္ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို သတိရသြားပုံေပၚၿပီး ရပ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ အခုလက္ရိွ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ရင္ ရာဇ၀တ္မႈ တခုအျဖစ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ သတ္မွတ္ အေရးယူတဲ့ႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းမကို ရိုက္တာထက္ ကေလးကို ရိုက္တာက ပုိလို႔ေတာင္ အျပစ္ၾကီးေလးပါတယ္။ အေရးယူၿပီးရင္လဲ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြနဲ႔ အေသအခ်ာကို ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏိုင္ငံမွာ ကေလးေတြကို မရိုက္ရဲၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျမန္မာတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေျမႊမေၾကာက္၊ ကင္းမေၾကာက္နဲ႔ ရုိးရာကို မပယ္ႏိုင္စြာ ကေလးကို ရိုက္ႏွက္ဆုံးမရတာကို အရသာေတြ႔ေနၾကတုန္းပါပဲ။ ကေလးကိုဆုံးမတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ပုံျပင္တပုဒ္ ၾကားဖူးပါတယ္။ တခါက သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ခရီးတခုကို အတူတူ သြားၾကပါသတဲ့။ ကေလးေလးက ငါးႏွစ္သားအရြယ္ေပါ့။ သူတုိ႔သြားလိုတဲ့ ျမိဳ႔ကို မေရာက္မီ ကီလိုမီတာ ၂၀ ေလာက္ အလိုမွာ ကားက ဘီးေပါက္ပါသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အေဖလုပ္သူက ပါလာတဲ့ အပိုဘီးနဲ႔ လဲဖုိ႔အတြက္ ေပါက္သြားတဲ့ ဘီးကို ျဖဳတ္ေနတုန္းက သားျဖစ္သူက အပိုဘီးက ေလေတြကို ေလွ်ာ့ပစ္ပါေလေရာ။ အေဖက `သား၊ ေလေတြကို မေလွ်ာ့ရဘူးေလ´ လုိ႔ ေျပာေပမယ့္ သားက `ေလွ်ာ့မွာပဲ´ ဆုိၿပီး ေလွ်ာ့ၿမဲေလွ်ာ့ေနပါသတဲ့။ ဘယ္လိုမွ ေျပာမရတဲ့ အဆုံးမွာ အေဖက `ကဲ၊ ဒါဆုိလဲ ငါ့သားစိတ္တိုင္းက် ေလွ်ာ့ကြာ´ဆိုၿပီး ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ သားလုပ္သမွ်ကို ထုိင္ၾကည့္ေနပါသတဲ့။ သားက ေလေတြကို အကုန္ကုန္ေအာင္ ေလွ်ာ့ၿပီးတဲ့အထိေပါ့။ ေလေတြ ကုန္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ `ကဲ၊ သား၊ ေက်နပ္ၿပီမွတ္လား၊ အခုသားေလေတြ ေလွ်ာ့ပစ္လုိက္တဲ့ အတြက္ ေဖေဖတို႔မွာ အပိုဘီးမရိွေတာ့ဘူး၊ ကားလဲ ေမာင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ သားနဲ႔ေဖေဖ လမ္းပဲေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့´ ဆိုၿပီး က်န္တဲ့ခရီးကို လမ္းပဲေလွ်ာက္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ အဲဒီကေလးဟာ မိဘစကားကို တသက္လုံး နားေထာင္သြားပါတယ္တဲ့။ ကေလးကို မရိုက္ပဲ လက္ေတြ႔က်က် ဆုံးမသြားတာကို ေျပာခ်င္တဲ့ ပုံျပင္ေလးပါ။ ေနာက္တခုက သူတို႔လူမ်ိဳးေတြက ဥပေဒေၾကာင့္ပဲလား၊ ဒီလိုေနထိုင္မႈ စနစ္မွာယဥ္ပါးသြားလုိ႔ပဲလား မသိပါဘူး။ ကေလးကို မရိုက္ၾကပါဘူး။ ဒဏ္ေပးတဲ့နည္းကို သုံးၿပီး မိမိလုိရာ ပုံသြင္းတာမ်ိဳးပဲ ရိွပါတယ္။ ဥပမာ ကေလးက တီဗီြၾကိဳက္တတ္ရင္ တကယ္လို႔ သူအျပစ္တခုခုလုပ္ရင္ တီဗီြ ၾကည့္ခြင့္ကို ကန္႔သတ္လိုက္တာမ်ိဳး၊ ကစားကြင္းကို လိုက္မပို႔တဲ့ ဒဏ္ခတ္တာမ်ိဳးေလးေတြကို သုံးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရႊေတြကေတာ့ ကေလးတင္ပါးကို ခပ္စပ္စပ္ကေလး ရုိက္ၿပီး ဆုံးမရတာကို ပိုၿပီး အရသာေတြ႔တတ္ၾကပါတယ္။ တေန႔က တီဗီြ အစီအစဥ္မွာ American Funniest Videos အစီအစဥ္လာပါတယ္။ သဘာ၀က်က် ဟာသေတြကို ျပတဲ့ အစီအစဥ္ပါ။ သဘာ၀လဲက်၊ ဟာသလဲ အျဖစ္ဆုံးကို ဆုေပးပါတယ္။ အပတ္စဥ္ဆုကေတာ့ ေဒၚလာ တေသာင္းေပးပါတယ္။ ေဒၚလာတေသာင္းဆု ရၿပီးသူေတြကိုမွ ေနာက္ထပ္တခါ ထုတ္ႏႈတ္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေဒၚလာတသိန္းဆု ေပးပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က ေဒၚလာတသိန္းတန္ ရယ္ရႊင္စရာ ဗီဒီယုိကို ေရြးပါတယ္။ အဲဒီေန႔က ေဒၚလာတသိန္းရသြားတဲ့ ဗီဒီယုိကို ေပးပို႔တဲ့ မိသားစုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဂ်ီက်တတ္တဲ့ သားငယ္ရဲ့ မိဘေတြပါ။ အဲဒီ သားငယ္ေလး ဂ်ီက်ပုံက သူ႔ကို မိဘေတြက ျမင္ေလာက္တဲ့ ေနရာကို ေနာက္က လိုက္ေခ်ာင္း၊ ၿပီးရင္ ၾကမ္းျပင္မွာ လူးလိမ့္ငိုျပပါတယ္။ မိဘေတြက မေခ်ာ့ပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တျခားအခန္းကို အသာေလး ထြက္သြားရင္ သူက အငိုတိတ္ၿပီး အေနာက္ကေန လိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးရင္ မိဘေတြ ရိွမရိွ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ၾကမ္းေပၚလူးလိမ့္ ငိုျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကို မိဘေတြက စိတ္မဆိုးပဲ ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ ဗီဒီယုိ ရုိက္ထားၿပီး အဲဒီ အစီအစဥ္ကို ပို႔လုိက္ေတာ့ ေဒၚလာတသိန္းတန္ ဆုကို ရသြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ့ အေတြးအာရုံဟာ အင္မတန္ ႏုနယ္လွပါတယ္။ ရိုက္ႏွက္ခံရတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ သိမ္ေမြ႔တဲ့ စိတ္ထားကို ပိုင္ဆုိင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းသြားပါတယ္။ ေပါက္ကြဲလိုမႈ၊ သည္းခံစိတ္ အားနည္းမႈတို႔ကသာ အရြယ္ေရာက္လာေလေလ ပိုမိုမ်ားလာေလေလ ျဖစ္လာပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ ရြယ္တူေတြအၾကားမွာ ဂုဏ္ခ်င္ယူစရာ စကားတခြန္းက `ငါငယ္ငယ္က တခါမွ အရိုက္မခံရဖူးဘူး´ ဆိုတဲ့ စကားပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးခဲ့ပါတယ္။ ဥပေဒက ကေလးမရိုက္ရ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္လဲ သူတပါးႏိုင္ငံမွာ ေနရတာ အသားမက်ေသးလုိ႔ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရိုက္ၿပီးဆုံးမတာကိုမွ အရသာေတြ႔ေနလား မသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဒီစာကို ေရးမိပါရဲ့။ ကလိုေစးထူး