က်ေနာ့္မွာ ျပႆနာတခု ရေနပါတယ္။ ျပႆနာေတြအားလုံးမွာ က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဒီျပႆနာက ေတာ္ေတာ္ဆိုး၀ါးတယ္လို႔ ဆိုရမလိုပါပဲ။ တျခားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အငတ္ ျပႆနာပါ။ အစားအစာ ငတ္တာထက္ ဆိုးတဲ့ စာအငတ္ ျပႆနာပါ။
တခါတခါက်ေတာ့ မိမိဖတ္ခ်င္သမွ်စာေတြကို အိမ္က စာၾကည့္တိုက္ကေန စိတ္ၾကိဳက္ယူငင္ဖတ္ရွဳၿပီး ကုန္ၾကမ္းရွာခြင့္ ရေနတဲ့ လူေတြကို တကယ္ကို မနာလိုျဖစ္ပါတယ္။ (ေစာင္းေျပာသလုိလိုနဲ႔ တည့္တည့္ေျပာေနတာ :D) က်ေနာ့္မွာေတာ့ ဒီကိုလာတုန္းက ပါလာတဲ့ စာအုပ္တခ်ိဳ႔ရယ္၊ ခဲရာခဲဆစ္မွာယူရတဲ့ လစဥ္ထုတ္ မဂၢဇင္းတခ်ိဳ႔ (အခု အဲဒီမဂၢဇင္းေတြ မေရာက္တာလဲ သုံးလေလာက္ေတာင္ ရိွပါၿပီ) ဒါေတြကိုပဲ ဖတ္စရာ ရိွပါတယ္။ အင္တာနက္က စာေတြကို ဖတ္ရတာကလဲ စာအုပ္တအုပ္ကို ကိုင္ၿပီး အိပ္ရာထဲမွာ ဇိမ္နဲ႔ေကြးၿပီး ဖတ္ရတာေလာက္ အရသာကမရိွဆိုေတာ့ ခက္ေတာ့ ခက္ေနေတာ့တာပါပဲ။
ေလေၾကာရွည္ေနလို႔ မထူးပါဘူး၊ ရိွတာေလး ရွာၾကံဖတ္မွလုိ႔ ေတြးရင္း စာအုပ္ပုံကို ေမႊေႏွာက္မိေတာ့ ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ့ `ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း´ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ငယ္ေလး ထြက္လာပါတယ္။ ဒီစာအုပ္က ဖတ္ၿပီးသားေပမယ့္ ေနာက္တခါ ထပ္ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာၾကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းရဲ့ စာအေရးအသားက ေခတ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ေတာ္ေတာ္ကို ေထာင့္မက်ိဳးတာပါ။ စာအုပ္တအုပ္ရဲ့ မ်က္ႏွာဖုံးမွာဆုိရင္ `ဒီစာအုပ္ ဖတ္ေကာင္းမည္ဟု အာမမခံ´လုိ႔ ေရးထားတာကို ေတြ႔ရဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔စာထဲမွာ မွန္ကန္တဲ့ သမုိင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ သူ႔ေစတနာကို ျမင္ႏိုင္တာမို႔ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းလွတဲ့ သမိုင္းပညာရွင္ၾကီးပါ။ ငါေျပာခ်င္သမွ် ငါ့အေၾကာင္း စာအုပ္ထဲက က်ေနာ္ သေဘာေတြ႔မိတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔ကို ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါရေစ။
အမ်ိဳးသားစိတ္ ဦးဖုိးက်ား (၁၀ဧၿပီ ၁၉၂၄ကြယ္လြန္) ေရးတဲ့ ျမန္မာ့ဂုဏ္ရည္ ကို ဖတ္ၿပီး ႀကီးျပင္းခဲ့တာပါ။ သူေရးတာေတြ အကုန္မမွန္ဘူးဆိုတာ ခုမွ သိပါတယ္။ အေျခခံမမွန္ေတာ့ အခုအေနအထိုင္ ပုံစံလဲ မမွန္ၾကဘူး ထင္ပါတယ္။ တို႔ဘိုးဘြားေတြ ေဘာင္းဘီပဲ ၀တ္တယ္၊ ေဘာင္းဘီ ၀တ္ခဲ့တာ အႏွစ္ ၄၀၀၀ ဆုိရင္ လုံခ်ည္၀တ္တာ အႏွစ္ ၆၀၀ ေလာက္ပဲ ရိွေသးတယ္။ ေဘာင္းဘီ၀တ္တာ ရုိးရာ၊ လုံခ်ည္၀တ္တာ ကုလား(tamil) စရိုက္၊ ရွပ္၀တ္တာ ဥေရာပစရိုက္၊ ဒါေတာ့ သိထားသင့္တယ္။
ကိုယ့္ႏိုင္ငံေရး
က်ားႀကီး၊ ၀က္ႀကီး၊ ငွက္ႀကီး၊ ရွဳးပ်ံႀကီး ဆိုတာေတြဟာ ပုံျပင္မွန္းသိတယ္။ ေထာင္ေပးလို႔ ခ်ဳပ္၊ ရာေပးလုိ႔ ဆုပ္ ခ်စ္တဲ့လူအရုိး ဆံထိုးလုပ္ ဆိုတာလဲ ဒ႑ာရီမွန္း သိတယ္။ ဇာတ္တူသားစားလုိ႔ ဟသၤာကိုးေသာင္း ပ်က္စီးဖူးတဲ့ ေငြတာရီ ေဒြးမယ္ေနာ္ဆုိတဲ့ ဇာတ္ေတြက မွတ္စုအရ အမဲသားမစားတဲ့လူကို `ဒီေကာင္ ဇာတ္တူသား မစားဘူး´လို႔ သင္ခန္းစာ အေနနဲ႔ ၀င္ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကံရာဇာငယ္ကို လူလိမ္လို႔ သိပါတယ္။ တေကာင္းက ေျပအေရာက္ ဧရာ၀တီလမ္းကို အကန္းေတာင္ သြားလို႔ရတဲ့ ခရီးလို သိပါတယ္။ အစာျပတ္ၿပီး မိန္းေမာေနသူက `လိမၼာရစ္ၾကပါ´ လို႔ မွာႏိုင္မယ္ မထင္ပါ။ ……….. …………………… ………….။
……………………………. ……………………………….. …………………………………….။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဆရာၾကီး သန္းထြန္း စာအုပ္ကို ဖတ္အၿပီးမွာေတာ့ ငတ္ေနတာ နည္းနည္းေျပသလိုလို ရိွသြားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မဂၢဇင္း အေဟာင္းတအုပ္ကို ေကာက္လွန္မိျပန္ပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာလဲ သေဘာက်စရာ ဗဟုသုတ တခုကို ဖတ္မိျပန္ပါတယ္။ ႏွစ္ပတ္လည္ေတြကို ေငြရတု၊ ေရႊရတု စသည္ျဖင့္ ေခၚဆို သတ္မွတ္ၾကတာကို ေတြ႔ဖူးၾကမွာပါ။ တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္ဆုိရင္ေရာ ဘာရတုမ်ားပါလိမ့္။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ေအာက္မွာ ဆက္ဖတ္ပါခင္ဗ်ာ။
၁ ႏွစ္ျပည့္ကို paper (စကၠဴ)
၂ ႏွစ္ျပည့္ကို cotton (၀ါဂြမ္းခ်ည္)
၃ ႏွစ္ျပည့္ကို leather (သားေရ)
၄ ႏွစ္ျပည့္ကို linen (လီနင္ခ်ည္)
၅ ႏွစ္ျပည့္ကို wood (သစ္သား)
၆ ႏွစ္ျပည့္ကို iron (သံထည္)
၇ ႏွစ္ျပည့္ကို wool (သိုးေမႊးခ်ည္)
၈ ႏွစ္ျပည့္ကို bronze (ေၾကးညိဳ)
၉ ႏွစ္ျပည့္ကို pottery (ေျမထည္)
၁၀ ႏွစ္ျပည့္ကို tin (သံျဖဴထည္)
၁၅ ႏွစ္ျပည့္ကို crystal (သလင္းေက်ာက္)
၂၀ ႏွစ္ျပည့္ကို china (ေၾကြထည္)
၂၅ ႏွစ္ျပည့္ကို silver (ေငြထည္)
၃၀ ႏွစ္ျပည့္ကို pearls (ပုလဲ)
၃၅ ႏွစ္ျပည့္ကို coral (သႏၱာ)
၄၀ ႏွစ္ျပည့္ကို rubies (ပတၱျမား)
၄၅ ႏွစ္ျပည့္ကို sapphires (နီလာ)
၅၀ ႏွစ္ျပည့္ကို gold (ေရႊ)
၅၅ ႏွစ္ျပည့္ကို emerald (ျမ)
၆၀ ႏွစ္ျပည့္ကို diamond (စိန္)
အဲဒါကေတာ့ ဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္အထဲက အတုိင္းပါ။ က်ေနာ္ေတြ႔ဖူးတာ တခုကေတာ့ စိန္ရတုဟာ (၇၅)ႏွစ္ျပည့္လို႔ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ ဘယ္ဟာ အမွန္လဲေတာ့ မသိႏိုင္ပါ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ဒီေန႔အဖုိ႔ စာအုပ္အေဟာင္းေတြ ေက်းဇူးေၾကာင့္ အငတ္ျပႆနာေတာ့ နည္းနည္း ေျပလည္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္လဲ အေဟာင္းထဲက အေကာင္းေလးေတြ ေတြ႔ရင္ တင္ေပးပါအုံးမယ္။
ကလိုေစးထူး
9 comments:
Try it, you'll love it and tell your Burmese friends about this toolbar. Please forward to others like I do.
Get Yangon City FM Radio tool bar
http://yangoncityfm.ourtoolbar.com
:-)
အဟိ။ အဲဒီတစ္ေယာက္ကို ၿမန္မာ့ ပထမဆံုး စပမ္းမာ ဆုေပးရမယ္။ အဟိ။ တူးလ္ဘားမွာ ဘပ္ဂ္ Bug ပါတယ္တဲ ့။ ကို mmhan စမ္းထားတယ္။ အဟိ။ ေမ့လို ့။ ပထမဆံုး စပမ္မာက ပိေတာက္ ယူနီကုဒ္ လိုက္ေၾကညာတဲ ့ အုပ္စုဘဲ။ အဟိ။ သမာက်မ္းစာ ၿမန္မာဘာသာအြန္လိုင္းအဖြဲ ့ ၀ဘ္ဆိုဒ္လိပ္စာနဲ ့။
ရန္ကုန္စီးတီး တူးလ္ဘား စပမ္မာက ဒုတိယဆုယူေနာ္။ အဟိ။
ကဲ အမွန္တရားရဲ့ ဘက္ေတာ္သားေတြေရ ေတြ႔ၾကပီလား ဘယ္သူက ဘေလာ့တင္က်ယ္တဲ့ ဘေလာ့က်ယ္လဲ ဘယ္သူက တကယ္ေရးေနလဲဆိုတာကို အခုမွပါထားတာေနာ္. ရက္စြဲကိုလဲ ေသခ်ာသြားၾကည့္ၾက ၂၀၀၇ေဖာ္ေဖာ္၀ါရီတဲ့ဗ်။ ေနာက္ေနာင္သူမ်ားကို မပုတ္ခတ္နဲ႔ေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။
အို.... သူတို ့ကလဲ၊ မသိဘဲနဲ ့။ အဟိ။ သူတို ့ ၂ေယာက္စလံုး စာေရးၾကတာ တူတူပါဘဲ။ စာေရးဆရာေတြခ်ည္းပါဘဲ။ ကလိုေဆးထူးကလဲ ဘေလာက္မွာ အၿပင္ တစ္ၿခားမွာေရးေသးတာဘဲ။ နိုင္းနိုင္းကလဲ ဘေလာက္အၿပင္၊ သံလြင္တို ့၊ ခ်ယ္ရီတို့၊ ၿမန္မာမဂ္ဂဇင္းေတြမွာေရးတာဘဲ။ အဟိ။
ဘယ္သူက ပိုရးတယ္၊ ဘယ္သူက ပိုဆရာၾကီး ေၿပာလို ့ မရစေကာင္းပါဘူး။ အဟိ။ မသိရင္ မသိသလိုမေနဘူး။ စာေရးဆရာ ၂ေယာက္က မၿပိဳင္ဘူး၊ နားလည္မွဳ ့ရွိၿပီး ေဘးကေန ၀ိုင္းေဘးတီးေနတဲ့လူေတြက ခက္တာ။ အဟိ။ သူတို ့ ၂ ေယာက္လံုး စာဖတ္ပရိတ္သတ္ အေပၚေစတနာရွိတယ္။ တစ္မ်ိဳးစီ အက်ိဳးၿပဳေနၾကတာဘဲ။ အဟိ။
စိတ္ေကာင္းေလးထားၿပီး ၾကည့္လိုက္၊ ၿမင္ရလိမ့္မယ္။ အဟိ။ ရန္ၿဖစ္တာ သိပ္ၾကည့္ခ်င္ေနတယ္ ထင္တယ္။ အဟိ။ ပုတ္ခတ္ေနတဲ့ သူေတြကဘဲ မပုတ္ခတ္ၾကပါနဲ ့ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုေၿပာရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ဘူး။ အဟိ။ ေဘးတီးေတြ ဘယ္သူဆိုတာလဲ နဲနဲေတာ့ မွန္းၾကည့္လို့ရပါတယ္။ အဟိ။ ကလိုေဆးထူးေရးတဲ ့ စာေတြကို မုန္းတဲ့လူေတြေပါ့။ အဟိ။ တို ့က ဒီေလာက္ မတံုးေသးပါဘူး။ အဟိ၊ အဟိ။
အမည္မသိေရ....
ကိုယ့္အမည္လဲ သိေအာင္အရင္လုပ္ပါဦး။ (မလားက်ားလားမသိ)
ကလိုေဆးထူးက ဘယ္သူ႔ကိုမွ မပုတ္ခတ္ခဲ့ပါဘူး၊ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးခဲ့တာပဲရွိတာပါ၊ အားလံုးက စာေရးၾကတာပဲ၊ စာဖတ္သူအေပၚမွာ ေစတနာထားၾကတာခ်င္းလဲ တူၾကမွာပါ။
ေဘးကေန ထပ္မပို႔ပါနဲ႔ေတာ့။ ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ။ အဓိကသူေတြက နားလည္မႈရေနၾကပီ။
တစ္ေယာက္တည္း မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္ေနတုန္းပါလားေနာ္။
ပုတ္ခတ္တဲ့သူ ဘယ္သူလဲဆိုတာ သိေနရင္ သူ႔သြားေျပာပါလား၊ ဘာလို႔ဒီထဲလာရန္ေတြ႕ေနရတာလဲ။
ၿပီးေတာ့ သည္းခံစိတ္ေလးနည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ေမြးၿပီး သူတပါးအေပၚ အေကာင္းျမင္ၾကည့္ပါလား၊ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ေအးခ်မ္းသြားပါလိမ့္မယ္ (ဆရာလုပ္တာမဟုတ္ပါ)
က်မတို႔ သိထားသေလာက္ေတာ့ ၂၅ ႏွစ္ဆို ေငြရတု၊ ႏွစ္ ၅၀ ဆို ေရႊရတု၊ ၇၅ ႏွစ္ဆို စိန္ရတု .. အဲဒီလို မွတ္သားခဲ့ဖူးပါတယ္။
အခု ကိုသံလြင္ေရးမွ အင္တာနက္ထဲ ရွာၾကည့္ေတာ့ http://en.wikipedia.org/wiki/Jubilee မွာ ခုလို ေတြ႕ပါတယ္။
• Silver Jubilees (25 years)
• Golden Jubilees (50 years)
• Diamond Jubilees (60 years in Britain, 75 years in the United States)
• Platinum Jubilees (70 years in Britain, 75 years in South Asia)
ဒီလိုဆိုေတာ့ ၂ ခုစလံုး မွန္ေနတာပဲေပါ့။ က်မကေတာ့ ၇၅ ႏွစ္ စိန္ရတု ဆိုတာ စြဲေနျပီမို႔ အဲဒီလိုပဲ မွတ္ယူေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။
ဟိုလူႀကီးေရ... နာေရးေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးေနာ္...သူမ်ားေတြေရးေပးလိုက္ၿပီ...
အမည္မဲ့ ကြန္မန္႔ေရးသူရွင့္
၂၀၀၆ေဖေဖာ္၀ါရီကိစ္စ္မွာ မေမ ႏွင့္ဘာမွမဆိုင္ပါ။ ကၽြန္မေျပာခဲ့ျခင္းသာျဖစ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကိုသာ ေျပာေစလိုပါတယ္။ကၽြန္မရဲ႔ အီးေမးလ္ကိုလည္း ကိုသူရိန္(ကလိုေဆးထူး) ကြန္မန္႔မွာ ေပးထားခဲ့ျပီးပါျပီ။ကၽြန္မေမးလ္ကိုပို႔ရင္ အမည္မဲ့ကြန္မန္႔ေရးသူ ဘယ္သူဘယ္၀ါဆိုတာ သိမွာစိုးရင္ ၊ အမည္မဲ့ကြန္မန္႔ေရးသူက ယခုလို ကိုယ့္အိုင္ဒီ အမည္မွန္ကို ထုတ္ေဖာ္ေရး၀ံ့သူမဟုတ္တဲ့အတြက္ အမည္မဲ့ကိုသာ အသံုးျပဳလို႔ေရးခ်င္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မမွာ ဘေလာ့ဂ္ရွိပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္ကို လာေရးပါ။
ဒါေပမယ့္ အဂၤလိပ္လိုေရးဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။
ယခုကဲ့သို႔ မေမဓာ၀ီ အားတမင္လိုက္ေျပာေနျခင္းမွာ ျမင္ရသည္မွာလည္း အျမင္မေကာင္းပါ။ ေယာက်္ားတစ္ဦးျဖစ္လ်က္ႏွင့္ မိန္းမတစ္ဦးအား လိုက္လံစိတ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးေနသည္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေယာက်္ားတို႔ အရိုးစြဲေနသလို စာတတ္ ေပတတ္ မိန္းမဆိုလွ်င္ မႏွစ္ျမိဳ႔ဘဲ တမင္ လိုက္ေျပာေနသည္ႏွင့္တူပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အမည္မဲ့ကြန္မန္႔ေရးသူဟာ ေယာက်္ားစတိုင္လ္စာေရးေသာ္လည္း မိန္းမတစ္ဦးျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ပါမယ္။
ကၽြန္မ ကိုသာတိုက္ရိုက္လာေျပာပါရန္ ေတာင္းဆိုပါတယ္။
ဟနစံ
အဟိ။ ၿမန္မာ ေယာက္က်ားေတြက မေကာင္းဘူးလား။ အဟိ။ ေကာင္းပါတယ္ မဟနရဲ ့။ အဟိ၊ အဟိ။ မဟန မသိလို ့ပါ။ အဟိ။ မဟနေတြ ့ခဲ ့ဘူးတဲ ့ ခပ္ညံ့ညံ့ေယာက္က်ားေတြေလာက္နဲ ့ ၿမန္မာတစ္မိ်ဳးသားလံုးကို အပုတ္မခ်နဲ ့ေလ။ အဟိ။ အဟိ။ ၿပီးေတာ့ ဟို... မေကာင္းဘူးဆို မဟနရဲ ့ ေမာင္ေလးေတြ၊ ေမာင္ေလးေတြဆိုတဲ ့ ေမာင္ေလးေတြကေကာဟင္။ သူတို ့ေရာ ေကာင္းဘူးဘဲလား။ အဟိ။ အဟိ။ ခစ္ ခစ္။
Post a Comment