Thursday, January 18, 2007

အရသာ တခုေလလား... အရိုးစြဲမႈလား..

ျမန္မာသူငယ္ခ်င္း တေယာက္ရဲ့ အိမ္ကို တေလာက အလည္ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ အလုပ္တခုတည္း အတူတူ လုပ္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အိမ္က ကြန္ျပဴတာထဲမွာ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္လို႔ရတဲ့ ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြ ရွာၿပီး သိမ္းေပးပါဆုိလုိ႔ ေရာက္သြားတာပါ။

သူငယ္ခ်င္းမွာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရိွပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေယာက္အနက္က အၾကီးေကာင္ ေလးႏွစ္သာသာအရြယ္ ေယာက္်ားေလးက အေတာ္ေလးကို ေဆာ့ပါတယ္။ သူ႔အေဖက ဟန္႔လဲမရ၊ သူ႔အေမတားလဲ မရ တအိမ္လုံး ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ေျပးလႊားၿပီး ေဆာ့ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ကေလးကို ေခ်ာ့တခါ ေျခာက္တလွည့္နဲ႔ ထိန္းလဲ ဟိုသေကာင့္သားေလးက ဧည့္သည္ရိွေနရင္ သူ႔အေဖကို ေၾကာက္ပုံ မေပၚပါဘူး။ မီးၾကိဳးေတြ သြယ္ထားတဲ့ေနရာကိုလဲ ၀င္ၿပီး ၾကိဳးေတြဆြဲျဖဳတ္လုိျဖဳတ္၊ အရုပ္ေတြနဲ႔လဲ ဟိုေပါက္ဒီေပါက္နဲ႔ လုပ္ေနေတာ့ တၾကိမ္မွာေတာ့ သူ႔အေဖက ထရိုက္ပါေတာ့တယ္။

ေရးခဲ့ဖူးပါၿပီ။ က်ေနာ္ဟာ ငယ္ငယ္က ခဏခဏ အရိုက္ခံရပါတယ္။ အခုလဲ ကေလးတေယာက္ က်ေနာ့္အေရွ႔မွာ အရိုက္ခံရတာ ေတြ႔ရျပန္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဟိုလူကလဲ ရိုက္တာက ကေလးနဲ႔ မတန္ေလာက္ေအာင္ နားရင္းပါးရင္းေတြကို ရိုက္တာပါ။ မေနသာတာနဲ႔ `ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ´ လို႔ မ်က္ႏွာမသာမယာနဲ႔ ၀င္ေျပာေတာ့မွ က်ေနာ့္ကို သတိရသြားပုံေပၚၿပီး ရပ္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ အခုလက္ရိွ က်ေနာ္ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံဟာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးမ်ားကို ရိုက္ႏွက္ရင္ ရာဇ၀တ္မႈ တခုအျဖစ္ ထိထိေရာက္ေရာက္ သတ္မွတ္ အေရးယူတဲ့ႏိုင္ငံ ျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းမကို ရိုက္တာထက္ ကေလးကို ရိုက္တာက ပုိလို႔ေတာင္ အျပစ္ၾကီးေလးပါတယ္။ အေရးယူၿပီးရင္လဲ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြနဲ႔ အေသအခ်ာကို ေစာင့္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီႏိုင္ငံမွာ ကေလးေတြကို မရိုက္ရဲၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ေရႊျမန္မာတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေျမႊမေၾကာက္၊ ကင္းမေၾကာက္နဲ႔ ရုိးရာကို မပယ္ႏိုင္စြာ ကေလးကို ရိုက္ႏွက္ဆုံးမရတာကို အရသာေတြ႔ေနၾကတုန္းပါပဲ။

ကေလးကိုဆုံးမတာနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ပုံျပင္တပုဒ္ ၾကားဖူးပါတယ္။ တခါက သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ခရီးတခုကို အတူတူ သြားၾကပါသတဲ့။ ကေလးေလးက ငါးႏွစ္သားအရြယ္ေပါ့။ သူတုိ႔သြားလိုတဲ့ ျမိဳ႔ကို မေရာက္မီ ကီလိုမီတာ ၂၀ ေလာက္ အလိုမွာ ကားက ဘီးေပါက္ပါသတဲ့။ အဲဒါနဲ႔ အေဖလုပ္သူက ပါလာတဲ့ အပိုဘီးနဲ႔ လဲဖုိ႔အတြက္ ေပါက္သြားတဲ့ ဘီးကို ျဖဳတ္ေနတုန္းက သားျဖစ္သူက အပိုဘီးက ေလေတြကို ေလွ်ာ့ပစ္ပါေလေရာ။ အေဖက `သား၊ ေလေတြကို မေလွ်ာ့ရဘူးေလ´ လုိ႔ ေျပာေပမယ့္ သားက `ေလွ်ာ့မွာပဲ´ ဆုိၿပီး ေလွ်ာ့ၿမဲေလွ်ာ့ေနပါသတဲ့။

ဘယ္လိုမွ ေျပာမရတဲ့ အဆုံးမွာ အေဖက `ကဲ၊ ဒါဆုိလဲ ငါ့သားစိတ္တိုင္းက် ေလွ်ာ့ကြာ´ဆိုၿပီး ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ သားလုပ္သမွ်ကို ထုိင္ၾကည့္ေနပါသတဲ့။ သားက ေလေတြကို အကုန္ကုန္ေအာင္ ေလွ်ာ့ၿပီးတဲ့အထိေပါ့။ ေလေတြ ကုန္သြားတဲ့ အခါမွာေတာ့ `ကဲ၊ သား၊ ေက်နပ္ၿပီမွတ္လား၊ အခုသားေလေတြ ေလွ်ာ့ပစ္လုိက္တဲ့ အတြက္ ေဖေဖတို႔မွာ အပိုဘီးမရိွေတာ့ဘူး၊ ကားလဲ ေမာင္းလို႔ မရေတာ့ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ သားနဲ႔ေဖေဖ လမ္းပဲေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့´ ဆိုၿပီး က်န္တဲ့ခရီးကို လမ္းပဲေလွ်ာက္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီေနာက္ပုိင္းမွာ အဲဒီကေလးဟာ မိဘစကားကို တသက္လုံး နားေထာင္သြားပါတယ္တဲ့။ ကေလးကို မရိုက္ပဲ လက္ေတြ႔က်က် ဆုံးမသြားတာကို ေျပာခ်င္တဲ့ ပုံျပင္ေလးပါ။

ေနာက္တခုက သူတို႔လူမ်ိဳးေတြက ဥပေဒေၾကာင့္ပဲလား၊ ဒီလိုေနထိုင္မႈ စနစ္မွာယဥ္ပါးသြားလုိ႔ပဲလား မသိပါဘူး။ ကေလးကို မရိုက္ၾကပါဘူး။ ဒဏ္ေပးတဲ့နည္းကို သုံးၿပီး မိမိလုိရာ ပုံသြင္းတာမ်ိဳးပဲ ရိွပါတယ္။ ဥပမာ ကေလးက တီဗီြၾကိဳက္တတ္ရင္ တကယ္လို႔ သူအျပစ္တခုခုလုပ္ရင္ တီဗီြ ၾကည့္ခြင့္ကို ကန္႔သတ္လိုက္တာမ်ိဳး၊ ကစားကြင္းကို လိုက္မပို႔တဲ့ ဒဏ္ခတ္တာမ်ိဳးေလးေတြကို သုံးပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရႊေတြကေတာ့ ကေလးတင္ပါးကို ခပ္စပ္စပ္ကေလး ရုိက္ၿပီး ဆုံးမရတာကို ပိုၿပီး အရသာေတြ႔တတ္ၾကပါတယ္။

တေန႔က တီဗီြ အစီအစဥ္မွာ American Funniest Videos အစီအစဥ္လာပါတယ္။ သဘာ၀က်က် ဟာသေတြကို ျပတဲ့ အစီအစဥ္ပါ။ သဘာ၀လဲက်၊ ဟာသလဲ အျဖစ္ဆုံးကို ဆုေပးပါတယ္။ အပတ္စဥ္ဆုကေတာ့ ေဒၚလာ တေသာင္းေပးပါတယ္။ ေဒၚလာတေသာင္းဆု ရၿပီးသူေတြကိုမွ ေနာက္ထပ္တခါ ထုတ္ႏႈတ္ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေဒၚလာတသိန္းဆု ေပးပါေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က ေဒၚလာတသိန္းတန္ ရယ္ရႊင္စရာ ဗီဒီယုိကို ေရြးပါတယ္။

အဲဒီေန႔က ေဒၚလာတသိန္းရသြားတဲ့ ဗီဒီယုိကို ေပးပို႔တဲ့ မိသားစုကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလး ဂ်ီက်တတ္တဲ့ သားငယ္ရဲ့ မိဘေတြပါ။ အဲဒီ သားငယ္ေလး ဂ်ီက်ပုံက သူ႔ကို မိဘေတြက ျမင္ေလာက္တဲ့ ေနရာကို ေနာက္က လိုက္ေခ်ာင္း၊ ၿပီးရင္ ၾကမ္းျပင္မွာ လူးလိမ့္ငိုျပပါတယ္။ မိဘေတြက မေခ်ာ့ပဲ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး တျခားအခန္းကို အသာေလး ထြက္သြားရင္ သူက အငိုတိတ္ၿပီး အေနာက္ကေန လိုက္လာပါတယ္။ ၿပီးရင္ မိဘေတြ ရိွမရိွ ေခ်ာင္းၾကည့္ၿပီး ၾကမ္းေပၚလူးလိမ့္ ငိုျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကို မိဘေတြက စိတ္မဆိုးပဲ ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ ဗီဒီယုိ ရုိက္ထားၿပီး အဲဒီ အစီအစဥ္ကို ပို႔လုိက္ေတာ့ ေဒၚလာတသိန္းတန္ ဆုကို ရသြားပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကေလးေတြရဲ့ အေတြးအာရုံဟာ အင္မတန္ ႏုနယ္လွပါတယ္။ ရိုက္ႏွက္ခံရတဲ့ ကေလးတေယာက္ဟာ သိမ္ေမြ႔တဲ့ စိတ္ထားကို ပိုင္ဆုိင္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ခဲယဥ္းသြားပါတယ္။ ေပါက္ကြဲလိုမႈ၊ သည္းခံစိတ္ အားနည္းမႈတို႔ကသာ အရြယ္ေရာက္လာေလေလ ပိုမိုမ်ားလာေလေလ ျဖစ္လာပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့ လူငယ္တေယာက္ရဲ့ ရြယ္တူေတြအၾကားမွာ ဂုဏ္ခ်င္ယူစရာ စကားတခြန္းက `ငါငယ္ငယ္က တခါမွ အရိုက္မခံရဖူးဘူး´ ဆိုတဲ့ စကားပါ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီ အခြင့္အေရး ဆုံးရႈံးခဲ့ပါတယ္။

ဥပေဒက ကေလးမရိုက္ရ သတ္မွတ္ထားေပမယ့္လဲ သူတပါးႏိုင္ငံမွာ ေနရတာ အသားမက်ေသးလုိ႔ပဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရိုက္ၿပီးဆုံးမတာကိုမွ အရသာေတြ႔ေနလား မသိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ၿပီး စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ဒီစာကို ေရးမိပါရဲ့။

ကလိုေစးထူး

6 comments:

ေမဓာ၀ီ said...

အရင္ေခတ္က မိဘေတြဟာ သားသမီးေတြကို ဆရာေတြထံမွာ အပ္ႏွံရင္ ၾကိဳက္သလို ရိုက္ျပီးဆံုးမပါ မက်ဳိးမကန္းရင္ ေတာ္ပါၿပီလို႔ ေျပာေလ့ရွိၾကတယ္။ ရိုက္ႏွက္ဆံုးမတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးေတြကို ဘယ္ဆရာမွ မမီေလာက္ဘူး လို႔ ထင္တာပဲ။ ရတနာ့သုတ္ ေက်ာလံုးပုပ္ ဆိုလား .. ဘာသုတ္လဲေတာ့ ေသခ်ာမမွတ္မိေတာ့ပါဘူး .. အဲဒီသုတ္ကို သင္ရင္ ေက်ာင္းသားေတြခမ်ာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မရၾကလို႔ ေက်ာျပင္ကို ေဗ်ာတင္ခံရတာ ပုပ္မတတ္ပဲ လို႔ဆိုရာက ဒီစကား ေပၚလာတာလို႔ ထင္မိပါတယ္။
မွတ္သားေလာက္ေအာင္ အနည္းအက်ဥ္း ရိုက္ႏွက္ဆံုးမတာကို ဘာမွ မေျပာလိုေပမဲ့ ေက်ာ တို႔ ေခါင္းတို႔ နားရင္းတို႔ ပါးတို႔ဆိုတဲ့ မရိုက္သင့္တဲ့ ေနရာေတြကိုေတာ့ ေရွာင္သင့္တယ္၊ က်မရဲ႕ အေမကေတာ့ ငယ္ငယ္က က်မတို႔ဆိုးလို႔ ရိုက္တဲ့အခါ ေျခသလံုးနဲ႔ လက္ဖ၀ါး တို႔ကိုပဲ ရိုက္ပါတယ္။ ဒါကလည္း ပါးစပ္နဲ႔ ေျပာလို႔မရေလာက္ေအာင္ ဆိုးလြန္းေတာ့မွ ရိုက္တာပါ၊ ဒါေတာင္ ခဏခဏ ရိုက္ခံခဲ့ရတယ္၊ လိမ္မာပံုမ်ား …။
တခ်ဳိ႕ကေလးေတြက်ေတာ့လည္း ညဥ္ကိုကဆိုးလြန္းတာမ်ဳိးရွိတယ္။ အက်ဳိးနဲ႔အေၾကာင္းနဲ႔ တခါေျပာလည္း မရ ႏွစ္ခါေျပာလည္းမရနဲ႔ ေနာက္ဆံုး စိတ္ရွည္ပါတယ္ဆိုတဲ့ လူမ်ဳိးေတာင္ ေဒါသျဖစ္ရပါေရာလား။ အဲလိုကေလးမ်ဳိးဆိုရင္ေတာ့ က်မသာဆိုလည္း အသည္းယားလို႔ ေဆာ္ပေလာ္တီးမိမွာပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ … လူၾကီးနဲ႔ ကေလးဆိုေတာ့ လူႀကီးျပဳသမွ် ကေလးက ခံရမွာဆိုေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုး လူႀကီးက ေဒါသေလွ်ာ့ဖို႔ေတာ့ လိုတာေပါ့၊ ရိုက္ရင္လည္း တရားလြန္တရားမင္း မဟုတ္ဘဲ သူ႔စိတ္ထဲ ေနာက္တခါ အျပစ္လုပ္ရင္ ဒီလိုအသားနာမယ္လို႔ မွတ္ရံုေလာက္သာ ရိုက္ေပါ့။
ကိုသံလြင္ ေခါင္းစဥ္လို အရသာတခု အေနနဲ႔ ရိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတႏိုင္ငံနဲ႔ တႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈခ်င္းမတူတဲ့အတြက္ ဆံုးမတဲ့ပံုစံခ်င္း မတူတာပါ။ အရိုးစြဲတယ္လို႔ေတာ့ ဆိုခ်င္ ဆိုႏိုင္ပါရဲ႕။ ငယ္ငယ္က တခါမွ ရိုက္မခံရဘူး ဆိုတာလည္း ဂုဏ္ယူခ်င္စရာေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔မိဘေတြက ဥေပကၡာျပဳထားတာမ်ားလား စဥ္းစားစရာပါ။
ကဲ ကြန္မန္႔လည္း ရွည္ေနျပီမို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ရပ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ မဟုတ္ရင္ ပို႔စ္တခု အသစ္သပ္သပ္ တင္ရမလားပဲရယ္။

Anonymous said...

အခုလည္း ျမန္မာျပည္မွာ.. child protection ဆိုၿပီး NGO ေတြ UNICEF တို႔ေတာ့.. ပညာေပးအစီအစဥ္ ဆိုပီး လုပ္ေနၾကတယ္ေလ.. ေအာင္ျမင္မႈ ဘယ္ေလာက္အတိုင္းအတာအထိရွိမရွိေတာ့ မသိဘူး.. ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ.. သူမ်ားကိုယ့္ေရွ႕မွာဒီလိုလုပ္ရင္ ခံစားရရင္.. ကိုယ့္ကလွည့္က်ေတာ့ မျဖစ္ေစနဲ႔ေပ့ါေနာ္.. ဟီး.. ကိုယ့္ကလွည့္ ေရာက္ခဲ့ရင္ေပ့ါ.. ဟိ

Anonymous said...

ဒီပို႔စ္မွာ comment ေရးပီးသားပါ.. ဒါေပမဲ့.. အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တာတစ္ခုရွိလို႔ ထပ္ေရးလိုက္ပါတယ္..မေန႔က ညီမေလးတစ္ေယာက္ သူ႔ကေလးကို ဆံုးမေနတာကို ကိုယ္တိုင္ႀကံဳလိုက္ရတယ္ သူ႔ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ေဒသထြက္ေနတယ္.. ကေလးကလည္း လူေရွ႕မွာ သူ႔ကကို အရွက္ခြဲသလိုျဖ္စသြားပံုပဲ.. အရမ္းစိတ္ဆိုးပီး တင္ပါးကိုရိုက္တာ .. ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ အသားေတာင္တုန္ေနတယ္.. သူ႔သားကို သူရိုက္တယ္.. စိတ္ဆိုးတယ္..ဒါေပမဲ့.. သူ႔မွာလည္း အရမ္း၀မ္းနည္းတယ္.. သားကိုရိုက္ရလို႔.. သူ႔ရဲ႕မိခင္ျမစ္တာကို ခံစားလို႔ရတယ္ .. ဒါေၾကာင့္.. မိဘေတြက သားသမီးကိုရိုက္တာ.. အရာသာ၊ ရိုးရာလဲ ျဖစ္ႏိုင္ေပမဲ့.. ခ်စ္ျခင္းျမစ္တာတစ္ခုကိုလည္း ျမင္လိုက္ရပါတယ္.. မိဘေတြရဲ႕ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေပါ့ေလ.. စာလံုးေပါင္းမွားရင္ သီးခံပါေနာ္.. အကြက္ေတြပဲေပၚေနလို႔ပါ

Thiha Kyaw Zaw said...

I had never beaten by my parents, but the teachers. :P

Anonymous said...

သူတို႔ႏိုင္ငံေတြမွာ ကေလး႐ိုက္တာ ရာဇဝတ္မႈတစ္ခုလို႔သတ္မွတ္ရတဲ့အေၾကာင္းအရင္းေတြ႐ွိဦးမွာပါ။
ကိုယ့္ကေလးကို အထိန္းအကြတ္နဲ႔ေတာ့ ႐ိုက္ျပီးအျပစ္ေပးဆံုးမတာ ကေတာ့ အနည္းအက်ဥ္းလိုအပ္မယ္ထင္တယ္။ ကိုယ္က အျပစ္မေပးရင္ ကိုယ့္ကေလးဆိုးသြမ္းသြားလို႔သူမ်ားကအျပစ္ေပးတဲ့အခါက်ေတာ့မွ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမယ္။ ကေလးရဲ႔ Typeေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး႐ွိတယ္လို႔မွတ္သားဘူးတယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႔ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာဆိုဆံုးမလို႔မရတဲ့ကေလးမ်ိဳး႐ွိတယ္။ ေဒါသစိတ္မႊန္ျပီးအႏၱရာယ္႐ွိေလာက္ေအာင္ အျပစ္ေပးတာ ကိုယ့္ရဲ႔ေဒါသကိုကေလးေပၚ ပံုခ်လိုက္တာမ်ိဳးေတာ့မျဖစ္သင့္ဆံုးပါဘဲ။
ကၽြန္ေတာ့အျမင္တစ္ပိုင္းတစ္စကို တင္ျပတာပါဗ်ာ။ အားလံုးရဲ႔မွတ္ခ်က္ေတြက လက္ခံက်င့္သံုးႏိုင္စရာေတြလို႔ထင္မိပါတယ္။

Anonymous said...

မမြန္အေမက မရိုက္ပါဘူး.
ပါးစပ္နဲ႔ပဲဆံုးမတာပါ..
အေဖရိုက္တာခံခဲ႔ဖူးတယ္
၆တန္းတုန္းက Mathsသင္ေပးရင္းနဲ႔
သံုးထပ္ကိန္းရင္းရွာတာ
မရရေကာင္းလားဆုိၿပီး
တီးထည္႔လိုက္တာပါ..
အဲဒီအတန္းမွာအဲဒါကိုမသင္ပါဘူး
သူကမသိပဲနဲ႔ ည႔ံရေကာင္းလားဆုိၿပီး
နားရင္းအုပ္လိုက္တာ... အေတာ္ၿပင္းပါတယ္
ပါးအထိပါေယာင္လာပါတယ္..
အေမဆိုစိတ္ဆိုးလြန္းလို႔
မမြန္ကုိလက္ဆြဲၿပီး
အိမ္ေပါ္ကေနဆင္းပါတယ္..
ဒါေပမယ္႔ေနာက္ပိုင္းမွာ
Mathsပိုေတာ္လာပါတယ္..
ရလာဒ္ကေတာ႔ အေဖနဲ႔ခုခ်ိန္ထိ
မရင္းနွးီေတာ႔ပါဘူး..