ဒီေန႔ တင္ျပမယ့္ ပုိ႔စ္ပုံစံမ်ိဳးကုိ က်ေနာ္ ေရးခ်င္ေနမိတာ အေတာ္ေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ `ဒီေကာင္ ဆရာႀကီး လုပ္ျပန္ၿပီ´ လို႔ အထင္ေတာ္ ရိွၾကမွာကို စိုးရိမ္မိတာ တခ်က္၊ တျခားေသာ ပုိ႔စ္ေတြကိုပဲ ေရးျဖစ္ေနတာက တခ်က္ေၾကာင့္ အေတာ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။
ႀကိဳတင္ ပန္ၾကားပါရေစ ခင္ဗ်ာ။ အခု တင္ျပမယ့္ ပုိ႔စ္ဟာ စာအေရးအသား ေကာင္းမြန္ထက္ျမက္ႏွင့္ၿပီးသား စာေရးဆရာ/ ဆရာမ ရင့္မႀကီးေတြအတြက္ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ စာအေရးအသားကုိ ေရးရင္း၊ ေလ့က်င့္ရင္း က်ေနာ္တို႔လို ကေလာင္ေသြးဆဲ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားအတြက္ တစုံတခု အေထာက္အကူအပ့ံ ျဖစ္ေစမလားလို႔ ေတြးဆၿပီး တင္ျပပါတယ္။ တစုံတရာ လိုအပ္ခ်က္၊ ျဖည့္စြက္လုိခ်က္ေတြ ရိွလာခဲ့ရင္လဲ အားမနာစတမ္းသာ ေထာက္ျပ ျဖည့္စြက္ ေ၀ဖန္ႏိုင္ၾကပါတယ္ ခင္ဗ်ာ။
အရင့္အရင္ကလည္း မၾကာခဏဆိုသလို စာေတြထဲ ထည့္ထည့္ေရးခဲ့ဖူးပါၿပီ။ ယေန႔ ကာလအခ်ိန္မွာဆုိရင္ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ေတြ တေန႔တျခား ပိုပုိလို႔ မ်ားလာပါတယ္။ ျမန္မာျပည္က နာမည္ႀကီး ဂ်ာနယ္တေစာင္ကဆုိရင္ ျမန္မာဘာသာနဲ႔ ေရးသားတင္ဆက္ေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္း ၄၀၀၀ ေက်ာ္ေနၿပီလို႔ တင္ျပခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီ ၄၀၀၀ ေက်ာ္ ရိွေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြ အနက္ကမွ ႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔အစည္း၊ လူမႈေရး အသင္းအဖြဲ႔၊ အာဏာပုိင္ ေထာက္ခံေရး ကိုယ္စားျပဳ အစရိွတဲ့ အဖြဲ႔အစည္း အသင္းအပင္း ဆုိင္ရာ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ခဏဖယ္ထားၿပီးေတာ့ တျခားေသာ ပုဂၢလိက ဘေလာ့ဂ္ေတြကို လိုက္လံ ေလ့လာၾကည့္မယ္ ဆုိရင္ အမ်ားစုေသာ ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ ေရးသားသူေတြဟာ အသက္ ၁၈ ႏွစ္မွ ၄၀ အၾကား လူငယ္၊ လူလတ္ပိုင္းေတြ ျဖစ္တာကို ေတြ႔ရိွရပါတယ္။
သူမ်ားေရးတာကို အားက်လုိ႔ပဲ လိုက္ေရးေရး၊ ကုိယ္ကုိယ္ႏိႈက္က ၀ါသနာအရင္းခံရိွလို႔ပဲ ေရးေရး ဘေလာ့ဂ္ ေရးၿပီ ဆုိကတည္းကိုက အဲဒီလူဆီမွာ စာေရးခ်င္စိတ္ အစပ်ိဳးလာတာပါပဲ။ ေရးခ်င္တဲ့စာ ပုံစံေတြ ကြာသြားေကာင္း ကြာသြားႏိုင္ေပမယ့္ ဘေလာ့ဂ္တခုကို စတင္ ဖန္တီးေတာ့မယ္ လို႔ ရည္ရြယ္လိုက္ကတည္းကိုက စာေရးခ်င္စိတ္ အစပ်ိဳးလာတာကေတာ့ ျငင္းမရပါဘူး။ (ျခြင္းခ်က္အားျဖင့္ေတာ့ လိင္ပုိင္းဆုိင္ရာေတြကို တင္ဆက္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ လူပုဂၢိဳလ္တဦးတေယာက္ကို တိုက္ခိုက္လုိစိတ္ သက္သက္နဲ႔ ဖန္တီးတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ ပုိင္ရွင္ေတြကိုေတာ့ စာေရးခ်င္သူ စာရင္းထဲက ဖယ္ထားပါရေစ)။
ဘေလာ့ဂ္ တခုကုိ စတင္ေရးသားၾကသူ အမ်ားစု (က်ေနာ္ အပါအ၀င္) ႀကဳံေတြ႔ရတာ တခုရိွပါတယ္။ ပို႔စ္ တခု၊ ႏွစ္ခု ေရးၿပီးတဲ့ အခါမွာ ကိုယ့္မွာ ေရးစရာ ကုန္သြားသလို ခံစားရတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာဆက္ေရးရမွန္း မသိေတာ့တာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ေရးကလည္း ေရးခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္လိုေတြ ဆက္ေရးရမွန္း မသိသူေတြ အတြက္ `စာတပုဒ္ကို ဘယ္လုိေရးမလဲ´ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေလးနဲ႕ က်ေနာ္ မွတ္သား သိမီသေလာက္ေလး အႀကံေပး တင္ျပပါရေစ။
***
တကယ္ေတာ့ လူတုိင္းလူတုိင္းမွာ ေန႔စဥ္လုိလို သြားလာျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ အေတြ႔အႀကဳံေတြကုိယ္စီက တပုံတပင္ပါပဲ။ ခက္တာက အဲဒီလို ေန႔စဥ္ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကုိပဲ စာမ်က္ႏွာေပၚ ခ်ေရးဖုိ႔အတြက္ အခက္အခဲ ျဖစ္ေလ့ရိွေနတတ္တာပါ။ ကဲ…၊ က်ေနာ္တုိ႔ တေန႔ တေန႔ ေန႔စဥ္ လႈပ္ရွား သြားလာေနတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြထဲကမွ လူတိုင္းလုိလုိ မလႊဲမေရွာင္သာ ေဆာင္ရြက္ျဖစ္ေနတဲ့ သာမန္ ကိစၥေလးကိုပဲ စာတပုဒ္ ဖန္တီး ေရးသားၾကည့္ၾကပါစုိ႔။
ဖတ္ရွဳဖူးတဲ့ စာအုပ္တအုပ္ထဲမွာ စာေရးဆရာႀကီး တဦးက ေျပာဖူးပါတယ္။ `ေဟ့၊ စာဆိုတာ ေရးတတ္ရင္ အိမ္သာတက္တာေတာင္ စာတပုဒ္ျဖစ္ေအာင္ ေရးလို႔ရတယ္ကြ´ တဲ့…။ ဟုတ္ကဲ့၊ အဲဒီ စာေရးဆရာႀကီး ေျပာသလို က်ေနာ္တို႔ ဖန္တီးၾကည့္ၾကပါမယ္။
လူတေယာက္ အိမ္သာတက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ၊ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ ၀မ္းနာလို႔ပါ။ ၀မ္းနာတာက အစာေဟာင္းကို ခႏၶာကုိယ္ၾကီးက သဘာ၀ရဲ့ ဖန္တီးေပးထားခ်က္အရ လက္ခံလုိစိတ္ မရိွလို႔ နာတာေပါ့။ ၀မ္းနာတဲ့ အခါ ကုိယ္စားထားတဲ့ အစားအစာအေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ ဟိုေနရာက ရစ္တစ္တစ္လိုလုိ ျဖစ္လိုက္၊ ဒီေနရာက ခပ္စူးစူးလို ျဖစ္လုိက္နဲ႔ အစာအိမ္က ဆႏၵျပေတာ့တာပါပဲ။ ေနရာထုိင္ရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ ကဲ ဒီေတာ့ အဲဒါကိုပဲ က်ေနာ္တုိ႔ စာတပုိဒ္အျဖစ္ ခ်ေရးၿပီးေတာ့ နိဒါန္းပ်ိဳးၾကည့္ၾကရေအာင္လား…။
`မနက္က အစားအေတာ္ စုံသြားလို႔ ထင္သည္။ ၀မ္းနာလာ၏။ အစာေဟာင္းေတြက ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ရိွေနဖုိ႔ မလုိအပ္တာေၾကာင့္ အျပင္ကုိ ထုတ္ပစ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေလၿပီ။ ေနရထုိင္ရသည္မွာ အဆင္မေျပလွ၊ ဟိုေနရာက ရစ္တစ္တစ္၊ ဒီေနရာက နာတာတာ…။ ဘယ္လုိမွကုိ အလုပ္လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ေအာင္ ဆႏၵျပေနေသာ အတၱေဘာႀကီးေၾကာင့္ အိမ္သာတက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။´
အထက္မွာ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တဲ့ စာေၾကာင္းေတြမွာ ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့ အသုံးအႏႈံး ဘာမွမပါပါဘူး။ ခံစားရတဲ့ ေ၀ဒနာကို ပုံေဖာ္ဖို႔အတြက္ ခပ္႐ုိး႐ိုးပဲ ေရးပါမယ္။ အဲဒီကမွတဆင့္ စာဖတ္တဲ့လူကို ေနာက္ထပ္ စာေၾကာင္းေတြကို ဖတ္ခ်င္စိတ္ ထပ္ေပၚလာေအာင္ ဆြဲေဆာင္ေရးသားၾကည့္ပါစို႔။
`မလြယ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ အိမ္သာရိွရာကို အေလာတႀကီးနဲ႔ သြားကာမွ ကံဆုိးလွစြာျဖင့္ပင္ အိမ္သာထဲမွာ တစုံတေယာက္က ရိွေန၏။´
တကယ့္လက္ေတြ႔ အျပင္ဘက္မွာေတာ့ အိမ္သာထဲမွာ လူရိွခ်င္မွ ရိွပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္သာတက္တယ္ ဆိုတဲ့ ျဖစ္စဥ္ ႐ိုး႐ုိးေလးကို စိတ္၀င္စားစရာ ျဖစ္လာေအာင္ စာဖတ္သူကို ဆြဲယူခ်င္တဲ့ အတြက္ က်ေနာ္တုိ႔ ဖန္တီးေရးသားၾကည့္ပါမယ္။ အိမ္သာ သိပ္တက္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္သာ မအားတာေလာက္ ကသိကေအာက္ ျဖစ္တာ မရိွတဲ့ ခံစားခ်က္က လူတုိင္းလုိလိုမွာ ရိွၾကတဲ့အတြက္ အဲဒီစာပိုဒ္ကို ထည့္ေရးၿပီး ပုံေဖာ္ၾကည့္ပါမယ္။
`ကသိကေအာက္ ႏိုင္လွေသာ ေအာင့္အည္းျခင္းျဖင့္ အျပင္မွာ ရပ္ေစာင့္ရသည္မွာ အခ်ိန္က ရွည္ၾကာလြန္းလွသေယာင္ ခံစားရပါဘိ။ ဟူး…၊ အထဲမွာ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ေမးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား၊ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ ေတာ္ၾကာ ႐ိုင္းရာက်သြားမွျဖင့္။ ျမန္ျမန္ထြက္ပါေတာ့ အထဲကလူေရ လို႔ စိတ္ထဲက အထပ္ထပ္ ေတာင္းဆုိမိရင္း ေ၀ဒနာသက္သာလုိ သက္သာျငားျဖစ္ေအာင္ အမွတ္စဥ္ကို စိတ္ျဖင့္ ေရတြက္ေနလိုက္၏။
တစ္…၊ ႏွစ္…၊ သုံး…၊ ေလး… … … … ႏွစ္ဆယ္…၊ … ေျခာက္ဆယ္ကိုး၊ … … … အမွတ္စဥ္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွပင္ အထဲက ပုဂၢိဳလ္က ထြက္လာေတာ္ မူေတာ့သည္။´
အခုဆိုရင္ စာတပုဒ္ရဲ့ အစပ်ိဳးျခင္းျဖစ္တဲ့ `နိဒါန္း´ ကုိ က်ေနာ္တို႔ ပုံေဖာ္ေနမိၿပီးသား ျဖစ္သြားပါၿပီ။ နိဒါန္းတခုကို အဆင္ေျပစြာ အစပ်ဳိးမိၿပီဆုိရင္ `စာကုိ´ လုိ႔ေခၚတဲ့ စာတပုဒ္က ေပးမယ့္ အခ်က္အလက္ေတြကို က်ေနာ္တုိ႔ ထပ္မံႀကိဳးစား ေရးသားၾကည့္ၾကပါစို႔…။
က်ေနာ့္ အေနနဲ႔ကေတာ့ သရုပ္ေဖာ္ စာတပုဒ္မွာ `စာကုိ´ ကို ေရးသားတဲ့ ေနရာမွာ အဆင္ေျပသင့္ေတာ္သလို ရသေလးေတြကို ေရာေႏွာ တင္ဆက္တာကို သေဘာက် ႏွစ္ၿခိဳက္မိပါတယ္။ တခါတရံမွာလဲ က်ေနာ္တို႔ သိထားတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကို ၾကားညွပ္ေရးသားႏိုင္ပါတယ္။ ကဲ…၊ အားလုံး သိၿပီးသား၊ ၾကားဖူးၿပီးသား ကိစၥရပ္ေတြကိုပဲ က်ေနာ္ ဉာဏ္မီသေလာက္ စာစီၾကည့္ပါအုံးမယ္။
`အိမ္သာထဲက ထြက္လာခါစ လူတေယာက္ကို ဘယ္လို ပဋိသာရ စကားမ်ိဳးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရင္ အဆင္ေျပမလဲဆုိတာ သူ မသိပါ။ `စားၿပီးၿပီလား´ လုိ႔ သြားေမးရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ အ႐ိုက္ခံရႏိုင္သည္။ `ေနေကာင္းတယ္ေနာ္´ `မဂၤလာပါ´ `ဘယ္ကလာလဲ´ စသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ စဥ္းစားမိသေလာက္ စကားေတြက ဘာတခုမွ အဆင္မေျပေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ပင္ သူ႔ကို ၿပဳံးျပလုိက္ၿပီး အိမ္သာထဲသို႔ ကမန္းကတန္း ၀င္ထိုင္လုိက္သည္။
ထိုင္မိလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သူ႔ ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပိုင္းမွ အမည္ေဖာ္ျပရ ခက္လွေသာ ျမည္သံစြဲ အလကၤာေတြက က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အိမ္သာခန္းေလးထဲမွာ အလုအယက္ေပၚထြက္လာရင္း အစာေဟာင္းေတြကို အားရပါးရႀကီး စြန္႔ထုတ္ပစ္ေတာ့သည္။ အားပါးပါး…၊ အရသာ ရိွလိုက္ပါဘိ။´
ဟာသဟန္ အနည္းငယ္ ေႏွာၿပီးရင္ေတာ့ စာတပုဒ္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သြက္လက္လာပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ ကုိယ္ေရးတဲ့ စာနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အခ်က္မွန္သမွ် သိထားသမွ်ေတြထဲက သင့္ေတာ္မယ္ ထင္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကုိ ေရးခ်လုိ႔ အေကာင္းဆုံးပါ။ အရပ္စကားအရေတာ့ က်ေနာ္ `ေဖာ´ ပါေတာ့မယ္။ ေဖာေဖာေလးေတြေပါ့။ :D
`ေ၀ဒနာ အတန္ငယ္ သက္သာမွပင္ အိမ္သာတက္ျခင္း ဆိုသည့္ စကားရပ္ အေၾကာင္းကို သူ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေတြးမိသည္။ ငယ္ငယ္က သူ႔ဦးေလး တေယာက္ ေျပာဖူးေသာ အိမ္သာနဲ႔ ပတ္သက္သည့္ ဟာသလုိလို တခု ကို သတိရမိေသးသည္။
အဂၤလိပ္တေယာက္က ျမန္မာတေယာက္ကို ေျပာသတဲ့။ `မင္းတို႔ ျမန္မာေ၀ါဟာရ စကား ဘယ္ေလာက္ၾကြယ္ႏိုင္လို႔လဲ´ လို႔ ေမးေတာ့ ျမန္မာက `အိမ္သာတက္တယ္´ ဆိုတာကုိပဲ `အိမ္သာတက္တယ္´ `အီအီးပါတယ္´ `အခင္းႀကီးသြားတယ္´ `ေတာထိုင္တယ္´ `က်င္ႀကီး စြန္႔တယ္´ `ေရအိမ္၀င္တယ္´ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ၾကီး လက္ဖ်ားခါသြားတယ္ဆိုပဲ။´
အထက္မွာ က်ေနာ္ ေရးခဲ့တာေတြထဲမွာ အိမ္သာတက္တာကို ေခၚေ၀ၚၾကေသးတဲ့ အျခားေသာ အေခၚအေ၀ၚေတြကို အခ်က္အလက္အေနနဲ႕ မသိမသာ ေရးလိုက္ပါတယ္။ ဒါက ဥပမာ တခုအေနနဲ႔ပါ။ အဲဒီကမွ တဆင့္ ဗဟုသုတပုံစံသေဘာမ်ိဳးကုိ ပ်င္းစရာ မေကာင္းေအာင္ ဆက္ေရးၾကည့္ပါအုံးမယ္။
`ငယ္ငယ္ကေတာ့ အိမ္သာတက္တယ္ဆိုတာ ဘာသိမွာတုန္း၊ ကေလးဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာကုိ မလြယ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လႊတ္ထုတ္ပစ္လိုက္႐ုံ၊ က်န္တဲ့ ကိစၥကုိ မိဘေတြက ရွင္းေပေရာ့ေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိတတ္လာေတာ့ အိမ္သာတက္ရင္ ဘယ္လို သန္႔ရွင္း သုတ္သင္ရတယ္။ အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ လက္ေဆးရမယ္ ဆိုတာကို မိဘေတြက သင္ေပးေတာ့ သိလာရသည္။
အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ လက္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ျပန္ေဆးမေဆး ကိစၥက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလိုေပမယ့္ က်န္းမာေရး ရွဳေထာင့္အေနျဖင့္ကေတာ့ ကမၻာတခုလုံး အတုိင္းအတာအထိေအာင္ ပညာေပး ေဆာင္ရြက္ေနရသည့္ ကိစၥတခု ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သို႔တုိင္ေအာင္ အိမ္သာတက္ၿပီးလွ်င္ လက္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးရသည္ဟူေသာ အသိ မရိွႏိုင္ေသးသည့္ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ယေန႔ကမၻာေပၚတြင္ ရိွေနေသး၏။
က်င္ႀကီး စြန္႔သည္ ဟုလည္း တနည္း ေခၚေ၀ၚေသးသည့္ အိမ္သာတက္သည့္ ကိစၥတြင္ လူ႔ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ ထူးျခားသည့္ သဘာ၀ သတ္မွတ္ခ်က္တခု က်င္ငယ္စြန္႔လွ်င္ က်င္ႀကီးကို ေအာင့္အည္းလုိ႔ ရေနေသးေပမယ့္ က်င္ႀကီးစြန္႔လွ်င္ေတာ့ က်င္ငယ္က အလိုအေလ်ာက္ ထြက္လာျခင္းပင္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္၍ ဦးေပၚဦး ေလွ်ာက္ထုံးမွာေတာင္ ပါရိွလိုက္ပါေသးသည္။
တေန႔ေသာ မနက္မွာ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးတေယာက္ သူ႔ရဲ့ အိမ္၀ိုင္းေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ကုိ ေျပာင္တလင္းခါေနေအာင္ တံျမက္စည္းျဖင့္ လွဲက်င္းရွင္းလင္းေနခိုက္ မင္းခ်င္းတေယာက္က ကုန္းကုန္းကြကြျဖင့္ ဟိုေနရာ ထုိင္မလို ဒီေနရာ ထုိင္မလို တခုခုကို ျပင္ဆင္ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ ဦးေပၚဦးက-
`ဟဲ့၊ အဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာတုန္း´ လုိ႔ေမးေတာ့… မင္းခ်င္းက
`ဘုရင္က၊ ေပၚဦးအိမ္ေရွ႕ က်င္ႀကီးသြားစြန္႔ေခ်စမ္းကြာ လုိ႔ အမိန္႔ေတာ္ ရိွလို႔ပါဘုရား´ ဆိုေတာ့ ဦးေပၚဦး စဥ္းစားရၿပီ။ ဒါက သူ႔ကုိ ဘုရင္က တမင္သက္သက္ ပညာစမ္းတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒီေတာ့ မဆိုင္းမတြပင္…
`ဟဲ့၊ ဘုရင္ စြန္႔ခိုင္းတာ က်င္ႀကီးမွတ္လား´
`မွန္ပါ့´
`ေအး၊ ဘုရင္က က်င္ႀကီးစြန္႔ခုိင္းရင္ က်င္ႀကီးပဲစြန္႔၊ က်င္ငယ္ တစက္ထြက္တာနဲ႔ နင့္ဇက္အျပတ္ပဲလုိသာ မွတ္ေပေတာ့´ ဆိုၿပီး ဓားမိုးထားေတာ့ နီးရာဓားေၾကာက္ရတဲ့ မင္းခ်င္းခမ်ာ ဘုရင္မင္းဆီ ျပန္ေျပးၿပီးေတာ့ ဦးေပၚဦး ေျပာတဲ့အတုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ဘုရင္မင္းက သေဘာေတာ္ေတြက်လို႔ `ဒီေကာင္ ေပၚဦး သတိဉာဏ္ အေတာ္ေကာင္းသား´ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္ လို႔ ဖတ္မွတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ အတိအက် မသိႏိုင္။
အိမ္သာတက္သည္ ဆိုသည္က ေန႔စဥ္သာမန္ ျပဳ႐ိုးျပဳစဥ္ ကိစၥေပမယ့္ အခန္႔မသင့္လွ်င္ေတာ့ အေတာ္ေလး ျပႆနာတက္ႏိုင္၏။ ၀မ္းသြားၿပီး အိမ္သာအတက္မ်ားတာကလည္း မေကာင္းသလို မေတာ္တေရာ္ေတြ စားလုိ႔ ၀မ္းခ်ဳပ္ရင္လည္း မေကာင္းျပန္။ ဒီေတာ့ လူေတြအတြက္ ဒီကိစၥက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မထားစေကာင္း။ တိရိစၧာန္ေတြကေတာ့ ဒါေတြသိမွာမဟုတ္ဟု ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးမိ၏။´
ဟိုဟုိဒီဒီနဲ႔ စိတ္ထဲေပၚလာသမွ် အိမ္သာတက္တာနဲ႔ ပတ္သက္သမွ်ေတြကို ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ အေတာ္အတန္ ရွည္လ်ားတဲ့ စာတပုဒ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေရးမယ္ဆိုရင္ ဆက္ေရးစရာ အခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ရိွေနပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ စာတပုဒ္ဆိုတာဟာ မလိုအပ္လွဘဲနဲ႔ ေျမာက္မ်ား ရွည္လ်ားစြာ ေရးမယ္ဆိုရင္ ဖတ္ရသူအတြက္ ျငီးေငြ႔ေစမွာ ျဖစ္ၿပီးေတာ့ စာကိုလည္း `အိုင္´ သြားေစပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ ျဖတ္ၿပီး နိဂုံးကို ခ်ဳပ္ၾကည့္ၾကပါမယ္။ ေရးမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ေရေလာင္းအိမ္သာ စနစ္ကို အခုထက္ထိေအာင္ မက်ယ္ျပန္႔ေသးတာတို႔၊ ျမစ္ေခ်ာင္းေတြထဲကို က်င္ၾကီးက်င္ငယ္ စြန္႔ခ်တာေတြ ပေပ်ာက္ေအာင္ ပညာေပး ေဆာင္ရြက္ဖုိ႔ လုိအပ္ေနေသးတာတုိ႔ အျပင္ အိမ္သာတက္တာေတြနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္ေတြ အမ်ားၾကီး ေရးလို႔ ရေသးတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔က ေပါ့ေပါ့ပါးပါး သ႐ုပ္ေဖာ္ စာတပုဒ္ပဲ ေရးမယ္ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ ရပ္လုိ႔ရပါၿပီ။
နိဂုံးခ်ဳပ္တဲ့ အခါမွာ စာပုံစံနဲ႔ အခ်က္အလက္၊ တင္ျပဟန္ေပၚ မူတည္ၿပီးေတာ့ ၀မ္းနည္းစရာ၊ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာ၊ ဟာသေျမာက္စရာ စသျဖင့္ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ အဆုံးသတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ အခု က်ေနာ္တို႔ ေရးေနတဲ့ အိမ္သာအေၾကာင္းကေတာ့ ေရးခဲ့ၿပီးသမွ်ကို တေခါက္ျပန္ဖတ္ေတာ့ ဟာသေျမာက္စရာ ပုံစံေလးနဲ႔ အဆုံးသတ္တာက ပိုေကာင္းမယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ ႀကိဳးစားေရးၾကည့္ပါမယ္။
`ဒုံး၊ ဒုံး၊ ဒုံး´
`အထဲက ဘယ္သူလဲ´
ေ၀ဒနာကို ေျဖသာရင္း ေတြးေနေသာ အေတြးမ်ားက အိမ္သာတံခါးကို အျပင္မွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထုသံ ထြက္လာေတာ့မွပင္ လန္႔ျဖန္႕ႏိုးလာေတာ့သည္။ တံခါးလာေခါက္တာ ဘယ္သူပါလိမ့္လုိ႔ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ အိမ္သာတံခါးၾကားမွ အသာေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ လားလား၊ အျပင္မွာ အလုပ္ရွင္…။ မ်က္ႏွာႀကီးက ရွဳံ႕မဲ့လုိ႔။
ရွင္းလင္း သုတ္သင္စရာရိွတာကို ခပ္ျမန္ျမန္လုပ္ရင္း ေရဆြဲခ်ကာ အျပင္သုိ႔ ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ `ေဆာရီးကြာ၊ ငါမေအာင့္ႏိုင္ေတာ့လုိ႔ပါ´ လို႔ အလုပ္ရွင္က ကေသာကေမ်ာေျပာရင္းျဖင့္ အိမ္သာထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္သြား၏။
လက္ကို ေဘစင္မွာ ေျပာင္စင္ေအာင္ ဆပ္ျပာျဖင့္ ေဆးေက်ာအၿပီး အိမ္သာေရွ႔မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္အျပန္တြင္မေတာ့ အိမ္သာထဲမွ ျမည္သံစြဲတခ်ိဳ႔က သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါေသးသည္။
`ျဗဴး… ဘူး… ၿဗီး… ဖ႐ူး… ဘြတ္´
ကဲ…၊ ဒီေလာက္ဆုိရင္ က်ေနာ္တုိ႔ ေန႔စဥ္ ရွင္သန္ လႈပ္ရွားေနတဲ့ ကိစၥေတြအနက္က အိမ္သာတက္တဲ့ ကိစၥကိုပဲ ၿပံဳးခ်င္စရာ စာတပုဒ္အျဖစ္ ဖန္တီးလို႔ ၿပီးပါၿပီ။ တပုဒ္လုံးကို ေအာက္မွာ ျပန္ဖတ္ၾကည့္ၾကပါစို႔။ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ ညီအကို ေမာင္နွမအားလုံး ကေလာင္သြက္လို႔ အေရးထက္ႏိုင္ၾကပါေစခင္ဗ်ာ။ ေၾသာ္၊… ဒါနဲ႔ အခု ေရးခဲ့တဲ့ စာရဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ဘယ္လိုေပးရင္ေကာင္းပါ့မလဲ။ လြယ္ပါတယ္။ ခပ္႐ိုး႐ုိးေပါ့။ `အိမ္သာတက္ျခင္း…´ လုိ႔ပဲ ေပးလိုက္မယ္ေလ။
အိမ္သာတက္ျခင္း…
မနက္က အစားအေတာ္ စုံသြားလို႔ ထင္သည္။ ၀မ္းနာလာ၏။ အစာေဟာင္းေတြက ခႏၶာကုိယ္ထဲမွာ ရိွေနဖုိ႔ မလုိအပ္တာေၾကာင့္ အျပင္ကုိ ထုတ္ပစ္ဖို႔ အခ်ိန္တန္ေလၿပီ။ ေနရထုိင္ရသည္မွာ အဆင္မေျပလွ၊ ဟိုေနရာက ရစ္တစ္တစ္၊ ဒီေနရာက နာတာတာ…။ ဘယ္လုိမွကုိ အလုပ္လုပ္လုိ႔ မရေတာ့ေအာင္ ဆႏၵျပေနေသာ အတၱေဘာႀကီးေၾကာင့္ အိမ္သာတက္ဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္သည္။
မလြယ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ေ၀ဒနာေၾကာင့္ အိမ္သာရိွရာကို အေလာတႀကီးနဲ႔ သြားကာမွ ကံဆုိးလွစြာျဖင့္ပင္ အိမ္သာထဲမွာ တစုံတေယာက္က ရိွေန၏။
ကသိကေအာက္ ႏိုင္လွေသာ ေအာင့္အည္းျခင္းျဖင့္ အျပင္မွာ ရပ္ေစာင့္ရသည္မွာ အခ်ိန္က ရွည္ၾကာလြန္းလွသေယာင္ ခံစားရပါဘိ။ ဟူး…၊ အထဲမွာ ဘယ္သူမ်ားပါလိမ့္။ ေမးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား၊ မျဖစ္ေသးပါဘူးေလ။ ေတာ္ၾကာ ႐ိုင္းရာက်သြားမွျဖင့္။ ျမန္ျမန္ထြက္ပါေတာ့ အထဲကလူေရ လို႔ စိတ္ထဲက အထပ္ထပ္ ေတာင္းဆုိမိရင္း ေ၀ဒနာသက္သာလုိ သက္သာျငားျဖစ္ေအာင္ အမွတ္စဥ္ကို စိတ္ျဖင့္ ေရတြက္ေနလိုက္၏။
တစ္…၊ ႏွစ္…၊ သုံး…၊ ေလး… … … … ႏွစ္ဆယ္…၊ … ေျခာက္ဆယ္ကိုး၊ … … … အမွတ္စဥ္ ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္မွပင္ အထဲက ပုဂၢိဳလ္က ထြက္လာေတာ္ မူေတာ့သည္။
အိမ္သာထဲက ထြက္လာခါစ လူတေယာက္ကို ဘယ္လို ပဋိသာရ စကားမ်ိဳးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ရင္ အဆင္ေျပမလဲဆုိတာ သူ မသိပါ။ `စားၿပီးၿပီလား´ လုိ႔ သြားေမးရင္ေတာ့ ေသခ်ာေပါက္ အ႐ိုက္ခံရႏိုင္သည္။ `ေနေကာင္းတယ္ေနာ္´ `မဂၤလာပါ´ `ဘယ္ကလာလဲ´ စသျဖင့္ စိတ္ထဲမွာ စဥ္းစားမိသေလာက္ စကားေတြက ဘာတခုမွ အဆင္မေျပေတာ့ ေၾကာင္အမ္းအမ္းျဖင့္ပင္ သူ႔ကို ၿပဳံးျပလုိက္ၿပီး အိမ္သာထဲသို႔ ကမန္းကတန္း ၀င္ထိုင္လုိက္သည္။
ထိုင္မိလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ သူ႔ ခႏၶာကုိယ္ ေအာက္ပိုင္းမွ အမည္ေဖာ္ျပရ ခက္လွေသာ ျမည္သံစြဲ အလကၤာေတြက က်ဥ္းေျမာင္းေသာ အိမ္သာခန္းေလးထဲမွာ အလုအယက္ေပၚထြက္လာရင္း အစာေဟာင္းေတြကို အားရပါးရႀကီး စြန္႔ထုတ္ပစ္ေတာ့သည္။ အားပါးပါး…၊ အရသာ ရိွလိုက္ပါဘိ။
ေ၀ဒနာ အတန္ငယ္ သက္သာမွပင္ အိမ္သာတက္ျခင္း ဆိုသည့္ စကားရပ္ အေၾကာင္းကို သူ ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေတြးမိသည္။ ငယ္ငယ္က သူ႔ဦးေလး တေယာက္ ေျပာဖူးေသာ အိမ္သာနဲ႔ ပတ္သက္သည့္ ဟာသလုိလို တခု ကို သတိရမိေသးသည္။
အဂၤလိပ္တေယာက္က ျမန္မာတေယာက္ကို ေျပာသတဲ့။ `မင္းတို႔ ျမန္မာေ၀ါဟာရ စကား ဘယ္ေလာက္ၾကြယ္ႏိုင္လို႔လဲ´ လို႔ ေမးေတာ့ ျမန္မာက `အိမ္သာတက္တယ္´ ဆိုတာကုိပဲ `အိမ္သာတက္တယ္´ `အီအီးပါတယ္´ `အခင္းႀကီးသြားတယ္´ `ေတာထိုင္တယ္´ `က်င္ႀကီး စြန္႔တယ္´ `ေရအိမ္၀င္တယ္´ လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ အဂၤလိပ္ၾကီး လက္ဖ်ားခါသြားတယ္ဆိုပဲ။
ငယ္ငယ္ကေတာ့ အိမ္သာတက္တယ္ဆိုတာ ဘာသိမွာတုန္း၊ ကေလးဆိုေတာ့ ေ၀ဒနာကုိ မလြယ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ လႊတ္ထုတ္ပစ္လိုက္႐ုံ၊ က်န္တဲ့ ကိစၥကုိ မိဘေတြက ရွင္းေပေရာ့ေပါ့။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သိတတ္လာေတာ့ အိမ္သာတက္ရင္ ဘယ္လို သန္႔ရွင္း သုတ္သင္ရတယ္။ အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ လက္ေဆးရမယ္ ဆိုတာကို မိဘေတြက သင္ေပးေတာ့ သိလာရသည္။
အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ လက္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ျပန္ေဆးမေဆး ကိစၥက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ စဥ္းစားရင္ေတာ့ ဘာမွမဟုတ္သလိုေပမယ့္ က်န္းမာေရး ရွဳေထာင့္အေနျဖင့္ကေတာ့ ကမၻာတခုလုံး အတုိင္းအတာအထိေအာင္ ပညာေပး ေဆာင္ရြက္ေနရသည့္ ကိစၥတခု ျဖစ္ေနေလၿပီ။ သို႔တုိင္ေအာင္ အိမ္သာတက္ၿပီးလွ်င္ လက္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ ေဆးရသည္ဟူေသာ အသိ မရိွႏိုင္ေသးသည့္ လူသန္းေပါင္းမ်ားစြာ ယေန႔ကမၻာေပၚတြင္ ရိွေနေသး၏။
က်င္ႀကီး စြန္႔သည္ ဟုလည္း တနည္း ေခၚေ၀ၚေသးသည့္ အိမ္သာတက္သည့္ ကိစၥတြင္ လူ႔ခႏၶာကုိယ္ရဲ့ ထူးျခားသည့္ သဘာ၀ သတ္မွတ္ခ်က္တခု က်င္ငယ္စြန္႔လွ်င္ က်င္ႀကီးကို ေအာင့္အည္းလုိ႔ ရေနေသးေပမယ့္ က်င္ႀကီးစြန္႔လွ်င္ေတာ့ က်င္ငယ္က အလိုအေလ်ာက္ ထြက္လာျခင္းပင္။ ဒါနဲ႔ပတ္သက္၍ ဦးေပၚဦး ေလွ်ာက္ထုံးမွာေတာင္ ပါရိွလိုက္ပါေသးသည္။
တေန႔ေသာ မနက္မွာ အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦးတေယာက္ သူ႔ရဲ့ အိမ္၀ိုင္းေရွ႕ ေျမကြက္လပ္ကုိ ေျပာင္တလင္းခါေနေအာင္ တံျမက္စည္းျဖင့္ လွဲက်င္းရွင္းလင္းေနခိုက္ မင္းခ်င္းတေယာက္က ကုန္းကုန္းကြကြျဖင့္ ဟိုေနရာ ထုိင္မလို ဒီေနရာ ထုိင္မလို တခုခုကို ျပင္ဆင္ေနတာကို ေတြ႔ေတာ့ ဦးေပၚဦးက-
`ဟဲ့၊ အဲဒါ ဘာလုပ္ေနတာတုန္း´ လုိ႔ေမးေတာ့… မင္းခ်င္းက
`ဘုရင္က၊ ေပၚဦးအိမ္ေရွ႕ က်င္ႀကီးသြားစြန္႔ေခ်စမ္းကြာ လုိ႔ အမိန္႔ေတာ္ ရိွလို႔ပါဘုရား´ ဆိုေတာ့ ဦးေပၚဦး စဥ္းစားရၿပီ။ ဒါက သူ႔ကုိ ဘုရင္က တမင္သက္သက္ ပညာစမ္းတာလဲ ျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဒီေတာ့ မဆိုင္းမတြပင္…
`ဟဲ့၊ ဘုရင္ စြန္႔ခိုင္းတာ က်င္ႀကီးမွတ္လား´
`မွန္ပါ့´
`ေအး၊ ဘုရင္က က်င္ႀကီးစြန္႔ခုိင္းရင္ က်င္ႀကီးပဲစြန္႔၊ က်င္ငယ္ တစက္ထြက္တာနဲ႔ နင့္ဇက္အျပတ္ပဲလုိသာ မွတ္ေပေတာ့´ ဆိုၿပီး ဓားမိုးထားေတာ့ နီးရာဓားေၾကာက္ရတဲ့ မင္းခ်င္းခမ်ာ ဘုရင္မင္းဆီ ျပန္ေျပးၿပီးေတာ့ ဦးေပၚဦး ေျပာတဲ့အတုိင္း ျပန္ေလွ်ာက္လုိက္ေတာ့ ဘုရင္မင္းက သေဘာေတာ္ေတြက်လို႔ `ဒီေကာင္ ေပၚဦး သတိဉာဏ္ အေတာ္ေကာင္းသား´ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်တယ္ လို႔ ဖတ္မွတ္ခဲ့ရဖူးသည္။ ဟုတ္မဟုတ္ေတာ့ အတိအက် မသိႏိုင္။
အိမ္သာတက္သည္ ဆိုသည္က ေန႔စဥ္သာမန္ ျပဳ႐ိုးျပဳစဥ္ ကိစၥေပမယ့္ အခန္႔မသင့္လွ်င္ေတာ့ အေတာ္ေလး ျပႆနာတက္ႏိုင္၏။ ၀မ္းသြားၿပီး အိမ္သာအတက္မ်ားတာကလည္း မေကာင္းသလို မေတာ္တေရာ္ေတြ စားလုိ႔ ၀မ္းခ်ဳပ္ရင္လည္း မေကာင္းျပန္။ ဒီေတာ့ လူေတြအတြက္ ဒီကိစၥက ေပါ့ေပါ့တန္တန္ မထားစေကာင္း။ တိရိစၧာန္ေတြကေတာ့ ဒါေတြသိမွာမဟုတ္ဟု ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ေတြးမိ၏။
***
`ဒုံး၊ ဒုံး၊ ဒုံး´
`အထဲက ဘယ္သူလဲ´
ေ၀ဒနာကို ေျဖသာရင္း ေတြးေနေသာ အေတြးမ်ားက အိမ္သာတံခါးကို အျပင္မွ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထုသံ ထြက္လာေတာ့မွပင္ လန္႔ျဖန္႕ႏိုးလာေတာ့သည္။ တံခါးလာေခါက္တာ ဘယ္သူပါလိမ့္လုိ႔ သိခ်င္စိတ္ျဖင့္ အိမ္သာတံခါးၾကားမွ အသာေခ်ာင္းၾကည့္ေတာ့ လားလား၊ အျပင္မွာ အလုပ္ရွင္…။ မ်က္ႏွာႀကီးက ရွဳံ႕မဲ့လုိ႔။
ရွင္းလင္း သုတ္သင္စရာရိွတာကို ခပ္ျမန္ျမန္လုပ္ရင္း ေရဆြဲခ်ကာ အျပင္သုိ႔ ထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ `ေဆာရီးကြာ၊ ငါမေအာင့္ႏိုင္ေတာ့လုိ႔ပါ´ လို႔ အလုပ္ရွင္က ကေသာကေမ်ာေျပာရင္းျဖင့္ အိမ္သာထဲသို႔ ခပ္သြက္သြက္ ၀င္သြား၏။
လက္ကို ေဘစင္မွာ ေျပာင္စင္ေအာင္ ဆပ္ျပာျဖင့္ ေဆးေက်ာအၿပီး အိမ္သာေရွ႔မွ ျဖတ္ေလွ်ာက္အျပန္တြင္မေတာ့ အိမ္သာထဲမွ ျမည္သံစြဲတခ်ိဳ႔က သူ႔ကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါေသးသည္။
`ျဗဴး… ဘူး… ၿဗီး… ဖ႐ူး… ဘြတ္´
ကလိုေစးထူး
