လြတ္လပ္ျခင္း အစစ္ဆီသို႔…

ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကို ေရာက္ရိွခဲ့ပါၿပီ။

၂၀၀၇ ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္လုနီး ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္နဲ႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးရက္တို႔ကို လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ ဆုိရင္ပဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အတြက္ သမိုင္း၀င္ေန႔တေန႔က ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အခါသမယပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းတပါးတို႔ရဲ့ ကၽြန္ျပဳျခင္းမွ ႏွစ္ေပါင္း တရာေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေနထိုင္ခဲ့ရရာက လြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ေန႔ တနည္းအားျဖင့္၊ မိမိတုိင္းျပည္ရဲ့ ၾကမၼာကို မိမိႏိုင္ငံသားတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီးပုံေဖာ္ခြင့္ အစပ်ိဳးလိုက္တဲ့ ေန႔ပါပဲ။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ရဲ့ ဟိုမွာဘက္တုန္းကေတာ့ `လြတ္လပ္ေရးေန႔´ ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘုိး၊ေဘး မ်ားဟာ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေပးဆပ္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကရပါတယ္။ တပါးကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရး၊ တျခားတပါးေသာ တိုင္းျပည္ရဲ့ အသိမ္းသြင္းခံ နယ္ေျမတခု အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံထားရမႈမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေပးဆပ္မႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္းၿပီးမွ ရခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ့ သက္တမ္းဟာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ သက္တမ္း တုိင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။

အစိုးရပိုင္ သတင္းမီဒီယာေတြမွာကေတာ့ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အႀကိဳကာလေတြမွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေပၚေပါက္လာပုံနဲ႔ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ့ တကယ့္အႏွစ္သာရထက္ လြတ္လပ္ေရး ဆုိတဲ့ စကားရပ္ကို အာဏာပိုင္ေတြ အႀကိဳက္ ျဖစ္ေစႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပုံေဖာ္ေရးသားမႈေတြနဲ႔သာ မင္းမူရင္း ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ိဳးတပုဒ္ကို ပုံေဖာ္လို႔ ေနဆဲပါပဲ။

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒုိ႔ျပည္၊ ဒို႔လူမ်ိဳး၊ ဒို႔မင္း၊ ဒို႔အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာနဲ႔ ဘယ္လိုဘယ္ပုံေနလာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား လက္ထက္ေတြမွာ တိုင္းျပည္ကို ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ အခု အခါမွာဆိုရင္ ကမၻာေပၚက ဟိုႏုိင္ငံႀကီးေတြကျဖင့္ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ေခတ္သစ္ နယ္ခ်ဲ႔ေနတဲ့ အတြက္ လြတ္လပ္ေရး မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီ့ႏွယ္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္သင့္ေၾကာင္း ဆိုတာေတြအျပင္ လက္ရိွ ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ (၇)ရပ္ကို ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သင့္တယ္ ဆိုတာကိုပါ ေရးသားထားခ်က္မ်ားကို ဖတ္ရွဳလိုက္ရပါတယ္။

`လြတ္လပ္ေရး´

အေႏွာင္အတည္း ကင္းလိုေသာ၊ ပြင့္လင္းေသာ၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ မရိွေသာ၊ လြတ္လပ္ေသာ အစရိွတဲ့ အနက္သေဘာေတြကို ေဆာင္တဲ့ အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္၀တဲ့ `လြတ္လပ္ေရး´ က က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ တကယ္ေရာ ရေနခဲ့ပါရဲ့လား။

တကယ္ေတာ့ တိုင္းတပါးလက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြဟာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္၊ တနည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ အနာဂတ္ကုိ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ ဖန္တီးခြင့္ မရခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြဟာ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ကသာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးေတာ့ `ငါ့ကၽြန္´ ဆိုတဲ့ အေျခအေနဆိုးႀကီးကို ခါးသည္းစြာ ျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတာကေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းကပါပဲ။

တုိင္းတပါးက က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ့ သယံဇာတေတြကုိ မက္ေမာစိတ္၊ ေလာဘစိတ္တို႔နဲ႔ ကၽြန္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ထပ္တူက်စြာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လူမ်ိဳးတူ ေလာဘသားေကာင္ႀကီးမ်ားကလည္း အာဏာမက္ေမာစိတ္၊ အတၱစိတ္၊ ငါ့ဖို႔ စိတ္ေတြနဲ႔ တတုိင္းျပည္တည္းသား အခ်င္းခ်င္း ကၽြန္ျပဳျပန္တာပါပဲ။

ရရိွၿပီးသား လြတ္လပ္ေရးကို တုိင္းတပါးလက္ထဲကို ျပန္မေရာက္ဖုိ႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သင့္တယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ဟာ သာမန္အားျဖင့္ ႏိုင္ငံသားတုိင္း လက္ခံနားလည္ၿပီးသားအခ်က္ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီ အခ်က္ကို အေၾကာင္းျပရင္းနဲ႔ပဲ `အဲဒီလို မျဖစ္ဖို႔ ငါတို႔ အစိုးရလုပ္ေနမွျဖစ္မွာ´ `ငါတို႔က အဲဒီလို မျဖစ္ေအာင္ မလႊဲသာမေရွာင္သာ အစိုးရ လုပ္ေနရတာ´ ဆုိတဲ့ ေလသံပစ္ၿပီး ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း တဖက္လွည့္ ကၽြန္ျပဳေနေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ့ အႏွစ္သာရဟာလည္း ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပဳခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ဆိုတဲ့ အရာေတြ မရိွသေရြ႕ေတာ့ တိုင္းတပါးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ မအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့သည့္တုိင္ က်ေနာ္တုိ႔ တကယ္ပဲ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မရေသးတာကေတာ့ အမွန္ပါ။

ကုိယ့္ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးကို တပါးေသာ တုိင္းျပည္လက္ထဲ မက်ေရာက္ေအာင္ ကာကြယ္ရင္းနဲ႔ပဲ ႏိုင္ငံရဲ့ ေကာင္းရာ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ဖန္တီးပုံေဖာ္ခြင့္ဆိုတာဟာ ျပည္သူအားလုံး ရသင့္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးတမ်ိဳးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိမိတုိင္းျပည္နဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ဆိုတဲ့ အဓိကက်တဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို ဆုံးရွဳံးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အျခားေသာ အေျခခံလြတ္လပ္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြအားလုံး ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြက ဘာနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူသလဲ ဆိုရင္ မီးေတြထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ အိမ္ေတြရဲ့ အလယ္က နီက်န္႔က်န္႔ မီးေရာင္ ၀ိုး၀ါး၀ါးေလးသာ ရိွတဲ့ အိမ္တေဆာင္ထဲမွာ ေနရတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ဟိုဘက္က အိမ္ေတြမွာ လူေတြက လင္းထိန္ေနတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ အဲဒီ မွိတ္တုတ္တုတ္ မီးေရာင္ကုိပဲ အားျပဳေနရတဲ့ အထဲ `ဒီမီးေရာင္ေလး ရေအာင္ ငါ ႀကိဳးစားထားရတာ´ လို႔ ေျပာရင္း မူး႐ူးေနတဲ့ အိမ္ဦးစီးျပဳသမွ် ႏုေနရတဲ့ အိမ္သားေတြလိုပါပဲ။

`သူ႔ကၽြန္ဘ၀ ျပန္မေရာက္ဖုိ႔ အားလုံးမွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္´ ဆိုတဲ့ စကားဟာ လက္ရိွအာဏာပိုင္ေတြ မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရိွတဲ့ စကားပါ။ ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ ဒါဟာ မွန္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားနဲ႔ အတူ ညီညြတ္ေရး၊ ေသြးစည္းေရး အစရွိတာေတြကို လိႈင္လႈိင္ႀကီးေျပာရင္း တကယ္တမ္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတာကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ လက္ရိွအာဏာတည္ၿမဲေရးပါ။ သူတုိ႔မွ မအုပ္ခ်ဳပ္ရင္ ႏိုင္ငံက အခုပဲ ပ်က္စီးေတာ့မေယာင္ေယာင္ ေျပာရင္း `ငါ့ကၽြန္´ ေခတ္ကို ရွည္သထက္ ရွည္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔ေနပါေတာ့တယ္။

ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္က..

`တုိင္းတပါးကၽြန္၊

စစ္တပ္ကၽြန္၊

ဘယ္ကၽြန္မွ မခံ၊

ေဒါင္းအလံေဟ့

ေက်ာင္းနံရံတ၀ိုက္

ေဒါင္းအလံ ျပန္စိုက္မယ္´ လုိ႔ ဟစ္ေၾကြးခဲ့ပါတယ္။

***

`ကၽြန္´ ျဖစ္ၿပီဆုိကတည္းကိုက တုိင္းတပါးကၽြန္ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းသားအတူတူရဲ့ ကၽြန္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ကၽြန္ျဖစ္ရတာမွ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ကၽြန္၊ ငါ့ကၽြန္ဘ၀ ေရာက္ေနဆဲ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ လြတ္လပ္ျခင္း အစစ္ကုိ ရဖို႔အတြက္ ဆက္ႀကိဳးစားရအုံးမွာပါပဲ။

ဟိုးေ၀းေ၀းက အိမ္ေတြကေတာ့ ထိန္ထိန္လင္းလို႔ သူတုိ႔ဆီက အလင္းေရာင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မွိတ္တုတ္တုတ္ အိမ္ေလးကို `မင္းတို႔ေရာ တုိ႔လုိ မလင္းခ်င္ဘူးလား´ လို႔ ေျပာေနသေယာင္ေယာင္ပါပဲ။ တကယ္တမ္းမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေလးက သူတို႔ထက္ေတာင္ ထိန္၀ါလင္းခ်င္းေနခဲ့သင့္တာ ၾကာေနပါၿပီ။ အဲဒီလုိ လင္းခ်င္းဖုိ႔အတြက္ ပိတ္ဖုံးေနတဲ့ အေမွာင္ကို ဖယ္ရွားပစ္ဖုိ႔ေတာ့ လိုေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒါမွလည္း တကယ့္ လြတ္လပ္ျခင္း အစစ္ ဆိုတာ ရလာမွာ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ။

ကလုိေစးထူး

(ဒီသီခ်င္းေလးကေတာ့ မႏွစ္က ၅၉ ႏွစ္ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ မတုိင္မီ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ)