ေျခာက္ႏွစ္ အလြန္…

`ေဒါက္… ေဒါက္… ေဒါက္…´

`ေမေမ... ေမႀကီး… သားျပန္လာၿပီေလ´

တိုးဖြဖြ တံခါးေခါက္သံႏွင့္အတူ ေခၚသံတခုက နားထဲကုိ တိုး၀င္လာ၏။ ခဏေနေတာ့ အသံကတိတ္ဆိတ္ သြားျပန္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေခၚသံက နီးနီးကပ္ကပ္ ေပၚလာသလိုလုိ ခံစားရျပန္သည္။ စိတ္အာ႐ုံ၏ တြန္းအားတုိ႔ျဖင့္ တစုံတခုေျပာဖုိ႔ အားယူလုိက္ေတာ့…

`သား…၊ သားႀကီး၊ သားႀကီးျပန္လာၿပီလား´

***

`ေမေမ၊ ေမေမ´

အဆက္မျပတ္ေခၚသံ တခုကုိ တကယ္တမ္း ၾကားရသည့္ အခ်ိန္က်ေတာ့မွပင္ ေစာေစာက ၾကားေနခဲ့တာက တကယ္မဟုတ္ပါလား ဆိုသည့္ အသိအာ႐ုံက ျပန္၀င္လာေတာ့သည္။

`ေမေမ၊ အိပ္မက္ မက္ေနတာလားဟင္´

သမီးငယ္ျဖစ္သူရဲ့ စုိးရိမ္မကင္းဟန္ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ေမးခြန္းကို အသာအယာ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္ေတာ့ အလိုက္သိလွေသာ သမီးက ေသာက္ေရတခြက္ကို သြားခပ္လာ၏။ ေအးျမျမ ေရတခြက္က တကယ့္တကယ္တမ္း ရင္ထဲက ပူေလာင္မႈကို ၿငိမ္းေစေလသလား။ သူ မသိပါ။

`သမီး…၊ ျပန္အိပ္ေတာ့ေလ´

`ဟုတ္´

မ်က္ႏွာမသာမယာျဖင့္ သမီးငယ္ျပန္ထြက္သြားေတာ့ အခန္းထဲမွာ သူတေယာက္ထဲ…။ သမီးထြန္းေပးခဲ့ေသာ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေရာင္ မွိန္ေရာင္ မွိန္ဖ်ဖ်က အေမွာင္ကို တတ္အားသေရြ႕ အံတုရင္း သူ႔ကို က႐ုဏာသက္လွစြာ ေဖးကူေနသေယာင္ေယာင္…။

အခန္းတ၀ိုက္ အဓိပၸာယ္မဲ့ လိုက္ၾကည့္ေနမိေသာ အၾကည့္တုိ႔က တေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ တန္႔ခနဲ ရပ္သြားသည္။

ဂစ္တာအုိေလး တလက္…။

သခင္မဲ့ေနတာ ႏွစ္အတန္ၾကာေနခဲ့ေသာ ဂစ္တာအုိေလး။ သံစဥ္အပုိင္းအစ မ်ားစြာကို သခင့္အလိုက် က်ဴးရင့္ခဲ့ေသာ ဂစ္တာအုိေလး။ `ေမေမ၊ သားသီခ်င္း နားေထာင္မလား´ ဆိုၿပီး အတင္းကာေရာ လာလာတီးျပတတ္ေသာ သားႀကီး တီးေနၾက ဂစ္တာအိုေလး။

ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ ဂစ္တာအုိေလးကို အသာအယာ ယူငင္ၿပီး ႀကိဳးတေခ်ာင္းကို တို႔ထိ တီးခတ္လိုက္ေတာ့ `ေဒါင္´ ခနဲ ျမည္သံက တိတ္ဆိတ္မႈကို ေခတၱခဏ ျဖိဳခြင္းပစ္လိုက္သည္။ ထိန္းခ်ဳပ္မရလိုက္ေသာ မ်က္ရည္စတခ်ိဳ႔က ဂစ္တာအိမ္ေလးေပၚ ေပါက္ခနဲ ေပါက္ခနဲ…။

***

`ေမႀကီးက သားကုိ မခ်စ္ပါဘူး´

ဒီစကားကို မၾကာခဏေျပာခဲ့ေသာ သားႀကီးကုိ သူ ဘာမွ ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးခဲ့မိပါ။ သားသမီးေတြအနက္ အႀကီးဆုံး ဆုိေတာ့ သူ႔ထက္ အငယ္ေတြကို ပိုဦးစားေပးလို႔မ်ား ဒီလိုထင္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္ေစခ်င္လြန္းတဲ့ ဆႏၵနဲ႕ အားမလုိအားမရတာေတြေၾကာင့္ မၾကာခဏ ႐ိုက္ႏွက္ခဲ့မိလို႔မ်ား ဒီလိုထင္တာလား။ ဒါေပမယ့္ သားႀကီး ဆယ္တန္းေအာင္တဲ့ ေန႔က သူေပ်ာ္ေသာ အေပ်ာ္ကို ျမင္တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ `ေမႀကီးက သားကို ခ်စ္ေတာ့ ခ်စ္ပါတယ္´ လို႔ ေျပာျပန္သည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ ေက်နပ္ခဲ့ရပါသည္။ မိဘပဲကြယ္၊ သားသမီးကုိ မခ်စ္ဘဲ ဘယ္ေနပ့ါမလဲ။

သမီးငယ္ကို ေမြးေတာ့ သားႀကီးက ၁၄ ႏွစ္သား၊ သူ႔ညီက ၁၁ ႏွစ္။ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ သူတုိ႔အေဖက ေမြးခန္းအျပင္ကေန ေစာင့္လုိ႔…၊ `မိန္းကေလး ေမြးတယ္´ ဆုိေတာ့ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္က ေပ်ာ္လုိ႔…။ အဲဒီတုန္းက သားႀကီးက သူ႔ကို ထူးထူးျခားျခား ေမးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းကို အမွတ္ရေနပါေသးသည္။

`ေမႀကီး…၊ ညီမေလးကို ေမြးတာ ညည္းသံ လုံး၀မၾကားရဘူးေနာ္။ သားတုိ႔ကုိ ေမြးတုန္းကေရာ ေမႀကီး မညည္းဘူးလားဟင္´

သူက ၿပဳံးရင္း `ေမေမ ေမြးတဲ့ သားသမီးေတြေပးတဲ့ နာက်င္မႈအတြက္ ေမေမ တခါမွ မညည္းခဲ့ဘူး´ လို႔ ျပန္ေျဖေတာ့ သားႀကီးတေယာက္ အတန္ၾကာ ငိုင္က်သြားခဲ့ဖူးသည္။

***

`ေမေမ၊ သားသြားေတာ့မယ္´

ဒီစကားတခြန္းဟာ ရွည္ၾကာလြန္းေသာ ခြဲခြာရျခင္းရဲ့ အစလားဆိုတာ အဲဒီတုန္းက သူတကယ္ မသိခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ေျခဖမိုးကို နဖူးျဖင့္ ထိခတ္ ရိွခိုးၿပီး ႏႈတ္ဆက္သြားေသာ သားႀကီးကေတာ့ အဲဒီကတည္းက…။

တံခါးေခါက္သံ တုိးဖြဖြလို အသံေတြၾကားေယာင္တုိင္း သားႀကီး ျပန္လာေလၿပီလား လို႔ လြမ္းရသည္။ လူေျခတိတ္တဲ့ ညခ်မ္းေတြက လူငယ္တခ်ိဳ႔ရဲ့ ဂစ္တာသံၾကားေတာ့ သားႀကီးကို လြမ္းရသည္။ လူမစုံေတာ့တဲ့ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးကို ၾကည့္ရင္း သားႀကီးကို လြမ္းရသည္။

***

အေတြးေတြ ျပန္႔က်ဲေနလိုက္သည္မွာ ေခါင္းရင္း ျပတင္းကတဆင့္ လင္းေရာင္ျပဴစ ေလာကကို ျမင္မွပင္ ပစၥဳပၸန္ ျပကတိကို သတိရမိေတာ့သည္။

အင္း…၊ ေန႔တေန႔ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရေပအုံးမည္။ ဒီလိုေန႔ၿပီးရင္ေရာ…၊ ေနာက္ထပ္ ေန႔မ်ားစြာ၊ မ်ားစြာ၊ မ်ားစြာ၊ … … … …။

ေန႔မ်ားစြာထဲမွ တခုေသာေန႔မွာေတာ့ သားႀကီးတေယာက္ တကယ္ပဲ တံခါးလာေခါက္တန္ေကာင္းပါရဲ့…။

ကလုိေစးထူး

(အိမ္ကို ခြဲခြာခဲ့ရျခင္း ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ အေနနဲ႔ ဒီစာစုကုိ ေရးတာပါ။ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ေမေမတေယာက္ ဘယ္လုိေနရွာမလဲ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ ခံစားေရးဖဲြ႔ရင္း ေမေမ့အတြက္ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းကိုပါ ျပန္လည္ တင္ျပလုိက္ပါတယ္။)