သတ္ပုံမွားတဲ့ည…

ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာ ထုိင္ၿပီး စာေရးဖို႔ ဖုိင္လ္ဖြင့္မယ္မွ မၾကံေသး တတီြတီြနဲ႔ ျမည္လာေသာ ဖုန္းသံေၾကာင့္ ဖုန္းကုိင္လိုက္ၿပီးမွ ဖုန္းနံပါတ္ကို မၾကည့္လိုက္မိေသာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ စိတ္ထဲကေန က်ိန္ဆဲလိုက္မိ၏။ ဒီဖုန္းနံပါတ္ဟာ သူ႔ဆီက ဖုန္းဆိုတာကို ေစာေစာစီးစီး ၾကည့္သင့္ပါလ်က္နဲ႔ ေလာၾကီးမိတာေၾကာင့္ အခုေတာ့…

`ေဟ့လူ၊ ဘာေတြလုပ္ေနတာတုန္း´

`ဒီလိုပါပဲ´

`ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ဘူးလား´

`အင္း၊ မသြားဘူး။ ဒီတပတ္ေတာ့ အိမ္မွာပဲေနမလားလို႔´

`ဒါဆို အေတာ္ပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဆီ မေရာက္တာၾကာလို႔ လာခဲ့မယ္´

ခက္ေခ်ၿပီ။ ကုိယ္က ဒီတပတ္ ဘယ္မွမသြားဘဲ စာေရး၊ စာဖတ္မယ္လို႔ ရည္ရြယ္ကာမွ သူက အိမ္ကို လာလည္မတဲ့။ ကုိယ့္အိမ္ကို လာလည္မယ့္ ကိစၥကို `မလာနဲ႔´ လို႔ ေျပာလို႔ ရစေကာင္းတာလဲ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆက္တြဲ ကိစၥေတြကို ေတြးမိေတာ့ ရင္ေမာလွစြာျဖင့္ သက္ျပင္းတခ်က္ကို ဖူးခနဲ မႈတ္ထုတ္လိုက္မိေတာ့သည္။

သိပ္မၾကာခင္မွာ သူေရာက္လာေတာ့မည္။ ဘယ္လိုမွ အက်ိဳးအေၾကာင္း မဆက္စပ္တဲ့ ကိစၥေတြကို ေျပာေတာ့မည္၊ နားေထာင္ခ်င္လား မေထာင္ခ်င္လား မသိ သူေျပာမယ့္ စကားေတြကို လူယဥ္ေက်းေတြရဲ့ ထုံးစံလို႔ အမ်ားက သတ္မွတ္ထားတဲ့ ပုံစံျဖစ္တဲ့ အလြန္အင္မတန္ နားစိုက္ေနဟန္၊ ဂ႐ုစိုက္ေနေလဟန္ ပုံစံေနျပရဦးမည္။ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးကို ရင္တထိတ္ထိတ္နဲ႔ လွည့္ၾကည့္ လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနမိရင္း သီခ်င္းနားေထာင္ေနလိုက္၏။

***

`ေဒါက္၊ ေဒါက္၊ ေဒါက္´

သိပ္မက်ယ္လွေသာ တံခါးေခါက္သံက တပ္လွန္႔သံ တခုႏွယ္ နားစည္ကို ျပင္းစြာ လာ႐ိုက္ခတ္၏။ ဖတ္လက္စ ဘေလာ့ဂ္ စာမ်က္ႏွာကို အျမန္ပိတ္၊ သီခ်င္းဖြင့္ထားတာေတြ ပိတ္၊ ေနာက္ဆုံး ကြန္ပ်ဴတာကုိပါ ပါ၀ါပိတ္…။ တံခါးကို အသာ ဖြင့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာတခုကုိ ဘြားခနဲ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ေနာက္ေတာ့…၊ အိမ္ေရွ႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ပါးစပ္တခုက ထြက္က်လာတဲ့ စကားလုံးကို ေခါင္းတခုက တဆတ္ဆတ္ ျငိမ္႔ျပေနၿပီး နားႏွစ္ဖက္က ျပည့္လွ်ံေနေအာင္ လက္ခံေနေလေတာ့သည္။

***

`ခင္ဗ်ားလဲ တေန႔တေန႔ အိမ္ထဲမွာပဲ ၿငိမ္ကုပ္ေနတာပဲေနာ္။ ဒီႏိုင္ငံကို ေရာက္မွေတာ့ အလုပ္နဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔အလုပ္ပဲ သြားေနရတာ သိပ္ပ်င္းစရာေကာင္းတယ္ဗ်။ အျပင္ေလး ဘာေလးသြား၊ ေက်ာင္းေလးဘာေလး တက္ဖုိ႔ စဥ္းစားအုံး။ ဒီႏိုင္ငံမွာက သူတို႔ရဲ့ ကြန္ျမဴနတီထဲကို ကုိယ္က အလုိက္သင့္ ေနႏိုင္မွ ေနသာထိုင္သာက်မွာ´

`ဟာ…၊ ခင္ဗ်ားကား insurance က အေတာ္ ေစ်းႀကီးတာပဲ၊ ခင္ဗ်ားယူထားတဲ့ ကုမၸဏီက ေစ်းၾကီးလြန္းတယ္ဗ်။ Detectable ငါးရာေတြ ဘာေတြ မလုပ္နဲ႔၊ တေထာင္သာထားလိုက္၊ ကုိယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္စိတ္ခ်မႈေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ဆို ဒီေရာက္ေနတာ လိုင္စင္ရကတည္းက အခုအခ်ိန္အထိ Ticket တခါမွ မရဖူးေသးဘူး။ မလုပ္နဲ႔ ဆရာေရ၊ ဒီျပည္နယ္က ရဲေတြက Ticket နဲ႔ ၀င္ေငြရွာတာတဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ အခုေန Truck Driver အလုပ္ကို ေလွ်ာက္ရင္ေတာင္ ရေနၿပီဗ်။´

`အာ…၊ ခင္ဗ်ား ခရက္ဒစ္ကဒ္ ေလွ်ာက္တာ ဘာျဖစ္လုိ႔ Capital One ဘဏ္ကို သြားေရြးတာတုန္း။ အဲဒီ ကုမၸဏီက မမိုက္ပါဘူး။ ဒီမွာၾကည့္ က်ေနာ့္ ခရက္ဒစ္ ကုမၸဏီ…။ အေမရိကားမွာ အတိုးႏႈန္း အနည္းဆုံး ကုမၸဏီဗ်။ ဒါနဲ႔ ခရက္ဒစ္ကဒ္သုံးရင္လဲ သတိထားဦးေနာ္။ ေတာ္ၾကာ ျပန္မဆပ္ႏုိင္မွ ခင္ဗ်ား ခရက္ဒစ္အေၾကြးေတြ ပိၿပီးေတာ့ အေမရိကားေရာက္မွ ဒုကၡေရာက္ေနမယ္။ အင္း…၊ ခက္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီႏိုင္ငံကလည္း အေၾကြးရိွမွ လူရာ၀င္သလို ျဖစ္ေနတာကုိး´

`ခင္ဗ်ားအိမ္မွာ မဂၢဇင္းေတြ မနည္းပါလား။ က်ေနာ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က စာအုပ္ေတြ သိပ္မဖတ္ျဖစ္ပါဘူး။ စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊ စာအုပ္တအုပ္လုံးမွာ မင္းသားမင္းသမီးေတြ အေၾကာင္းပဲ ေလွ်ာက္ေရးထားတာ၊ စိတ္၀င္စားစရာ ဘာရိွလို႔လဲ။ အဆိုေတာ္ေတြ ဆိုတာကလဲ ေကာ္ပီေတြက မ်ားပါတယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာေတြ ေတာ္ေတာ္ကို ခ်ာတယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ ျမန္မာသီခ်င္းဆုိ နားကို မေထာင္တာ။ ဒီက သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္ၿပီးရင္ သူတုိ႔သီခ်င္းေတြကို နားေထာင္လုိ႔ကို မရတာဗ်။ ႐ုပ္ရွင္ေတြဆုိလဲ ဘာထူးေသးလဲ၊ တခန္းႏွစ္ခန္းေလာက္ ၾကည့္ၿပီးရင္ပဲ ဇာတ္သိမ္းခန္းကို သိေနၿပီ။ ခံစားလို႔ မရပါဘူးဗ်ာ။´

`ဟာ…၊ အဲဒီ အင္တာနက္ေစ်းဆုိင္လား။ မ၀ယ္နဲ႔၊ မ၀ယ္နဲ႔…။ သိပ္ေစ်းႀကီးတာ။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္ အဲဒီေကာင္က က်ေနာ္နဲ႔ေကာင္းေကာင္း သိတယ္။ အင္မတန္ ေစ်းတင္ၿပီး ရိတ္တာ။ က်ေနာ္ေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္ ရိွလာရင္ ဒီေကာင့္ဆီကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းဆဲတာပဲ။ က်ေနာ့္ကိုလား၊ ဘယ္ျပန္ေျပာရဲမွာလဲ။ ဒီေကာင္က အရင္က ဘာေကာင္မွ မွ မဟုတ္တာ။ ဒီကိုေရာက္မွ ေငြေလးဘာေလး နည္းနည္း ရိွလာေတာ့ ဆိုင္ေတြဘာေတြ ေထာင္ေနတာ။ တကယ္က သူ႔မိန္းမေၾကာင့္ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္။ ဒီေကာင့္မွာေတာ့ ဘာအရည္အခ်င္းမွ မရိွပါဘူး။ အလကား´

`ျမန္မာျပည္ သတင္းေတြလား၊ သိပ္ နားမေထာင္ျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာရယ္၊ ဆႏၵခံယူပြဲေတြ ဘာေတြ လုပ္ေတာ့မယ္တဲ့လား။ သူတို႔ စိတ္တိုင္းက်ပဲ လုပ္မွာေပါ့ဗ်ာ။ အင္း…၊ ခက္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔က အေ၀းႀကီးကေန ဘာတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ လူေတြကလဲ ညီမွမညီတာ။ ကိုယ္လုပ္ေတာ့လဲ ကုိယ့္ကိုပဲ လူမုန္းမွာကို။ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ဖုိ႔ဆိုတာကေတာ့ မလြယ္ပါဘူးဗ်ာ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ…ေနာ၊ ကုသိုလ္ကံေပါ့။ စီးပြားေရးပဲ လုပ္ေနတာ ေကာင္းပါတယ္ဗ်ာ။ ဒီမိုကေရစီ ရရင္ေတာ့လဲ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခ်င္တာေပါ့´

`ဟာ…၊ ဟိုတေလာကဗ်ာ။ က်ေနာ္ ကာစီႏိုသြားလိုက္တာ ေလးေထာင္ေလာက္ႏိုင္လာတယ္ဗ်။ ေလာင္းကစားတယ္ဆိုတာကလဲ စိတ္က ျပတ္ႏိုင္မွ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ သြားတုိင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဘာရယ္…၊ အင္ဒီယားနားက တေယာက္ ကာစီႏိုအေၾကြးေတြနဲ႔တင္ အတိုးက မနည္းဘူး ဟုတ္လား။ အဲဒီေကာင္ ည့ံလို႔ပါ။ ဘယ္ရမလဲ၊ အေမရိကန္မွာဆုိတာက လူလည္က က်ႏိုင္မွဗ်။ ႏို႔မုိ႔လို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ား Homeless ပါ ျဖစ္သြားမယ္။ ဘယ္လိုလဲ၊ တခါတေလ မကစားရင္ေတာင္ အပ်င္းေျပျဖစ္ျဖစ္ လိုက္ၾကည့္ေပါ့။ အိုေကပါဗ်ာ၊ မလိုက္ခ်င္ရင္ေတာ့လဲ သေဘာပါပဲ။ ခင္ဗ်ားသြားရင္ေတာ့ တေယာက္ထဲ မသြားနဲ႔ေနာ၊ က်ေနာ့္ဆီ ဖုန္းဆက္လိုက္´

`ကဲ…၊ သြားဦးမယ္ဗ်ာ။ အိမ္ကိုလာခဲ့ဦးေလဗ်ာ။ အဲဒီ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႔မွာပဲ ထုိင္ေနေတာ့ ခင္ဗ်ားအတြက္ ဘာအက်ိဳးရိွမွာလဲ။ ေၾသာ္၊ ဟုတ္လား၊ ဒါခင္ဗ်ား ေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေပါ့။ အင္း မ်က္စိက သိပ္မေကာင္းခ်င္ဘူးဗ်ာ။ ကြန္ပ်ဴတာက စာလုံးေတြကို ေကာင္းေကာင္း ဖတ္လို႔မရဘူး။ အင္းအင္း၊ ေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဆုံတာေပါ့ဗ်ာ။ ေက်းဇူးတင္တယ္ဗ်ာ။ ဟာ…၊ ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ဒီတိုင္ကပ္နာရီက အခ်ိန္ေရႊ႔လိုက္ဦးေလ။ နာရီေတြကို အေရွ႔တိုးထားတာ ၾကာၿပီေလ။ ကဲကဲ…၊ သြားၿပီဗ်ာ´

***

မိုး စုပ္စုပ္ ခ်ဳပ္သြားပါၿပီ။ ေရႊဧည့္သည္လဲ ျပန္သြားပါၿပီ။

မီးေရာင္ မမိွန္တမွိန္နဲ႔ အခန္းတခုထဲမွာ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံအေၾကာင္း ဘာဆို ဘာမွမသိေသာ လူတေယာက္၊ ဟိုစာေရးရႏိုး၊ ဒီစာဖတ္ရႏိုးနဲ႔ ငူငူၾကီးထိုင္ေနေလသည္။

ကလိုေစးထူး