ေရွာက္သီးေပၚခ်ိန္...။

ပလိုင္းထဲမွာ တေသတသပ္ျဖင့္ စီစီရီရီ ထည့္ထားေသာ ေရွာက္သီးေတြရဲ့ အေပၚကို ပုဆိုးပုိင္းေလးတခုကို အုပ္မိုးၿပီး ႏွီးခပ္ရွည္ရွည္ တေခ်ာင္းျဖင့္ ပတ္သိုင္း ခ်ည္လိုက္၏။ ေခါင္းပုိးႀကိဳးနဲ႔၊ ပုခုံးလြယ္ႀကိဳးပတ္ပတ္လည္မွာလဲ ဖ်င္စ၊ ပုဆိုးစ အစုတ္ေတြကို တေသတခ်ာ စည္းေႏွာင္ၿပီးၿပီ။ ပလိုင္းကုိ လြယ္ပုိးၿပီး ရပ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အင္း…၊ ဒီေလာက္ဆို အေနေတာ္ပါပဲ။ ဟိုေကာင္ ဖိုးေကာက္တို႔ေနာက္ကုိေတာ့ အမွီလိုက္ႏိုင္တန္ေကာင္းပါရဲ့ လို႔ ေတြးလိုက္မိေသးသည္။

`နဂ်ယ္ေကာင္ေရ၊ ဒီမွာ မီးတုတ္လာယူေဟ့´

အိမ္ေရွ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီကေန လွမ္းေခၚလိုက္တဲ့ ေဒၚႀကီးတင္ရဲ့ အသံေၾကာင့္ ပလိုင္းလြယ္လ်က္သားေလးႏွင့္ အိပဲ့အိပဲ့ ေလွ်ာက္သြားရင္း ေဒၚႀကီးသန္း လက္ထဲက မီးတုတ္ကို လွမ္းယူလိုက္သည္။

***

နဂ်ယ္ေကာင္တို႔ နယ္ဘက္မွာက အခုလို အခ်ိန္ဆိုရင္ ေရွာက္သီး၊ သံပုရာသီးေတြ လိႈင္လိႈင္ႀကီး ထြက္တတ္တဲ့ အခ်ိန္…။ ဘႀကီးဦးကုလားက သူပိုင္တဲ့ ေရွာက္ၿခံအျပင္ တျခားၿခံ ႏွစ္ၿခံကုိလဲ ႏွစ္ခ်ဳပ္ ယူထားေသးသည္။ တႏွစ္စာပတ္လုံး သီးသမွ် ေရွာက္သီးေတြအတြက္ ေၾကးျဖတ္ၿပီး ႏွစ္ခ်ဳပ္ယူထားတဲ့ အဲဒီေရွာက္ျခံေတြက အသီးေတြကုိေတာ့ ဘႀကီးဦးကုလားနဲ႔ ေက်ာ္စြာတို႔ လွည္းတေယာက္တစီးစီျဖင့္ ၿမိဳ႔ေပၚကုိ ေမာင္းပုိ႔သည္။ နဂ်ယ္ေကာင္ရယ္၊ ဖိုးေကာက္ရယ္ ေဒၚႀကီးသန္းရယ္က ပလိုင္းအပိုးကုိယ္စီျဖင့္ သြားၾကမည္။ မခင္ေအးညိဳကေတာ့ အိမ္ေစာင့္ရင္း ထမင္းခ်က္ေပါ့…။

ဟိုးအရင္ကေတာ့ ေမေမက `နင့္ ေဒၚႀကီးသန္းနဲ႔ သြားကူေခ်´ ဆိုလို႔သာ ေတာကို လာရသည္…။ စိတ္က သိပ္ေတာ့မပါလွ…။ ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့လဲ ဒီေတာရြာကေလးက ႐ုိးစင္းစြာနဲ႔ပဲ နဂ်ယ္ေကာင္ကို ေနေပ်ာ္လာေစေတာ့သည္။ လယ္ထဲဆင္းလိုက္၊ မိႈႏႈတ္၊ ႏွမ္းႏႈတ္လိုက္၊ ဖားရွာငါးရွာထြက္လိုက္ႏွင့္ ေတာအေလ့ ေတာစ႐ိုက္က ၿမိဳ႔ဂိုက္ဖမ္းခ်င္ေနေသာ နဂ်ယ္ေကာင္ကို ေတာသားအသြင္ သ႑ာန္အျဖစ္ ပုံေဖာ္ေပးလိုက္သည္။

အခုေတာ့လဲ ေရွာက္သီး အပိုးသမားေလးေပါ့…။

***

`ဖိုးေကာက္ရ၊ ျဖည္းျဖည္း ေလွ်ာက္ပါဟ´

လက္ထဲက မီးတုတ္ကို တေျမွာက္ေျမွာက္လုပ္ရင္း ေအာက္မွာကလဲ လွည္းလမ္းေခ်ာက္မွာ ေျခမေခ်ာ္က်ေအာင္ ထိန္းေလွ်ာက္ရေသးသည္မို႔ ေရွ႔ကသြားေနေသာ ဖိုးေကာက္ကို သိပ္မမွီခ်င္…။ ဟိုေကာင္ကလဲ ေတာသားအစြမ္းက အလြန္ျပခ်င္တာဆိုေတာ့ နဂ်ယ္ေကာင္ဆီကေန အဲဒီလို အသံ တခါထြက္လာတိုင္း အႂကြားၿပဳံးႀကီး စပ္ၿဖီးၿဖီး ၿပဳံးၿပီး လွည့္ၾကည့္တတ္၏။ `ဘယ္လိုလဲကြ၊ ေတာ္ေတာ္ေမာသလား´ လို႔လဲ ေမးလိုက္ေသးသည္။

`ေအာင္မာ၊ ေဒၚႀကီးသန္း မမွီမွာ စိုးလုိ႔ပါကြ´

သူေျပာၿပီးလို႔ စကားမွ မဆုံးေသး ေဒၚႀကီးသန္းက ေနာက္ကေန ခပ္သြက္သြက္ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့ စကားေၾကာင့္ ေတာတန္းေလး တ၀ိုက္မွာ ၀ါးခနဲ ရယ္သံေတြ တေသာေသာ လႊမ္းသြားေလသည္။

`ေအာင္မယ္၊ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ၊ ေတာ္ေလွ်ာက္ေနတာကိုက လိပ္ဘုိးေအ ေလွ်ာက္နည္း ေလွ်ာက္ေနတာပါေတာ္´ …တဲ့။

***

`အေဒၚ ေရွာက္သီးေရာင္းမလား´

ၿမိဳ႔ေပၚကို မေရာက္ခင္ တမိုင္ မရိွတရိွေလာက္ကတည္းကပင္ ေစ်းႀကိဳသမားတခ်ိဳ႔က ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ လာေစာင့္ေနၾကပါၿပီ။ တခ်ိဳ႔လဲ လွည္းအလြတ္ေတြနဲ႔၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ ေႁမြေရခြံအိတ္၊ ဖ်င္ဂုန္နီအိတ္ေတြနဲ႔…။ ပုိးလာသူေတြဆီကေန ရတတ္သမွ် ေရွာက္သီး၊ သံပုရာသီးေတြကို ေစ်းေခၚၿပီး ၀ယ္…၊ ၿပီးလွ်င္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႔ေပၚကုိ တပိုင္တႏိုင္ ျပန္ပို႔ေရာင္းၾကသည္။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေရွာက္သီး၊ သံပုရာသီး အ၀ယ္ဒိုင္ျဖစ္သြားၾကသည္အထိ ႀကိဳးစားၾကသူေတြလဲ ရိွၾက၏။

`ဘယ္ေစ်းေပးမွာလဲ´

`ငါးရာ´

`မေရာင္းေသးဘူးေနာ္´

`အေဒၚက ဘယ္ေစ်းလိုခ်င္တာလဲ´

`ဖိုးေကာက္…၊ ဆက္သြားေခ်´ ဆိုတဲ့ ေဒၚႀကီးသန္းရဲ့ အမိန္႔သံနဲ႔အတူ သူတုိ႔အားလုံး ဆက္ေလွ်ာက္လာၾကေတာ့ ေစ်းႀကိဳေကာင္မေလးရဲ့ အသံက မိုးလင္းစ အလင္းေရာင္နဲ႔အတူ ေနာက္မွာက်န္ခဲ့သည္။ ေတာသူ ႐ုိး႐ိုးႀကီးဆိုေတာ့လဲ ေဒၚႀကီးသန္းက ဒါဆိုမွဒါ…။ အိမ္ကထြက္လာကတည္းက `၆၅၀ ေစ်းရမွေရာင္းမယ္´ လို႔ သူတုိ႔အားလုံးကုိလဲ မွာထားသည္။ ဒီေစ်းကို ၿပီးခဲ့တဲ့ တရက္ႏွစ္ရက္၊ ၿမိဳ႔ေပၚမွာ ေစ်းလာ၀ယ္ကတည္းကပင္ ေဒၚႀကီးသန္းက ေရွာက္သီးဒိုင္ေတြဆီမွာ စနည္းနာထားၿပီးသား…။

ၿမိဳ႔အ၀င္ ျပည္သူ႔စစ္ဂိတ္၀ ကို ေရာက္ေတာ့ အလင္းေရာင္က ေတာ္ေတာ္ေလးကို ထင္သာျမင္သာ ရိွေနေလၿပီ။

`ဘာေတြလဲေဟ့´

`ေရွာက္သီး´

`ခဏရပ္´

ဂိတ္ေၾကးျဖတ္ဖို႔အတြက္ အနားကုိေရာက္လာေသာ ျပည္သူ႔စစ္တေယာက္က နဂ်ယ္ေကာင္ကုိ ေတြ႔ေတာ့…

`ေၾသာ…၊ ဆရာမ သားပါလား´

`ဟုတ္ကဲ့´

`ေအးေအး၊ ဒါျဖင့္လဲ သြားၾကေတာ့ကြာ´

ေဒၚႀကီးသန္း ကမ္းေပးတဲ့ ဂိတ္ေၾကး ေငြတဆယ္ကို ယူၿပီး လွည့္ထြက္ဟန္ ျပင္ေနေသာ ထိုလူႀကီးကုိ ပလိုင္းထဲမွ ေရွာက္သီး လွမ္းႏိႈက္ၿပီး ေပးလိုက္ေတာ့ `ေနပါေစကြာ´ လို႔ ျငင္းသည္။

`ျမန္ျမန္သြားၾက၊ ေစ်း၀ယ္ၾကရဦးမွာ မွတ္လား´

`ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့´

***

`ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ၊ ဟိုတေန႔က လာေမးထားေတာ့ ၆၅၀ ေစ်းေလ´

`ဟုတ္တယ္ေလ အႀကီးရဲ့၊ ေစ်းဆိုတာက အတက္အက်ရိွတာပဲ´

`ညည္းတုိ႔ဟာက မဟုတ္ေသးပါဘူးေအ၊ ဒီေလာက္ရက္အတြင္းမွာကို တရာေတာင္ က်သြားရတယ္လို႔´

`ပုံမွန္ေစ်းပါ အႀကီးရယ္၊ က်မတို႔ မတရားမလုပ္ပါဘူး´

၆၅၀ ေစ်းရမွ ေရာင္းမယ့္ ေဒၚႀကီးသန္းရဲ့ မ်က္ႏွာက သိပ္မေကာင္းေတာ့ေခ်…။ လမ္းက ေစ်းႀကိဳကို မေရာင္းဘဲ တပင္တပန္း ဆက္သယ္လာၿပီး ဒိုင္ကုိေရာက္ေတာ့ ဒိုင္က ၅၅၀ ေစ်းပဲ ေပးမည္ ဆိုေတာ့ ေဒၚႀကီးသန္း မ်က္ႏွာညိဳမည္ဆိုလဲ ညိဳခ်င္စရာ…။ ျပန္သယ္သြားဖုိ႔လဲ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာကို သိေနေတာ့ ေရွာက္သီးဒိုင္ရဲ့ မ်က္ႏွာကလဲ ခပ္ခ်ီခ်ီပင္…။

`ညည္း နည္းနည္းပါးပါးေတာ့ ပုိေပးေအ´

ေဒၚႀကီးသန္းက ေစ်းသာဆစ္ေနသည္၊ ေလသံကေတာ့ သိပ္မေလွ်ာ့ခ်င္ေသး…။ ဒိုင္က …

`ကဲ…ကဲ…၊ ေဖာက္သည္ေတြ ဆိုေတာ့ မိတ္မပ်က္ေအာင္ က်မ ၆၀၀ ေစ်းေပးလိုက္မယ္ေနာ္´

ဖိုးေကာက္နဲ႔ ေဒၚႀကီးသန္းက တေယာက္ကို တရာ့ငါးဆယ္စီ၊ နဂ်ယ္ေကာင္က တရာ ပိုးလာၾကေတာ့ အားလုံးေပါင္း ေရွာက္သီး အလုံးေလးရာ…။ ကမ္းေပးလာေသာ ေငြကို လွမ္းယူၿပီး တူ၀ရီးေတြ ၿမိဳ႔ေစ်းကို ဆက္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

`နဂ်ယ္ေကာင္ မုန္႔တီစားမွာလား´

`ဟုတ္´

`ရြာကိုေရာ ျပန္လိုက္ဦးမွာလား´

`မလိုက္ေတာ့ဘူး ေဒၚႀကီး၊ အိမ္မွာေနခဲ့ေတာ့မယ္´

`ဒါျဖင့္…ေရာ့၊ မုန္႔ဖိုးယူသြားေခ်´

ေဒၚႀကီးသန္း ေပးလိုက္ေသာ မုန္႔ဖိုးနဲ႔ မုန္႔တီ၀ယ္စားၿပီးလွ်င္ ေမေမ့နဲ႔ ညီမေလးဖို႔လဲ ၀ယ္သြားရပါဦးမည္။ ေမေမကေတာ့ သူ႔သား ေရွာက္သီးပုိးသမား ေတာသားႀကီး နဂ်ယ္ေကာင္ကုိေတြ႔ရင္ ၿပဳံးစစျဖင့္ က်ီစယ္ေနဦးမလားေတာ့ မေျပာတတ္…။

***

ကလိုေစးထူး