ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ကေပါ့။ က်ေနာ္ရယ္၊ ေဖေဖရယ္၊ ေမေမရယ္၊ ညီေလးနဲ႔ ညီမေလးရယ္နဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး။ ဆီဦး ေထာပတ္မပါဘူး၊ ေပၚဆန္းေမႊး ဆန္နဲ႔လဲ မခ်က္ဘူး။ ေမေမ့ရဲ့ ၀န္ထမ္းဆန္ ခပ္ည့ံည့ံေလးရယ္၊ အာလူးေတြ အမ်ားၾကီး ေရာထားတဲ့ မည္ကာမတၱ ၾကက္သားဟင္း တခြက္ရယ္၊ ငါးပိရည္ တုိ႔စရာေတြနဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး …..။ ပီတိေတြ တေလွၾကီးနဲ႔ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး …။ ညီမေလးကေတာ့ အဲဒီ ထမင္း၀ိုင္းရဲ့ ဇာတ္လုိက္ေပါ့။ ဟင္းခြက္ကို သူ႔အနားက မခြာတမ္းထားၿပီး ပလုပ္ ပေလာင္း စားတာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုကလဲ ဘာထူးေသးလဲ၊ ေမ့ေမ့လက္ရာကို တေပ်ာ္တပါးၾကီး ေခါင္းမေဖာ္စတမ္း ေလြးေနၾကတာေလ။ မိဘေတြကေတာ့ ေက်နပ္မဆုံး တၿပဳံးၿပဳံးနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ ပိုပုိသာသာ စားရဖုိ႔ကိုပဲ ဦးစားေပး ေနခဲ့တာ။ အခု အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါေတြဟာ အိပ္မက္ပမာ အေ၀းဆုံးရဲ့ အေ၀းဆုံးမွာ က်န္ခဲ့ပါၿပီ။ အၿပဳံးမဲ့မ်က္ႏွာေတြနဲ႔ ကမၻာ တဖက္ျခားမွာ ေနသားက်ေအာင္ ၾကိဳးစားေနထိုင္ရင္း ျပန္မရႏိုင္ေတာ့မယ့္ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလးကို တမ္းတတတ လြမ္းမိပါရဲ့ …..။ *** တကယ္ေတာ့ ဒီစာကို ပလဲနက္ဖိုရမ္မွာ က်ေနာ္ တခါေရးဖူးၿပီးသားပါ။ အိမ္ကို သတိရလာလုိ႔ ဒီမွာ ျပန္တင္လိုက္ရတာပါ *** ကလိုေစးထူး |
Tuesday, November 14, 2006
ျပန္မရႏိုင္ေတာ့တဲ့ မိသားစု ထမင္း၀ိုင္းေလး ...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
အေနာ္လဲ အိမ္ကထမင္း၀ိုင္းေလးကိုလြမ္းတယ္ဗ်
တို႔စရာနဲ႔ ငပိခ်က္ေတာင္ အေမခ်က္ရင္
အရမး္ေကာင္းေနတဲ့ ထမင္း၀ိုင္းေလးေလးေပါ့ဗ်ာ
တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာေတာ့
ျပန္ရေကာင္း ရႏိုင္ပါရဲ႕ …
ကိုၾကီးေရ ညေလး လဲ အိမ္ျပန္ခ်င္းတယ္
ကိုၾကီး ျပန္လာခဲ့ေလ အိမ္ကိုအတူတူျပန္ၾကမယ္ ဟုတ္လား
ေမေလး
Post a Comment