ေျပာခ်င္၊ ေရးခ်င္ေနတာေတာ့ ၾကာပါၿပီ။ မအားလပ္ေသးတာရယ္၊ တျခားေသာ သ႐ုပ္ေဖာ္စာေတြကို ေရးခ်င္စိတ္က ပိုမ်ားေနတာရယ္ေၾကာင့္ ဒါကို မေျပာျဖစ္ခဲ့ေသးတာပါ။
တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္း လေတြမွာ က်ေနာ္နဲ႔ တကြ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူ ဘေလာ့ဂါ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေမတၱာထားၾကသူ ဟိုပုဂၢိဳလ္မ်ားက လက္သုံးစကားေလး တခုကို အပီအျပင္ကိုင္စြဲလို႔ ေဒါသေတြ မထြက္ထြက္ေအာင္၊ စကားအရာအရ မႏိုင္ ႏိုင္ေအာင္ ေျပာဆို ပုတ္ခတ္တာေတြပါ။ ဘာတဲ့…၊ `အတင္းေျပာေနျပန္ၿပီ၊ အရည္မရ အဖတ္မရေတြ´ …တဲ့။
အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဘေလာ့ဂ္ နာမည္ေတြကသာ ကြဲမယ္၊ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြကို သြယ္၀ိုက္လုိ႔ တမ်ိဳး၊ ေျဗာင္က်က် တသြယ္ ေဖာ္လံဖား အားေပးေနတာကေတာ့ တပံုစံတည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ့ ေဖာ္လံဖား ဘေလာ့ဂ္ေတြကို (သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းက လြဲလုိ႔) ဘယ္သူကမွ အသိအမွတ္ျပဳ အားမေပးၾကတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ့ ပစ္မွတ္ဟာ ဒီမုိကေရစီ လိုလားသူေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ဆဲေရးျခင္း၊ မထိတထိ ရန္စျခင္း အစရိွတာေတြကို ဖန္တီးေတာ့တာပါပဲ။
သူတို႔ ရန္စလိုက္လို႔ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ စိတ္သိပ္မထိန္းႏိုင္တဲ့ ဒီမုိကေရစီ လိုလားသူ ဘေလာ့ဂါတေယာက္ေယာက္က ျပန္ေျပာမိရင္ သူတို႔ကလည္း ထပ္ေျပာ၊ တဆင့္တဆင့္နဲ႔ အျပန္အလွန္ အႀကီးအက်ယ္ ျငင္းခုန္ၾကတဲ့ အဆင့္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးယူတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ `ႏိုင္ငံေရး´ ကို ေလ့လာျမည္းစမ္းလိုသူ လူငယ္ေတြရဲ့ အျမင္မွာ `ႏုိင္ငံေရး ဆုိတာႀကီးက တဖက္နဲ႔ တဖက္ တိုက္ခိုက္အျငင္းပြား ေနၾကတာႀကီးပါကြာ´ လို႔ ျမင္သြားေစလုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ပါဟန္ ရိွပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔က က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရင္ထဲက ဆႏၵေတြ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို စိတ္ထဲမွာ ရိွတဲ့အတုိင္း ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ေရးမိတာေတြကို ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္မွာ မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံၿပီး လာဖတ္သူေတြေရွ႔ ျဖန္႔ခင္းျပလိုက္ေတာ့ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရသူေတြကလည္း သူတို႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေ၀မွ်ၾကတယ္။ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက၊ အဲဒါကိုေတာင္မွ မရွဳစိမ့္ႏိုင္သူေတြပါ။ ဘာအေၾကာင္းပဲ ေရးလိုက္ ေရးလိုက္၊ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ေတြကို ထိပါးလုိက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ အလြတ္က်က္ထားသလို စာသားနဲ႕ ျပန္တုံ႔ျပန္ပါေတာ့တယ္။ `အတင္းေျပာေနတယ္´ တဲ့…။
ကဲ…၊ ဟုတ္ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကို `အတင္းေျပာေနပါတယ္´ လို႔ စြပ္စြဲေနသူေတြကို က်ေနာ္ ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြက ျမန္မာလူမ်ိဳး ျဖစ္သလို၊ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးပါပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးခ်င္း နားလည္တဲ့ ျမန္မာဘာသာစကားကုိ အသုံးျပဳၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပုိင္ဘေလာ့ဂ္ကေန မည္သူမဆို ဖတ္လို႔ရႏိုင္ေအာင္ တင္ထားၿပီးေတာ့ မိမိဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္တာဟာ အတင္းေျပာတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါသလား။ အတင္းေျပာတယ္ ဆိုတာရဲ့ အနက္အဓိပၸာယ္ ဆိုလိုရင္းကိုေရာ ေလ့လာမိၾကပါရဲ့လား။
လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းအင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ထုတ္ေဖာ္တာဟာ တကယ္ေတာ့ `အတင္း´ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္တကယ္တမ္း အာဏာပိုင္ေတြက စဥ္းစားဉာဏ္ရိွရိွနဲ႔၊ အဓိဌာန္က်က် သုံးသပ္တတ္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ သူတို႔အေပၚ ျပည္သူေတြက ထားရိွတဲ့ တကယ့္ဆႏၵအစစ္အမွန္ပါ။ ဘက္ေပါင္းစုံကေန ဖိႏွိပ္ပိတ္ပင္ခံထားရတဲ့ အတြက္ ျပည္တြင္းက ျပည္သူေတြက မေျပာသာ၊ မေျပာရဲတာဟာ သူတုိ႔အေပၚ ထားရိွတဲ့ တကယ့္သေဘာထား အစစ္အမွန္လို႔ ထင္ျမင္ေနတာကိုက စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေနတာပါ။ တကယ္တမ္းသာ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာေနသမွ်ဟာ `အတင္းစကား´ ဆုိတာ ေသခ်ာေပါက္ ယုံၾကည္သပ ဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ေရးသားခ်က္ေတြကို ျပည္သူေတြက ဖတ္ခြင့္မရေအာင္ ပိတ္ပင္ေနရပါသလဲ။ အတင္းစကားပဲ၊ ဘာမ်ား ဂ႐ုစိုက္စရာ လိုေနပါေသးလဲ။ `အတင္းစကား´ ကိုမွ ယုံၾကည္ေနေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ စဥ္းစားဉာဏ္ မဲ့ေနတယ္လုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္မထင္ပါ။
က်ေနာ္တို႔ကို `အတင္းေျပာေနပါတယ္´ လို႔ ပုတ္ခတ္ စြပ္စြဲေနသူေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ့ မေကာင္းေၾကာင္း၊ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက ရဲေတြက ဘယ္လိုဆိုးတာ၊ အဲဒီႏိုင္ငံ စစ္တပ္ကေတာ့ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း မေကာင္းတာ၊ အစရိွတာေတြကို ကပ္ကပ္သပ္သပ္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေရးထားတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ကဲ၊ သူတို႔ အဲဒီလို ေရးေနတာေတြကို အဲဒီႏိုင္ငံၾကီးေတြက သိပါေလစ။ သိဖို႔ ေနေနသာသာ ဟိုက ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ရိွတယ္လို႔ေတာင္ ထင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သိစရာ အေၾကာင္းလဲ မရိွပါဘူး။ ျမန္မာလိုေရးထားတာေတြကိုး…။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေရးေနတာေတြကိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပုိင္ လူႀကီးမင္းမ်ားက သိပါတယ္။ သိလို႔လဲ Blogger.com ဆိုတာႀကီးကို ပိတ္ပင္ထားတာပါ။ သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္တဲ့ သတင္းမီဒီယာ မွန္သမွ်ကိုလည္း ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္နဲ႔ လုိက္ပိတ္ေနတာပါ။ ကဲ…၊ ဒါျဖင့္ တကယ္တမ္း အတင္းေျပာေနသူေတြက ဘယ္သူေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါမလဲ။
ဒါေပမယ့္ `အတင္းေျပာတယ္´ ဆိုတဲ့ စကားကေတာ့ ဒီမုိကေရစီ လုိလားသူ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြကို တိုက္ခိုက္ဖုိ႔ အေကာင္းဆုံး စကားလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ဒီစကားဟာ အရပ္ထဲမွာ အရပ္သား အခ်င္းခ်င္း ေျပာရင္ေတာင္ သိပ္စိတ္ဆိုးခ်င္စရာကုိး။ ၿပီးေတာ့ အခ်က္အလက္အရ၊ အေၾကာင္းအရာအရ ေသေသခ်ာခ်ာ ဃဃနနလည္း ျပန္လည္ ေခ်ပေနစရာ သိပ္မလိုလွဘဲနဲ႔ စာေရးသူကို ေဒါသထြက္လာေအာင္ ဆြႏိုင္တဲ့ နည္းဆိုေတာ့ ဘာကိုပဲ ေရးေရး၊ `အတင္းေျပာေနျပီ´ လို႔ ပုတ္ခတ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးရက္က ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႔နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စကားေျပာရင္းနဲ႔ ဘာကို သတိထားမိသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ့ စိတ္ထဲက ဆႏၵေတြကို လွမ္းျမင္ေယာင္ လာမိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြရဲ့ အဲဒီဆႏၵေတြကို သူတုိ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ အကုန္အစင္ သူတို႔ ခ်မေရးၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အထက္က က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ စနက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့လည္း ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လာေျပာရင္လဲ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာမိေတာ့ ကိုယ့္မွာပဲ ေဒါသထြက္ရမယ္။ မေရးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေတြးၾကဟန္ မ်ားလာတယ္ လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။
မိန္းကေလးဆိုရင္လည္း မိန္းကေလး အေလွ်ာက္ ႏွမသားခ်င္း စာနာစိတ္ေလးေတာင္ မထား ပုတ္ခတ္ တိုက္ခိုက္ ဆဲေရးပစ္ဖုိ႔ ၀န္မေလးၾကတဲ့ အဲဒီလူေတြရဲ့ စနက္ဟာ `လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိခြင့္´ ကို စနစ္က်က် သြယ္၀ိုက္ ထိပါးေနသလိုပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္ေရးစရာရိွတာကေတာ့ ေရးရအုံးမွာပါပဲ။ အခုေရာ…၊ `အတင္းေျပာေနျပန္ၿပီ´ လို႔ လာပုတ္ခတ္ခ်င္သူ ရိွႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့လဲ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းကို ကိုယ္တကယ္ ယုံဖုိ႔ပါပဲခင္ဗ်ာ။
ကလိုေစးထူး
တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္း လေတြမွာ က်ေနာ္နဲ႔ တကြ ဒီမိုကေရစီ လိုလားသူ ဘေလာ့ဂါ အေတာ္မ်ားမ်ားကို ေမတၱာထားၾကသူ ဟိုပုဂၢိဳလ္မ်ားက လက္သုံးစကားေလး တခုကို အပီအျပင္ကိုင္စြဲလို႔ ေဒါသေတြ မထြက္ထြက္ေအာင္၊ စကားအရာအရ မႏိုင္ ႏိုင္ေအာင္ ေျပာဆို ပုတ္ခတ္တာေတြပါ။ ဘာတဲ့…၊ `အတင္းေျပာေနျပန္ၿပီ၊ အရည္မရ အဖတ္မရေတြ´ …တဲ့။
အဲဒီ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုစိုက္ ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ဘေလာ့ဂ္ နာမည္ေတြကသာ ကြဲမယ္၊ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပိုင္ေတြကို သြယ္၀ိုက္လုိ႔ တမ်ိဳး၊ ေျဗာင္က်က် တသြယ္ ေဖာ္လံဖား အားေပးေနတာကေတာ့ တပံုစံတည္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ရဲ့ ေဖာ္လံဖား ဘေလာ့ဂ္ေတြကို (သူတုိ႔အခ်င္းခ်င္းက လြဲလုိ႔) ဘယ္သူကမွ အသိအမွတ္ျပဳ အားမေပးၾကတဲ့အခါမွာ သူတို႔ရဲ့ ပစ္မွတ္ဟာ ဒီမုိကေရစီ လိုလားသူေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ ပုံစံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ဆဲေရးျခင္း၊ မထိတထိ ရန္စျခင္း အစရိွတာေတြကို ဖန္တီးေတာ့တာပါပဲ။
သူတို႔ ရန္စလိုက္လို႔ ေတာ္႐ုံတန္႐ုံ စိတ္သိပ္မထိန္းႏိုင္တဲ့ ဒီမုိကေရစီ လိုလားသူ ဘေလာ့ဂါတေယာက္ေယာက္က ျပန္ေျပာမိရင္ သူတို႔ကလည္း ထပ္ေျပာ၊ တဆင့္တဆင့္နဲ႔ အျပန္အလွန္ အႀကီးအက်ယ္ ျငင္းခုန္ၾကတဲ့ အဆင့္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ဖန္တီးယူတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ဒီေတာ့ သာမန္အားျဖင့္ `ႏိုင္ငံေရး´ ကို ေလ့လာျမည္းစမ္းလိုသူ လူငယ္ေတြရဲ့ အျမင္မွာ `ႏုိင္ငံေရး ဆုိတာႀကီးက တဖက္နဲ႔ တဖက္ တိုက္ခိုက္အျငင္းပြား ေနၾကတာႀကီးပါကြာ´ လို႔ ျမင္သြားေစလုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ ပါဟန္ ရိွပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔က က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ရင္ထဲက ဆႏၵေတြ၊ ျဖစ္ေစခ်င္တာေတြကို စိတ္ထဲမွာ ရိွတဲ့အတုိင္း ခ်ေရးလိုက္တယ္။ ေရးမိတာေတြကို ကိုယ့္ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ဂ္မွာ မွတ္ေက်ာက္အတင္ခံၿပီး လာဖတ္သူေတြေရွ႔ ျဖန္႔ခင္းျပလိုက္ေတာ့ ထပ္တူထပ္မွ် ခံစားရသူေတြကလည္း သူတို႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြကို ေ၀မွ်ၾကတယ္။ ရွင္းရွင္းေလးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက၊ အဲဒါကိုေတာင္မွ မရွဳစိမ့္ႏိုင္သူေတြပါ။ ဘာအေၾကာင္းပဲ ေရးလိုက္ ေရးလိုက္၊ လက္ရိွ အာဏာပိုင္ေတြကို ထိပါးလုိက္ၿပီ ဆုိတာနဲ႔ အလြတ္က်က္ထားသလို စာသားနဲ႕ ျပန္တုံ႔ျပန္ပါေတာ့တယ္။ `အတင္းေျပာေနတယ္´ တဲ့…။
ကဲ…၊ ဟုတ္ၿပီ။ က်ေနာ္တို႔ကို `အတင္းေျပာေနပါတယ္´ လို႔ စြပ္စြဲေနသူေတြကို က်ေနာ္ ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္ခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ကုိ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္ေနသူေတြက ျမန္မာလူမ်ိဳး ျဖစ္သလို၊ က်ေနာ္တုိ႔ကလည္း ျမန္မာလူမ်ိဳးပါပဲ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးခ်င္း နားလည္တဲ့ ျမန္မာဘာသာစကားကုိ အသုံးျပဳၿပီးေတာ့ ကိုယ္ပုိင္ဘေလာ့ဂ္ကေန မည္သူမဆို ဖတ္လို႔ရႏိုင္ေအာင္ တင္ထားၿပီးေတာ့ မိမိဆႏၵကို ထုတ္ေဖာ္တာဟာ အတင္းေျပာတယ္လို႔ ေျပာႏုိင္ပါသလား။ အတင္းေျပာတယ္ ဆိုတာရဲ့ အနက္အဓိပၸာယ္ ဆိုလိုရင္းကိုေရာ ေလ့လာမိၾကပါရဲ့လား။
လြတ္လပ္တဲ့ သတင္းအင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို ကိုယ္ထုတ္ေဖာ္တာဟာ တကယ္ေတာ့ `အတင္း´ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ့္တကယ္တမ္း အာဏာပိုင္ေတြက စဥ္းစားဉာဏ္ရိွရိွနဲ႔၊ အဓိဌာန္က်က် သုံးသပ္တတ္မယ္ဆုိရင္ ဒါဟာ သူတို႔အေပၚ ျပည္သူေတြက ထားရိွတဲ့ တကယ့္ဆႏၵအစစ္အမွန္ပါ။ ဘက္ေပါင္းစုံကေန ဖိႏွိပ္ပိတ္ပင္ခံထားရတဲ့ အတြက္ ျပည္တြင္းက ျပည္သူေတြက မေျပာသာ၊ မေျပာရဲတာဟာ သူတုိ႔အေပၚ ထားရိွတဲ့ တကယ့္သေဘာထား အစစ္အမွန္လို႔ ထင္ျမင္ေနတာကိုက စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းေနတာပါ။ တကယ္တမ္းသာ က်ေနာ္တုိ႔ ေျပာေနသမွ်ဟာ `အတင္းစကား´ ဆုိတာ ေသခ်ာေပါက္ ယုံၾကည္သပ ဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္မ်ား က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ေရးသားခ်က္ေတြကို ျပည္သူေတြက ဖတ္ခြင့္မရေအာင္ ပိတ္ပင္ေနရပါသလဲ။ အတင္းစကားပဲ၊ ဘာမ်ား ဂ႐ုစိုက္စရာ လိုေနပါေသးလဲ။ `အတင္းစကား´ ကိုမွ ယုံၾကည္ေနေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ စဥ္းစားဉာဏ္ မဲ့ေနတယ္လုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္မထင္ပါ။
က်ေနာ္တို႔ကို `အတင္းေျပာေနပါတယ္´ လို႔ ပုတ္ခတ္ စြပ္စြဲေနသူေတြရဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ဒီမိုကေရစီ ႏိုင္ငံႀကီးေတြရဲ့ မေကာင္းေၾကာင္း၊ အဲဒီႏိုင္ငံေတြက ရဲေတြက ဘယ္လိုဆိုးတာ၊ အဲဒီႏိုင္ငံ စစ္တပ္ကေတာ့ ဘယ္ပုံဘယ္နည္း မေကာင္းတာ၊ အစရိွတာေတြကို ကပ္ကပ္သပ္သပ္ စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ ေရးထားတာကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ ကဲ၊ သူတို႔ အဲဒီလို ေရးေနတာေတြကို အဲဒီႏိုင္ငံၾကီးေတြက သိပါေလစ။ သိဖို႔ ေနေနသာသာ ဟိုက ဖုတ္ေလတဲ့ ငပိ ရိွတယ္လို႔ေတာင္ ထင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သိစရာ အေၾကာင္းလဲ မရိွပါဘူး။ ျမန္မာလိုေရးထားတာေတြကိုး…။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ေရးေနတာေတြကိုေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ အုပ္ခ်ဳပ္သူ အာဏာပုိင္ လူႀကီးမင္းမ်ားက သိပါတယ္။ သိလို႔လဲ Blogger.com ဆိုတာႀကီးကို ပိတ္ပင္ထားတာပါ။ သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္တဲ့ သတင္းမီဒီယာ မွန္သမွ်ကိုလည္း ျဖဳတ္ဦးေႏွာက္နဲ႔ လုိက္ပိတ္ေနတာပါ။ ကဲ…၊ ဒါျဖင့္ တကယ္တမ္း အတင္းေျပာေနသူေတြက ဘယ္သူေတြ ျဖစ္ႏိုင္ပါမလဲ။
ဒါေပမယ့္ `အတင္းေျပာတယ္´ ဆိုတဲ့ စကားကေတာ့ ဒီမုိကေရစီ လုိလားသူ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေတြကို တိုက္ခိုက္ဖုိ႔ အေကာင္းဆုံး စကားလို ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ဒီစကားဟာ အရပ္ထဲမွာ အရပ္သား အခ်င္းခ်င္း ေျပာရင္ေတာင္ သိပ္စိတ္ဆိုးခ်င္စရာကုိး။ ၿပီးေတာ့ အခ်က္အလက္အရ၊ အေၾကာင္းအရာအရ ေသေသခ်ာခ်ာ ဃဃနနလည္း ျပန္လည္ ေခ်ပေနစရာ သိပ္မလိုလွဘဲနဲ႔ စာေရးသူကို ေဒါသထြက္လာေအာင္ ဆြႏိုင္တဲ့ နည္းဆိုေတာ့ ဘာကိုပဲ ေရးေရး၊ `အတင္းေျပာေနျပီ´ လို႔ ပုတ္ခတ္ဖုိ႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလးရက္က ဘေလာ့ဂ္ေရးေဖာ္ ေမာင္ႏွမတခ်ိဳ႔နဲ႔ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စကားေျပာရင္းနဲ႔ ဘာကို သတိထားမိသလဲဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြရဲ့ စိတ္ထဲက ဆႏၵေတြကို လွမ္းျမင္ေယာင္ လာမိတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတုိ႔ေတြရဲ့ အဲဒီဆႏၵေတြကို သူတုိ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ အကုန္အစင္ သူတို႔ ခ်မေရးၾကဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အထက္က က်ေနာ္တင္ျပခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့ စနက္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီလိုလူေတြနဲ႔ ဖက္ၿပိဳင္ၿပီးေတာ့လည္း ရန္မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ လာေျပာရင္လဲ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔ ျပန္ေျပာမိေတာ့ ကိုယ့္မွာပဲ ေဒါသထြက္ရမယ္။ မေရးတာပဲ ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေတြးၾကဟန္ မ်ားလာတယ္ လုိ႔ ထင္မိပါတယ္။
မိန္းကေလးဆိုရင္လည္း မိန္းကေလး အေလွ်ာက္ ႏွမသားခ်င္း စာနာစိတ္ေလးေတာင္ မထား ပုတ္ခတ္ တိုက္ခိုက္ ဆဲေရးပစ္ဖုိ႔ ၀န္မေလးၾကတဲ့ အဲဒီလူေတြရဲ့ စနက္ဟာ `လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိခြင့္´ ကို စနစ္က်က် သြယ္၀ိုက္ ထိပါးေနသလိုပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဆက္ေရးစရာရိွတာကေတာ့ ေရးရအုံးမွာပါပဲ။ အခုေရာ…၊ `အတင္းေျပာေနျပန္ၿပီ´ လို႔ လာပုတ္ခတ္ခ်င္သူ ရိွႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီေတာ့လဲ ဘာျဖစ္ေသးလဲ။ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးေပါ့။ အဓိကကေတာ့ ကိုယ္ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းကို ကိုယ္တကယ္ ယုံဖုိ႔ပါပဲခင္ဗ်ာ။
ကလိုေစးထူး
8 comments:
please carry on bro!
please carry on bro!
please carry on bro!
အတင္းေျပာေနျပ
အတင္းေျပာေနျပန္ၿပီ
လုပ္တတ္ သမၽွေလး ေတာ႕ လုပ္ခြင္႕ ေပးထားလိုက္ပါဗ်ာ။
ဥာဏ္ရည္ ကိုယ္ေသြး ညံ႕႐ွာၾကတဲ႕ သြပ္ေခ်ာင ္ေပါေလး ေတြကို။
Thank You ! Keep on track !
rgds
The important thing for us is that we could not afford to lose time arguing with them. Some of them who built and blogs those suckerer's blog may not be young cadets or entry level officers in Russia as they claimed. More likely they might be bums, unemployed good for nothing folks conscripted or lured into Kyant Phote (Union Solidatory Deve. Ass.) or they may be some college drop outs recruited into ranks of internet police. For them, swearing and mindless arguing is what they are paid for. Mean while, for us, we are blogging, visiting blogs and Burmese sites and engage in debates and discussions because we still care for Burma and Burmese people. We can choose to live where we are now, we can live and work here, rise up to where we are destined and belong. So young bloggers should not waste your time countering their provocative remarks. If we are working full time, earn an extra advancement degree or certificate, attend a skill training. If we are studying, earn good grades and prepare for employment. That is what I think of the issue battle of words with Nga Kyant bums.
အခုလို ေရးခြင့္ေပးရဲတဲ့၊ ေ၀ဖန္ခံႏိုင္တဲ့ အကို့ ကို ေလးစားပါတယ္
အခုထက္ပိုျပီး ခံႏိုင္ရည္ ရွိပါေစ
က်ေနာ္ ကေတာ့ ေ၀ဖန္ဖို႔ အဲေလာက္မျပည့္၀ပါဘူး
မတူကြဲျပားျခားနားတဲ့ ခံယူခ်က္ေတြကို ျခားျခားနားနား နားလည္ဖို႔ ေလ့လာေနဆဲပါ...
Post a Comment