ဘာရယ္ေၾကာင့္လဲေတာ့ မသိပါ။ ေယာက်္ားမ်ားဟာ ေစ်း၀ယ္ျခင္း အလုပ္မွာ မိန္းမေတြထက္ ေမြ႔ေလ်ာ္မႈ နည္းေလ့ရိွပါတယ္ (အနည္းအက်ဥ္းက လြဲရင္ေပါ့)။ တခ်ိဳ႔ စာေရးဆရာေတြဆိုရင္ သူတုိ႔ရဲ့ အိမ္သူဇနီးမယား မအားလပ္ခိုက္၊ ဒါမွမဟုတ္ က်န္းမာေရးမေကာင္းခိုက္မွာ အခုိက္အတန္႔အားျဖင့္ ေစ်း၀ယ္ထြက္ရတာကို စာတတန္ေပတဖြဲ႔နဲ႔ ညည္းညဴေလ့ ရိွတတ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္ အသက္ ဆယ့္ေလးငါးႏွစ္ အရြယ္ေတြတုန္းကဆိုရင္ ေမေမက က်ေနာ့္ကို သူနဲ႔အတူတူ ေစ်းသြားဖုိ႔ ေခၚသြားရင္ အေတာ္စိတ္ညစ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဒီၾကားထဲမွာမွ ေမေမက ဟိုဆိုင္၀င္လိုက္၊ ေစ်းဆစ္လိုက္၊ မ၀ယ္ေသးပဲ ထြက္လာလိုက္၊ ေနာက္တဆိုင္ ၀င္လိုက္၊ ဒီလိုပဲ ဟိုေမးဒီေမးနဲ႔ ေစ်းဆစ္၊ မ၀ယ္ဘဲ ျပန္ထြက္လာလိုက္နဲ႔ ေစ်းတခုလုံးကို ခ်ာလပတ္လည္ေအာင္ ပတ္ေနၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္က ေမ့ေမ့ေနာက္ကေန မ်က္ႏွာသုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းၾကီး စူၿပီးလိုက္ေလ့ ရိွပါတယ္။ ေဖေဖေရာ ေမေမပါ ေစ်းသြားတဲ့ေန႔မွာ လိုက္ရရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ပြဲေတာ္ပါပဲ။ ေဖေဖက ေမ့ေမ့ကို ညာတာပါေတးနဲ႔ သားအဖတေတြ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေန ေမေမ့ရဲ့ ေစ်းခန္းလွည့္လည္တာကို အခန္႔သား ထုိင္ေစာင့္ရလို႔ပါပဲ။ ေလေၾကာေတြေတာ့ ရွည္ေနမိျပန္ပါၿပီ။ အမွန္ကေတာ့ ဒီတပတ္ တနဂၤေႏြမွာ ေစ်းနည္းနည္း လိုက္၀ယ္ျဖစ္တာကို ေရးခ်င္တာပါ။ ကားေမာင္းသင္ဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားေပမယ့္ မာန္နတ္ႏွင္းေတြေၾကာင့္ ျဖဴေဖြးေနတဲ့ လမ္းေပၚမွာ ဘယ္လိုမွ မသင္လိုက္ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္းေမာင္းတဲ့ ကားေပၚမွာ ခပ္ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႔ လိုက္သြားရင္း ေစ်း၀ယ္ထြက္ျဖစ္ပါတယ္။ |
ဦးထုပ္ျဖဴျဖဴ ေဆာင္းထားၾကတဲ့ ကားေလးေတြ ႏွင္းမႈန္ၾကားက ကားပတ္ကင္မွာ လူေတြအလိုရာကို လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္း ေနၾကေလရဲ့။
က်ေနာ္ေနတဲ့ ျပည္နယ္မွာက ျမန္မာေစ်းဆိုင္မရိွေတာ့ ျမန္မာအစားအစာနဲ႔ အနီးစပ္ဆုံးျဖစ္တဲ့ ထုိင္း၊ လာအို၊ ဗီယက္နမ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ ေစ်း၀ယ္စားရပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ အသားေတြကိုေတာ့ မကၠဆီကန္ဆိုင္ေတြမွာ ၀ယ္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ အခုသြားခဲ့တာက အာရွဆိုင္နဲ႔ မကၠဆီကန္ဆိုင္ေတြပါ။
`လာေနာ္၊ လာေနာ္၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ေလးေတြ ေစ်းေပါေပါနဲ႔ ေရာင္းေနတယ္´
ပလတ္စတစ္ ပက္ကင္ေတြ ေသေသသပ္သပ္၊ 1.79$ ဆိုတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ ေရခဲေသတၱာထဲက ဒီခရမ္းခ်ဥ္သီးေတြကို ျမင္ေတာ့ ေမေမ့ေနာက္က ေစ်းျခင္းေတာင္းဆြဲၿပီး လိုက္ရတုန္းက က်ေနာ္တုိ႔ အမိေျမရဲ့ ေစ်းကို သတိရလိုက္မိပါတယ္။
ကရင္ျပည္နယ္မွာ ေနခဲ့စဥ္တုန္းကေတာ့ မုိးဦးက်ေလာက္ဆုိရင္ ဆုိင္းထမ္း ၾကီး၊ငယ္ေတြနဲ႔ ေတာနယ္ဘက္ကေန လာေရာင္းတတ္တဲ့ ဒူးရင္းသီးလတ္လတ္ ဆတ္ဆတ္ေတြကို ရင္ေတြပူေနေအာင္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ၾကီး တြယ္ခဲ့ေပမဲ့ အခု ဒီဒူးရင္းသီးေတြကေတာ့ `လာမထိနဲ႔ ကိုယ့္လူ၊ တလုံး ဆယ္ေဒၚလာကြ´ လို႔ မထီတရီ ေျပာေနသလုိလုိ။ အင္းေပါ့ေလ…။ သူလဲ ေလယာဥ္ပ်ံၾကီး စီးၿပီးလာခဲ့ရရွာတာကိုး။
ပိႏၷဲသီးစားလိုသလား၊ မင္းဂြတ္သီး စားခ်င္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ထန္းသီး စားခ်င္ေသးတယ္လား၊ အကုန္ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စည္သြတ္ဘူးေတြပါ။ စည္သြတ္ဘူး ဖန္တီးရာမွာ ကၽြမ္းက်င္လွတဲ့ တရုတ္နဲ႔ ထုိင္းေတြဟာ မွ်စ္ အခ်ိဳအခ်ဥ္၊ မန္က်ည္းရြက္၊ တုိ႔စရာ ခ်ဥ္ပတ္စုံကအစ ငုံးဥျပဳတ္အထိ အဆုံး စည္သြတ္ဘူးေတြနဲ႔ ေဒၚလာရွာပါတယ္။ က်ေနာ့္လို အခ်က္အျပဳတ္ ခပ္ပ်င္းပ်င္းေကာင္ေတြကို ပစ္မွတ္ထားသလားေတာ့ မသိပါ။
သူတို႔လူမ်ိဳး သန္း၂၀ ေရာက္ရိွေနထုိင္ေနၾကတာမို႔လုိ႔ မကၠဆီကန္လူမ်ိဳးေတြဟာ သူတုိ႔ရဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းကို အေမရိကန္ႏိုင္ငံမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီး အေျခခ်ထားေနႏိုင္ၾကပါၿပီ။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ Second Language ဟာ စပိန္ဘာသာစကားလုိ႔ ေျပာရေလာက္ေအာင္ကို အခိုင္အမာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဂၤလိပ္စကား မတတ္ခ်င္ေနပါေစ၊ စပိန္စကားေျပာတတ္ရင္ အေမရိကန္မွာ ေနလုိ႔ရတဲ့အထိပါပဲ။ အခုျမင္ရတာက မကၠဆီကန္ ေစ်းဆုိင္ထဲက စားေသာက္ဆုိင္ငယ္ေလး တခုပါ။ ေစ်းသက္သာတာေၾကာင့္ တခ်ိဳ႔ေသာ လူျဖဴ၊ လူမည္းေတြလဲ လာေရာက္ စားေသာက္ေလ့ ရိွပါတယ္။
ဒီပုံကို ရိုက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမင္ေနရတဲ့ အက်ႌအနီနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္က `ေဟး´လို႔ လွမ္းေအာ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ္လဲ ရိုရိုေသေသနဲ႔ပဲ ဘုၾကည့္ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုခုံးတြန္႔ၿပီး ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။
ဘာမဆို ရပ္ေစာင့္ရတယ္ ~~~~ က်ေနာ့္ရဲ့ ဘ၀ကကြယ္~~~~ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ရပ္ေစာင့္မယ္ ~~~~ အားလုံးရဲ့ ေနာက္၀ယ္~~~~
အိမ္အျပန္လမ္းမွာလဲ အျဖဴေရာင္ပင္လယ္ေျမကို ကူးခတ္ရျပန္ပါတယ္။ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ့ ဟိုသီခ်င္းေလး တပုဒ္ကိုေတာင္ သတိရမိပါေသးရဲ့။ ~~~~ ေဆာင္းရယ္၊ ႏွင္းရယ္၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူရယ္ အတူတူပါပဲကြယ္~~~~။
ပိတ္ရက္ေတြမွာ ဘယ္ေတြကိုပဲ သြားသြား၊ ဘာေတြပဲလုပ္လုပ္ တနလၤာေန႔ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ့ လမ္းကေလးရဲ့ နံေဘးက ေဟာဒီစမ္းေခ်ာင္းငယ္ကေလးက ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ ၾကိဳေနလ်က္ပါပဲ။ ဒီေခ်ာင္းကေလးကေန ဟိုဘက္က ျမစ္ထဲကို စီးဆင္းေနသလို အဲဒီျမစ္ကလဲ တျခားျမစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ပင္လယ္ထဲကို စီးဆင္း၊ ပင္လယ္က တဆင့္ သမုဒၵရာထဲကို စီးဆင္းလို႔ ….။ ကဲ၊ ဟိုေတြးဒီေတြးနဲ႔ အလုပ္ေနာက္က်ေတာ့မယ္၊ ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေလွ်ာက္မွပါ။
ကလိုေစးထူး
2 comments:
ကိုသံလြင္က စာေရးတဲ့ စတိုင္ေျပာင္းသြားျပီေပါ့ေလ …
ခုလို ဓာတ္ပံုေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ၿပီးေတာ့ ေရးေတာ့လဲ တမ်ုဳိးေတာ့ ဖတ္လို႔ ေကာင္းသား။
ေစ်း၀ယ္ျခင္း ပီးရင္ ဟင္းခ်က္ျခင္းလဲ လုပ္ပါအံုး ကိုသံလြင္ …
ဆရာၾကီးသံလြင္၏ “ပံုျပ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း” ဆိုၿပီး စာအုပ္ထုတ္ရေအာင္လို႔။ :P
စိတ္ကူးတည့္ရာေတြ ေလွ်ာက္လုပ္ေနတာပါ အမရာ..
အခုတေလာ စာေရးဖို႔လဲ ဦးေႏွာက္ကို အရည္ညွစ္လို႔ မထြက္တာလဲ ပါတယ္.. :D
က်ေနာ့္ခ်က္နည္း ျပဳတ္နည္းဖတ္ရင္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြ ထိုင္ငိုခ်င္စိတ္ေပါက္လိမ့္မယ္.. ဟဲဟဲ
Post a Comment