အထပ္ထပ္ဖတ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္၊ တျပန္တလဲလဲဖတ္၊ ဖတ္ေလေလ စိတ္တုိင္းမက်ေလေလ၊ သေဘာမေတြ႔ေလေလ ျဖစ္လာလို႔ ဒီပုိ႔စ္ကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။
စေနရဲ့ `အလိုအပ္ဆုံး´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ဟာ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ့ အစပါ။ အဲဒီပို႔စ္ကို အေျခခံၿပီး မေမဓာ၀ီက `ေမတၱာရွင္တုိ႔၏ စိတ္ထားႏွင့္ က်မ၏ အလိုအပ္ဆုံး´ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္တခုကို ထပ္မံ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ မေမဓာ၀ီရဲ့ ပို႔စ္ေအာက္မွာ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲ့ အျမင္ကို မွတ္ခ်က္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ စိတ္တိုင္းမက်စရာ၊ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာေတာ့ တခုခုေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္ပါတယ္။
ပထမဆုံးအေနနဲ႔ စေနေရးခဲ့တဲ့ `အလိုအပ္ဆုံး´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ကို အေသအခ်ာ ျပန္ဖတ္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ အဲဒီစာရဲ့ ူေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့က ရွင္းပါတယ္။ `ဘ၀မွာ အလိုအပ္ဆုံးဟာ တသက္လုံး ကူညီေဖးမႏိုင္မဲ့ ခင္ပြန္း(လက္တြဲေဖာ္)´ ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔အတြက္ `မိဘ´ ဆိုတာကို ဖ်က္ပစ္ၿပီးမွ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ကို သေဘာမေတြ႔တဲ့ မေမဓာ၀ီက သူ႔အျမင္ကို ျပန္လည္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
`အဲဒီ နာမည္ေတြထဲက မရိွလဲျဖစ္တယ္၊ မလိုအပ္ဘူးလို႔ထင္တဲ့ နာမည္ကို ဖ်က္လိုက္ပါ´ ဆိုတဲ့ စကားအရ ဒီေက်ာင္းသူ ဖ်က္ပစ္လိုက္တဲ့ မိဘ ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ သူမဘ၀အတြက္ မရိွလဲျဖစ္တယ္၊ မလိုအပ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာ (လုံး၀) သက္ေရာက္သြားပါတယ္။ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္း (က်ေနာ့္ထက္ အသက္ငယ္သလား၊ ၾကီးသလား မသိရေသးတာရယ္၊ တႀကိမ္တခါမွ် သိကၽြမ္းရင္းႏွီးမႈ မရိွခဲ့ဖူးတာရယ္ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းေသာသူမ်ားရဲ့ အမူအက်င့္ကို အတုယူၿပီး နာမည္ေရွ႔မွာ ကိုတပ္ေခၚလိုက္ပါတယ္) ရဲ့ ကြန္မန္႔အရ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္း ေျပာတဲ့ need ဆုိတဲ့ အေတြးဘက္ကပဲ စဥ္းစား စဥ္းစား၊ essential လို႔ပဲ ဆိုဆို၊ သူမအတြက္ မိဘဆိုတာ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဖ်က္ပစ္ခဲ့တယ္လို႔ ယူဆလုိ႔ရပါတယ္။
ဒီေက်ာင္းသူဟာ ဒီအေျဖကို တုန္လႈပ္ငိုေၾကြးၿပီးမွ အရိုးသားဆုံး ေျဖခဲ့တာကို မေမ့သင့္ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီလိုေရးတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းဟာ စာကို ေသခ်ာစြာ မဖတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသူဟာ သူ႔မိဘနာမည္ကို ဖ်က္တုန္းက မငိုေသးပါဘူး။ သားသမီးဆိုတဲ့ နာမည္ကို ဖ်က္ခ်ၿပီးမွ ငိုေၾကြးတာပါ။ ဒါဟာ သူ႔မွာမရိွေသးတဲ့ သားသမီးအေပၚမွာေတာင္ ထားေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ ေမတၱာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေက်ာင္းသူဟာ သူ႔အေပၚထားတဲ့ သူ႔မိဘရဲ့ ေမတၱာကိုေတာ့ လစ္လ်ဴရွဳၿပီး မိဘဆိုတဲ့ နာမည္ကို ဖ်က္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
မိဘကို တသက္လုံး need ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါသလားတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ လုံး၀ ထင္ပါတယ္။ ျဖစ္ခြင့္ရိွေနသမွ် ကာလပတ္လုံး မိဘဆိုတာ သားသမီးအတြက္ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ေ၀းကြာေနရင္လဲ မိဘရဲ့ ဆုံးမစကားတခြန္းဟာ သားသမီးအတြက္ အသက္တမွ်သဖြယ္ လိုအပ္ပါတယ္။ မိဘဆိုတာ ကိုယ့္ကို အၿမဲအေဖာ္လုပ္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနသူ ျဖစ္သင့္ပါသလားတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီေက်ာင္းသူဟာ အဲဒီလုိေတာ့ မျဖစ္သင့္ေခ်ဘူး၊ ငါ့မိဘကို ငါညွာတာမွလုိ႔ ေတြးၿပီး သူ႔မိဘ နာမည္ကို စာရင္းက ပယ္ဖ်က္ပစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘ၀အတြက္ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဖ်က္ပစ္ခဲ့တာပါ။ စာကို ေသခ်ာစြာ ေနာက္တႀကိမ္ ဖတ္ရွဳေစခ်င္ပါတယ္။
တဘ၀လုံးအတြက္ အေဖာ္ဟာ သိပ္အေရးၾကီးတယ္တဲ့။ မိဘဆိုတာ ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္၊ စာရင္းထဲက ပယ္လုိက္ဆိုတာ အဓိကမဟုတ္ပါတဲ့။ မိဘ၊ သားသမီးဆိုတာ တဘ၀လုံးအတြက္ အေဖာ္မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ တသက္လုံး အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ မိဘနဲ႔အတူေနၿပီး မိဘထက္ အရင္ေသသြားခဲ့ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေလတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီစကားအရဆုိရင္ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းဟာ `ေသျခင္းတရား´ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ပုံမရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ `တဘ၀လုံးအတြက္´ အဲဒီေက်ာင္းသူ မေသမခ်င္း ဒီအိမ္ေထာင္ဖက္က အေကာင္းဆုံး အေဖာ္ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ အာမမခံႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ မေသခင္ကာလကေလးမွာကို ဒီတစိမ္းတရံက မိဘထက္ သာလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေဖာ္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ဆိုလိုခ်င္ပါသလား။
က်ေနာ္တို႔တေတြ အဲဒီေက်ာင္းသူရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို လက္မခံႏိုင္တာဟာ မေမဓာ၀ီေျပာသလုိပဲ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ၿပီး `ဟုတ္သားပဲ၊ လက္တြဲေဖာ္ကသာ အေရးအၾကီးဆုံး´ ဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးႀကီးေၾကာင့္ လိုရင္သုံး၊ မလိုရင္ဖ်က္ဆုိတဲ့ အျဖစ္ကို သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ မိဘေတြ ေရာက္မခံေစခ်င္တာပါ။ လက္ရိွ ပစၥဳပၸန္အတြက္သာ စဥ္းစားေၾကးဆိုၿပီး လိုအပ္မႈဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ပါ ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ား လူငယ္အားလုံး ၀င္သြားၾကရင္ေတာ့ စဥ္းစားေလေလ ရင္ေလးဖြယ္ ေကာင္းေလေလပါပဲ။
က်ေနာ့္မွာ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မေမဓာ၀ီမွာ ငါစြဲေတြ ရိွမရိွဆုိတာကေတာ့ အထူးတလည္ မျငင္းလုိပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အေရးအသားေတြ၊ ေျပာဆို သုံးႏႈန္းမႈေတြက က်ေနာ္တုိ႔မွာ (ငါစြဲ)ရိွမရိွ ျပေနပါလိမ့္မယ္။ လူမ်ိဳး မတူတာပဲလား၊ ယဥ္ေက်းမႈမတူတာပဲလားဆုိလုိ႔ ေရးခဲ့ျခင္းဟာ အဲဒီေက်ာင္းသူရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို နားလည္မႈ ေပးျခင္းတမ်ိဳးပါ။ ငါတုိ႔ လူမ်ိဳး၊ ငါတို႔ဘာသာဆို ဒီလိုေရြးခ်ယ္တယ္၊ သူက ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလိုမေရြးရတာလဲလို႔ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တာက အယူအဆေရးရာ ေဆြးေႏြးခ်က္ဆန္ဆန္ မေဆြးေႏြးဘဲ ေရးသူေတြကို အရင္ဆုံး မွတ္ခ်က္ခ်၊ စြပ္စြဲ (ငါအစြဲေတြေၾကာင့္ မရလိုက္ၾကဘူးထင္ပါတယ္) တာမ်ိဳးပါ။
စာလဲ အေတာ္အတန္ ရွည္ပါၿပီ။ အခုဒီစာကို ေရးတာဟာ `ေဆြးေႏြးျခင္း´ ျဖစ္ပါတယ္။ `ျငင္းခုန္ျခင္း´ မဟုတ္ပါဘူး။ င့ါအတြက္၊ ငါ့ဘ၀အတြက္ (မိဘထက္ေတာင္) အလုိအပ္ဆုံးက လက္တြဲေဖာ္ဆိုတဲ့ အျမင္မွား၊ အေတြးမွားၾကီးကေန ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေသာ လူငယ္ကေလးမ်ား ကင္းလြတ္ႏိုင္ေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ဒီပို႔စ္နဲ႔အတူ က်ေနာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုလဲ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
သီခ်င္းရဲ့ နာမည္က `ဘ၀မွာ အလိုအပ္ဆုံး´ တဲ့။ နားဆင္ၾကည့္ပါအုံး ခင္ဗ်ာ။ G-Key နဲ႔ တီးခတ္ထားပါတယ္။
ဘ၀အတြက္ အလိုအပ္ဆုံး
Intro; G Em C D G D
G Em
ဘယ္သူ ယွဥ္ႏိုင္မလဲ ဘယ္သူ သာႏိုင္မလဲ
G Em C D
အဖိုးအနဂၣေပါ့ မိနဲ႔ဖရယ္ ဘ၀အတြက္ အင္အားကြယ္
G Em
အႏၱရာယ္ ႀကဳံေလတုိင္း ရန္စြယ္ႀကံဳလာတုိင္း
C D
ေဖးကူသူဟာ မိနဲ႔ဖပါကြယ္
ၾကင္ေဖာ္ဆုိတာကြယ္ တကယ္လိုေပမဲ့လဲ
မိဘနဲ႔ေတာ့ လဲဖို႔မသင့္တယ္ နားလည္ႏိုင္မလားကြယ္
အေဖဘယ္လိုပင္ ဆုိးဆုိး အေမဘယ္လိုပင္ဆိုး
ဘ၀မွာအလိုအပ္ဆုံးမုိ႔ ဦးတင္မယ္
C Em Bm
ဒီေလာကၾကီးထဲ၀ယ္ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြယ္
Am D G G7
မိဘမ်ားရဲ့ ေမြးေက်းဇူးမ်ားႏွယ္
C D Bm Em
ခ်စ္သူမွာ ရိွမလား လက္တြဲေဖာ္မွာရိွမလား
Am D D7
စဥ္းစားေပးပါ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ကြယ္
အမွန္ကိုျမင္ပါကြယ္ မေတြေ၀ေစခ်င္တယ္
ဘ၀တခုလုံးအတြက္ အေရးႀကီးဆုံးက သင့္အေဖအေမပဲကြယ္
ၾကင္ေဖာ္ကို သင္ေရြးလို႔ အေျခအေနမဟန္ရင္ကြယ္
သင့္အေဖအေမသာ အၿပဳံးနဲ႔ ဆီးႀကိဳမယ္
ကလိုေစးထူး
စေနရဲ့ `အလိုအပ္ဆုံး´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ဟာ ဒီဇာတ္လမ္းရဲ့ အစပါ။ အဲဒီပို႔စ္ကို အေျခခံၿပီး မေမဓာ၀ီက `ေမတၱာရွင္တုိ႔၏ စိတ္ထားႏွင့္ က်မ၏ အလိုအပ္ဆုံး´ ဆိုတဲ့ ပို႔စ္တခုကို ထပ္မံ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ မေမဓာ၀ီရဲ့ ပို႔စ္ေအာက္မွာ က်ေနာ္က က်ေနာ့္ရဲ့ အျမင္ကို မွတ္ခ်က္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ စိတ္တိုင္းမက်စရာ၊ စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာေတာ့ တခုခုေရးခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာနဲ႔ ဒီစာကို ေရးလိုက္ပါတယ္။
ပထမဆုံးအေနနဲ႔ စေနေရးခဲ့တဲ့ `အလိုအပ္ဆုံး´ ဆိုတဲ့ ပုိ႔စ္ကို အေသအခ်ာ ျပန္ဖတ္ပါတယ္။ ဘာသာျပန္လို႔ ယူဆရပါတယ္။ အဲဒီစာရဲ့ ူေပးခ်င္တဲ့ မက္ေဆ့က ရွင္းပါတယ္။ `ဘ၀မွာ အလိုအပ္ဆုံးဟာ တသက္လုံး ကူညီေဖးမႏိုင္မဲ့ ခင္ပြန္း(လက္တြဲေဖာ္)´ ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါကို ေရြးခ်ယ္ဖို႔အတြက္ `မိဘ´ ဆိုတာကို ဖ်က္ပစ္ၿပီးမွ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ လုပ္ရပ္ကို သေဘာမေတြ႔တဲ့ မေမဓာ၀ီက သူ႔အျမင္ကို ျပန္လည္ေရးသားခဲ့ပါတယ္။
`အဲဒီ နာမည္ေတြထဲက မရိွလဲျဖစ္တယ္၊ မလိုအပ္ဘူးလို႔ထင္တဲ့ နာမည္ကို ဖ်က္လိုက္ပါ´ ဆိုတဲ့ စကားအရ ဒီေက်ာင္းသူ ဖ်က္ပစ္လိုက္တဲ့ မိဘ ဆိုတဲ့ နာမည္ဟာ သူမဘ၀အတြက္ မရိွလဲျဖစ္တယ္၊ မလိုအပ္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာ (လုံး၀) သက္ေရာက္သြားပါတယ္။ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္း (က်ေနာ့္ထက္ အသက္ငယ္သလား၊ ၾကီးသလား မသိရေသးတာရယ္၊ တႀကိမ္တခါမွ် သိကၽြမ္းရင္းႏွီးမႈ မရိွခဲ့ဖူးတာရယ္ေၾကာင့္ ယဥ္ေက်းေသာသူမ်ားရဲ့ အမူအက်င့္ကို အတုယူၿပီး နာမည္ေရွ႔မွာ ကိုတပ္ေခၚလိုက္ပါတယ္) ရဲ့ ကြန္မန္႔အရ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္း ေျပာတဲ့ need ဆုိတဲ့ အေတြးဘက္ကပဲ စဥ္းစား စဥ္းစား၊ essential လို႔ပဲ ဆိုဆို၊ သူမအတြက္ မိဘဆိုတာ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဖ်က္ပစ္ခဲ့တယ္လို႔ ယူဆလုိ႔ရပါတယ္။
ဒီေက်ာင္းသူဟာ ဒီအေျဖကို တုန္လႈပ္ငိုေၾကြးၿပီးမွ အရိုးသားဆုံး ေျဖခဲ့တာကို မေမ့သင့္ပါတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီလိုေရးတာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းဟာ စာကို ေသခ်ာစြာ မဖတ္ဘူးလို႔ က်ေနာ္ယူဆပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသူဟာ သူ႔မိဘနာမည္ကို ဖ်က္တုန္းက မငိုေသးပါဘူး။ သားသမီးဆိုတဲ့ နာမည္ကို ဖ်က္ခ်ၿပီးမွ ငိုေၾကြးတာပါ။ ဒါဟာ သူ႔မွာမရိွေသးတဲ့ သားသမီးအေပၚမွာေတာင္ ထားေနတဲ့ သူ႔ရဲ့ ေမတၱာပါ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေက်ာင္းသူဟာ သူ႔အေပၚထားတဲ့ သူ႔မိဘရဲ့ ေမတၱာကိုေတာ့ လစ္လ်ဴရွဳၿပီး မိဘဆိုတဲ့ နာမည္ကို ဖ်က္ပစ္ခဲ့ပါတယ္။
မိဘကို တသက္လုံး need ျဖစ္သင့္တယ္လုိ႔ ထင္ပါသလားတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ လုံး၀ ထင္ပါတယ္။ ျဖစ္ခြင့္ရိွေနသမွ် ကာလပတ္လုံး မိဘဆိုတာ သားသမီးအတြက္ လိုအပ္ေနပါတယ္။ ေ၀းကြာေနရင္လဲ မိဘရဲ့ ဆုံးမစကားတခြန္းဟာ သားသမီးအတြက္ အသက္တမွ်သဖြယ္ လိုအပ္ပါတယ္။ မိဘဆိုတာ ကိုယ့္ကို အၿမဲအေဖာ္လုပ္ ျဖည့္ဆည္းေပးေနသူ ျဖစ္သင့္ပါသလားတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီေက်ာင္းသူဟာ အဲဒီလုိေတာ့ မျဖစ္သင့္ေခ်ဘူး၊ ငါ့မိဘကို ငါညွာတာမွလုိ႔ ေတြးၿပီး သူ႔မိဘ နာမည္ကို စာရင္းက ပယ္ဖ်က္ပစ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘ၀အတြက္ မလိုအပ္ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ဖ်က္ပစ္ခဲ့တာပါ။ စာကို ေသခ်ာစြာ ေနာက္တႀကိမ္ ဖတ္ရွဳေစခ်င္ပါတယ္။
တဘ၀လုံးအတြက္ အေဖာ္ဟာ သိပ္အေရးၾကီးတယ္တဲ့။ မိဘဆိုတာ ေခါင္းထဲက ထုတ္ပစ္လိုက္၊ စာရင္းထဲက ပယ္လုိက္ဆိုတာ အဓိကမဟုတ္ပါတဲ့။ မိဘ၊ သားသမီးဆိုတာ တဘ၀လုံးအတြက္ အေဖာ္မျဖစ္ႏိုင္ပါ။ တသက္လုံး အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ မိဘနဲ႔အတူေနၿပီး မိဘထက္ အရင္ေသသြားခဲ့ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေလတဲ့။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီစကားအရဆုိရင္ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းဟာ `ေသျခင္းတရား´ ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ပုံမရပါဘူးခင္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ `တဘ၀လုံးအတြက္´ အဲဒီေက်ာင္းသူ မေသမခ်င္း ဒီအိမ္ေထာင္ဖက္က အေကာင္းဆုံး အေဖာ္ျဖစ္ႏိုင္မယ္လို႔ အာမမခံႏိုင္ျပန္ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ မေသခင္ကာလကေလးမွာကို ဒီတစိမ္းတရံက မိဘထက္ သာလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ အေဖာ္ျဖစ္မယ္လုိ႔ ဆိုလိုခ်င္ပါသလား။
က်ေနာ္တို႔တေတြ အဲဒီေက်ာင္းသူရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို လက္မခံႏိုင္တာဟာ မေမဓာ၀ီေျပာသလုိပဲ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား အဲဒီအေၾကာင္းအရာကို ဖတ္ၿပီး `ဟုတ္သားပဲ၊ လက္တြဲေဖာ္ကသာ အေရးအၾကီးဆုံး´ ဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးႀကီးေၾကာင့္ လိုရင္သုံး၊ မလိုရင္ဖ်က္ဆုိတဲ့ အျဖစ္ကို သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ မိဘေတြ ေရာက္မခံေစခ်င္တာပါ။ လက္ရိွ ပစၥဳပၸန္အတြက္သာ စဥ္းစားေၾကးဆိုၿပီး လိုအပ္မႈဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ပါ ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ား လူငယ္အားလုံး ၀င္သြားၾကရင္ေတာ့ စဥ္းစားေလေလ ရင္ေလးဖြယ္ ေကာင္းေလေလပါပဲ။
က်ေနာ့္မွာ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မေမဓာ၀ီမွာ ငါစြဲေတြ ရိွမရိွဆုိတာကေတာ့ အထူးတလည္ မျငင္းလုိပါဘူး။ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ အေရးအသားေတြ၊ ေျပာဆို သုံးႏႈန္းမႈေတြက က်ေနာ္တုိ႔မွာ (ငါစြဲ)ရိွမရိွ ျပေနပါလိမ့္မယ္။ လူမ်ိဳး မတူတာပဲလား၊ ယဥ္ေက်းမႈမတူတာပဲလားဆုိလုိ႔ ေရးခဲ့ျခင္းဟာ အဲဒီေက်ာင္းသူရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈကို နားလည္မႈ ေပးျခင္းတမ်ိဳးပါ။ ငါတုိ႔ လူမ်ိဳး၊ ငါတို႔ဘာသာဆို ဒီလိုေရြးခ်ယ္တယ္၊ သူက ဘာျဖစ္လုိ႔ ဒီလိုမေရြးရတာလဲလို႔ ဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေရွာင္ၾကဥ္သင့္တာက အယူအဆေရးရာ ေဆြးေႏြးခ်က္ဆန္ဆန္ မေဆြးေႏြးဘဲ ေရးသူေတြကို အရင္ဆုံး မွတ္ခ်က္ခ်၊ စြပ္စြဲ (ငါအစြဲေတြေၾကာင့္ မရလိုက္ၾကဘူးထင္ပါတယ္) တာမ်ိဳးပါ။
စာလဲ အေတာ္အတန္ ရွည္ပါၿပီ။ အခုဒီစာကို ေရးတာဟာ `ေဆြးေႏြးျခင္း´ ျဖစ္ပါတယ္။ `ျငင္းခုန္ျခင္း´ မဟုတ္ပါဘူး။ င့ါအတြက္၊ ငါ့ဘ၀အတြက္ (မိဘထက္ေတာင္) အလုိအပ္ဆုံးက လက္တြဲေဖာ္ဆိုတဲ့ အျမင္မွား၊ အေတြးမွားၾကီးကေန ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ေသာ လူငယ္ကေလးမ်ား ကင္းလြတ္ႏိုင္ေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ပါတယ္။ ဒီပို႔စ္နဲ႔အတူ က်ေနာ္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကိုလဲ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။
သီခ်င္းရဲ့ နာမည္က `ဘ၀မွာ အလိုအပ္ဆုံး´ တဲ့။ နားဆင္ၾကည့္ပါအုံး ခင္ဗ်ာ။ G-Key နဲ႔ တီးခတ္ထားပါတယ္။
ဘ၀အတြက္ အလိုအပ္ဆုံး
Intro; G Em C D G D
G Em
ဘယ္သူ ယွဥ္ႏိုင္မလဲ ဘယ္သူ သာႏိုင္မလဲ
G Em C D
အဖိုးအနဂၣေပါ့ မိနဲ႔ဖရယ္ ဘ၀အတြက္ အင္အားကြယ္
G Em
အႏၱရာယ္ ႀကဳံေလတုိင္း ရန္စြယ္ႀကံဳလာတုိင္း
C D
ေဖးကူသူဟာ မိနဲ႔ဖပါကြယ္
ၾကင္ေဖာ္ဆုိတာကြယ္ တကယ္လိုေပမဲ့လဲ
မိဘနဲ႔ေတာ့ လဲဖို႔မသင့္တယ္ နားလည္ႏိုင္မလားကြယ္
အေဖဘယ္လိုပင္ ဆုိးဆုိး အေမဘယ္လိုပင္ဆိုး
ဘ၀မွာအလိုအပ္ဆုံးမုိ႔ ဦးတင္မယ္
C Em Bm
ဒီေလာကၾကီးထဲ၀ယ္ ဘယ္လူမ်ိဳးပဲ ျဖစ္ျဖစ္ကြယ္
Am D G G7
မိဘမ်ားရဲ့ ေမြးေက်းဇူးမ်ားႏွယ္
C D Bm Em
ခ်စ္သူမွာ ရိွမလား လက္တြဲေဖာ္မွာရိွမလား
Am D D7
စဥ္းစားေပးပါ ေမတၱာစိတ္နဲ႔ကြယ္
အမွန္ကိုျမင္ပါကြယ္ မေတြေ၀ေစခ်င္တယ္
ဘ၀တခုလုံးအတြက္ အေရးႀကီးဆုံးက သင့္အေဖအေမပဲကြယ္
ၾကင္ေဖာ္ကို သင္ေရြးလို႔ အေျခအေနမဟန္ရင္ကြယ္
သင့္အေဖအေမသာ အၿပဳံးနဲ႔ ဆီးႀကိဳမယ္
ကလိုေစးထူး
52 comments:
အဲဂေလာက္ၾကီးေတြးရလား......
စေန ဘာသာျပန္ညံ့လို႔ အေတြးေတြ ခ်ဲ႔ကုန္တဲ့ အတြက္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
မွုရင္းက တရုတ္လို ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ႏို႔မဟုတ္ရင္ မွုရင္းပါ တင္လိုက္ပါတယ္။
တကယ္ဆို ခင္ပြန္းဆိုတာကို သူ႔အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးလို႔ ျပခ်င္ပံုမရပါဘူး...
စေနပို႔စ္ေအာက္မွာလဲ စေနေရးထားပါတယ္။
ၾကီးလာရင္ ခဲြသြားၾကမဲ့ သားသမီးကို ေရြးတဲ့ မိခင္ရဲ႔ ေမတၱာၾကီးမားပံု...(ေကာ့္မန္႔မွာ
လူတေယာက္က ေရးထားပါတယ္။ သားသမီးကိုပဲ ေရြးတဲ့ အေမကို သူေတြ႔ဖူးပါတယ္တဲ့)
အသက္ၾကီးလာေတာ့ သားသမီးေတြ ခဲြသြားၾကလို႔ ခင္ပြန္းသည္ကိုပဲ အေဖာ္ျပဳေန
ရတဲ့ မိခင္ရဲ႔ အထီးက်န္ပံု...စေန ကေတာ့ အဲလိုပဲ အေတြးေကာက္ပါတယ္။
“လူမ်ဳိး” မတူလို႔ အျမင္မတူဘူး ဆိုတာထက္ အခုပေလာ့ခ္္ဖတ္ေနတဲ့ “လူနည္းစု”ကေတာင္
အျမင္မတူၾကတာ...ေတြးေလ ေ၀းေလ နက္ေလ ပါပဲ..ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေနာက္ (၅)ႏွစ္မွ ေနျပီး ဒီစာကို ျပန္လာဖတ္ရင္ အေတြးတမ်ဳိးျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
စေန႐ွင္းထားၿပီးၿပီမို႔ က်ေနာ္တို႕ ဘံုနားလည္မႈရၾကၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္။
ငါစြဲ ဆိုတဲ့ စကားက အေတာ္ရင့္သီးသြားခဲ့ရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ငါစြဲ ဆိုတာ အတၱႀကီးတာကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ဘဲ ငါယံုၾကည္ထားေသာ အစြဲ လို႔ ယူေစခ်င္ပါတယ္။ မိဘဆိုတာ မပယ္ေကာင္းဘူးဆိုတာႀကီး ခံေနေတာ့ ဘ၀လက္တြဲေဖၚဆိုတာ သိပ္ကို လိုအပ္တယ္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ မရလိုက္ဘူးလို႔ဆိုလိုပါတယ္။ ဒီလိုဆိုျခင္းအားျဖင့္ မိဘကို ပယ္ေကာင္းတယ္လို႔ မဆိုလိုပါ။ စာေ႐ွ႕ မေရာက္ေတာ့ဘူးလို႕ဆိုလိုတာပါ။ ဒီေနရာမွာ ဘ၀လက္တြဲေဖၚ ဆိုတာ ခင္ပြန္းဇနီးတိုင္းကို မဆိုလိုပါ။ အေဖၚေကာင္္းကို သာဆိုလိုပါတယ္။ ခင္ပြန္းဇနီးတိုင္း အေဖၚမျဖစ္ႏိုင္ပါ။ ျငင္းေနရတာနဲ႔ ဒါေလးေတာင္ မေျပာအားဘူး။ က်န္သြားတယ္။
တခါတုန္းက The Thinker ဆိုတဲ့႐ုပ္ထုႀကီးကို လူတစ္ေယာက္က ၾကည့္ၿပီး ပန္းပုဆရာကို ခင္ဗ်ားဟာႀကီးက ဝတ္လစ္စလစ္ ႐ွက္စရာႀကီးလို႕ ေျပာေတာ့ ပန္းပုဆရာက ခင္ဗ်ားက ႐ွက္စရာ ကို ပဲသြားၾကည့္တာကို လို႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။ တကယ္ေတာ့ ပန္းပုဆရာက လူသားအားလံုး ကို ကိုယ္စားျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ အဝတ္မဝတ္ေပးထားခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္ စေန႔စာကို ဖတ္စဥ္ကလည္း ေအာ္ လက္တြဲေဖၚက သိပ္ အေရးႀကီး ပါလားဆိုတာပဲရလိုက္ၿပီး မိဘကို ပစ္ပယ္လိုက္တယ္ ဟုတ္လားဆိုတာ မရလိုက္တဲ့ အတြက္ အေတြးတိမ္တယ္ မိုက္မဲတယ္ လို႕ ေျပာရင္လည္းခံယံုပါပဲ။
`ဟုတ္သားပဲ၊ လက္တြဲေဖာ္ကသာ အေရးအၾကီးဆုံး´ ဆိုတဲ့ အေတြးဆိုးႀကီးေၾကာင့္ လိုရင္သုံး၊ မလိုရင္ဖ်က္ဆုိတဲ့ အျဖစ္ကို သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ မိဘေတြ ေရာက္သြားခဲ့ရင္ေတာ့ ကမၻာေပၚမွာ သားသမီး ငတံုးေပါင္း သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွိတယ္လို႕ ဝီကီပီဒီယမွာ မွတ္တမ္းတင္လိုက္ၾကပါစို႔ရဲ့။
သိပ္လည္းမစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႕။ ကလိုေစထူးတို႕၊ ေမဓါဝီတို႕ လို မေတာ္ၾကရင္ေတာင္ ျမန္မာလူငယ္ေတြ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ဖ်င္းၾကမယ္မထင္ပါဘူး။
စကား မစပ္ … က်ေနာ္ ေသျခင္းတရားကို နားမလည္ေသးပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္ မေသေသးဘဲ ႐ွင္ေနေသးလို႕ပါ။ ႐ွင္ျခင္းတရားကိုေတာ့ နားလည္ေအာင္လုပ္ရင္းနဲ႕ လုံးပါးပါးလ်က္ပါ။
ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ နဲ႔ ျငင္းခုန္ရတာ သိပ္ေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းတယ္။ အေတြးေတြ အမ်ားႀကီးရလို႕ ေက်းဇူးလည္းတင္ပါတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ ေမာၿပီဗ်ာ။
ေအာ္ တခုေျပာဖို႔ ေမ့သြားခဲ့တယ္..
ကြ်န္မရဲ႔ ပို႔စ္ေအာက္မွာ မျမင္ၾကမွာစုိးလို႔ အစိမ္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္ၾကီးနဲ႔
ဒီလိုေရးထားပါေသးတယ္။
“အခုေတာ့ အေဖ့ေဘးမွာ အေမပဲက်န္ျပီး အေမ့ေဘးမွာ အေဖပဲက်န္ေနခဲ့တဲ့
လူေတြကိုေမးရင္ ဘာမ်ားျပန္ေျဖလိမ့္မလဲ......?”
စာဖတ္သူေတြရဲ႔ ေခါင္းထဲ အေတြးဆိုးၾကီးေတြ ၀င္ေအာင္ ကြ်န္မအတတ္ႏိုင္ဆံုး
ၾကိဳးစားျပီး ေရွာင္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ။ ကြ်န္မဟာ ၀ါရင့္စာေရးဆရာလဲ မဟုတ္
ပါဘူး။ တျခားဘာသာစကားကိုလဲ ကြ်မ္းက်င္ေအာင္ တတ္တဲ့လူ မဟုတ္ပါဘူး။
ျမန္မာစာ ၀ါက်အထားအသိုနဲ႔ အသံုးအႏူန္းကိုလဲ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္း မသံုးတတ္ပါဘူး။
ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ စကားေျပာရင္ေတာင္ မပီသပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဟာက အေကာင္း
ဘယ္ဟာက အဆိုးဆိုတာကိုေတာ့ အနည္းငယ္ ခဲြျခားတတ္တယ္လို႔ ကိုယ့္ကို ယံုၾကည္
ပါတယ္။ ေက်းဇူး...
အခု မေဆြးေႏြးမီမွာ က်ေနာ္ တခုေတြးမိတာကို အရင္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အခု ေဆြးေႏြးပြဲက ဘာနဲ႔တူသလဲ ဆိုေတာ့ တခါတုန္းက လူတေယာက္ဟာ လက္ထဲမွာ ဆီေတြထည့္ထားတဲ့ ဆီပုံးအေပါက္ၾကီးကို ကိုင္ၿပီးလမ္းသြားေနေတာ့ သူသြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္မွာ အဲဒီ ဆီပုံးအေပါက္က ဆီေတြက ယိုက်လို႔ေပါ့၊ သူက အေရွ႔ကိုသာ အာရုံစိုက္ေနေတာ့ အေနာက္က သူ႔ဆီပုံးမွာ ဆီေတြ ယိုက်ေနတာလဲ မေတြ႔ဘူး။ ခက္တာက `ဆီေတြ ယိုေနပါတယ္ဗ်ိဳ႔´ လို႔ အေနာက္ကေန လွမ္းေအာ္ သတိေပးတာကိုလဲ မၾကားတာပဲ။ အခုက အဲဒီလို ျဖစ္ေနသလို ထင္မိတယ္။
က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ ေနာက္ ငါးႏွစ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တုိင္ေအာင္လဲ (မိဘသည္သာ အလိုအပ္ဆုံးဆိုတဲ့) ဒီအယူအဆက ေျပာင္းလဲ သြားစရာမရိွပါဘူး။ ခ်စ္သူ၊ ဇနီး၊ လက္တြဲေဖာ္ ဘယ္လိုပဲ ေခါင္းစဥ္တပ္ပါေစ၊ အဲဒီ အေဖာ္ဆုိတာၾကီးကေတာ့ က်ေနာ့္မိဘမ်ားထက္ သာလြန္တဲ့ ေမတၱာ၊ သာလြန္တဲ့ နားလည္ေပးႏိုင္စြမ္းမႈေတြ ရိွလာမယ္လုိ႔ မယုံၾကည္ပါဘူး။
အဲဒီ အစိမ္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ စာတန္းၾကီးကိုလဲ ျမင္ပါတယ္။ အေမ့ေဘးမွာ အေဖပဲက်န္ၿပီး အေဖ့ေဘးမွာ အေမပဲက်န္တဲ့ လူေတြကိုယ္တိုင္ကေရာ `ငါ့ဘ၀ရဲ့ အလိုအပ္ဆုံးဟာ လက္တြဲေဖာ္ပါလား´ဆိုတဲ့ အေတြး ၀င္ပါတယ္လို႔ စေနထင္ပါသလား။ သူတုိ႔ခ်စ္ၾက ပါလိမ့္မယ္။ နားလည္မႈေတြ အျပန္အလွန္လဲ ရိွၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ စေန႔စာထဲက ေက်ာင္းသူလိုမ်ိဳး မိဘနဲ႔ လက္တြဲေဖာ္ကို ယွဥ္တြဲေရြးခ်ယ္ရာမွာ မိဘကို ဖ်က္ပစ္ၿပီးမွ သူတုိ႔လက္တြဲေဖာ္ကို ေရြးခဲ့တာဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဆိုလိုတာက သူတုိ႔ အနားမွာ လက္တြဲေဖာ္ စရကတည္းက သူတုိ႔ဟာ မိဘကို ပစ္ပယ္ၿပီး `ဒါကမွ ငါ့ရဲ့အလိုအပ္ဆုံး´လို႔ သတ္မွတ္ပစ္လိုက္တာမ်ိဳးလို႔ ယုံၾကည္ပါသလား။ အျဖစ္ႏိုင္ဆုံး အေနနဲ႔ နားလည္ေပးလို႔ရတာကေတာ့ အေမ့ေဘးမွာ အေဖပဲ က်န္ၿပီး အေဖ့ေဘးမွာ အေမပဲ က်န္ခဲ့တဲ့လူေတြဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတို႔မိဘေတြ ဆုံးပါးသြားတဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္လို႔ပါပဲ။
၀ါရင့္စာေရးဆရာ ဟုတ္ျခင္း၊ မဟုတ္ျခင္း၊ ျမန္မာဘာသာစကားကို ကၽြမ္းက်င္စြာ သုံးစြဲတတ္ျခင္း မတတ္ျခင္းက တကယ္ေတာ့ အဓိကမက်ပါ။ တခုေတာ့ ရိွပါတယ္။ စာေရးေတာ့မယ္လုိ႔ စဥ္းစားရင္ ကိုယ့္စာကို ဖတ္တဲ့၊ ဖတ္မယ့္ စာဖတ္သူကို ဘာေပးမလဲဆိုတာေတာ့ ရိွပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စာေရးတဲ့လူေတြဟာ ဟင္းခ်က္သမားေတြ လိုပါပဲ။ သူတုိ႔ခ်က္လိုက္တဲ့ ဟင္းကအစပ္ အဟပ္တည့္ရင္ စားတဲ့လူမွာ အရသာေကာင္းေတြ႔ပါတယ္။ အာဟာရ ေကာင္းေကာင္းရပါတယ္။ အဆိပ္ျဖစ္ေစမယ့္ အစာကို ဟင္းထဲမွာ ေရာေမႊခ်က္မိရင္ စားရတဲ့ လူေတြကို ဥပါဒ္ေရာက္ေစတတ္ပါတယ္။
စာဖတ္သူေတြရဲ့ ေခါင္းထဲ အေတြးဆိုးၾကီး မေရာက္ေအာင္ ေရွာင္ၾကဥ္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကလဲ ဘ၀အတြက္ (မိဘထက္ေတာင္) အလုိအပ္ဆုံးဟာ လက္တြဲေဖာ္ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးကို အဲဒီစာကေနတဆင့္ မရေစလိုပါဘူး။ `အလိုအပ္ဆုံး´ ဆိုတဲ့ပို႔စ္ကို သာမန္အားျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္ `ဒါ၊ ဟုတ္ေပသားပဲ၊ တကယ္တမ္း ငါ့အနားမွာ အလိုအပ္ဆုံးက လက္တြဲေဖာ္´ ဆိုတဲ့ အေတြး၀င္သြားစရာ ရိွေနပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ အဲဒီ အစိမ္းေရာင္ ေတာက္ေတာက္စာၾကီးက အေပၚက အေတြးကို ပိုမုိခိုင္ခံ့ေအာင္ ထပ္မံ အထူးျပဳေနပါတယ္။
ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းေျပာသလုိ လက္တြဲေဖာ္ဆိုတာ သိပ္အေရးၾကီးတယ္ဆုိတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလက္တြဲေဖာ္က ဘယ္သူပါလဲ။ အဓိပၸာယ္မ်ားစြာ ေကာက္ယူလုိ႔ ရတဲ့ `လက္တြဲေဖာ္´ဆိုတဲ့ စကားလုံးမွာ အဲဒီေက်ာင္းသူ ေရြးခ်ယ္လုိက္တာကေတာ့ သူ႔ခင္ပြန္းပါ။ မိဘမဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ မိဘကုိပယ္ဖ်က္လိုက္ၿပီးမွ လက္တြဲေဖာ္ကို ေရြးတယ္ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ကို မရဘူးဆိုရင္ အဲဒီေက်ာင္းသူ မိဘဆိုတဲ့ နာမည္ကို (မတုန္လႈပ္ မငိုေၾကြးခင္) ဖ်က္ပစ္လိုက္တဲ့ စာေၾကာင္းကို ေက်ာ္မ်ား ဖတ္လိုက္ေလသလား ေတြးစရာပါပဲ။ ကိုခ်မ္းျမစိုးေျပာတဲ့ ၀ီကီပီဒီယ ( Wicked Period လို႔ ဆုိလိုခ်င္ပုံရပါတယ္ ) ကို စာရင္း၀င္ေနတဲ့ `ဘ၀မွာ (မိဘထက္ေတာင္) အလိုအပ္ဆုံးက လက္တြဲေဖာ္´ လို႔ခံယူထားတဲ့ သားသမီးေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ ရိွေနၿပီဆိုရင္ေတာင္ ေနာက္ထပ္ စာရင္းမတိုးေစခ်င္ေတာ့ပါ။
က်ေနာ္ လူေတာ္မဟုတ္ပါ။ အဲဒီလိုပဲ ျမန္မာလူငယ္ေတြလဲ လူဖ်င္းမဟုတ္တာကို နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္လိုက္ရတဲ့ စာတေၾကာင္း၊ ေတြးမိလိုက္တဲ့ အေတြးတခ်က္ကေန အဆိပ္မသင့္ေစခ်င္ပါ။ အဲဒီရည္ရြယ္ခ်က္ တခုတည္းအတြက္နဲ႔ အခုလို ေဆြးေႏြးေနျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ (ျငင္းခုံျခင္း မဟုတ္ပါ)။ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းဟာ ေသျခင္းတရားကို နားလည္ေနပါတယ္လို႔လဲ က်ေနာ္မေရးခဲ့ပါဘူး။ စာကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္ပါအုံးလုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္။ ေမ့ပုံမရပါဘူး လို႔ပဲ ေရးခဲ့တာပါ။ တသက္လုံး အပ်ိဳႀကီး၊ လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ မိဘနဲ႔အတူေနၿပီး မိဘထက္ အရင္ေသသြားခဲ့ရင္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူးေလလို႔ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္း ေျပာခဲ့တဲ့ စကားအရ လူတေယာက္ဟာ အခ်ိန္မေရြး၊ အသက္အရြယ္မေရြး၊ ေနရာမေရြး ေသသြားႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ေမ့ပုံမရဘူးလို႔ ရည္ရြယ္ ေရးခဲ့တာပါ။
စာလဲ အေတာ္ကို ရွည္ပါၿပီ။ ေဆြးေႏြးျခင္းဟာ ေဆြးေႏြးသူေတြေရာ၊ ေလ့လာသူေတြကိုပါ အသိဉာဏ္တုိးေစ ပါလိမ့္မယ္။ `ျငင္းခုန္ျခင္း´ ကေတာ့ တဖက္နဲ႔ တဖက္ ရန္လိုျခင္း၊ အမ်က္ပြားျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္းေတြသာ ျဖစ္လာပါလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာရင္း ခဏ နားပါရေစ။ ေဆြးေႏြးၾကပါစို႔။
ကလုိေစးထူး
ကြ်န္မခ်စ္ေသာစာေပမိတ္ေဆြမ်ားရွင့္
အားလံုးေဆြးေႏြးတာကို ဖတ္ရေလ ဗဟုသုတရေလပါပဲ၊၊
မွန္ပါတယ္၊ ေတြးေလ၊ေ၀းေလ၊နက္ေလဆိုသလိုပါပဲ၊၊
လူတစ္ေယာက္နွင့္ တစ္ေယာက္အျမင္မွ မတူနိုင္တာပဲေလ၊၊
ကြ်န္မလည္း စိတ္၀င္စားလြန္းလို႔ ကြ်န္မဆရာကို ေမးမိပါတယ္၊
“ဆရာ၊ ဘ၀မွာအလိုအပ္ဆံုးကဘာလဲ”လို႔ေမးမိပါတယ္၊၊
ဆရာက “ဘ၀မွာအလိုအပ္ဆံုးက သတိေပါ႔”လို႔ေျဖပါတယ္၊၊ ဒါကဆရာအျမင္ပါ၊
ကြ်န္မလိုခ်င္တဲ့အေျဖမပါလို့ကြ်န္မထပ္ေမးမိပါတယ္၊၊
“သမီးသိခ်င္တာ၊ဆရာ မိဘ၊သားသမီး၊အိမ္ေထာင္ဖက္၊အဲဒီသံုးဦးမွာ
အလိုအပ္ဆံုးက ဘာလဲ ” လို႔ေမးမိပါတယ္၊၊
ဆရာက တစ္ေယာက္နွင့္တစ္ေယာက္ အျမင္မတူနိုင္ဖူးလို႔ေျပာပါတယ္၊။
အသက္အရြယ္နွင့္လည္းဆိုင္တယ္၊၊ ျကီးျပင္းလာတဲ႔ ဘ၀မွာ ရခဲ့တဲ႔ အသိေတြနွင့္လည္းဆိုင္ပါတယ္၊၊ငယ္ရြယ္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့မိဘကိုအလိုအပ္ဆံုးေပါ့၊
တခ်ိဳ႔ဆို မိဘကိုပစ္ပီး အိမ္ေထာင္ဖက္ေနာက္လိုက္သြားတာမ်ိဳးေတြလည္းရွိပါတယ္၊၊ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ မိဘထက္ အိမ္ေထာင္ဖက္ကို အာကိုးမိတတ္ျကတယ္၊အသက္ျကီးလာရင္ေတာ့ သားသမီးကို ပိုျပီးလိုအပ္လာျကတယ္တဲ့၊၊ တကယ္ေတာ့ မိဘဆိုတာ အျမဲ သားသမီးအေပၚ ျကင္နာမွဳေတြ၊ေမတၱာေတြ အျမဲေပးေနျကသူမ်ားျဖစ္ပါတယ္၊၊လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္တိုင္းမွာေပါ့၊၊
ကဲ၊ ကိုယ္အေတြးနွင့္ကိုယ္ဆက္ေဆြးေႏြးျကပါစို႔၊၊
တကယ္ေတာ့ စေန ဘာသာျပန္ညံ့လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ စေန ဘာသာျပန္တာ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဆိုလိုခ်င္တဲ့အဓိပၸါယ္လည္း ေပၚလြင္ထင္ရွားပါတယ္။
လူမ်ဳိးမတူလို႔ အျမင္မတူဘူးဆိုတာ ေယဘုယ် ေျပာလိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္းက လူတေယာက္ နဲ႔ တေယာက္ရဲ႕ အျမင္ခ်င္းမတူဘူးဆိုတာဟာ သူ ေမြးဖြားၾကီးျပင္းရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ သူ က်င္လည္ရာ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ သူ႔အေပၚလူေတြရဲ႕ သေဘာထားနဲ႔ ဆက္ဆံမႈ သူဖတ္တဲ့စာေပပညာရပ္ ဒါေတြေပၚမွာ မူတည္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ ေတြးေခၚ ေျမာ္ျမင္မႈခ်င္းဟာ တထပ္တည္း က်ခ်င္မွ က်ပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ အျငင္းပြားစရာ ကိစၥရပ္မဟုတ္ပါဘူး။
အခု .. ဒီကိစၥမွာ ဘေလာ့ဖတ္သူ လူနည္းစုကေတာင္ အျမင္မတူၾကဘူး ခံယူခ်က္မတူၾကဘူး ဆိုတာေတာ့ ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ဒီေတာ့ စာဖတ္သူ အမ်ဳိးမ်ဳိးထဲမွာ ဒီိလို ေရြးခ်ယ္မႈကို အားက် အတုယူသူေတြ … အျမင္တမ်ဳိးနဲ႔ ျမင္သူေတြ တဦးတေလ ပါေကာင္း ပါႏိုင္ၿပီေပါ့။
မိဘဟာ လက္တြဲေဖာ္ေလာက္ လိုအပ္တဲ့သူမဟုတ္ … ဖ်က္ထုတ္လိုက္လို႔ရတယ္ ဆိုတဲ့ အေတြးမ်ဳိး တေယာက္တေလမ်ား ေတြးမိေလၾကမလားလို႔ … ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းက မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ လို႔ ေျပာေပမဲ့ က်မေတာ့ စိုးရိမ္မိပါတယ္။ ဒါဟာ လူငယ္ေတြကို အထင္ေသးလို႔မဟုတ္ပါ။ အျမင္ ဆိုတာ အမ်ဳိးမ်ဳိးရွိတယ္ ဆိုတာ သိထားတဲ့အတြက္ စိုးရိမ္မိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
တခါတရံ စာေရးသူက ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ဘဲ ေရးလိုက္မိတဲ့ အေၾကာင္းအရာတခုကို စာဖတ္သူက ခံယူခ်က္တမ်ဳိးနဲ႔ ျမင္လိုက္မိလို႔ ဒုကၡ ေရာက္ခဲ့ရတာမ်ဳိးေတြလည္း အမ်ားၾကီးပါ။ စာေရးသူတဦးဟာ မိမိ ေရးလိုက္တဲ့ စာေပၚမွာ တာ၀န္ယူႏိုင္ရမယ္၊ တာ၀န္လည္း ယူရဲရပါမယ္။ ႏႈတ္တရာ စာတလံုးဆိုသလို စာေပရဲ႕ အင္အားက အလြန္ၾကီးမားပါတယ္။ ဓားသြားထက္ ကေလာင္သြားထက္တယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္မဟုတ္ပါလား။
သို႔ေပမဲ့လည္း ကေလာင္သြားေတြနဲ႔ စစ္တိုက္ဖို႔ရယ္ေတာ့ စိတ္ကူးမရွိပါဘူးရွင္ … က်မက ၿငိမ္းခ်မ္းမႈကို ျမတ္ႏိုးသူပါ …။ ျငင္းခုန္ျခင္းကိုလည္း ေရွာင္ၾကဥ္ေလ့ရွိပါတယ္။ တခါတရံ ေ၀ဖန္ေရးစာေပေတြ ေရးေလ့ရွိေပမဲ့ အျပဳသေဘာနဲ႔ ေျပာျပလိုတဲ့ ေစတနာအရင္းခံပဲရွိပါတယ္။ ဒီစာကိုဖတ္ရင္ တခ်ဳိ႕ေသာသူေတြ ဒီလို ျမင္ႏိုင္တယ္ ဆိုတာမ်ဳိး ေထာက္ျပျပီး ကိုယ့္အျမင္ကို ေဆြးေႏြးျခင္း ေျပာျပျခင္း သက္သက္မွ်သာပါ။
နိဂံုးခ်ဳပ္ရရင္ေတာ့ အားလံုးဟာ လြတ္လပ္စြာ သေဘာထားကြဲလြဲခြင့္ ရွိတဲ့အတြက္ လက္ခံျခင္း လက္မခံျခင္းဆိုတာ မိမိရဲ႕ ခံယူခ်က္ေပၚမွာသာ မူတည္ပါတယ္လို႔ ေျပာပါရေစ … ။
ကိုသံလြင္ေရ … ေလေၾကာနည္းနည္းရွည္မိတာ ခြင့္လႊတ္ပါရွင္။
စေန့ပို့စ္ဖတ္ျပီးကတည္းက
ေရးမယ္လုပ္ျပီးမေရးျဖစ္ခဲ့တာ၊
က်ြန္မအေနနဲ့ကေတာ့ဖတ္ျပီးတုန္း
ကတည္းကဘဝမွာလက္တဲြေဖာ္ဟာ
အလိုအပ္ဆံုးပါလားဆိုတဲ့အေတြးလံုးဝ（လံုးဝ）
မဝင္ခဲ့ပါဘူးရွင္။
က်ြန္မကေမြးကတည္းက
အခုခ်ိန္ထိမိဘမွမိဘပါပဲ။စေနတေနရာမွာေျပာသလို
သူငယ္ခ်င္း၊အေဖာ္၊ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းမ်ားဟာလည္း
ပယ္ဖ်က္လို့မရေအာင္အေရးပါဆဲပါပဲ။
လက္တဲြေဖာ္ဟာဘဝမွာအလိုအပ္ဆံုးလို့
က်ြန္မသူငယ္ခ်င္းဗုဒၶၶၶဘာသာဗမာစစ္စစ္က
ေျပာတာၾကားခဲ့ဘူးပါတယ္။
အထက္ကေရးထား
ေသာညီမေလးရဲ့ဆရာေျပာသလိုပါပဲ၊က်ြန္မလဲ
ထင္ျမင္မိပါတယ္၊
(Sorry, I'd like to finish this up in English.)
I think, most of Sanay's posts give me different thoughts everytime.
Wishing you all in happy blogging!!
ကလိုေစးထူးေရ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးသမွ်ကေတာ့ ႏိုင္းႏိုင္းစေနဟာ စာေတြေတာ္ေတာ္ေရးဖူးတယ္။ သူေရးတဲ့ စာတုိင္းလိုလုိလဲ ေကာင္းတာမ်ားတယ္။ သူမ်ားကို ေ၀ဖန္ရင္ ကိုယ္တုိင္က သူ႔ေလာက္မလုပ္ႏိုင္ေသးပဲ မေ၀ဖန္သင့္ဘူးလို႔ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ဘေလာ့မွာေလာက္တင္ မေက်နပ္ပါနဲ႔၊ သူ႔လို လိုက္ေရးၿပီးမွ ေ၀ဖန္ပါလား။
ဒီကြန္မန္႔ ဖတ္ရတာ … ရယ္ေတာ့ရယ္ရသား၊ ေရးတဲ့သူက အမည္တပ္မထားေတာ့ ဘယ္သူမွန္းေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စာေပမွာ ႏွံ႔စပ္မႈမရွိတာေတာ့ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အင္တာနက္ ၀က္ဘ္ဆိုက္အနည္းငယ္ ေျခရာခြက္ေလးေတြထဲမွာေလာက္သာ က်င္လည္က်က္စားေနတဲ့ မ်က္စိေၾကာင္ေၾကာင္ ဖားေပါင္က်ဳိးေလးနဲ႔တူပါရဲ႕။
ကလိုေစးထူးက ဘာေတြေရးခဲ့သလဲ … ႏိုင္းႏိုင္းစေနက ဘာေတြေရးခဲ့သလဲ … ယွဥ္စရာကို မလိုေအာင္ ကြာျခားလြန္းပါတယ္။
ႏိုင္းႏိုင္းစေန ေရးတဲ့စာေတြ ေကာင္းပါတယ္။ မွန္ပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း က်မတို႔ အားေပးပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကလိုေစးထူးဟာ သူ႔ေလာက္မလုပ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ဘာကိုၾကည့္ျပီးေျပာရတာလဲ။ ကလိုေစးထူးဟာ ႏိုင္ငံတကာ အသိအမွတ္ျပဳ စာနယ္ဇင္းေတြမွာပါ ေရးတဲ့ ေဆာင္းပါးရွင္တဦးဆိုတာ မသိလို႔ထင္ပါရဲ႕။
ဒါကိုသိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကလိုေစးထူးဟာ ဘေလာ့ေလာက္မွာတင္ေက်နပ္ေနတယ္လို႔ ေျပာအံုးမလား …။
လူတေယာက္ကို ေ၀ဖန္မယ္ဆိုရင္ အဲဒီလူအေၾကာင္း ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ သိဖို႔ လိုတယ္။ ကလိုေစးထူးဟာ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕ စာကို ေ၀ဖန္တာပါ။ စာဖတ္တတ္သူမ်ား ကလိုေစးထူးေရးသားခ်က္ကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တိုက္ခိုက္တာလား အျပဳသေဘာနဲ႔ေျပာတာလား သိႏိုင္ပါတယ္။
ဘယ္ေနရာမွာ မဆို ေ၀ဖန္မႈရွိမွ တိုးတက္ပါမယ္။ အျပဳသေဘာနဲ႔ေ၀ဖန္တာကို လက္ခံရပါမယ္။ ဒါမွလည္း ျပဳျပင္ႏိုင္မယ္ မဟုတ္လား။ ေ၀ဖန္တာကို ခံႏိုင္ရည္မရွိရင္ ဘာမွလုပ္မေနနဲ႔ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရံုပါပဲ။
အမည္မဲ့သူဟာ ေ၀ဖန္ေရးအေၾကာင္းကိုလည္း နားလည္ဟန္မတူပါဘူး။
အကယ္၍ ကလိုေစးထူးဟာ ႏိုင္းႏိုင္းစေနလို စာေကာင္းေပေကာင္းေတြ ေရးခဲ့သူမဟုတ္ဖူးဆိုပါစို႔။
မေရးခဲ့တာနဲ႔ပဲ မေ၀ဖန္ရေတာ့ဘူးလား …။ အေကာင္းအဆိုး အေၾကာင္းအက်ဳိး ေထာက္မျပရေတာ့ဘူးလား။
ဒီလိုဆိုရင္ျဖင့္ သေဘာထား ေသးသိမ္လြန္းရာ က်ေနပါျပီ။
က်မတို႔ဟာ ‘စာ’ ကို ဖတ္ေနၾကတာပါ။ ‘လူ’ ကိုဖတ္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ ထိုနည္းတူစြာ ‘စာ’ ကို ပဲ ေ၀ဖန္တာပါ ..။ ‘လူ’ ကို ေ၀ဖန္တာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ကာ … စာတပုဒ္ဟာ ေကာင္းရင္ ဘာေၾကာင့္ ေကာင္းတယ္၊ ဆိုးရင္ ဘာေၾကာင့္ ဆိုးတယ္၊ လက္ခံႏိုင္ရင္ ဘာေၾကာင့္လက္ခံႏိုင္တယ္ … လက္မခံႏိုင္ရင္ ဘာေၾကာင့္လက္မခံႏိုင္ဘူး … ဆိုတာ လြတ္လပ္စြာ ေျပာခြင့္ရွိပါတယ္။ သူ႔လို ေရးႏိုင္မွ သူ႔ကို ေ၀ဖန္ခြင့္ရွိမယ္ ဆိုရင္ေတာ့…. အင္း … ရုပ္ရွင္တကားမွ မရိုက္ဖူးဘဲ ရုပ္ရွင္ ေ၀ဖန္ေရး ကို ထိထိမိမိေရးႏိုင္လို႔ ရုပ္ရွင္ေလာကသားေတြတြင္မက အားလံုးကေလးစားရတဲ့ ဆရာၾကီးစိန္ခင္ေမာင္ရီ သာ သက္ရွိထင္ရွားရွိေနရင္ ထိုင္ငုိေနမလားပဲ …။
ဒီေတာ့ က်မ အၾကံေပးခ်င္တာက ေျခရာခြက္ေလးထဲမွာပဲ ေက်နပ္မေနပါနဲ႔။ မ်က္ေမႊးတဆံုးပဲ မၾကည့္ပါနဲ႔။ ေလ့လာပါ .. ျဖန္႔က်က္ေတြးပါ။ မ်က္စိတဆံုးၾကည့္ပါ။ ဥာဏ္အေျမာ္အျမင္ရွိပါေစ။
ေမတၱာျဖင့္
ေမဓာ၀ီ
"အလိုအပ္ဆံုး" ဆိုတဲ့ ပို႔စ္အတြက္ စဥ္းစားျဖစ္သြားတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ...
က်မဆိုရင္ေတာ့ "မိဘ"ဆိုတဲ့ က်မရဲ႕ ေမြးေက်းဇူးရွင္၊ ေကၽြးေက်းဇူးရွင္ေတြကို က်မရဲ႕ ဘ၀ထဲကေန မလိုအပ္ဘူးဆိုၿပီး ဖ်က္ပစ္ရဲတဲ့သတၱိမေျပာနဲ႔ စဥ္းေတာင္မစဥ္းစားမိပါဘူး၊ လက္ဦးဆရာမ်ားျဖစ္ခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕"မိဘ"ႏွစ္ပါးကေတာ့ ဘယ္အသက္အရြယ္၊ ဘယ္အခ်ိန္ေရာက္ေရာက္ က်မအတြက္ေတာ့ အလိုအပ္ဆံုးပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ေက်းဇူးေတြကိုလဲ သူတို႔မရွိၾကေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ တမ္းတရင္း၊ အစဥ္အၿမဲေအာက္ေမ့ သတိရေနမွာပါ။ မိဘေတြက မေကာင္းခဲ့ဘူးဆိုရင္ေတာင္မွ က်မတို႔ဟာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မရွိခဲ့ၾကပါဘူး၊ သူတို႔ေမြးမွ လူျဖစ္လာရတာပါ။ သူတို႔ကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ က်မဘ၀ထဲက ဖ်က္ထုတ္မပစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အသက္အပိုင္းအျခားအေတြ႕အႀကံဳေတြ ေျပာင္းလဲရင့္က်က္လာခဲ့ရင္လဲ လိုအပ္မႈေတြ ေျပာင္းလဲသြားမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ က်မရဲ႕ "မိဘ" ေတြကေတာ့ က်မဘ၀ရဲ႕ အဖိုးမျဖတ္ႏိုင္တဲ့ သူေတြပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေပးသာရွိၿပီး အယူမရွိတဲ့ "မိဘေမတၱာ"ကို အၿမဲတန္ဖိုးထားေနမွာပါ။
ပထမဆံုး မစေနပို႔စ္မွာ "ေက်ာင္းသူေလးက ဘာျဖစ္လို႔မ်ား မိဘရင္ခြင္ကမလြတ္ေသးပဲနဲ႔ေတာင္ ခုလက္ရွိရွိေနတဲ့ မိဘေတြကိုမေရြးပဲနဲ႔ မရေသးတဲ့ ကိုယ့္အေပၚကို ေကာင္းမယ္မေကာင္းဘူး ႀကိဳမသိႏိုင္တဲ့သူ(ဘ၀ေဖာ္ဆိုတာ)ကို ေရြးခဲ့တာလဲ? ဒါကို က်မ ဘ၀င္မက်ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ မိဘ ဆိုတဲ့ နံမယ္ကိုမဖ်က္ခင္ မတုန္လႈပ္ေသးပဲနဲ႔ ဘာျဖစ္လို႔ ဘ၀ေဖာ္နဲ႔ သားသမီး ကိုေရြးရေတာ့မွ သားသမီးကိုဖ်က္ၿပီးမွ တုန္လႈပ္စြာငိုေၾကြးတာလဲ၊ သူက မိဘေနရာမေရာက္ေသးပဲနဲ႔ေတာင္ မိဘစိတ္ရွိေနတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒီမွာပဲ မိဘဆိုတာ ျဖစ္မလာ၊ ေမြးမလာေသးတဲ့ သားသမီးအေပၚမွာေတာင္ ေကာင္းႏိုင္ပါလားဆိုတဲ့ အသိတစ္ခု ထပ္ရပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ အရြယ္ေရာက္လာလို႔ မိဘထက္ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းမယ့္သူလို႔ ယံုၾကည္မိၿပီးေရြးတယ္ဆို တစ္မ်ဳိးပါ။ ဒါကလဲ ကံစမ္းမဲပါပဲ သူေကာင္းသလားမေကာင္းလား လံုး၀ေသခ်ာသိမေနႏိုင္တဲ့ အေနအထားမွာရွိပါတယ္။ ေကာင္းခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္မွပဲ မိဘဆိုတာကို ကိုယ့္ဘ၀ရဲ႕ အလိုအပ္ဆံုးဆိုတဲ့ေနရာက ဖယ္ရွားရဲတဲ့ သတၱိကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးပါတယ္။ သူသာ သူ႔ဘ၀မွာ ဘယ္သူဘယ္၀ါဟာျဖင့္ ဘယ္အသက္ပိုင္းတြင္း ဘယ္လိုေနရာကေန အလိုအပ္ဆံုးျဖစ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆရာကို သံုးဦးလံုးဖ်က္မပစ္ပဲ ျပန္ျငင္းရဲရင္ ဆရာလဲ ေက်နပ္ေလာက္စရာ အေျဖအတြက္ ဆက္ဖ်က္ခိုင္းမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူး၊ သူလဲ ဒီေနရာေတြ၊ ဒီလိုခံစားမႈေတြကို ျဖတ္သန္းခဲ့ဖူးတာပဲ။
ဒီေနရာမွာပဲ ဘာသာ၊ လူမ်ဳိး၊ ငါစြဲေတြနဲ႔ မဆိုင္ေတာ့ပါဘူး၊ ကိုယ့္ရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ခံယူခ်က္နဲ႔သာ သက္ဆိုင္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူငယ္ေတြ၀င္ဖတ္မိခဲ့ရင္ ငါတို႔ဘ၀ရဲ႕ အလိုအပ္ဆံုးဟာ ဘ၀ေဖာ္ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔ မိဘေတြကို မေကာင္းျမင္ၾကမွာလဲ မလိုလားပါဘူး။ ၿပီးေတာ့လဲ မိဘႏွစ္ပါးဟာျဖင့္ ဘ၀မွာ လိုမွသံုးၿပီး မလိုအပ္ရင္ ဖ်က္ပစ္လို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးလဲ မ၀င္ၾကေစခ်င္ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ခါ မေမရဲ႕ပို႔စ္မွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အလိုအပ္ဆံုးဆိုတာကို သူတစ္ဦးတည္းရဲ႕ ခံစားမႈနဲ႔ေဖာ္ျပသြားတာပါ။ ဒီမွာပဲ "ေမတၱာရွင္တို႔ရဲ႕စိတ္ထား" ဆိုတာပါလာတဲ့အတြက္ ေမတၱာရွင္ေနရာမွာ ကိုယ့္မိဘဆိုရင္ သားသမီး ဒုကၡေရာက္မွာမ်ဳိးလိုလားပါ့မလား၊ သူသာအေသခံသြားမယ္ သားသမီးေတာ့ မွည့္တစ္ေပါက္မစြန္းေစရဘူးဆိုတဲ့ မိဘေမတၱာကို ျပမွာပါ၊ ၿပီးေတာ့ တကယ့္ေမတၱာရွင္အစစ္ဆိုရင္လဲ ရန္သူ၊ ခ်စ္သူ၊ မုန္းသူ ခြဲျခားမေနပါဘူး၊ သူပဲ အေသခံမွာပါ။ ဒီေနရာမွာ ကိုယ့္ဘ၀ေဖာ္ဆိုတာကို ထည့္ေတြးၾကည့္ပါဦး၊ သူက တကယ္ကိုေမတၱာရွိၿပီး ကုိယ့္အတြက္ အသက္အေသခံပါ့မလား၊ ဘာ့ေၾကာင့္အသက္အေသခံမွာလဲ အေသမခံခင္မွာ သူဘာေတြစဥ္းစားမလဲ၊ သူ႔အေပၚဘယ္ေလာက္ေကာင္းခဲ့သလဲဆိုတာေတာ့ စဥ္းစားေနမွာေသခ်ာပါတယ္။ က်မကိုသာေရြးခိုင္းရင္ ေမတၱာရွင္ေလာက္လဲ ပါရမီမရင့္သန္ေသးေတာ့ သူတစ္ပါးအတြက္ ကုိယ္တိုင္ေသဖို႔လဲ မရဲဘူး။ ကိုယ့္ေၾကာင့္လဲ သူတစ္ပါး ဒုကၡေရာက္မွာ မၾကည့္ရက္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ပဲ မူးၿပီးလဲသြားမယ္ထင္တယ္၊ တကယ္ပါ။
ကိုေဆးထူးရဲ႕ပို႔စ္ကေတာ့ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ အလုိအပ္ဆံုးနဲ႔ သူမ်ားေတြကို အေတြးမမွားေစဖို႔ေထာက္ျပတာပါပဲ။ သူ႔ေကာ္မက္ေအာက္ဆံုးက "ကိုရင္" ေျပာခဲ့တာကေတာ့ မိဘေတြ မရွိလို႔ ေမာင္ကိုေရြးတယ္၊ အဲ့ဒီမွာပဲ ဘ၀ေဖာ္ကိုေရြးပါေတာ့လား၊ ဘာျဖစ္လို႔ေမာင္ကိုေရြးလဲ? မိဘေတြကိုယ္စား ဘ၀မွာ အစားထိုးမရႏိုင္ေတာ့လို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ၊ ဘ၀ေဖာ္နဲ႔ သားသမီးကေတာ့ ျပန္အစားထုိးလို႔ရတယ္ေလ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ပညာရွိလို႔ ဘုရင္က သတ္မွတ္ခဲ့တာ။
ဘ၀ေဖာ္ဆိုတာ သူ႔ကိုလိုခ်င္မိလို႔ သူနဲ႔ေနရင္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္၊ ကိုယ့္အေပၚေကာင္းႏိုင္မယ္ထင္မိလို႔ လက္တြဲၾကတာ၊ တကယ္လို႔မ်ား သူနဲ႔ကိုယ္ အေပးအယူမမွ်ေတာ့တဲ့တစ္ေန႔၊ နားလည္မႈေတြ လြဲသြားတဲ့တစ္ေန႔မွာ ကြဲသြားၾကတာေတြ အမ်ားႀကီးပါ။ ဘ၀ေဖာ္ဆိုတာ လိုခ်င္မိလို႔ ရွိလာတာ၊ မလိုခ်င္ရင္ ရွိလာစရာအေၾကာင္းမရွိဘူး။
ဒါေပမယ့္ "မိဘ"ႏွစ္ပါးကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္လိုအပ္ေနလို႔ကို ရွိေနတာ။ ဒီေနရာမွာ လိုခ်င္မႈနဲ႔ လိုအပ္ေနမႈကြာျခားသြားတယ္လို႔ က်မထင္တယ္။
က်မရဲ႕ဘ၀မွာ က်မရဲ႕အသက္အပိုင္းအျခားအလိုက္ လိုခ်င္မႈေတြျဖစ္တည္လာေနသမွ် က်န္သူေတြကို အလိုရွိေနဦးမွာျဖစ္ေပမယ့္ "မိဘ" ႏွစ္ပါးကေတာ့ သက္ရွိထင္ရွား ရွိရွိ မရွိရွိ က်မဘ၀ရဲ႕ အလိုအပ္ဆံုးေသာ သူေတြပါပဲ....
မေမဒါ၀ီေျပာတဲ့ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာကို လက္ခံပါတယ္။ ေ၀ဖန္ျခင္ရင္လဲ ကိုယ္တုိင္က တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ႏိုင္စြမ္းရိွရမယ္လုိ႔ ေျပာတာပါ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာ ကလိုေဆးထူးကိုပါ။ မေမဒါ၀ီကို မဟုတ္ပါဘူးေနာ။
က်မကို တိုက္ရိုက္မေျပာေသာ္လည္း ဒီဇာတ္လမ္းရဲ႕ အစက က်မမို႔ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ ၀င္ပါရတာပါ။ ႏိုင္းႏိုင္းစေနရဲ႕ ပို႔စ္ကို က်မကဖတ္ျပီး က်မခံစားမိတဲ့ဘက္က ေရးတယ္။ က်မ ေရးတဲ့စာကို ဖတ္ၾကည့္ပါ။ ႏိုင္းႏိုင္းစေနကို တိုက္ခိုက္တာ ေ၀ဖန္တာ တခုမွမပါပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္တုန္းဆိုတာ့ ႏိုင္းႏိုင္းစေနရဲ႕ စာဟာ သူ႔အေတြးအေခၚ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ဘာသာျပန္ဆိုတာ အားလံုးသိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္က်မက သူ႔ကို ေ၀ဖန္တာမဟုတ္ဘဲ သူ႔စာထဲက ေက်ာင္းသူရဲ႕လုပ္ရပ္ကို ေ၀ဖန္ခဲ့တာပါ။
ဒါကို အျမင္တူသူ မတူသူေတြက ကြန္မန္႔ေတြျပန္ေရးတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကိုသံလြင္ (ကလိုေစးထူး) က သူ႔အျမင္ကို သူ႔ဘေလာ့မွာ ျပန္ေရးတယ္။ သူေရးတဲ့စာကို ဖတ္ၾကည့္ရင္လဲ ရွင္းပါတယ္။ လူကို ေ၀ဖန္တိုက္ခိုက္ေနတာမ်ား ပါလို႔လား။ ျငင္းခုန္တာမဟုတ္ ေဆြးေႏြးျခင္းသာျဖစ္တယ္လို႔ အတိအလင္း ေရးထားပါတယ္။
ကဲ … ဟုတ္ျပီ။
အသင္ပုဂၢိဳလ္ေရးတဲ့ ကြန္မန္႔ကို ျပန္ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါအံုး … ။
“ကလိုေစးထူးေရ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ဖူးသမွ်ကေတာ့ ႏိုင္းႏိုင္းစေနဟာ စာေတြေတာ္ေတာ္ေရးဖူးတယ္။ သူေရးတဲ့ စာတုိင္းလိုလုိလဲ ေကာင္းတာမ်ားတယ္။ သူမ်ားကို ေ၀ဖန္ရင္ ကိုယ္တုိင္က သူ႔ေလာက္မလုပ္ႏိုင္ေသးပဲ မေ၀ဖန္သင့္ဘူးလို႔ ထင္တယ္ဗ်ာ။ ဘေလာ့မွာေလာက္တင္ မေက်နပ္ပါနဲ႔၊ သူ႔လို လိုက္ေရးၿပီးမွ ေ၀ဖန္ပါလား။” တဲ့
ပုဂၢိဳလ္စြဲလည္း ၾကီးပါေပ့။ ျပီးေတာ့ လူတေယာက္အေၾကာင္းကို ေသခ်ာ ဂဃဏန မသိဘဲနဲ႔ အခုလို ႏွိမ္ႏွိမ္ခ်ဳိးခ်ဳိး ေျပာတာကို ကာယကံရွင္က ျငိမ္ေနေသာ္လည္း က်မက ျငိမ္မေနႏိုင္ဘူးရွင့္။ လူတေယာက္ကို အထင္ေတြစြတ္ၾကီးျပီး က်န္တေယာက္ကို ႏွိမ့္ခ်ျမင္တဲ့ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ အျမင္မ်ဳိးကို မည္သူမဆို စြန္႔လႊတ္သင့္ပါတယ္။
အသင္ပုဂၢိဳလ္အခုလို ေျပာတာကမွ ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္မႈ တခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာေရာ နားလည္ သေဘာေပါက္ ပါရဲ႕လားရွင္။
က်မဟာ အမွန္တရားဘက္မွာ အျမဲရပ္တည္တယ္။ မွန္တဲ့ဘက္မွာ ဘယ္သူမွမရွိလဲ က်မတေယာက္ထဲ ရပ္ေနအံုးမွာပဲ။ အမွန္တရားနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ဘယ္သူ႔ကိုေျပာေျပာ က်မမွာ ၀င္ေျပာပိုင္ခြင့္ရွိတယ္လို႔ ယံုၾကည္ ယူဆထားပါတယ္။
ကြၽန္မက ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြကိုႏွံံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ဖတ္သူမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္မရဲ႔ကြန္ပ်ဴတာမွာ ေဇာ္ဂ်ီေဖာင့္တင္မထားတာေႀကာင့္ ၀င္းေဖာင့္ကိုသာသံုးတဲ့အတြက္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြကိုဖတ္ေလ့သိပ္မရွိေပမယ့္ မေမဓာ၀ီ၊ ေမ၁၁ ၊ ကလိုေဆးထူး ၊ ညီလင္းဆက္ တို႔ရဲ႔ဘေလာ့ဂ္ေတြေတာ့ ၃ ရက္ျခားဆိုသလိုေလာက္ ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
အခုေျပာဆိုေနႀကတဲ့ ဘ၀အတြက္ ဘယ္သူအလိုအပ္ဆံုးဆိုတဲ့ မူလအစကိုလည္းမသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ဖတ္ရင္းနဲ႔ နည္းနည္းသေဘာေပါက္လာပါတယ္။
ကြၽန္မအျမင္ကေတာ့စာေရးသူဆိုတာ ကိုယ္ေရးခ်င္ရာ ကိုယ့္အေတြးကို ခ်ေရးျပလိုက္ေပမယ့္ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့စာဟာ စာဖတ္သူကို ဘယ္ေလာက္အဆိပ္ျဖစ္သြားမွာလဲ ဆိုတာ ခ်င့္ခ်ိန္ရပါတယ္။
ဘာသာျပန္ဆိုတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ ကိုယ့္အေတြးအစစ္နဲ႔ေရးတာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ္စာတစ္လံုးခ်ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ စာဖတ္သူအေပၚ ဘယ္ေလာက္လႊမ္းမိုးမလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အဆိပ္ျဖစ္မလဲ ၊ ဘယ္လို မက္ေဆ့ခ်္မ်ိဳးကို ရသြားမလဲ ဆိုတာကို စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ရပါတယ္။
ကိုယ္ေရးတာေတာ့ ေရးလိုက္တာပဲ။ ယူခ်င္တာယူ မယူခ်င္တာပယ္ လို႔ေျပာလို႔မရပါဘူး။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စာဖတ္သူအေပၚမွာ စာေရးသူရဲ႔အေတြးေတြက အတိုင္းအတာတစ္ခုထိလႊမ္းမိုးလို႔ပါပဲ။ ဒါကို စာတကယ္ဖတ္တဲ့သူမွ နားလည္ပါလိမ့္မယ္။ အဲလိုသာစာဖတ္သူေတြဘာမွျဖစ္မသြားဘူး ေရးခ်င္ရာေရးလို႔ရတယ္ဆိုရင္ အလုပ္ရႈပ္ခံျပီး စာေပစိစစ္ေရးဆိုျပီး သတင္းနဲ႔စာနယ္ဇင္း လက္ေအာက္မွာထားစရာေတာင္မလိုေတာ့ပါဘူး။
ဘာသာျပန္စာေရးဆရာေတြကလည္း ဘာသာျပန္တယ္ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာမႈနဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ အေတြးအေရး ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကိုသာျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ေရးႀကပါတယ္။ ဒါကိုျငင္းခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘာသာျပန္စာေရးဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ေျပာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မစီစဥ္ေပးပါမယ္။
အမည္မသိ ကြန္မန္႔ေရးသူတစ္ေယာက္အဆိုအရ နာမည္ႀကီးစာေရးဆရာမႀကီးကို ကလိုေဆးထူးကမေ၀ဖန္ရဘူးဆိုရင္ ကြၽန္မကျပန္လည္လို႔ေမးပါရေစရွင္။ ကလိုေဆးထူးကသူ႔ကိုယ္ပိုင္အေတြးေတြနဲ႔ သူယံုႀကည္ရာကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ေရးေနတာပါ။
သူ႔စာမူမ်ားပါ၀င္ေဖာ္ျပတဲ့ ဂ်ာနယ္မ်ား ၊ မဂ္ဂဇင္းမ်ားဟာ ကြၽန္မတို႔မဖတ္ျဖစ္ႀကတဲ့ ဂ်ာနယ္ မဂၢဇင္းမ်ားျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ ေနာက္တစ္ခုက ကလိုေဆးထူးက သူေရးတဲ့စာေတြကို သူမေႀကာ္ျငာသလို သူ႔ကိုယ္သူလည္းေႀကာ္ျငာသူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ဘာသာေအးေဆးစြာေနတဲ့အတြက္ သူ႔ကိုစာေရးဆရာတစ္ေယာက္မွန္းေတာင္ သူနဲ႔ ခင္ျပီးအေတာ္ႀကီးႀကာမွ ကြၽန္မသိခဲ့ရတာပါ။
ကလိုေဆးထူးက ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ကြၽန္မ ဖတ္မိသေလာက္ စာဖတ္သူကို အဆိပ္သင့္သြားမွာစိုးတယ္လို႔ ကြၽန္မထင္ပါတယ္။
ကလိုေဆးထူးကသူ႔အေႀကာင္းနဲ႔သူေႀကာင့္ စာေပစီီစစ္ေရးက ခြင့္ျပဳခ်က္က်ျပီး စာနယ္ဇင္းမ်ားမွာေရးခြင့္မရွိလို႔ ကြၽန္မတို႔မဖတ္ျဖစ္တဲ့ ဖတ္ရင္ပဲ အျပစ္ႀကီးတစ္စံုတစ္ရာ က်ဳးလြန္သလိုျဖစ္ေတာ့မယ့္ စာနယ္ဇင္းေတြမွာသာ သူ႔အေတြးေတြကိုရဲရဲႀကီး ကုိယ္ပိုင္ဖန္တီးတာကို ဘာလို႔မ်ား အဲလိုေျပာခ်င္ရတာလဲရွင္။ အမည္မသိကြန္မန္႔ေရးသူ ညႊန္းထားတဲ့ စာေရးဆရာမႀကီးရဲ႔ ေကာင္းလွပါေသာစာမူမ်ားဟာ မူရင္းကိုယ္ပိုင္အေတြးမ်ားမဟုတ္ဘဲ ဘာသာျပန္မ်ားသာျဖစ္ေႀကာင္း၊ ထုိသို႔ဘာသာျပန္သည္ကို စာေရးဆရာမႀကီးက စာမူေအာက္ဆံုးမွာဘယ္ေသာအခါမွာ ၀န္ခံထားျခင္းမရွိတာေႀကာင့္ စာမ်ားမ်ားမဖတ္သူ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက ထိုစာေရးဆရာမႀကီးရဲ႔ကိုယ္ပိုင္ဖန္တီးမႈလို႔ယူဆႀကဟန္ျဖစ္ပံုတူပါတယ္။ ၂၀၀၆ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ဖက္ရွင္အင့္ေမ့ခ်္မဂၢဇင္း မွာစာေရးဆရာမႀကီးရဲ႔ ပထမဦးဆံုးနဲ႔ ေနာက္ဆံုးေဖာ္ျပခံရေသာ စာမူေႀကာင့္ အယ္ဒီတာအဖြဲ႔၀င္မ်ား အေတာ္ေလး ျပႆနာတက္သြားခဲ့ရသည္ကို အမည္မသိကြန္မန္႔ေရးသူ သိပါသလားရွင္။ ထို၂၀၀၆ ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာတင္ပဲ အျခားမဂၢဇင္းတစ္ခုမွာ အလားတူစာမူမ်ိဳး အျခားစာေရးဆရာတစ္ေယာက္က သူ ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္ဟု၀န္ခံျပီး ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ တစ္လထဲမွာပဲ မဂၢဇင္း ၂အုပ္မွာ စာမူ အတူူတူ ၊ စာေရးသူကြဲျပီး တစ္အုပ္ကဘာသာျပန္ပါဟု ၀န္ခံေဖာ္ျပထားတဲ့အတြက္ စာေရးဆရာမႀကီးရဲ႔ စာမူကိုသံုးမိေသာ ဖက္ရွင္အင္းေမ့ခ်္မဂၢဇင္းမွာ စာေပေလာကတြင္ မ်ားစြာအရွက္ရခဲ့ရျပီး ေနာက္ေနာင္တြင္ ဘယ္ေသာအခါမွ ထိုစာေရးဆရာမႀကီးရဲ႔စာမူမ်ားကို မသံုးရေတာ့ပါဟု အယ္ဒီတာကို ညႊန္ႀကားျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။
ကြၽန္မဒီအေႀကာင္းေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ ေျပာျပဖို႔မရွိေသာ္လည္း အခုလို ကလိုေဆးထူး ကို ထိုစာေရးဆရာမႀကီးေရးေသာ ဘာသာျပန္စာမူအား ေ၀ဖန္ျခင္းမျပဳသင့္ဟု ေရးသားသည္ကိုဖတ္မိရျပီး ကြၽန္မႏွင့္မဆိုင္ေသာ္လည္း ကြၽန္မက ျမန္မာစာေပကိုျမတ္ႏိုးသူပီပီ၊ စာဖတ္ပရိသတ္ကိုအဆိပ္သင့္ေစေသာ စာေပမ်ိဳးကိုမႏွစ္သက္သူပီပီ ၀င္ေရာက္ေရးမိျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
အခုကြၽန္မေျပာတာေတြကို ျပန္လည္ေဆြးေႏြးလိုတယ္ဆိုပါက ကြၽန္မက ဘေလာ့ဂ္မ်ားကို မွန္မွန္၀င္ဖတ္သူမဟုတ္တဲ့အတြက္ ဒီဘေလာ့ဂ္မွာေရးတဲ့ကြန္မန္႔ကို ေနာက္၀င္ဖတ္ျဖစ္ခ်င္မွ ၀င္ဖတ္ျဖစ္ပါမယ္။ အားတဲ့အခါမွ ၀င္ဖတ္ျဖစ္ပါမယ္။ အဲဒီအတြက္ ကြၽန္မေျပာတာမ်ားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ေဆြးေႏြးလိုတယ္ဆိုရင္ ကြၽန္မရဲ႔ အီးေမးလ္ကို ပို႔လို႔ရပါတယ္။ ကြၽန္မရဲ႔ အီးေမးလ္လိပ္စာမွာ san.hana@gmail.com ျဖစ္ပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္္ပါတယ္ရွင္။
ဟနစံ
ahaa..it s gettin kinda rude.
cool down man..
PEACE!!
ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေၿပာခဲ့တာ… ” ၿမန္မာေတြမဟုတ္တဲ့ေနရာမွာပဲ ေတာ္ေနတာ.. ႏိုင္ငံၿပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ ႏိုင္ငံတိုးတက္ဖို႔လည္းမလုပ္ခ်င္ဘူး..
ၿမန္မာၿမန္မာ အခ်င္းခ်င္းခ်ဖို႔ ပဲလုပ္ေေနတယ္.. ဒီလိုဆို ဒီတိုင္းၿပည္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္ေၿမာက္ႏိုင္ဘူး.. ဘယ္အစိုးရတက္ တက္္ ဘယ္သူအုပ္ခ်ဳပ္ခ်ဳပ္.. ဖာသည္တိုင္းၿပည္ၿဖစ္ေနမွာပဲ ”
Online မွာရိွတဲ့ ၿမန္မာအေရအတြက္ဟာ တကယ့္ေတာ့ နည္းနည္းေလးပါ.. ဒီေလာက္နည္းနည္းေလးကို ညီညီညြတ္ညြတ္မေနႏိုင္ၾကဘူး…အေၾကာင္းအရာတစ္စံုတစ္ခုကို ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ေလးေလးစားစား ညိွညိွႏိႈင္းႏိႈင္းေပါ့… အၿမင္မတူရင္လည္း လြတ္လပ္စြာ သေဘာ ကြဲလြဲၾကေပါ့.. ခုေတာ့မဟုတ္ေပါင္..အၿမင္မတူရင္ကိုပဲ ခ်ဖို႔ရာ စိုင္ၿပင္ေနၿပီ..ေနာက္ေတာ့ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြပါ ပါလာေရာ..ခ်ၾကေေရာ… ငယ္က်ိဳးငယ္နာေတြ ေဖာ္.. ဘယ္သူက ဘယ္လိုစာမ်ိဳးေတြ ေရးတာ.. ဘယ္လိုစာနယ္ဇင္းေတြမွာပါဘူးသားဆိုၿပီး အသားယူ ဂုဏ္ေဖာ္..ေၾသာ္.. က်ဳပ္ကေတာ့ဗ်ာ…
ေတာက္… တို႔လူမ်ိဳးေတြမွာ ဒီလို ေသာာက္က်င့္မ်ိဳးေတြ ရိွလို႔ ဒီလိုအေၿခေနမ်ိဳးေရာက္ေနတာပဲလို႕
မွန္လိုက္ေလ တို႔ဗမာရယ္။ ကုိယ့္ဂုဏ္ကိုယ္ေဖာ္ေနၾကတဲ့ မသူေတာ္ေတြကို ဒီထက္ပိုေျပာသင့္တယ္
အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမကတဲ့
ဘယ္သူကစျပီး ရိုင္းစိုင္းေစာ္ကားၾကတာပါလဲ
တို႔ဗမာဆိုတဲ့လူကလဲ ဆရာၾကီးေလသံနဲ႔ပါလား …
ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားကိုးကားျပီး ေျပာဖို႔တန္ရဲ႕လား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ေမးၾကည့္အံုး
ေလးေလးစားစားညွိညွိႏႈိင္းႏႈိင္းေပါ့တဲ့ … ရယ္ရတယ္ ..
ဘယ္သူက မေလးစားတာလဲ .. ဘယ္သူကမညွိႏႈိင္းတာလဲ
ကိုယ့္လူထိေတာ့ နာတတ္လိုက္ၾကတာ …
ဂုဏ္ဆိုတာ ေဖာ္သင့္ရင္ ေဖာ္ရတယ္ …
ေျပာမွသိ - ထိမွနာ - သာမွေန -ေသမွခင္ တတ္တဲ့ သူေတြအတြက္ ေျပာမွ သိမွာမို႔ ေျပာတာေနမွာေပါ့ … ေျပာပါေစေလ .. မွန္တာေျပာတာပဲဟာ …
အမွန္ေျပာရင္ လူေတြက လက္မခံတတ္ၾကဘူးပဲ … ေနာ္ …
အခု အေၾကာင္းသိျပီဆိုေတာ့ မနာလို၀န္တိုစိတ္ေတြနဲ႔ အူပြေနျပီလား .. ဟားဟား ..
စိတ္ထိမ္းၾကပါေနာ္ … မနာလိုျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကတျပားတခ်ပ္ရတာမဟုတ္ဘဲနဲ႔ အလကား အကုသိုလ္မ်ားပါတယ္ ….ေအးေဆးေနၾကပါေတာ့။
ေဆာရီးပါ ကမၻာသားရယ္.. ကြၽန္ေတာ့္ေလသံက ဆရာၾကီးေလသံေပါက္သြားတယ္ဆုိရင္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ဘက္ကမွ မပါတဲ့ ပြဲၾကည့္ ပရိတ္သတ္တစ္ေယာက္ပါ.. ဘယ္သူမွားတယ္မွန္တယ္ဆိုတာ မဆံုးၿဖတ္ႏိုင္ပါဘူး..ဒါေပမယ့္ ၿပတင္းေပါက္ကေန အၿပင္ဘက္ကို ၾကည့္တဲ့သူက အေၾကာင္းအရာေတြကို ကာယကံရွင္ေတြထက္ပို ၿမင္ပါတယ္။ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ တခ်ိဳ႔အေၾကာင္းအရာေတြကို ကာယကံရွင္က ခံစားခ်က္နဲ႔ ဖံုးလြမ္းေနလို႔ မၿမင္ႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးတဲ႔ အေၾကာင္းအရာက ေဘးေခ်ာ္ေနတာကိုေတာ့ ၿမင္ေနရပါတယ္...ဒါေလာက္ပါဘဲ..
အဲဒီလို ပံုၿပင္ေလးတစ္ပုဒ္ ကြၽန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကၾကားဖူးတာလည္းရိွပါတယ္။ ပံုေတာ့ကြဲပါတယ္။
တခါတုန္းက အိမ္တစ္အိမ္မွာ သားအမိသားအဖသံုးေယာက္ရိွတဲ့ မိသားစုတစ္စုနဲ႔ မိန္းမၿဖစ္သူရဲ႔ ေမာင္ေလး အားလံုးေလးေယာက္ေနၾကသတဲ့.. တေန႔မွာ သတင္းရ မွားယြင္းၿပီး မင္းခ်င္းေတြဟာ ေယာကၤ်ားသားသံုးေယာက္ကို ဖမ္းသြားသတဲ့.. အဲဒီမွာ မိန္းမၿဖစ္သူက ဘုရင္ထံေမွာက္ကို ရင္ဘတ္စည္တီးငိုေၾကြးၿပီး ေရာက္ရိွလာသတဲ့။ ဘုရင္က "ဟဲ့ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္လဲ သံေတာ္ဦးတင္စမ္း မိန္းမငယ္" လို႔ဆိုတဲ့အခါမွာ မိန္းမက "ဘုရားကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ ေနသည့္ အိမ္သည္ ေခါင္မိုးမလံု အကာမရိွ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းကင္းမဲ႔၍ေနပါသည္ဘုရား အရွင္ဘုရားသာလွ်င္ ကယ္တင္ႏိုင္သူၿဖစ္ပါသည္ဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္တင္သတဲ့..။ ဘုရင္ၾကီးက သနားေတာ္မူတာေၾကာင့္ အိမ္ၿပင္ေဆာက္ဖို႔ ေငြအသၿပာေတြကို ေပးသနားေတာ္မူသတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ မိန္းမက သူဟာ မင္းခ်င္းမ်ားဖမ္းဆီးထားတဲ့ ေယာကၤ်ားသားသံုးေယာက္နဲ႔ပတ္သတ္ေနေၾကာင္း၊ လင္ေယာကၤ်ားမရိွေသာ မိန္းမသည္ အေခါင္အမိုးမပါေသာ အိမ္ကဲ့သို႕ၿဖစ္ေၾကာင္း၊ ေမာင္ဘြားမရိွသည့္ ႏွမသည္ အကာမရိွသည့္ အိမ္ကဲ့သို႔ ၿဖစ္ေၾကာင္း၊ သားငယ္မရိွသည့္ မိခင္သည္ ေပ်ာ္ရႊင္ၿခင္းကင္းမဲ့ေၾကာင္းကို ေလွ်ာက္ထားသတဲ့..။ အဲလိုတင္ေလွ်ာက္တာကို ဘုရင္ၾကီး ၾကားေတာ့ အင္း ဒီမိန္းမ ပညာရိွေပပဲ.. ထက္ၿပီးပညာစမ္းအံုးမွလို႔ စိတ္ထဲမွာေပၚလာတာနဲ႔ " သင္က ပညာဥာဏ္နဲ႔ ၿပည့္စံုပါေပတယ္။ သင့္ကို ခ်ီးေၿမွာက္တဲ့အေနနဲ႔ ထိုေယာကၤ်ားသားသံုေယာက္ထဲမွ သင္အတြက္ အလိုအပ္ဆံုးတစ္ေယာက္ကို ၿပန္လြတ္ေပးမယ္ ဘယ္သူ႔ကို လႊတ္ရမလဲလို႔ ေလွ်ာက္တင္စမ္း"
ဒီေနရာပါပဲ ဇာတ္လမ္းရဲ႔အဓိကေနရာ.. ဘယ္သူကိုေရြးမွာလဲ.. ၾကင္သူသက္ထားကို ေရြးရမလား၊ သားလွေရႊစင္ကို ေရြးရမလား၊ ေမာင္ဘြားကိုေရြးရမလား...
အဲဒီမိန္းမက "ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမရဲ႔ေမာင္ ၿဖစ္သူကို ေရြးပါတယ္လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္ေတာ့ တခန္းေဆာင္လံုး ဟာခနဲေပါ့.." ဘုရင္က ဘာေၾကာင့္လင္နဲ႕သားနဲ႕ကိုမေရြးဘဲ ေမာင္ကိုေရြးရတာလဲ လို႔ ေမးတဲ့အခါမွာ အမ်ိဳးသမီးေလွ်ာက္တင္တာကေတာ့ " ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမသည္ အရြယ္ရိွ ေသာ မိန္းမၿဖစ္တာေၾကာင့္ လင္တစ္ေယာက္ကို အစားထိုးယူ၍ရပါတယ္။ လင္ရရင္ သားေမြးလို႔ရပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးမ၏ မိဘမ်ားမွာဆံုးပါးသြာၿပီၿဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္ကိုေတာ့ အစားၿပန္မရႏုိင္ပါဘုရား" လို႔ ေလွ်ာက္တင္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဘုရင္ၾကီးက သေဘာက်ေတာ္မူၿပီး ေယာကၤ်ားသားသံုးေယာက္လံုးကို လႊတ္ေစလို႔ အမိန္႔ေတာ္ခ်ၿပီး ဆုေတာ္မ်ားလည္းခ်သတဲ့ေလ..ထိုမိန္းမဟာ သံသရာမွာ က်င္လည္ၿပီး ေနာက္ဆံုးဘ၀မွာ ေဂါတမ ဘုရားရဲ႕ ေၿခေတာ္ရင္းမွာ ဥာဏ္ပညာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ ရဟႏၲာမၿဖစ္ေတာ္မူသတဲ့..
ပံုၿပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ.. ေရြးခ်ယ္မႈဟာ စိတ္ကူးယဥ္မႈမဟုတ္ပါဘူး.. စိတ္ကူးနဲ႔ေတြးလို႔မရတဲ့ အေၿခအေနတစ္ခုကို ေမးခြန္းထုတ္လိုက္တဲ့ ဆရာေၾကာင့္ တပည့္မေလးစိတ္ဆင္းရဲတၾကီးငိုရတာပါ.. ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ့္ေကာင္မေလးက ဒီလိုေမးခြန္း ေမးရင္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ရယ္ေနမွာပါ.. အတင္းေမးလာရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာထားကို ၿပန္တည္ၿပီး ဘာေတြလာေမးေနတာလဲကြာ မတူတဲ့အေၿခအေန မေရာက္ေသးတဲ့အေၿခေနကို ဘယ္လိုလုပ္ကိုယ္ေၿပာႏိုင္မွာလဲ.. လို႔ ခပ္မာမာေလးေၿပာမိမွာပါ..ဒါပါပဲ
ကြၽန္ေတာ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔စကားကို အရမ္းကာေရာသံုးလိုက္တဲ့အတြက္ ထပ္ၿပီးေတာင္းပန္ပါတယ္.. ကို ကမၻာသားေရ..
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္..
ဂြတ္တယ္ ဒို႔ဗမာ … ဒီပံုျပင္ကို ကိုးကားလာတာ သေဘာက်တယ္။
ဒီပံုျပင္ထဲမွာ မိဘ ဆိုတာ ပါလာရင္ သူက ဘယ္လိုေရြးမွာလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ပါအံုးေလ။
ေမာင္ကိုေရြးတယ္ဆိုကတည္းက ေမာင္ဟာ (မိဘမ်ား ဆံုးပါးသြားတဲ့အတြက္) အစားထိုးမရလို႔ ေရြးခ်ယ္လိုက္တာပါ။
မိဘ၊ ေယာက္်ား၊ ေမာင္၊ သား ဒီ ေလးဦးထဲက ေရြးရေတာ့မယ္ ဆိုပါေတာ့ … ဒါဆို ဒီအမ်ဳိးသမီးဟာ မိဘကိုေက်ာ္ျပီး ေမာင္ကို ေရြးဦးမွာလား။ ဒီမွာတင္ အေျဖကရွင္းေနပါတယ္။ ဘယ္ေရြးခ်ယ္မႈက မွန္ကန္တယ္ဆိုတာ သိသာပါတယ္။ ဒါကိုနားလည္တယ္ဆိုရင္ ေဆြးေႏြးပြဲ ဒီမွာတင္ ရပ္သင့္ပါျပီ။
ပိတ္ရက္မွာ တျခားကိစၥေတြက မ်ားေနေတာ့.. ဘေလာ့ကို တခဏတာေလး မစစ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး..
က်ေနာ့္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးရာအရ ေျပာလာတဲ့ အမည္မသိ ပုဂၢိဳလ္ကိုေတာ့ ဘာမွ မတု႔ံျပန္လိုေပမယ့္။ တုိ႔ဗမာဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြရဲ့ စကားတခြန္းကိုေတာ့ က်ေနာ္ ေမးခြန္းထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ အထက္က ေဆြးေႏြးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲမွာ လူကို ထိပါးပုတ္ခတ္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြေျပာသလို ဂုဏ္ေဖာ္တာ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္ေဆြးေႏြးခ်က္ထဲက ေဘးေခ်ာ္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ အရာေတြကို ေအးေဆးစြာ ျပန္ေဆြးေႏြးေပးပါ။ ေနရင္းထုိင္ရင္းနဲ႔ အစေထာင္ၿပီး လာပုတ္ခတ္တဲ့လူက ပုတ္ခတ္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းစကားနဲ႔ ကိုင္ေပါက္ေျပာဆိုတာကေတာ့ မိတ္ေဆြအေနနဲ႔ ျပန္စဥ္းစားသင့္လွပါတယ္။ မေမဓာ၀ီေျပာသလိုပါပဲ၊ က်ေနာ္က လူကို ဖတ္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူး။ စာကို ခံစားခဲ့တာပါ။ သူက အေလးအနက္မေတြးပါနဲ႔လို႔ ေျပာၿပီး ဘယ္စာကိုေရးေရး က်ေနာ္တို႔ စာဖတ္သူေတြမွာ `ေတြးပိုင္ခြင့္´ ခံစားပိုင္ခြင့္ ရိွပါတယ္။ အေရးၾကီးတာက ကိုယ့္စာကို ကိုယ္တာ၀န္ယူရဲဖို႔၊ ယူ၀့ံဖုိ႔ပါ။ ငါေပးတာက ဒီလိုမက္ေဆ့၊ ဟိုလိုမက္ေဆ့ကို မေတြးရဆိုတာေတာ့ မရိွပါ။
ေနာက္ထပ္တခု ေလးေလးစားစားနဲ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာက က်ေနာ္ဟာ ဒီဘေလာ့ကို စေရးကတည္းက အခုအခ်ိန္ထိ မည္သူ႔ကိုမွ ပုဂၢဳိလ္ေရးအရ ေ၀ဖန္ပုတ္ခတ္ျခင္း၊ (ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ားရဲ့ စကားကို လိုသလုိအသုံးခ်ၿပီး) အေပၚစီးဆန္ဆန္ ေရးသားေျပာဆို ျခင္းမ်ိဳး မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ ဒါဟာ အမ်ားျမင္သာႏိုင္တဲ့ လူျမင္ကြင္းပါ။ က်ေနာ့္ရဲ့စာကို ခံစားၿပီးဖတ္ဖုိ႔ လာတဲ့ ဘေလာ့ဖတ္ပရိသတ္ကို ေလးစားလို႔ပါ။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚမွာ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရ ေ၀ဖန္လိုတာျဖစ္ေစ၊ အၾကံေပးလုိတာျဖစ္ေစ၊ ဆုံးမလုိတာျဖစ္ေစ thu7rein@gmail.com ကို (မည္သူမဆို) ေျပာႏိုင္ပါတယ္။
ကလုိေစးထူး
haha...losers!!
BITE BITE BITE!...
ကိုကလိုေစးထူးေရ..
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ဒုတိယ ပိုစ္႔မွာ ေတာင္းပန္ထားပါတယ္။ ကိုကလိုေစးထူး၊မေမဓါ၀ီ နဲ႔ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းရဲ႕ ေဆြးေႏြးခ်က္ေတြထိလက္ခံပါတယ္၊ အဲ အမည္မသိတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ပိုစ့္က ဒီေဆြးေႏြးခ်က္ေတြကို လွန္႔လိုက္တဲ့ ပစ္စာ.. ေနာက္ မေမဓါ၀ီရဲ႕ေၿဖရွင္းခ်က္.. ေနာက္ေတာ့ မဟနစံရဲ႔ စာေရာက္ေတာ့ မူရင္းေဆြးေႏြးခ်က္ကေန ေတာ္ေတာ္ၾကီး ေသြဖယ္သြားၿပီ.. ဖတ္ၾကည့္ရင္သိသာပါတယ္.. အမည္မသိဆိုတာက လူအမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖစ္ႏိုင္တယ္.. တကယ့္ ႏိုင္းႏိုင္းစေနကို ၾကိဳက္လို႔ေၿပာတဲသူ၊ မုန္းလို႔ ဒီပြဲေလးကိုဖန္တီးခ်င္တဲ့သူ၊ သက္သက္ ၿမန္မာ ဘေလာက္ဂါေတြၾကားမွာ ပင့္ရိုက္လုပ္ေနတဲ့သူလည္းၿဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ပြဲဆူေအာင္ ၾကားထိုးခ်င္တဲ့သေဘာကို ပိုေတြ႔ရပါတယ္.. သူဆင္တဲ့အကြက္ထဲကို ၀င္သြားၾကတဲ့ သူေတြကို ကြၽန္ေတာ္က သတိေပးခ်င္တာနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားကိုသံုးလိုက္တာပါပဲ..ေကာင္းပါတယ္။ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးၾကပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ေဆြးေႏြးခ်က္ကိုလည္း ဒုတိယပိုစ့္မွာတင္ထားၿပီးသားပါ။
ေက်းဇူးပါ။
သယ္ ေတာ္တန္တိတ္ အေၾကာ္ပုဂံဖိတ္ ၾကည့္မရေတာ့ဘူး လက္နက္ၾကီးနဲ့ေဆာ္လိုက္အုန္းမွ (( ဘူဘြမ္ဘူဘြမ္)) ဟီး၀င္ေနွာင့္ယွက္တာ
ကၽြန္ေတာ္အျမင္ေလး ၀င္ေရာက္ေျပာၾကည့္ပါရေစ။ စာေပေ၀ဖန္ေရး လုပ္တယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ႀကိဳဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာေပပုတ္ခတ္ေရးေတာ့ အသြင္မေျပာင္းသင့္ဘူးလုိ႕ထင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခ်က္က စာေပကုိေ၀ဖန္ေရးလုပ္ေတာ့မယ္ဆုိရင္ ကုိယ္က သက္လုံေကာင္းဖုိ႕ လုိပါတယ္။ ဘယ္ရႈ႕ေထာင့္ကေ၀ဖန္မလဲ။ ကုိယ့္သီအုိရီက ဘယ္ဟာလဲ။ ဘယ္ဟာနဲ႕ကုိးကား ေျပာဆုိမလဲ။ ဘယ္ဟာကုိေထာက္မလဲဆုိတာကုိေတာ့ ခုိင္လုံဖုိ႕လုိပါတယ္။ (ဆရာႀကီး ၀င္လုပ္ျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ့္နဲ႕မဆုိင္ ၀င္ေရာက္စုိးရိမ္စြက္ဖက္မိျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါ တယ္။) တစ္ခုေတာ့ဖတ္ဖူးတယ္ဗ်ာ။ စာေပေ၀ဖန္ေရး ၂မ်ဳိးရွိတယ္လုိ႕ၾကားဖူးပါတယ္။
၁။စာအတြင္းသားကုိေ၀ဖန္ေရးျဖစ္ပါတယ္။(ဥပမာ-ဒီစာတစ္ပုဒ္က ေကာင္းတယ္၊ ဆုိးတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ေကာင္းတယ္၊ ဘာေၾကာင့္မေကာင္းဘူးကုိ အကုိးအကားနဲ႕ ေျပာဆုိပါတယ္။ စာ အေပၚမွာပဲ ေ၀ဖန္သုံးသပ္တဲ့ ေ၀ဖန္ေရးပါ)
၂။စာအတြင္းသားကုိ ေ၀ဖန္ဖုိ႕ ခ်ဥ္းကပ္တဲ့အခါမွာ ျပင္ပသေဘာနဲ႕ေ၀ဖန္ ခ်ဥ္းကပ္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။(ဥပမာ-အယူအဆေရးရာ(သုိ႕မဟုတ္) စာေရးဆရာရဲ႕ ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြပါ ထည့္သြင္းစဥ္းစားသုံးသပ္ျခင္းပါ။ အဓိကကေတာ့ ေ၀ဖန္ေရးရဲ႕ အဆုံးသတ္က စာေပကုိ ေကာင္းတယ္ မေကာင္းတယ္ဆုိတာနဲ႕ အဆုံးသတ္ၾကပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ထုိကဲ့သုိ႕ ေ၀ဖန္မႈမ်ဳိးေတြမ်ားပါတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးကေန ပုတ္ခတ္ေရး အသြင္ကုိ အမ်ားဆုံးေျပာင္းတာလဲ ထုိေ၀ဖန္ေရးအမ်ဳိးအစားပဲျဖစ္တယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ဦးတည္းအျမင္နဲ႕ေျပာပါရေစ။)
ေနာက္ထပ္ေလာင္းေျပာခ်င္တာကေတာ့ အမွန္တရားဆုိတဲ့ အသုံးအႏႈန္းပါ။ အမွန္ တရားဆုိတာကုိ ဒီမွာ မွတ္ခ်က္ေတြေပးေနတဲ့ စာေရးဆရာ၊ဆရာမေတြေတာ့ ဘယ္လုိ ျမင္တယ္ ကၽြန္ေတာ္မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ေလးေျပာပါရေစ။ အမွန္တရားဆုိတာ လူတစ္ဦး စီရဲ႕ အျမင္ေပၚမူတည္ၿပီးေတာ့ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လုိ႕ျမင္ပါတယ္။ ဘာလုိ႕လဲဆုိ ေတာ့ အေျခအေနအေၾကာင္းေၾကာင္း အေပၚကုိ မူတည္ပါတယ္။ သူ႕ဘက္ကၾကည့္ရင္ သူမွန္မွာ ျဖစ္သလုိ၊ တပါးသူဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း ထုိတပါးသူဘက္မွလည္း မွန္မွာျဖစ္ပါတယ္။ (Universal Truth)ဆုိတဲ့ အမွန္တရားေတာင္ မေတြ႕ရွိေသးတာပဲျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ (သာဓကအားျဖင့္- ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ငယ္ငယ္က သင္ခဲ့ရတဲ့ ၿဂိဳဟ္ႀကီးကုိးလုံးရွိတယ္ဆုိတာဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ပလူတုိၿဂိဳဟ္ကုိုိ ၿဂိဳဟ္စာရင္းကပယ္လုိက္ၿပီလုိ႕ေတာင္ေျပာေနၾကပါတယ္။) ဒါေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လက္ခံထားတယ္ဆုိတဲ့ အမွန္တရားက ဘယ္ေလာက္အာမခံႏိုင္ပါသလဲဆုိတာ သုံးသပ္ၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ လူတြင္က်ယ္လုပ္တယ္လုိ႕ ထင္ခ်င္လည္းထင္ႏုိင္ပါတယ္။ သုိ႕ေသာ္ ထုိထုိစိတ္မ်ဳိးနဲ႕ ယခုလုိ ဒီေနရာတြင္ လာေရးျခင္းမဟုတ္ပါေၾကာင္း ၀န္ခံပါရေစ။ ဗုဒၶေဟာထားခဲ့ပါတယ္။ မဇၥ်ိမ ပဋိပဒါ သည္ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ပါတယ္။ “အစြန္းတဖက္၏ အစြန္းတဖက္သည္ အစြန္းတဖက္ပဲ ျဖစ္တယ္” လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးတစ္ခ်က္အေနနဲ႕ ေလာကမွာ မလုိအပ္ဘူးဆုိတာ ဘာမွမရွိပါဘူး။ အားလုံးလုိအပ္တယ္ဆုိတာကုိ ဖတ္ဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္နဲ႕ အဆင္ေျပရင္ တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ ဗုဒၶက အေဆြခင္ပြန္းေကာင္းလုိတယ္ဆုိတဲ့ တရားေတြေဟာခဲ့ပါတယ္။ မိဘသည္လည္း ေက်းဇူးရွိလုိ႕ အနေႏၱာ အနႏၱဂုိဏ္း၀င္လုိ႕ေတာင္သတ္မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ထုိအျပင္ ေနာက္ထပ္ ေဟာထားတာကေတာ့ အတၱာဟိ အတၱာေနာ နာေထာ ျဖစ္ပါတယ္။ “မိမိကုိယ္သာ ကုိးကြယ္ရာ” လုိ႕ဆုိထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္နဲ႕ ေျပာရမယ္ဆုိရင္ “အလုိအပ္ဆုံး” ထဲမွ ေက်ာင္းသူေလးသာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းမွာ ေရးတဲ့ နာမည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကုိပါထည့္သြင္းၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆုံးက်န္မည့္ နာမည္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္နာမည္ပဲ ျဖစ္ပါမယ္ဆုိတာကုိ တင္ျပလုိက္ရပါတယ္။
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
မေနတတ္ မထုိင္တတ္
အေၾကာင္းအရာ တစ္ခုေပၚမွာ လြတ္လပ္စြာ သေဘာကြဲလြဲၾက၊ ကုိယ့္အျမင္ေတြကို ေျပာၾကတာ ေကာင္းတဲ့ အေလ့အက်င့္တစ္ခုပါ။ ဒါေပမယ့္ ပုဂၢဳိလ္ေရးေတြ ပါလြန္းတယ္ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့ တရုတ္လို ေရးထားတဲ့ အက္ေဆးေလးဟာ၊ မိဘကို ျပစ္ပယ္ခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀ရဲ့ သက္တန္းကို နာရီနဲ ့ တြက္ရင္ လက္တြဲေဖာ္နဲ ့ေနရတဲ့ အခ်ိန္က ပိုမ်ားတာကို သတိျပဳမိေအာင္၊ အခ်ိန္ကာလ ကိိုအေျခခံၿပီး ေဖာက္ထြက္ေတြးတဲ့ အျမင္ေလးကို ခ်ေရးထားျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဗမာေတြမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ တကမာၻလံုးကလူေတြဟာ မိဘေတြရဲ့ တန္ဖိုးကို သိၾကပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကိုတိုင္လည္း မိဘဟာ လက္တြဲေဖာ္ထက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာကို လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီအက္ေဆးေလးေၾကာင့္ ကိုယ့္ဘ၀မွာ အခ်ိန္အမ်ားစုကို အတူျဖတ္သန္းရတဲ့ လက္တြဲေဖာ္ရဲ့ အေရးပါမွု ့ကို သတိထားမိသြားပါတယ္။
ကမာၻႀကီးေပၚမွာ အေၾကာင္းအရာ၊ အျမင္ေတြနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး ရွဳ ့ေထာင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကေန သံုးသပ္ရွဳ ့ျမင္ၾကပါတယ္။ ၿပီးမွ အမ်ားလက္ခံတဲ့ အေကာင္းဆံုးျဖစ္တဲ့ အျမင္မ်ိဳးေတြကို ေရြးခ်ယ္ၾကပါတယ္။ ဒီအက္ေဆးေလးဟာ ေဖာက္ထြက္ ရွဳ ့ျမင္တဲ့ အေတြးေလးတစ္ခုပါ။ Literal Thinking တစ္ခုပါ။
အခုေနာက္ပိုင္းလူေတြ ဟာသလုပ္ေျပာၾကတာက လက္တြဲေဖာ္ထက္ အလုပ္ရွင္နဲ ့ အလုပ္လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေတြက ပိုၿပီး အေရးႀကီးတယ္လို ့ဆိုၾကပါတယ္။ ဘာလို ့လည္းဆိုေတာ့ အလုပ္မွာ ရွိတဲ့ အခ်ိန္က ပိုမ်ားၿပီး၊ သူတုိ ့နဲ ့ေတြရတဲ့ အခ်ိန္က လက္တြဲေဖာ္နဲ ့ေတြရတဲ့ အခ်ိန္ထက္ ပိုမ်ားေနလို ့ပါပဲ။
ဒီလိုေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္ေတြ ့ၾကဦးမွာလား။
လူေတြကို ေလွ်ာ့ မတြက္ၾကပါနဲ ့။ Blogs ဖတ္ၾက၊ ေရးၾကတဲ့လူ အမ်ားစုဟာ ပညာတတ္ေတြပါ။ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာပါရေစ။
ဒီအက္ေဆးဟာ အဆိပ္သင့္တဲ့ စာေပလို ့စြဲခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ ့ သတ္မွတ္သင့္မသင့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာႏိုင္ေပမယ့္ စာေပစီစစ္ေရးဆိုၿပီး သတင္းနဲ ့ စာနယ္ဇင္း လက္ေအာက္မွာ ထားသင့္တယ္ဆိုတဲ့ အယူအဆမ်ိဳးကို ေရးတာေတာ့ လံုးလံုး လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးတိုက္ခိုက္မွု ့ေတြလည္း ပါေန ပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး do bamar ေျပာသလို comments ေတြဟာ မူရင္း ေဆြးေႏြးခ်က္ကေနၿပီး ေတာ္ေတာ္ႀကီး ေသြဖယ္သြားၿပီးလို ့ ျမင္မိတဲ့ အေၾကာင္း
ေနာက္ဆံုး စဥ္းစားမိတာကေတာ့ particularism နဲ ့အသားက်ေနတဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမွု ့မွာ ဗဟု၀ါဒ (pluralism) ထြန္းကားဖို ့ အေရးတၾကီး လိုအပ္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း ေတြးမိပါတယ္.
ေလးစားစြာျဖင့္
ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံလိုေသာ ဤကို ကြၽဲဟုဖတ္သည့္
မ်ိဳးေစ့မမွန္၍ မသန္ေသာ အပင္ေလးတစ္ပင္..
အခုဒီမွာေဆြးေႏြးၾကတဲ့လူေတြေတာ္တယ္ဗ်ာ၊ ခ်ီးက်ဴးတယ္။ လူႀကီးလူေကာင္းပီသၾကတယ္။ ဒါမ်ဳိးေလးေတြဖတ္ရတာ အေတြးသစ္၊ အျမင္သစ္ေတြသိပ္ရတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္အျမင္ကိုေျပာရရင္ေတာ့ မႏုိင္းႏုိင္းရဲ႕ commentမွာ တစ္ေယာက္တင္ထားသလိုပဲ စိတ္ရႈပ္စရာေတြလုပ္တဲ့အဲဒီဆရာကို သတ္ပစ္လုိက္မယ္။ ဟီးဟီး
ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ..
မေနတတ္ မထုိင္တတ္ဆိုသူ မိတ္ေဆြေျပာသြားတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။
အခုကိစၥမွာ တကယ္တမ္း ျပန္ၾကည့္ရင္ (အစကေန ျပန္ေကာက္ၾကရင္) က်ေနာ္ စတင္ေဆြးေႏြးခဲ့တာဟာ လူဆိုတာ မိမိကိုယ္ကုိ အခ်စ္ဆုံးလုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ဘာသာနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈ မတူညီမႈရဲ့ စဥ္းစားပုံကြားျခားၾကျခင္းအေပၚမွာ တခ်ိဳ႔ေသာလူေတြကို (နားလည္ေပးစြာျဖင့္) သူတုိ႔ရဲ့ ေရြးခ်ယ္မႈမွာ မိဘဟာ တတိယေနရာကို ေရာက္ေနတတ္တယ္လုိ႔ မေမဓာ၀ီရဲ့ ဘေလာ့မွာ ေယဘုယ်က်က် ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္ စာေပေ၀ဖန္ေရး လုပ္ေနျခင္းမဟုတ္ပါခင္ဗ်ာ။ စာတပုဒ္ကို ခံစားေဆြးေႏြးေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ စာတပုဒ္ကို ေ၀ဖန္တယ္ဆိုရာမွာ အဲဒီစာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အကိုးအကား၊ အခ်က္အလက္၊ အဲဒီစာရဲ့ အားနည္းမႈ၊ အားသာမႈေတြကို စိစိစစ္စစ္ ေကာက္ႏႈတ္ရွာေဖြ မွသာလွ်င္ ေ၀ဖန္ေရး စာေပေကာင္း တပုဒ္ျဖစ္လာတာမို႔ တာ၀န္ၾကီးလွပါတယ္။ မေ၀ဖန္တတ္ရင္ မိတ္ေဆြ ေျပာသလိုပဲ မလိုလားအပ္တဲ့ (စာေရးသူကို ထိခိုက္ေစေသာ) ျပင္ပသေဘာေတြ ပါလာတာမို႔လုိ႔ က်ေနာ္ ဒီစာတပုဒ္ကို ေကာင္းတယ္၊ မေကာင္းဘူး မေ၀ဖန္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေတြးစရာရေစတဲ့ စာမ်ိဳးဆိုရင္ ဘက္ေပါင္းစုံကေန ခံစားပါတယ္။ ေတြးပါတယ္။ ဒီစာတပုဒ္ကေန ဘာေတြေပးေနသလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္လာႏိုင္သလဲ၊ တျခားလူေတြကိုေရာ ဘယ္လိုအေတြးမ်ိဳးေတြ ၀င္သြားေစႏိုင္မလဲဆိုတာ က်ေနာ္ခံစားပါတယ္။ အဲဒီလို ခံစားတဲ့အတုိင္း အေပၚမွာ က်ေနာ္ေဆြးေႏြးခဲ့ပါတယ္။ ဆိုလုိတာက အခု က်ေနာ္ေဆြးေႏြးခဲ့ျခင္းဟာ က်ေနာ္ျမင္တာကမွ အမွန္၊ တျခားလူေတြ ျမင္ေနတာ မွားတယ္လုိ႔ သက္ေရာက္ေစလိုတဲ့ သေဘာနဲ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာတပုဒ္ဟာ `မိဘထက္ေတာင္ လက္တြဲေဖာ္က အေရးၾကီးတယ္´ ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ကိုလဲ ေပးေနတယ္ဆုိတာကို ေထာက္ျပေဆြးေႏြးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ပုဂိၢဳလ္ေရးေတြ ပါလြန္းတယ္လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်တဲ့ မိတ္ေဆြကိုေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ဘာမွ ေျဖရွင္းလုိျခင္း မရိွပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ပုဂိၢဳလ္ေရး ထိပါးေနတာက က်ေနာ္မဟုတ္ပဲ က်ေနာ့္ကိုသာ ထိပါးေနျခင္းျဖစ္လို႔ပါပဲ။ အခုအခ်ိန္ထိလဲ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆန္တဲ့ (တပါးသူကို ပုတ္ခတ္ႏွိမ့္ခ်ျခင္း၊ မိမိကိုယ္ကို ခ်ီးမြမ္းဂုဏ္ယူျခင္း) စာ တလုံးတေလမွ မပါေအာင္ က်ေနာ္ေရးပါတယ္။ ေနာင္လဲ အဲဒီလိုပဲ ေရးမွာပါ။ က်ေနာ္က စာတပုဒ္ကို ဒီလုိခံစားတယ္၊ ဒီလိုျမင္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုေဆြးေႏြးတယ္ ဆုိရင္ တျခားေသာ မိတ္ေဆြတေယာက္ေယာက္ (မည္သူမဆို) တျခားေသာ ရွဳေထာင့္ေပါင္းစုံကေန မိမိႏွစ္သက္သလုိ ခံစားပိုင္ခြင့္ရိွပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ က်ေနာ္တို႔ ေဆြးေႏြးၾကပါမယ္။ ေဆြးလဲေဆြးေႏြးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ ၾကိဳျမင္ေနလို႔ က်ေနာ္ဟာ ေဆြးေႏြးေနတာပါလို႔ ေျပာခဲ့ေပမယ့္ အသိဥာဏ္မရင့္က်က္ေသးသူ တေယာက္ရဲ့ မဆင္မျခင္နဲ႔ ၀င္ေႏွာက္တဲ့ စကားတခြန္းေၾကာင့္ က်ေနာ္တုိ႔ အေလးထားေဆြးေနြးခဲ့တဲ့ ဒီေဆြးေႏြးပြဲေလးက အေရာင္တခုခုေတာ့ စြန္းထင္းသြားခဲ့ပါၿပီ။
လူဆိုတာ မိမိျမင္သလို မွန္တယ္လုိ႔ ထင္ၾကပါတယ္။ ဒီ႔အတြက္ေတာ့ ဘာကိုမွ မသုံးသပ္လိုပါဘူး။ အျမင္မတူၾကလို႔သာလွ်င္ ကမၻာ့ေျမပုံေပၚမွာ ႏိုင္ငံေပါင္း ႏွစ္ရာနီးပါး ေနရာယူထားတာပါ။ အားလုံးသာ အျမင္တူေနရင္ ကမၻာႏိုင္ငံ ဆိုၿပီး တကမၻာလုံးမွာ တႏိုင္ငံတည္းသာ ျဖစ္ေနမွာပါလုိ႔ ေျပာရင္း ခဏ နားပါရေစ။
ကလိုေစးထူး
တကယ္ေတာ့ ရပ္ခ်င္ပါၿပီ။ ရပ္သင့္ၿပီလို႔လဲ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ … အမွန္တရားအတြက္ က်မ ဆက္ေရးပါဦးမယ္။
မူလ ေဆြးေႏြးခ်က္က ေသြဖည္မႈမ်ားအတြက္လည္း လာေရာက္ဖတ္ရႈသူ အေပါင္းကို အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္။
မေနတတ္ မထိုင္တတ္ သူရဲ႕ ကြန္မန္႔ကို အရင္ရွင္းပါမယ္။
(၁) က်မ ေ၀ဖန္ေရးလုပ္တယ္ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ က်မရဲ႕ ရႈေထာင့္ကို က်မ ဘေလာ့က (ေမတၱာရွင္ .. ပို႔စ္) မွာ အတိအလင္းေျပာၿပီးပါၿပီ။ က်မ သီအိုရီလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ က်မ ကိုးကားခ်က္ကိုလည္း အဲဒီပို႔စ္ ဖတ္ရင္ ေတြ႕မွာပါ။ ဘယ္အခ်က္ကို ေထာက္ျပတယ္ဆိုတာလည္း အရွင္းၾကီးပါပဲ။
(၂) က်မ “စာ” ကိုဖတ္တာလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ စာအေပၚမွာ သံုးသပ္ျပီး “ဘာေၾကာင့္” ဆိုတာလဲ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အယူအဆ ေရးရာဆိုတာ စာ ထဲမွာ ပါတာပဲမဟုတ္လား။ စာေရးသူ ျဖဴျဖဴမဲမဲ … က်မ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ စာ ထဲမွာပါတဲ့ အယူအဆကိုသာ ကနဦး ေဆြးေႏြးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
[ဒီေတာ့ကာ က်မ ေရးတဲ့စာေတြ ကြန္မန္႔ေတြထဲမွာ မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ဇာတ္ခင္းၿပီး တစံုတေယာက္ကို ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားတာမ်ား ပါခဲ့ပါသလား လို႔ မေနတတ္ မထိုင္တတ္သူကို ျပန္ေမးပါရေစရွင္။]
(၃) အမွန္တရားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာပါမယ္။ အမွန္တရား ဆိုတာဟာ သူ႔ဘက္ကျမင္ေတာ့ သူမွန္တယ္၊ ကိုယ့္ဘက္ကျမင္ေတာ့ ကိုယ္မွန္တယ္ လို႔ ဗေလာင္းဗလဲ လုပ္လို႔ရတဲ့အရာမဟုတ္ပါ။ အဲလို လုပ္လို႔ရရင္လည္း အမွန္တရား စစ္စစ္ မဟုတ္ပါ။ တကယ့္အမွန္တရား Universal Truth ဆိုတာ ရွိကိုရွိပါတယ္။ အရွင္းဆံုးဥပမာေပးရရင္ သစၥာေလးပါး ဆိုတာ Universal Truth စစ္စစ္ၾကီးပါပဲ။ ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ မွန္ကိုမွန္ေနပါတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္လဲ မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ဘာသာ၀င္တိုင္းအတြက္ ျဖစ္ျဖစ္လည္း မွန္ပါတယ္။
(၄) ဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး က်မဘေလာ့မွာ ေရးထားပါတယ္။ က်မသတ္မွတ္တဲ့ စံဟာ ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္ပါ။ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ဟာ Universal Truth ပါ။ ဘယ္မွတ္ေက်ာက္နဲ႔မဆို အစစ္ခံရဲပါတယ္။ မေနတတ္မထိုင္တတ္သူက ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္ျဖစ္ပါရက္နဲ႔ အမွန္တရားကို မေတြ႕ရွိတာဟာ အ၀ိဇၹာ ေမာဟေတြ ပိတ္ဖံုးေနလို႔မ်ားလား၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ေ၀းေနလို႔မ်ားလား။
(၅) အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ ဆိုသည္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာသိပါရဲ႕လားရွင္။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ ဆိုတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိုင္ကိုးကြယ္ေနဖို႔မွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဘယ္အရာကို မဆို မိမိကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္မွ ရမယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။
လူဆိုတာ အေပါင္းအေဖာ္နဲ႔ ေနတဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္တာေၾကာင့္ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြ၊ သားသမီး၊ ဇနီးခင္ပြန္း ဒါေတြအကုန္လိုအပ္တယ္ဆိုတာ က်မလက္ခံပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မသာဆိုရင္ …. မိဘ ကိုေရြးမိမွာပါလို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာလဲ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။
ထပ္ရွင္းပါအံုးမယ္။ ေနာက္ထပ္ ကြန္မန္႔တခုေရးသူက .. အမည္မဲ့ပါ။ ဘ၀ရဲ႕ သက္တမ္းကို နာရီနဲ႔တြက္ျပီး လက္တြဲေဖာ္နဲ႔ အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေနရျခင္း ကို သတိျပဳမိေအာင္ ေဖာက္ထြက္ေတြးျပီးေရးတယ္ လို႔ဆိုထားပါတယ္။ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္ ပါလာျပီေပါ့။ ဟိုတေလာက ကိုခ်မ္းစိုး၀င္းကလည္း လက္တြဲေဖာ္တိုင္း မေကာင္းသလို မိဘတိုင္းေရာ ေကာင္းလို႔လားလို႔ ကြန္မန္႔ထဲမွာ ေမးထားပါေသးတယ္။
က်မရဲ႕ ရႈေထာင့္က ဒီလိုပါ။ လိုအပ္ခ်က္ ဆိုတာကို က်မက ဒီလိုျမင္ပါတယ္။
(၁) အခ်ိန္အတိုင္းအတာနဲ႔ မဆိုင္။
(၂) မိဘရဲ႕ ေကာင္းျခင္း ဆိုးျခင္းနဲ႔မဆိုင္။
(၃) အသက္ရွိျခင္း မရွိျခင္းနဲ႔ မဆိုင္။
(A) အေရးၾကီးတဲ့ လိုအပ္ခ်က္ဆိုတာ က်မတို႔အသက္ရွင္လာေအာင္ ေမြးထုတ္ေပးတဲ့ခဲ့ မိဘ ဟာ က်မတို႔အတြက္ အေရးပါဆံုး အလိုအပ္ဆံုး လူသား ႏွစ္ဦးျဖစ္ပါတယ္။
(B) မိဘက ေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ မေကာင္းသည္ျဖစ္ေစ ဒီမိဘကမွ ကိုယ့္ကို လက္မခံလိုက္ရင္ ကိုယ္ဟာ ဒီထက္နိမ့္က်တဲ့ ဘ၀ေတြကို ေရာက္မွာမလြဲပါဘူး။ (ဒါကေတာ့ အဘိဓမၼာ သင္ဖူးရင္ ပိုနားလည္ပါလိမ့္မယ္) ဒါေၾကာင့္မို႔ မိဘကေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း စြန္႔ပစ္လိုက္ရင္ေတာင္ ေက်းဇူးရွိတယ္ဆိုတာ သိထားသင့္ပါတယ္။ ဒါဟာလဲ Universal truth ပါပဲ။
(C) လိုအပ္ခ်က္ ဆိုတာဟာ မိမိအတြက္လား၊ သူတပါးအတြက္လား ဆိုတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ … မိမိအတြက္ လိုအပ္တယ္ပဲ ဆိုပါေတာ့။ မိဘဟာ ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကိုယ့္ကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့တယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သြန္သင္ဆံုးမခဲ့တယ္။ မိဘေတြ ကိုယ့္ကိုမလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့ဘူး အသက္ၾကီးသြားျပီ ဆိုရင္ေရာ ကိုယ့္အတြက္ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလား … ။ မိဘကို ကိုယ္က တလွည့္ျပန္လုပ္ေကြၽးျခင္းျဖင့္ ကိုယ္ဟာ ကုသိုလ္ေတြ ရေနမယ္။ ဒါဟာ ကိုယ့္အတြက္ မိဘ က လိုအပ္ေနတာပဲမဟုတ္လား။
(D) မိဘမရွိေတာ့ဘူး .. ကြယ္လြန္သြားျပီဆိုပါေတာ့။ ကြယ္လြန္သြားတဲ့မိဘကို ရည္စူးျပီး ဒါနလုပ္မယ္။ (ဒါနလုပ္တာလဲ ကိုယ္ကုသိုလ္ရဖို႔ပဲ) မိဘဆံုးမစကားေတြကို အေလးအနက္ထားၿပီးနားေထာင္မယ္ .. ဆိုရင္ မိဘ အနားမွာမရွိေသာ္လည္း ကိုယ့္အတြက္ အေရးပါေနဆဲ လိုအပ္ေနဆဲပဲ မဟုတ္လား။
(E) အထက္ပါရႈေထာင့္ေတြက ၾကည့္ျပီး က်မဟာ မိဘသည္ အေရးပါတယ္လို႔ တိတိက်က် ေျပာခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မအေနနဲ႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေလွ်ာ့မတြက္ရဲပါဘူးရွင္။ တခုသိထားဖို႔ကေတာ့ ပညာတတ္ေတြမွားရင္ ပိုေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ မသိေသး မတတ္ေသးသူကို ရွင္းျပဖို႔ရာ အလြန္လြယ္ပါတယ္။ ပညာ ဆိုတဲ့ မာန္ ခံေနေတာ့ကာ အမွန္ကိုသိေသာ္လည္း လက္မခံႏိုင္တာ မ်ဳိး ျဖစ္တတ္ပါတယ္။
က်မ အေနနဲ႔ ဘာလစ္ဇင္ ညာလစ္ဇင္ ေတြ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ က်မက သစၥာ၀ါဒီသာလွ်င္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း။
မ်ဳိးေစ့တိုင္း သန္မာေသာ အပင္ေပါက္ပါေစ … ။
ေမတၱာျဖင့္
ေမဓာ၀ီ
ဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး ။ ေကာ္မန္႔ေတြဟာ Anonymous ေတြ၀င္ ေႏွာက္ယွက္အၿပီးမွာ မူရင္းေဆြးေႏြးပြဲ ကေန လမ္းေၾကာင္း ေသြဖယ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိကိုက္မွဳ ေတြအထိ ျဖစ္လာပါတယ္။
အသိဥာဏ္မရင့္က်က္ေသးသူ တေယာက္ရဲ့ မဆင္မျခင္နဲ႔ ၀င္ေႏွာက္ယုက္တဲ့ကိစၥကို အသိဥာဏ္ရွိေသာ ပါ၀င္ ေဆြးေႏြးသူေတြက ပုဂၢိဳလ္ေရးထိ ခိုက္မွဳေတြအထိ ျဖစ္ေအာင္ reply မျပန္သင့္ ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ပုဂိၢဳလ္ေရးကို ထိခိုက္တာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ပုဂိၢဳလ္ေရးကို ထိခိုက္တာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းပါဘူး။
ေလးစားစြာျဖင့္
ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံလိုေသာ ဤကို ကြၽဲဟုဖတ္သည့္
မ်ိဳးေစ့မမွန္၍ မသန္ေသာ အပင္ေလးတစ္ပင္..
ခင္းဗ်ားရဲ့ Post ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးေတြ ပါလြန္းတယ္လို႔ ဆိုလိုခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး ။ ေကာ္မန္႔ေတြဟာ Anonymous ေတြ၀င္ ေႏွာက္ယွက္အၿပီးမွာ မူရင္းေဆြးေႏြးပြဲ ကေန လမ္းေၾကာင္း ေသြဖယ္ၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရး ထိကိုက္မွဳ ေတြအထိ ျဖစ္လာပါတယ္။
အသိဥာဏ္မရင့္က်က္ေသးသူ တေယာက္ရဲ့ မဆင္မျခင္နဲ႔ ၀င္ေႏွာက္ယုက္တဲ့ကိစၥကို အသိဥာဏ္ရွိေသာ ပါ၀င္ ေဆြးေႏြးသူေတြက ပုဂၢိဳလ္ေရးထိ ခိုက္မွဳေတြအထိ ျဖစ္ေအာင္ reply မျပန္သင့္ ပါဘူး။ ခင္ဗ်ား ပုဂိၢဳလ္ေရးကို ထိခိုက္တာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ႏိုင္းႏိုင္းစေန ပုဂိၢဳလ္ေရးကို ထိခိုက္တာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္းပါဘူး။
ေလးစားစြာျဖင့္
ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံလိုေသာ ဤကို ကြၽဲဟုဖတ္သည့္
မ်ိဳးေစ့မမွန္၍ မသန္ေသာ အပင္ေလးတစ္ပင္..
ေဆြးေႏြးရ၊ ေျပာဆိုရတာလဲ ေတာ္ေတာ္ေမာလွပါၿပီ။
ဒီေဆြးေႏြးပြဲကေန သင္ခန္းစာလဲ အေတာ္ရလုိက္ပါရဲ့။ စာတလုံး စကားတခြန္းကေန ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ (အမည္မေဖာ္လုိသူ) မိတ္ေဆြမ်ားရဲ့ စိတ္တံခါးကိုေတြလဲ ျမင္ေယာင္မိပါရဲ့။
က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးခဲ့တာေတြဟာ ဘေလာ့ဖတ္သူ၊ ေရးသူေတြကို ေလွ်ာ့တြက္ေနပါတယ္လုိ႔ ေျပာေလာက္စရာ အခ်က္ကို ဘယ္စာေၾကာင္း ဘယ္စကားက ထင္ေစေနပါသလဲ။
ေဆြးေႏြးေနပါတယ္လို႔လဲ အတိအလင္းေျပာခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
လူကို ဖတ္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူးလုိ႔လဲ အၾကိမ္ၾကိမ္ အေသအခ်ာ ရွင္းျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
ဒီစာတပုဒ္ဟာ `ေဟာဒီမက္ေဆ့ကိုလဲ ေပးေနလို႔၊ ေဟာသလို ျမင္သြားၾကရင္ေတာ့ျဖင့္ ရင္ေလးဖြယ္ျဖစ္ေနလို႔´ ဆိုတဲ့ အဓိက အခ်က္ကိုလဲ ထပ္ခါတလဲလဲ ေျပာျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။
အဓိကက မိမိတင္ျပလိုက္တဲ့ စာတပုဒ္ရဲ့ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈကို တာ၀န္ယူရဲဖုိ႔ပါ။ ဘယ္ႏိုင္ငံက ေရးတဲ့စာကိုပဲ ေဖာ္ျပေဖာ္ျပ ဒီစာဟာ ဒီလိုလဲ အဓိပၸာယ္သက္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္ရိွမႈကို တာ၀န္ယူေစခ်င္ေနတာ။ အဲဒီအခ်က္ကို မျမင္မခ်င္း ေထာက္ျပေနရတာ ေမာလွပါၿပီ။
bar mha ma hote tar lay ko wine pii yay nay kya par lar ? #-o sar yay sa yar tway pae :-< & cat ko yay choe pay kya tar pae
ဘာမွေျပာမေနၾကနဲ႔ေတာ့ အဓိကအခ်က္ အဲဒီသံလြင္ဆိုတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ ျပသနာမ်ားတဲ့ေကာင္ေၾကာင့္ျဖစ္ေနတာ။ သံလြင္။ မင္းကုိမင္း ဆင္ျခင္သင့္ပီလို႔ ငါထင္တယ္။ ျမန္မာခ်က္မွာလဲ ျမန္မာခ်က္။ အခုဘေလာ့မွာလဲ ဘေလာ့။ မင္းရိွတဲ့ေနရာတုိင္း ျပသနာတက္ေနရတယ္။ ကုိယ္ဘာလဲ ကိုယ့္ဘာသာျပန္သိသင့္ေနပီ။
၀မရိွပဲ၀ိလုပ္ရင္ ဒီလိုပဲျဖစ္တတ္တယ္ဆိုတာ ကလိုေဆးထူးသိေလာက္ပီလို႔ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ဆို၇င္ေတာ့ ကုိယ္က အရည္အခ်င္းမရိွပဲနဲ႔ တျခားလူကို ေထာက္ျပသလိုလိုေ၀ဖန္သလိုလိုဆရာၾကီးလုပ္တာမ်ိဳးမလုပ္သင့္ဘူးလို႔ထင္တယ္။ ငခုံးမတေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလုံးပုတ္ဆိုတာမ်ိဳးကေတာ့ မေကာင္းဖူးေလ။
မေမဓာ၀ီ ခင္ဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္ တစ္ေယာက္ပါ။ အဘိဓမၼာကိုလည္း ေလ့လာဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကည့္တဲ့သူရဲ့ ရွဳ့ေထာင့္အမ်ိဳးမ်ိဳးအေပၚ အေျခခံၿပီး၊ အမွန္တရားကို ယံုၾကည္ၾကတဲ့ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး ေျပာင္းလည္းသြားတယ္လို ့ ဆိုတဲ့ အယူအဆဟာလည္း ကမာၻႀကီးေပၚမွာ ထြန္းကားေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ့ စံနဲ ့ ေနရာတကာကို လိုက္တိုင္းတာလို ့မရပါဘူး။ ကမာၻေပၚမွာ ဘာသာေရး ယံုၾကည္မွု ့စံေတြ နဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး စစ္ပြဲေတြ ျဖစ္ေနတာ ခင္ဗ်ားလည္း ၾကားဖူးမွာပါ။ ခင္ဗ်ား ကာလမသုတ္ ဖတ္ဖူးမွာပါ။ အစြန္းမေရာက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို ခင္ဗ်ားရဲ့ အစြန္းေရာက္တဲ့ အယူအဆေတြနဲ ့ မေရာေထြးပါေစနဲ ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း မိဘေက်းဇူးကို နားလည္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္တာ၀န္ကိုယ္ေက်ျပြန္ၾကတဲ့့ မိဘနဲ ့ သားသမီးေတြရဲ့ relationship မွာ၊ မိဘမွ မိဘ၊ ဒါမွမဟုတ္ သားသမီးေတြကလည္း ငါတုိ ့ဟာငါတုိ ့ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္မယ္၊ မိဘကို လံုး၀ ဂရုမစိုက္စရာမလိုဘူး ဆိုတဲ့ အစြန္းေရာက္မွု ့ေတြ ေတြ ့ရခဲ ပါတယ္။
မေမဓာ၀ီ ခင္ဗ်ာ..
ခင္ဗ်ားရဲ့ ပိုစ့္မွာ ခင္ဗ်ား ေရးေနတာေတြလြဲေနရင္ ေထာက္ျပလို ့ဆိုထားလို ့ ေထာက္ျပပါေစခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားရဲ့ ပိုစ့္မွာ တင္ထားတဲ့ " --- အမ်ားညီရင္ ဤကို ကြၽဲဖတ္ တယ္ဆိုတဲ့ စကားပံုလိုပါပဲ။ ဤကို ကြၽဲပဲဖတ္ဖတ္ ႏြားပဲဖတ္ဖတ္ ဖတ္ခ်င္သလိုသာ ဖတ္ၾကပါေတာ့။ မွားခ်င္လည္း မွားၾကပါေစေတာ့။ မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္ဘူးလို႔သာ မွတ္ယူလိုက္ပါေတာ့မယ္။ ---- " ဆိုတဲ့ အေရးအသားဟာ ဒီပိုစ့္ကို ဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားနဲ ့ အယူအဆျခင္းမတူတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ Blogs ဖတ္ ပရိသတ္ေတြကို ေစာ္ကားရာ ေရာက္တယ္လို ့ မထင္မိဘူးလားခင္ဗ်ာ။
ညီလင္းဆက္က စလုိက္တဲ့ "---လူေတြဟာ ခ်ီးက်ဴးတာကို ခံႏိုင္ၾကတယ္၊ ေ၀ဖန္တာကို မခံႏိုင္ၾကဘူးဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ သိလိုက္ရပါတယ္။ " ဆိုတဲ့ စကားဟာလည္း ခင္ဗ်ားတို ့ ေ၀ဖန္တဲ့ အယူအဆကို လက္သင့္မခံတဲ့ လူေတြအားလံုးကို ေစာ္ကားသလို ျဖစ္ေနပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားတို ့ အျပစ္တင္မခံရေအာင္လို ့ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ Blogs ဖတ္ ပရိသတ္ေတြအားလံုး နဲ ့ ေရးသူေတြ အားလံုးက ခင္ဗ်ားတို ့ေ၀ဖန္သမွ်ကိုပဲ လိုက္္ၿပီး လက္ခံေနရေတာ့ မလိုလို........။
Particularism နဲ ့ Pluralism ကြာျခားခ်က္ အယူအဆေတြကို ္မသိဘူးဆိုရင္ေတာ့ သိေအာင္လုပ္ပါလို ့ တိုက္တြန္းပါရေစ။ ျမန္မာျပည္က လူအမ်ား ေလးစားရတဲ့ ပညာရွင္ႀကီးေတြေရးတဲ့ အထူးသျဖင့္ "အေတြးအျမင္" လို မဂၢဇင္းမ်ိဳးမွာ ဒီအေၾကာင္းေရးေနတာ ၾကာလွပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ဗမာျပည္မွာကလည္း Social Science ဘာသာရပ္ကို 1962 က စၿပီး၊ သင္ၾကားခြင့္မရေတာ့တဲ့ အတြက္ လူ ့အဖြဲ ့အစည္း အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အေတြးေခၚ အယူအဆေတြက အားနည္းၿပီး၊ အယူသည္းမွု ့ေတြ အားေကာင္းလာတယ္လုိ ့ ထင္မိပါတယ္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ Middle East ႏိုင္ငံေတြလိုပဲ ျဖစ္မသြားတာ။
အခုလို ေဆြးေႏြးပြဲေတြနဲ ့ ပတ္သက္ၿပီး စိတ္ပ်က္တယ္ ဆိုတဲ့ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ကန္ ့ကြက္ခ်င္ပါတယ္။ အေျခအတင္၊ အျငင္းအခုန္ေတြဟာ Debate ေတြမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိတဲ့ ကိစၥေတြပါ။ တခ်ိန္ကလည္း ကိုေအာင္ဆန္းတို ့၊ ကိုႏုတို ့၊ ကိုသိန္းေဖတို ့၊ ကိုေက်ာ္ျငိမ္းတို ့ ဟာ သမဂၢမွာ ဒီထက္မေလွ်ာ့ပဲ အေျခအတင္ ျငင္းခုန္ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့တေတြဟာ အဖြဲ ့အစည္း ဖြဲ ့စည္းခြင့္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လုပ္ခြင့္ ေတြကို 1962 ကစၿပီး ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ကား ဒီဘက္ေခတ္မွာ လူငယ္၊လူၾကီး မက်န္ Team Work ကိစၥေတြ၊ အမ်ားနဲ ့ ေဆြးေႏြးရတဲ့ ကိစၥေတြမွာ အနည္းနဲ ့အမ်ား ဆိုသလို၊ အားနည္းခ်က္ေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရွိၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ဒါဟာ စိတ္ပ်က္လက္ေလွ်ာ့စရာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုေပၚမွာ ဆက္လက္ေဆြးေႏြး၊ ေ၀ဖန္ၾကရင္းနဲ ့ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ရင့္က်က္လာပါလိမ့္မယ္ ခင္ဗ်ာ။ ဒီလိုပဲ က်င့္ယူၾကရပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။ တခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေနာင္ေတာ္ေတြကေတာ့ သမဂၢမွာ ဒါမ်ိဳးေတြကို ေလ့က်င့္ယူခဲ့ ၾကပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ ့ ေခတ္ၾကေတာ့ ဖိုရမ္တို ့ Blogs တို ့အေပၚမွာ က်င့္ၾကတာေပါ့။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့လည္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေပါ့ :P
Blogs ေရးတဲ့ ဖတ္တဲ့ လူေတြကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ ့ ဆိုတဲ့ စကားဟာ၊ ျမန္မာလူငယ္ေတြ မဖ်င္းၾက ပါဘူးလို ့ ဆိုလိုခ်င္ပါတယ္။ Blogs ဖတ္ၾက၊ ေရးၾကတဲ့လူ အမ်ားစုဟာ ပညာတတ္ေတြပါ။ ကိုခ်မ္းစိုး၀င္း စကားကို ယူေျပာရရင္၊ ျမန္မာလူငယ္ေတြလည္း အဲ့ဒီေလာက္ဖ်င္းလို ့ ျမန္မာမိဘေတြ ဒုကၡေရာက္ကုန္ ၾကတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က သားသမီး ငတုံးေပါင္းမ်ားစြာရဲ့ အေၾကာင္းကို Wikipedia မွာ မွတ္တမ္း တင္လိုက္ၾကပါစို ့လား။
ေလးစားစြာျဖင့္
ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံလိုေသာ ဤကို ကြၽဲဟုဖတ္သည့္
မ်ိဳးေစ့မမွန္၍ မသန္ေသာ အပင္ေလးတစ္ပင္..
P.S မ်ဳိးေစ့တိုင္း သန္မာေသာ အပင္ေပါက္ပါေစဟု ဆုေတာင္းေပးေသာ၊ သန္မာေသာအပင္ေပါက္ၾကီး မေမဓာ၀ီကို ေက်းဇူးတင္ရွိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ( စိတ္မဆိုးပါနဲ ့ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ စခ်င္လာလို ့ပါ :P )
Why are burmese people fighting over nothing? It's not a big deal. It's not a life or death situation. Or is it?
အခုေနာက္ဆုံး ေဖာ္ျပထားတဲ့ အမည္မသိေသာ၊ ဒါမွမဟုတ္ မိမိအမည္ကိုေတာင္ ထုတ္ေဖာ္မေျပာ၀့ံေသာ မိတ္ေဆြၾကီးခင္ဗ်ာ။
ပထမဦးဆုံး ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာက စာကို ေသခ်ာစြာဖတ္ပါလုိ႔ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ပါတယ္။ မေမဓာ၀ီက အစြန္းေရာက္တဲ့ အယူအဆေတြနဲ႔ ေျပာသြားတာ ဟုတ္ပါရဲ့လားဆုိတာ စာကို ေသခ်ာစြာဖတ္ပါအုံး။ သစၥာေလးပါးဆိုတာဟာ ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ မွန္ေနတယ္ဆုိတာကို သူေျပာတာပါ။ သူေျပာခ်င္တဲ့ အဲဒီအခ်က္ကိုေရာ ရလိုက္ပါရဲ့လား။ သူက `တို႔ ဗုဒၶဘာသာေတြရဲ့ စံက ဒီလိုရိွတယ္´ လို႔ အတင္းသြတ္သြင္းေျပာေနတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သူမွျငင္းလုိ႔ မရတဲ့၊ အမွန္တရားျဖစ္တဲ့ သစၥာေလးပါးကုိ ခ်ျပေနတာလားဆိုတာ စာကို ေသခ်ာစြာ ျပန္ဖတ္ပါအုံး။ ` ခင္ဗ်ား ကာလမသုတ္ ဖတ္ဖူးမွာပါ။ အစြန္းမေရာက္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာကို ခင္ဗ်ားရဲ့ အစြန္းေရာက္တဲ့ အယူအဆေတြနဲ ့ မေရာေထြးပါေစနဲ ့။´ လို႔ မိတ္ေဆြ ေရးသားလုိက္တာဟာကေရာ သူ႔ကို ပုဂိၢဳလ္ေရးရာအရ ထိပါးသြားေစမယ္လို႔ မထင္မိဘူးလား။ တဖက္သားကို အေပၚစီးဆန္ဆန္ ေျပာလုိက္မိပါလားလုိ႔ေရာ မေတြးမိလိုက္တာလားခင္ဗ်ာ။
အခု ပုိ႔စ္တခုအတြက္နဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ (ေဆြးေနြးေနရင္းနဲ႔လဲ တခ်ိဳ႔က လူကို ထိပါးၾကတယ္)။ ကဲ၊ က်ေနာ္က ေမးပါရေစအုံး။ ဒီစာဟာ ဒီမက္ေဆ့ကိုေပးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဟာသလို အဓိပၸာယ္ကိုလဲ ထြက္ေနပါတယ္ဆိုတဲ့ တာ၀န္ယူမႈမ်ိဳးကို အခုထိ က်ေနာ္တုိ႔ ေတြ႔ေသးရဲ့လား။ ဒီလိုေတြ ျမင္ကုန္ၾကရင္ျဖင့္ အႏၱရာယ္ၾကီးပါတယ္ဆိုတာကို သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔နဲ႔ ရွင္းျပခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ လူေတြဟာ ခ်ီးက်ဴးတာကိုပဲ ခံႏိုင္တယ္ ေ၀ဖန္တာကို မခံႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့ စကားက မွန္သလားမမွန္သလားဆုိတာကေတာ့ အဲဒီစာကို ေထာက္ျပေဆြးေနြးမိတဲ့ က်ေနာ္တို႔တေတြ ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ တုံ႔ျပန္ခံေနရတာက သက္ေသျပေနပါတယ္။ တကယ္လုိ႔မ်ား အဲဒီစာရဲ့ေအာက္ေန၊ `သိပ္ေကာင္းတဲ့ စာပဲ၊ ေနာက္လဲ ဒါမ်ိဳးမ်ားမ်ားေရးပါေနာ္´ လို႔ ခပ္တုိတုိေလး ခ်ီးက်ဴးခဲ့မိရင္ ကိစၥက ျပတ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔တေတြကလဲ က်ေနာ္တို႔ ေ၀ဖန္သမွ်ကို လက္ခံပါေစေတာ့ဆုိတဲ့ အေရးအသား၊ အေျပာအဆိုတခုမွ မသုံးႏႈံးခဲ့တာ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ ဒီစာဟာ ဒီလုိမက္ေဆ့ေတြကိုလဲ ေပးေနပါတယ္ဆုိတာကို ျမင္သာေအာင္ျပခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဟိုလစ္ဇင္၊ ဒီလစ္ဇင္ေတြ သိေနဖုိ႔မလုိပါဘူး။ အဲဒါေတြသိၿပီး ငါမွငါ ဆိုတဲ့ အေတြးမ၀င္ဖုိ႔ဘဲ လိုပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသာ အယူသည္းမႈ အားမေကာင္းေအာင္ တဦးခ်င္း အသိစိတ္နဲ႔ ထိန္းသိမ္းလိုက္ပါအုံး။
ေဆြးေနြးပြဲေတြကို စိတ္မပ်က္ပါဘူး။ ေဆြးေႏြးၾကပါစို႔လုိ႔ ဖိတ္ေခၚခဲ့ၿပီးသားပါ။ ဘေလာ့ဖတ္ပရိသတ္ေတြကို ေလးစားလြန္းလုိ႔ ေရးတဲ့ ဖတ္တဲ့လူေတြကိုလဲ အထင္ၾကီးလြန္းလို႔သာလွ်င္ တေလးတစားနဲ႔ ခ်ျပေဆြးေႏြးေနတာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ ေရးခဲ့သမွ်ေတြမွာ တစုံတေယာက္ကို ေလွ်ာ့တြက္ေသာ၊ အထင္ေသးေသာ အသုံးအႏႈံး တခုမွ မပါခဲ့ဘူးလုိ႔ ရဲရဲၾကီး အာမခံ၀့ံပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကိုသာလွ်င္ ခပ္ႏွိမ္ႏွိမ္ေျပာဆုိတာကို ခံခဲ့ရ၊ ခံေနရဆဲပါ။ ေနာက္လဲ ခံေနရအုံးမလားဆုိတာေတာ့ မသိပါ။
ေနာက္ဆုံး ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲကေန ေသြဖယ္ေနတယ္လို႔ မိတ္ေဆြတို႔က ေျပာခဲ့ပါတယ္။ မိတ္ေဆြတို႔ ေျပာခဲ့သမွ်ေတြကို ျပန္ဖတ္ေပးပါအုံး။ ေဆြးေနြးပြဲအသြင္သ႑ာန္ေဆာင္ေနဆဲလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ရိေနသလို ျဖစ္သြားၿပီလားဆုိတာ ျပန္သုံးသပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ေနာက္တခုက ကိုယ့္နာမည္နဲ႔တကြ ရဲရဲၾကီးေဆြးေနြးရဲေအာင္ အရင္ဆုံး သတၱိေမြးေစခ်င္ပါတယ္။ ဒါကလဲ တာ၀န္ယူ၀့ံျခင္း တမ်ိဳးပဲ မဟုတ္ပါလားခင္ဗ်ာ။
အခ်ီးက်ဴးခံႏိုင္သလို အေ၀ဖန္လဲ ခံႏိုင္ေသာ
ဤမွန္းသိလ်က္ႏွင့္ ကၽြဲဟု မဖတ္လိုေသာ
သံလြင္ (ကလိုေစးထူး)
ဟုတ္ကဲ့ မသန္မစြမ္းအပင္ကေလးရွင့္ …
ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံခ်င္တယ္ ဆိုတဲ့ အေရးအသားကိုၾကည့္ကတည္းက ရွင့္စိတ္ကို က်မျမင္မိပါတယ္။ က်မတို႔ဟာ ခ်ီးက်ဴးတာေရာ ကဲ့ရဲ႕တာေရာ ခံရမွာပါပဲ။ ဒါဟာ ေလာကဓံပါပဲ။
(၁) က်မရဲ႕ အစြန္းေရာက္အယူအဆဆိုတာ ဘာကိုဆိုလိုပါသလဲ။ က်မတိုင္းတာတဲ့ စံ၊ က်မသတ္မွတ္တဲ့ အမွန္တရားဟာ မွားယြင္းမႈ တစံုတရာ ရွိေနပါသလား။ ေနရာတကာကို ဗုဒၶရဲ႕ စံနဲ႔ တိုင္းတာတာဟာ မွားယြင္းေနပါသလား။ ဗုဒၶတရားထဲက မွားယြင္းခ်က္၊ ခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ား ေတြ႕ရင္ က်မကို ေျပာျပေစခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ အားလံုးကေတာ့ ဒီလိုပဲသင္ေပးထားပါတယ္။ ဗုဒၶရဲ႕ အဆံုးအမေအာက္မွာ ေနတဲ့သူအတြက္ အမွားအယြင္း ဆိုတာ ကင္းမယ္လို႔ က်မ ယံုၾကည္ယူဆထားပါတယ္။
(၂) အမ်ားညီရင္ ဤကိုကြၽဲဖတ္တယ္ လို႔ ေျပာခဲ့တာ မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္ဘူးလို႔ ေျပာတာဟာ က်မ ဘေလာ့ဖတ္သူမ်ားကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္ပါဘူး။ က်မရွင္းျပပါမယ္။
က်မရဲ႕ ပထမဆံုးပို႔စ္မွာ စေန ဘာသာျပန္တဲ့စာထဲက ေက်ာင္းသူရဲ႕လုပ္ရပ္ကို သေဘာမက်တဲ့အတြက္ ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္၊ ဒီေက်ာင္းသူ ဒီလိုေတြးျပီး ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းကို မွားတယ္လို႔ က်မကျမင္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ ပုဂၢလိကအျမင္လို႔လည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ပို႔စ္ရဲ႕ ေခါင္းစဥ္ကိုက ေမတၱာရွင္တို႔၏စိတ္ထားနဲ႔ က်မ၏ အလိုအပ္ဆံုး လို႔ တပ္ခဲ့တာပါ။ က်မ၏ လို႔သံုးခဲ့ကတည္းက က်မ တေယာက္ထဲအတြက္လို႔ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလိုေရးခဲ့တာလဲ ဆိုေတာ့ အျမင္အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိႏိုင္တယ္ဆိုတာ က်မ နားလည္ေနလို႔ပါပဲ။ ဒီေက်ာင္းသူႏွင့္တကြ သူ႔ရဲ႕ ေရြးခ်ယ္မႈကို လက္ခံၾကတဲ့ သူေတြဟာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလဲ …. သူတို႔ က်င္လည္ရာ ပတ္၀န္းက်င္၊ သူတို႔ေလ့လာခဲ့တဲ့ ပညာရပ္ ေပၚမွာ သူတို႔အေတြးအေခၚဟာ မူတည္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္တာ ဆိုတဲ့ ဥပမာ သံုးႏႈန္းလိုက္တာပါ။ မိဘကို ပစ္ပယ္ၿပီး လက္တြဲေဖာ္ကို အလိုအပ္ဆံုး ဆိုတာ ေရြးခ်ယ္မႈဟာ မွန္ကန္တယ္လို႔ ထင္ေနတဲ့ အမ်ားစုဟာ ဤကို ကြၽဲဖတ္ေနတာနဲ႔ မတူဘူးလား။ ဒါဟာ ေစာ္ကားမႈတစံုတရာမ်ား ပါပါသလားရွင္။ တကယ္ေတာ့ က်မရဲ႕ ဆႏၵက မည္သူတဦးတေယာက္မွ မိဘကို မပစ္ပယ္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေၾကာင့္ပါ။
(၃) ခ်ီးက်ဴးတာခံႏိုင္တယ္ ေ၀ဖန္တာ မခံႏိုင္ဘူးဆိုတဲ့စကားဟာ မွားမ်ား မွားေနမိပါသလား။ က်မတို႔နဲ႔ အျမင္တူတူ အျမင္လြဲလြဲ လူ႔သဘာ၀ ဒီလိုရွိတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရလို႔ ေရးမိတာပါ။ က်မတို႔ ေ၀ဖန္တာကို လက္ခံဖို႔ မလိုပါဘူး။ အမွန္ျမင္တတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။ ဒါဟာလဲ ေစာ္ကားေသာ ေရးသားခ်က္မဟုတ္ပါဘူး။
(၄) က်မဟာ အယူသည္းသူတေယာက္ မဟုတ္ပါ။ ဒီ အစ္ဇင္ေတြကို ေလ့လာမွ က်မဘ၀ အတြက္ အက်ဳိးရွိမယ္ ဆိုရင္လည္း က်မ ေလ့လာရမွာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆ နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ေလာက္ က်ယ္ျပန္႔ျပီး မွန္ကန္ထိေရာက္ တဲ့ အေတြးအေခၚ မရွိဘူးလို႔ က်မကေတာ့ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာ ဆိုတာ ဘာသာေရး အဘိဓမၼာမဟုတ္ပါ။ ဘာသာရပ္အဘိဓမၼာသာလွ်င္ ျဖစ္ပါတယ္။ မည္သည့္ဘာသာ၀င္ မဆို ေလ့လာ ႏိုင္တဲ့ အေတြးအေခၚပါ။ ဗုဒၶအဘိဓမၼာကို ေသခ်ာစြာ ေလ့လာဖူးတဲ့သူ ဆိုရင္ တျခား တျခားေသာ္ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္ပါ။
အားနည္းေသာ အေတြးအေခၚ မွားယြင္းႏိုင္တဲ့ အေတြးအေခၚ အယူသည္းေသာ အေတြးအေခၚ ဆိုတာ ဗုဒၶအဘိဓမၼာထဲမွာ ပါရင္ ေထာက္ျပေပးပါ။
ဗုဒၶတရားကို စံထားမိတဲ့အတြက္ အယူသည္းတယ္ အစြန္းေရာက္တယ္ လို႔ ေျပာခံရတာေတာ့ အင္မတန္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။ က်မတို႔ ဗုဒၶ မွားေနပါသလား …. ။
(၅)ေဆြးေႏြးပြဲနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး စိတ္ပ်က္တာမဟုတ္ပါ။ အကယ္၍ ေဆြးေႏြးပြဲနဲ႔ပတ္သက္ျပီး စိတ္ပ်က္တာဆိုရင္လည္း က်မစိတ္နဲ႔ က်မ ျဖစ္တာ ပ်က္တာမို႔ ကန္႔ကြက္စရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။
က်မစိတ္ပ်က္ျခင္းက ေဆြးေႏြးပြဲကေန ပုဂၢိဳလ္ေရး တိုက္ခိုက္ပြဲအသြင္ ေျပာင္းသြား တာကို စိတ္ပ်က္တာပါ။
ျပီးေတာ့ ပုဂၢိဳလ္စြဲၾကီးၾကီးနဲ႔ စာကို မၾကည့္ဘဲ လူကိုၾကည့္ၾကတာေတြအတြက္ စိတ္ပ်က္တာပါ။ က်မဟာ ေအးေအးေဆးေဆးေနလိုတယ္၊ ျငိမ္းျငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ စာေရးလိုတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မစာတပုဒ္ကို အေၾကာင္းျပဳလို႔ ဒီလို တိုက္ခိုက္မႈေတြ ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ က်မ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္၊ စိတ္ပ်က္မိတယ္။ ရင့္က်က္မႈ မရွိဘူးပဲဆိုဆို က်မကေတာ့ ဒါမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဒါဟာ က်မ မွားေနပါသလား။
(၆)ျမန္မာလူငယ္ေတြကို ဖ်င္းတယ္လို႔ က်မ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ သားသမီး ငတံုးေတြေၾကာင့္ မိဘေတြ ဒုကၡ ေရာက္ႏိုင္တယ္လို႔လည္း က်မ မဆိုလိုပါဘူး။ က်မရဲ႕ ဆိုလိုခ်က္ကို ခုထိ မသိၾကေသးတာလည္း ၀မ္းနည္းစရာပါပဲ။
ေရြးခ်ယ္မႈမွားယြင္းတဲ့အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္သာ ဒုကၡေရာက္ႏိုင္တာပါ။ မိဘကေတာ့ သားသမီး ဘာေရြးေရြး အျပစ္ျမင္ခ်င္မွ ျမင္မွာပါပဲ။
ဘေလာ့ဖတ္သူ အမ်ားစုဟာ ပညာတတ္ဆိုတဲ့စကားလည္း ခဏခဏ ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ ပညာသိလား သညာသိသား …. ေသခ်ာစဥ္းစားပါအံုး။ က်မကေတာ့ ပညာတတ္ေအာင္ သင္ယူေနဆဲ ပညာသင္တေယာက္ပါပဲ။ သန္မာတဲ့အပင္ျဖစ္ေအာင္လည္း က်မၾကိဳးစားေနပါတယ္ … အမည္မေဖာ္လိုသူ မသန္စြမ္းေသာ အပင္ကေလးရွင့္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ႀကဳံလာတဲ့အခါ ေနာက္တဲ့စကားတစ္ခုရွိပါတယ္ ``ေကာင္းတယ္။ မေနတတ္မထိုင္တတ္နဲ႕ အခုေတာ့ အေျပာခံရၿပီ၊ မဟုတ္လား´´ ဆုိတာကုိ သြားသတိရမိပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ မေနတတ္မထုိင္တတ္သူဆုိၿပီးေတာ့ နာမည္တပ္လာတဲ့ အတြက္ ထပ္မံၿပီး မေနတတ္ မထုိင္တတ္ျဖစ္ပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ ဆုိၿပီးေတာ့ နာမည္တပ္ေျပာ ခဲ့ေသာ ဤစာပုိဒ္မ်ား အားေျပာၾကည့္ပါမည္။
((၁) က်မ ေ၀ဖန္ေရးလုပ္တယ္ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။ က်မရဲ႕ ရႈေထာင့္ကို က်မ ဘေလာ့က (ေမတၱာရွင္ .. ပို႔စ္) မွာ အတိအလင္းေျပာၿပီးပါၿပီ။ က်မ သီအိုရီလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ က်မ ကိုးကားခ်က္ကိုလည္း အဲဒီပို႔စ္ ဖတ္ရင္ ေတြ႕မွာပါ။ ဘယ္အခ်က္ကို ေထာက္ျပတယ္ဆိုတာလည္း အရွင္းၾကီးပါပဲ။
(၂) က်မ “စာ” ကိုဖတ္တာလို႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။ စာအေပၚမွာ သံုးသပ္ျပီး “ဘာေၾကာင့္” ဆိုတာလဲ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ အယူအဆ ေရးရာဆိုတာ စာ ထဲမွာ ပါတာပဲမဟုတ္လား။ စာေရးသူ ျဖဴျဖဴမဲမဲ … က်မ စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ စာ ထဲမွာပါတဲ့ အယူအဆကိုသာ ကနဦး ေဆြးေႏြးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
[ဒီေတာ့ကာ က်မ ေရးတဲ့စာေတြ ကြန္မန္႔ေတြထဲမွာ မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ဇာတ္ခင္းၿပီး တစံုတေယာက္ကို ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားတာမ်ား ပါခဲ့ပါသလား လို႔ မေနတတ္ မထိုင္တတ္သူကို ျပန္ေမးပါရေစရွင္။]
(၃) အမွန္တရားနဲ႔ပတ္သက္ျပီး ေျပာပါမယ္။ အမွန္တရား ဆိုတာဟာ သူ႔ဘက္ကျမင္ေတာ့ သူမွန္တယ္၊ ကိုယ့္ဘက္ကျမင္ေတာ့ ကိုယ္မွန္တယ္ လို႔ ဗေလာင္းဗလဲ လုပ္လို႔ရတဲ့အရာမဟုတ္ပါ။ အဲလို လုပ္လို႔ရရင္လည္း အမွန္တရား စစ္စစ္ မဟုတ္ပါ။ တကယ့္အမွန္တရား Universal Truth ဆိုတာ ရွိကိုရွိပါတယ္။ အရွင္းဆံုးဥပမာေပးရရင္ သစၥာေလးပါး ဆိုတာ Universal Truth စစ္စစ္ၾကီးပါပဲ။ ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ မွန္ကိုမွန္ေနပါတယ္။ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္လဲ မွန္ပါတယ္။ ဘယ္ဘာသာ၀င္တိုင္းအတြက္ ျဖစ္ျဖစ္လည္း မွန္ပါတယ္။
(၄) ဒါနဲ႔ပတ္သက္ျပီး က်မဘေလာ့မွာ ေရးထားပါတယ္။ က်မသတ္မွတ္တဲ့ စံဟာ ဗုဒၶရဲ႕တရားေတာ္ပါ။ ဗုဒၶရဲ႕ တရားေတာ္ဟာ Universal Truth ပါ။ ဘယ္မွတ္ေက်ာက္နဲ႔မဆို အစစ္ခံရဲပါတယ္။ မေနတတ္မထိုင္တတ္သူက ဗုဒၶဘာသာ စစ္စစ္ျဖစ္ပါရက္နဲ႔ အမွန္တရားကို မေတြ႕ရွိတာဟာ အ၀ိဇၹာ ေမာဟေတြ ပိတ္ဖံုးေနလို႔မ်ားလား၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ေ၀းေနလို႔မ်ားလား။
(၅) အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ ဆိုသည္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာသိပါရဲ႕လားရွင္။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ ဆိုတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိုင္ကိုးကြယ္ေနဖို႔မွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဘယ္အရာကို မဆို မိမိကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္မွ ရမယ္ ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ပါ။ လူဆိုတာ အေပါင္းအေဖာ္နဲ႔ ေနတဲ့ သတၱ၀ါျဖစ္တာေၾကာင့္ မိဘ၊ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြ၊ သားသမီး၊ ဇနီးခင္ပြန္း ဒါေတြအကုန္လိုအပ္တယ္ဆိုတာ က်မလက္ခံပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မသာဆိုရင္ …. မိဘ ကိုေရြးမိမွာပါလို႔ ေျပာခဲ့တာပါ။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာလဲ ရွင္းျပခဲ့ပါတယ္။)
မေမဓာ၀ီ၏ ``က်မ ေ၀ဖန္ေရးလုပ္တယ္ပဲ ဆိုၾကပါစို႔။´´ ဆုိတဲ့ စကား အရ ကၽြန္ေတာ္ မေမဓာ၀ီ၏ နံပါတ္(၁) အခ်က္အား စတင္ေျပာဆုိၾကည့္ပါမည္။ ရႈ႕ေထာင့္ဆုိေသာ အခ်က္တြင္ မေမဓာ၀ီ၏ရူေထာင့္မွ ၾကည့္ရႈေျပာဆုိသြားခဲ့ေၾကာင္းေတြ႕ရွိရပါသည္။ ကုိးကားခ်က္မွာ မိရုိးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ေယာက္၏ ကုိယ္ပုိင္ခံယူခ်က္ဟု ယူဆရေသာ ခံယူခ်က္မ်ားကုိ ကုိးကားသြားခဲ့ပါသည္။ ခ်ဥ္းကပ္ပုံမွာ ဗုဒၶ၀ါဒျဖင့္ခ်ဥ္းကပ္ခဲ့သည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ယူဆရ ဟု သုံးႏႈန္းထားပါသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ (ေမတၱာရွင္ .. ပို႔စ္) တြင္ ဗုဒၶ၀ါဒဆုိေသာ ကုိးကားခ်က္မေတြ႕ရွိရပါ။ မိရုိးဖလာဗုဒၶဘာသာတစ္ေယာက္၏ ကုိယ္ပုိင္ခံယူခ်က္မ်ားျဖင့္ ေရးသားထားသည္ကုိေတြ႕ရပါသည္။ ကုိယ္ပုိင္အျမင္အား ေဖာ္ထုတ္ခဲ့ပါသည္။ အျမင္တစ္ခုအား ေဖာ္ျပျခင္းသည္ လြတ္လပ္စြာေဖာ္ျပႏုိင္ေပသည္။ ျပႆနာမဟုတ္ပါ။ ျပႆနာဟုလည္း မဆုိခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေ၀ဖန္ေရး၏ သေဘာတရားကုိ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ေဆြးေႏြးျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ေ၀ဖန္မႈကုိ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္လည္း လက္ခံႀကိဳဆုိပါသည္။
(၂) အခ်က္အား ဆက္လက္ေျပာဆုိပါမည္။ ေ၀ဖန္ေရးတြင္ အယူအဆေရးရာ သေဘာတရားမ်ား ေျပာေနရင္းမွ ပုဂၢဳိလ္ေရးစြက္ဖက္မႈမ်ား ရွိလာႏုိင္သည္ဟု ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ျမန္မာျပည္၏ ေ၀ဖန္ေရး အမ်ားစုသည္ ထုိကဲ့သုိ႕ေျပာင္းလဲသြားတတ္ၾက ပါသည္။ ထုိသုိ႕ေျပာင္းလဲသြားပါက ေ၀ဖန္ေရးစာအား ဗဟုသုတ အေနျဖင့္ ဖတ္ရူေနေသာ စာဖတ္ပရိသတ္သည္ အလြန္စိတ္ပ်က္မိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ထုိထုိ ျဖစ္ရပ္မ်ားရွိေၾကာင္း ဥပမာျဖင့္ေျပာျခင္းျဖစ္ပါသည္။ မေမဓာ၀ီအား ပုတ္ခတ္ေရးသား သည္ ၊ ဘယ္သူသည္ ေရးသားသည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ မေရးခဲ့ပါ။ မေျပာခဲ့ပါ။ သေဘာတရားကုိ သာကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တင္ျပခဲ့မႈအား ျပန္လည္ ဖတ္ရႈလွ်င္သိႏုိင္ပါလိမ့္ မည္။ ထုိေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ အေနႏွင့္ ေမးလွ်င္ ေျဖစရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။
(၃) အခ်က္အားထပ္မံေျပာပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အျမင္အား တင္ျပျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ား၏ အျမင္အားလည္း ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါသည္။ မႀကိဳက္လွ်င္ ႏႈတ္ဆိတ္ေနယုံသာျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ အျမင္အား ထပ္မံေဖာ္ျပရမည္ ဆုိလွ်င္ အမွန္တရားသည္ ရႈျမင့္သုံးသပ္မႈ လူ၏ဘက္တြင္ ျဖစ္ပါသည္။ စကားခ်ပ္အေနျဖင့္- အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေျပာင္းလဲႏုိင္သည္။ ခင္ဗ်ား အျမင္အား ကၽြန္ေတာ္မကန္႕ကြက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လက္ခံလွ်င္ လုိက္ပါမည္။ လက္မခံလွ်င္ လက္ပုိက္ၾကည့္ေနမည္။ ထုိ႕ထက္ပုိ၍ ေျပာစရာ မရွိပါ။
(၄) အခ်က္အား ဆက္လက္ေျပာပါမည္။ အနည္းငယ္ေျပာပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္ မေမဓာ၀ီအား လည္း မသိပါ။ ကၽြန္ေတာ္အားလည္း သိမည္မဟုတ္ပါ။ ဘေလာ့ဖတ္သူႏွင့္ ဘေလာ့ေရးသူ၊ စာေရးသူႏွင့္ စာဖတ္သူ သေဘာမွ်ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ခင္မင္ရင္ႏွီးမႈပင္မရွိဘူးပါ။ သုိ႕ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္အား ဗုဒၶဘာသာစစ္စစ္ျဖစ္ပါရက္နဲ႕ ဟု စကားသုံးႏႈန္းထားပါသည္။ ဗုဒၶအေၾကာင္း ေျပာ၍ ဗုဒၶဘာသာဟု ေကာက္ခ်က္မေစာေစခ်င္ပါ။ ဆုိလုိသည္မွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မွ ဗုဒၶအေၾကာင္းကုိသိရမည္ မဟုတ္ပါ။ ခရစ္ယာန္ဘာသာ၀င္မွ သမၼာက်မ္းစာ အားသိမည္ မဟုတ္ပါ။ ေလ့လာပါက သိႏုိင္ပါသည္။ ကုိယ့္စိတ္၌ ထင္သည္ကုိ ရမ္းတုတ္သည့္ သေဘာသက္ေရာက္ပါသည္။ (စကားအသုံးအႏႈန္း ရုိင္းလွ်င္ခြင့္လႊတ္ပါ။)။ ေနာက္တစ္ခ်က္အေနႏွင့္ (အ၀ိဇၹာ ေမာဟေတြ ပိတ္ဖံုးေနလို႔မ်ားလား၊ ဘာသာေရးနဲ႔ ေ၀းေနလို႔မ်ားလား။) ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဖက္သားအား ကရုဏာေဒါေသာ ျဖင့္ေမးသည္ဟု ယူဆခ်င္လွ်င္ယူဆႏုိင္ပါသည္။ သုိ႕ေသာ္ ပုဂၢိဳလ္ေရး၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ျခင္း မမည္ေသာ ပုဂၢိဳလ္ေရး ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္မႈျဖစ္ပါသည္။ ေလွ်ာ့မတြက္ဘူး ဟုေသာစကား အမည္ျဖင့္ ေလွ်ာ့တြက္သည့္ စကားသြားျဖစ္ပါသသည္။
(၅)အခ်က္အား ဆက္လက္ရွင္းပါမည္။(အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ ဆိုသည္ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ေသခ်ာသိပါရဲ႕လားရွင္။ မိမိကိုယ္သာ ကိုးကြယ္ရာ ဆိုတာဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိုင္ကိုးကြယ္ေနဖို႔မွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဘယ္အရာကို မဆို မိမိကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် လုပ္မွ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္တိုင္ အားထုတ္မွ ရမယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ပါ။) ေလွ်ာ့တြက္ျခင္းစကားသြား ဟု ကၽြန္ေတာ္ ထပ္မံေျပာဆုိစရာလုိမည္ မထင္ပါ။ မင္း ငါ့ေလာက္မသိပါဘူးဆုိသည့္ သေဘာသက္ေစသည္ကုိလည္း ဆင္ျခင္မိသင့္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာသြားခဲ့ေသာ အတၱာဟိ အတၱေနာ နာေထာ ဆုိသည္ကား မိမိကုိယ္ကုိယ္ ထုိင္ကုိးကြယ္ေနဖုိ႕ မဟုတ္ပါ။ သိသာႏုိင္ပါသည္။ ဓမၼအေနျဖင့္ေျပာမည္ဆုိလွ်င္ တရားရွာကုိယ္မွာေတြ႕ပါ။ ၀ိပႆနာ တရား အားထုတ္ဖူးသူတုိင္းသိႏုိင္ပါလိမ့္မည္။ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္မ်ား၏ တရားတြင္ ေဟာၾကားခဲ့သည္မ်ား ရွိပါသည္။ တရားရွာကုိယ္မွာေတြ႕ ေတာထြက္စရာမလုိပါဟု ေဟာၾကားၾကပါသည္။ မိမိကုိယ္ ကုိယ္တုိင္ တရားရၿပီဆုိမွ သူတပါးအား တရားေဟာႏုိင္ေပ လိမ့္မည္။ သူတပါးအား တရားေဟာႏုိင္ရန္အတြက္ မိမိကုိယ္တုိင္ ၀မ္းစာ ျပည့္ဖုိ႕လုိပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ဗုဒၶသည္ ကိုယ္ကုိယ္တုိင္ တရားရွာခဲ့သည္။ ထုိ မိမိကုိယ္ကုိယ္ ကုိးကြယ္ရာျဖစ္သည္ ဆုိသည္မွာ သိသာေစႏုိင္ပါသည္။
တဆက္တည္း ေျပာပါမည္။ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဗုဒၶစံျဖင့္ တုိင္းတာသည္ ဟု မေမဓာ၀ီ ေျပာဆုိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာဆုိၾကည့္ပါမည္။ ဗုဒၶေဟာၾကားခဲ့ပါသည္ နိဗၺာန္ကုိ ရည္ေမွ်ာ္ေသာ ဆႏၵကလြဲ၍ က်န္သည့္ဆႏၵမ်ားသည္ တဏွာမည္၏ ဟုျဖစ္ပါသည္။ သံဃာေတာ္မ်ားလည္း ေဟာၾကားၾကပါသည္။ သားသမီးကုိ ခ်စ္တဲ့စိတ္၊ စြဲလမ္းတဲ့စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္ၾကပါ။ မိဘအေပၚ ၊ လင္ေယာက်္ားအေပၚ ခ်စ္ခင္တဲ့စိတ္ေတြ ေဖ်ာက္ၾကပါ။ တဏွာကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္သတ္္ၾကပါ။ ဆုိၿပီးေတာ့ ေဟာၾကားပါသည္။ ဗုဒၶ၏ စံႏွင့္တုိင္းတာလွ်င္ မိဘမွ မိဘ၊ လင္ေယာက်္ားမွ လင္ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ သားသမီးမွ သားသမီးျဖစ္ေနလွ်င္ အဘယ္လာ၍ ဗုဒၶတရားေတာ္ အဆုံးအမႏွင့္္ညီမည္နည္း။ ပစ္ပယ္ စြန္႕ပစ္ရမည္ ဟုမဆုိလုိပါ။ ပရမတၱ သေဘာႏွင္ခ်ဥ္းကပ္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ဗုဒၶအား မဟာေယာက်္ား၊ မဟာလူသား ဟု အဘယ္ေၾကာင့္ေခၚသနည္း။ သာမန္လူသားတုိ႕ လုပ္ႏုိင္ခဲေသာ သံေယာဇဥ္တရား( မိဘ၊ မိန္းမ၊ သားသမီး၊ စည္းစိမ္) အား ျဖတ္ေတာက္၍ ေတာထြက္ခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ပစ္ပယ္ခဲ့ျခင္းမဟုတ္ပါ။ အတၱာဟိ အတၱာေနာ နာေထာ ျဖစ္ပါသည္။ သတၱ၀ါအားလုံးအတြက္ ေတာထြက္တရားရွာခဲ့ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မဟာကရုဏာရွင္၊ မဟာေမတၱာရွင္ဟုလည္း ေခၚဆုိၾကပါသည္။ ႏုိင္းႏုိင္းစေန၏ အလုိအပ္ဆုံးအား ဤသေဘာတရားႏွင့္ ခ်ဥ္းကပ္လွ်င္ သံသရာတြင္က်င္လည္ ေနဦးမည္ဟု ေျပာ၍ရပါသည္။ ထပ္မံ၍ ဗုဒၶကုိယ္တုိင္ပင္ ငါ ဘုရား၏တရားသည္ မွန္သည္ဟုလည္း မဆုိ၊ အျခားတရားအားလည္း မွားသည္ဟုလည္း မဆုိ၊ ကုိယ္တုိင္ဆန္းစစ္လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ပါ။ ဟု ေဟာၾကားခဲ့ေၾကာင္း မွတ္သားဖူးပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ မေမဓာ၀ီ အေနႏွင့္ (universal truth) ပါဟု ေႂကြးေၾကာ္ေနမည္အစား လုပ္ေဆာင္ၾကည့္ခြင့္ကုိ ေပးသင့္ပါသည္။
ေနာက္တစ္ခ်က္အေနႏွင့္ ထပ္၍ေျပာလွ်င္ ငါစြဲ မပါဘူးဆုိေသာ စကားျဖစ္ပါသည္။ မွန္သည္ အတုိင္းေျပာရလွ်င္ ငါစြဲ ကင္းရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က အရဟတၱမဂ္၊အရဟတၱဖုိလ္ ရေနေသာ ရဟႏၱာမ်ား မဟုတ္ၾကပါ။ ငါစြဲမကင္းၾကေသးပါ။ ငါ့ဟာ၊ ငါ့သားသမီး၊ ငါ့ခင္ပြန္းအစား ကၽြန္မဟာ ၊ကၽြန္မခင္ပြန္း၊ ကၽြန္မသားသမီး(ကၽြန္ေတာ္ဟု ထည့္သြင္း၍ ဖတ္ရႈႏုိင္ပါသည္)ဟု သုံးႏႈန္းရုံႏွင့္ ငါစြဲမကင္းေၾကာင္းသတိျပဳပါ။ ထုိေၾကာင့္ ငါဆုိတဲ့ တဏွာဆုိတာဘာလဲ၊ အဲဒီငါစြဲပါရင္ တဏွာ စြဲလန္းမႈ၊ သံသရာမွာ က်င္လည္ ေနၾကရမယ္ဆုိတဲ့ အသိတရားကပ္၍ ေနၾကရုံမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။ ေသာတာပတၱိမဂ္၊ေသာတာပတၱိဖုိလ္တည္ေသာ ေသာတာပန္ပင္လွ်င္ ဒိဌိ ပဲ ပယ္ပါသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ ငါစြဲကင္းသည္ဆုိသည္မွာ လုံးလုံးငါစြဲကင္းျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မကင္း ပါ။ သုိ႕ေသာ္ ပုထုဇဥ္ပဲ ငါစြဲ မကင္းဘူး၊ ရဟႏၱာမွမဟုတ္တာ ဟုဆုိကာ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္မည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ မဆုိလုိပါ။ မတုိက္တြန္းပါ။ တရားကုိယ္သေဘာအား ေျပာၾကည့္ျခင္းျဖစ္ပါ သည္။
နိဂုံးခ်ဳပ္ေျပာပါရေစ။ အစြန္းေရာက္ျခင္းသည္ မေကာင္းပါ။ မဇၼိ်မ ပဋိပဒါ ဟု ဗုဒၶေဟာ ၾကားခဲ့ပါေၾကာင္း . . . .
ခ်စ္ခင္ေလးစားစြာျဖင့္
မေနတတ္မထုိင္တတ္
မွတ္ခ်က္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေကာင္မွမဟုတ္ပါ။ မေနတတ္မထုိင္တတ္၍ ေျပာမိရာမွ ဆက္လက္၍ မေနတတ္မထုိင္တတ္ျဖစ္ေနျခင္းမွ်သာျဖစ္ပါတယ္။
ရင္ထဲကလာတဲ့စကားအတုိင္းေျပာမယ္။ ကိုမေနတတ္မထုိင္တတ္ကို ေလးစားတယ္ဗ်ာ
ေဟ့ မင္းတို ့တစ္ေတြက အင္တာနက္ေပၚမွာ ဟိုဟာမေကာင္းဘူး ဒီဟာေကာင္းတယ္။ ဟိုုလိုမေရးရဘူး ဒီလိုေရးရတယ္။ အတင္းႀကီးသူမ်ားေရးတာကို ၀င္စြတ္ဖက္ၿပီး ဆရာၾကီးလိုက္လုပ္ေနၾကပါလား။ သူဟာသူ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခ်င္တာေရးမွာေပါ့ မင္းတို ့ ဆရာၾကီးလုပ္ၿပီး လိုက္ဆံုးမေနစရာမလိုပါဘူး။ မင္းတို ့က ဟိုဟာကန့္သတ္ခ်င္ ဒီဟာကန့္သတ္ခ်င္နဲ ့သူမ်ားေရးတဲ့ စာကို လိုက္စြတ္ဖက္ေနရေအာင္ ေနစမ္းပါဦး မင္တိို့ ေတြက ျမန္မာျပည္က စာေပစီစစ္ေရးက ေကာင္ေတြလား. ဘာလဲ အင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး သူမ်ားေရးတဲ့ စာကို စာေပစီစစ္ေရးလုပ္ခ်င္ေနၾကတာလား။ သူမ်ားေရးတဲ့ စာကို ဟိုလိုမေရးရဘူး ဒီလိုေရးရတယ္၊ ဒီဟာ မေကာင္းပါဘူး မွားပါတယ္ဆိုၿပီး အတင္း၀န္ခံခိုင္းေနတဲ့ လုပ္ရပ္ဟာ သင့္ေတာ္ရဲ့လားလို ့ မင္းတို ့ေတြးမိရဲ့လား။ သူ ့ဟာသူ စာလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေရးမွာေပါ့၊ မၾကိဳက္ရင္ မဖတ္နဲ ့ေပါ့။ ေနရာတကာ ဆရာၾကီး ၀င္မလုပ္ခ်င္ၾကစမ္းပါနဲ ့။
ဟနစံ မင္းကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ကိစၥေတြကို ေရွ့တမ္းတင္ၿပီး အင္တာနက္ေပၚတက္ၿပီး သူမ်ာကို လုိက္အပုတ္ခ်ေနတာ ေကာင္းတဲ့ လုပ္ရပ္အဟုတ္ဘူးကြ။ မင္းရွက္ေကာ ရွက္တတ္ရဲ့လား။ သူမ်ားအပုတ္ခ်ရမယ္ဆိုရင္ ထိပ္ဆံုးက ကိုယ့္သိကၡာေလး ကိုယ္ထိန္းၿပီးေနစမ္းပါဦး။ ယဥ္ေက်းသိမ့္ေမြ ့လွပါတယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာ မိန္းကေလးရယ္..
မေမဓာ၀ီ ခင္ဗ်ာ
ခ်ီးက်ဴးတာပဲ ခံလိုေသာ ဤကို ကြၽဲဟုဖတ္သည့္
မ်ိဳးေစ့မမွန္၍ မသန္ေသာ အပင္ေလးတစ္ပင္.. ဆိုသည္မွာ ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားနဲ ့အယူအဆမတူသူ အားလံုးကို ခ်ိဳးႏွိမ့္စြာ ေခၚေ၀ွာ္လုိက္ေသာ အသံုးအႏွုန္း ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား စကားကို ခင္ဗ်ား တာ၀န္ယူရဲ မည္ဟု ယံုၾကည္ပါသည္။
ကဲ ကဲ …
က်မ အားလံုးကို ေတာင္းပန္ပါၿပီ။
စိတ္လဲ ရႈပ္လွပါျပီ။ အခ်ိန္လည္း အလြန္ကုန္ပါတယ္။ က်မလုပ္ငန္းတာ၀န္မ်ားလည္း ပ်က္ကြက္ပါတယ္။
အားလံုးက ဘယ္လိုျဖစ္ေစခ်င္တာလဲ က်မကိုေျပာပါ။ ေျပာရင္ေတာ့ ကိုယ့္နာမည္ေဖာ္ျပီး ေျပာၾကေစခ်င္ပါတယ္။ အမည္အမ်ဳိးမ်ဳိးသံုးၿပီးနဲ႔ စကားလံုးအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ခိုက္ေနတာ က်မက မွားေနလို႔မ်ားလား။
မိဘကို အလိုအပ္ဆံုးလို႔ ေရြးခ်ယ္မိတဲ့ က်မက မွားယြင္းေနပါသလား။ မိဘကို ပစ္ပယ္တာ မွန္တယ္လို႔ ေျပာေစခ်င္တာလား။
လူေတြဟာ ခ်ီးက်ဴးတာခံႏိုင္တယ္ ေ၀ဖန္တာမခံႏိုင္ဘူး ဆိုတဲ့စကားကေရာ မွားပါသလားရွင္။
မ်က္စိကန္းတဲ့သူကို ေဟ့ - အကန္းၾကီးလို႔ ေခၚရင္ ၾကိဳက္မယ္ထင္ပါသလား။
မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ အပင္မသန္ဘူး ဆိုတာေရာ မဟုတ္လို႔လား။ မ်ဳိးေစ့မမွန္ဘဲ သန္လာတဲ့ အပင္ရွိလို႔လား။
ထားပါေတာ့ … ဒီစကား ၂ ခုဟာ က်မနဲ႔ အယူအဆ မတူသူ ပညာရွိတို႔အား ေစာ္ကားခ်ဳိးႏွိမ္သလို ျဖစ္သြားခဲ့ရင္ က်မ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္။ က်မစကားကို က်မ တာ၀န္ယူပါတယ္။
က်မ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေစာ္ကားခ်င္ပါ။ ေစာ္ကားလိုစိတ္လဲ မရွိပါ။ ဒီထက္လည္း ဘာမွ မေျပာလိုေတာ့ပါ။
awww dokha dokha !
I like the posts of the bloggers who write in these comments. Their posts give me some kind of thoughts. Cheer!!!
But all these comments are nonsense for the readers except comments writers including me. (May be it is also nonsense for them.)
I would like to apology to all bloggers to emphaise ur workdone which are valuable for the readers.
Regards,
မေနတတ္မထိုင္တတ္ ဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြရဲ့ ေဆြးေႏြးခ်က္လိုသာ တျခားေသာသူမ်ားလဲ (လူၾကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္) ေဆြးေႏြးေပးခဲ့ရင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားေကာင္းလိုက္ေလမလဲဗ်ာ..
အခုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔က
ထုတခါ၊ရိုက္တလွည္၊ ခ်ိဳတခါ၊ ေခ်ာ့တလွည့္နဲ႔
စစ္ေၾကာတဲ့ စစ္ေၾကာေရးစခန္းတခုထဲေရာက္ေနရသလိုပဲ
ဆဲတဲ့လူကဆဲ..ရိတဲ့လူရိ.. ေအးေဆးေဆြးေနြးတဲ့လူက ေဆြးေနြး.. ကြန္မန္႔တက္လာၾကတဲ့အခ်ိန္ေတြကလဲ တထပ္တည္းက်လုနီးပါး
ထိုးႏွက္ခ်က္ေတြက ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးဆုိေတာ့ စိတ္ကို ေထြျပားသြားေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။
ဆဲဆိုေနၾကတဲ့ အမည္မသိပုဂၢိဳလ္မ်ားခင္ဗ်ာ..
ဘေလာ့ကို လာဖတ္သူ စာဖတ္၀ါသနာရွင္မ်ားကို ငဲ့ညွာေသာအားျဖင့္ က်ေနာ့္ကို ဆဲလုိက က်ေနာ့္ေမးလ္ကိုသာ တိုက္ရုိက္ အားရပါးရၾကီး ဆဲဆိုႏိုင္ေၾကာင္း ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္..
တခုေလာက္ ေျပာပါရေစရွင့္။ ကၽြန္မ နာမည္ စပယ္ျဖဴပါ။ နာမည္အရင္ေျပာလုိ႔ တမ်ိဳးေတာ့ မထင္လုိက္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္နာမည္ေတာင္ကုိယ္ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပၿပီး မေျပာျပရဲပဲ အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ကို ၀ိုင္းၿပီးေျပာေနၾကတဲ့ ေယာက္်ားရင့္မၾကီးေတြနဲ႔ မတူခ်င္လို႔ပါ။
ကဲ။ ကၽြန္မကို စကားအနည္းငယ္ေျပာခြင့္ေပးပါ။ မေမဒါ၀
ီကို ရွင္တုိ႔က တက္ညီလက္ညီနဲ႔ သူ႔မွားကြက္ေတြကို ေထာက္ရတာကို အားရၾကပါပီလား။ လူဆိုတာ အမွားမကင္းပါဘူး။ ေဒါသထြက္ရင္ အမွားဆုိတာပါမွာပါပဲ။ ဒါကို နားလည္ေပးလို႔မရၾကတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ဒီလိုမ်ိဳးေျပာခ်င္လြနး္လုိ႔ အကြက္ဆင္ခဲ့ၾကတာလား၊ စဥး္စားစရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ မေမဒါ၀ီကို သူအမွားေတြမေျပာခဲ့ဘူးလို႔ မဆိုလုိဘူးေနာ္။ ဒါေပမယ့္ သူအဲဒီလုိ စကားအမွားေတြ မေျပာေျပာေအာင္ နင္ပဲငဆေျပာခဲ့တဲ့လူေတြကို ရွင္တုိ႔ထည့္မတြက္ၾကတာလား။ သူက စကားအမွားေတြေျပာေနပီဆုိရင္ေတာင္ အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ မေဖ်ာင္းျဖပဲ ခင္ဗ်ားကိုယ့္စကားကိုယ္တာ၀န္ယူပါဆိုတဲ့ စကားမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာဆိုပစ္လိုက္တာကေရာ၊ လြန္လြန္းရာမက်ေနဘူးလားရွင္။ အဲဒီစကားကို သူက အသားလြတ္ၾကီး စေျပာခဲ့တာလား သူ႔ကို မေျပာေျပာေအာင ္ စကားမမွားမွားေအာင္ ၀ိုင္းၿပီး ဖိအားေပးခ့ဲၾကတာလားဆိုတာေတာ့ အေပၚက ကြန္မန္႔ေတြက သက္ေသပါပဲရွင့္။
မိဇိမပဒိပဒါ(စာလုံးအထပ္မရိုက္တတ္တာကို နားလည္ေပးပါ)နဲ႔ ကိုင္ကိုင္ေပါက္ေနတဲ့ အေနမတတ္အထိုင္မတတ္ဆုိသူ ေယာက်္ားရင့္မၾကီးကိုလဲ ေမးခ်င္ပါတယ္ရွင့္။ မိဘကို မပစ္ပယ္ခ်င္လို႔ သူ႔ခံစားခ်က္ပါလို႔ ေျပာေနတဲ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ့ စကားအမွားကို မရရေအာင္ရွာပီး မေနတတ္မထိုင္တတ္ လိုက္ေထာက္ေနတာကေရာ အစြန္းမေရာက္ေပဘူးလား။ ရွင္သာ တကယ္အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္သမားဆုိရင္ အဲဒီအလိုအပ္ဆုံးဆိုတဲ့ စာကို အရင္ဆုံးဖန္တီးခဲ့သူရဲ့ ဘေလာ့မွာ မထိတထိရိေနတဲ့ စာေတြကို အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္က်က် ျမင္ေအာင္သြားမဖတ္ျဖစ္တာလား။ ရွင္မျမင္တာဆုိရင္ သြားဖတ္လိုက္ပါအုံး။ ဒါမွမဟုတ္ မိဘကို မပစ္ပယ္တဲ့ ျမန္မာမိန္းကေလးတေယာက္က အစြန္းေရာက္ေနတာလား။ မိန္းမသားတေယာက္ကို ေယာက္်ားရင့္မၾကီးေတြက ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ မွားကြက္ကို ရွာၾကံေထာက္ျပေနတာကေတာ့ လြန္လြန္းလွပါတယ္။ ရိေထ့တဲ့လူက ရိ၊ အကိုးအကားနဲ႔ ေရပက္မ၀င္ေအာင္ေျပာတဲ့လူက ေျပာ၊ ေထာက္ခံတဲ့လူက ေထာက္ခံ၊ ဆဲတဲ့လူကဆဲ အတို္င္အေဖာက္ညီတဲ့ ျပဇာတ္တပုဒ္ကို ၾကည့္ေနရသလိုပါပဲရွင္။ ေတာ္ၾကပါေပတယ္ ပညာရိွၾကီးမ်ားရွင္။
ကၽြန္မကေတာ့ ရွင္တုိ႔ေတြလို ပညာတတ္လူေတာ့္လူေတာ္ၾကီးလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာမတတ္ေပမယ့္ လူတဖက္သားကိုလဲ အကြက္က်က် မႏွိပ္ကြပ္တတ္ဘူး။ တဖက္သတ္ၾကီး ဒီလို၀ိုင္းေျပာေနတာကိုလဲ မလိုလားပါဘူး။ ၾကိဳက္ရင္ၾကိဳ႕က္တယ္ မၾကိဳက္ရင္မၾကိဳက္ဖူးပဲ ေျပာမွာပါ။ ကၽြန္မ ဒီဘေလာ့ကို မလာျဖစ္ရင္ ရွင္တုိ႔ ကၽြန္မရဲ့ ေမးလ္ကို ၾကိဳက္တဲ့ပုံစံနဲ႔ စကားလာေျပာႏိုင္ပါတယ္။ မမေမဒါ၀ီရွင့္။ အားမငယ္ပါနဲ႔ စိတ္မညစ္ပါနဲ႔ ၊ မိဘကိုအလိုအပ္ဆုံးလု႔႔ိ ေရြးခ်ယ္တာဟာ မမွားယြင္းပါဘူး။ မွားတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ၾကရင္လဲ အဲဒီအမွားကို ညီမေလးေက်နပ္ပါတယ္။ ဒါပါပဲ။
sapalphyulay@gmail.com
ဟူး...။
ေတာင္ဘို ့ေတြ သိပ္မ်ားတာဘဲဗ်ာ။ လူေတြဟာ ကိုယ္ေရးသလို၊ ကိုယ္ေၿပာသလို တကယ္လက္ေတြ ့ က်င့္ၾကံၾကရင္ သိပ္ေကာင္းမွာဘဲ။
ဒီမိုး၊ ဒီေလ၊ ဒီလူေတြနဲ ့ေတာ့ မိုးၾကီးစုပ္စုပ္ခ်ဳပ္ရေခ်ရဲ ့။ (ဒီဘေလာက္ မွာေရးမိလို ့ ဒီဘေလာက္ပိုင္ရွင္ကို ရည္ရြယ္ေၿပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးကို ၿခံဳေၿပာ ေၿပာတာပါ။)
က်ေနာ္ အႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ခင္ဗ်ာ.. ေတာ္ေလာက္ၾကပါၿပီ။
taw kya tar pae kg par tae a sin tway lal pyay kone kya par p thu to. har thu to. :D hee ko kalosayhtoo yay a thit ka lay tway tin par ohn byar ma phat ya tar kyar pop
ေတာ္ၾကပါေတာ့ဗ်ဳိးးးးးးးးးးးးးးးးး
“တုႏိႈင္းမမွီ”
- မိဘရဲ႕ေမတၱာကို...
ေကာင္းကင္ကလမင္းႀကီးနဲ႔ မႏိႈင္းပါနဲ႔
မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ လမင္းႀကီးနဲ႔ မတူႏိုင္ပါဘူး။
လမင္းႀကီးမွာ လသာရက္၊ လမိုက္ရက္ ရွိေပမယ့္
မိဘႏွစ္ပါးမွာေတာ့....
ေမတၱာကင္းတဲ့ရက္ဆိုတာ မရွိႏိုင္လို႔ပါပဲ။
- မိဘရဲ႕ေမတၱာကို...
ေတာေတာင္ လွ်ဳိေျမွာင္ၾကားက စမ္းေရနဲ႔မႏိႈင္းပါနဲ႔၊
မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ စမ္းေရနဲ႔မတူႏိုင္ပါဘူး။
စမ္းေရဟာ တခါတရံမွာ ခမ္းေျခာက္သြားတတ္ေပမယ့္
မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ေမတၱာေတြကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ခမ္းေျခာက္မသြားႏိုင္လုိ႔ပါပဲ။
- မိဘရဲ႕ေမတၱာကို...
လွပတဲ့ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔ မႏိႈင္းပါနဲ႔၊
မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ ပန္းပြင့္ေလးေတြနဲ႔လဲ မတူႏိုင္ပါဘူး။
ပန္းေတြဟာ မၾကာမီမွာ ႏြမ္းေျခာက္သြားတတ္ေပမယ့္
မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ရင္တြင္းက ေမတၱာပန္းပြင့္ေတြကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ ႏြမ္းေျခာက္မသြားႏိုင္လို႔ပါပဲ။
- မိဘရဲ႕ေမတၱာကို...
သိပ္လံုၿခံဳတဲ့ အိမ္ေလးေတြနဲ႔လဲ မႏိႈင္းပါနဲ႔။
မိဘရဲ႕ေမတၱာဟာ အိမ္ေလးေတြနဲ႔လဲ မတူႏိုင္ပါဘူး။
အိမ္ေလးေတြ အခ်ိန္ၾကာလာတာနဲ႔အမွ်
အိုမင္းယိုင္နဲ႔ သြားတတ္ၾကေပမယ့္
မိဘႏွစ္ပါးရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြကေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ အိုမင္းယိုင္နဲ႔သြားမွာ မဟုတ္လို႔ပါပဲ....တဲ့။
ဒီစာသားေလးကေတာ့ “အရွင္အာစာရာလကၤာရ(ကိုးဘဲြ႕ရ၊ စစ္ကိုင္း ေရႊဟသၤာ)” ေရးထားတဲ့ “အသက္ေပးၿပီးေတာ့ ခ်စ္တဲ့အေမ” ဆိုတဲ့ စာအုပ္ထဲကပါ။ (စာသားအေပၚက ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာတပ္လိုက္တာပါ) စာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီးသြားၾကရင္ မိဘေတြရဲ႕ေမတၱာကို ပိုမိုနားလည္ႏိုင္ၾကမွာပါ။ ဒီစာသားေလးလိုပဲ မိဘေတြရဲ႕ေမတၱာကို ဘယ္အရာနဲ႔မွ ခိုင္းႏိႈင္းလို႔မရသလို ဘယ္သူနဲ႔မွလဲ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနစရာမလိုပါဘူး.....
ဒါ့ေၾကာင့္ မိဘကိုေရြးမိတဲ့သူမွာ မွားေနတယ္ဆိုရင္လဲ မိဘေမတၱာကို ေဖာ္က်ဴးတဲ့ စာအုပ္ေတြ၊ ကဗ်ာေတြ နဲ႔ ရုပ္ရွင္ေတြ ေပၚထြက္လာမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ဘယ္သူေတြကမ်ား မိဘနဲ႔ယွဥ္ၿပိဳင္ၿပီး အေရြးခ်ယ္ခံခ်င္ပါေသးလဲ.........
မေတာ္ၾကေသးဘူးလား။ ေတာ္ၾကေတာ့ေလ။ သူမ်ားကိုေတာ္ခိုင္းၿပီး ကိုယ္က်ေတာ့ ဘာလို ့ မေတာ္တာလဲ။ ေတာ္သင့္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုဘဲ လူေတြဟာ ခက္တယ္။ :)
Post a Comment