`ေဗ်ာင္ ေနာင္ေနာင္ ေဗေဗဂ်ိ´
`ေဗ်ာင္ ေနာင္ေနာင္ ေဗေဗဂ်ိ´
ေန႔လည္ေန႔ခင္း ေအးေအးလူလူနဲ႔ စာဖတ္မလားလို႔ ႀကံစည္႐ုံရိွေသး…၊ အိမ္ေရွ႔ဆီမွ ေပၚလာေသာ အထက္ပါ အသံေၾကာင့္ စာေရးေလး ေမာင္သြင္ယုရဲ့ အၾကည့္ေတြက အသံလာရာဆီကို ေရာက္သြား၏။
ၿပီးခဲ့သည့္လကမွ ေက်ာင္းစစ္ စာေမးပြဲေတြ ၿပီးသြားလုိ႔ထင္သည္။ ေမာင္သြင္ယုတို႔ လမ္းထဲက ကေလးတအုပ္ အလြန္အင္မတန္ အားလပ္ေနၾကဟန္ ပုံေပၚ၏။ တခုခု ေဆာ့ကစားဖုိ႔အတြက္ သူတုိ႔ သဘာ၀ ေဗ်ာင္ေနာင္ေနာင္ ေအာ္ေနၾကျခင္းပင္။ သူတုိ႔ေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳး ေပ်ာ္သလုိလို ျဖစ္လာတာမို႔ ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကို ေဘးနားမွာ အသာခ်လို႔ သူတုိ႔ေတြဆီကို ေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္။
***
ေမာင္သြင္ယုတို႔ အိမ္ေရွ႔ၿခံက အတန္အသင့္က်ယ္၀န္းၿပီး အိမ္မေဆာက္ရေသးေသာ ေျမကြက္လပ္ႀကီး…။ လြန္ခဲ့ေသာ ငါးႏွစ္…၊ ေမာင္သြင္ယုတို႔ ရန္ကုန္က ေျပာင္းလာကတည္းက ဒီေျမကြက္ကို ဒီအတုိင္းေတြ႔ခဲ့ရသည္မွာ ယခု အထိတိုင္ေအာင္ပင္ ျဖစ္၏။ ၿခံေထာင့္မွာ အေတာ္အတန္ ျမင့္မားၿပီး အကိုင္းအခက္အလက္ ေ၀ဆာလွသည့္ မန္က်ည္းပင္ႀကီး တပင္က သူ႔လက္တံေတြနဲ႔ ၿခံ၀င္းကို အရိပ္မိုးေပးသလို ျဖစ္ေနေတာ့ ေန႔လည္ေန႔ခင္းဆိုရင္ ေမာင္သြင္ယုတို႔ လမ္းထဲက ကေလးတသိုက္အတြက္ ဒီၿခံ၀င္းက ကစားလုိ႔ အေကာင္းဆုံး ေနရာ တခုျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
ဒီအခ်ိန္ကလည္း မန္က်ည္းသီးေတြ မွည့္စျပဳသည့္ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ အပင္ေပၚက မန္က်ည္းသီး ၀မ္းေရာင္ေတြကို ကေလးတခ်ိဳ႔က တဗ်င္းဗ်င္းနဲ႔ တက္ခါခ်သူခ်၊ ေအာက္ကို က်လာသည့္ အသီးေတြကို အလုအယက္ ေကာက္စားသူ ေကာက္စားနဲ႔…။ အျမင္မေတာ္သူ လူႀကီး တေယာက္တေလက ေတြ႔တဲ့အခါ တဟဲ့ဟဲ့ျဖင့္ လွမ္းေအာ္ရေသးသည္။ မေတာ္လို႔ ျပဳတ္ျပက္က်သြားမွျဖင့္… အခက္။
အခုလည္း ၾကည့္ေလ…၊ ကေလးတအုပ္ ဘာေတြ ေဆာ့ၾကဦးမည္ မသိ…။ အသံေလးေတြ စာစာ စာစာနဲ႔ ေဗ်ာင္ေနာင္ေနာင္ လုပ္ေနၾကျပန္ၿပီ။
***
ကေလး အားလုံး ၇ ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ရိွမလား မသိ…။ ေဗ်ာင္ေနာင္ေနာင္ တခါေအာ္လိုက္၊ တေယာက္ႏွစ္ေယာက္ ထြက္လိုက္၊ ေနာက္တခါေအာ္လိုက္ ေနာက္တေယာက္ ထြက္လုိက္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေကာင္ေလးတေယာက္သာ က်န္ခဲ့သည္။ က်န္သူက လမ္းထိပ္က ကိုခ႐ိုးရဲ့သား စုိးခုိင္။
`ကဲ…၊ လိုက္ေပေတာ့´
စုိးခုိင္က သူလိုက္ရေပမယ့္ ပုံစံက စပ္ၿဖဲၿဖဲႏွင့္ သိပ္မႈဟန္ မတူ။ မန္က်ည္းပင္ေအာက္ႀကီးေအာက္ကို သြားလို႔ မ်က္ႏွာအပ္၊ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး `၁၂၃၄ ၅၆၇၈၉… ၁၀..၁၁..၁၂… … … ´ ျဖင့္ ပါးစပ္က စက္ေသနတ္ပစ္လို ေအာ္ေတာ့၏။ ေၾသာ္…၊ သူတို႔ တူတူပုန္းတမ္း ကစားၾကတာကိုး…။
စိုးခိုင္ ေအာ္လိုက္ကတည္းက က်န္တဲ့ကေလးေတြက အလွ်ိဳလွ်ိဳနဲ႔ အျမန္ဆုံး ပုန္းလိုက္ၾကသည္မွာ တခဏအၾကာမွာပင္ တေယာက္မွ မရိွၾကေတာ့…။ စုိးခိုင္ကလည္း လူလည္…၊ တစ္ကေန တရာကို အျမန္ဆုံးေရာက္ေအာင္ ေအာ္ၿပီးတာနဲ႔…
`တူၿပီလား´
တေယာက္မွ အသံထြက္မလာ…။
`တူၿပီလား´ `တူၿပီလား´ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ခါ ထပ္ေအာ္လည္း ဘယ္သူမွ အသံမထြက္။ ဘယ္ထြက္မလဲ၊ အသံထြက္ရင္ စိုးခိုင္က အသံထြက္တဲ့လူ ပုန္းေနတဲ့ ေနရာကို သိမွာကိုး…။
`တူၿပီဆုိလို႔ လုိက္လာၿပီ။ တေယာက္မမိ ကင္းဘုတ္ မထိရ´
သူတုိ႔ ကစားနည္းမွာလည္း စည္းကမ္းရိွသည္။ လိုက္သူက ပုန္းသူေတြထဲက အနည္းဆုံး တေယာက္မိၿပီးမွ ကင္းဘုတ္ကို လိုက္သူ မသိေအာင္ တျခားတေယာက္က လာထိခြင့္ ရိွသည္။ တေယာက္မွ မမိေသးဘဲႏွင့္ ကင္းဘုတ္ကို ထိခြင့္ မရိွ။ ထိရင္ ထိတဲ့လူက လိုက္ရသည္။ တေယာက္မိၿပီးရင္ေတာ့ ပုန္းတဲ့လူအနက္ တေယာက္ေယာက္က ကင္းဘုတ္ကို လိုက္သူ မသိေအာင္ ထိဖို႔ ႀကိဳးစားရသည္။ သိသြားရင္လဲ သူ႔ထက္အရင္ ထိေအာင္ အျမန္ဆုံးေျပးပုတ္ရသည္။ ပုန္းတဲ့လူ တေယာက္တေလမွ ကင္းဘုတ္ကို မထိႏိုင္ရင္ေတာ့ အရင္ဆုံးမိသည့္ ပုန္းသူက လိုက္သူ လုပ္ရ၏။ ကင္းဘုတ္ကို ထိရင္လဲ `တစ္ႏွစ္သုံး´ ဟု အျမန္ေအာ္ရေသးသည္။ ပုန္းသူထဲက တေယာက္ေယာက္ ထိရင္ေတာ့ `ေဒါင္ေဒါင္ေဒါင္၊ ကင္းဘုတ္(((((´ လို႔ ေအာ္ရ၏။
***
`ဖိုးထူး တစ္ႏွစ္သုံး၊ အစန္း တစ္ႏွစ္သုံး´
တကယ္ေတာ့ ဖိုးထူးနဲ႔ အစန္းက တေနရာထဲမွာ အတူတူပုန္းေနတာ…။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက ႀကိဳက္တဲ့လူတေယာက္ရဲ့ နာမည္ကို အရင္ေခၚခြင့္ ရိွေပမယ့္ ဖိုးထူးနာမည္ကို အရင္ေခၚလိုက္လို႔ ဖိုးထူးက စိုးခိုင္ကုိ သိပ္မေက်နပ္။ ဒါနဲ႔…
`ငါ့ဆီက မင္း မုန္႔လာေတာင္းခ်ားၾကည့္၊ မေကၽြးဘူး´
စိုးခိုင္က မ်က္ႏွာေလး အငယ္သားနဲ႔ ျဖတ္ခနဲ တခ်က္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဖိုးထူးက ရွဳတည္တည္နဲ႔ ျပန္ၾကည့္၏။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို ေျပလည္ေအာင္ ျပန္မေျပာအား…၊ ေနာက္ထပ္ပုန္းေနသူေတြကို ထပ္လိုက္ရဦးမည္။ ႏွစ္ေယာက္ မိထားၿပီဆိုေတာ့ ကင္းဘုတ္ကေနလဲ သိပ္မခြာရဲ။
`ကင္းဘုတ္ မခြာ၊ ဆယ္ခါလိုက္၊ ကင္းဘုတ္ မခြာ ဆယ္ခါလိုက္…´
သူ႔ကို အရင္မိထားေတာ့ ဖိုးထူးက စိုးခိုင္ ကင္းဘုတ္ကေန ခြာေအာင္ အသံၿပဲျဖင့္ မၾကာခဏ ေအာ္ေတာ့သည္။
`မိခိုင္ တစ္ႏွစ္သုံး၊ အတူးေလး တစ္ႏွစ္သုံး´
ေလးေယာက္ မိၿပီဆုိေတာ့ ႏွစ္ေယာက္သာက်န္သည္။ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္လုံး မိရင္ေတာ့ ဖိုးထူး လိုက္ရၿပီ။ ဖိုးထူးတေယာက္ ဟိုဟိုဒီဒီ လွည့္ပတ္ေငးရင္း ကယ္တင္ရွင္ကို ေမွ်ာ္သည့္ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ေနၿပီ။ စိုးခိုင္ကလည္း ကင္းဘုတ္ကေန နည္းနည္းေလး ခြာလုိက္၊ ဟိုနားဒီနား လိုက္ေခ်ာင္းၿပီး ကင္းဘုတ္ဆီ လွစ္ခနဲ ျပန္ေျပးလုိက္…။
ၿခံေထာင့္မွာ ခ်ိဳးခ်ိဳး ခၽြတ္ခၽြတ္ အသံၾကားပါတယ္လို႔ ထင္တာနဲ႔ ေမာင္သြင္ယု တေယာက္ လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ ကုန္းကုန္းကြကြႏွင့္ ပုေနေအာင္ ပုန္းေနသည့္ ေဇာ္ေလး…။ ေမာင္သြင္ယု လွမ္းၾကည့္တာကို ျမင္ေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေပၚကို လက္ညိွဳးျဖတ္တင္ၿပီး ရွဳး ဆိုသည့္ ဟန္ လုပ္ျပ၏။ သူ ရိွေနတာကို မေျပာနဲ႔..ေပါ့။
ေဘးပတ္လည္ကို လုိက္ေခ်ာင္းေနေသာ စိုးခိုင္တေယာက္ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းက ထင္းပုံကုိ သိပ္မသကၤာဟန္ျဖင့္ သြားေခ်ာင္းေနခိုက္ ကင္းဘုတ္ႏွင့္ နည္းနည္း အလွမ္းကြာသြား၏။ အဲဒီ အခိုက္မွာပင္ စိုးခိုင္ အလစ္ကို ေခ်ာင္းေနေသာ ေဇာ္ေလးတေယာက္ ကင္းဘုတ္ရိွရာကို အသည္းအသန္ေျပးေတာ့သည္။ စိုးခိုင္ ျဖတ္ခနဲ လွမ္းေတြ႔လို႔ အတင္း ျပန္ေျပးလာေပမယ့္ မမွီေတာ့…။ ေဇာ္ေလးက မန္က်ည္းပင္ကို အရင္ထိလိုက္ၿပီး `ေဒါင္ေဒါင္ေဒါင္…၊ ကင္းဘုတ္))))))))))´ လို႔ ေအာ္လုိက္ေတာ့သည္။
သြားၿပီ…။ စိုးခိုင္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္လိုက္ေပေတာ့…။
***
`ကုိဂ်ီး…´
`ကိုဂ်ီး…´
ေလသံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ `ကုိႀကီး´ လို႔ မပီတပီေခၚသံ ၾကားလုိ႔ ေမာင္သြင္ယု ေနာက္ကုိ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ညီမေလး… ခ်စ္ပြင့္။
`ခ်စ္ပြင့္လဲ သြားေဆာ့ခ်င္တယ္´
`အာ၊ မေဆာ့ရပါဘူး။ ေနကပူတာနဲ႔´
ေကာင္မေလး မ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္း…။ ပါးစပ္က စူပြစူပြလုပ္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ သြားထိုင္ေနသည္။ အတန္ၾကာေတာ့ အိမ္ေရွ႔ကို ျပန္ေရာက္လာျပန္သည္။ ေမာင္သြင္ယုနားမွာ အသာ လာရပ္ၿပီး…
`ကုိဂ်ီးကလဲေအ့၊ ခ်စ္ပြင့္ေဆာ့ခ်င္လို႔ပါေအ့၊ ကုိငယ္က်ေတာ့ ေလွ်ာက္သြားေနတယ္ေအ့၊ ခ်စ္ပြင့္က်ေတာ့ မေဆာ့ရဘူးလားေအ့´
ကေလးေတြ အခ်င္းခ်င္း တေယာက္နဲ႔ တေယာက္မေခၚလွ်င္ ေျပာေလ့ရိွေသာ ခ်စ္စဖြယ္ အသံေလးျဖင့္ အကုိႀကီးဆီမွာ ခြင့္လာထပ္ေတာင္းျပန္သည္။ ခြင့္ေတာင္းရင္းကေန ရွလူးခနဲေနေအာင္ ႏွပ္ေတြကို စုပ္လိုက္ေသးသည္။ ခက္ေခ်ၿပီ။
`ကဲ…ကဲ၊ ႏွပ္ေတြကို အရင္သုတ္လုိက္အုံး။ ၿပီးမွ သြားေဆာ့ေခ်။´
ေမာင္သြင္ယု စကားသံပင္ မဆုံးလုိက္၊ ခ်စ္ပြင့္တေယာက္ အိမ္ေပၚကေန ကဆုန္ေပါက္ ေျပးဆင္းသြားေလေတာ့သည္။ အေမျပန္လာရင္ေတာ့ သူ႔သမီးငယ္ကို ေနပူထဲ ထြက္ေဆာ့ခိုင္းထားလုိ႔ ဆူမလားေတာ့ မသိ။
***
မတ္လ ေႏြက ပူလွေပမဲ့ အပင္ရိပ္ရဲ့ ေအးျမမႈေၾကာင့္ ကေလးေတြမွာ မေမာႏိုင္ မပန္းႏိုင္။ ေမာင္သြင္ယုကေတာ့ ေဆာ့ကစားေနၾကေသာ ကေလးတအုပ္ကုိ ၾကည့္ရင္း ၿပဳံးလုိက္၊ တဟားဟား ထရယ္လိုက္၊ အေငးသား ျဖစ္လိုက္နဲ႔…။ ဖုန္းအလိမ္းလိမ္း ေခၽြးတလူးလူးနဲ႔ ကေလးတအုပ္ရဲ့ `တူၿပီလားေဟ့´ `အငယ္ေလး တစ္ႏွစ္သုံး´ `ဖိုးထူး တစ္ႏွစ္သုံး´ ဆိုတဲ့ အသံေတြကေတာ့ တေပ်ာ္တပါးႀကီး ေပၚေနဆဲပင္…။
တူတူပုန္းတမ္း ကစားလုိ႔ ေမာလာရင္ သူတုိ႔ေတြ တျခား ကစားနည္းေတြ ကစားၾကလိမ့္ဦးမည္။ ေဗ်ာင္ေနာင္ေနာင္သံေတြ ညံစီၾကေပဦးမည္။
***
ကလုိေစးထူး
5 comments:
ကိုေစးထူးေရ...ေက်ာင္းပိတ္ရက္တိုင္း အဲဒီအသံေလးေတြ ေဝေဝဆာဆာနဲ႕ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ေပ်ာ္႐ြွင္စရာပတ္ဝန္းက်င္ေလးေတြ လြမ္းစရာပါ။ ေမာင္သြင္ယု ေနာက္ဆက္တြဲေလးေတြ ေစာင့္ေမၽွာ္အားေပးလၽွက္ပါ။
တူတူပုန္းတမ္းကစားတာက ေမာင္ႏွမ၃ေယာက္ ေဗ်ာင္ေဒါင္၂ေဗ၂ဂ်ီလို့ စကားတာကလဲ ဒီ၃ေယာက္ ဆိုေတာ့ သူတို့ကိုပဲ လြမ္းတယ္။ အမ်ိဳးေတြဆီသြားလဲ ေခ်ာ္လဲမွာဆိုးလို့ ဆိုပီး မစကားရဘူး..။ေငးတဲ့ အလုပ္နဲ့ သူတို့ေတြ ျငင္းတာကိုပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ျမတ္ႏိုိး့ ကေလးဘ၀က ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတယ္.. ေရးတာ အရမ္းေကာင္းတာပဲေနာ္။ အားက်လိုက္တာ။
တူတူပုန္းတမ္းကစားတာက ေမာင္ႏွမ၃ေယာက္ ေဗ်ာင္ေဒါင္၂ေဗ၂ဂ်ီလို့ စကားတာကလဲ ဒီ၃ေယာက္ ဆိုေတာ့ သူတို့ကိုပဲ လြမ္းတယ္။ အမ်ိဳးေတြဆီသြားလဲ ေခ်ာ္လဲမွာဆိုးလို့ ဆိုပီး မစကားရဘူး..။ေငးတဲ့ အလုပ္နဲ့ သူတို့ေတြ ျငင္းတာကိုပဲ ထိုင္ၾကည့္ေနရတာ ျမတ္ႏိုိး့ ကေလးဘ၀က ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းဘူး။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းတယ္.. ေရးတာ အရမ္းေကာင္းတာပဲေနာ္။ အားက်လိုက္တာ။
အပူအပင္ကင္းတဲ့..
ကေလးေလး..ဘ၀ကို..
တစ္ခါျပန္ျပီး..ရခ်င္ေသး..တယ္
Post a Comment