ဘတ္စ္ကားမ်ား ...

ဘယ္ေလာက္ တိုးတက္တဲ့ ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဆင္းရဲတဲ့ ႏိုင္ငံပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိဳ႔ျပေတြမွာ ယေန႔ထိေအာင္နဲ႔ ေနာင္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တိုင္ေအာင္ မရိွမျဖစ္တာက ဘတ္စ္ကားေတြပါ။ ၿမိဳ႔ျပေန အေျခခံလူတန္းစားေတြ အတြက္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားဆိုတာက ၾကီးမားတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တခုပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြ အေၾကာင္း စိတ္ကူးတည့္ရာ ဟိုဟိုဒီဒီ ေရးခ်င္လာပါတယ္။

က်ေနာ့္ ဘ၀မွာ ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ စတင္ အသိအကၽြမ္း ျဖစ္ခြင့္ရတာကေတာ့ ငါးတန္းေရာက္တဲ့ ႏွစ္ကပါ။ အဲဒီ ႏွစ္က က်ေနာ္တို႔ မိသားစုက အိမ္ေျပာင္းေတာ့ ေမေမ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ အလက(၃)နဲ႔ ရပ္ကြက္(၄)က အတန္ငယ္ အလွမ္းကြာသြားပါတယ္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ရပ္ကြက္(၉)မွာ ေနေတာ့ ေက်ာင္းကို လမ္းေလွ်ာက္သြားယုံေပါ့။ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ ဘာမွမဆုိင္။ မွတ္မိပါေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ တေန႔ကိုမွ မုန္႔ဖိုး ျပားငါးဆယ္ပဲ ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အစပထမေတာ့ ဘတ္စ္ကားခေတြက မွတ္တိုင္အလိုက္ ယူတာပါ။ ဥပမာ သုံးမွတ္တိုင္စာေလာက္ ဆုိရင္ ငါးျပား၊ ေျခာက္မွတ္တုိင္ေလာက္ ဆိုရင္ ဆယ္ျပားနဲ႔ တဆင့္ တဆင့္ တုိးယူသြားတာပါ။ ဂိတ္ဆုံးအထိ စီးရင္ေတာ့ ျပားေလးဆယ္ေပါ့။ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္ကေန ေက်ာင္းကိုသြားရင္ ဘတ္စ္ကား ေျခာက္မွတ္တုိင္ေလာက္ စီးရတာမို႔ ဆယ္ျပားေပါ့၊ အသြားအျပန္ ျပားႏွစ္ဆယ္ ႏႈတ္လုိက္ရင္ ျပားသုံးဆယ္က မုန္႔၀ယ္စား ရပါတယ္။

က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္ကေန ေက်ာင္းသြားဖုိ႔အတြက္ ပါရမီမွတ္တုိင္ကေန စီးရတာ မ်ားပါတယ္။ နံပါတ္ (၃၆)နဲ႔၊ ကပရ က ေျပးေပးတဲ့ သီးသန္႔ (၁)(၂) ကားေတြ စီးရတာပါ။ တခါတေလလဲ ႏွစ္စီးတြဲ ကားေတြေပါ့။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္ အၾကိဳက္ဆုံးကားက သီးသန္႔ကားေတြနဲ႔ ႏွစ္စီးတြဲကားေတြပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီ ဘတ္စ္ကားေတြက စပယ္ရာ ဦးေလးၾကီးေတြက ေက်ာင္း၀တ္စုံနဲ႔ က်ေနာ္တုိ႔ကို တခါမွ ကားခမယူပါဘူး။ လာေတာင္းလို႔ သားမုန္႔စားလိုက္တာ ကုန္သြားၿပီလုိ႔ ေျပာလိုက္ရင္လဲ ၿပဳံးေနတာပါပဲ။ အမုန္းဆုံးက (၃၆)ဟိုင္းလတ္ေတြပါ။ စိတ္ကိုက စြဲေနလို႔လား မသိပါဘူး၊ ဟိုင္းလတ္ကားက စပယ္ရာေတြက ဟိုးကတည္းက အခုထိ အေတာ္ေလးကို ဆက္ဆံေရး က်ဲပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႔ ေက်ာင္းစိမ္းေတြ ေတြ႔ရင္ မတင္ခ်င္ပါဘူး။ ကားခ မေပးႏိုင္ရင္လဲ ေငါက္ငမ္းတတ္ပါတယ္။

ေမေမနဲ႔အတူ နယ္ကို ေျပာင္းသြားၿပီးေတာ့လဲ မၾကာခဏဆိုသလို ရန္ကုန္ကို အလည္လာတတ္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားေတြနဲ႔ က်ေနာ္ ေဆြမ်ိဳးေတာ္ရ ျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္ေတြ ေရွ႔ကိုေရာက္လာေလ၊ ဘတ္စ္ကား နံပါတ္နဲ႔ ကားခက တိုးလာေလေလပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ္ အၾကိဳက္ဆုံး ဘတ္စ္ကားလုိင္းကေတာ့ နံပါတ္ (၅၁)လိုင္းပါ။ တျခားေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရန္ကုန္ရဲ့ အထင္ကရ ေနရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆူးေလ၊ လွည္းတန္း၊ အင္းယားကန္၊ ရွစ္မုိင္လမ္းဆုံ အစရိွတာေတြကို ျဖတ္သြားလို႔ပါ။

ျမန္မာျပည္က ဘတ္စ္ကားတစီးမွာ အဓိက ဇာတ္လိုက္က ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးရင္ က်ေနာ္ကေတာ့ စပယ္ရာလို႔ပဲ ေျဖခ်င္ပါတယ္။ ကားေပၚ စတက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ကမၻာ့စကား အေျပာႏိုင္ဆုံးနဲ႔ ဂဏန္းသခ်ၤာ အေတာ္ဆုံးလူသားရဲ့ အထူးအဆန္း စကားေတြ၊ တခါတေလ နားရင္းရုိက္ခ်င္စရာ စကားေတြ၊ တခါတေလေတာ့လဲ ၿပဳံးခ်င္စရာ စကားေတြကို ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ မေရာက္မခ်င္း ၾကားႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ကားက်ပ္သပ္ေနပါေစ၊ လူ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ တက္လာတယ္ဆုိတာ သူတုိ႔ ေကာင္းေကာင္းၾကီး မွတ္မိၾကပါတယ္။ စကားကုိလဲ ကရားေရလႊတ္ တတြတ္တြတ္ကို ေျပာႏိုင္ပါတယ္။

က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံမွာ ဂုဏ္မယူပဲ မေနႏိုင္တာ တခုရိွပါေသးတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ၿမိဳ႔ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ဒုတိယ ကမၻာစစ္လက္က်န္ ဘတ္စ္ကားအိုၾကီးေတြကို ယေန႔ထိတိုင္ေအာင္ ၀င့္၀င့္ၾကြားၾကြား ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႔ တိုးရစ္ေတြဆို အမွတ္တရ ဓာတ္ပုံေတာင္ ရိုက္ယူသြားၾကပါတယ္။ အခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ အဲဒီကားၾကီးေတြ ၿမိ႔ေတာ္တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ၾကဦးမယ္ ဆုိတာေတာ့ မသိေသးပါ။

ဒီႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့လဲ ဘတ္စ္ကားကို က်ေနာ္ ခပ္ကင္းကင္းေနလို႔ မရေသးျပန္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေျခအေနျခင္းကေတာ့ အကြာၾကီး ကြာသြားပါၿပီ။ ဒီမွာက ကားေတြက အခ်ိန္ကလဲ အတိအက် ေနာက္ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ရဲ့ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ စပယ္ရာလဲ မရိွပါဘူး။ ကားေပၚတက္ၿပီဆုိတာနဲ႔ ကားခေပးတဲ့ စက္မွာ ပိုက္ဆံထည့္၊ ဆင္းမယ့္ မွတ္တုိင္ေရာက္ေတာ့ နီးရာ stop requested ၾကိဳးကို လွမ္းဆြဲလိုက္ယုံပါ။ ဒရုိင္ဘာ အခ်ိဳးမေျပရင္ ဖုန္းဆက္တုိင္လုိ႔ရသလို က်ေနာ္တုိ႔ အခ်ိဳးမေျပရင္လဲ သူတိုင္မွာပါ။ ဒီက ဘတ္စ္ကားေတြမွာ သေဘာက်စရာတခုကေတာ့ ကားတစီးကို စီးၿပီးရင္ ေနာက္ တနာရီခြဲအတြင္း အဲဒီ ကားလက္မွတ္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ကားကို အခမဲ့စီးႏိုင္တာပါ။ ျပည္သူေတြ ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာေအာင္ လုပ္ထားေပးတဲ့ စနစ္ေကာင္းေလး တခုပါ။ ကားထဲက ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ကလဲ ေရာက္မယ့္ မွတ္တုိင္နဲ႔ အျပင္က မုိးေလ၀သ အေျခအေနကို ျပေပးပါေသးတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဒီက ဘတ္စ္ကားေတြမွာ မရႏိုင္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံက ခ်စ္စရာ ဘတ္စ္ယဥ္ေက်းမႈ တခုရိွပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ အခ်င္းခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီမႈပါ။ တခ်ိဳ႔ေသာ လူနည္းစုေတြကလြဲရင္ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာက သက္ၾကီးရြယ္အိုေတြ တက္လာရင္ ေနရာရႏွင့္တဲ့လူ တေယာက္ေယာက္က ေနရာဖယ္ေပးတာမ်ိဳး၊ မႏိုင္မနင္း ျဖစ္တဲ့ ပစၥည္းငယ္ေလးေတြကို ကူကုိင္ထား ေပးတာမ်ိဳးေလးေတြက ဒီႏိုင္ငံမွာ မေတြ႔ရပါဘူး။ သူလဲ သူထသူထ၊ ကိုယ္လဲ ကိုယ္ထူကိုယ္ထနဲ႔ သြားလာၾကတာ မ်ားပါတယ္။

ဘတ္စ္ကား အေၾကာင္းေတြ ဟိုေရး ဒီေရး ေရးၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တခု စိတ္ကူးယဥ္မိတာ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ (၅၁)လိုင္းကားကို အစအဆုံး ႏွစ္ခါျပန္ေလာက္ စီး၊ ၿပီးရင္ ကားေပၚတက္လာတဲ့ လူေတြကို ေလ့လာ၊ စာေရးဆရာဂိုက္ကို စတုိင္က်က်ဖမ္းၿပီး မျဖစ္ညစ္က်ယ္ စာတပုဒ္ေလာက္ေရးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ထုတ္ေ၀သူျပန္လုပ္ ….။အင္း.. ရႈံးဖို႔မ်ားမွာကေတာ့ ေသခ်ာမယ္ ထင္ပါရဲ့။


ကလိုေစးထူး