`အေမေရ…၊ ေဟာဒီမွာ … … …´
ေနာက္ေဖး လမ္းၾကားတခုထဲ ခ်ိဳးအ၀င္ သူ႔ကုိ ျမင္တာနဲ႔ စူးကနဲေနေအာင္ ေအာ္လိုက္ေသာ ကေလးတေယာက္ အသံက အိမ္တအိမ္ဆီမွ ေပၚထြက္လာ၏။ သိပ္မၾကာလုိက္…၊ အိမ္ႀကိဳအိမ္ၾကားမွ ေခြး၀ဲစားတခ်ဳ႔ိ၏ အသံေတြက တ၀ူး၀ူး တ၀ုတ္၀ုတ္ျဖင့္ ပြတ္ေလာညံသြားေတာ့သည္။ အိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွ လူတခ်ိဳ႔က သတိအေနအထားျဖင့္ တမ်ိဳး၊ မလိုလားဟန္ တဖုံ၊ ရြံရွာဟန္ တနည္းေဆာင္ေသာ အၾကည့္ေတြျဖင့္ သူသြားေလရာကို လိုက္ၾကည့္ေန၏။ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ လွမ္းလို႔ပင္ ေအာ္ေျပာလိုက္ပါေသးသည္…
`ဟဲ့…၊ ပလတ္စတစ္ ေကာက္ရင္လဲ ပလတ္စတစ္ပဲေကာက္ေနာ္၊ အ၀တ္ေတြ၊ ထဘီေတြေတာ့ ႐ုတ္မသြားနဲ႔´
တခ်ိဳ႔ကလည္း…
`သြားသြား…၊ ဒါ ပလတ္စတစ္ေကာက္တဲ့ ေနရာမဟုတ္ဘူး´
သူကေတာ့ ၾကားပါမ်ားလို႔ ႐ိုးေနၿပီျဖစ္ေသာ စကားလုံးေတြကို လစ္လ်ဴရွဳလို႔ မ်က္လုံးေတြ က်ီးကန္းေတာင္ေမွာက္ အလုပ္ေပးရင္း လက္ထဲက သံစူးတပ္ တုတ္ေခ်ာင္းရွည္ေလးျဖင့္ ေတြ႔သမွ် ပလတ္စတစ္စုတ္ေတြကို ဆတ္ခနဲ ဆတ္ခနဲ ထိုးယူလို႔ ပိုးလာေသာ ပီနန္အိတ္ထဲ ခပ္သြက္သြက္ ထိုးသြင္းလိုက္သည္။
သိပ္ေတာ့ မဆိုးလွ…။ ဒီေနာက္ေဖးလမ္းထဲမွာ ပလစ္စတစ္စုတ္ အေတာ္မ်ားမ်ားရလိုက္သလို အင္ဂ်င္၀ိုင္ ဗူးခြံအစုတ္တလုံး နဲ႔ ပုလင္းခြံ သုံးေလးလုံးပါ ရလိုက္သည္။ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲက ျပန္ထြက္လာေတာ့ တေယာက္ေယာက္ရဲ့ ေအာ္သံ တခုက ေနာက္မွာ ကပ္ပါလိုက္ပါေသးသည္။
`ေနာက္တခါ ဒီလမ္းၾကားထဲ ၀င္လာၾကည့္၊ ခဲနဲ႔ထုပစ္မယ္´
***
သူ႔နာမည္က ဖိုးေတ…။ ဟိုးငယ္ငယ္ကေတာ့ သူ႔အေမက သူ႔ကို ေမာင္လျပည့္လို႔ ေခၚတာ ေရးေတးေတး မွတ္မိေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္လိုက ဘယ္လိုဒီနာမည္ တြင္လာတယ္မသိ။ အခုေတာ့ သူ႔ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက သူ႔ကုိ `ဖိုးေတ´ လို႔ပဲ ႏႈတ္က်ိဳးေနၾကၿပီ။
သူတုိ႔တေတြ ေနေတာ့ မီးရထားခုံးေက်ာ္ တံတား တခုေအာက္မွာ…၊ တခါတေလလဲ ကားလမ္းခုံးေက်ာ္ တံတား တခုခုေအာက္မွာ…။ ၀တ္စုံအျပာရင့္ရင္ လူေတြျဖစ္ျဖစ္၊ ကာကီေရာင္ လူေတြျဖစ္ျဖစ္ လာမေမာင္းထုတ္သေရြ႔ေတာ့ တံတားတခုခုေအာက္က အုတ္ေဘာင္တန္း အဖီတခုခုဟာ သူတို႔ရဲ့အိမ္။ အဲဒီေနရာမွာပဲ စား၊ အဲဒီေနရာမွာပဲ အိပ္။ သူ႔အေဖကေတာ့ မီးရထားလမ္းေပၚမွာ အအိပ္ေကာင္းလုိ႔ ေသၿပီတဲ့…။
သူ႔အသက္ ဆယ္ႏွစ္သား အရြယ္ေရာက္ေတာ့ သူ႔အေမက အေဟာင္းနဲ႔ အသစ္လဲေသာ အ႐ုပ္အလဲသည္ လူႀကီးတေယာက္ေနာက္ လုိက္သြားသည္။ အဲဒီ အလဲသည္ လူႀကီးက က်ဴးေက်ာ္ရပ္ကြက္တခုမွာ ေနေတာ့ ခုံးေက်ာ္တံတားေတြ ေအာက္မွာသာ ေနရတာကုိ စိတ္ပ်က္ေနပုံရေသာ အေမက အားကုိးရွာပုံေပၚသည္။
က်ဴးေက်ာ္တဲအိမ္ ခပ္စုတ္စုတ္က နတ္ဘုံနတ္နန္းလဲမဟုတ္၊ သူ႔ပေထြး အလဲသည္ႀကီးကလည္း သူ႔ကုိ တင္ေကၽြးမထားႏိုင္ေတာ့ သူသည္လည္း ပီနန္အိတ္ဆြဲလို႔ ပလတ္စတစ္ ထြက္ေကာက္ရေတာ့သည္ေပါ့…။
***
ပလတ္စတစ္ ေကာက္သမား ဆိုတာက ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ မသိ…။ ျမင္သူတိုင္းက ေတြ႔လိုက္တာနဲ႔ သူခိုးတေယာက္ကို ၾကည့္တဲ့ အၾကည့္မ်ိဳးျဖင့္ ၾကည့္တတ္တာက မ်ားသည္။ ဘယ္လိုမွ ခိုးႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ မဟုတ္တဲ့ လမ္းမႀကီး နံေဘးလို ေနရာမ်ိဳးမွာေတာင္ စူးခၽြန္တုတ္ကေလးျဖင့္ ဟုိဟိုဒီဒီ ထိုးဆြရင္း ပလတ္စတစ္ေကာက္ေနတဲ့ သူ႔ကုိ ကြင္းေရွာင္ သြားသူကသြား၊ မသတီတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္သူက ၾကည့္နဲ႔ သူတို႔မွာ လူထက္ တဆင့္နိမ့္ေသာ လူဘ၀ကို ေရာက္ေနရသလိုလို…။
တခ်ိဳ႔ အက်င့္မေကာင္းသူ တေယာက္တေလကေတာ့ လက္ေဆာ့ေျခေဆာ့နဲ႔ အ၀တ္ေတြ ႐ုတ္သြားတာမ်ိဳး ရိွတတ္ေလေတာ့ နဂိုကတည္းကမွ ႏုံခ်ာလွတဲ့ သူတို႔ကုိ ပုိလို႔ ႏွိမ္ခ်င္စရာ ျဖစ္ေနတာလားေတာ့ မသိပါ။ ေျပာခြင့္ႀကဳံခဲ့ရင္ေတာ့ လူေတြကို ဖိုးေတ ေျပာျပလိုက္ခ်င္သည္။ ဘ၀ေပး အေျခအေနေၾကာင့္ ဒီအလုပ္လုပ္ေနရေပမယ့္ သူတို႔ေတြ အားလုံးဟာေတာ့ သူခုိးဂ်ပိုးမ်ား မဟုတ္ရပါ…လို႔။
***
ဒီေန႔ေတာ့ ဖိုးေတ တေယာက္ ကံနည္းနည္းေကာင္းေနသည္ ဆိုရမည္။ ခါတုိင္းဆိုရင္ တေနကုန္ေအာင္ ေကာက္ပါမွ မျပည့္တတ္ေသာ ပီနန္အိတ္ငယ္ေလးက ဒီေန႔ေတာ့ ေစာေစာစီးစီးပင္ ျပည့္သြားသည္။ ဒါ့အျပင္ ေရသန္႔ဗူးခြံေတြလည္း အေတာ္မ်ားမ်ား ရလိုက္ေသးသည္။
ေမာေမာပန္းပန္းနဲ႔ ေလွ်ာက္လာရင္ ဗန္ဒါပင္ႀကီး တပင္ေအာက္ေရာက္ေတာ့ ပီနန္အိတ္ေလးကို ေဘးမွာခ်ရင္း ခဏထုိင္ေနခိုက္…
`ကလင္…ကလင္..ကလင္´
အသံရွည္တခုကို ၾကားအၿပီးမွာေတာ့ ဖိုးေတေရွ႔က ျမင္ရတဲ့ အေဆာက္အဦထဲကေန ကေလးေတြ လမ္းေပၚကို ျဖာခနဲ ထြက္လာၾက၏။ အျဖဴအစိမ္း ၀တ္စုံေလးေတြနဲ႔ သူတုိ႔ကုိ ဖိုးေတ တေယာက္ခ်င္းစီ လိုက္ေငးေနမိသည္။ တခ်ိဳ႔ကလည္း မိဘေတြက လာႀကိဳတဲ့လူကႀကိဳ၊ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း လာႀကိဳသူက ႀကိဳ…၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အားလုံးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ၿပဳံးလုိ႔…၊ ေပ်ာ္လို႔…။
အဲဒီ အေဆာက္အဦထဲမွာ တေန႔တေန႔ သူတို႔ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကလဲ ဆိုတာ ဖိုးေတ သိခ်င္လွသည္။ တခါတေလ အဲဒီလို အေဆာက္အဦေရွ႔ကေန ျဖတ္ေလွ်ာက္မိရင္ သံၿပိဳင္ေအာ္ဆိုေနၾကေသာ အသံေတြကို ၾကားရရင္ သူတုိ႔ေတြလိုလိုက္ဆိုခ်င္မိသည္။ သူတုိ႔ ဘာေတြ ဆုိေနပါလိမ့္။
`ဟဲ့ေကာင္ေလး…၊ နင့္အသက္ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ရိွၿပီလဲ´
သူ႔ေရွ႔မွာ လာရပ္ၿပီး သနားသလိုလို အၾကည့္နဲ႔ ေမးလိုက္ေသာ မိန္းမႀကီးကို ဖိုးေတ မ်က္လုံးေလး အေၾကာင္သားျဖင့္ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ မိန္းမႀကီးေဘးမွာက ဖိုးေတနဲ႔ ရြယ္တူေလာက္ရိွမည့္ အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေကာင္ေလး တေယာက္…။ မိန္းမႀကီးက ဖိုးေတကို ေမးလိုက္ရင္း ေဘးမွာပါလာသည့္ သူ႔သားကို ေျပာလိုက္သည္။
`သား ေက်ာင္းမတက္ခ်င္ရင္ သူ႔လို ပလတ္စတစ္ေကာက္မလား´
ေကာင္ေလးက `ဟင့္အင္း၊ မေကာက္ဘူး´ ဟု ခပ္သြက္သြက္ေျဖၿပီး သူ႔အေမအနားကို ပိုတိုးကပ္လုိက္သည္။ မိန္းမႀကီးက…
`ေအး…၊ ဒါဆိုရင္ သား ေက်ာင္းတက္ရမယ္၊ စာႀကိဳးစားရမယ္ေနာ္။ စာမတတ္ရင္ သူတို႔လိုပဲ လမ္းေဘးမွာ သား ပလတ္စတစ္ေကာက္ရမွာ´
မိန္းမႀကီးက ေျပာလဲေျပာ၊ သူ႔သားကိုလည္း ေခါင္းကို ဖြဖြပြတ္ေပးေတာ့ ေကာင္ေလးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပသည္။ ခဏၾကာေတာ့ သူတို႔ ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည္။ ျပန္လွည့္မသြားခင္ မိန္းမႀကီးဆီက ငါးက်ပ္တန္ တရြက္ သူ႔ဆီလြင့္က်လာသည္။ ဖိုးေတ အားရ၀မ္းသာျဖင့္ ေကာက္ယူလိုက္၏။
***
ညေန မိုးခ်ဳပ္လုပါၿပီ။
အေမွာင္ထုက ေလာကတခြင္ကို ၀ါးမ်ိဳးလုဆဲတြင္ မွိတ္တုတ္တုတ္ အလင္းေရာင္တခ်ိဳ႔ျဖင့္ အိမ္တခ်ိဳ႔ဆီက ကေလးတခ်ိဳ႔ရဲ့ စာအံသံ လမ္းေပၚလြင့္ေနသည္။
`ပန္းကေလးမ်ား ပြင့္ေတာ့မည္၊ ဖူးတံ၀င့္လို႔ခ်ီ… ေနျခည္မွာ ေရႊရည္ေလာင္း၊ ငါတုိ႔ စာသင္ေက်ာင္း´
လမ္းေပၚက အေမွာင္ထဲမွာေတာ့ ဖိုးေတတေယာက္ ပီနန္အိတ္ခြံေလး ထမ္းလို႔ ေလွ်ာက္ေနဆဲ…။ ဖိုးေတ ပလတ္စတစ္ ေကာက္ေနတာ ပညာမတတ္လို႔လား…၊ ဒါမွမဟုတ္… … … …။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုတာကေတာ့ ဖုိးေတတေယာက္ မသိႏိုင္ေပမယ့္ အေျဖေပါင္းမ်ားစြာကေတာ့ ရိွေနပါလိမ့္မည္။ ဖူးတံ၀င့္လို႔ မခ်ီႏိုင္တဲ့ ဖိုးေတလို ပန္းကေလးေတြကေတာ့…။
ကလိုေစးထူး
(ကုိယ့္ေတြ႔ အေျခခံေတြ ေရးလာတာမ်ားေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ပတ္၀န္းက်င္က ဘ၀ေလးေတြထဲက တခုကို ခြဲထြက္ ခံစားေရးၾကည့္တာပါ။ ဟာကြက္၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ရိွခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ပါရေစ။ ထပ္ႀကိဳးစားပါဦးမယ္။)
11 comments:
ko Say Htoo,
i feel tired when i read this one.
but i know what you mean.
you are good writer.
ဒီအိပ္မက္ဆိုးေတြထဲက အၿမန္ဆံုးလြတ္ေၿမာက္ၾကပါေစဗ်ာ
ကိုေန(YNP)
http://www.ynp-net.info
စာေရးေကာင္းတယ္ ကိုေစထူး။ အပို အလို မရိွဖြဲ့သြားတာ တကယ့္၀ါရင့္ စာေရးဆရာလိုဘဲ။ အားက်တယ္ဗ်ိဳ ့ ဆက္ေရးပါ အားေပးတယ္
Did you participate in some Journals or Magazines in Myanmar? My opinion is you have those level to be a good writer. If you want to go a head.
ဖတ္လိုု ့ေကာင္းပါတယ္။
ဒီလိုုခေလးေတြ ကုုလားျပည္ ဖိလိပိုုင္ အာဖ၇ိက အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္က သိပ္မဆိုုးလွပါ။
ဒရာမာ ေတာ့၇ွိတာေပါ့။
လက္ေတြ ့ျမင္တတ္ရမယ္။
ေနာက္တေခတ္မွာ ပိုုတိုုးတက္လာၾကပါမယ္။
ဒီကေလးေတြလဲ ပညာရၾကပါလိမ့္မယ္။
ပိုုလိုု ့ေတာ့မဆင္းရဲႏိုု္င္ေတာ့ပါဘူး။
ေစ်းကြက္ေတြ ခ်ဲ ့ကုုန္ပါျပီ။
စာေရးေတာ္ပါတယ္။
လက္ဝဲနဲ နဲ ဆန္တယ္။ ခေလးငယ္၇ဲ့ဆင္းရဲေပမဲ့ ပိုုက္ဆံရရန္ အလုုပ္လုုပ္တဲ့စိတ္ဓါတ္ကိုု ဝင္ၾကည့္ပါ။
လူေတြဘာေျပာေျပာ မိမိ အလုုပ္ကိုု က်ြမ္းက်င္စြာလုုပ္တာကိုုျပပါ။
သနားစရာမဟုုတ္ဘဲေရာက္ရာဘဝမွာ ရုုန္းကန္တတ္တာကိုုခ်ီးက်ဴးရမယ္။
စိတ္ဓါတ္တိုုးတက္ေသာစာေပမ်ားေရးသားႏိုုင္ပါေစ။
အကိုႀကီးေရ ဘာမွေတာ႔မေျပာတတ္ပါ။ သိပ္ေကာင္းလြန္းတယ္။တအားႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ ေျပာပါရေစခင္ဗ်ာ။ ဒႆနေတြထုတ္ယူဖို႔မႀကိဳးစားခဲ႔ပါဘူး။ ၀တၱဳကို ၀တၱဳတစ္ပုဒ္လိုပဲဖတ္သြားပါတယ္။ လက္ရာေကာင္းေတြေမွ်ာ္ေနမယ္ဗ်ိဳ႕။ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစခင္ဗ်ာ :) :)
အကိုေစးထူးေရ
ဒီ ပုိစ့္ေလးကိုေတာ့ အရမ္းၾကိုက္မိေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၀န္ခံပါတယ္။ စာေရးေကာင္းတ့ဲ အကိုေစးထူး က်န္းမာပါေစရွင့္…. ။ စာေရးနည္း ပါ သင္ေပးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ တပည့္ခံပါ့မယ္ ဟီးးး
ေလးစားလွ်က္
မြန္းသက္ပန္ (ေဆး-၁)
ျမတ္ႏိုး…၊ ကုိေန၊ လင္း အားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အမည္မသိ၊ အႀကံေပး ေထာက္ျပတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးပါ။
May burma..
က်ေနာ္ ဒီ၀တၳဳကေန ဘာေတြ ေပးခ်င္လဲ ဆိုတဲ့ မက္ေဆ့ေတြကို မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္ေတြးလိုက္တဲ့ အေတြးက လက္၀ဲလား၊ လက္ယာလား ဆိုတာလဲ က်ေနာ္တကယ္ မသိပါဘူး။ က်ေနာ့္ မ်က္စိေရွ႔မွာ အဲဒီ ကေလးေတြကို ေတ႔ြေတြ႔ေနခဲ့ရတယ္။ အခုလဲ အဲဒီလုိ ကေလးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ရိွေနဆဲပဲ။ ဒီကေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္ေနရလဲ ဆိုတာကို ေတြးၾကည့္ရင္းနဲ႔ ရသဟန္ ပုံေဖာ္ၾကည့္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဇာတ္ေကာင္ကုိ အသက္ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ ကေလးတေယာက္ ေနရာမွာ ထားထားမိတာပါ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဖတ္သူဟာ အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖန္႔က်က္ ေတြးခြင့္ ရိွတဲ့အတြက္ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ အထြန္႔မတက္လိုေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ ပုံမွန္လာဖတ္ေပးေနတာကို ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။
ကုိညိမ္းညိဳ…
အားေပးစကားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။
ညီမေဒါက္တာ..
မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာၿပီ။ အခုလို လာဖတ္တာေရာ အားေပးတာကိုေရာ ေက်းဇူးပါ။ ဆရာလုပ္ေလာက္တဲ့ အထိေတာ့ အကုိလဲ ပညာမျပည့္ေသးဘူးလို႔ ထင္တယ္။ :)
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အေမျဖစ္လာေတာ့ သူတို႕ေတြဘဝကို ပိုကိုယ္ခ်င္းစာတတ္လာတယ္။ ဖူးတံဝင့္လို႕မခ်ီနုိင္တဲ့ဘဝေလးေတြ ကၽြန္မတို႕ငယ္ငယ္ကေန ခုထိ ေတြ႕ေနရတုန္းပဲ ကိုေစးထူးေရ။ ရင္ထဲမွာ ဆို႕နင္႕လာတဲ့အထိ ခံစားရေအာင္ အေရးေကာင္းပါတယ္။
ဖတ္လုိ႔ေကာင္းသလုိ ရင္ကုိလည္း နင့္ေစပါတယ္ဗ်ာ။ ေကာက္ခ်က္ေတာ့ မဆြဲေတာ့ပါဘူး။ သည္ဘူတာဘဲ ဆုိက္လာဦးမွာမုိ႔ပါ။
ကိုၾကီးေစးထူးေရ့.........ဒီ၀တၳဳတိုေလး အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ပတ္၀န္းက်င္မွာတကယ္ ျမင္ေနရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးေတြကို စာတစ္ပုဒ္အျဖစ္ေျပာင္းရတာလြယ္တဲ့ ပညာေတာ့မဟုတ္ဘူးေလ။ ေလးစားပါတယ္
အားေပးလွ်က္။
ေမာင္မ်ိဳး
Post a Comment