ေလလြင့္သြားေသာ ႏိုင္ငံ့သည္းခ်ာမ်ား ....

အမိ ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္တုန္းက ျမင္လိုက္တုိင္း စိတ္ဆင္းရဲရတာ တခု ရိွခဲ့ဖူးပါတယ္။ မ်က္ႏွာထားေလးေတြက ႏုႏုနယ္နယ္၊ ေနေလာင္တဲ့ အသားအေရနဲ႔ စစ္သားငယ္ေလးေတြ တနည္းအားျဖင့္ ကေလး စစ္သားေတြကို ေတြ႔လိုက္တဲ့ အခါတိုင္းပါ။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံမွာ စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ တရား၀င္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အသက္က (၁၈)ႏွစ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကေလးေတြ ဘာလို႔မ်ား အသက္မျပည့္ေသးပဲ စစ္တပ္ထဲ ေရာက္ေနၾကရပါလိမ့္။ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ေလ့လာၾကည့္ မိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ့ ဖခင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ထူေထာင္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ဟာ လူထုရဲ့ ေမတၱာပ်က္ ေအာ့ႏွလုံးနာ ခံရတဲ့ အဆင့္ကို ဟိုတုန္းက မေရာက္ေသးပါဘူး။ လူပုံက ညိဳထြားထြား၊ စစ္ယူနီေယာင္း စမတ္က်က်နဲ႔ စစ္သားၾကီးေတြရဲ့ ဟန္ပန္က ျပည္သူေတြရဲ့ မ်က္စိထဲမွာ အားကိုးေလာက္စရာ့ အေမ့သားၾကီး ဆိုတဲ့ အတိုင္းပါပဲ။ သားကေလး ငယ္ငယ္ကို သား၊ ၾကီးလာရင္ ဘာလုပ္မလဲလို႔ ေမးတဲ့အခါမ်ား ကေလးက စစ္သားၾကီး စစ္ဗိုလ္ၾကီး လုပ္မွာလို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ရင္ မိဘေတြက ေက်နပ္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ေပါ့။ ျပည္သူေတြကလဲ “စြန္စားတဲ့ လူေတြရယ္၊ ေက်းဇူးကို ေမွ်ာ္ေတြးလို႔ ဗမာ့ေသြးကို ႏွမေပးခ်င္ပါတယ္” လို႔ တနည္း၊ “ရန္သူေတြကို အေသႏွံတယ္၊ ေစတနာ ရိွလြန္းလုိ႔ပါကြယ္၊ ပိုၿပီးေပ်ာ္ဖုိ႔ကြယ္၊ တုိ႔ၾကီးေတာ္ၾကီးကိုပါ ငါေပးမယ္” လို႔တဖုံ သီခ်င္းစာသားေတြနဲ႔ အဲဒီေခတ္ တပ္မေတာ္အေပၚမွာ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသလဲ ဆိုတာ ျပသခဲ့ပါတယ္။ ဒုတိယအၾကိမ္ အာဏာသိမ္းခဲ့တဲ့ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္း စစ္တပ္ကေတာ့ တပ္မေတာ္ရဲ့ နာမည္ကို သုံးမရေအာင္ ပ်က္ေစေတာ့ပါပဲ။ လူေတြအမ်ားၾကီးကို ရက္ရက္စက္စက္ ပစ္သတ္ၿပီးကာမွ တိုင္းျပည္ကို ေခ်ာက္ထဲ က်သြားမွာစိုးလို႔ ကယ္တင္လုိက္ ရတာပါ လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ ဒီၾကားထဲကမွ ၁၉၉၀ခုႏွစ္၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ရလဒ္ကို လစ္လ်ဴရွဳ လိုက္တဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ စစ္ဆိုရင္ ေရေတာင္ စစ္မေသာက္ဘူး လို႔ အရပ္စကား တြင္သြားရတဲ့ အထိ စစ္တပ္ဟာ လူထုရဲ့ အမုန္းဒဏ္ကို ခံရပါေတာ့တယ္။ ယုံၾကည္မႈ ဆုံးရံႈးတာဟာ အၾကီးမားဆုံး ဆုံးရႈံးမႈ ဆိုတဲ့အတုိင္း ျပည္သူေတြက စစ္တပ္အေပၚ ယုံၾကည္ ကိုးစားမႈ ကင္းသြားတဲ့ ေနာက္ပုိင္း စစ္တပ္ထဲကို ၀င္ေရာက္ တာ၀န္ထမ္းလို စိတ္လဲ ကင္းမဲ့သြား ပါတယ္။ ဒီၾကားထဲ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက စစ္တပ္ကို အင္အား ၾကီးသထက္ၾကီးေအာင္ တိုးခ်ဲ႔ခ်င္ပါေသးတယ္။ အေၾကာင္းရင္ကေတာ့ မသင့္မျမတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ ထုိင္းႏိုင္ငံကုိ အင္အားျပလုိမႈ၊ ျပည္သူလူထုကို အေၾကာက္တရားနဲ႔ အင္အားျပ ၿခိမ္းေျခာက္လုိမႈနဲ႔ မိႈလို ေပါမ်ားလာတဲ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ရာထူးေနရာ ခပ္မ်ားမ်ား တိုးျမွင့္လုိမႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့ ေနရာ အႏွ႔ံအျပားမွာ စစ္ဌာနခ်ဳပ္သစ္မ်ား၊ စစ္ဗ်ဴဟာမ်ား၊ တပ္သစ္မ်ားကို ထပ္မံဖြင့္လွစ္ပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ကမ္းရိုးတန္း ေဒသတုိင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္၊ ၾတိဂံ ေဒသတိုင္း စစ္ဌာနခ်ဳပ္နဲ႔ အမွတ္(၁)မွ (၁၆)အထိ စစ္ဆင္ေရး ကြပ္ကဲမႈ ဌာနခ်ဳပ္မ်ားဟာ ၁၉၈၈ခုႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းမွ ေပၚေပါက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာစစ္တပ္ ေျခလ်င္တပ္ရင္း တရင္းရဲ့ ေနာက္ဆုံး ဖြဲ႔စည္းပုံအရ ရိွရမယ့္ အင္အားဟာ မူရင္း ၇၈၆ဦး၊ တြဲဖက္ ၃၀ ဦး စုစုေပါင္း (၈၁၆)ဦး ျဖစ္ၿပီး စစ္ဆင္ေရး တခုကို သြားရမယ့္ ေျခလ်င္/ေျချမန္ တပ္ရင္း တရင္းရဲ့ စစ္ထြက္ အင္အားဟာ အနည္းဆုံး ၅၀၀ ရိွရပါတယ္။ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ေျခလ်င္/ ေျချမန္တပ္ရင္း ၁၀ ရင္းနဲ႔ စစ္ဗ်ဴဟာ ၃ ဗ်ဴဟာ ရိွရတဲ့အတြက္ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ အသစ္တခု ဖြင့္လွစ္တုိင္းမွာ စစ္သား အနည္းဆုံး ၈၀၀၀ ေက်ာ္ ရိွဖုိ႔လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ ရိွရမယ့္ လက္ရုံးတပ္ရင္းလုိ႔ ေခၚတဲ့ ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ ပို႔ေဆာင္ေရး၊ ဆက္သြယ္ေရး၊ ေဆး၊ အင္ဂ်င္နီယာ တပ္ရင္းမ်ားရဲ့ အင္အားကို ထည့္မတြက္ရ ေသးပါဘူး။ အဲဒါေတြပါ အပါအ၀င္ ဆုိရင္ေတာ့ စစ္ဌာနခ်ဳပ္ တခုရဲ့ လက္ေအာက္မွာ စစ္သား အနည္းဆုံး တေသာင္းေက်ာ္ ရိွရပါတယ္။ ေျခလ်င္/ ေျချမန္ တပ္ရင္းမ်ားရဲ့ အေနအထားကို ေလ့လာၾကည့္လုိက္တဲ့အခါ ဖြဲ႔စည္းပုံအရ အရာရိွ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္၊ တပ္သားေပါင္း ၈၁၆ ဦး ရွိရမယ္လို႔ ဆိုေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ရိွတဲ့ ဘယ္တပ္ရင္းမွာမွ အဲဒီ ဖြဲ႔စည္းပုံ အတုိင္း အင္အား အျပည့္အ၀ မရိွၾကပါဘူး။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆိုေတာ့ ျပဳန္းတီး ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ ျပဳန္းတီး အင္အားမွာ စစ္ေျပးအင္အားက အမ်ားဆုံး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာလဲ ထူးဆန္းတဲ့ ကိစၥေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စစ္သည္မ်ားရဲ့ အား ၁၀ ပါး အနက္က အမိန္႔နာခံမႈ ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို စစ္တပ္တြင္း အရာရိွမ်ားက အလြဲသုံးစား လုပ္ၿပီး လက္ေအာက္ စစ္သည္မ်ားအေပၚ အႏိုင္က်င့္မႈမ်ား၊ စစ္တပ္အတြင္း ျခစားမႈမ်ားေၾကာင့္ ယေန႔ေခတ္ စစ္တပ္မ်ားရဲ့ စစ္ေျပးမႈမ်ားဟာ ဘယ္ေခတ္နဲ႔မွ မတူေအာင္ အမ်ားဆုံး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ စစ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားဟာ အသစ္ဖြင့္လွစ္တဲ့ စစ္တပ္ေတြအတြက္ အင္အားလုိအပ္ခ်က္နဲ႔ ျပဳန္းတီး အင္အားေတြအတြက္ ျဖည့္ဆီးဖို႔အတြက္ အၾကံအိုုက္ ရပါေတာ့တယ္။ တဖက္မွာလဲ သူတုိ႔ကို ျပည္သူလူထုက မၾကည္ညိဳေတာ့တဲ့ အတြက္ သာမန္နည္းလမ္းမ်ားနဲ႔ စစ္တပ္ထဲကို တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေစဖုိ႔ ဘယ္လိုမွ မစည္းရုံး ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ တပ္တြင္း စီမံခ်က္ေတြ အမ်ိဳးမ်ိဳးထုတ္ၿပီး စစ္သား စုေဆာင္းဖို႔အတြက္ ၾကံေဆာင္ရပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ တျပည္လုံးမွာ ရိွရိွသမွ် စစ္တပ္ေတြကို တႏွစ္လွ်င္ အနည္းဆုံး တပ္သားသစ္ အေယာက္ ၃၀ စုေဆာင္းရမယ္လုိ႔ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ အဆင့္ဆင့္ ထုတ္ျပန္ရပါေတာ့တယ္။ ျပည့္မီေအာင္ စုေဆာင္းႏိုင္ျခင္း မရိွတဲ့ တပ္က တပ္ရင္းမွဳး၊ တပ္မမွဴး၊ တုိင္းမွဴးမ်ားလဲ ၄ လပတ္ အစည္းအေ၀း မ်ားမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီးကို အဆူအဆဲ ခံၾကရပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ တပ္ရင္း တရင္းအတြက္ သူတုိ႔ကုိ စစ္တပ္က လုံး၀ၾကီးကို အၾကည္ညိဳပ်က္ေနတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးထဲမွာ တႏွစ္တာအတြင္း တပ္သားသစ္ အေယာက္ ၃၀ ရေအာင္ စုေဆာင္းႏိုင္ဖုိ႔ ဆိုတာ မလြယ္ပါဘူး။ မလြယ္တာထက္ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလုိ႔ ဆုိရင္ ပိုမွန္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရဘူးေပါက္တာ မလိုခ်င္ဘူး၊ ေရပါတာပဲ လုိခ်င္တယ္လို႔ ဆုိလာျပန္ေတာ့ အထက္ကေန ေအာက္ကို အဆင့္ဆင့္ ျပန္က်ပ္ရ ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ တရားျခင္း မတရားျခင္း မသိႏုိင္ေတာ့ဘဲ နည္းလမ္း မက်တဲ့ ပုံစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ တပ္သားသစ္ စုေဆာင္းေရး လုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္ ၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာတင္း ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းမ်ား ျဖစ္တဲ့ ကေလးမ်ားဟာ ဓားစာခံမ်ား ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ရဲ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္နဲ႔ အျခားေသာ အထင္ကရၿမိဳ႔ေတြရဲ့ လူစည္ကားရာ ကားဂိတ္၊ ဘူတာရုံ၊ သေဘၤာဆိပ္နဲ႔ ေစ်းမ်ားမွာ သြားလာေနတဲ့ လူေတြထဲကို “တာ၀န္” ဆိုတဲ့ လက္ပတ္ အနီၾကီးန႔ဲ စစ္တပ္ ယူနီေဖာင္း ၀တ္ၿပီး သားေကာင္ ရွာေဖြေနတဲ့ မုဆုိးရဲ့ မ်က္လုံးမ်ိဳးနဲပ ေစာင့္ၾကည့္ေနတတ္တဲ့ စစ္သားေတြကို သတိထားၿပီး ၾကည့္ရင္ ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ ရွာေဖြေနတာကေတာ့ အ၀တ္အစား ေပစုတ္စုတ္နဲ႔ အိမ္ေျခမဲ့ ျဖစ္ဟန္ တူသူမ်ား၊ အျခား အရပ္တပါးကို သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္မယ့္ ပုံစံရိွ လူငယ္မ်ားနဲ႔ အိမ္ေျပး ျဖစ္ပုံရတဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ရွာေဖြေနတဲ့ သားေကာင္ကို ေတြ႔ၿပီေဟ့ ဆုိတာနဲ႔ အဲဒီ အနားကို ခ်ဥ္းကပ္ပါတယ္။ အျခား သြားလာေနတဲ့ လူေတြ သတိမထားမိခင္မွာပဲ သူတို႔ လုပ္စရာရိွတာကို က်င့္သား ရေနတဲ့ မုဆုိးတေယာက္အလား ခပ္ျမန္ျမန္ လုပ္ပါတယ္။ “မွတ္ပုံတင္ ပါရဲ့လား” ဆိုတဲ့ စကားဟာ လ၀ကနဲ႔သာ ဆုိင္ၿပီး သူတို႔နဲ႔ လုံး၀မဆုိင္တဲ့ ေမးခြန္း ျဖစ္ေပမယ့္ စစ္သား ျမင္ရင္ အလုိလိုေၾကာက္စိတ္ ၀င္ေနတဲ့ ကေလးငယ္ တေယာက္ကို ၿခိမ္းေျခာက္ဖုိ႔ေတာ့ အလြန္ အသုံး၀င္ပါတယ္။ မွတ္ပုံတင္ ပါသည္ျဖစ္ေစ၊ မပါသည္ ျဖစ္ေစ၊ မက္လုံးေပးလို႔ တနည္း၊ ၿခိမ္းေျခာက္လုိ႔ တဖုံနဲ႔ တပ္ထဲ၀င္ဖုိ႔ စည္းရုံးပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲဒီ ကေလးငယ္ဟာ စိတ္ပါပါ၊ မပါပါ အဲဒီ စစ္သား ေနာက္ကို ပါသြားေတာ့တာ ပါပဲ။ ကေလးငယ္မ်ားရဲ့ မိဘမ်ားဟာ မိမိရင္ေသြး ေပ်ာက္ၿပီဆိုတာနဲ႔ ပူပင္ေသာကေတြ တပုံတပင္နဲ႔ ရွာေဖြ စုံစမ္းၾက ရပါတယ္။ ရဲစခန္းမွာ တိုင္ခ်က္ဖြင့္၊ လူေပ်ာက္ ေၾကညာ စသျဖင့္ ျပဳလုပ္ရင္း စစ္တပ္ထဲကို သူတုိ႔ရဲ့ ရင္ေသြးငယ္ ေရာက္သြားၿပီ ဆိုတာ သိရျပန္ေတာ့ တပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ရ ျပန္ပါတယ္။ စစ္တပ္ထဲကို အရြယ္မတုိင္မီ ေရာက္သြားတဲ့ သူတုိ႔ရဲ့ရင္ေသြး မိဘရင္ခြင္ထဲ ျပန္ေရာက္ဖုိ႔ကို စစ္ဗိုလ္ေတြဆီမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေအာက္က်ခံၿပီး နည္းလမ္းေပါင္းစုံ သုံးၿပီး ၾကိဳးစားရ ျပန္ပါတယ္။ မ်ားေသာ အားျဖင့္ေတာ့ မေအာင္ျမင္ၾကပါဘူး။ အဲဒီမွာတင္ပဲ ေက်ာင္း၀တ္စုံ သတ္ေနသင့္ေသးတဲ့ ကေလးဟာ သူမ၀တ္ခ်င္တဲ့ စစ္၀တ္စုံကို အတင္းအဓမၼ ေစခိုင္းမႈေၾကာင့္ ၀တ္လိုက္ရ ပါေတာ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ မိမိကုိယ္ မိမိ ထိန္းေက်ာင္း ပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္တဲ့ ဆင္ျခင္တုံတရားနဲ႔ ျပည္စုံတဲ့ အရြယ္မေရာက္မခ်င္း မည္သူ တဦးတေယာက္ကမွ ကေလးသူငယ္မ်ားကို လုပ္ငန္းခြင္ထဲကို အတင္းအဓမၼ သြင္းခြင့္မရိွပါဘူး။ ဒါကို ကေလး အခြင့္အေရး ေၾကညာစာတမ္း အပိုဒ္(၉)မွာ အတိအလင္း ဖြင့္ဆုိထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အာဏာပုိင္ေတြကေတာ့ သူတုိ႔ ေကာင္းစားေရး တခုတည္းအတြက္ ႏိုင္ငံ့ရင္ေသြးေတြကို အာဏာရွင္အေရာင္ အျဖစ္ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ဆုိးေပးလ်က္ ရိွပါတယ္။ “တကယ္ေတာ့ကြာ၊ ကေလးေတြဟာ စာသင္ေက်ာင္းမွာ၊ မိဘရင္ခြင္မွာပဲ ရိွသင့္တာေပါ့၊ အဲဒီ ကေလးေတြကို စစ္တပ္ထဲ အတင္းသြင္း၊ မေနႏိုင္လုိ႔ ထြက္ေျပးျပန္ေတာ့ စစ္ေျပးမႈ ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ ေထာင္ခ်ပစ္၊ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကေလးရဲ့ ျဖဴစင္ေနတဲ့ ဘ၀ေလးကို ေထာင္ထြက္ဆုိတဲ့ နာမည္ တြင္သြားေအာင္ စစ္တပ္ထဲက လူမဆန္တဲ့ အေကာင္ေတြက အေရာင္ဆုိးပစ္တာနဲ႔ အတူတူပဲ မဟုတ္လား” လို႔ မိဘ တဦးက နာနာက်ည္းက်ည္း မွတ္ခ်က္ ခ်ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာ သင္ေနရမယ့္ အရြယ္ ရင္ေသြး ကေလးမ်ားကို ေသနတ္ၾကီးက မႏိုင့္တႏိုင္၊ စစ္ယူနီေဖာင္း ပြေယာင္းေယာင္းနဲ႔ ေတြ႔ျမင္ရျခင္းဟာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ရင္အနင့္ရဆုံး၊ စိတ္အထိခိုက္ ရဆုံး ျမင္ကြင္း ပါပဲ။ ဒါဆို သူတုိ႔ကို ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့ မိဘေတြရဲ့ အပူက ပိုဆိုးေတာ့မွာေပါ့။ သတင္းစာေတြမွာ ေဆာင္းပါးေတြ ေဖာ္ျပလိုက္၊ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲေတြ လုပ္ျပလိုက္ယုံနဲ႔ေတာ့ ဒါေတြ မပေပ်ာက္ႏိုင္ပါ။ ဖူးတံ ၀င့္လုိ႔ ခ်ီေနတဲ့ ပန္းကေလးမ်ား လွလွပပ ဖူးပြင့္ႏိုင္ၾကပါေစ ……….။ ကလိုေစးထူး