ဘုရားပြဲနဲ႔ ကစားပြဲ…

`ေဒါက္…၊ ဂေလာက္… ဂေလာက္… ဂေလာက္´

`ဆင္၊ ျမင္း၊ ေဇာ္´

ေအာ္ဟစ္သံ တခု၏ အဆုံးမွာေတာ့ `ေဟး´ ခနဲ ေၾကြးေၾကာ္ ေပ်ာ္ျမဴးသံ၊ `ဟာ´ခနဲ မခ်င့္မရဲ ေရရြတ္သံမ်ား အလုအယက္ ထြက္လာ၏။ ေနာက္ေတာ့ ေလာင္းေၾကး ထိုးထားေသာ ေငြမ်ားက အေလ်ာ္ခံရသူ ခံရ၊ အစားခံရသူ ခံရႏွင့္ ခဏေတာ့ အလုပ္ရွဳပ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့…၊ ေနာက္တပြဲ။

အေလ်ာ္ အစားကိစၥမ်ား အားလုံးၿပီးသည့္ အခါမွာေတာ့ အံစာတုံးမ်ားကို ဒိုင္ျဖစ္သူက သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ေအာင္ အံဂလုံခုံ ေပၚသုိ႔ စီရီစြာ ထပ္တင္လိုက္သည္။ ဒီလိုနဲ႔ အကာလ ညခ်မ္းက အံဂလုံ ခုံမ်ားတြင္ ကစားၾကသူေတြရဲ့ အသံ၊ အံဂလုံ အံစာမ်ား တေဒါက္ေဒါက္ ျပဳတ္က်သံမ်ားႏွင့္အတူ အလုပ္မ်ားေန၏။ ဟိုးတဖက္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာေတာ့ ေတာဇာတ္ပြဲေလးက မစည့္တစည္ ပြဲၾကည့္ ပရိသတ္ေရွ႕ေမွာက္တြင္ ကျပအသုံးေတာ္ ခံေနေလသည္။

ဇာတ္စင္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာကေတာ့ ပြဲေစ်းတန္း။ ဖုန္တေသာေသာ၊ လူတေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ အဲဒီ ေစ်းတန္းေလးရဲ့ အဆုံး ဒီမွာဘက္မွာကမွ အနီေထာင္၊ အံဂလုံ အစရိွေသာ ေလာင္းကစား၀ိုင္းမ်ား။

***

`အံဂလုံ´ ဟု လူအမ်ားေခၚၾကေသာ အႏွီေလာင္းကစားနည္းကို ဘယ္သူက စတင္ တီထြင္သည္ေတာ့ မသိ။ ဒီဘက္ေခတ္ ေတာနယ္ ဇာတ္ပြဲေတြမွာေတာ့ မပါမၿပီးပုံစံလို ျဖစ္ေန၏။

အံဂလုံ ကစားဖုိ႔အတြက္ လက္သီးဆုပ္ခန္႔ အရြယ္ မရိွတရိွ အံစာတုံး သုံးလုံးလို၏။ အံစာတုံးမ်ားတြင္ ဆင္႐ုပ္၊ ျမင္း႐ုပ္၊ က်ား႐ုပ္၊ နဂါး႐ုပ္၊ ေဒါင္း႐ုပ္၊ ေဇာ္ဂ်ီ႐ုပ္မ်ားကုိ ဆြဲထားသည္။ အဲဒီေနာက္ အလ်ား ေလးေပ၊ ႏွစ္ေပ၊ ထု ေျခာက္လက္မခန္႔ ရိွ ေသတၱာပုံစံ အံဂလုံခုံ လို၏။ ဖြင့္ထားေသာ ေသတၱာဖုံး၏ အကန္႔ေလးေပၚတြင္ အံစာတုံးေတြကုိ အစီအရီတင္၊ ၿပီးေတာ့ ေလာင္းကစားသူ ထုိးသားတေယာက္က ထိုအကန္႔ေလးေပၚက အံစာတုံးေတြ ေအာက္ကို ေလွ်ာက်လာေအာင္ ႀကိဳးျဖင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆြဲၿပီး ေအာက္ကို က်လာသည့္ အံစာတုံး မ်က္ႏွာျပင္တြင္ ေပၚလာသည့္ အ႐ုပ္မ်ားကို မူတည္ၿပီး အေလ်ာ္အစား လုပ္ရေသာ ကစားနည္းပင္။

***

မိစန္းၾကည္ အတြက္ `ေက်ာင္း´ ဆိုသည္ကို ေလးတန္းေလာက္ အထိသာ ရင္းႏွီးခြင့္ ရလိုက္သည္။ မိဘေတြက ဇာတ္တကာလွည့္ အံဂလုံဒိုင္ ကိုင္ေတာ့ ဆူလြယ္နပ္လြယ္ ေငြရေပါက္ေလာက္ကိုသာ အာ႐ုံထားရာ ေက်ာင္းထြက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ မိစန္းၾကည္သည္လည္း အံဂလုံ ခုံေနာက္ တေကာက္ေကာက္ေပါ့…။

ေလးတန္းနဲ႔ ေက်ာင္းထြက္စ ကေလးသာသာ အရြယ္တုန္းကေတာ့ မိစန္းၾကည္အလုပ္က မိဘမ်ား အံဂလုံခုံ ဒိုင္လုပ္ေနရင္ အနားမွာ ငုပ္တုပ္ထုိင္၊ အေဖ အရက္ေသာက္ခ်င္လာေတာ့ ပြဲေစ်းတန္းမွာ ေျပး၀ယ္၊ ထိုးသားေတြ မ်ားမ်ား ရွဳံးၾကပါေစ ဆုေတာင္း…၊ ဒီေလာက္သာ။

အပ်ိဳေဖာ္ေလး ၀င္လာေတာ့ မိစန္းၾကည္တေယာက္ အံဂလုံခုံေတြရဲ့ အထာကို သိနားလည္စ ျပဳလာသည္။ အံစာတုံးကို ဘယ္လိုစီရမယ္၊ ေငြမ်ားမ်ား၀င္ေအာင္ ဆိုင္ရာပုိင္ရာေတြကို ဘယ္လိုပသရမယ္ ဆိုတာ အတုျမင္ အတတ္သင္တတ္လာသည္။ ႐ုပ္ကေလးကလဲ အသင့္အတင့္၊ မ်က္ႏွာထားကိုလည္း အတတ္ႏိုင္ဆုံး ခ်ိဳေအာင္ ထားလိုက္ေတာ့ `ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး´ လုိ႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အံဂလုံခုံက ကာလသား ထိုးသားေတြနဲ႔ တေဟးေဟး တ၀ါး၀ါး၊ တ၀ုန္း၀ုန္း တ႐ုန္း႐ုန္း…။

ပြဲေစ်းေတြမွာ အံဂလုံခုံ ဒိုင္ကုိင္သည္ ဆုိတာကလည္း အထာေလးေတာ့ နပ္မွ။ မ်က္ႏွာထား စူပြပြ၊ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အရြယ္ေတြ ထိုင္ေနေသာ အံဂလုံခုံမ်ိဳးထက္စာရင္ မိစန္းၾကည္လုိ အရြယ္ကေလးလဲ ရိွ၊ ႐ုပ္ရည္ေလးကလည္း ရိွတဲ့ ခုံမ်ိဳးမွာမွ လူစည္တတ္၏။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဘာရယ္မဟုတ္ အေပ်ာ္သေဘာ ေဟးလား ၀ါးလား၊ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ရိတိတိ၊ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ မူးယစ္ယစ္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သည္းေတာ့ ခံရသည္။ ကုိယ္က သူတုိ႔အိတ္ထဲက ပိုက္ဆံကို လုိခ်င္သည္ကုိး။

ေလာင္းကစား ဆုိသည့္အမ်ိဳးကလည္း မ်ားေသာအားျဖင့္ ဒိုင္ေတြကသာ စားသည္ဆိုေပမယ့္ ကံဆိုးမိုးေမွာင္ က်ရင္ေတာ့ တခါတေလလဲ ရွဳံးတတ္ေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေဆာင္းဦးေပါက္လာလို႔ ဘုရားပြဲေလးေတြ ဟိုၿမိဳ႔တစ၊ ဒီရြာတစ လုပ္လာၾကၿပီ ဆုိရင္ျဖင့္ မိစန္းၾကည္တုိ႔အတြက္ အခါေကာင္းပင္။ မိုးတြင္းတုန္းက သိမ္းထားတဲ့ အံဂလုံခုံေလးနဲ႔ အတူ ဘုရားပြဲေတြေနာက္ တေကာက္ေကာက္ လိုက္လို႔ ေငြရွာလမ္းထြက္ေပေတာ့။ အရင္းအႏွီးေငြစကေလးေတာ့ ႀကံရဖန္ရသေပ့ါ။

ဘုရားပြဲႏွင့္ ေလာင္းကစား၀ိုင္း ဘာမ်ားဆိုင္လုိ႔လဲဟု မိစန္းၾကည္ ဉာဏ္မီသေလာက္ တခါတရံ စဥ္းစားၾကည့္မိဖူးသည္။ အေမ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ `ညည္းကလဲ၊ အေကာက္လိုခ်င္လုိ႔ ေနမွာေပါ့ေအ´ ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျဖ၏။

အေကာက္…။

ဟုတ္ေတာ့လည္း ဟုတ္သည္။ ဘုရားပြဲတခုခု ျဖစ္လို႔ မိစန္းၾကည္တုိ႔ အဲဒီပြဲကို အံဂလုံခုံေလးသယ္သြားၿပီ ဆုိမွျဖင့္ ညေနေစာင္းလုိ႔ ေနရာခင္းမယ္မွ မၾကံေသး၊ ပြဲတာ၀န္ခံ ဆိုသူေတြက စာအုပ္တအုပ္ကုိင္လို႔ ပိုက္ဆံလာေတာင္းေတာ့သည္။ `ကဲ၊ အေကာက္ အရင္ေပးဗ်ာ´ ဆိုပဲ။ အေကာက္ေစ်းကလည္း တေနရာႏွင့္ တေနရာ မတူ။ ဘာကိုမူတည္ၿပီးကြဲသလဲ လို႔ ေမးရင္ေတာ့ ပြဲတာ၀န္ခံေတြရဲ့ ပါးစပ္ဖ်ားေပၚ မူတည္သည္လို႔သာ ေျဖရမည္။

***

ဒီေန႔ ေတာ္ေတာ္ထူးျခားသည္။

ညေနေစာင္းလို႔ အံဂလုံခုံ ေနရာခင္းကတည္းက ည ရွစ္နာရီ ထုိးေလာက္အထိကို အံဂလုံ လာကစားၾကသူ တေယာက္မွ ေပၚမလာေသး။ ထုံးစံအတိုင္း အေကာက္ကေတာ့ အရင္ လာေကာက္သြားေခ်ၿပီ။ ဘုရားပြဲ သုံးရက္မွာ ဒီေန႔ကလည္း ေနာက္ဆုံးရက္။

`ကဲ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ကစားၾကမယ္ေနာ္´

ျဖတ္သြားသမွ် လူေတြၾကားေအာင္ အသံစာစာႏွင့္ ေအာ္လိုက္သည္။ ဘယ္လိုျဖစ္သည္ မသိ၊ လူေတြက တျခားခုံေတြမွာပဲ သြားကစားေနၾကပါလား။

`အကုိတုိ႔၊ လာေလ၊ ကစားၾကပါလား´

ေျခလွမ္းယိုင္ထုိးထုိးနဲ႔ လူသုံးေယာက္ အနားက ျဖတ္သြားခိုက္ မိစန္းၾကည္တေယာက္ အၿပဳံးတခုကို ဖန္တီးရင္း လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ `ေအး၊ ဒီခုံမွာ အံဂလုံ နည္းနည္းဆြဲမယ္ကြာ´ လို႔ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း ေျပာၿပီး ခုံေရွ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ပုံစံေတြက မူးေနပုံေပၚသည္။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္၊ လူမလာတာနဲ႔ စာရင္ ေတာ္ေသးတာေပါ့။

`ငါးဆယ္ ထုိးမယ္ကြာ´

`ဟုတ္ကဲ့၊ ရပါတယ္အကုိ´

ဒီလုိနဲ႔ မိစန္းၾကည္တုိ႔ ခုံမွာ အံဂလုံ အံစာက်သံ တေဒါက္ေဒါက္ႏွင့္ လူစည္စ ျပဳလာသည္။ လူစည္ၿပီဆိုေတာ့ မ်က္စိကို ရွင္ရွင္ထားရျပန္သည္။ တခ်ိဳ႔လူေတြက အံစာတုံးေတြ ေအာက္က်ၿပီးခါမွ ေပၚသည့္ အရုပ္အကြက္မွာ ဒိုင္မသိေအာင္ ပိုက္ဆံခိုးထားၿပီး အေလ်ာ္ေတာင္းတတ္ေလေတာ့ သတိထားရသည္။ မေတာ္တဆလိုလိုနဲ႔ အသားခ်င္း မထိထိေအာင္ လာလာတိုးတတ္ေသာ သေကာင့္သားမ်ားကို လည္း အလိမၼာႏွင့္ ေရွာင္ရေသးသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အလုပ္ေတာ့ ျဖစ္လိုက္သည္။ ည ဆယ္နာရီေက်ာ္ခ်ိန္ေလာက္ ေရာက္ေတာ့ ၃၀၀၀ ေက်ာ္ေလာက္ ႏိုင္လိုက္၏။ အေကာက္ဖိုး ၁၅၀၀ ကို ဖယ္လိုက္ရင္ ၁၅၀၀ ေတာ့ ျမတ္ၿပီ။

ခပ္လွမ္းလွမ္း ဇာတ္ပြဲက စတိတ္ရွဳိးသံက ပ်ံ႕လြင့္လာျပန္သည္။ `ခ်စ္ဆူးငယ္´ ပြဲ။ အဲဒီမင္းသားက အဆိုအရမ္းေကာင္းသည္။ သြားၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ မျဖစ္ေသး။

`ကဲ…၊ အံဂလုံ ဆြဲမယ္ကြာ´

အသက္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ လူႀကီးတေယာက္က အံဂလုံခုံေရွ႕က ေခြးေျခခုံမွာ ၀င္ထုိင္ရင္း ေျပာလိုက္သည္။

`ေထာင့္ငါးရာ ထိုးမယ္၊ ရမလား´

မ်က္ႏွာထားက ၿပီတီတီႏွင့္ အဲဒီလူႀကီးက မိစန္းၾကည္ကို မခ်ိဳမခ်ဥ္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္၏။ ေဖာင္းကားေနေသာ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲက ေငြအထပ္လိုက္ကလည္း သြားေရယိုခ်င္စရာ မ်က္စပစ္ေနသည္။

`ဦး၊ တကယ္ထိုးမလို႔လား´

`ဟဲ့၊ ငါ့အသက္ ငယ္ငယ္ေလး ရိွေသးတယ္´

`ေၾသာ္၊ ကန္ေတာ့ ကန္ေတာ့၊ အကိုႀကီး တကယ္ထုိးမွာလား´

`ထိုးမွာေပါ့၊ နင္လက္ခံရဲ့လား´

အေဖ့ကို မသိမသာ မ်က္ရိပ္ျပေတာ့ အေဖက အသာေခါင္းဆတ္ျပလိုက္သည္။

`ထိုးေလ၊ အကိုႀကီး´

လူႀကီးက အိတ္ထဲက ေငြစကၠဴအထပ္လိုက္ကို ထုတ္ကိုင္ၿပီး တေထာင္တန္ တရြက္ႏွင့္ ငါးရာတန္တရြက္ကို ေဇာ္႐ုပ္ ပုံေပၚတြင္ ပစ္ခ်လိုက္သည္။

အင္း၊ သူ ေဇာ္႐ုပ္ထိုးတယ္ဆိုေတာ့ မိစန္းၾကည္တုိ႔ ဒီေနရာမွာ ပညာျပရေတာ့မည္။ အံစာတုံးေတြကို စီေတာ့ ေဇာ္႐ုပ္ေတြကို မ်က္ႏွာမူရာဘက္မွာ မရိွေစဘဲ ေဘးဘက္ကို အသာပို႔ထားလိုက္သည္။ ဒါမွ ေဇာ္ရုပ္ က်ႏိုင္ေျခနည္းမည္။

`ေဒါက္၊ ေဒါက္၊ ေဒါက္´

ေ၀ါခနဲ ဆြဲခ်လိုက္သံႏွင့္ အတူ အံစာတုံးေတြက ခုံေပၚကို တေဒါက္ေဒါက္ က်လာသည္။

`က်ား၊ နဂါး၊ ေဒါင္း´

ေစ်းဦးေပါက္ေတာ့ ေကာင္းၿပီ။ ထိုးထားေသာ ေငြကို ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ဆြဲယူလိုက္သည္။ လူႀကီးက အၿပဳံးပင္မပ်က္။

`ကဲ၊ ေနာက္ထပ္ ေထာင့္ငါးရာ´

`ဟုတ္ကဲ့´

`ေထာင့္ငါးရာေတြ အမ်ားႀကီးေပးမွာေနာ္´

`ေသနာႀကီး´ လို႔ စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲလိုက္ေပမယ့္ စကားလုံးေတြက အျပင္ကိုေတာ့ လက္ေတြ႔ထြက္မလာလိုက္ပါ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြကို သည္းခံႏိုင္ေလ ေငြမ်ားမ်ားရေလ ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ သူက ႏိုင္လိုက္၊ ကိုယ္က ႏိုင္လိုက္ႏွင့္ ကစားေနရင္း ၾကာေတာ့ လူၾကီးရဲ့ အိတ္ထဲက ေငြေတြ ေတာ္ေတာ္ကုိ ေလ်ာ့လာသည္။ ေစာေစာကလို ၿပီတီတီ အၿပဳံးေတြလဲ ေပ်ာက္စျပဳလာသည္။ ဒီတခါေတာ့ လူႀကီးက ေငြကို အာ႐ုံစိုက္လာပုံေပၚသည္။

`ကဲ၊ ငါးေထာင္ထိုးမယ္ဟာ´

မိစန္းၾကည္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။

`ဘယ္လိုလဲ´

စိတ္သိပ္ မရွည္ေတာ့ဟန္ ထပ္ေမးလာေတာ့…

`ငါးေထာင္ေတာ့ မ်ားတယ္ေလ အကုိႀကီး၊ ေထာင့္ငါးရာပဲ မေကာင္းဘူးလား´

`ငါ ရွဳံးေနၿပီဟ´

`အကုိႀကီးပဲ ေထာင့္ငါးရာေတြ အမ်ားႀကီးေပးမယ္ဆုိၿပီးေတာ့…´

ဒီအလုပ္လုပ္တယ္ ဆိုတာက အင္မတန္ သည္းခံႏိုင္မွ…၊ မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိုင္ဆုံးခ်ိဳသာေနေအာင္ထား၊ မိန္းကေလး အိေႁဒၷေတြဘာေတြ အခုအခ်ိန္မွာ ခဏေလး ဖယ္ထား၊ ဟုတ္သည္ရိွ မဟုတ္သည္ရိွ သူတို႔နဲ႔ အလိုက္အထိုက္ ေျပာေပးမွ။

***

`ကဲ၊ ကုန္ၿပီဟာ၊ နည္းနည္းေတာ့ ျပန္ေပးပါအုံး´

တကယ္ေတာ့ ေလာင္းကစားသမားတုိ႔ ထုံးစံ ျပန္ေပးတယ္ဆိုတာ မရိွ။ ဒါေပမယ့္ ဒီလူႀကီးကေတာ့ အေတာ္ေလး ႐ွဳံးသြားပုံေပၚသည္။ ဒီလိုေနရာမ်ိဳးက်ေတာ့ မိစန္းၾကည္တို႔ အေဖက အေတာ္ေလး ပါးနပ္သည္။

`အာ၊ ရပါတယ္ အကုိရ၊ ကုိယ့္ညီအကုိေတြပဲ၊ ေပးရမွာေပါ့´

ခပ္သြက္သြက္ေျပာလိုက္ရင္း တေထာင္တန္ ႏွစ္ရြက္ကို ထုိလူႀကီးဆီ ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ မယူခ်င့္ယူခ်င္ႏွင့္ ယူရင္း ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကေစာ္ဆိုင္ေတြဘက္ ေလးကန္ကန္ႏွင့္ ထြက္သြားေတာ့သည္။

ထိုလူႀကီးထြက္သြားသည္ႏွင့္ ေငြေတြ ေရၾကည့္ေတာ့ လားလား၊ ႏွစ္ေသာင္းခြဲေက်ာ္ ႏိုင္လိုက္သည္။

`ကဲ၊ ကဲ သိမ္းၾကစို႔´

အေဖ့ ေလာေဆာ္သံ အၿပီးတြင္ေတာ့ မိစန္းၾကည္တေယာက္ က်င့္သားရစြာႏွင့္ပင္ ခုံသိမ္း၊ အခင္းသိမ္း လိုက္သည္။ ျမန္ျမန္သိမ္းမွ၊ ေတာ္ၾကာ ထပ္ကစားသူေတြ ေရာက္လာလို႔ ႏိုင္ထားတာေလးေတြ ျပန္ပါသြားမွ အခက္။

***

မိစန္းၾကည္ ဇာတ္စင္ေရွ႕ ေရာက္ေတာ့ ျပဇာတ္ကခ်ိန္ပင္ ေရာက္ေနေပၿပီ။ ျပဇာတ္ထဲမွာ မင္းသားက ေလာင္းကစားေနာက္ကို လိုက္မိလို႔ ရိွသမွ် စည္းစိမ္ ကုန္လုလုတြင္မွ ေနာင္တရေသာ အခန္း။ ေလာင္းကစားမႈေၾကာင့္ ေငြေတြ ကုန္ၿပီးတကယ္တမ္း ဒုကၡေရာက္လာေတာ့ မိဘေရွ႕မွာ ငိုယိုတိုင္တည္ေနေသာ ဇာတ္၀င္ခန္း။

`သား ေနာင္တ ရပါၿပီေဖေဖနဲ႔ ေမေမ၊ ဒီ ေလာင္းကစားကုိ စြန္႔လႊတ္ၿပီး သား လူသစ္စိတ္သစ္ ဘ၀နဲ႔ ျပန္ႀကိဳးစားပါေတာ့မယ္´

ဇာတ္စင္ေရွ႕မွ အသာ ျပန္လွည့္ထြက္လာေတာ့ ကစားလုိ႔ ေကာင္းေနၾကဆဲ အံဂလုံခုံတခ်ိဳ႔က အသံေတြက မိစန္းၾကည္ကို ဆီးႀကိဳလိုက္သည္။

`က်ားကြ၊ ေဇာ္ဂ်ီကြ၊ ျမင္းကြ´

ကလိုေစးထူး

(၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ၀န္းက်င္ နယ္ၿမိဳ႕ကေလးမ်ားမွ ဘုရားပြဲမ်ားကို အေျခခံ ေရးဖြဲ႔ပါသည္။)