စိတ္သာ ဆိုးခ်င္သည္..

ထူးေထြမ်ားေျမာင္လွတဲ့ ဒီလူ႔ေဘာင္ႀကီးထဲမွာ လူတဦးနဲ႔တဦး တခါတရံမွာ စိတ္အခန္႔မသင့္၊ အဆင္မေျပတာေလးေတြ ရိွတတ္ၾကတာေၾကာင့္ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဆိုးမိတတ္ၾကပါတယ္။ အျပစ္ျမင္မိတတ္ၾကပါတယ္။ သာမန္အားျဖင့္ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ စိတ္ထားခ်င္း မသင့္ျမတ္မႈေတြဟာ ေျပေပ်ာက္ဖုိ႔ရာ လြယ္ကူေပမယ့္ ဘ၀နဲ႔ခ်ီၿပီး ထိခိုက္နစ္နာေလာက္စရာ ကိစၥေတြနဲ႔ ယွဥ္လာရင္ေတာ့ စိတ္ဆုိး႐ုံတင္မက နာက်ည္းတဲ့ အဆင့္ကိုပါ ေရာက္သြားတတ္ပါတယ္။

အဲဒီအခါမွာ အညိွဳးအေတးေတြ၊ မုန္းတီးမႈေတြ၊ ရန္လိုမႈေတြ၊ အာဃာတ တရားေတြက တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုမိုႀကီးထြားလာတတ္ပါတယ္။

အဲဒါေၾကာင့္..။

က်ေနာ္တုိ႔ ေနထုိင္ရွင္သန္ရာ လူ႔ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူအမ်ား ေျပာေလ့ရိွတဲ့ စကားတခြန္း ရိွပါတယ္။

`စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္ပါ၊ စိတ္နာေအာင္ မလုပ္ပါနဲ႔´..တဲ့။

***

က်ေနာ္ငယ္စဥ္က မိဘေတြက `သားႀကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲ´ လို႔ ေမးခဲ့စဥ္က `စစ္ဗိုလ္ႀကီး လုပ္မယ္´ လုိ႔ ေျဖခဲ့ဖူးပါတယ္။ စမတ္က်က် စစ္ယူနီေဖာင္း အခန္႔သားနဲ႔ စစ္သားႀကီးေတြရဲ့ ဟန္ပန္ကို အားက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။

၁၉၈၈ ခုႏွစ္ကို ျဖတ္သန္းအၿပီးမွာေတာ့ က်ေနာ္ စစ္သားေတြကို ေတာ္ေတာ္လန႔္သြားပါတယ္။ စစ္သားေတြရဲ့ ဦးစီးဦးေဆာင္ ျဖစ္သူကိုယ္တုိင္က တတိုင္းတျပည္လုံးကို `စစ္တပ္ဆိုတာ ပစ္ရင္ မွန္ေအာင္ပစ္တယ္၊ မုိးေပၚ ေထာင္ပစ္တာ မပါဘူး´ လို႔ စိန္ေခၚလိုက္သံကို ၾကားရအၿပီးမွာေတာ့ စစ္ဗိုလ္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ အေတြးဟာ က်ေနာ့္ရည္မွန္းခ်က္ထဲကေန လြင့္ေပ်ာက္သြားခဲ့ပါတယ္။

၁၉၉၀ ခုႏွစ္မွာ ေမြးရပ္ေျမ ကရင္ျပည္နယ္ကို ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႔ခဲ့ရအၿပီးမွာေတာ့ စစ္တပ္နဲ႔ ျပည္သူအၾကား ရန္ကုန္နဲ႔ မတူတဲ့ ဆက္ဆံေရးကို ထိေတြ႔ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္မွာတုန္းက ၾကားေတာင္ မၾကားဖူးခဲ့ရတဲ့ `ေပၚတာ´ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ခါးသီးတဲ့ အေတြ႔အႀကဳံနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီးေတာ့ သိကၽြမ္းခဲ့ရပါတယ္။ `လုပ္အားေပး´ ဆိုတဲ့ လွလွပပ စကားလုံးရဲ့ ခိုင္းေစမႈေအာက္မွာ မနက္စာ ထမင္းထုပ္ေလး ဆြဲလို႔ ေနပူက်ဲက်ဲမွာ ေပါက္တူးလက္ဆြဲလို႔ ျပည္သူဆီက မတရားသိမ္းထားတဲ့ နယ္ေျမခံတပ္ပိုင္ လယ္ေျမအတြက္ ေခၽြးေျမက်ခဲ့ရဖူးပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးမွာ ျပည္သူေတြ စိတ္အဆင္းရဲရဆုံး အခ်ိန္ကာလ တခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ နယ္ေျမခံတပ္ရင္း ေရွ႔တန္းက အျပန္၊ ေနာက္တန္းမွာ နားေနၾကတဲ့ ကာလပါ။ ေရွ႔တန္းျပန္ ျပည္သူ႔စစ္သားႀကီးမ်ားက ၿမိဳ႔ကေလးငယ္ငယ္ေပၚမွာ မူးယစ္၊ လမ္းသလားလို႔ တခ်ိဳ႔မ်ားဆို လမ္းသြားလမ္းလာ ျပည္သူကို အသားလြတ္ႀကီး ဆဲဆို ရန္စတာကို ႀကဳံရပါတယ္။ မေက်နပ္လုိ႔ သြားတုိင္ေတာ့လည္း သူတုိ႔ အထက္အရာရိွမ်ားက ထိေရာက္တဲ့ အေရးယူမႈေတြ လုပ္ေလ့မရိွပါဘူး။

အဲဒီလို ဆိုးသြမ္းရမ္းကားတဲ့ စစ္သားေတြ ရိွေနသလို ျပည္သူနဲ႔ တသားတည္း က်လိုတဲ့ စစ္သားတခ်ိဳ႔နဲ႔လည္း ႀကဳံဆုံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ကေတာ့ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ `ငါ တပ္မေတာ္ အရာရိွကြ´ တုိ႔၊ `ငါ တပ္ၾကပ္ႀကီးကြ´ တုိ႔ ဆိုတဲ့ ေမာက္မာ ေထာင္လႊားမႈ တစိုးတစဥ္းမွ မရိွၾကပါဘူး။ ျပည္သူနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ ရတဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ သူတုိ႔ကို ျပည္သူက မခ်စ္ရင္ေတာင္မွ မမုန္းေအာင္ သတိထားေနထုိင္ၾကလုိ႔ ျပည္သူကလည္း သူတို႔ကို `ေၾသာ္၊ သူတုိ႔ခမ်ာ အထက္လူႀကီးေတြကို မလြန္ဆန္ႏိုင္လုိ႔သာ ေနမွာပါ´ လို႔ ေဖာ့ေတြးၿပီး ေမတၱာထားပါတယ္။

ယေန႔ေခတ္ တပ္မေတာ္သား အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ့ ခံစားခ်က္၊ တနည္းေျပာရရင္ လုိလားခ်က္ တခုကို သတိထားမိတာ ရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ သူတို႔ကို က်ေနာ္တို႔ (ျပည္သူ)က မုန္းေနၾကမွာကို စုိးရိမ္တတ္ၾကတာပါ။ `စစ္သားတုိင္း လူဆိုးမဟုတ္ပါဘူးကြာ´ ဆိုတဲ့ လက္သုံးစကားကို စစ္သားတုိင္းနီးပါး ေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ သူတုိ႔ရဲ့ စိတ္ထဲမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြကို `အုပ္ခ်ဳပ္သူက အုပ္ခ်ဳပ္သူ၊ တပ္မေတာ္သားက တပ္မေတာ္သား´ ဆိုၿပီး ျမင္ေစခ်င္ၾကပါတယ္။

မိသားစု တခုမွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ျဖစ္သူရဲ့ ေကာင္းျခင္း၊ ဆုိးျခင္းက သူ႔မိသားစု၀င္ေတြကို ႐ိုက္ခတ္ေစသလို အဖြဲ႔အစည္း တခုရဲ့ ေကာင္းျခင္း၊ ဆိုးျခင္းဟာလည္း အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းမွာ စိတ္ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ ပါ၀င္ပတ္သက္ေနသူေတြကို အနည္းနဲ႔ အမ်ား သက္ေရာက္ေစတာ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ တခုပါပဲ။ သို႔တိုင္ေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ မေကာင္းတိုင္း ငယ္သားေတြပါ မေကာင္း ျဖစ္ရေရာ ဆိုတာေတာ့ မရိွပါ။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ေခါင္းေဆာင္ မေကာင္းတိုင္း ငယ္သားေတြကိုပါ မေကာင္းမျမင္ရေလေအာင္ ငယ္သားေတြကိုယ္တုိင္က အေနအထုိင္ တတ္ဖို႔ေတာ့ လိုအပ္လွပါတယ္။ က်ေနာ္ အထက္က တင္ျပခဲ့သလို အရပ္ထဲမွာ မူးယစ္ရမ္းကားေနတဲ့ တပ္မေတာ္သားကို ဘယ္ျပည္သူကမွ ခ်စ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ မခ်စ္တဲ့အျပင္ `သူတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတယ္ဆိုၿပီး လူပါး၀ေနတာ၊ ဘာထူးလဲ၊ ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲပါပဲ´ လို႔ေတာင္ ျမင္သြားႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ စစ္သားေတြကို မမုန္းၾကပါဘူး။ ဟိုးအရင္ေခတ္မ်ားက ဆိုရင္ျဖင့္ အသည္းထဲက တုန္ေနေအာင္ကို ခ်စ္ခဲ့ၾကတာပါ။ စစ္သားဆိုတာကလည္း ျပည္သူ႔ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာေပကုိး။ ရွဳပါ..။

~~~ ေသြးနဲ႔သာရယ္ ေခၽြးနဲ႔သာရယ္ ~~~ စစ္တိုက္တဲ့ေနရာ၀ယ္ ~~~ အသက္စြန္႔ကာ ေနေတာ့တယ္ ~~~ သနားေလာက္စရာကြယ္ ~~~ စားေသာက္ရာ၀ယ္ ~~~ အဆင္းရဲလည္း ခံရွာတယ္ ~~~ ဇြဲသတၱိေကာင္းနဲ႔ရယ္ ~~~ စြန႔္စားတဲ့သူေတြရယ္ ~~~ ေက်းဇူးကိုေမွ်ာ္ေတြးလို႔ ~~~ ဗမာ့ေသြးကို ႏွမေပးခ်င္ပါတယ္~~~

~~~ ရန္သူေတြကို အေသႏွံတယ္ ~~~ ေစတနာ ရိွလြန္းလို႔ပါကြယ္ ~~~ ပုိၿပီးေပ်ာ္ဖို႔ကြယ္ ~~~ တို႔ႀကီးေတာ္ႀကီးကိုပါ ငါေပးမယ္ ~~~

က်ေနာ္တို႔ အဘိုးေတြ ေခတ္က ေက်ာ္ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ အထက္ပါ သီခ်င္းေလး တပုဒ္ရဲ့ စာသားေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ တပ္မေတာ္အေပၚ၊ တပ္မေတာ္သားေတြအေပၚ ထားရိွခဲ့တဲ့ ေမတၱာတရားကို မွန္းဆၾကည့္လို႔ရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ယခုလက္ရိွ ျမန္မာျပည္ အေနအထားအရကေတာ့ တပ္မေတာ္သားေတြအဖုိ႔ ေရွးကနည္းတူ ျပည္သူေတြရဲ့ ေမတၱာကုိရဖုိ႔၊ ျပည္သူက ခ်စ္တဲ့ တပ္မေတာ္သားတေယာက္ ျဖစ္ဖုိ႔ဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ကလည္း ေရွးက စစ္သားမ်ားနည္းတူ ျပည္သူကို ေစတနာထားဖုိ႔ လိုအပ္ပါတယ္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြမွာ အလြန္အင္မတန္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အက်င့္တခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ေရွးက ဘယ္ေလာက္ဆိုးခဲ့ပါေစအုံး။ အခု ေကာင္းမယ္ဆိုရင္ ဆိုးခဲ့သမွ်ကို အားလုံးေမ့ၿပီး ခြင့္လႊတ္ေမတၱာထားေလ့ရိွပါတယ္။ ေရွးကေကာင္းခဲ့ဖူးတာရိွရင္ေတာ့ အခုလက္ရိွဆုိးေနတဲ့ တိုင္ေအာင္ ေကာင္းတာေလးကို ရွာႀကံေတြးေပးတတ္ပါေသးတယ္။ အဲဒီေတာ့ တပ္မေတာ္သားမ်ားအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္သူေတြဆီက ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာကို ရရိွဖုိ႔ဆိုတာဟာ မခဲယဥ္းပါဘူး။

***

စိတ္ဆိုးတယ္ဆိုတာဟာ ေျဖေဖ်ာက္ဖုိ႔ လြယ္ကူေပမယ့္ စိတ္နာသြားရင္ေတာ့ နာက်ည္းမႈေတြက ေျဖေဖ်ာက္ပစ္ရတာ ခက္လွပါတယ္။

အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ လက္ရိွတပ္မေတာ္ႀကီးကို က်ေနာ္တုိ႔ စိတ္ဆိုးေနတုန္း ရိွပါေသးတယ္။ တပ္မေတာ္ကို စိတ္ဆိုးေနတဲ့ အတြက္ တပ္မေတာ္သားေတြကိုပါ အျမင္မၾကည္ျဖစ္ရတာေတာ့ ရိွေကာင္း ရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ တပ္မေတာ္ကို စိတ္နာမသြားဖို႔ကေတာ့ တပ္မေတာ္သား အားလုံးမွာ တာ၀န္ရိွပါေၾကာင္း..။

ကလိုေစးထူး

(ဒီစာကို ေရးေနတုန္း သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ဖြင့္ထားတဲ့ ျမန္မာဗီြဒီယိုကားထဲမွာ `ဗိုလ္ႀကီးတို႔က တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္ေပးေနတာပဲ။ ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ´ ဆိုတဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းတခုရဲ့ အသံကုိၾကားမိလို႔ ၾကည့္မိေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ပဲ ေျပာရမလား မသိ၊ ဇာတ္ကားက ဂ်ပန္ေခတ္ ေနာက္ခံဇာတ္ကားျဖစ္ေနတယ္)