မမွားေသာ ပီတိ…

ဒီေန႔ …။

စာၾကည့္တုိက္မွ ငွားထားသည့္ စာအုပ္က ျပန္ပုိ႔ရန္ ရက္ေစ့ေနၿပီ။ ရက္သာ ေစ့သြားသည္၊ ဟုတ္တိပတ္တိလဲ မဖတ္ျဖစ္လိုက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ပို႔ရမည့္ ရက္က ေစ့ေနေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သြားေတာ့ ပုိ႔ထားမွ…။

အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေရမိုးခ်ိဳးရင္း ကသုတ္ကရက္နဲ႔ အျပင္ျပန္ထြက္လာေတာ့ ညေန ေလးနာရီခြဲလုၿပီ။ စာၾကည့္တုိက္က ည ကိုးနာရီမွ ပိတ္မွာဆိုေတာ့ ကိစၥသိပ္မရိွ။ ဟူး… ခ်မ္းလိုက္တာ။ ခ်မ္းရသည့္ အထဲ ေလျပင္းျပင္းတခ်က္က သုတ္ခနဲ တိုက္လာေတာ့ လူက ေက်ာ႐ိုးထဲစိမ့္သြားေအာင္ပင္ အေအးဒဏ္ကို ခံစားလိုက္ရ၏။

စီးေတာ္ယာဥ္ ဖြတ္ခ်က္ထဲသို႔ ေရာက္မွပင္ Heater တန္ခိုးေၾကာင့္ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ျဖစ္ေတာ့သည္။ အသာအယာ ေမာင္းထြက္လာေတာ့ ကားႀကိတ္နင္း ခံရသည့္ ေရခဲခ်ပ္ တခိ်ဳ႔က ဂ်ိဳးဂ်ိဳးဂၽြတ္ဂၽြတ္ အသံေပးကာ ျမည္ေႂကြးရင္း လမ္းမေပၚတြင္ က်ိဳးပဲ့က်န္ခဲ့ၾကသည္။

***

`အာ… ကၽြတ္´

ေရွ႔ဆီမွ တသီတတန္းႀကီး ရပ္ေနေသာ ကားတန္းႀကီးေၾကာင့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ေရရြတ္မိ၏။ ဘာျဖစ္ပါလိမ့္လုိ႔ လွမ္းေမွ်ာ္ စနည္းနာၾကည့္ေတာ့ မီးရထားလမ္း ပိတ္ထားျခင္းေၾကာင့္ ကားေတြက ဆက္မသြားႏိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ သြားၿပီ၊ ေစာင့္ေပေတာ့… အနည္းဆုံး ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္။ ဒီလမ္းက ျဖတ္သြားတတ္သည့္ မီးရထားေတြက ဘယ္သူ႔မ်က္ႏွာကိုမွ မေထာက္ တစီးတစီးလွ်င္ အနည္းဆုံး တြဲေရ တရာခန္႔ အထိ ရိွတတ္ၿပီး ကုန္တြဲေတြမို႔လုိ႔လား မသိ သြားျပန္ေတာ့လည္း ၀၀ဖုိင့္ဖုိင့္ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ေဒါက္ဖိနပ္ ခၽြန္ခၽြန္ စီးထားၿပီး လမ္းေလွ်ာက္သလို ေႏွးတိေႏွးေကြး ဆိုေတာ့…။ ေစာင့္ေပအုံးေတာ့ေပါ့။

ေစာင့္ေနရသည့္ အတူတူ မထူးပါဘူး ဆိုၿပီး အျပင္မွာ ျမင္ေနရေသာ ျမင္ကြင္းေတြကို ဟိုဟို ဒီဒီ လိုက္ေငးမိ၏။ ေငးသာေငးရသည္၊ ဒီအခ်ိန္ ဒီကာလဆိုတာက အျပင္မွာထြက္ လမ္းသလားသူရယ္လုိ႔ မရိွလွ။ ၀ူး၀ူးေ၀ါေ၀ါ အသံေပးၿပီး မညွာမတာ တိုက္ခတ္ေနသည့္ ေလျပင္းက ေအးခဲလြန္းသည့္ လက္နက္ကိုပါ တပါတည္း ကိုင္ေဆာင္လာေတာ့ ဘယ္သေကာင့္သားကမွ ေတာ္ရုံေလာက္ႏွင့္ အျပင္မွာ ၾကာၾကာ မေနႏိုင္။ အလြန္ဆုံး ကားထဲမွ အေဆာက္အအုံ အကူးေျပာင္းေလာက္သာ ခပ္သုတ္သုတ္သြား ခပ္သုတ္သုတ္လာ။

လိုက္ေငးေနရင္းက တေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ အၾကည့္တုိ႔က တန္႔သြားသည္။

လူတေယာက္…၊ လူတေယာက္ ဆိုတာထက္ မည္းနက္ေသာ အသားအေရ ပုိင္ရွင္ လူမည္းတေယာက္။ ရပ္ထားေသာ ကားမ်ား အနီးတ၀ိုက္ ျဖည္းညင္းစြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရင္း လက္ထဲတြင္ တစုံတခုကို ကိုင္ထား၏။ ၿပီးေတာ့ ထို တစုံတခုကို ကားတြင္းမွ လူမ်ား ျမင္သာေအာင္ ျပရင္း ပါးစပ္မွလည္း တခုခု ေျပာေနေလဟန္။ အေႏြးထည္က စုတ္တီးစုတ္ျပတ္၊ ရွဳးဖိနပ္ လည္ရွည္လုိလို ပုံစံႏွင့္ ၀တ္ထားေသာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီကလည္း ရာသီဥတုဒဏ္ကို လုံေလာက္စြာ အကာအကြယ္ ေပးႏိုင္ဟန္ မတူ။ ခိုက္ခိုက္တုန္လ်က္ႏွင့္ပင္ တစီးၿပီး တစီး ျဖတ္ေလွ်ာက္ လာရင္း က်ေနာ့္ကားနားသို႔ ေရာက္လာ၏။

အနားကို ေရာက္လာမွပင္ သူ႔လက္ထဲမွာ ကိုင္ထားေသာ တစုံတခုက စာတခ်ိဳ႔ ေရးထားေသာ ကဒ္ျပားတခုမွန္း သိရသည္။ ဖတ္ၾကည့္လုိက္ေတာ့…

“I am a homeless. Hungry and need help. Just a quarter please”

***

တကယ္ေတာ့ အဲဒီလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကို ေတြ႔ေနခဲ့သည္မွာ အခု တၾကိမ္တည္းေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ေႏြရာသီလို အခ်ိန္အခါမ်ိဳး လမ္းဆုံ ဘတ္စ္ဂိတ္ တ၀ိုက္၊ ကားဆီဆုိင္ အနီး၊ တခါတရံလည္း စားေသာက္ဆုိင္ အ၀င္၀ အနီးတ၀ိုက္လုိ ေနရာမ်ိဳးမွာ ေတြ႔ရတတ္သည္။ အေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ လူမည္းမ်ား ျဖစ္ေလ့ ရိွေပမယ့္ တခါတေလမွာလည္း လူျဖဴတခ်ိဳ႔ပါ ေတာင္းရမ္းေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။

`ဒီေကာင္ေတြက ဒီလိုပဲ၊ ရသေလာက္ကို ေတြ႔သမွ်လူဆီက ေတာင္းတာပဲ၊ ေနာက္ဆုံး ဘာမွမရႏိုင္ေလာက္ရင္ေတာင္ စီးကရက္တလိပ္ေလာက္ တုိက္ပါလို႔ ေျပာတာပဲ´

ဒီႏိုင္ငံကို က်ေနာ့္ထက္ ေစာစီးစြာ ေရာက္ႏွင့္ေနတဲ့ မိတ္ေဆြ တေယာက္က ထုိသုိ႔ ေျပာဖူးသည္။ သူတုိ႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီလုိတုိးတက္သည့္ ႏိုင္ငံၾကီးမွာ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္ေနရသလဲ ဆုိတာကေတာ့ ရွင္းမျပႏိုင္သည့္ အေျဖမ်ားစြာ ရိွႏိုင္သည္။ `တခါေတာင္းေတာ့ ၂၅ဆင့္ ေတာင္းတာ သူတုိ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရမွာမုိ႔လဲ´ လို႔ က်ေနာ္က အဲဒီ မိတ္ေဆြကို ေမးၾကည့္ေတာ့…

`၂၅ ဆင့္ ဆုိေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ကလည္း အနည္းဆုံးေတာ့ တေဒၚလာမ်ိဳး ႏွစ္ေဒၚလာမ်ိဳး ေပးတတ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္ အဲဒီလို ေတာင္းစားတဲ့ တခ်ိဳ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ဖူးတယ္။ တခ်ိဳ႔က ပိုက္ဆံ နည္းနည္းေလး မ်ားလာၿပီးဆိုတာနဲ႔ ဆီဆိုင္ထဲ၀င္ၿပီး မဲသြားျခစ္တာပဲဗ်။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အရက္ဆုိင္ထဲ သြားတာပဲ´

က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ ဆိုလိုသည့္သေဘာကေတာ့ အဲဒီ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူေတြသည္ ငတ္ျပတ္ေနလို႔ ေတာင္းတဲ့ လူေတြထက္ ေရသာခို ပ်က္စီးေနသူေတြက ပိုမ်ားသည္ ဆုိသည့္ သေဘာ။

***

ေစာေစာက လူက က်ေနာ့္ကားကို ေက်ာ္သြားၿပီး တျခားေသာ ကားေတြဆီမွာ ကဒ္ျပားေလး တျပျပႏွင့္ လုိက္ေတာင္းေနျပန္သည္။ က်ေနာ့္ အေတြးထဲမွာ ဒီလူ႔ကို ေငြနည္းနည္းေလာက္ ေပးလုိက္သင့္လား၊ မေပးသင့္ဘူးလား ဆိုတာက လြန္ဆြဲေနသည္။

သူကေတာ့ ၂၅ ဆင့္ေလာက္ ကူညီပါတဲ့။ ေငြအေၾကြေစ့ကလဲ ပါမလာ။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ေငြစကၠဴ အနည္းငယ္ေတာ့ ရိွေနသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူ႔ကုိ ေပးဖုိ႔အတြက္ ထိုက္သင့္ပါရဲ့လား ဆိုတာက ေ၀ခဲြမရ ျဖစ္ေန၏။

***

`အိုး……. ျမတ္စြာ ဘုရားသခင္´

အမွတ္တမဲ့ႏွင့္ ၾကည့္မိေသာ အပူခ်ိန္ျပ ကိရိယာက အျပင္မွာ ၉ ဒီဂရီ ဖာရင္ဟိုက္သာ ရိွေၾကာင္း ျပေန၏။ ဟာ…၊ ဒါဆုိ ဟိုလူ။ ဒီလူ အျပင္မွာ ေငြလုိက္ေတာင္းေနတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ၾကာေနၿပီလဲ၊ ဒီေလာက္ ေအးတဲ့ အခ်ိန္မွာ။ အေတြးတုိ႔ႏွင့္အတူ တြန္းအားေပးစိတ္ တခုခုေၾကာင့္ ထုိပုဂၢိဳလ္ကို ရွာမိေတာ့ က်ေနာ့္ ေနာက္က ကားတစီးထဲမွ လူတေယာက္ႏွင့္ တခုခု ေျပာေနသည္ကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။

သိပ္ေတာ့ အဆင္ေျပဟန္ မတူ…။ ကားထဲက လူက မွန္တံခါးကို ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္တင္ရင္း ေငြေတာင္းသူ လူမည္းကို ထြက္သြားရန္ လက္ဟန္ျပလုိက္တာကို ေတြ႔ရသည္။

ဒီေလာက္ ေအးလွတဲ့ ေနရာမွာ ဒီလူ အခုေလာက္ ပင္ပန္းခံေနတာ မဲျခစ္ခ်င္လုိ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ အရက္ေသာက္ခ်င္လို႔ ဆုိတာ ဟုတ္ပါ့မလား လို႔ ေတြးမိသည္။ အို..၊ ဟုတ္ခ်င္လဲ ဟုတ္မွာေပါ့လုိ႔ ျပန္ေတြးမိေတာ့ လူက ကားေရွ႔ကို ျပန္မ်က္ႏွာမူမိျပန္သည္။ ရထားကလဲ ရွည္လ်ားလုိက္တဲ့ အတြဲ၊ အခုထိ မဆုံးႏိုင္။

တကယ္တမ္း ဆာေလာင္လုိ႔ စားစရာ တခုခု သြား၀ယ္စားခ်င္လြန္းလို႔ အေအးခံၿပီး လိုက္ေတာင္းေနတာ ဆုိရင္ေရာ…။

စိတ္ထဲမွာ သဒၶါစိတ္ႏွင့္ တြန္႔တိုစိတ္က အျပိဳင္အဆုိင္ လြန္ဆြဲေနသည္။ ငါေပးလုိက္တာ သူ႔အတြက္ တကယ္အက်ိဳး ရိွပါ့မလား၊ ဒီလူ႔ကို ပိုဖ်က္ဆီးသလုိ ျဖစ္ေနမလား…။ အျပင္မွာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးတာပဲ၊ ေတာ္ေတာ္ဆာေနလုိ႔သာ ဒီေလာက္ အေအးခံေနတာ ေနမွာ။

ဒီလိုနဲ႔၊ ေနာက္ေတာ့…။

***

`ေဟးးးးးးး၊ ဟဲလို´

ကားတံခါးအျပင္ဘက္ ေခါင္းျပဴၿပီး လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္ေတာ့ ထိုလူမည္းႀကီး မ်က္ႏွာက က်ေနာ့္ဘက္ကို လွည့္လာသည္။ တခုခုကို ေမွ်ာ္လင့္ဟန္ အေရာင္ေတြ လက္သြားေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ က်ေနာ့္အနားကို ျဖတ္ခနဲ ေရာက္လာသည္။ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ေငြစကၠဴတခ်ပ္ကလည္း က်ေနာ့္လက္ထဲတြင္ အလုိက္သင့္…။

`ေရာ့ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား တခုခုသြား၀ယ္စားလုိက္ပါ၊ ရာသီဥတုက သိပ္ေအးတာပဲ´

သူက လက္ထဲေရာက္လာေသာ ေငြစကၠဴကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ငါးေဒၚလာတန္ တရြက္၊ အေတာ္အ့ံၾသသြားပုံ ေပၚ၏။ ေနာက္ၿပီး က်ေနာ္ကပဲ စိတ္ထင္တာလား မသိ…၊ သူ႔မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္ေတြမ်ား စို႔တက္လာေလသလား ထင္မိသည္။ Thank you ေတြ Appreciate ေတြ ထပ္ေနေအာင္ ေျပာရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက မက္ေဒၚနယ္လ္ ဆိုင္ထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္း၀င္သြားသည္။

***

ေငြငါးေဒၚလာက ေနရာေဒသႏွင့္ အခ်ိန္အခါကို လိုက္၍ အဖိုးတန္ခ်င္လည္း တန္မည္။ မတန္ခ်င္လဲ မတန္ႏိုင္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ထိုပုဂၢိဳလ္ကို က်ေနာ္ အဲဒီေငြ ေပးလိုက္တာဟာ မွန္ခ်င္လဲ မွန္မည္။ မမွန္ခ်င္လဲ မမွန္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးတြင္ က်ေနာ့္ စိတ္ႏွင့္ က်ေနာ္ကေတာ့ ပီတိေတြ ပရပြႏွင့္ ေက်နပ္ေနေလေတာ့သည္။

ကလိုေစးထူး