သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတြက္...

က်ေနာ္ အြန္လိုင္းကို တက္ခဲ့တာ တႏွစ္ေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားၾကီး ရခဲ့သလို အခုဆုိရင္ က်ေနာ့္ကို မုန္းေနၾကသူေတြလဲ နည္းမယ္ မထင္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ တေတြ ဆုံဆည္းေနၾက ျမန္မာခ်က္လဲ ပိတ္သိမ္းသြားခဲ့တာ အတန္ငယ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဟိုတစု၊ ဒီတစုနဲ႔ အဆင္ေျပရာ ေနရာမွာ ေတြ႔ဆုံေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာ့ ရိွၾကပါရဲ့။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ့္ကို ခင္ေသာ၊ မခင္ေသာ၊ မုန္းသြားၾကေသာ သူငယ္ခ်င္း အားလုံးကို သတိတရနဲ႔ က်ေနာ္ ဒီသီခ်င္းကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းဟာ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း အတြက္ မရည္ရြယ္ပါဘူး။ အားလုံး အားလုံးေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံးအတြက္ ရည္ရြယ္ ဖြဲ႔ဆုိတာျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံး ေပ်ာ္ရႊင္ ခ်မ္းေျမ႔ၾကပါေစ။ အခ်င္းခ်င္း မုန္းေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလဲ ျပန္လည္ ခ်စ္ခင္ႏိုင္ၾကပါေစ။ G-Key နဲ႔ တီးခတ္ ထားပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါ ခင္ဗ်ာ။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတြက္… Intro: G Em C D G Em C G အျဖဴေရာင္ ခင္မင္မႈမ်ားနဲ႔ရယ္ သံေယာဇဥ္ အသြယ္သြယ္ ဖလွယ္ Em C G D ဘ၀တေကြ႔၀ယ္ ဆုံဆည္းခြင့္ရခဲ့ အို.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားရယ္ G Em C G ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္ေနရာကို ေရာက္ေရာက္ကြယ္ ငါတုိ႔ဟာ ျမန္မာေတြကြယ္ Em D G D ရင္းႏွီးလို႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမမ်ားသဖြယ္ တခါတရံ မတူညီမႈမ်ားရိွလဲ တူညီမႈကို ေဖြရွာမယ္ အေတးအမွတ္မဲ့ ရန္ညွိဳးလဲ မထားနဲ႔ အို.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားရယ္ ေပ်ာ္စရာ ကိုယ္စီ ေ၀ငွလို႔ရယ္ ဘ၀အေမာေတြ ေျပေစမယ္ ၀မ္းနည္းလဲ အတူတူ ငိုေၾကြးၾကမယ္။ Solo: G Em C G Em C G D ဂုဏ္ေရႊေငြေတြ တကယ္အေရးမၾကီးတယ္ မာန္မာနေတြ ဖယ္ကာရယ္ ေသြးစည္းလုိ႔ တုိ႔စည္းလုံးၾကစို႔ အို.. သူငယ္ခ်င္းမ်ားရယ္ တခ်ိန္ခ်ိန္ တကယ္လို႔ တို႔ေ၀းၾကရင္ ေမ့မသြားေစခ်င္လို႔ကြယ္ အားလုံးအတြက္ က်ေနာ္ ဒီသီခ်င္းဖြဲ႔တယ္

ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သူရဲေကာင္းမ်ားသို႔ ...

လူတေယာက္ဟာ ရာဇ၀တ္မႈ တခုခု မက်ဴးလြန္ပါပဲနဲ႔၊ အမ်ားအကိ်ဳးကုိ ေဆာင္ရြက္ေနပါလ်က္နဲ႔ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အက်ဥ္းစံေနသင့္ပါသလား။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာေတာ့ အဲဒီလုိ လူမ်ိဳး ေျမာက္ျမားစြာ လူသိရွင္ၾကားေရာ၊ လူမသိေအာင္ပါ သံတုိင္ေတြရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာ ယုံၾကည္ခ်က္တခု အတြက္ သူတို႔ဘ၀ေတြကို ျမဳပ္ႏွံေန ၾကပါတယ္။ ကိုမင္းကိုႏိုင္ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ငါးေယာက္ကို ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းခဲ့တာဟာ ႏွစ္လ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။ အရင္ကလဲ ႏွစ္ရွည္လမ်ား အက်ဥ္းက်ခံခဲ့ၿပီးလို႔ ျပန္လြတ္လာမွ မၾကာေသး၊ အာဏာလက္၀ယ္ ရိွသူတို႔က သူတုိ႔ ထုိင္ခံုတည္ၿမဲဖုိ႔အတြက္ သားသမီးခ်င္းမွ ကိုယ္ခ်ငး္မစာ အေမနဲ႔ သားေတြကုိ ခြဲထားခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ သူတုိ႔ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တကမၻာလုံး အႏွ႔ံက ၀ိုင္း၀န္း ေတာင္းဆုိခဲ့ေပမယ့္ ဘာမွ မထူးလာေသးပါ။ ဒီေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဂုဏ္ျပဳခ်င္တဲ့အတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သူရဲေကာင္းမ်ားသို႔… လို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေရးမိပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို လူအုပ္စုနဲ႔ သံၿပိဳင္ဆိုရရင္ ပိုေကာင္းမယ္လုိ႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။ သံစဥ္ကိုလဲ က်ေနာ္ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ ရွာထည့္ထားတာပါ။ ကီးကေတာ့ C-Key နဲ႔ တီးထားပါတယ္။ မတရား အက်ဥ္းခ် ခံေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ေနာင္ေတာ္မ်ား အျမန္ဆုံး ျပန္လည္ လြတ္ေျမာက္ ၾကပါေစ။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါ ခင္ဗ်ာ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး သူရဲေကာင္းမ်ားသို႔ … Intro; C G Am Em F G C G C G ယုံၾကည္ခ်က္အတြက္ Am Em ခိုင္မာရဲရင့္ စိတ္ဓာတ္ေတြ F C G ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ အမွန္တရားအတြက္ ေတာင္းဆုိေန C G တည္ၾကည္ ထက္ျမက္ Am Em မယိုင္မလဲတဲ့ ဇြဲနဲ႔ေလ F G C G သူတို႔ဘ၀ေတြ သံတိုင္မ်ားေနာက္ အက်ဥ္းစံေန အာဏာလက္နက္ ဘယ္လိုသုံးလဲ မမႈခဲ့ေပ အၾကမ္းမဖက္တဲ့ ရန္လုိျခင္းမဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ႏိုင္ငံအအက်ိဳးနဲ႔ ျပည္သူအားလုံး အက်ိဳးအတြက္ေလ ေရွ႔ဆက္ေန ငါတုိ႔ အားလုံးရဲ့ အကုိေတြ F Em ေနာင္ေတာ္တို႔ေရ Am C ကမၻာေျမ အႏွံ႔မေလ F C G ေတာင္းဆုေျခြ အျဖဴေရာင္ ပို႔သေမတၱာေတြ တခ်ိန္မွာ တုိ႔အတြက္ ေအာင္ျမင္မႈက ကမ္းလင့္ေန တြဲလက္ေတြ ခိုင္ခုိင္ၿမဲလို႔ ညီညြတ္ေစ Solo; Intro

ဆုံဆည္းခြင့္ ..

ႏွလုံးသားျခင္းတုိ႔ နီးစပ္ၾကလို႔ ရင္မွာ အခ်စ္ကိုယ္စီ ျပည့္ေန အတားအဆီးမ်ားက တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲ ပင္လယ္ၾကီးလို ျခားေန မေျပာျဖစ္ခဲ့တဲ့ စကားလုံးမ်ားအတြက္ ရင္မွာ မ်က္ရည္ေတြ သက္ေသ ေပါင္းစပ္ခြင့္မဲ့ မင္းနဲ႔ ငါ့အတြက္ ဆုံႏိုင္ခြင့္ဆိုတာ ေ၀းေန တို႔တေတြ သိေန ဘယ္လိုမွ မနီးႏိုင္ အခ်စ္ မင္းစိတ္မပ်က္နဲ႔ေလ တေယာက္ တကမၻာျခားလဲ ရင္မွာ ေမွ်ာ္လင့္ေန ျပန္ဆုံဆည္းခြင့္ေတာ့ မရိွေပ …။ အဲဒါေလးကေတာ့ အလုပ္လုပ္ရင္းနဲ႔ အေတြးထဲေပၚလာတဲ့ စာသားေတြပါ။ အဲဒီစာသားေတြကို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဂီတာနဲ႔ သံစဥ္ရွာၾကည့္မိပါတယ္။ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစေပါ့ ခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ့္ရဲ့ ကိုယ္တုိင္ေရး ကုိယ္ပုိင္ သံစဥ္ သီခ်င္းတပုဒ္ပါ။ ဒီေန႔ပဲ ေရးမိတာပါ။ သံစဥ္ကေတာ့ ဆုိလြယ္ေတးပါပဲ။ G-Key နဲ႔ တီးထားပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားဆင္ပါခင္ဗ်ာ။ ၿပီးရင္ ႀကိဳက္သလို ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ သီခ်င္းေလး နာမည္ကိုေတာ့ ဆုံဆည္းခြင့္ လုိ႔ ရိုးရုိးပဲ ေပးထားပါတယ္။

တနလၤာ တရက္တာ ...

Thanksgiving Day အားလပ္ရက္ကေတာ့ ၿပီးသြားျပန္ပါၿပီ။ ေလးရက္တာ နားသာ နားလိုက္ရတယ္။ စာလဲ တပုဒ္မွ မေရးျဖစ္၊ မဖတ္ျဖစ္၊ ဟိုသြားဒီသြားနဲ႔တင္ အခ်ိန္က ကုန္သြားပါတယ္။ အခု မနက္လဲ အလုပ္သြားဖုိ႔ကို အိပ္ယာႏိုးတဲ့ အခ်ိန္ကတင္ မနက္ ၇ နာရီေက်ာ္၊ ႏိႈးစက္ပိတ္ထားတာကို ျပန္ဖြင့္ဖို႔ ေမ့ေနတာရယ္နဲ႔ ေလးရက္လုံးလုံး မူးရူးခဲ့တဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ လူက အားရပါးရၾကီးကို အိပ္ေပ်ာ္ ေနခဲ့တာပါ။ အိပ္ရာက အလူးအလဲထ၊ အလုပ္သြားဖို႔ ကမန္းကတန္း ျပင္ဆင္ၿပီး အလုပ္ကို အသည္းအသန္ ေျပးရပါတယ္။ အလုပ္ကိုေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီ ၂၄မိနစ္၊ ေတာ္ပါေသးရဲ့၊ သေဘာေကာင္းတဲ့ အလုပ္ရွင္က က်ေနာ့္ကို ခပ္ၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ “ ၾကည့္ရတာ အိပ္ယာထ ေနာက္က်တာနဲ႔ တူတယ္ “ လို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီကိုေရာက္ေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ ေန႔ေတြကို ခ်စ္ရ၊ မုန္းရေကာင္းမွန္း ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိပါတယ္။ ဒီေန႔ တနလၤာေန႔ဟာ ရက္သတၱပတ္ရဲ့ က်ေနာ္ အမုန္းဆုံးေန႔ပါ။ အခ်စ္ဆုံးကေတာ့ ေသာၾကာေန႔ေပါ့။ ေပးေဒးကလဲ ျဖစ္၊ ေနာက္ေန႔ အလုပ္ဆင္းစရာ မလိုေတာ့ မနက္ေစာေစာ ထစရာလဲမလို။ အဲဒီေတာ့ ဒီေန႔ တနလၤာေန႔ကို ၿငီးေငြ႔ျခင္း ေျမာက္ျမားစြာနဲ႔ အလုပ္ခ်ိန္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ရပါတယ္။ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကြန္ျပဴတာေရွ႔ ခဏထုိင္၊ ၿပီးေတာ့ ေခၽြးေတြ၊ သံမႈံေတြနဲ႔ ညစ္ေထးေနတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ့ အတၱေဘာၾကီးကို သန္႔စင္ေရး လုပ္ရျပန္ပါတယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးလို႔ တီဗီြဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္ မၾကည့္ျဖစ္လုိက္တဲ့ မန္ယူ-ခ်ဲလ္ဆီး ေဘာလုံးပြဲကို ျပန္လႊင့္ေနပါတယ္။ လူမႈေဗဒဆုိင္ရာ သိပၸံပညာရွင္မ်ားက ေသြးမထြက္ေသာ စစ္ပြဲမ်ားရယ္လုိ႔ ေဘာလုံးပြဲမ်ားကို တင္စားပါသတဲ့။ အခုစစ္ပြဲမွာေတာ့ က်ေနာ္အားေပးတဲ့ ခ်ဲလ္ဆီးကို ႏိုင္ေစခ်င္ေပမယ့္ ပြဲက သေရ က်သြားပါတယ္။ မေဟသီ မဂၢဇင္းတအုပ္မွာ ဆရာ ဂ်က္(ကြမ္းၿခံကုန္း) က ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ေဟာေျပာခဲ့တဲ့ ေဘာလုံးပြဲနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ စကားကို အခုလို ေရးျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ တခါတုန္းက မ်က္စိ ကန္းေနသူတုိ႔ ေဘာလုံးအသင္းနဲ႔ ရူးသြပ္ေနသူတုိ႔ ေဘာလုံး ကစားၾကပါသတဲ့။ မ်က္စိ ကန္းေနသူေတြ ေဘာလုံးကန္ႏိုင္ေစဖို႔က ေဘာလုံးမွာ ျခဴကေလးေတြ ဆြဲေပးထားပါတယ္။ အသင္းသား အခ်င္းခ်င္း မွတ္မိသိေစဖုိ႔ကုိလဲ ေျခေထာက္ေတြမွာ ျခဴကေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီအျပင္ ေဘာလုံး ဂိုးေပါက္ေတြမွာလဲ ျခဴဆြဲၿပီး အသံေပးထားပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ကစားလိုက္ၾကတာ ေနာက္ဆုံးမွာ မ်က္စိ ကန္းေနသူတုိ႔ အသင္းက ၁၁ ဂုိး၊ ဂိုးမရိွနဲ႔ အႏိုင္ရသြားပါတယ္။ အဲဒီ ၁၁ ဂိုးကေတာ့ မ်က္စိကန္းေနတဲ့ လူေတြ သြင္းတဲ့ ဂိုးမဟုတ္ပါဘူး။ ရူးေနတဲ့ လူေတြက မိမိတို႔ဂိုးကို မိမိတို႔ (ဂိုးသမား အပါအ၀င္) တေယာက္ တဂိုးစီ (တာ၀န္သိသိ) ျပန္သြင္းခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ မ်က္စိ ကန္းေနသူေတြက အႏိုင္ရသြားတာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ အသိတရားကန္းျခင္းဟာ မ်က္စိ ကန္းျခင္းထက္ ပိုဆိုးေၾကာင္း ဥပမာျပ ဆုံးမလိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေဘာလုံးပြဲ ထုိင္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ စက္ေရွ႔ထုိင္၊ ပို႔စ္အသစ္အတြက္ စာေရးမယ္ ႀကံစည္မလို႔ ရိွေသး၊ ဖုန္းက လာျပန္ပါတယ္။ အလုပ္တူတူလုပ္တဲ့ ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္းက သူ႔အိမ္က ကြန္ျပဴတာ ပ်က္သြားတာကို ဘယ္လိုလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ လွမ္းေမးတာပါ။ လွမ္းေမးတယ္သာ ေျပာရတယ္၊ သူေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာၿပီး က်ေနာ္က ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းတာေပါ့နဲ႔တင္ ၿပီးသြားတာပါ။ လူမ်ိဳးျခားေတြ ၾကားမွာ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ဒီလိုပဲ စကားေျပာေဖာ္ ရွာရေတာ့ နားလည္မႈ ေပးရပါတယ္။ အျပန္အလွန္ေပါ့။ စာေရးဖို႔ အာရုံက ပ်က္သြားျပန္ေတာ့ မေန႔က ၀ယ္လာတဲ့ ပရင္တာကို တပ္ဖုိ႔စိတ္ကူးရေတာ့ ကတ္တေလာက္ စာအုပ္ကိုဖတ္၊ မေတာက္တေခါက္ အဂၤလိပ္စာနဲ႔ စမ္းတမ္းစမ္းတမ္းဖတ္ၿပီး ဟိုအေပါက္ထိုး ဒီအေပါက္ထုိး လုပ္လိုက္တာ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။ သတင္း၀က္ဘ္ဆိုက္ တခုက စာတခ်ိဳ႔ကို ပရင့္စမ္းထုတ္ေတာ့ အုိေကေနပါတယ္။ စိတ္ထဲမွာလဲ ေက်နပ္သြားပါတယ္။ ကြန္ျပဴတာ စကရင္မွာ မ်က္စိ အကိုက္ခံ စာဖတ္ရတဲ့ ေဘးက အထိုုက္အေလ်ာက္ သက္သာရာ ရေတာ့မယ္။ ေလွ်ာက္လႊာ စာရြက္ေတြနဲ႔ ပရင့္ထုတ္ထားေတာ့ စာအုပ္ အရသာကို မမီရင္ေတာင္ မ်က္စိ အကိုက္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သက္သာေတာ့မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ တေန႔တာကုန္သြားပါတယ္။ ဒီေန႔ က်ေနာ္မုန္းတဲ့ တနလၤာေန႔ကို လြန္ၿပီးေတာ့ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး၊ ၿပီးရင္ေတာ့ က်ေနာ္ခ်စ္တဲ့ ေသာၾကာေန႔ကို လာျပန္အုံးမွာပါ။ က်ေနာ္ ခ်စ္တဲ့ ေသာၾကာေန႔ ၿပီးဆုံးသြားရင္ေတာ့ေရာ ???၊ မုန္းတဲ့ တနလာၤေန႔ေပါင္း မ်ားစြာက ေရာက္လာျပန္အုံးမွာပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခ်စ္တဲ့ေန႔ေတြ၊ မုန္းတဲ့ေန႔ေတြေပါင္း မ်ားစြာၾကားမွာ တစုံတရာကို ေမွ်ာ္လင့္ေနရင္းနဲ႔ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ ကမၻာ တဖက္ျခားမွာ ၀င္ကစြပ္ေကာင္ တေကာင္လုိ ဘယ္ေလာက္မ်ား ၾကာေအာင္ ေနရအုံးမယ္ ဆုိတာ တေယာက္ထဲ ဟိုေတြး ဒီေတြး ေတြးမိပါရဲ့။ ကလိုေစးထူး

ဒီတလ အၾကိဳက္ဆုံးမ်ား...

ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္ခဲ့မိသမွ် ျမန္မာ ဘေလာ့မ်ား၊ အင္တာနက္စာ မ်က္ႏွာမ်ားက အၾကိဳက္မိဆုံး စာစု၊ ကဗ်ာနဲ႔ ဖန္တီးမႈမ်ားကို တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ အခု တင္ျပတဲ့စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ၊ ဖန္တီးမႈေတြဟာ က်ေနာ္ တဦးတည္းရဲ့ ဖတ္ရွဳ သိမိသေလာက္သာ ျဖစ္လုိ႔ ဒီထက္ သာလြန္ ေကာင္းမြန္တာေတြ ရိွေကာင္း ရိွႏိုင္အုံးမွာပါ။ ျမင္းထိန္း ငတာရဲ့ ခ်ီးက်ဴးမႈမ်ိဳးလို ျဖစ္သြားမိခဲ့ရင္လဲ လြန္တာရိွ ၀ႏၷာမိပါ ခင္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ဖတ္ရွဳမိသမွ်ေတြထဲက ေအာက္မွာ ေဖာ္ျပထားတာေတြကေတာ့ မခ်ီးက်ဴးပဲ မေနႏိုင္တဲ့အတြက္ ရိုးသားစြာ ေ၀မွ်ေပးျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကဲ.. က်ေနာ္နဲ႔ အတူ ခံစားၾကည့္ၾကရေအာင္လား။ ***အၾကိဳက္ဆုံး ဘေလာ့ဂါ ပို႔စ္ မ်ား*** (၁) လဖက္ရည္ဆုိင္က ညေနခင္း ဒီပုိ႔စ္ကို ေရးသူကေတာ့ မေမဓာ၀ီပါ။ ဆင္းရဲ ၾကပ္တည္းလွတဲ့ ဒီေခတ္ ျမန္မာျပည္မွာ သူဖုန္းစားေတြ အေတာ္ကို မ်ားျပားလာတာကို ဒီပုိ႔စ္က ျပပါတယ္။ ဒီပုိ႔စ္မွာ က်ေနာ္ ႏွစ္သက္တာကေတာ့ မိမိ စိတ္အမွားကို ၀့ံ၀့ံစားစား ၀န္ခံထားတာကိုပါ။ အေရးအသားကလဲ ညက္ေညာလွပါတယ္။ http://maydar-wii.blogspot.com/2006/09/at-teashop.html (၂) မႏၱေလး-မိုးကုတ္ ဒီပို႔စ္ကို ဖန္တီးခဲ့သူကေတာ့ ကိုေဇာ္မိုးေအာင္ပါ။ ေဆာင္း၀င္ခါစ မႏၱေလး က်ဳံးေဘးက ရွဳခင္း အလွကို ဖြဲ႔ဆိုတာ အေတာ္ေလးကို လွပေသသပ္ပါတယ္။ မိုးကုတ္ကို အသြား ကားလမ္းခရီးမွာ နံေဘးမွာ အတူထုိင္တဲ့ အမယ္အိုၾကီးရဲ့ အလုပ္ရွဳပ္ပုံကို တင္ျပပုံကလဲ ၿပဳံးခ်င္စရာပါ။ မိုးကုတ္အသြား လမ္းခရီးတေလွ်ာက္ ျမင္ကြင္းေတြကိုပါ ဖြဲ႔ဆုိရင္ ပိုေကာင္းမွာပဲလို႔ ေလာဘၾကီးမိပါတယ္။ http://zawmoeaung.blogspot.com/2006/10/blog-post_31.html ***အၾကိဳက္ဆုံး ကဗ်ာ*** ဗလာမ်ား ကိုစိန္ေမ်ာက္ေမ်ာက္ရဲ့ ဘေလာ့မွာပါ။ ၁၉၉၆၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလထုတ္ ရာစုသစ္ ျမစ္က်ဥ္း ကဗ်ာ စုစည္းမႈ (၄)မွ ထုတ္ႏႈတ္ေဖာ္ျပတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ တိုေတာင္းေပမယ့္ ထိမိလွတဲ့ ကဗ်ာေလးပါ။ ဒီကဗ်ာကို ဖတ္မိေတာ့ ၾကားရက္ ပင္းသူေတြနဲ႔ ျမင္ရက္ ကန္းသူေတြကို ခ်က္ခ်င္းပဲ မ်က္ေစ့ထဲ ျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာေတာ့ ဒြန္ တဲ့။ http://7monkeys.blogspot.com/2006/11/blog-post_21.html *** အၾကိဳက္ဆုံးေသာ ေတးသီခ်င္း တင္ျပမႈ*** Kiss မူရင္း ကုိရီးယား သီခ်င္းနာမည္ ျဖစ္ပုံ ရပါတယ္။ က်ေနာ္ သေဘာက်တာက မူရင္းသီခ်င္းကို ခံစားၿပီးရင္ ျမန္မာမႈျပဳ သီဆုိထားတဲ့ အဆုိေတာ္ ရွင္ဖုန္းရဲ့ မညံ့လွတဲ့ သီခ်င္းကိုပါ တင္ေပးထားတာကိုပါ။ ရင္ခုန္မိသူလို႔ အမည္ေပးထားတဲ့ အဲဒီသီခ်င္းအျပင္ အဲဒီ စီးရီးက သီခ်င္းအားလုံးကို နားေထာင္ခ်င္ရင္ျဖစ္ေစ၊ ေဒါင္းေလာ့ ကူးယူခ်င္ရင္ျဖစ္ေစ အားလုံး အဆင္ေျပေအာင္ ဖန္တီးေပးထားတဲ့ ဘေလာ့ပိုင္ရွင္ရဲ့ အားထုတ္မႈကို ေလးစားမိပါတယ္။ http://sisain.blogspot.com/2006/11/kiss.html ***အၾကိဳက္ဆုံး သီခ်င္း*** နားနားၿပီးေျပာ - မ်ိဳးၾကီး ကိုသီဟေက်ာ္ေဇာရဲ့ ဘေလာ့မွာ သြားေတြ႔ပါတယ္။ ဒီသီခ်င္းကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မိတာကေတာ့ ၾကိဳက္သလို အေတြးခ်ဲ့လို႔ ရႏိုင္တဲ့ ကိုေမာင္ေမာင္ ေဇာ္လတ္ရဲ့ သီခ်င္းစာသားေတြေၾကာင့္ပါ။ အဲဒီစာသားေတြကို ကုိမ်ိဳးၾကီးရဲ့ ပါးနပ္တဲ့ အဆိုဟန္၊ အိုင္စီအဖြဲ႔ရဲ့ တီးလုံးေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္လိုက္ေတာ့ ထိမိေကာင္းမြန္လွတဲ့ ေတးတပုဒ္ျဖစ္လာပါတယ္။ သံစဥ္ကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ သံစဥ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရပါတယ္။ http://thihakyawzaw.blogspot.com/2006/11/narr-narr-pe-pyaw-myo-gyi.html ကလိုေစးထူး

မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္ ...

က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေန ရန္ကုန္ကို သြားဖုိ႔ ေရလမ္းခရီး တခုမွာပါ။ ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ သေဘၤာခရီးကို လိုက္ပါရင္းနဲ႔ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခိုက္မွာ က်ေနာ့္ ေျခေထာက္ကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ ကန္ႏိႈးခံရလုိ႔ အိပ္မႈံစုံမႊားနဲ႔ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အေပၚက အရပ္၀တ္၊ ေအာက္က ကာကီေရာင္ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ထားတဲ့ လူတေယာက္က ရွဳတည္တည္နဲ႔ က်ေနာ့္ကို ၾကည့္ေနပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တခြန္းပဲ ေျပာပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္တဲ့။ တခါကလဲ ရန္ကုန္ကို ရထားနဲ႔သြားေတာ့ ရထားက မထြက္ေသးတာနဲ႔ ေအာက္ဆင္းၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ လိုက္ေငးေနတုန္း အရပ္၀တ္နဲ႔ လူတေယာက္က အနားကပ္လာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တခြန္းပဲ ေျပာပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္တဲ့။ ကားနဲ႔သြားတဲ့ ခရီးတခုမွာလဲ ၿမိဳ႔အ၀င္တခုမွာ ခုံတန္းရွည္တခု ခ်ထုိင္ေနတဲ့ အရပ္၀တ္၊ ကာကီေရာင္ စစ္စိမ္းေရာင္ ၀တ္ထားတဲ့ လူတစုက ကားေပၚက လူအားလုံးကို ဆင္းခိုင္းၿပီး တခြန္းပဲ ေျပာပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္တဲ့။ တကယ္ေတာ့ မွတ္ပုံတင္ကို စစ္ေဆးတယ္ဆိုတာ လိုအပ္လို႔ စစ္ေဆးတာ ဆုိရင္ေတာ့ ေျပာစရာမရိွပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံမွာလဲ မွတ္ပုံတင္ စစ္တဲ့အခါေတြ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေပၚမွာ က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ ေနရာေတြလိုမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ေဆးလိပ္/အရက္ သြား၀ယ္တဲ့အခါ အသက္ျပည့္မျပည့္ စစ္တဲ့အခါမ်ိဳး၊ ဘဏ္စာအုပ္ထဲက ေငြသား ထုတ္ယူတဲ့အခါ စစ္တာမ်ိဳး၊ စာတုိက္မွာ ပါဆယ္ထုပ္ သြားထုတ္ယူရတဲ့အခါမွာ စစ္တာမ်ိဳး စသျဖင့္ေတြပါ။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ကင္းပါတယ္။ ဒါျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာကေရာ…။ မွတ္ပုံတင္ အစစ္ခံရတဲ့အခ်ိန္မွာ မျပႏိုင္ရင္ ဘာျဖစ္လာ ႏိုင္ပါသလဲ။ ပထမအဆင့္ကေတာ့ ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ ဒုတိယ အဆင့္ကေတာ့ လူအေျခအေနကို ၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေငြညွစ္ခံရပါ လိမ့္မယ္။ ဒီထက္ ဆိုး၀ါးတဲ့ အေျခအေန တခုကေတာ့ စစ္တပ္ထဲ အတင္း သြတ္သြင္းခံရတာမ်ိဳးပါ။ စစ္သားစုေဆာင္းတဲ့ လူေတြကလဲ မွတ္ပုံတင္ တဆိတ္ေလာက္ဆိုတာကို လက္နက္ တခုအေနနဲ႔ အသုံးခ်ေလ့ ရိွပါတယ္။ ႏိုင္ငံသား ျဖစ္မႈတခုကို အသိအမွတ္ျပဳတဲ့ ဒီကဒ္ျပားေလး မရိွတဲ့အတြက္ အဲဒီလို ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြ ခံရသလို အဲဒီ ကဒ္ျပားေလး ရဖုိ႔အတြက္ကိုလဲ အေတာ္ၾကိဳးစားရ ျပန္ပါတယ္။ ရာထူးအဆင့္ဆင့္၊ စားပြဲအဆင့္ဆင့္ကို ျဖတ္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျမန္မာႏိုင္ငံသား အျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳခံရေရးအတြက္ အိတ္ကပ္ထဲက ေငြယားေလးေတြကို ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြကို ဆက္သရျပန္ပါတယ္။ အခ်ိန္နဲ႔ ေငြကို ရင္းႏွီးၿပီးမွပဲ ဒီကဒ္ျပားက ရပါတယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈ ပရပြနဲ႔ ေနသားက်ေနရတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ မွတ္ပုံတင္ေလး တဆိတ္ေလာက္ ဆိုတဲ့ စကားဟာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာတုိင္ေအာင္ အလြဲသုံးစား အလုပ္ခံေနရဦးမယ္ ဆုိတာကေတာ့ …..။ ကလိုေစးထူး

ႏွစ္သက္မိေသာ ေတးတပုဒ္...

ဒီအလုပ္ပိတ္ရက္မွာ က်ေနာ္ ဘာစာမွ မေရးျဖစ္ပါဘူး။ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီေယာင္ေယာင္နဲ႔ပဲ ဘယ္မွလဲ မသြားျဖစ္ ဘာမွလဲ မလုပ္ျဖစ္ပဲ ႏွစ္ရက္တာ ကုန္သြားပါတယ္။ သီခ်င္းေတြ လုိက္နားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္မိတဲ့ သီခ်င္းေလးကို နားေထာင္မိလို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုလဲ ေ၀မွ်ခ်င္လာပါတယ္။ ဒီေနရာ မွာ နားေထာင္ပါေနာ္။ ဒီသံစဥ္ေလးကို ကိုထူးအိမ္သင္က ျမန္မာမႈျပဳ ျပန္ဆိုထားပါေသးတယ္။ အခု သီခ်င္းကလဲ သီခ်င္းရဲ့ ရသကို အျပည့္အ၀ ေပးႏိုင္တယ္လုိ႔ က်ေနာ္ေတာ့ ထင္မိပါတယ္။

လမ္းကေလး...

ဒီလမ္းကေလးကို က်ေနာ္ စတင္ ရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တာကေတာ ့မႏွစ္က ဇူလိုင္လေလာက္ကပါ။ ကံေကာင္းတယ္ပဲ ဆိုရမလားမသိ၊ အလုပ္နဲ႔အိမ္က နီးနီးေလး ရပါတယ္။ အဲဒီမွာတင္ အဲဒီ စက္ဘီး လမ္းကေလးနဲ႔ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ေတာ့တာပါ။ က်ေနာ့္အိမ္ကေန အလုပ္ကို သြားခ်င္ရင္ တင္းနစ္ကြင္းနဲ႔ ဘိုးဘြားရိပ္သာ ကားရပ္နားေနရာေလးကို ျဖတ္ၿပီးရင္ က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ အဲဒီ လမ္းကေလးကို ေရာက္ပါတယ္။ အဲဒီ လမ္းကေလးကမွတဆင့္ အလုပ္ရိွရာကို စက္ဘီးနဲ႔ သြားရတာပါ။ တခါတေလေတာ့လဲ ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္သြားေလ့ ရိွပါတယ္။

မႏွစ္က က်ေနာ္စေရာက္ခါစ အခ်ိန္တုန္းကေတာ့ လမ္းကေလးဟာ ၿပဳံးေနတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးနဲ႔ တူပါတယ္။ လမ္းေဘး တဖက္ တခ်က္မွာဆုိရင္လဲ အပင္ေတြက စိမ္းစိမ္းစိုစိုနဲ႔၊ ေဘးမဲ့ေပးထားတဲ့ ရွဥ့္ကေလးေတြ၊ ယုန္ကေလးေတြကလဲ အပူပင္မဲ့စြာနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ကူးလူး ေဆာ့ကစားလုိ႔ေပါ့။ တခါတရံမွာေတာ့ လမ္းေဘးက မီးရထားလမ္းက မီးရထားၾကီးက ဆူညံသံေတြနဲ႔အတူ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ လမ္းကေလးကို ေငါက္ငမ္းတတ္ပါတယ္။

တခါတေလ စက္ဘီးနဲ႔ မသြားခ်င္လို႔ ေအးေဆးစြာ လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ အခါေတြဆိုရင္ လမ္းကေလးရဲ့ ရသကို အျပည့္အ၀ ခံစားရေလ့ရိွပါတယ္။ က်န္းမာေရးအရ အေျပးေလ့က်င့္သူေတြ၊ စကိတ္၊ စက္ဘီးစီးတဲ့လူေတြက လမ္းဆိုတာရဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ကုိယ္စီကိုယ္င ေဖာ္ေဆာင္ၾကပါတယ္။ လမ္းကေလးက ကားလမ္းခုံးေက်ာ္ တံတားတခုေအာက္က ျဖတ္သြားရတဲ့ အခါ အဲဒီတံတားေအာက္မွာ ခိုေအာင္းပုံရတဲ့ အိမ္ေျခမဲ့ တေယာက္ကလဲ အေမရိကန္ႏိုင္ငံရဲ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ ကြာဟမႈကို လမ္းနဲ႔အတူ ျပသလုိ႔ေနပါတယ္။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ေတာ့ သူ ဘယ္မွာ နားခိုလဲ က်ေနာ္ မသိပါ။

လမ္းကေလးရဲ့ က်ေနာ္ အႏွစ္သက္ဆုံး ေနရာေလးကေတာ့ ျမစ္ကူးတံတား ေနရာေလးပါ။ ေႏြဘက္ေတြမွာ ဆုိရင္ ျမစ္ထဲမွာ ကူးလူးေပ်ာ္ပါးေနတဲ့ ငါး၊ လိပ္ေတြနဲ႔ ျမစ္ေဘးက ဘဲငန္းေတြကို ၾကည့္ရတာဟာ ျမန္မာျပည္က က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကေလးကို ျပန္သတိရေစပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ ငါးမွ်ားသူေတြက အဲဒီ သတၱ၀ါေလးေတြရဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ဖ်က္ဆီးေလ့ ရိွပါတယ္။

အခုလို ေဆာင္း၀င္ခါစ အခ်ိန္ေလးကေတာ့ လမ္းကေလးဟာ ညိွဳးေယာ္တဲ့ မ်က္ႏွာထားေလးနဲ႔ေပါ့။ အပင္ေတြရဲ့ အလွျဖစ္တဲ့ သစ္ရြက္ေတြကို ရာသီဥတုက ဖဲ့ေျခြသြားၿပီေလ။ ေျခာက္သေယာင္းေနတဲ့ လက္တံေတြနဲ႔ အပင္ေတြက ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ရာသီဥတု ေအာက္မွာ ေျခာက္လေလာက္ေတာ့ အလွမဲ့ၾကဦးမယ္။ လမ္းကေလးကေရာ ဘာထူးေသးလဲ၊ အျမင္လွတဲ့ ႏွင္းဖတ္ေတြ က်လာရင္ ႏွင္းျခစ္တဲ့ ကားေတြက လမ္းမေခ်ာ္ဖို႔ အေၾကာင္းျပၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ေဒါသတၾကီးနဲ႔ ပြတ္တုိက္ ဖယ္ရွားပစ္တာ ခံရဦးမယ္။

အလုပ္ပိတ္တဲ့ ေန႔ေတြမွာ က်ေနာ္က အဲဒီလမ္းကေလးကို ေမ့ထားေပမယ့္ အလုပ္ျပန္ဆင္းရတဲ့ တနလၤာေန႔က်ရင္ေတာ့ လမ္းကေလးက က်ေနာ့္ကို အျပစ္မယူစြာ ဆီးၾကိဳၿမဲပါပဲ။ က်ေနာ့္ကိုမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ တျခား တျခားေသာ အျဖဴ၊ အမည္း၊ အညိဳ အ၀ါ မေရြး လမ္းကေလးက မခြဲျခားပဲ တာ၀န္ေက်ေနတာပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ လမ္းဆိုတာ ခရီးတခုကို ေရာက္ေအာင္သြားႏိုင္ဖုိ႔ အက်ိဳးေဆာင္တဲ့ အရာေလး တခုပါ။ အဲဒီ လမ္းအေပၚမွာပဲ လူေတြဟာ မတူညီေသာ၊ တူညီေသာ ခရီးကို ရည္ရြယ္ခ်က္ မ်ိဳးစုံနဲ႔ သြားေနၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ အလ်င္လိုစြာ၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ ျဖည္းေဆး ျငင္သာစြာ၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့ သက္ေတာင့္ သက္သာ ရိွစြာ၊ တခ်ိဳ႔က်ေတာ့လဲ ပင္ပန္း ဆင္းရဲၾကီးစြာန႔ဲေပါ့။ ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လမ္းကေတာ့ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ မေရြး၊ အယုတ္လတ္ ျမတ္ မေရြး သူ႔တာ၀န္ကို ေက်ပြန္စြာ ထမ္းေဆာင္ ေနတာပါပဲ။


ကလိုေစးထူး

ႏုိင္ငံ့အေရး=ႏိုင္ငံေရး ...

ဒီေန႔ေတာ့ က်ေနာ္ ဖတ္မိတဲ့ ေဆာင္းပါးေလးက စာတခ်ိဳ႔ကို ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပခ်င္ပါတယ္။ The Voice ဂ်ာနယ္က ထိုက္ေအာင္ေရးတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ေလလိႈင္းထဲက ႏိုင္ငံေရးဟာ ၾကီးမားတဲ့ အေျပာငး္အလဲတခု မဟုတ္လာႏိုင္ရင္ေတာင္ ပ်က္သုန္းသြားတဲ့ ဘ၀ေတြရဲ့ မ်က္ရည္စမ္းေတြကိုေတာ့ လက္လွမ္းမီသေလာက္ ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္။ အမွန္ေတာ့လဲ လူတုိင္းလူတိုင္းဟာ မနက္မိုးလင္းလို႔ မ်က္ေစ့ ႏွစ္လုံးပြင့္တာနဲ႔ ကိုယ္စီကိုယ္င ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနၾကတာပါပဲ မဟုတ္လား။ ေအာက္က စာကို ဖတ္ၾကည့္ရင္ ပိုနားလည္ ေပးႏိုင္ၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။

O2 လူ႔အဖြဲ႔အစည္း

တေလာက ဂ်ာနယ္ထုတ္ေ၀ခြင့္ ရရွိထားသူ တဦးရဲ႕ 'မင္းတို႔ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနတာလား' ဆိုတဲ့ စကားတခြန္း ကို ၾကားရပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ စကားလံုးအေပၚ အျမဲလိုစိုးရိမ္ထိတ္လန္႔တဲ့ အျမင္နဲ႔ ေျပာေလ့ရွိၿပီး ဒီအျမင္ဟာ အရိုးစြဲေနတတ္တဲ့အေတြးအေခၚတခုလို႔ဆိုရင္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။

ကြၽန္ေတာ့္ကို အခုလို ေျပာခဲ့တဲ့ အဆိုပါ ပုဂၢိဳလ္က အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္လို႔ ခုနစ္ဆယ္အရြယ္ တိုင္ေနတဲ့ အၿငိမ္းစား ၀န္ထမ္းတဦးပါ။အဲဒီေန႔ကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း ဘာမွ ေျဖရွင္းခ်က္ မေပးခဲ့ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တို႔ သတင္းစာဆရာ ဆိုတဲ့ အလုပ္ကို ေကာင္းစြာ သေဘာေပါက္ျခင္းမရွိသလို ႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ စကားလံုး အေပၚ သူကိုယ္တိုင္လည္းေကာင္းစြာခြဲျခား နားလည္ႏိုင္ျခင္း မရွိဘူးဆိုတာ သိရတဲ့အတြက္စိတ္မေကာင္းျခင္းလည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လူဆိုတာကိုယ့္တာ၀န္ ကိုယ္ေက်ပြန္ေအာင္ တာ၀န္ယူလုပ္ၾကရတဲ့ သေဘာရွိပါတယ္။ ဥပမာ -ေက်ာင္းဆရာဟာ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္ လုပ္သလို၊ ဆရာ၀န္ ဆိုတာဟာလည္း ဆရာ၀န္အလုပ္လုပ္ၾကတဲ့ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို က်ရာအခန္း က႑အသီးသီးက တာ၀န္ယူလုပ္ကိုင္ျခင္းဟာ သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏိုင္ငံ့အေရးကိစၥကိုလုပ္ေဆာင္ျခင္းရယ္လို႔ ဆိုရမယ္ ထင္ပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တို႔ လူအမ်ားစုဟာ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးၾကားရံုနဲ႔ ထိတ္လန္႔တၾကား လက္တြန္႔တတ္ၾကပံုဟာ တကယ္ေတာ့ တာ၀န္ယူစိတ္နည္းပါးတယ္ဆိုတာ ျပသရာေရာက္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရးသိပၸံ ဆိုတဲ့ဘာသာရပ္ကို နားလည္သေဘာေပါက္ၿပီး ေလ့လာလိုတဲ့ ရင့္က်က္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းတရပ္အျဖစ္ ေပၚေပါက္လာဖို႔ရာ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာလူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အျမင္ သေဘာထားတရပ္ အျဖစ္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာဟာကိုယ္နဲ႔မဆိုင္ပါဘူး ဆိုတဲ့ အျမင္မ်ဳိး မထားၾကေတာ့ရန္လည္းအခ်ိန္တန္ပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံတခုရဲ႕ အေကာင္းအဆိုးအေၾကာင္းအက်ဳိး ဆိုတာေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သက္ဆိုင္ရာ ႏိုင္ငံသားအားလံုးက ကြၽန္ေတာ္တို႔ အားလံုးရဲ႕ အေရးျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။

ဒါေၾကာင့္ပဲ လူဟာ ႏိုင္ငံေရးသတၱ၀ါ ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာဆိုၾကတာ ထင္ပါတယ္။ႏိုင္ငံအေရးကိစၥ မွန္သမွ်ကို က်ရာ ေနရာမွ တာ၀န္ယူလုပ္ကိုင္လ်က္ရွိသူမွန္သမွ်ကို ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ေခၚဆိုရမွာပါ။ ဒါေၾကာင့္ႏိုင္ငံေရးသမား ဆိုတာ သီးျခားလူတန္းစား တရပ္အေနနဲ႔ ေမြးဖြားလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူ တရပ္လံုးရဲ႕ တာ၀န္ပဲျဖစ္ပါတယ္။တနည္းအားျဖင့္ တာ၀န္ယူလိုစိတ္ မ်ားမ်ားရွိတဲ့ တာ၀န္သိျပည္သူေတြေပၚထြန္းလာေရး သို႔မဟုတ္ ရင့္က်က္ေသာ ျမန္မာလူမႈအဖြဲ႔အစည္း အသစ္တရပ္ေပၚေပါက္လာေရးဟာ အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ မ်ားစြာ အေရးႀကီးလွပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အထက္မွာေရးခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းေမးသူလို လူမ်ားကို ေတြ႕ျမင္တိုင္းကြၽန္ေတာ္တို႔ လူမႈအသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ ပမာေပး ခိုင္းႏႈိင္းေလ့ရွိတဲ့အေၾကာင္းအရာတခုကို သတိရမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ 'ကိုယ္တိုင္ မီးမေလာင္၊မီးေလာင္ျခင္းကိုလည္း အားမေပးေသာ ကာဗြန္ဒိုင္ ေအာက္ဆိုဒ္လို လူစားမ်ဳိး'ဟူ၍ ပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ တာ၀န္ယူလိုစိတ္ မ်ားတဲ့ ေအာက္ဆီဂ်င္လိုလူ႔အဖြဲ႕အစည္းမ်ဳိး ေပၚထြန္းလာဖို႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ႀကိဳးစားၾကရ ဦးမွာပါ။


ထိုက္ေအာင္

ဘတ္စ္ကားမ်ား ...

ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႔ျပေတြမွာ ယေန႔ထိေအာင္နဲ႔ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္ေအာင္ မရိွမျဖစ္တာက ဘတ္စ္ကားေတြပါ။ ၿမိဳ႔ျပေန အေျခခံလူတန္းစားေတြ အတြက္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားဆိုတာက ၾကီးမားတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တခုပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြ အေၾကာင္း စိတ္ကူးတည့္ရာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရးခ်င္လာပါတယ္။

က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ စတင္ အသိအကၽြမ္း ျဖစ္ခြင့္ရတာကေတာ့ ငါးတန္းေရာက္တဲ့ ႏွစ္ကပါ။ အဲဒီ ႏွစ္က က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက အိမ္ေျပာင္းေတာ့ ေမေမ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ အလက(၃)နဲ႔ ရပ္ကြက္(၄)က အတန္ငယ္ အလွမ္းကြာသြားပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ရပ္ကြက္(၉)မွာ ေနေတာ့ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားယုံေပါ့။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ တေန႔ကိုမွ မုန္႔ဖိုး ျပားငါးဆယ္ပဲ ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အစပထမေတာ့ ဘတ္စ္ကားခေတြက မွတ္တိုင္အလိုက္ ယူတာပါ။ ဥပမာ သုံးမွတ္တိုင္စာေလာက္ ဆုိရင္ ငါးျပား၊ ေျခာက္မွတ္တုိင္ေလာက္ ဆိုရင္ ဆယ္ျပားနဲ႔ တဆင့္ တဆင့္ တုိးယူသြားတာပါ။ ဂိတ္ဆုံးအထိ စီးရင္ေတာ့ ျပားေလးဆယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္ကေန ေက်ာင္းကိုသြားရင္ ဘတ္စ္ကား ေျခာက္မွတ္တုိင္ေလာက္ စီးရတာမို႔ ဆယ္ျပားေပါ့၊ အသြားအျပန္ ျပားႏွစ္ဆယ္ ႏႈတ္လုိက္ရင္ ျပားသုံးဆယ္က မုန္႔၀ယ္စား ရပါတယ္။

က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္ကေန ေက်ာင္းသြားဖုိ႔အတြက္ ပါရမီမွတ္တုိင္ကေန စီးရတာ မ်ားပါတယ္။ နံပါတ္ (၃၆)နဲ႔၊ ကပရ က ေျပးေပးတဲ့ သီးသန္႔ (၁)(၂) ကားေတြ စီးရတာပါ။ တခါတေလလဲ ႏွစ္စီးတြဲ ကားေတြေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ အၾကိဳက္ဆုံးကားက သီးသန္႔ကားေတြနဲ႔ ႏွစ္စီးတြဲကားေတြပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ဘတ္စ္ကားေတြက စပယ္ရာ ဦးေလးၾကီးေတြက ေက်ာင္း၀တ္စုံနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို တခါမွ ကားခမယူပါဘူး။ လာေတာင္းလို႔ သားမုန္႔စားလိုက္တာ ကုန္သြားၿပီလုိ႔ ေျပာလိုက္ရင္လဲ ၿပဳံးေနတာပါပဲ။ အမုန္းဆုံးက (၃၆)ဟိုင္းလတ္ေတြပါ။ စိတ္ကိုက စြဲေနလို႔လား မသိပါဘူး၊ ဟိုင္းလတ္ကားက စပယ္ရာေတြက ဟိုးကတည္းက အခုထိ အေတာ္ေလးကို ဆက္ဆံေရး က်ဲပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းစိမ္းေတြ ေတြ႔ရင္ မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ကားခ မေပးႏိုင္ရင္လဲ ေငါက္ငမ္းတတ္ပါတယ္။

ေမေမနဲ႔အတူ နယ္ကို ေျပာင္းသြားၿပီးေတာ့လဲ မၾကာခဏဆိုသလို ရန္ကုန္ကို အလည္လာတတ္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ရ ျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္ေတြ ေရွ႔ကိုေရာက္လာေလ၊ ဘတ္စ္ကား နံပါတ္နဲ႔ ကားခက တိုးလာေလေလပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ အၾကိဳက္ဆုံး ဘတ္စ္ကားလုိင္းကေတာ့ နံပါတ္ (၅၁)လိုင္းပါ။ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ရဲ့ အထင္ကရ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆူးေလ၊ လွည္းတန္း၊ အင္းယားကန္၊ ရွစ္မုိင္လမ္းဆုံ အစရိွတာေတြကို ျဖတ္သြားလို႔ပါ။

ျမန္မာျပည္က ဘတ္စ္ကားတစီးမွာ အဓိက ဇာတ္လိုက္က ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ စပယ္ရာလို႔ပဲ ေျဖခ်င္ပါတယ္။ ကားေပၚ စတက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ကမၻာ့စကား အေျပာႏိုင္ဆုံးနဲ႔ ဂဏန္းသခ်ၤာ အေတာ္ဆုံးလူသားရဲ့ အထူးအဆန္း စကားေတြ၊ တခါတေလ နားရင္းရုိက္ခ်င္စရာ စကားေတြ၊ တခါတေလေတာ့လဲ ၿပဳံးခ်င္စရာ စကားေတြကို ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ မေရာက္မခ်င္း ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ကားက်ပ္သပ္ေနပါေစ၊ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ တက္လာတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွတ္မိၾကပါတယ္။ စကားကုိလဲ ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ကို ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ဂုဏ္မယူပဲ မေနႏိုင္တာ တခုရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္လက္က်န္ ဘတ္စ္ကားအိုၾကီးေတြကို ယေန႔ထိတိုင္ေအာင္ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တိုးရစ္ေတြဆို အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတာင္ ရိုက္ယူသြားၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အဲဒီကားၾကီးေတြ ၿမိ႔ေတာ္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ၾကဦးမယ္ ဆုိတာေတာ့ မသိေသးပါ။

ဒီႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့လဲ ဘတ္စ္ကားကို က်ေနာ္ ခပ္ကင္းကင္းေနလို႔ မရေသးျပန္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနျခင္းကေတာ့ အကြာၾကီး ကြာသြားပါၿပီ။ ဒီမွာက ကားေတြက အခ်ိန္ကလဲ အတိအက် ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ စပယ္ရာလဲ မရိွပါဘူး။ ကားေပၚတက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ကားခေပးတဲ့ စက္မွာ ပိုက္ဆံထည့္၊ ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ နီးရာ stop requested ၾကိဳးကို လွမ္းဆြဲလိုက္ယုံပါ။ ဒရုိင္ဘာ အခ်ိဳးမေျပရင္ ဖုန္းဆက္တုိင္လုိ႔ရသလို က်ေနာ္တုိ႔ အခ်ိဳးမေျပရင္လဲ သူတိုင္မွာပါ။ ဒီက ဘတ္စ္ကားေတြမွာ သေဘာက်စရာတခုကေတာ့ ကားတစီးကို စီးၿပီးရင္ ေနာက္ တနာရီခြဲအတြင္း အဲဒီ ကားလက္မွတ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ကားကို အခမဲ့စီးႏိုင္တာပါ။ ျပည္သူေတြ ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာေအာင္ လုပ္ထားေပးတဲ့ စနစ္ေကာင္းေလး တခုပါ။ ကားထဲက ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကလဲ ေရာက္မယ့္ မွတ္တုိင္နဲ႔ အျပင္က မုိးေလ၀သ အေျခအေနကို ျပေပးပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီက ဘတ္စ္ကားေတြမွာ မရႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံက ခ်စ္စရာ ဘတ္စ္ယဥ္ေက်းမႈ တခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီမႈပါ။ တခ်ိဳ႔ေသာ လူနည္းစုေတြကလြဲရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာက သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ တက္လာရင္ ေနရာရႏွင့္တဲ့လူ တေယာက္ေယာက္က ေနရာဖယ္ေပးတာမ်ိဳး၊ မႏိုင္မနင္း ျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းငယ္ေလးေတြကို ကူကုိင္ထား ေပးတာမ်ိဳးေလးေတြက ဒီႏိုင္ငံမွာ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူလဲ သူထသူထ၊ ကိုယ္လဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထနဲ႔ သြားလာၾကတာ မ်ားပါတယ္။

ဘတ္စ္ကား အေၾကာင္းေတြ ဟိုေရး ဒီေရး ေရးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တခု စိတ္ကူးယဥ္မိတာ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ (၅၁)လိုင္းကားကို အစအဆုံး ႏွစ္ခါျပန္ေလာက္ စီး၊ ၿပီးရင္ ကားေပၚတက္လာတဲ့ လူေတြကို ေလ့လာ၊ စာေရးဆရာဂိုက္ကို စတုိင္က်က်ဖမ္းၿပီး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာတပုဒ္ေလာက္ေရးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထုတ္ေ၀သူျပန္လုပ္ ….။အင္း.. ရႈံးဖို႔မ်ားမွာကေတာ့ ေသခ်ာမယ္ ထင္ပါရဲ့။


ကလိုေစးထူး

ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး ...

ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ကေပါ့။ က်ေနာ္ရယ္၊ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးရယ္နဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး။ ဆီဦး ေထာပတ္မပါဘူး၊ ေပၚဆန္းေမႊး ဆန္နဲ႔လဲ မခ်က္ဘူး။ ေမေမ့ရဲ့ ၀န္ထမ္းဆန္ ခပ္ည့ံည့ံေလးရယ္၊ အာလူးေတြ အမ်ားၾကီး ေရာထားတဲ့ မည္ကာမတၱ ၾကက္သားဟင္း တခြက္ရယ္၊ ငါးပိရည္ တုိ႔စရာေတြနဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး …..။ ပီတိေတြ တေလွၾကီးနဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး …။ ညီမေလးကေတာ့ အဲဒီ ထမင္း၀ိုင္းရဲ့ ဇာတ္လုိက္ေပါ့။ ဟင္းခြက္ကို သူ႔အနားက မခြာတမ္းထားၿပီး ပလုပ္ ပေလာင္း စားတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုကလဲ ဘာထူးေသးလဲ၊ ေမ့ေမ့လက္ရာကို တေပ်ာ္တပါးၾကီး ေခါင္းမေဖာ္စတမ္း ေလြးေနၾကတာေလ။ မိဘေတြကေတာ့ ေက်နပ္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ပိုပုိသာသာ စားရဖုိ႔ကိုပဲ ဦးစားေပး ေနခဲ့တာ။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြဟာ အိပ္မက္ပမာ အေ၀းဆုံးရဲ့ အေ၀းဆုံးမွာ က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ အၿပဳံးမဲ့မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ကမၻာ တဖက္ျခားမွာ ေနသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္ရင္း ျပန္မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးကို တမ္းတတတ လြမ္းမိပါရဲ့ …..။ *** တကယ္ေတာ့ ဒီစာကို ပလဲနက္ဖိုရမ္မွာ က်ေနာ္ တခါေရးဖူးၿပီးသားပါ။ အိမ္ကို သတိရလာလုိ႔ ဒီမွာ ျပန္တင္လိုက္ရတာပါ *** ကလိုေစးထူး

ေဆာင္းတြင္း အ၀င္..

ေဆာင္းရာသီရဲ့ တပ္လွန္႔သံအျဖစ္ အေအးဓာတ္က တေန႔ထက္ တေန႔ ပိုလာပါၿပီ။ ဒီရာသီ ေရာက္ၿပီဆုိရင္ ဒီက ျမင္ကြင္းေတြဟာ က်ေနာ့္မ်က္စိထဲမွာေတာ့ မီးေလာင္ျပင္ တခု အလားပါပဲ။ အရြက္မဲ့ သစ္ပင္ေတြက ၾကည့္ေလရာ ေနရာတိုင္းလိုလုိမွာ ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္နဲ႔၊ ေျမေပၚမွာလဲ ရြက္ေၾကြေတြက ေလတုိက္တိုင္း တေဖ်ာေဖ်ာနဲ႔ လြင့္ေနလိုက္ၾကတာ၊ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံနဲ႔ ကြာခ်င္တုိင္း ကြာေနတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔ ျမင္ကြင္းေတြပါ။ မၾကာမီမွာ ႏွင္းေတြ က်ပါေတာ့မယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏွင္းက်တာကို ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ပဲ အိမ္ထဲကေန ထုိင္ၾကည့္ရင္ေတာ့ အေတာ္ကို လွပတဲ့ ျမင္ကြင္းျဖစ္ၿပီး လြမ္းလဲ လြမ္းစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။ ႏွင္းဖတ္ေလးေတြ တဖြဲဖြဲက်ၿပီး ေျမျပင္ကို အျဖဴေရာင္ ဆုိးေပးေနတာဟာ ကဗ်ာမပီ စာမမီတဲ့ ရွဳခင္းေကာင္းေလးပါ။ ႏွင္းက်ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးဟာ အရမ္းၾကီးလဲ သိပ္မေအးလွေတာ့ မႏွစ္က စေရာက္ခါစဆိုရင္ ႏွင္းေတာထဲမွာ က်ေနာ္ ကေလးဆန္ဆန္ ထြက္ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဓာတ္ပုံေတြ ရိုက္လိုက္၊ ေအာ္ဟစ္လုိက္ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္း အလုပ္ခြင္ ၀င္ရတဲ့ အခါက်ေတာ့ လူက သူမ်ားေတြလို ကားကလဲ မရိွေသး၊ စက္ဘီးေလး တစီးကို အေဖာ္ျပဳလို႔ အလုပ္သြားခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ေတြမွာ ႏွင္းက်တာနဲ႔ ၾကဳံပီလားဆိုရင္ လမ္းေတြ တေခ်ာေခ်ာနဲ႔ ကားေတြ တေ၀ါေ၀ါၾကားမွာ လူလဲ မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အခုက်ေနာ္ ေနေနတဲ့ ျပည္နယ္ကို အေမရိကန္ရဲ့ ေနလို႔ အေကာင္းဆုံး နံပါတ္ငါး ျပည္နယ္အျဖစ္ စစ္တမ္းမ်ားအရ သတ္မွတ္ ပါတယ္။ ပညာေရး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ လုံၿခဳံမႈ အျဖစ္ဆုံးေတြကို တြက္ရင္ေတာ့ ဟုတ္ႏိုင္ေလာက္ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ရာသီဥတုကေတာ့ တေန႔ေရႊ တေန႔ေငြပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္က 65·F ျဖစ္ေပမယ့္ ဒီေန႔ 30F ျဖစ္တတ္ေတာ့ နယ္ေျမခံ မဟုတ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ အာရွသားေတြ အတြက္ကေတာ့ ဒီျပည္နယ္ဟာ ရာသီဥတုအရ ေနလို႔ မေကာင္းတဲ့ ျပည္နယ္ စာရင္းမွာ ထိပ္ဆုံးက အပါအ၀င္ပါပဲ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေအာက္တိုဘာ ၂၉ ရက္ေန႔က က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ နာရီလက္တံေတြကို အေနာက္ကုိ တနာရီ ေရႊ႔ဆုတ္လိုက္ရပါတယ္။ ေႏြရာသီ ေရာက္ေတာ့ တခါ အေရွ႔ျပန္တုိးေပါ့။ ေဆာင္းရာသီမွာ ေန၀င္ခ်ိန္ကလဲ အလြန္ေစာသြားပါတယ္။ ညေန ေလးနာရီခြဲၿပီး ဆုိရင္ပဲ အေမွာင္၀င္လာပါတယ္။ ငါးနာရီဆို မိုးစုံးစုံးခ်ဳပ္ပါၿပီ။ ေႏြရာသီက်ေတာ့ ညကိုးနာရီ နီးပါးေလာက္မွပဲ သူရိယ ကိုယ္ေတာ္က အိပ္တန္း ၀င္ေတာ္မူပါတယ္။ မႏွစ္က ဒီအခ်ိန္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္ လက္ခုံေတြ အက္ကြဲပါတယ္။ ၾကီးမားတဲ့ ရာသီဥတု အေျပာင္းအလဲကို ဘယ္လို ၾကိဳတင္ျပင္ဆင္ရမယ္ ဆိုတာ မသိခဲ့ေတာ့ က်ေနာ့္ စိတ္ထင္ လူခႏၶာကိုယ္ အတၱေဘာက အိမ္နဲ႔ အလုပ္ထဲမွာဆို ေႏြးလိုက္၊ အျပင္ထြက္ေတာ့ ေအးလိုက္နဲ႔ ဖန္ခြက္နဲ႔ တူသြားတယ္နဲ႔ ထင္ပါရဲ့။ ေဒသခံ မိတ္ေဆြကို ေမးၿပီး နီးရာဆုိင္က အသားအရည္ လိမ္းေဆး တမ်ိဳး ၀ယ္လူးေတာ့မွ သက္သာပါေတာ့တယ္။ ေရွ႔လာမယ့္ အပတ္ဆိုရင္ေတာ့ Thanks Giving တဲ့။ ဘာဂစ္ဗင္းျဖစ္ျဖစ္ က်ေနာ္ကေတာ့ အလုပ္မလုပ္ပဲ နားရမယ့္ တရက္ကိုပဲ ၾကိဳတင္ တြက္ခ်က္ၿပီး ေပ်ာ္ေနပါတယ္။ ခရစၥမတ္က်ရင္လဲ ႏွစ္ရက္ပိတ္မယ္။ ႏွစ္သစ္ကူး ေရာက္ရင္ တရက္၊ သူမ်ားပိုက္ဆံကို အလုပ္မလုပ္ပဲ ရဖို႔ကို ဟိုတြက္ဒီတြက္နဲ႔ အက်င့္မေကာင္းလိုက္ပုံမ်ား။ ျမန္မာျပည္က အားလပ္ရက္ေတြ ဒီကို ေရႊ႔လိုက္ရင္ အေတာ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ေတာင္ ၾကံဖန္ေတြး လိုက္မိပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာက အားလပ္ရက္ေတြ မ်ားတယ္ေလ …။ က်ေနာ့္ အထင္ ရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရိွမယ္။ ဒီမွာေတာ့ တႏွစ္လုံးမွ ခုႏွစ္ရက္ထဲ။ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို ကထိန္ပြဲေတြ ဟိုတစ ဒီတစနဲ႔ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲ ႏႊဲေနၾကေလာက္ေရာေပါ့။ ဒီေရာက္မွ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ ေဆာင္းရာသီရဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းပုံကို လြမ္းဆြတ္မိပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ေအးေအး ဒီမွာလုိ အေႏြးထည္ အထူၾကီးမလို၊ လက္အိတ္ထူထူ မလို၊ ရွဳးဖိနပ္ မစီးခ်င္ဘူးလား ရေသးတယ္။ စတိုင္က်က် ဂ်င္းဂ်က္ကက္ေလး တထည္ ဒါမွမဟုတ္ ဂ်ာကင္ ခပ္ပါးပါးတထည္ေလာက္နဲ႔လဲ ျမန္မာျပည္ ေဆာင္းရာသီကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ျဖတ္သန္းႏိုင္တယ္ေလ။ တခ်ိဳ႔မ်ားဆို ျမဴမႈန္ထူထူထဲ ေဆာင္းေအးခဲမွာ ၀မ္းစာေရးအတြက္ အေႏြးထည္ေတာင္ ၀တ္ႏိုင္အားတာမွ မဟုတ္တာ။ ေဆာင္းတြင္းကို မခ်စ္မႏွစ္သက္တဲ့ အသည္းခိုက္ေအာင္ ေအးခဲမႈနဲ႔ ျဖတ္ၿပီးရင္ေတာ့ …။ ပူျပင္းတဲ့ ေႏြရာသီ ဆုိတာၾကီးက က်ေနာ္တို႔ကို အသင့္ ေစာင့္ေနအုံးမွာပဲေလ။ အဲဒီလိုပဲ ေအးလိုက္၊ ပူလိုက္နဲ႔ပဲ တႏွစ္ၿပီး တႏွစ္၊ အသက္ေတြက ၾကီးရင္း၊ ရုန္းကန္ရင္း လႈပ္ရွားရင္းနဲ႔ပဲ ဘ၀ဆိုတဲ့ သံသရာၾကီးထဲမွာ က်ေနာ္တို႔တေတြ ေပ်ာ္ရႊင္လုိက္၊ ငိုေၾကြးလိုက္၊ ခ်စ္ခင္လိုက္၊ မုန္းတီးလိုက္၊ ေတြ႔ဆုံလိုက္ ေကြကြင္းလိုက္နဲ႔ …။ *** ဒီစာကိုေရးၿပီးေတာ့ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္တာ မည္းေမွာင္ေနလိုက္ပုံမ်ား၊ အလင္းနဲ႔ တူတာဆိုလုိ႔ ေကာင္းကင္ေအာက္က နီယြန္ အလင္းတုေတြပဲ ေတြ႔ရတယ္ *** ကလိုေစးထူး

စစ္ပြဲ ေနာက္ကြယ္မွာ ....

“က်ေနာ္တို႔ အိမ္ဖက္က မီးခိုးေတြ ျမင္လုိ႔ ကေလးကို ရွာဖုိ႔ ေျပးသြားတယ္။ ျပာေတြေအာက္မွာ လက္ကေလး တဖက္ …..၊ က်ေနာ့္ သားကေလးရဲ့ လက္၊ သားေလးက က်ေနာ့္အတြက္ လက္ကေလး တဖက္ထားခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီမွာ တေန႔လုံး ေနခဲ့တယ္။ ဗမာစစ္တပ္ ျပန္လာၿပီး က်ေနာ့္ကို သတ္သြားရင္ ေကာင္းမွာပဲ ဆုိၿပီး …………..။” ျမန္မာ စစ္တပ္ရဲ့ ကရင္ျပည္နယ္အတြင္း စစ္ဆင္ေရး ထုိးစစ္ေၾကာင့္ သားကေလး ဆုံးရႈံးသြားရတဲ့ အျပစ္မဲ့ ျပည္သူ တေယာက္ရဲ့ ရင္နင့္ဖြယ္ စကားေလးပါ။ ေျပာရင္းနဲ႔ ဆို႔နင့္ တိမ္၀င္သြားတဲ့ သူ႔အသံက တကယ္ကို ရင္နင့္စရာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေဆြးေႏြးပြဲေလး တခုမွာ ကရင္ အမ်ိဳးသမီးငယ္ တေယာက္က ဒီလို ေျပာဖူးပါတယ္။ “က်မ အရင္တုန္းကဆုိရင္ ဗမာေတြကို အရမ္းမုန္းတာ၊ ဗမာ စစ္တပ္က က်မတုိ႔ မိသားစု ဘ၀ပ်က္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေလ၊ အခုေတာ့ နားလည္မႈ ရိွလာပါၿပီ” တဲ့..။ ဒါေပမယ့္ သူ အဲဒီစကားေျပာတုန္းက သူ႔စိတ္ထဲမွာ တကယ္ကိုပဲ ဗမာလူမ်ိဳးကို မုန္းေနတဲ့ အရင္းခံစိတ္ မကုန္ေသးဘူးဆုိတာ က်ေနာ္ သူ႔စိတ္တံခါးကို လွမ္းျမင္လိုက္မိပါတယ္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ ….။ က်ေနာ့္ တသက္မကတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္။ ဒါေပမယ့္ ၾကားထဲက တကယ္ အထိနာေနတာက အျပစ္မဲ့ အရပ္သားေတြေလ …။ လူမ်ိဳးေရး မုန္းတီးမႈေတြလဲ ျဖစ္ခဲ့ရ။ ပ်က္သုန္းသြားတဲ့ ဘ၀ေတြ၊ အနာဂတ္ မဲ့သြားတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ၊ စာသင္ေက်ာင္း ေပ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဒါေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ၿပီးဆုံး သြားမွာပါလိမ့္။ သူတို႔ကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ တည္ၿငိမ္ေရးနဲ႔ ရပ္ရြာ ေအးခ်မ္းသာယာေရးလို႔ တြင္တြင္ ေျပာေနၾကဆဲပါ။ အဲဒီ အေၾကာင္းျပ စကားေလး တခြန္းရဲ့ ေနာက္ကြယ္မွာေတာ့ ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈေတြ၊ လူမဆန္တဲ့ သတ္ျဖတ္မႈေတြ၊ ဒီလိုနဲ႔ပဲ …………။ *** ဒီဗီြဘီ သတင္းဌာနက တင္ဆက္ထားတဲ့ အီဗန္၀ီလ်ံ Burma Secret War ဆိုတဲ့ ျမန္မာ ျပည္တြင္းစစ္အေၾကာင္း သတင္းမွတ္တမ္းကို ၾကည့္ၿပီး ေရးျဖစ္ပါတယ္ *** ကလိုေစးထူး

ေလလြင့္သြားေသာ ႏိုင္ငံ့သည္းခ်ာမ်ား ....

အမိ ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္တုန္းက ျမင္လိုက္တုိင္း စိတ္ဆင္းရဲရတာ တခု ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ မ်က္ႏွာထားေလးေတြက ႏုႏုနယ္နယ္၊ ေနေလာင္တဲ့ အသားအေရနဲ႔ စစ္သားငယ္ေလးေတြ တနည္းအားျဖင့္ ကေလး စစ္သားေတြကို ေတြ႔လိုက္တဲ့ အခါတိုင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ တရား၀င္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အသက္က (၁၈)ႏွစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးေတြ ဘာလို႔မ်ား အသက္မျပည့္ေသးပဲ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေနၾကရပါလိမ့္။ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေလ့လာၾကည့္ မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ့ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ လူထုရဲ့ ေမတၱာပ်က္ ေအာ့ႏွလုံးနာ ခံရတဲ့ အဆင့္ကို ဟိုတုန္းက မေရာက္ေသးပါဘူး။ လူပုံက ညိဳထြားထြား၊ စစ္ယူနီေယာင္း စမတ္က်က်နဲ႔ စစ္သားၾကီးေတြရဲ့ ဟန္ပန္က ျပည္သူေတြရဲ့ မ်က္စိထဲမွာ အားကိုးေလာက္စရာ့ အေမ့သားၾကီး ဆိုတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ သားကေလး ငယ္ငယ္ကို သား၊ ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါမ်ား ကေလးက စစ္သားၾကီး စစ္ဗိုလ္ၾကီး လုပ္မွာလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရင္ မိဘေတြက ေက်နပ္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ေပါ့။ ျပည္သူေတြကလဲ “စြန္စားတဲ့ လူေတြရယ္၊ ေက်းဇူးကို ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ ဗမာ့ေသြးကို ႏွမေပးခ်င္ပါတယ္” လို႔ တနည္း၊ “ရန္သူေတြကို အေသႏွံတယ္၊ ေစတနာ ရိွလြန္းလုိ႔ပါကြယ္၊ ပိုၿပီးေပ်ာ္ဖုိ႔ကြယ္၊ တုိ႔ၾကီးေတာ္ၾကီးကိုပါ ငါေပးမယ္” လို႔တဖုံ သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႔ အဲဒီေခတ္ တပ္မေတာ္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသလဲ ဆိုတာ ျပသခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း စစ္တပ္ကေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ့ နာမည္ကို သုံးမရေအာင္ ပ်က္ေစေတာ့ပါပဲ။ လူေတြအမ်ားၾကီးကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ၿပီးကာမွ တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲ က်သြားမွာစိုးလို႔ ကယ္တင္လုိက္ ရတာပါ လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကမွ ၁၉၉၀ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို လစ္လ်ဴရွဳ လိုက္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စစ္ဆိုရင္ ေရေတာင္ စစ္မေသာက္ဘူး လို႔ အရပ္စကား တြင္သြားရတဲ့ အထိ စစ္တပ္ဟာ လူထုရဲ့ အမုန္းဒဏ္ကို ခံရပါေတာ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈ ဆုံးရံႈးတာဟာ အၾကီးမားဆုံး ဆုံးရႈံးမႈ ဆိုတဲ့အတုိင္း ျပည္သူေတြက စစ္တပ္အေပၚ ယုံၾကည္ ကိုးစားမႈ ကင္းသြားတဲ့ ေနာက္ပုိင္း စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ တာ၀န္ထမ္းလို စိတ္လဲ ကင္းမဲ့သြား ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စစ္တပ္ကို အင္အား ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ တိုးခ်ဲ႔ခ်င္ပါေသးတယ္။ အေၾကာင္းရင္ကေတာ့ မသင့္မျမတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံကုိ အင္အားျပလုိမႈ၊ ျပည္သူလူထုကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ အင္အားျပ ၿခိမ္းေျခာက္လုိမႈနဲ႔ မိႈလို ေပါမ်ားလာတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ရာထူးေနရာ ခပ္မ်ားမ်ား တိုးျမွင့္လုိမႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ေနရာ အႏွ႔ံအျပားမွာ စစ္ဌာနခ်ဳပ္သစ္မ်ား၊ စစ္ဗ်ဴဟာမ်ား၊ တပ္သစ္မ်ားကို ထပ္မံဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကမ္းရိုးတန္း ေဒသတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္၊ ၾတိဂံ ေဒသတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ အမွတ္(၁)မွ (၁၆)အထိ စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမႈ ဌာနခ်ဳပ္မ်ားဟာ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္တပ္ ေျခလ်င္တပ္ရင္း တရင္းရဲ့ ေနာက္ဆုံး ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ရိွရမယ့္ အင္အားဟာ မူရင္း ၇၈၆ဦး၊ တြဲဖက္ ၃၀ ဦး စုစုေပါင္း (၈၁၆)ဦး ျဖစ္ၿပီး စစ္ဆင္ေရး တခုကို သြားရမယ့္ ေျခလ်င္/ေျချမန္ တပ္ရင္း တရင္းရဲ့ စစ္ထြက္ အင္အားဟာ အနည္းဆုံး ၅၀၀ ရိွရပါတယ္။ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ေျခလ်င္/ ေျချမန္တပ္ရင္း ၁၀ ရင္းနဲ႔ စစ္ဗ်ဴဟာ ၃ ဗ်ဴဟာ ရိွရတဲ့အတြက္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ အသစ္တခု ဖြင့္လွစ္တုိင္းမွာ စစ္သား အနည္းဆုံး ၈၀၀၀ ေက်ာ္ ရိွဖုိ႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ရိွရမယ့္ လက္ရုံးတပ္ရင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ေရး၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ ေဆး၊ အင္ဂ်င္နီယာ တပ္ရင္းမ်ားရဲ့ အင္အားကို ထည့္မတြက္ရ ေသးပါဘူး။ အဲဒါေတြပါ အပါအ၀င္ ဆုိရင္ေတာ့ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ စစ္သား အနည္းဆုံး တေသာင္းေက်ာ္ ရိွရပါတယ္။ ေျခလ်င္/ ေျချမန္ တပ္ရင္းမ်ားရဲ့ အေနအထားကို ေလ့လာၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ အရာရိွ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားေပါင္း ၈၁၆ ဦး ရွိရမယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရိွတဲ့ ဘယ္တပ္ရင္းမွာမွ အဲဒီ ဖြဲ႔စည္းပုံ အတုိင္း အင္အား အျပည့္အ၀ မရိွၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ျပဳန္းတီး ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ျပဳန္းတီး အင္အားမွာ စစ္ေျပးအင္အားက အမ်ားဆုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာလဲ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သည္မ်ားရဲ့ အား ၁၀ ပါး အနက္က အမိန္႔နာခံမႈ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို စစ္တပ္တြင္း အရာရိွမ်ားက အလြဲသုံးစား လုပ္ၿပီး လက္ေအာက္ စစ္သည္မ်ားအေပၚ အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား၊ စစ္တပ္အတြင္း ျခစားမႈမ်ားေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ စစ္တပ္မ်ားရဲ့ စစ္ေျပးမႈမ်ားဟာ ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွ မတူေအာင္ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ အသစ္ဖြင့္လွစ္တဲ့ စစ္တပ္ေတြအတြက္ အင္အားလုိအပ္ခ်က္နဲ႔ ျပဳန္းတီး အင္အားေတြအတြက္ ျဖည့္ဆီးဖို႔အတြက္ အၾကံအိုုက္ ရပါေတာ့တယ္။ တဖက္မွာလဲ သူတုိ႔ကို ျပည္သူလူထုက မၾကည္ညိဳေတာ့တဲ့ အတြက္ သာမန္နည္းလမ္းမ်ားနဲ႔ စစ္တပ္ထဲကို တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေစဖုိ႔ ဘယ္လိုမွ မစည္းရုံး ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ တပ္တြင္း စီမံခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ၿပီး စစ္သား စုေဆာင္းဖို႔အတြက္ ၾကံေဆာင္ရပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ တျပည္လုံးမွာ ရိွရိွသမွ် စစ္တပ္ေတြကို တႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆုံး တပ္သားသစ္ အေယာက္ ၃၀ စုေဆာင္းရမယ္လုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ထုတ္ျပန္ရပါေတာ့တယ္။ ျပည့္မီေအာင္ စုေဆာင္းႏိုင္ျခင္း မရိွတဲ့ တပ္က တပ္ရင္းမွဳး၊ တပ္မမွဴး၊ တုိင္းမွဴးမ်ားလဲ ၄ လပတ္ အစည္းအေ၀း မ်ားမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို အဆူအဆဲ ခံၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တပ္ရင္း တရင္းအတြက္ သူတုိ႔ကုိ စစ္တပ္က လုံး၀ၾကီးကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေနတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ တႏွစ္တာအတြင္း တပ္သားသစ္ အေယာက္ ၃၀ ရေအာင္ စုေဆာင္းႏိုင္ဖုိ႔ ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ မလြယ္တာထက္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ ဆုိရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရဘူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာပဲ လုိခ်င္တယ္လို႔ ဆုိလာျပန္ေတာ့ အထက္ကေန ေအာက္ကို အဆင့္ဆင့္ ျပန္က်ပ္ရ ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တရားျခင္း မတရားျခင္း မသိႏုိင္ေတာ့ဘဲ နည္းလမ္း မက်တဲ့ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တပ္သားသစ္ စုေဆာင္းေရး လုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္ ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းမ်ား ျဖစ္တဲ့ ကေလးမ်ားဟာ ဓားစာခံမ်ား ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္နဲ႔ အျခားေသာ အထင္ကရၿမိဳ႔ေတြရဲ့ လူစည္ကားရာ ကားဂိတ္၊ ဘူတာရုံ၊ သေဘၤာဆိပ္နဲ႔ ေစ်းမ်ားမွာ သြားလာေနတဲ့ လူေတြထဲကို “တာ၀န္” ဆိုတဲ့ လက္ပတ္ အနီၾကီးန႔ဲ စစ္တပ္ ယူနီေဖာင္း ၀တ္ၿပီး သားေကာင္ ရွာေဖြေနတဲ့ မုဆုိးရဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးနဲပ ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ စစ္သားေတြကို သတိထားၿပီး ၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ ရွာေဖြေနတာကေတာ့ အ၀တ္အစား ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ အိမ္ေျခမဲ့ ျဖစ္ဟန္ တူသူမ်ား၊ အျခား အရပ္တပါးကို သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္မယ့္ ပုံစံရိွ လူငယ္မ်ားနဲ႔ အိမ္ေျပး ျဖစ္ပုံရတဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ရွာေဖြေနတဲ့ သားေကာင္ကို ေတြ႔ၿပီေဟ့ ဆုိတာနဲ႔ အဲဒီ အနားကို ခ်ဥ္းကပ္ပါတယ္။ အျခား သြားလာေနတဲ့ လူေတြ သတိမထားမိခင္မွာပဲ သူတို႔ လုပ္စရာရိွတာကို က်င့္သား ရေနတဲ့ မုဆုိးတေယာက္အလား ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ပါတယ္။ “မွတ္ပုံတင္ ပါရဲ့လား” ဆိုတဲ့ စကားဟာ လ၀ကနဲ႔သာ ဆုိင္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ လုံး၀မဆုိင္တဲ့ ေမးခြန္း ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္သား ျမင္ရင္ အလုိလိုေၾကာက္စိတ္ ၀င္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ တေယာက္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖုိ႔ေတာ့ အလြန္ အသုံး၀င္ပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ၊ မက္လုံးေပးလို႔ တနည္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္လုိ႔ တဖုံနဲ႔ တပ္ထဲ၀င္ဖုိ႔ စည္းရုံးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီ ကေလးငယ္ဟာ စိတ္ပါပါ၊ မပါပါ အဲဒီ စစ္သား ေနာက္ကို ပါသြားေတာ့တာ ပါပဲ။ ကေလးငယ္မ်ားရဲ့ မိဘမ်ားဟာ မိမိရင္ေသြး ေပ်ာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ပူပင္ေသာကေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ရွာေဖြ စုံစမ္းၾက ရပါတယ္။ ရဲစခန္းမွာ တိုင္ခ်က္ဖြင့္၊ လူေပ်ာက္ ေၾကညာ စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ရင္း စစ္တပ္ထဲကို သူတုိ႔ရဲ့ ရင္ေသြးငယ္ ေရာက္သြားၿပီ ဆိုတာ သိရျပန္ေတာ့ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ရ ျပန္ပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲကို အရြယ္မတုိင္မီ ေရာက္သြားတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ရင္ေသြး မိဘရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္ဖုိ႔ကို စစ္ဗိုလ္ေတြဆီမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေအာက္က်ခံၿပီး နည္းလမ္းေပါင္းစုံ သုံးၿပီး ၾကိဳးစားရ ျပန္ပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီမွာတင္ပဲ ေက်ာင္း၀တ္စုံ သတ္ေနသင့္ေသးတဲ့ ကေလးဟာ သူမ၀တ္ခ်င္တဲ့ စစ္၀တ္စုံကို အတင္းအဓမၼ ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္ ၀တ္လိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိမိကုိယ္ မိမိ ထိန္းေက်ာင္း ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္တဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ ျပည္စုံတဲ့ အရြယ္မေရာက္မခ်င္း မည္သူ တဦးတေယာက္ကမွ ကေလးသူငယ္မ်ားကို လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို အတင္းအဓမၼ သြင္းခြင့္မရိွပါဘူး။ ဒါကို ကေလး အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း အပိုဒ္(၉)မွာ အတိအလင္း ဖြင့္ဆုိထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာပုိင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ ေကာင္းစားေရး တခုတည္းအတြက္ ႏိုင္ငံ့ရင္ေသြးေတြကို အာဏာရွင္အေရာင္ အျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဆုိးေပးလ်က္ ရိွပါတယ္။ “တကယ္ေတာ့ကြာ၊ ကေလးေတြဟာ စာသင္ေက်ာင္းမွာ၊ မိဘရင္ခြင္မွာပဲ ရိွသင့္တာေပါ့၊ အဲဒီ ကေလးေတြကို စစ္တပ္ထဲ အတင္းသြင္း၊ မေနႏိုင္လုိ႔ ထြက္ေျပးျပန္ေတာ့ စစ္ေျပးမႈ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေထာင္ခ်ပစ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကေလးရဲ့ ျဖဴစင္ေနတဲ့ ဘ၀ေလးကို ေထာင္ထြက္ဆုိတဲ့ နာမည္ တြင္သြားေအာင္ စစ္တပ္ထဲက လူမဆန္တဲ့ အေကာင္ေတြက အေရာင္ဆုိးပစ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား” လို႔ မိဘ တဦးက နာနာက်ည္းက်ည္း မွတ္ခ်က္ ခ်ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာ သင္ေနရမယ့္ အရြယ္ ရင္ေသြး ကေလးမ်ားကို ေသနတ္ၾကီးက မႏိုင့္တႏိုင္၊ စစ္ယူနီေဖာင္း ပြေယာင္းေယာင္းနဲ႔ ေတြ႔ျမင္ရျခင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္အနင့္ရဆုံး၊ စိတ္အထိခိုက္ ရဆုံး ျမင္ကြင္း ပါပဲ။ ဒါဆို သူတုိ႔ကို ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ မိဘေတြရဲ့ အပူက ပိုဆိုးေတာ့မွာေပါ့။ သတင္းစာေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ေဖာ္ျပလိုက္၊ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေတြ လုပ္ျပလိုက္ယုံနဲ႔ေတာ့ ဒါေတြ မပေပ်ာက္ႏိုင္ပါ။ ဖူးတံ ၀င့္လုိ႔ ခ်ီေနတဲ့ ပန္းကေလးမ်ား လွလွပပ ဖူးပြင့္ႏိုင္ၾကပါေစ ……….။ ကလိုေစးထူး

က်ပမ္းစကားေျပာပြဲ ...

က်ပမ္း စကားေျပာပြဲ ဆိုတာကို အေတာ္ မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၾကမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ မိမိ က်ရာ မဲေပါက္တဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ ေျပာဆိုရတဲ့ စကားေျပာ စြမ္းရည္ ၿပိဳင္ပြဲေလး တခုပါ။ မိမိကုိယ္မိမိ လူေရွ႔မွာ ယုံၾကည္မႈ ပိုမို ရလာေစဖုိ႔၊ ဗဟုသုတ ဉာဏ္ရည္ ျမင့္မား ေစဖုိ႔နဲ႔ ညစ္ႏြမ္းေနတဲ့ စိတ္ေတြကို ေပါ့ပါးေစတဲ့ ခ်စ္စရာ့ စြမ္းရည္ ၿပိဳင္ပြဲေလးပါ။ ဗဟုသုတကၾကြယ္၊ ဟာသ အာ၀ဇၹာန္းကလဲ ေပါတဲ့ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ၿပိဳင္ပြဲ၀င္လိုက္ရင္ ေအာက္က ပရိသတ္ကလဲ ရယ္သံ တေသာေသာနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

ဟိုးတုန္းကေတာ့ က်ပမ္း စကားေျပာပြဲေတြရဲ့ ေခါင္းစဥ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ ေျပာသူကိုလဲ ေပ်ာ္စရာ၊ နားေထာင္ရတဲ့လူကိုလဲ ရႊင္စရာ ျဖစ္ေစပါတယ္။ က်ေနာ္ ကိုးတန္းတုန္းက ေက်ာင္းမွာ လုပ္ခဲ့တဲ့ ၿပိဳင္ပြဲေလးဆုိရင္ ၿပိဳင္ၾကရတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြကိုက က်ေနာ္/က်မ အဆုိေတာ္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ ဆရာ၀န္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္၊ အေပ်ာ္ဆုံးေန႔၊ စသျဖင့္ စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြပါ။ ေျပာတဲ့ လူငယ္ေတြရဲ့ စိတ္ထဲက အနာဂတ္ အိပ္မက္ကိုလဲ အဲဒီ ေခါင္းစဥ္ေလးေတြက တဆင့္ ေဖာ္ညြန္းေစပါတယ္။ အဲဒီ ၿပိဳင္ပြဲေလးမွာ က်ေနာ္ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ၾကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ပထမ ရသြားတဲ့ ေက်ာင္းသားရဲ့ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ ရယ္ရႊင္ဖြယ္ စကားတခ်ိဳ႔ကို အခုထိ မွတ္မိေနပါ ေသးတယ္။

“ က်ေနာ္က လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္တယ္ဆိုတာ ျမန္မာျပည္ေလာက္နဲ႔တင္ ေက်နပ္တာ မဟုတ္ေတာ့ ကမၻာ့ အဆင့္ကိုပါ ၀င္ႏႊဲတာေပါ့.. ၾကည့္ေလ က်ေနာ့္ ဗလကို (လူက ဗလံေလးပါ) ဒီလိုနဲ႔ က်ေနာ္ အိုလံပစ္မွာလဲ ခ်န္ပီယံ၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ နာမည္ေက်ာ္လာ လိုက္တာ ေနာက္ေတာ့ မိုက္တိုင္ဆန္နဲ႔ပါ ယွဥ္ထုိး ရပါတယ္… သူ႔ကို ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကမၻာမွာ ျမန္မာ့လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ က်ေနာ္ျဖစ္ၿပီေလ.. အဲဒီလိုနဲ႔ ပထမအခ်ီ စၿပီဆုိတာနဲ႔ သူ႔ကို ေနာက္ေကာက္ခ်ပစ္ဖုိ႔ တရစပ္ ထုိးတာ.. (သူက ေျပာတာကို ခဏ နားလိုက္ပါတယ္.. ပရိသတ္ကလဲ သူ႔ကို စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေအာက္ကေန ၿငိမ္ခ်က္သား ေကာင္းလို႔ နားေထာင္ေနဆဲ၊ သူဆက္ေျပာလိုက္တာက) က်ေနာ္ ျပန္သတိရေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ေနၿပီ” ေအာက္က နားေထာင္တဲ့ ပရိသတ္က ၀ါးလုံးကြဲ ရယ္ၾကတာ ခန္းမတခုလုံး တအုံးအုံးနဲ႔။

ေနာက္ပုိင္းက်ေတာ့ က်ပမ္းစကားေျပာပြဲေတြက အဲဒီလိုေတြ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပိဳင္ပြဲ၀င္ၾကရတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြကို ၾကည့္ဦးမလား..။ တပ္မေတာ္သာ အမိ တပ္မေတာ္သာ အဖတို႔၊ တပ္မေတာ္ အင္အားရိွမွ တုိင္းျပည္ အင္အားရိွမည္တုိ႔၊ သမုိင္းအစဥ္အလာေကာင္း ရိွခဲ့ေသာ တပ္မေတာ္တို႔၊ စသျဖင့္ ေခါင္းစဥ္ေတြနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္တဲ့လူေတြကလဲ ေက်ာက္ရုပ္ၾကီးေတြလုိ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ရပ္လုိ႔ တပ္မေတာ္ ေကာင္းေၾကာင္းကို ၾကံဖန္ၿပီး ေျပာရ၊ နားေထာင္တဲ့ ေအာက္က ပရိသတ္ကလဲ ပ်င္းတြဲ႔စြာနဲ႔ တခ်ိဳမ်ားဆို အိပ္ေတာင္ ငိုက္လုိ႔။ တေယာက္ၿပိဳင္ပြဲ ၀င္ၿပီး သြားရင္ လက္ခုပ္သံ ေျဖာက္ဆိပ္နဲ႔ ဆုေပးပြဲလုပ္ေတာ့လဲ တာ၀န္ေက် လက္ခုပ္ေလး တီးလိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္စရာ ပြဲေလးက ပ်င္းစရာ၊ ျငီးေငြ႔ဖြယ္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းခဲ့တာ ႏွစ္အေတာ္ ၾကာခဲ့ပါၿပီေကာ..။

အခုေနမွာ အခြင့္ရရင္ေတာ့ က်ေနာ္ က်ပန္းစကား ေျပာခ်င္ေနပါတယ္။ ေျပာခ်င္တဲ့ ေခါင္းစဥ္က “က်ေနာ္ စစ္ခုံရုံး တရားသူၾကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္” တဲ့။

ကလိုေစးထူး

အလုပ္ထဲမွာ ဟိုေတြး ဒီေတြး..

တန္ေဆာင္တုိင္တဲ့..။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ ဘာမွန္း မသိလုိက္ပဲ ကုန္လြန္ သြားခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ အသိ မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႔ရဲ့ ဘေလာ့ေတြမွာ တန္ေဆာင္မုန္းပြဲ အေၾကာင္းေတြ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေရးထားၾကတာ ေတြ႔ေတာ့မွသာ ေအာ္.. တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲေတာ္ေတာင္ ေရာက္လာပါလားလုိ႔ အမွတ္ရေတာ့ ပါတယ္။ ေနာက္လဲ ဘယ္လုိေန႔မ်ိဳးေတြကို ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ဒီလိုပဲ မသိလုိက္ မသိဘာသာ ၿပီးဆုံးသြားအုံးမလဲ ဆိုတာ မသိပါ။ ငူငိုင္ေနတဲ့ ဒီမနက္မွာ အလုပ္ထဲမွာ စက္သံဆူဆူညံညံေတြကို မၾကားခ်င္တာနဲ႔ နားက်ပ္ ေရဒီယိုနဲ႔ country သီခ်င္းလိုင္းေတြ နားေထာင္လိုက္ေတာ့ စိတ္က နည္းနည္း ၾကည္လင္သလုိလို ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဂီတဟာ လူရဲ့ စိတ္ကို လန္းဆန္းေအာင္၊ ေဆြးေျမ့ေအာင္၊ လြမ္းဆြတ္ေအာင္၊ တက္ၾကြေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေစစားႏိုင္ ပါတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့ရာ ေမြးရပ္ေျမ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးကို သတိရ မိလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမဳိ႔ေလးဟာ အညတရ ေတာသားေလး တေယာက္နဲ႔ တူတဲ့ ေတာသာသာ ၿမိဳ႔ေလးပါ။ ကတၱရာလမ္း ဆိုလို႔ ၿမိဳ႔လယ္က လမ္း တလမ္းသာ ရိွၿပီးေတာ့ တျခားလမ္းေတြကေတာ့ ေျမနီလမ္းေလး ေတြပါ။ လွ်ပ္စစ္မီးကလဲ တေန႔ကို ညေန ငါးနာရီကေန ညကိုးနာရီအထိသာ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ငယ္ ေျခာက္ခုနဲ႔ လူဦးေရ တေသာင္းေက်ာ္သာ ရိွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကို ျမန္မာျပည္က တခ်ိဳ႔ေသာသူေတြ နာမည္ေတာင္ မၾကားဖူး ၾကပါဘူး။ မနက္မိုးလင္းရင္ ျမိဳ႔ကို တန္ဆာဆင္ေနတာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားက အုန္းေမာင္းေခါက္သံ တတုံးတုံး၊ ေတာနယ္ကေန ေစ်းလာေရာင္းၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ လွည္းသံ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းနဲ႔ ျမိဳ႔သူ ျမဳိ႔သားေတြရဲ့ ၾကည္စင္တဲ့ မ်က္ႏွာ တၿပဳံးၿပဳံးပါ။ တခ်ိဳ႔က ေရွာက္သီး၊ တခ်ိဳ႔ သံပုရာ၊ တခ်ိဳ႔ ကြမ္းသီးနဲ႔ မိမိတို႔ ၿခံထြက္ေတြကို လာေရာင္းၾကတဲ့ ေတာနယ္က လူေတြနဲ႔ ၿမိဳ႔ခံလူေတြ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႔ေစ်းေလးဟာ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ အထိေတာ့ လူစည္ေနတတ္ပါတယ္။ ေစ်းကြဲေတာ့လဲ လူေတြ စဲေပါ့။ တခ်ိဳ႔ ညေတြမွာေတာ့ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကတဲ့ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ သံေတြက ၿမိဳ႔လူထုကို အထိတ္ တလန္႔ ျဖစ္ေစပါတယ္။ လက္နက္ က်ည္ဆံေတြက ၿမိဳ႔ထဲ က်လာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူစိတ္ရိွတဲ့ သူပုန္မ်ားက က်ေနာ္ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ခပ္ည့ံည့ံ ေပၚလစီကားေတြထဲကလို ၿမိဳ႔ထဲကို လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ျခင္း မလုပ္ပါ။ သူတုိ႔ ပစ္တာက စစ္တပ္ထဲကိုပဲ ပစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အသံေတြ ၾကားၿပီးရင္ ေနာက္ေန႔မွာ ရပ္ကြက္လူၾကီးက ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေရးေပၚေၾကး ဆုိၿပီး ေငြလာလာေကာက္ေလ့ ရိွလို႔ နက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ေငြကုန္ေတာ့မွာပဲ ဆုိၿပီး လန္႔တဲ့ ထိတ္လန္႔မႈပါ။ က်ေနာ္ သေဘာက်မိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔သားေတြရဲ့ စည္းလုံးမႈ တခုကို ေျပာျပ ခ်င္ပါေသးတယ္။ တႏွစ္တခါ လုပ္ေလ့ရိွတဲ့ မိုးရာသီ ရပ္ကြက္အလိုက္ ေဘာလုံးပြဲေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္နဲ႔ ရပ္ကြက္ (၅)အသင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ရဲ့ ဒါဘီပြဲပါ။ ကြင္း တဖက္ျခမ္းစီကေန အားေပးသူ အခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္ အားေပးသလုိ ေဘာလုံး သမားေတြကလဲ ေရကုန္ေရခန္း ၿပိဳင္ေလ့ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ရပ္ကြက္ ႏွစ္ခုက ပရိသတ္ အခ်င္းခ်င္း အလြန္ တည့္ၾကတဲ့ ေန႔ရိွပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ၿမိဳ႔ထဲက ရပ္ကြက္ တသင္းသင္းနဲ႔ စစ္တပ္အသင္း ယွဥ္ကန္ၾကတဲ့ ေန႔ပါ။ စစ္တပ္ အသင္းက ဘယ္အသင္းနဲ႔ ကန္ကန္၊ ကန္တဲ့ ရပ္ကြက္ကို အဲဒီေန႔မွာ အားေပး ၾကပါတယ္။ တခ်ိန္လုံး အႏိုင္က်င့္ခံေနရသမွ် အဲဒီ မိနစ္ကိုးဆယ္ေသာ အခုိက္အတန္႔မွာ သူတုိ႔ သေဘာထားကို ထုတ္ေဖာ္ ၾကပါတယ္။ အခုလို အခ်ိန္ တန္ေဆာင္တုိင္မွာေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ စေတ့ရိႈးပြဲေလး လုပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ စက္သံ တဂြီဂြီနဲ႔ တီးတာ တျခား၊ ဆိုတာ တျခား ျဖစ္ေနလဲ သူ႔ပရိသတ္နဲ႔ သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ စေတ့ရိႈးပြဲ ၿပီးရင္ေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ၾကီး မအိပ္ႏိုင္တာက လူငယ္တခ်ိဳ႔ပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဆိုင္းပုဒ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ၀က္သားဆိုင္ ေရွ႔မွာ သြားတပ္လိုတပ္၊ စာအုပ္ အငွားဆုိင္ ေရွ႔မွာ အထည္ဆုိင္ ဆိုင္းပုဒ္ေရႊ႔လုိေရႊ႔နဲ႔ ပုိင္ရွင္ေတြကလဲ စိတ္ဆိုးရင္ ခဏပါပဲ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ေမြးရပ္ ဇာတိၿမိဳ႔နဲ႔ ေ၀းေနခဲ့တာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မနက္မိုးလင္းလာရင္ စက္သံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းၾကားမွာ စက္ရုပ္ တရုပ္လို ရုန္းကန္လိုက္၊ အိမ္ျပန္လုိက္၊ ေနာက္ေန႔ တခါ အလုပ္သြားလုိက္္ သံသရာလည္ရင္း လူမ်ိဳးျခားေတြ ၾကားမွာ ဘဏ္စာရင္းထဲက ကိန္းဂဏန္းေတြ တိုးလာဖုိ႔ပဲ အားထုတ္ရင္း ဟိုးေ၀းေ၀းက ၿမိဳ႔ငယ္ေလးကို ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္ခြင့္ ရႏိုင္မွာပါလိမ့္….။ ကလိုေစးထူး

ဟုိေရာက္ ဒီေရာက္ ဉာဏ္မမီေသာ အေၾကာင္းမ်ား..

ဒီတခါ ေရးမွာကေတာ့ ဘာကိုမွ မည္မည္ရရ ေခါင္းစဥ္ တပ္ရမွန္း မသိတဲ့ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ပဲ ေခၚမလား၊ စိတ္ထဲ ကလိ ကလိျဖစ္ေနတဲ့ ဆင္ဆာ တခ်ိဳ႔အေၾကာင္း ေရးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ စာေတြကို စဖတ္ျဖစ္စဥ္က တခ်ိဳ႔ေသာ မဂၢဇင္းေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ တခါတေလ ေငြမွင္ေတြ သုတ္ထားတဲ့ စာတခ်ိဳ႔ ပါလာတတ္ပါတယ္။ တခါတေလ ေတာ့လဲ မွင္အနက္ေတြနဲ႔ေပါ့၊ စာတည္းအဖြဲ႔က သေဘာေတာ္ မက်တဲ့ စာမ်ိဳးကို အဲလိုေလးေတြ ဆင္ဆာျဖတ္ တတ္ၾကပါရဲ့။ လူဆိုတာကလဲ အခက္သား။ အဲဒီလို ဖုံးကြယ္ထားၿပီဆိုမွ ပိုလို႔ သိခ်င္လာပါတယ္။ အဲဒီလို စာအုပ္မ်ိဳး ေတြ႔လာၿပီလားဆို ေနေရာင္မွာ ေထာင္ၿပီး မရရေအာင္ ဖတ္ၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းေတြက်ေတာ့ အဲလိုေတြ မွင္သုတ္ၿပီး မဖ်က္ေတာ့ပါဘူး။ သူတုိ႔ သေဘာမက်တာ ေရးမိရင္ စာေဖာင္ တခုလုံး အျဖဲခံရေတာ့တာပါပဲ။ ဟုိးတေလာက ေရေပ်ာ္ငွက္တုိ႔၏ ရင္ခုန္သံမ်ား ဆုိတဲ့ ဗီစီဒီ ေခြကို ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ကိုညီထြဋ္ရဲ့ ေနာက္ေစ့မွာ အရိပ္ျဖဴ တခုက သြားေလရာ လိုက္ေနလို႔ ဘာမ်ားပါလိမ့္လို႔ ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့၊ ဆံပင္ရွည္ကို ဆင္ဆာျဖတ္ ထားတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရပေလ။ ဒါျဖင့္ ဟိုတုန္းက ျမန္မာၾကီးေတြ က်ေတာ့ ဆံရွည္ ေယာင္ထုံးၾကီးေတြနဲ႔ မဟုတ္လားလို႔ ကပ္သီးကပ္သတ္ စဥ္းစားမိပါတယ္။ တခါကလဲ အိပ္ဇမ္ပယ္လ္ အဖြဲ႔ရဲ့ လိုက္ဖ္ရႈိးေခြကို ၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ တခ်ိဳ႔ သီခ်င္းေတြမွာ သက္ေအာင္ရဲ့ ရင္ဘတ္နဲ႔ ပုခုံးမွာ ေစာေစာကလုိပဲ အရိပ္ျဖဴက ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ေနေတာ့ လူက ပိုစိတ္၀င္စား သြားပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ တကြက္ခ်င္း ေသေသခ်ာခ်ာ လိုက္ၾကည့္ေတာ့မွ လားလား၊ သူ႔ရင္ဘတ္က ဂဏန္းကို ဆင္ဆာျဖတ္တာကိုး။ ဘယ္ေလာက္လို႔ ထင္ပါသလဲ။ ၈၈ ေလ။ ေအာ္.. ေၾကာက္တတ္ လိုက္ပုံမ်ား။ အဲဒီ ဂဏန္းကို ေၾကာက္တတ္ပုံ ေနာက္တခု သြား သတိထား မိပါေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔ေသာ ေဘာလုံး အားကစား ဂ်ာနယ္ေတြမွာ အဂၤလန္ ပရီးမီးယားလိဂ္က မစ္ဒယ္ဘေရာ့ အသင္းရဲ့ ရင္ဘတ္က လိုဂို တံဆိပ္ကို ဆင္ဆာ ျဖတ္ထားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အဲဒီ တံဆိပ္က 888.com ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ ေနာက္မ်ားဆိုရင္ ကေလးေတြကို စာသင္ရင္ ၈ တို႔ ၈၈ တုိ႔ ၈၈၈၈ တုိ႔ဆိုရင္ ေက်ာ္ၿပီး သင္မလား မသိလို႔ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ေတြးမိပါတယ္။ က်ေနာ္ ၁၄ ႏွစ္သားေလာက္က ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ဟင္နီကင္နဲ႔ ကားစ္ဘတ္ ဘီယာမ်ားအား အမ်ိဳးသားေရး တာ၀န္အရ ေသာက္သုံးရန္ မသင့္ဆုိၿပီး တင္သြင္းခြင့္ ပိတ္ပင္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္… ဘီယာ ေသာက္တာလဲ အမ်ိဳးသားေရးနဲ႔ ဆုိင္သကိုး။ မွတ္သားစရာ။ အဲဒီ ဘီယာေတြကို အျငိဳးၾကီးတာ ဘယ္ေလာက္ အထိမ်ားလဲဆိုရင္ ပရီးမီးယား ကလပ္ လီဗာပူးလ္ အသင္းခမ်ာ ျမန္မာ အားကစား ဂ်ာနယ္ေတြနဲ႔ေတြ႔မွပဲ သူတုိ႔ အက်ီၤက ရင္ဘတ္ တံဆိပ္ ကားလ္ဘတ္ ဘီယာလိုဂိုလဲ အနိစၥ သေဘာနဲ႔ ကိစၥေခ်ာရ ရွာပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လဲ လူေတြဆုိတာက စဥ္းစားပုံျခင္းက မတူၾကေတာ့ သူတုိ႔ တေတြကပဲ ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္ ၾကတာလား။ က်ေနာ္ကပဲ ေနရင္း ထုိင္ရင္း အဆုိးျမင္ ၀ါဒီျဖစ္ေနသလား ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ ေတြးၿပီး ဟိုေရး ဒီေရး ေရးလိုက္မိပါတယ္။ ကလိုေစးထူး

ေလာင္းကစားျခင္း...

ဟိုတေလာက ေစ်း၀ယ္ရင္းနဲ႔ ထီေရာင္းတဲ့ စက္နားေရာက္ေတာ့ ငါးေဒၚလာတန္ ခဲျခစ္ ကံစမ္းထီ တမ်ိဳးကို ေတြ႔တာနဲ႔ တခုေလာက္ ၀ယ္စမ္းၾကည့္လုိက္တာ ေဒၚလာ ႏွစ္ဆယ္ ေပါက္ပါတယ္။ အလုပ္ထဲက ျမန္မာ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ကို အဲဒါေျပာျပေတာ့ သူလဲ စမ္းဦးမယ္ ဆိုၿပီး ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သြား၀ယ္တာ သူက က်ေနာ့္ထက္ ကံထူးၿပီး ေဒၚလာ ငါးဆယ္ ေပါက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ႏွစ္ဆယ္ဖိုး ေပါက္တာနဲ႔တင္ ရပ္လိုက္ေပမယ့္ အဲဒီ သေကာင့္သားကေတာ့ မရပ္ႏိုင္ဘဲ အျမင့္ဆုံးဆု ေဒၚလာ ငါးေသာင္းကို အာသာ ငန္းငန္းနဲ႔ ေန႔စဥ္လုိလို ကစားလုိက္တာ ရထားတဲ့ ငါးဆယ္အျပင္ အခုဆို ဘယ္ေလာက္ ထပ္ရႈံးေနၿပီလဲေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒါကို ၾကည့္ၿပီး က်ေနာ္တေယာက္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနတုန္းက ေလာင္းကစားရဲ့ သားေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာကို ျပန္သတိရ မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေလာင္းကစားဆုိတာ အေပ်ာ္လုပ္တာပါ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္ကေန စၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ရယ္ေတာ့ မသိပါဘူး။ ဘယ္လို ေလာင္းကစားမ်ိဳး ျဖစ္ျဖစ္ ေလာင္းကစားကို ပထမဦးဆုံး စလုပ္တဲ့ အၾကိမ္ အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ လူတုိင္းလုိလို ႏိုင္ေလ့ ရိွပါတယ္။ က်ေနာ္ စၿပီး ေလာင္းကစားကို လုပ္မိတာကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမိဳ႔က ဘုရားပြဲမွာပါ။ က်ေနာ္တုိ႔ နယ္ဘက္ေတြမွာ ဘုရားပြဲ တခုခု လုပ္ၾကၿပီဆုိရင္ မပါမျဖစ္ ပါေနတာကေတာ့ အန္ဂလုံ၊ အနီေထာင္၊ ျမွားပစ္၊ အ၀ိုင္းလွည့္ အစစေသာ ေလာင္းကစား ၀ိုင္းေတြပါ။ နယ္စုံက လူစုံက က်ေနာ္တုိ႔ ျမိဳ႔က နယ္ခံေတြရဲ့ အိတ္ကပ္ထဲက ေငြ အေတာ္မ်ားမ်ားကို အဲဒီ ဘုရားပြဲေတြကေန သဲ့ယူ သြားၾကပါတယ္။ ေယာက္်ားေလး ဆိုတာ အကုန္ လုပ္ဖူးရမယ္လို႔ အေျမွာက္ေကာင္းတဲ့ (အမွန္ကေတာ့ ကိုယ္တုိင္ကလဲ ပ်က္ခ်င္ခ်င္) သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီး အရက္ကေလးက တျမျမနဲ႔ ဘုရားပြဲမွာ အန္ဂလုံ သြားကစားပါတယ္။ (အန္ဂလုံ ဆုိတာက အံစာတုံး ခပ္ၾကီးၾကီးေတြကို ဆင္၊ ျမင္း၊ နဂါး၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ က်ား၊ ေဒါင္း စတဲ့ အရုပ္ ေျခာက္ရုပ္ကို တဖက္စီမွာ ေရးဆြဲ၊ ပက္လက္ လွန္ထားတဲ့ ကစားခုံေပၚမွာ အံစာတုံးေတြကို စီတင္၊ ထုိးသား တေယာက္ေယာက္က ေမာင္းၾကိဳးဆြဲခ်ၿပီး ေပၚလာတဲ့ အရုပ္ကို အေလ်ာ္ေပး၊ မပါတဲ့ အရုပ္ထုိးမိရင္ စားတဲ့ ကစားနည္းပါ) မူးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ကစားလိုက္တာ ဒိုင္က အျမင္ကပ္ေလာက္ေအာင္ ႏိုင္လာပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔တင္ အားမရေသးပဲ အနီေထာင္ ၀ိုင္းေတြဘက္ သြားကစားျပန္ပါတယ္။ ႏိုင္ျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတြ က်ေတာ့ ထုံးစံအတုိင္းေပါ့။ ရႈံးတာမွ ခြက္ခြက္လန္။ တခါတုန္းကလဲ တတိယႏွစ္ စာေမးပြဲေျဖဖို႔ ေဖေဖ့ဆီမွာ ေငြသြားေတာင္းဖို႔ ရန္ကုန္သြားပါတယ္။ ေဖေဖနဲ႔ ေတြ႔ေတာ့ အေဖ ေနေကာင္း သားဆုေတာင္း၊ အိေညွာင့္ အိေညွာင့္နဲ႔ (ရုပ္ၾကမ္းနဲ႔ မလုိက္) ခၽြဲပစ္ၿပီး ေငြယားကေလး ရေအာင္ေတာင္းေတာ့ ေဖေဖကလဲ ေမြးထားမိတဲ့ သားအတြက္ ၀ဋ္ဒုကၡၾကီးစြာနဲ႔ ေပးေတာ္မူပါတယ္။ ေငြေလး ရလာေတာ့ ညကားနဲ႔ ဘားအံကို မသြားမီ လိုက္လည္ဦးမွဆုိၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီနဲ႔ မဟာဗႏၶဳလ ပန္းၿခံေဘးက Fantasy World 2 ကို ေရာက္သြားပါတယ္။ ေတာသား ၿမိဳ႔တက္ က်ေနာ္ မေယာင္မလည္နဲ႔ အထဲကို ေရာက္သြားေတာ့ တေနရာမွာ Twenty one ဖဲ ေလာင္းကစား စက္တခုကို သြားေတြ႔ပါတယ္။ စက္ထဲကေန အမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ အမ်ိဳးသား ႏွစ္ေယာက္က ဒိုင္အျဖစ္ screen ကေန အလွည့္က် ဖဲေ၀ေပး ထိုးသား ကစားသမားကေတာ့ ေလးေယာက္အထိ ကစားလို႔ရပါတယ္။ အဲဒါကို ကစားဖုိ႔အတြက္ အေၾကြေစ့ လဲရပါတယ္။ တေစ့ကို ေလးဆယ္ က်ပ္ပါ။ ပထမေတာ့ တေထာင္ဖုိးေလာက္ အပ်င္းေျပ ကစားမွပဲ ဆိုၿပီး ကစားလိုက္တာ ပထမ အစေတာ့ ႏိုင္သလိုလို ရိွပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အဲဒီ စက္ေရွ႔မွာ မထစတမ္း ကစားလုိက္တာ ေနာက္ဆုံး အိတ္ထဲပါလာသမွ် ေငြ အကုန္လုံးကို ကုန္သြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ အေဖဆီ ျပန္သြား၊ ခါးပိုက္ႏိႈက္ခံရ သလိုလို က်ေပ်ာက္သလုိလို ညာေျပာရျပန္ ပါတယ္။ ေမြးရက်ိဳး နပ္လိုက္ပုံမ်ား။ ေဘာလုံးပြဲေတြ ေခတ္စားလာေတာ့လဲ ေလာင္းလိုက္ေသး ျပန္တာပါပဲ။ တလုံး ငါးမူးစား၊ သေရ တမတ္ေလ်ာ္ အေခၚအေ၀ၚ မ်ိဳးစုံနဲ႔ ဂ်ာနယ္ေတြဖတ္လုိက္ ေလာင္းလိုက္၊ ကိုယ္ေလာင္းတဲ့ အသင္း နိုင္သြားေတာ့ ကိုယ့္ေလာက္ ေဘာလုံးပြဲ ခန္႔မွန္းတာ ေတာ္တဲ့လူ မရိွေတာ့ သေယာင္ေယာင္ ေျမာက္ၾကြၾကြနဲ႔ ရႈံးရင္ေတာ့လဲ ဒိုင္ညစ္လုိ႔၊ နည္းျပေၾကာင့္နဲ႔ ေလေတြပစ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးကို ေလာင္းခဲ့ ျပန္ပါတယ္။ တကယ့္ တကယ္တမ္း ေလာင္းကစားနည္းေတြ ေပါလွတဲ့ ဒီႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ က်ေနာ္ ေလာင္းကစားကို လုပ္ခ်င္စိတ္ မရိွေတာ့ပါဘူး။ တပင္တပန္း လုပ္လုိ႔ ရထားတဲ့ ေငြေလးကို ရံႈးသြားမွာ ေၾကာက္တာလဲ ပါပါတယ္။ (ဒါေတာင္ ဟိုထီက သြားထုိးလိုက္ပါေသးတယ္) တကယ္ေတာ့ ေလာင္းကစား လုပ္ရင္ ဘ၀ပ်က္မယ့္ အေၾကာင္းကို ေက်ာင္းစာထဲမွာေရာ အျပင္ စာအုပ္၊ စာေပ ရုပ္ရွင္ ေတြမွာ လူေပါင္းမ်ားစြာက ေျပာျပၿပီးသားပါ။ ဒါေပမယ့္လဲ ေလာင္းကစား သမားေတြကေတာ့ ကစားလုိ႔ ေကာင္းဆဲပါပဲ။ ဘ၀ ပ်က္တဲ့လူလဲ ပ်က္။ လူႏွိမ္ခံရလို ခံရနဲ႔။ မကစားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္ေလလို႔ စိတ္ထဲက ဆုံးျဖတ္မိပါတယ္။ မကစားဘူးကြ ((((((။ (အခု ဒီစာကို ေရးၿပီးေတာ့ တီဗီြဖြင့္လိုက္တာ 2006 World Series Porker အစီအစဥ္ လႊင့္ေနပါတယ္။ အႏိုင္ရသြားတဲ့ ငနဲက စပ္ၿဖီးၿဖီးနဲ႔ တီဗီထဲကေန ၿပဳံးျပေနပါေရာလား….) ကလိုေစးထူး