အလုပ္ထဲမွာ ဟိုေတြး ဒီေတြး..

တန္ေဆာင္တုိင္တဲ့..။ က်ေနာ့္ အတြက္ေတာ့ ဘာမွန္း မသိလုိက္ပဲ ကုန္လြန္ သြားခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ အသိ မိတ္ေဆြ တခ်ိဳ႔ရဲ့ ဘေလာ့ေတြမွာ တန္ေဆာင္မုန္းပြဲ အေၾကာင္းေတြ တဖြဲ႔တႏြဲ႔ ေရးထားၾကတာ ေတြ႔ေတာ့မွသာ ေအာ္.. တန္ေဆာင္မုန္း ပြဲေတာ္ေတာင္ ေရာက္လာပါလားလုိ႔ အမွတ္ရေတာ့ ပါတယ္။ ေနာက္လဲ ဘယ္လုိေန႔မ်ိဳးေတြကို ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ ဒီလိုပဲ မသိလုိက္ မသိဘာသာ ၿပီးဆုံးသြားအုံးမလဲ ဆိုတာ မသိပါ။ ငူငိုင္ေနတဲ့ ဒီမနက္မွာ အလုပ္ထဲမွာ စက္သံဆူဆူညံညံေတြကို မၾကားခ်င္တာနဲ႔ နားက်ပ္ ေရဒီယိုနဲ႔ country သီခ်င္းလိုင္းေတြ နားေထာင္လိုက္ေတာ့ စိတ္က နည္းနည္း ၾကည္လင္သလုိလို ျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဂီတဟာ လူရဲ့ စိတ္ကို လန္းဆန္းေအာင္၊ ေဆြးေျမ့ေအာင္၊ လြမ္းဆြတ္ေအာင္၊ တက္ၾကြေအာင္၊ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေစစားႏိုင္ ပါတယ္။ သီခ်င္းနားေထာင္ရင္း ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ က်ေနာ္ ေနထိုင္ခဲ့ရာ ေမြးရပ္ေျမ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးကို သတိရ မိလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမဳိ႔ေလးဟာ အညတရ ေတာသားေလး တေယာက္နဲ႔ တူတဲ့ ေတာသာသာ ၿမိဳ႔ေလးပါ။ ကတၱရာလမ္း ဆိုလို႔ ၿမိဳ႔လယ္က လမ္း တလမ္းသာ ရိွၿပီးေတာ့ တျခားလမ္းေတြကေတာ့ ေျမနီလမ္းေလး ေတြပါ။ လွ်ပ္စစ္မီးကလဲ တေန႔ကို ညေန ငါးနာရီကေန ညကိုးနာရီအထိသာ ေပးႏိုင္ပါတယ္။ ရပ္ကြက္ငယ္ ေျခာက္ခုနဲ႔ လူဦးေရ တေသာင္းေက်ာ္သာ ရိွတဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ကို ျမန္မာျပည္က တခ်ိဳ႔ေသာသူေတြ နာမည္ေတာင္ မၾကားဖူး ၾကပါဘူး။ မနက္မိုးလင္းရင္ ျမိဳ႔ကို တန္ဆာဆင္ေနတာက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမ်ားက အုန္းေမာင္းေခါက္သံ တတုံးတုံး၊ ေတာနယ္ကေန ေစ်းလာေရာင္းၾကတဲ့ လူေတြရဲ့ လွည္းသံ တဂ်ဳန္းဂ်ဳန္းနဲ႔ ျမိဳ႔သူ ျမဳိ႔သားေတြရဲ့ ၾကည္စင္တဲ့ မ်က္ႏွာ တၿပဳံးၿပဳံးပါ။ တခ်ိဳ႔က ေရွာက္သီး၊ တခ်ိဳ႔ သံပုရာ၊ တခ်ိဳ႔ ကြမ္းသီးနဲ႔ မိမိတို႔ ၿခံထြက္ေတြကို လာေရာင္းၾကတဲ့ ေတာနယ္က လူေတြနဲ႔ ၿမိဳ႔ခံလူေတြ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ ၿမိဳ႔ေစ်းေလးဟာ မနက္ ကိုးနာရီေလာက္ အထိေတာ့ လူစည္ေနတတ္ပါတယ္။ ေစ်းကြဲေတာ့လဲ လူေတြ စဲေပါ့။ တခ်ိဳ႔ ညေတြမွာေတာ့ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကတဲ့ လက္နက္ၾကီး လက္နက္ငယ္ သံေတြက ၿမိဳ႔လူထုကို အထိတ္ တလန္႔ ျဖစ္ေစပါတယ္။ လက္နက္ က်ည္ဆံေတြက ၿမိဳ႔ထဲ က်လာလို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ လူစိတ္ရိွတဲ့ သူပုန္မ်ားက က်ေနာ္ ၾကည့္ဖူးတဲ့ ခပ္ည့ံည့ံ ေပၚလစီကားေတြထဲကလို ၿမိဳ႔ထဲကို လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပစ္ခတ္ျခင္း မလုပ္ပါ။ သူတုိ႔ ပစ္တာက စစ္တပ္ထဲကိုပဲ ပစ္ပါတယ္။ အဲဒီ အသံေတြ ၾကားၿပီးရင္ ေနာက္ေန႔မွာ ရပ္ကြက္လူၾကီးက ဘာမွန္းမသိတဲ့ အေရးေပၚေၾကး ဆုိၿပီး ေငြလာလာေကာက္ေလ့ ရိွလို႔ နက္ျဖန္က်ရင္ေတာ့ ေငြကုန္ေတာ့မွာပဲ ဆုိၿပီး လန္႔တဲ့ ထိတ္လန္႔မႈပါ။ က်ေနာ္ သေဘာက်မိတဲ့ က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔သားေတြရဲ့ စည္းလုံးမႈ တခုကို ေျပာျပ ခ်င္ပါေသးတယ္။ တႏွစ္တခါ လုပ္ေလ့ရိွတဲ့ မိုးရာသီ ရပ္ကြက္အလိုက္ ေဘာလုံးပြဲေတြမွာ က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္နဲ႔ ရပ္ကြက္ (၅)အသင္းဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ရဲ့ ဒါဘီပြဲပါ။ ကြင္း တဖက္ျခမ္းစီကေန အားေပးသူ အခ်င္းခ်င္း အၿပိဳင္ အားေပးသလုိ ေဘာလုံး သမားေတြကလဲ ေရကုန္ေရခန္း ၿပိဳင္ေလ့ ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ရပ္ကြက္ ႏွစ္ခုက ပရိသတ္ အခ်င္းခ်င္း အလြန္ တည့္ၾကတဲ့ ေန႔ရိွပါတယ္။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ ၿမိဳ႔ထဲက ရပ္ကြက္ တသင္းသင္းနဲ႔ စစ္တပ္အသင္း ယွဥ္ကန္ၾကတဲ့ ေန႔ပါ။ စစ္တပ္ အသင္းက ဘယ္အသင္းနဲ႔ ကန္ကန္၊ ကန္တဲ့ ရပ္ကြက္ကို အဲဒီေန႔မွာ အားေပး ၾကပါတယ္။ တခ်ိန္လုံး အႏိုင္က်င့္ခံေနရသမွ် အဲဒီ မိနစ္ကိုးဆယ္ေသာ အခုိက္အတန္႔မွာ သူတုိ႔ သေဘာထားကို ထုတ္ေဖာ္ ၾကပါတယ္။ အခုလို အခ်ိန္ တန္ေဆာင္တုိင္မွာေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ စေတ့ရိႈးပြဲေလး လုပ္ေလ့ရိွပါတယ္။ စက္သံ တဂြီဂြီနဲ႔ တီးတာ တျခား၊ ဆိုတာ တျခား ျဖစ္ေနလဲ သူ႔ပရိသတ္နဲ႔ သူေတာ့ ဟုတ္ေနတာပါပဲ။ စေတ့ရိႈးပြဲ ၿပီးရင္ေတာ့ ညမိုးခ်ဳပ္ၾကီး မအိပ္ႏိုင္တာက လူငယ္တခ်ိဳ႔ပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ဆိုင္းပုဒ္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ၀က္သားဆိုင္ ေရွ႔မွာ သြားတပ္လိုတပ္၊ စာအုပ္ အငွားဆုိင္ ေရွ႔မွာ အထည္ဆုိင္ ဆိုင္းပုဒ္ေရႊ႔လုိေရႊ႔နဲ႔ ပုိင္ရွင္ေတြကလဲ စိတ္ဆိုးရင္ ခဏပါပဲ။ ဘာလိုလိုနဲ႔ ေမြးရပ္ ဇာတိၿမိဳ႔နဲ႔ ေ၀းေနခဲ့တာ ႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မနက္မိုးလင္းလာရင္ စက္သံေတြ တ၀ုန္း၀ုန္းၾကားမွာ စက္ရုပ္ တရုပ္လို ရုန္းကန္လိုက္၊ အိမ္ျပန္လုိက္၊ ေနာက္ေန႔ တခါ အလုပ္သြားလုိက္္ သံသရာလည္ရင္း လူမ်ိဳးျခားေတြ ၾကားမွာ ဘဏ္စာရင္းထဲက ကိန္းဂဏန္းေတြ တိုးလာဖုိ႔ပဲ အားထုတ္ရင္း ဟိုးေ၀းေ၀းက ၿမိဳ႔ငယ္ေလးကို ဘယ္ေသာအခါမွ ျပန္ခြင့္ ရႏိုင္မွာပါလိမ့္….။ ကလိုေစးထူး