Wednesday, January 30, 2008

ႏွမ္းႏႈတ္ခ်ိန္…

အ႐ုဏ္တက္ေလၿပီ။

တကယ္ေတာ့ ဟိုး… ခပ္ေ၀းေ၀းဆီ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ တုံးေမာင္းေခါက္သံ တေတာက္ေတာက္ ၾကားကတည္းက သူ ႏိုးႏွင့္ေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ခ်င္လြန္းေသာ စိတ္ကို အလိုလိုက္ၿပီး ေစာင္ၿခဳံထဲမွာ ထပ္ေကြးေနလိုက္သည္။ မီးဖိုေဆာင္ထဲမွာေတာ့ ေဒၚႀကီးသန္း ႏွင့္ မခင္ေအးညိဳတို႔ အလုပ္မ်ားေနဟန္ ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ အသံမ်ားၾကားေနရ၏။

`ဟိုေကာင္ေတြ၊ ထၾကေတာ့ေလ၊ ေနေတာင္ ထြက္ေတာ့မယ္´

ဘၾကီး ဦးကုလား၏ အသံၾသၾသေၾကာင့္ အပ်င္းေက်ာဆြဲ အိပ္ေနၾကေသာ သူတို႔ ညီအကိုေတြ အိပ္ရာမွ အလူးအလဲ ထၾကခ်ိန္တြင္မေတာ့ ေရာင္နီပင္ ပ်ိဳ႔ေနပါၿပီ။

***

၁၉၉၂ ခုႏွစ္…။

သူက ရန္ကုန္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ တခုေက်ာ္ၾကာ ေနခဲ့ရၿပီးမွ ဇာတိေျမကို ေမေမႏွင့္အတူ ျပန္လည္ ေျပာင္းေရႊ႔လာေတာ့ ေတာသားလည္း မဟုတ္၊ ၿမိဳ႔သားလည္း မက် စေကာစက…။ ဒီၿမိဳ႔ေလးကို ေရာက္ခါစမွာေတာ့ သူ႔ကုိ အမ်ိဳးေတြႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႔က `ရန္ကုန္သား´ လို႔ေခၚၾကေသးေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့လည္း ဇာတိၿမိဳ႔ေလးႏွင့္ သူ တသားတည္း က်သြားပါေတာ့သည္။

သူတုိ႔ ၿမိဳ႔ကေလးကေန ေလးငါးမုိင္ေလာက္ ေ၀းေသာ ဒီရြာကေလးမွာ သူ႔ေမေမရဲ့ အမႀကီး ေဒၚႀကီးသန္း ေနပါသည္။ တျခားေသာ ညီအကိုေမာင္ႏွမေတြကို ငဲ့ေသာအားျဖင့္ ေစာစီးစြာ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အဘိုးႏွင့္အတူ လယ္လုပ္၊ ေတာင္ယာခုတ္ခဲ့ေသာ ေဒၚႀကီးသန္းက တရြာတည္းသား ဦးကုလားႏွင့္ အေၾကာင္းသင့္လို႔ ေတာမွာပင္ အေျခက်ခ့ဲရ၏။ ေဒၚႀကီးသန္း ကုိယ္တုိင္က ပညာဆုံးခန္းတိုင္ သင္ခြင့္မရခဲ့ေပမယ့္ သူ႔သားသမီးေတြကုိေတာ့ ပညာအေမြေပးလိုဟန္ ရိွသည္။ သမီးျဖစ္သူ သူ႔အမ၀မ္းကြဲ မခင္ေအးညိဳက အခုဆို ဆယ္တန္း…။ သူနဲ႔ ရြယ္တူ ေက်ာ္စြာကေတာ့ ကိုးတန္း။ ေနာက္…၊ ဖုိးေကာက္က ငါးတန္း၊ ဖိုးထူးက ႏွစ္တန္း။

ေက်ာင္းပိတ္ရက္တုိင္း မၾကာခဏ လာလည္ေလ့ရိွေသာ ဒီရြာကေလးမွာ အခုတေခါက္ ေရာက္ခဲ့သည္ကေတာ့ အလည္အပတ္သက္သက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ `နင့္ေဒၚႀကီးနဲ႔ ႏွမ္းသြားႏႈတ္ကူေခ်´ ဟူေသာ ေမေမ့ အမိန္႔ေၾကာင့္ ဒီကုိ ေရာက္ေနရေပမယ့္ သူ ေပ်ာ္ပါသည္။ ႏွမ္းလည္း တခါမွ မႏႈတ္ဖူးေတာ့ ႏွမ္းႏႈတ္တယ္ဆုိတာ ဘယ္လိုပါလိမ့္ လုိ႔ သိခ်င္တာလဲ ပါမည္ထင္သည္။

***

ဘႀကီး ဦးကုလားက လွည္းသံ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းျဖင့္ ႏွမ္းခင္းကို သြားႏွင့္ၿပီ။ ေဒၚႀကီးႏွင့္ အမကေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အ႐ုဏ္ဆြမ္းသြားအကပ္ၿပီးမွ ႏွမ္းခင္းကို လုိက္လာလိမ့္မည္။ ဒီေတာ့ သူတို႔ ညီအကိုေတြကလည္း မနက္စာကို ကမန္းကတန္း တက္သုတ္႐ုိက္ စားၿပီး ႏွမ္းခင္း ရိွရာကို ႏွင္ရေတာ့သည္။

ေဒၚႀကီးတုိ႔ ေတာင္ယာတဲေလးက မႏွစ္က ခုတ္ထြင္ထားေသာ ေတာင္ယာကုန္းကေလးရဲ့ ေအာက္ေျခမက်တက်တြင္ ေဆာက္ထားသည္။ ပင္ပင္ပန္းပန္း ခုတ္ထြင္ထားရေသာ ေတာင္ယာခင္းမွာ သီဟိုဠ္ပင္ေပါက္ေတြက အစီအရီ။ ဒီဘက္ ေအာက္နားမွာက င႐ုတ္ခင္း…။ တဲအနီးမွာေတာ့ တႏိုင္စာ စိုက္ထားသည့္ ခရမ္းခင္း ခပ္ငယ္ငယ္က ခရမ္းသီးေတြ တြဲရရြဲႏွင့္ ခရမ္းပင္ေတြက စီစီတန္းလို႔…။

ခပ္ေ၀းေ၀းကို ေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္ေတာ့ ေဒသအေခၚ ကမြတ္ကသဲ ေတာင္တန္းႀကီး။ အဲဒီ ေတာင္တန္းရဲ့ ဟုိမွာဘက္မွာ မုလအိ ဘုရားရိွသည္ဟု ေဒၚႀကီး ေျပာျပဖူးသည္။ အဲဒီ ဘုရားကုိ သြားဖူးရင္ ခ်စ္သူရည္းစားေတြ အတူတူ သြားဖူးလုိ႔ မရ၊ သြားဖူးလွ်င္ ဖူးစာ မဆုံျဖစ္တတ္သည္ဟုလည္း ပါးစပ္ရာဇ၀င္လိုလို ၾကားဖူးေသးသည္။ တခါတေလက်ရင္ေတာ့ အဲဟုိ ေတာင္တန္းႀကီးဆီမွပင္ ျဖစ္ဟန္တူသည္ လက္နက္ႀကီးငယ္သံ တခ်ိဳ႔က မၿငိမ္းခ်မ္းေသးသည့္ သ႐ုပ္ကုိ ေဖာ္က်ဴးေနပါေသးသည္။

***

ႏွမ္းခင္းကုိေရာက္ေတာ့ ေနေရာင္ၿဖိဳးဖ်ဖ် ထြက္စျပဳေနပါၿပီ။ အေတြ႔အႀကဳံ ရိွႏွင့္ၿပီးသား ေက်ာ္စြာတို႔ တသိုက္ကေတာ့ သူတုိ႔ အေဖႏွင့္အတူ တက္ညီလက္ညီ ကူေနေပမယ့္ သူ႔မွာေတာ့ ဟိုေနရာ ရပ္ရမလုိလို၊ ဒီေနရာ ရပ္ရမလုိလုိ ေယာင္နန…။

`နက်ယ္ေကာင္ေလး၊ လာလာ ဒီနားကေန စႏႈတ္´

ဘႀကီးက သူ႔ကုိ ကြမ္းေသြးေတြရဲေနေသာ သြားေတြ ေပၚေနေအာင္ ၿပဳံးၾကည့္ရင္းလွမ္းေခၚလုိက္သည္။ အသံက စူးက်ယ္က်ယ္၊ အေကာင္ ခပ္ေသးေသးႏွင့္ သူ႔ကုိ ဘႀကီးက စေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းမွာပင္ နာမည္ေျပာင္ ေပးလုိက္သည္။ `နက်ယ္ေကာင္´ တဲ့။ နက်ယ္ေကာင္ ဆုိတာက သူတို႔ နယ္ဘက္က ေတာထဲမွာ တစီစီႏွင့္ မဆုံးႏိုင္ေအာင္ ေအာ္ေနေသာ အင္းဆက္ အေကာင္တမ်ိဳးပါ။ အဲဒီအေကာင္ေတြ ေလးငါးေကာင္ ေအာ္ၿပီဆိုရင္ နားထဲမွာ စူးေနေအာင္ပင္ နားညည္းလွသည္။

`လာ၊ ဘႀကီးႏႈတ္တာကို ၾကည့္ၿပီး လိုက္ႏႈတ္ေနာ္´

တကယ္ေတာ့ ႏွမ္းပင္ေတြသာ တကယ့္တကယ္ သန္သန္မာမာ ဆိုလွ်င္ အခုလိုမ်ိဳး လက္ျဖင့္ ႏႈတ္ဖုိ႔ မလြယ္ပါ။ ေျမၾသဇာေကာင္းေကာင္း သုံးၿပီး စနစ္တက် စိုက္လွ်င္ ႏွမ္းပင္ေတြက လူတရပ္ခန္႔ထိေလာက္ပင္ ရိွႏိုင္သည္။ ဘႀကီး ဦးကုလားရဲ့ ႏွမ္းခင္းေလးကေတာ့ မိသားစု ၀မ္းစာဆီရ႐ုံမွ်အတြက္သာ ထြန္ယက္ၿပီး ေခ်ာင္းေဘးမွာ က်ဲထားတာမို႔ ႏွမ္းပင္ေတြက တေတာင့္ခြဲသာသာမွ်ခန္႔သာ…။ တခ်ိဳ႔ အပင္ တပင္တေလကေတာ့ ခါးသာသာေလာက္ ထိုးထုိးေထာင္ေထာင္။

ႏႈတ္ခါစကေတာ့ ႏွမ္းပင္ေလး သုံးေလးငါးပင္ ဆြဲစုလိုက္ ျဖဳတ္ခနဲ ဆြဲႏႈတ္လိုက္၊ နည္းနည္းမ်ားလာရင္ ႏွမ္းခင္းေဘးမွာ အစည္းစည္းေနေသာ ေဒၚႀကီးႏွင့္ အမျဖစ္သူဆီ သြားပို႔ေပးလိုက္ႏွင့္ ဟုတ္တုတ္တုတ္။ ႏွစ္နာရီ သာသာေလာက္ ႏႈတ္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ သူ လက္ပန္းက်ေတာ့သည္။ ႏွမ္းပင္ေတြက ဆြဲႏႈတ္လို႔ မပါေတာ့…။

`ဘယ္လိုလဲကြ၊ မႏုိင္ေတာ့ဘူးလား´

တတန္းထဲလည္း ျဖစ္၊ ရြယ္တူခ်င္းလဲ ျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္စြာက လွမ္းေမးေတာ့ မခံခ်င္စိတ္ေလးက ေငါက္ခနဲ ထလာၿပီး…

`ေအာင္မာ ကုလားမည္းကမ်ား၊ ဒီေလာက္ကေတာ့ အေပ်ာ့ပဲကြ´

`၀ါးဟားဟား´ ဟူေသာ ရယ္သံမ်ားက ႏွမ္းခင္းေလးမွာ စီခနဲ ညံသြားသည္။ အဲ…၊ ဟုတ္သား။ သူ႔အေဖနာမည္က ဦးကုလားဆိုတာကို ေမ့ၿပီးေတာ့ ညီအကိုအခ်င္းခ်င္း ေခၚသည့္ အမည္ေျပာင္ကို ဘႀကီးေရွ႕မွာ `ကုလားမည္း´ လို႔ ေခၚမိတာကိုး…။ ဒါေပမယ့္ ရယ္ေနၾကသည့္ အထဲတြင္ သေဘာေကာင္းလွသည့္ ဘႀကီး အသံက အက်ယ္ဆုံး…။

***

`ထမင္းစားစို႔ေဟ့´

ဘႀကီးေခၚလဲ ေခၚမွပင္…။ ၀မ္းကလည္း ဟာလွၿပီ။ ဒီလိုနဲ႔ ေခ်ာင္းစပ္ ထမင္း၀ိုင္းေလးမွာ ဆီျပန္မပါ၊ ေပၚဆန္းေမႊး မဟုတ္ ႀကီးေဒၚလက္ရာ ခရမ္းသီးဟင္း ငါးပိေထာင္း ႏွင့္ မန္က်ည္းရြက္ ဟင္းခ်ိဳက ဆာဆာမို႔လုိ႔လားေတာ့ မသိ၊ နတ္သုဒၶါအလား။ ညီအကုိေတြ ကုန္းေလြးလိုက္သည္မွာ ခ်က္လာသမွ် ထမင္းဟင္း တက္တက္ေျပာင္…။

`ေန႔လည္က်ရင္ နက်ယ္ေကာင္နဲ႔ ဖိုးေကာက္နဲ႔ ေခ်ာင္းထဲမွာ ခ႐ုဖင္လိမ္ သြားေကာက္ေခ်´

ႏွမ္းႏႈတ္တာ အထာမက်လုိ႔လား၊ သူ႔ကို သနားလုိ႔လားေတာ့ မသိ…။ ဘႀကီးက ဖိုးေကာက္နဲ႔ သူ႔ကို ေခ်ာင္းထဲ ဆင္းခိုင္းေတာ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္…။ ေခ်ာင္းထဲမွာ ေရလဲ ကူးရမည္။ ခ႐ုဖင္လိမ္လဲ ေကာက္ရမည္။ ႏွမ္းႏႈတ္တာထက္ေတာ့ အပုံၾကီးသက္သာမည္။

ခ႐ုဖင္လိမ္ ကုိ ရန္ကုန္မွာေနစဥ္က သူတခါမွ မစားခဲ့ဘူးေပ။ အႀကီးဆုံး အရြယ္ လက္မသာသာခန္႔သာ ရိွသည့္ အဲဒီ ခ႐ုေတြက ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အရစ္ရစ္ ပုံစံေလး…၊ သူတုိ႔ကေတာ့ အလြယ္တကူပင္ ခ႐ုဖင္လိမ္ ဟု ေခၚၾက၏။ သူတို႔ ရြာကေလး အနီး ၾကခတ္ေခ်ာင္း ေခ်ာင္းစပ္တေလွ်ာက္ သဲစပ္စပ္ေတြမွာ လုိက္ေကာက္ရသည္။ ၿပီးရင္ ေခ်ာင္းေဘးမွာပဲ ေပါက္ေလ့ရိွသည့္ ဇရစ္ပင္ေတြ ႏႈတ္၊ အိမ္ကိုေရာက္လွ်င္ ခ႐ုဖင္လိမ္ေတြကို ေရေျပာင္ေအာင္ေဆး…၊ ခ႐ုထိပ္ဖ်ားေတြကို ဓားျဖင့္ နည္းနည္းစီ ခုတ္ဖယ္ၿပီး ဇရစ္ ဟင္းခ်ိဳမွာထည့္။ ၿပီးရင္ေတာ့ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ခ႐ုစုပ္သံ တဖ႐ူးဖ႐ူးႏွင့္ ညံေပေရာ့…ေပါ့။ အရသာကေတာ့ အေတာ္ခ်ိဳသည္။

ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ တနာရီသာသာေလာက္ ခ႐ုေကာက္လုိက္ေတာ့ ခ႐ု ႏွစ္ျပည္သာသာေလာက္ ရလိုက္သည္။ ခ႐ုေကာက္ရင္း ေခ်ာင္းစပ္မွာ ေတြ႔သမွ် ဇရစ္ေတြလဲ ႏႈတ္ၿပီးၿပီ။ ငပိတို႔စရာ လုပ္ဖုိ႔ ဍရင္ေကာက္ ညႊန္႔ေတြပါ ႏႈတ္လုိက္ၾကေသးသည္။

`မင္း ဖား စားမလား´

`မိုးတြင္းမွ မဟုတ္တာ ဘယ္က ဖားထြက္မလဲ၊ မုိးလဲ မရြာဘဲနဲ႔ကို´

`ဒါဆို ငါဖမ္းျပမယ္ ၾကည့္ေန´

မိုးလည္းမရြာ၊ ညအခါလည္း မဟုတ္ဘဲ ဒီေကာင္ ဘယ္လိုလုပ္ ဖားရမွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ သိပ္မၾကာခင္မွာပင္ ဖားရေအာင္ ဖမ္းနည္းကို သိရေတာ့သည္။

တတ္လဲ တတ္ႏိုင္တဲ့ ဖုိးေကာက္၊ ဖားေအာ္သံ အတုလုပ္ၿပီး ေခ်ာင္း႐ိုးတ၀ိုက္ လုိက္ေအာ္ေတာ့ `အြမ္´ ခနဲ ေအာ္သံ တခ်ိဳ႔ ထြက္လာသည္။ က်ေနာ့္ကို အသာေနရန္ လက္ဟန္ျပရင္ သူက ဖားေအာ္သံ `ခ႐ူး… ခ႐ူး´ ႏွင့္ အသံထပ္ေပးေတာ့ ေတြ႔ပါၿပီ။ `အြမ္´ သံေပးေနတဲ့ စားဖားတေကာင္…။ က်င့္သားရေနေသာ ဖိုးေကာက္က ပါးစပ္ကလဲ ဖားလုိေအာ္ရင္း လက္ထဲက ေလာက္ေလးခြျဖင့္ လွမ္းပစ္လုိက္သည္။ ေနာက္မွ သူက ေျပာျပသည္။ သူေအာ္တာက ဖားထီးအသံ၊ `အြမ္´ ဆုိၿပီး အသံေပးထြက္လာတာက တြင္းေအာင္းေနတဲ့ ဖားမ အသံတဲ့။ မုိးဦးက် ဖား႐ိုက္ထြက္သလို မလြယ္လွေပမယ့္ အေကာင္ ခပ္ရြယ္ရြယ္ သုံးေကာင္ရလုိက္၏။

***

ႏွမ္းခင္းကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ႏႈတ္ၿပီးသား ႏွမ္းပင္စည္းေတြကို လွည္းေပၚသို႔ပင္ တင္ေနၾကေလၿပီ။

`ဘႀကီး၊ သားတုိ႔ ခ႐ုေတြ အမ်ားႀကီးရလာတယ္ဗ်´

`ေအးကြာ၊ ဟုတ္ပါၿပီ´ လို႔ ေျပာရင္း ဘႀကီးကေတာ့ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး…။ ႏွမ္းစည္းေတြ ကုန္စင္ေအာင္ တင္ၿပီးလုိ႔ လွည္းတအိအိျဖင့္ ဘႀကီးေမာင္းသြားခ်ိန္မွာေတာ့ ေနလဲ ေစာင္းပါၿပီ။ ေခ်ာင္း႐ိုးေဘး လွည္းလမ္းကေလး တေလွ်ာက္ ေလွ်ာက္လာၾကရင္း ေတာင္ယာတဲဆီကို အျပန္မွာ ပါးစပ္ထဲ ေတြ႔ကရာ ရသမွ် သီခ်င္းကို ေအာ္ဟစ္ သီဆုိလာၾကေသာ က်ေနာ္တုိ႔ ညီအကိုေတြရဲ့ အသံေတြက ေခ်ာင္း႐ိုးတ၀ိုက္ ဟိန္း..လို႔။

တဲကို ျပန္ေရာက္လွ်င္ တလင္းမွာ ႏွမ္းစည္းေတြ ျဖည္ရအုံးမည္။ ႏွမ္းသီးေတြ ေျခာက္လုိ႔ ႏွမ္းေစ့ေတြ ပုံလာေအာင္ သုံးေလးရက္ေတာ့ တလင္းထဲမွာ ထားရအုံးမည္။ ဘႀကီးကေတာ့ ႏွမ္းဆီေတြရရင္ `င့ါညီမ တူးမာအတြက္´ ဆုိၿပီး အိမ္ကို ႏွမ္းဆီလာပုိ႔အုံးမွာ ေသခ်ာပါသည္။


ကလုိေစးထူး

(ငယ္စဥ္ဘ၀ ေတာရြာမွာ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးေသာ အခ်ိန္တခ်ိဳ႔ကို သတိရ ခံစား ေရးဖြဲ႔ပါသည္။)

9 comments:

ျမရြက္ေဝ said...

ေက်းလက္ဘဝက ေပ်ာ္စရာၾကီး။ ခ႐ုနဲ႕ ဖားေတာ့ စားရဲဘူး။ အရသာရွိတယ္လို႕ေတာ့ ေျပာတာဘဲ။ ကရင္ေသြး တမတ္ဖိုးဘဲပါေတာ့ "တာလေပါ့"ဟင္းရည္ကလြဲျပီး မၾကိဳက္ဘူး။ (ေၾကာက္လို႕ မစားရဲတာ :D)

နဂ်ယ္ေကာင္ဆိုလို႕ အိမ္ကေမာင္ေလးကိုလဲ ငယ္ငယ္(စကားတတ္ခါစ)က နဂ်ယ္ေကာင္လို႕ ေခၚတယ္။ အာျပဲေအာင္ ေအာ္ေနတတ္လို႕ေလ။

thamudayanwe said...

ဍရင္ေကာက္ ညႊန္႔ ဇရစ္ ဆိုတဲ့အညြန့္စားဖူးဘူးးး
ႏွမ္းေစ့က ေျမၾကီးထဲက အျမစ္ထဲမွာလား
သရုပ္ေဖာ္တာ မိုက္တယ္...
မ်က္စိထဲမွာျမင္တယ္..
အင္းေပါ့ေလ.. အိမ္သာတက္တာ ဆံပင္ညွပ္တာေတာင္
စာေရးႏိုင္တာပဲဟာ..

M.Y. said...

ေကာင္းတယ္ဗ်ာ.တကယ့္ကိုေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းကေလး..ျမင္ကြင္းေတြကိုျမင္ေယာင္ႀကည့္ရင္းနဲ ့သႏၱရသေတြကူးစက္သြားျပီ။ ကြ်န္ေတာ္အဲဒိ ေက်းလက္ရသ ေတြဖတ္ခ်င္ေနတာ..လုပ္ပါဦး..က်န္ေသးရင္..

M.Y. said...
This comment has been removed by the author.
Anonymous said...

အလြန္ေကာင္းေသာ သ႐ုပ္ေဖာ္ဖြဲ႕ တပုဒ္ပါပဲ။ မ်က္စိထဲကို ျမင္ေယာင္လာေစတဲ့အျပင္ ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် အဲဒီေဒသကို ေရာက္သြားသလို ထင္ရေအာင္ ဖြဲ႕တတ္ပါေပတယ္။

ဒီစာကို ဖတ္ေနရင္း ... ဦးကုလားရဲ႕ လွည္းသံ တေဂ်ာင္းေဂ်ာင္းကို ၾကားေယာင္လာတယ္။ ကမြတ္ကသဲ ေတာင္တန္းႀကီး ေနာက္ခံနဲ႔ ေတာင္ယာခင္းေတြထဲမွာ ...သီဟိုဠ္ပင္ေပါက္ ေတြ ... ငရုတ္ခင္းနဲ႔ ခရမ္းခင္းေတြကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ခရမ္းသီးဟင္း၊ ငပိေထာင္းနဲ႔ မန္က်ည္းရြက္ဟင္းခ်ဳိ ကိုယ္တိုင္စားရသလို ခံစားမိလာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ... ေခ်ာင္းထဲမွာ ကိုယ္တိုင္ ခရုဖင္လိမ္ေတြ ေကာက္လိုက္၊ ေရကူးလိုက္ ဇရစ္ေတြႏႈတ္လိုက္၊ ဍရင္ေကာက္ ညြန္႔ေတြ ခူးလိုက္ လုပ္မိျပန္တယ္။

စာေရးဆရာရဲ႕ အေရးအသားထဲမွာ ေမ်ာပါသြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။

တပုဒ္လံုး ဖတ္အျပီးမွာေတာ့ "ႏွမ္းတေစ့နဲ႔ဆီမျဖစ္ပါဘူး" ဆိုတဲ့ စကားကို သြားသတိရမိတယ္။ ဒီစကားဟာ negative အျမင္ ရွိတဲ့သူေတြ အမနာပ ေျပာေလ့ရွိတဲ့ စကားလို႔ ထင္တာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဆိုေတာ့ ႏွမ္းတေစ့ထဲနဲ႔ ဆီမျဖစ္ေပမဲ့ ႏွမ္းေစ့ တေစ့ခ်င္းဆီမွာ ဆီျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ အစြမ္းသတၱိ ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။

အဲဒီအခ်ိန္ကာလတုန္းက ႏွမ္းႏႈတ္ခဲ့ၾက ခရုေကာက္ခဲ့ၾကတဲ့ လူငယ္ေလးေတြ ... ခုခ်ိန္ထိေအာင္ အဲဒီလို ေတာင္ယာခင္းေတြမွာ ႏွမ္းႏႈတ္ေနၾက ခရုေကာက္ေနၾကမယ့္ လူငယ္ေလးေတြ ... သူတို႔ေတြအားလံုးကို ဆီျဖစ္ေစႏိုင္တဲ့ အစြမ္းရွိတဲ့ ႏွမ္းေစ့ကေလးေတြပမာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။

Khin said...

အေမရိကားမွာ ငါလည္း ေကာက္စရာ စားစရာရွာေနမိတယ္

မႈိေတြ ့တယ္ အဆိပ္ျဖစ္မွာဆိုုးလိုု ့မစားရဲဘူး

အေမလာတုုံးကျပလိုု ့ ျမဴရြက္ေလးေတြေတာ့ ျပဳတ္စားတယ္

သမင္ေတြ ယုုန္ေတြေတာ့ တာကီေတြေတြ ့ရင္ ဖိုုးခြားတိုု ့ကိုုသတိရတယ္

ပန္းသီးပင္ေတြ ့တယ္

ဆိုုင္ေတြမွာ အကုုန္ရွိေတာ့ သိပ္မေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး

အဲဒါေတြ အိမ္ကိုု လြမ္းတာပါ

Anonymous said...

ငါ့ညီမ တူးမာအတြက္လို႕ မသုံးပဲ ငါ့ႏွမ တူးမာအတြက္ဆိုရင္ ပိုမေကာင္းဘူးလား အကို အၾကံေပးတာပါ

ကလိုေစးထူး said...

အားေပးၾကတာေတြက ေနာက္ထပ္ စာေတြ ေရးဖုိ႔ အားေဆးပါပဲခင္ဗ်ာ။ အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ၿပဳံးခ်ိဳ အႀကံေပးတာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ `ႏွမ´ ဆိုတာထက္ `ညီမ´ လို႔ က်ေနာ္တုိ႔ အရပ္ထဲမွာ ပိုေျပာျဖစ္တာမ်ားလို႔ အဲဒီလို ေရးမိတာပါ။ ေနာက္ထပ္ အၾကံေပးခ်င္စရာ ရိွတာ ေတြ႔ရင္လဲ ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးပါ။

ထြန္း said...

အမေမဗမာ ျမဴရြက္ဆုိတာ ဘာတုန္း သိခ်င္ပါ့၊ ဍရင္ေကာက္ရြက္ ကို မုိးေကာင္းမွာ စားဖူးတယ္ ခ်ိဳတယ္ ကန္စြနး္ရြက္ထက္ ပိုနု ပိုခ်ဳိတယ္။ ခရုဖင္လိမ္ဆုိတာ ရန္ကုန္အိမ္မွာ ေက်ာက္ေရကန္ေဘးတက္တဲ့ ခရုရွည္ရွည္ေလးလို ့ထင္တယ္။ ဖားသားက နုိင္ငံျပင္ပမွာေတာ့ ႏြာျပီးသားေတြ ေတြ ့ဘူးတယ္ ေစ်းျကီးလို ့မစားဘူးဘူး၊ ဇရစ္ဖူးဆုိတာ ျကားဘူးတယ္ မျမင္ဘူးဘူး။ ႏွက်ယ္ေကာင္ဆုိတာ ရန္ကုန္မွာ ေျပာျကတဲ့ ပုရစ္ကိုေျပာတာထင္တယ္ ဆူညံေနတာဘဲေလ။ စာဖတ္ရင္းနဲ ့နွမ္းကုိျမင္ဘူးေအာင္ ပိုက္ကြန္ပစ္ရင္း နက္ထဲရွာမွပါဘဲ