သင့္ေသြးျဖင့္...

`နည္းနည္းေလး နာမယ္ေနာ္၊ လက္သီးကို ဖြဖြဆုပ္ထား´

ဓာတ္ခြဲခန္း တာ၀န္ခံ ဦးေစာသာ ရဲ့ စကားအဆုံးမွာ စစ္ခနဲ နာက်င္မႈတခုကုိ ခံစားလိုက္ရ၏။ လက္ဖ်ံထဲကို တိုး၀င္လာေသာ အပ္မွတဆင့္ ေသြးစက္တို႔က ပုလင္းထဲသုိ႔ တိုးေ၀ွ႔ထြက္ခြာသြားသည္ကို သူ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

`ဒီတႀကိမ္နဲ႔ဆို ငါးႀကိမ္ေတာင္ ရိွၿပီေနာ္ ေကာင္ေလး´

လယ္ဂ်ာစာအုပ္ တခုကို ဟုိလွန္ဒီေလွာလုပ္ေနရင္း လွမ္းေမးလိုက္ေသာ ဦးေစာသာရဲ့ အေမးကို အသာေခါင္းဆတ္ျပရင္း ေျဖလိုက္ေတာ့ တစုံတခုကို ေရးျခစ္ေနဟန္ျဖင့္ ဦးေစာသာဆီက အသံတိတ္သြားျပန္သည္။

***

သူ ေသြး စတင္လွဴျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ တကူးတကႀကီး ရည္ရြယ္ထားလို႔ လွဴျဖစ္ခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ တရက္…၊ သူတုိ႔ လမ္းထိပ္မွာ ရိွတဲ့ ၿမိဳ႔နယ္ေဆး႐ုံေဘးက ကြမ္းယာဆုိင္မွာ ထိုင္ေနတုန္း ကြမ္းယာလာ၀ယ္ေသာ ဦးေစာသာက `ေဆး႐ုံထဲမွာေတာ့ ဘီေသြး လိုေနတယ္´ လု႔ိ တျခားလူေတြကို ေျပာတာ ၾကားရင္းကေန `က်ေနာ္ ဘီေသြးပဲ၊ လွဴလို႔ရရင္ လွဴမယ္ေလ´ ဆိုၿပီး အမွတ္မထင္ လွဴျဖစ္ခဲ့ျခင္းပါ။

သူတုိ႔ ၿမိဳ႔မွာက ေသြးလွဴဘဏ္ဆိုတာကလည္း မရိွေတာ့ ေ၀ဒနာရွင္တေယာက္ေယာက္ကို ေသြးသြင္းကုသဖုိ႔ လိုအပ္လာရင္ အခုလိုပဲ ေသြးလွဴရွင္ကို အေရးတၾကီး ရွာရေလ့ရိွ၏။ တႀကိမ္လာလွဴဖူးသူေတြကို စာရင္းသြင္းထား…၊ ေသြးလိုခ်ိန္ဆိုရင္ ဓာတ္ခြဲခန္းတာ၀န္ခံက စာရင္းစာအုပ္ကို လွန္ၿပီး ဘယ္ေသြးအမ်ိဳးအစားကို လွဴထားသူျဖင့္ ေနာက္တႀကိမ္ေသြးလွဴဖို႔ ရက္ေစ့ေနလဲ ဆိုတာ ရွာရသည္။ လိုခ်င္တဲ့ေသြးအမ်ိဳးအစားကို အရင္က လွဴဖူးသူက ေနာက္တႀကိမ္လွဴဖို႔ ရက္ေစ့ေနရင္ေတာ့ သူ႔အိမ္ကုိ ဓာတ္ခြဲခန္းတာ၀န္ခံက စက္ဘီးနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ အျမန္သြားေခၚ၊ ေသြးေဖာက္၊ ေ၀ဒနာရွင္ဆီကုိ ခ်က္ခ်င္းသြင္းေပး လုပ္ရ၏။

ေသြးလိုေနခိုက္မွာ အဲဒီေသြးအမ်ိဳးအစားကို အရင္က လွဴဖူးသူေတြက ေနာက္ထပ္လွဴဖို႔ ရက္မျပည့္ေသးရင္ေတာ့ ဓာတ္ခြဲခန္းတာ၀န္ခံ အဖို႔ ဗ်ာမ်ားရေတာ့သည္။ ခင္ရာမင္ရာ နီးစပ္တဲ့ မိတ္ေဆြေတြဆီကို ေသြးအလွဴခံ ထြက္ရေတာ့သည္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သူ ေသြးလွဴျဖစ္ခဲ့ျခင္းပင္…။

အဲဒီလိုေတြ ေသြးအလွဴခံရေတာ့ ေသြးလွဴရွင္ဆီမွာ ေရာဂါတခုခု ရိွေနခဲ့ရင္ ေ၀ဒနာရွင္ဆီကုိ မကူးႏိုင္ဘူးလားဟု ေမးစရာရိွသည္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၿမိဳ႔နယ္ဆရာ၀န္ႀကီးက က်န္းမာေရး ေဆြးေႏြးပြဲတခုမွာ…

`က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးက ေသးေသးေလးဗ်ာ။ ေဆး႐ုံဆိုတာကလဲ ဓာတ္မွန္ခန္းေတာင္မွ မေန႔တေန႔ကမွ ဖြင့္ႏိုင္တယ္။ လွ်ပ္စစ္မီး အခက္အခဲကလဲ ရိွေတာ့ တခါတေလ အင္မတန္ အေရးႀကီးတဲ့ ေအာ္ပေရးရွင္း၀င္ရမွာမ်ိဳးေတြမွာေတာင္ အခက္ေတြ႔ရတာ ရိွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေသြးေတြကို လွဴခ်င္တဲ့လူဆီကေန ေဖာက္ယူထားၿပီးေတာ့ အေအးခန္းမွာ ထိန္းသိမ္းထားၿပီးမွ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေ၀ဒနာရွင္ဆီကို သြင္းေပးတာမ်ိဳးေတြ လုပ္ဖုိ႔ အေျခအေန မေပးႏိုင္ဘူး။

အဲဒါထက္ပိုၿပီး စိုးရိမ္ရတာက ေသြးလွဴရွင္ဆီကေန ရလာႏိုင္တဲ့ ေရာဂါေတြပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ လို ေရာဂါ။ က်ေနာ္တို႔က ေသြးလွဴရွင္ဆီက ေသြးကို ေဖာက္ယူထား၊ ေရာဂါပိုး ကင္းမကင္းစစ္၊ ၿပီးမွ ေသြးသြင္းလုပ္ဖို႔ေလာက္ အထိ တတ္ႏိုင္တဲ့ အေနအထား မရိွေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ အတတ္ႏိုင္ဆုံးနဲ႔ အားအကိုးဆုံးကေတာ့ ေသြးလွဴရွင္ရဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ႐ိုးသားစြာ အာမခံႏိုင္မႈပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေအအုိင္ဒီအက္စ္ေရာဂါ လို ေရာဂါ ရႏိုင္တဲ့ အေနအထားပတ္သက္မႈမ်ိဳး တခုခု ရိွခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ေသြးလာမလွဴၾကဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံပါတယ္´

မဖြံ႕ၿဖိဳး မတိုးတက္တဲ့ ေဒသေလးမွာ လူလာျဖစ္ရတာဆိုေတာ့လဲ ကိုယ့္အရပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဇာတ္ အဆင္ေျပသလိုပင္။ ဒီလိုနဲ႔ သူ ေသြးလွဴျဖစ္ခဲ့သည္မွာ အခုေတာ့ ငါးႀကိမ္ တိုင္ခဲ့ပါၿပီ။

***

`ကဲ…၊ ရပါၿပီ´

ဦးေစာသာက ခပ္ၿပံဳးၿပဳံးျဖင့္ ေျပာလိုက္ရင္း အပ္ကို ဆြဲျဖဳတ္၊ ဂြမ္းစတခုကို ကပ္ေပးၿပီး သူ႔လက္ကို ေကြးထားေစလိုက္သည္။

သူ႔ေသြး နီညစ္ညစ္တို႔ျဖင့္ ျပည့္ေနေသာ ေသြးပုလင္းက ေ၀ဒနာသည္ဆီကုိ ေသြးသြင္းေပးဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။

`ေကာင္ေလး၊ ခဏေစာင့္ေနာ္၊ လူနာရွင္ဆီကို ဆရာမ ေစးေဖာ သြားေနတုန္းပဲ´

***

သူ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ေသြးလွဴေတာ့ ေသြးပုလင္းေဖာက္ၿပီးတာနဲ႔ ဦးေစာသာက ေခ်ာကလက္ေရာင္လိုလို အားေဆး အလုံးငါးဆယ္ခန္႔၊ သၾကား တပိႆာထုပ္ တထုပ္နဲ႔ ႏို႔ဆီ ႏွစ္ဗူး ေပးသည္။ ေသြးလွဴရွင္တိုင္းကို ေပးတာလို႔ သိရ၏။

အသက္က ငယ္ငယ္ ေသြးအားေကာင္းတဲ့ အရြယ္ဆုိေတာ့ ေဆး႐ုံက ေပးေသာ အားေဆးကို တခါမွ ျပန္မေသာက္ခဲ့သလို ေသြးလွဴလို႔ ေပးတဲ့ ႏို႔ဆီနဲ႔ သၾကားကုိလဲ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ သြားျပန္ေရာင္းလုိက္တာပင္…။ အဲဒီတုန္းက ႏို႔ဆီ တဗူးကို ၅၀၊ သၾကားတပိႆာကို ၇၀ ရ၏။

ေသြးစလွဴတဲ့ ပထမဆုံးအၾကိမ္မွာတုန္းကေတာ့ ဒါက ရစေကာင္းတဲ့ အခြင့္အေရးလုိ႔ မသိခဲ့ေပမဲ့ ဒုတိယ တေခါက္ ေသြးသြားလွဴေတာ့ ႏို႔ဆီနဲ႔သၾကားကို စေကးတခုလို လိုခ်င္တတ္လာသည္။ ေနာက္အေခါက္ေတြမွာေတာ့ ေသြးလွဴၿပီးတာနဲ႔ ဒါကို ေစာင့္ယူတတ္လာေတာ့သည္။ ေသြးလွဴဖို႔ လိုက္သြားစဥ္ကေတာ့ အဲဒါေတြကို လိုခ်င္လို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ `ငါရသင့္တဲ့ အခြင့္အေရး´ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေစာင့္ယူခ်င္မိတာလဲ ပါသည္။

အခုလဲ ေသြးလွဴၿပီးတာနဲ႔ ႏို႔ဆီနဲ႔ သၾကား စေကး ယူဖုိ႔ ေစာင့္ေနမိသည္။

***

`ဆရာမ ေစးေဖာက လူနာရွင္ဆီကို ဘာသြားလုပ္တာလဲ ဦး´

`ေဆး႐ုံမွာ ႏို႔ဆီနဲ႔သၾကား ကုန္ေနလို႔ မင္းကုိ ေပးဖုိ႔ ႏို႔ဆီနဲ႔သၾကားဖိုးကို လူနာရွင္ဆီ သြားေတာင္းေနတာေလ´

`ဟင္၊ က်ေနာ့္ကို ေပးတာ ေဆး႐ုံက ေပးေနတာ မဟုတ္ဘူးလား´

ဦးေစာသာက သက္ျပင္းတခ်က္ကို ဖြဖြခ်လိုက္ရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက စာတန္းတခုကို အသာ လက္ညိွဳးထုိးျပလိုက္သည္။

`စားရိတ္မွ်ေပး၊ က်န္းမာေရး´

သူ႔စိတ္ထဲမွာ အမ်ိဳးအမည္ ေဖာ္ျပမတတ္ေသာ တစုံတခုကို ခံစားလိုက္ရသလို ျဖစ္သြားသည္။ ဒါျဖင့္…၊ ဒါျဖင့္ သူလွဴေနတာက ထိေရာက္တဲ့ အလွဴတခုဟုတ္ပါရဲ့လား။ သူက…၊ သူက သူ႔ေသြးေတြကို အခေၾကးေငြနဲ႔ ေရာင္းစားသလို ျဖစ္ေနၿပီေပါ့…။ ရွဳပ္ေထြးေနာက္က်ိသြားေသာ စိတ္ေၾကာင့္ အခန္းထဲကေန ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ဦးေစာသာရဲ့ `ေကာင္ေလး၊ ေနဦးေလ´ ဆိုတဲ့ အသံက က်န္ခဲ့သည္။

***

`အမ်ိဳးသား လူနာေဆာင္´ ဆိုတဲ့ ခန္းမငယ္ေလးထဲမွာ လူနာမ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရိွလွပါ။ ကုတင္ က်ိဳးတို႔က်ဲတဲ ဟိုတလုံးဒီတစနဲ႔ ခန္းမငယ္ေလးရဲ့ အ၀မွာ ဖိနပ္ခၽြတ္ၿပီးမွ အထဲကုိ ၀င္ရ၏။ ေတြ႔ပါၿပီ၊ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းေထာင့္မွာ ဆရာမ ေစးေဖာ…။

`ဆရာမ၊ ေသြးသြင္းရမယ္ဆိုတဲ့ လူနာက ??´

`ဟိုမွာေလ´

ဆရာမ လက္ညိွဳးညႊန္ျပေသာ ကုတင္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္နဲ႔ လူနာတေယာက္ ကုတင္ေပၚမွာ မွိန္းေနသည္။ ကုတင္ေဘးမွာကေတာ့ သူ႔ဇနီးျဖစ္ဟန္ တူသူ အသက္သုံးဆယ္အရြယ္ခန္႔ မိန္းမတေယာက္…။ ႏြမ္းဖတ္ေနေသာ အ၀တ္ေတြက သူတို႔ရဲ့ အေျခအေနကို မေျပာဘဲ ေပၚလြင္ေနေစသည္။ ကုတင္ေခါင္းရင္းက စင္ငယ္ေပးေပၚမွာက တမိုက္သာသာေလာက္ အရြယ္ လိေမၼာ္ရည္ဘူးေလး ႏွစ္ဗူး၊ သိပ္လတ္ဆတ္ပုံ မရေသာ ပန္းသီးတလုံး၊ ဒန္ခ်ိဳင့္အပိန္ေလး တလုံးထဲမွာေတာ့ ဆန္ျပဳတ္ပဲျဖစ္မလားေတာ့ မေျပာတတ္။

`ဒါ၊ ေသြးလွဴရွင္ပဲ´

ဆရာမ ေစးေဖာရဲ့ စကားအဆုံးမွာ ကုတင္ေဘးက မိန္းမက သူ႔ကို မ်က္လုံး တခ်က္လွန္ၾကည့္သည္။ ေက်းဇူးတင္ဟန္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ တစုံတခု ေရာစြက္ေနေသးသလိုလို…။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ သူ႔လက္ပိန္ပိန္ေတြက သူလြယ္ထားတဲ့ လြယ္အိတ္ထဲက တခုခုကို ႏိႈတ္ယူလိုက္သည္။ လက္ထဲမွာ ပါလာတာက ငါးဆယ္တန္ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း သုံးေလးရြက္…။

`ဟို…၊ ဟို…၊ ႏို႔ဆီနဲ႔ သၾကား၀ယ္ဖို႔…´

သူ႔စိတ္ေတြ လြင့္ထြက္သြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။

`ဟာ…၊ မေပးပါနဲ႔၊ မေပးပါနဲ႔…၊ မေပးပါနဲ႔ဗ်ာ´

သူ႔အသံက လိပ္ျပာမလုံေသာ စိတ္ေတြကို အကာအကြယ္ မေပးႏိုင္စြာျဖင့္ပင္ တုန္ယင္ေနသည္။ ေယာင္နန ႏိုင္လွစြာျဖင့္ပင္ အဲဒီမိန္းမရဲ့ လက္ထဲက ေငြေတြကို တြန္းဖယ္ေနမိ၏။

ခဏအၾကာမွာေတာ့ အဲဒီ လူနာကုတင္နားကေန သူ ခ်ာခနဲ လွည့္ထြက္လာလုိက္ေတာ့သည္။

***

ၿမိဳ႔ကေလးကေန မခြဲခြာခင္ အထိ သူ ေသြး ၁၃ ႀကိမ္ လွဴျဖစ္လိုက္ပါသည္။

ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း ေသြးလွဴႀကိမ္တိုင္းမွာေတာ့ သူ႔အတြက္ စေကး ႏို႔ဆီန႔ဲ သၾကားကို ဘယ္ေသာအခါမွ သူ ေစာင့္ဆိုင္း မယူျဖစ္ေတာ့ပါ။ သူ ေသြးလွဴတာ ဆယ္ႀကိမ္ျပည့္ေတာ့ ေဆး႐ုံေလးက ဆရာ၀န္လက္မွတ္ထိုးထားေသာ ဂုဏ္ျပဳမွတ္တမ္း စာရြက္တခု ရခဲ့၏။ စာရြက္ေလးရဲ့ ထိပ္နားမွာ ေရးထားတာက `သင့္ေသြးျဖင့္ အသက္ကယ္ပါ´…တဲ့။ သူ႔စိတ္ထဲကေန တစုံတခုကို တီးတိုးေရရြတ္လိုက္၏။

` သန္႔စင္ေသာစိတ္ထားၿပီး သင့္ေသြးျဖင့္ အသက္ကယ္ပါ´

ကလိုေစးထူး