တေထာင့္ တေနရာ…

တန္ဖိုးသတ္မွတ္မႈႏွင့္ လဲလွယ္မႈကို ဘယ္သူေတြကမ်ား တီထြင္ခဲ့ေလသလဲေတာ့ မေျပာတတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အဆင့္ဆင့္ေသာ ပုံႏွိပ္မႈမ်ား၊ စစ္ေဆးၾကပ္မတ္မႈမ်ား အၿပီးတြင္ေတာ့ သူ႔ခႏၶာကိုယ္က သစ္လြင္သင္းပ်ံ႕ေသာ ေငြစကၠဴတခ်ပ္ အျဖစ္ လူသားတို႔၏ အက်ိဳးကို သယ္ပုိးရန္ တက္ႂကြေန၏။ အစိမ္းေရာင္ လႊမ္းေသာ ေငြစကၠဴေလး သူ႔ကို လူေတြ သတ္မွတ္ေပးလိုက္တဲ့ တန္ဖိုးတခုက ၂၀ က်ပ္…။

***

လူသားေတြမွာေတာ့ ေမြးကင္းစ ကေလးဆိုသည္မွာ အလြန္ ဂ႐ုစုိက္ခံရတတ္လိုက္ပါသည့္ အမ်ိဳး၊ သက္ရိွေပကိုး…။ သူ႔မွာေတာ့ ေငြကင္းစ အရြယ္ေရာက္ေပမယ့္ ေလာကႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ဘာမွန္း သိခြင့္ မရေသး။ သူႏွင့္တကြ ဖြားဖက္ေတာ္ ၉၉ ခ်ပ္ေသာ ေငြစကၠဴေတြႏွင့္ အတူတူ ေသတၱာႀကီး တခုထဲတြင္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနလိုက္ရသည္။ သူ႔ေဘးက တန္ဘိုးႀကီး အကိုေတာ္ေတြကိုေတာ့ ေဟာတအုပ္၊ ေဟာတအုပ္ႏွင့္ ယူသြားလိုက္သည္မွာ တျဖဳတ္ျဖဳတ္။ သူတို႔မွာသာ ေမွာင္ပိန္းလွသည့္ ေသတၱာႀကီးထဲက ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထြက္ခြင့္ မရ…။

ဒါေပမယ့္ တရက္မွာေတာ့ ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ။ သူတုိ႔ကို တစုံတေယာက္က ေသတၱာႀကီးထဲကေန လာထုတ္၏။ ဒါေပမယ့္ သိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ပါ။ ဘဏ္တိုက္တခုကို ပုိ႔ေဆာင္ျခင္း ခံရၿပီး ေသတၱာမွ ေသတၱာသို႕ ေျပာင္းလဲ ထားရိွခံရျခင္း သက္သက္သာ ျဖစ္ၿပီး မြန္းက်ပ္ၿမဲ မြန္းက်ပ္ေနရျပန္သည္။

***

`က်ေနာ့္ကို ၂၀ တန္ တအုပ္ ေပးပါ´

တရက္မွာေတာ့ ဘဏ္ကို လာသည့္လူေတြထဲမွ ခပ္၀၀ဖုိင့္ဖိုင့္ လူႀကီးတေယာက္က ဘာအတြက္လဲေတာ့ မသိ၊ ၂၀ တန္ေတြ လိုတယ္ဆုိေတာ့ ဘဏ္စာေရးက သူတို႔ တအုပ္လုံးကို ထိုလူႀကီးဆီ ေပးလိုက္သည္။ ဘာအတြက္ သူတို႔ကုိ အလုိရိွသည္ ဆိုတာ မသိေပမယ့္ သူတုိ႔ ညီအကိုေတြ ေပ်ာ္ပါသည္။ ေလာကႀကီးနဲ႔ ထိေတြ႔ခြင့္ ရေတာ့မည္ေလ…။

***

တကယ္ေတာ့ ထုိလူႀကီးက သူ႔မိသားစုႏွင့္ အတူတူ ဘုရားဖူးသြားရင္း လမ္းမွာ ေတြ႔သည့္ အလွဴခံမ႑ပ္ေတြမွာ လွဴဖို႔အတြက္ သူတို႔ကို ေခၚလာျခင္းပင္။ အလွဴခံ မ႑ပ္တခုကို ေတြ႔တုိင္း ခြဲခြာသြားၾကသည့္ ညီအကို တေယာက္ျခင္းစီကို က်န္သူေတြက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၾကရင္း တခါမွာေတာ့ သူ႔အလွည့္ကို ေရာက္လာ၏။

လူႀကီးပစ္ခ်လိုက္သည့္ ေလအလ်င္မွာ ျမဴးတူးစြာ ခုန္ေပါက္လြင့္ပါးရင္ ေနာက္သခင္ အသစ္ဆီကုိ သြားဖုိ႔အတြက္ က်န္ေနခဲ့သည့္ ညီအကိုမ်ားကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္၏။

`ဟယ္၊ ၂၀ တန္ အသစ္ေလးေတာ့´

တလြင့္လြင့္ႏွင့္ ကားေပၚက က်လာသည့္ သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ လမ္းမေပၚက ေငြဖလားသံ တခၽြင္ခၽြင္ႏွင့္ အလွဴခံေကာင္မေလးက ေက်နပ္စြာ ဆီးႀကိဳသည္။ စိတ္ထဲမွာ သူ႔ကုိယ္သူ ဂုဏ္ယူခ်င္သလိုလိုေတာင္ ျဖစ္သြား၏။

ဒီလိုနဲ႔ သစ္လြင္ေတာက္ပေသာ သူ႔ကို အလွဴခံေကာင္မေလးမွ တဆင့္ ေဂါပက လူႀကီး၊ ေဂါပက လူႀကီးမွတဆင့္ ႐ုပ္ဆုိးဆိုး ေဂါပက လူႀကီးရဲ့ မိန္းမ၊ ေဂါပကလူႀကီးရဲ့ မိန္းမမွတဆင့္ ကုန္စုံဆိုင္ ပိုင္ရွင္ တေယာက္၊ ကုန္စုံဆိုင္ ပိုင္ရွင္မွ တဆင့္ သူ႔သမီး၊ သူ႔သမီးမွတဆင့္ ကံအားေလ်ာ္စြာျဖင့္ သူေရာက္သြားသည္က ေငြေၾကး အေတာ္အတန္ ခ်မ္းသာဟန္ မိန္းမႀကီးတေယာက္။ ထုိမိန္းမႀကီးဆီမွာေတာ့ သူ ရက္အေတာ္ ၾကာသြားျပန္ပါသည္။ ထိုမိန္းမႀကီးရဲ့ ပိုက္ဆံအိတ္ထဲမွာ တျခားေသာ ပုံစံေပါင္းစုံ ေငြစကၠဴေတြနဲ႔ ေနရသည္မွာ မြန္းလိုက္သည့္ ျဖစ္ျခင္း။

ေျပာရအုံးမည္။ လူေတြက အလြန္ နားလည္ရခက္လွ၏။ ထိုမိန္းမႀကီးရဲ့ အိတ္ထဲမွာ ေနစဥ္အခိုက္ တေန႔မွာ သူ႔လိုပင္ ၂၀ တန္တရြက္ အိတ္ထဲေရာက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ ထို ၂၀တန္က သူတုိ႔လို အစိမ္းေရာင္ မဟုတ္။ အညိဳရင့္ေရာင္ စြက္ေသာ အစိမ္းေရာင္မဟုတ္ ဘာမဟုတ္အေရာင္။ မ်က္ႏွာျဖဴတေယာက္ပုံနဲ႔ အဲဒီ ၂၀ တန္က ေတာ္ေတာ္ ေဆာင့္ၾကြားၾကြားႏိုင္လြန္းေတာ့ သူနဲ႔တကြ တျခားေသာ ျခေသ့ၤရုပ္ပါ ညီအကိုေတြ ေပါင္းၿပီး ဒင္းကို ဖုံးထားလိုက္သည္။

သူတုိ႔ သခင္မက ဒါကုိ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မသိ။ ဒါေပမယ့္ တရက္မွာေတာ့ ကံဆုိးလွစြာျဖင့္ပင္ ထိုမိန္းမႀကီးက သူ႔သားေလးကို မုန္႔ဖုိးေပးဖို႔ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူတို႔ၾကားထဲမွာ ညွပ္ေနေသာ ဟိုငနဲသားေလးကို ေတြ႔သြား၏။

`ဟယ္၊ ဒီ ေဒၚလာ ၂၀ တန္က ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီထဲမွာ ေရာက္ေနတာပါလိမ့္´

၂၀ တန္ျခင္း အတူတူ ဟိုေကာင့္ကိုမွ ဘာေၾကာင့္ ဦးစားေပးရသလဲဆိုတာ သူ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဟို သေကာင့္သားကေတာ့ ေထာင့္မက်ိဳးလွစြာျဖင့္ပင္ သခင္မႀကီးက တယုတယျဖင့္ တျခားေသာ ေငြအိတ္ေလးထဲမွာ သိမ္းထားျခင္းကို ခံလိုက္ရပါသည္။ မိန္းမႀကီးက ေျပာလုိက္ေသးသည္…၊ ဘာတဲ့…

`ျမန္မာေငြေတြထဲ ေရာထားမိတယ္၊ ဒီအေၾကြေတြကလည္း ရွဳပ္လိုက္တာ´ …တဲ့။

ေနာက္ေတာ့ ထုိမိန္းမႀကီးက ရက္စက္လွစြာျဖင့္ပင္ လမ္းေဘးမွာ ေတာင္းရမ္းစားေနေသာ သူဖုန္းစား တေယာက္ထံသို႔ သူ႔ကို ပို႔လိုက္ေလေတာ့သည္။

***

သူဖုန္းစား ဆီမွာ ေနရသည့္ ရက္ေတြကေတာ့ သူ႔အတြက္ မ်က္ႏွာ အငယ္ဆုံး ေန႔ရက္မ်ားပင္…။ ေခၽြးေတြနဲ႔ ေစးကပ္ေနသည့္ သူဖုန္းစားရဲ့ ပုဆုိးစုတ္ေလးထဲမွာ ေနရင္း သူ႔ဘ၀က မသစ္လြင္ႏိုင္ေတာ့။ `သူေတာင္းစားဆီက ပိုက္ဆံ´ ဆိုၿပီး ေငြခ်င္းအတူတူ မယူခ်င္ၾကေသာ တခ်ိဳ႔ ေစ်းဆုိင္ပိုင္ရွင္ေတြကို သူ ဘယ္လိုမွ နားမလည္ႏိုင္။ သူတို႔မွာေတာ့ ေငြစကၠဴသာျဖစ္ပါေစ၊ လူေတြရဲ့ အက်ိဳးကို ဆင္းရဲခ်မ္းသာမေရြး ရိွသည့္တန္ဖိုးႏွင့္ တိုက္တန္ေအာင္ အက်ိဳးျပဳေပမယ့္ လူေတြကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါလား။

ဒါေပမယ့္ တခါမွာေတာ့ ထုိသူဖုန္းစား သြား၀ယ္ေသာ မုန္႔သည္ တေယာက္က သူ႔ကို လက္ခံလိုက္သည္။ မုန္႔သည္ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံကို အဆင့္အတန္းခြဲေနဖို႔လဲ အေျခအေနေပးဟန္ မတူ။ မုန္႔သည္ထံမွာလည္း သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ ရခိုင္ျပည္ဘက္ကို ခရီးသြားမည့္ လူတေယာက္ကို ေငြျပန္အမ္းရင္းန႔ဲ သူ႔ကိုေပးလိုက္ေတာ့ သူလဲ ထိုလူႏွင့္ အတူတူ ရခိုင္႐ိုးမဆီသို႔…ေပါ့။

***

ရခိုင္ျပည္နယ္သို႔ အသြားခရီးက သူ႔အတြက္ သာယာပါဘိ။ လူႀကီးရဲ့ အိပ္ကပ္ထဲမွာေပမယ့္ အျပင္မွ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ တိုက္ခတ္ေနေသာ ေလေၾကာင့္ သူ႔မွာ လန္းဆန္းရသလို အျဖဴေရာင္ပါးလွပ္လွပ္ အက်ီၤ အိတ္ကပ္ထဲမွ တဆင့္ အျပင္ေလာကကိုလဲ ၀ိုးတ၀ါးျမင္ခြင့္ ရေနေသးသည္။

ဒီထက္ စိတ္၀င္စားစရာ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ ထိုလူႀကီးရဲ့ မိတ္ေဆြျဖစ္ဟန္ တူသူ လူတေယာက္ႏွင့္ လမ္းတေလွ်ာက္ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာေနၾကေသာ အသံပင္။

`ဒီေကာင္ေတြ ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တယ္ဗ်ာ´

`ဟုတ္တယ္၊ ဘုန္းႀကီးေတြကိုေတာင္ ႐ိုက္တာဗ်ာ၊ သိပ္မိုက္႐ိုင္းတာပဲ`

`မၾကာပါဘူးဗ်ာ။ ဒီေလာက္ ယုတ္မာတဲ့ေကာင္ေတြ ေဘးေတြ႔မွာပါ´

`ဒါေပ့ါဗ်´

လူႀကီး ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနၾကတာကို ၾကားရသည္က သူ႔အတြက္ေတာ့ ရင္ထိတ္စရာ။ ဘယ္လိုပါလိမ့္။ လူေတြက ဒီေလာက္ေတာင္ ရက္စက္တတ္တယ္လား။ ဘယ္လိုလူေတြက ဘယ္လိုျဖစ္ၿပီး ဒီေလာက္ ရက္စက္တတ္တာပါလိမ့္။ ေတာ္ပါေသးသည္။ အဲဒီလို ရက္စက္ေသာ သူေတြရဲ့ ပိုင္ဆိုင္ျခင္းကိုေတာ့ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ သူမခံရေပလုိ႔။ ႏို႔မုိ႔ရင္ သူ႔ဘ၀က သူဖုန္းစားလက္ထဲမွာ ေနရသည္ထက္ပင္ ပို အႏွိမ္ခံရမလား မသိႏိုင္ပါ။

ရခိုင္သံ ၀ဲတဲတဲျဖင့္ သူ႔သခင္ လူႀကီးက အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ တျခားေသာ သူ႔မိတ္ေဆြေတြႏွင့္ တစုံတခုကို တုိးတုိးႀကိတ္ႀကိတ္ တိုင္ပင္ၾကျပန္၏။

`ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ငါတုိ႔ တခုခုေတာ့ လႈပ္ရွားမယ္ကြာ´

တိုင္ပင္ၿပီးေနာက္ေတာ့ ထိုလူႀကီးေတြကလည္း ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႔ကို ယူလာၾကၿပီး သူႏွင့္အတူတူ စားပြဲတခုေပၚ ျဖန္႔ခင္းလုိက္ၾကသည္။ ခဏအၾကာမွာေတာ့ တေယာက္က ေဘာလ္ပင္ျဖင့္ သူ႔ခႏၶာကုိယ္ေပၚတြင္ တစုံတခုကို ေရးျခစ္လုိက္သည္။ တျခားေသာ ေငြစကၠဴတခ်ိဳ႔ေပၚတြင္လည္း သူ႔လိုပင္ လုိက္ေရးတာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒီ့ေနာက္မွာေတာ့ သူ႔ခႏၶာကုိယ္က…

***

သူ႔ကုိယ္ေပၚက စာတန္းကုိ ေတြ႔ေတာ့ တခ်ိဳ႔က ေၾကာက္လန္႔ဟန္ျပသည္။ တခ်ိဳ႔က အားရဟန္ျပ၏။ တခ်ိဳ႔က ေနာက္ထပ္ ေငြစကၠဴေတြေပၚမွာ သူ႔ဆီက စာတန္းလို စာတန္းမ်ိဳး ေရးရင္ ထပ္ျဖန္႔ၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေပ်ာ္ပါသည္။ မတရားမႈတခု က်ဆုံးေရးအတြက္ သက္မဲ့ျဖစ္ေပမယ့္ သူသည္လည္း ပါ၀င္ခြင့္ ရလိုက္သည္ေလ။

ကလိုေစးထူး

(၀န္ခံခ်က္…။ ေငြစကၠဴပုံအား ဘားမားတူေဒး သတင္း၀က္ဘ္ဆိုက္မွ ယူငင္သုံးစြဲၿပီး ခံစားေရးဖြဲ႔ပါသည္)