ေန႕ေတြထဲမွာ….

`က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး ´ ဆိုတဲ့ စကားရဲ့ အဖုိးတန္မႈကို ဖ်ားနာဖူးမွပဲ သိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရာသီဥတုေၾကာင့္နဲ႔ ေပေပေတေတ ေနမိတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ ဖ်ားလိုက္တာ သုံးရက္ေလာက္ အီစိမ့္သြားပါတယ္။ အလုပ္လဲ ႏွစ္ရက္ပ်က္၊ ဘေလာ့မွာလဲ ပုိ႔စ္အသစ္မတင္ႏိုင္နဲ႔။ အခုေတာ့ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္ေလာက္ပါၿပီ။

ေဖေဖာ္၀ါရီလဟာ ေတာ္ေတာ္ထူးျခားပါတယ္။ ႏွစ္ေတြထဲမွာဆုိရင္ ရက္အနည္းဆုံး ပိုင္ဆုိင္တဲ့လ၊ ေလးႏွစ္မွာ တႀကိမ္ တရက္ပိုတိုးခြင့္ရတဲ့လ။

အဲဒီလို ထူးျခားတဲ့ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမွာမွ အမွတ္ရစရာ ေန႔ေတြက ရိွေနျပန္ပါေသးတယ္။ အားလုံး သိၿပီးသား အဲဒီရက္ေတြကို က်ေနာ့္အျမင္၊ က်ေနာ္ခံစားခ်က္ေလးကို တင္ျပပါရေစ။

“ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၂)ရက္”
ဟိုးငယ္စဥ္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ ရန္ကုန္မွာေနခဲ့စဥ္တုန္းကေတာ့ ဒီေန႔ကို မေရာက္ခင္ တလခန္႔အလိုေလာက္မွာကတည္းက စၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ ခန္းမမွာ တႏွစ္တာ နားခိုေနတဲ့ ျပည္ေထာင္စု အလံေတာ္ကုိ ျမန္မာျပည္ အႏွံ႔ သယ္ေဆာင္ပါတယ္။ ဒါဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ စည္းလုံးညီညြတ္မႈ သရုပ္သကန္ကို ေပၚလြင္ေစခဲ့တဲ့ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကို တျပည္လုံးက တုိင္းရင္းသားျပည္သူေတြက မေမ့ေစေအာင္ လုပ္ေဆာင္တာလုိ႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ (ဒီထက္ပုိတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြလဲ ရိွေကာင္း ရိွပါလိ့မ္မယ္၊ သိသူမ်ား ေျပာျပရင္ အထူး ေက်းဇူးပါ)

ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ရဲ့ က်ိဳကၠဆံကြင္းမွာေတာ့ ျပည္နယ္ႏွင့္ တုိင္းအလိုက္၊ ၀န္ၾကီးဌာနအလိုက္ ျပခန္းေတြကို ျပည္ေထာင္စုေန႔ မေရာက္မီ တလေလာက္ အလိုကတည္းက ဖြင့္လွစ္ျပသပါတယ္။ အဲဒီ ျပခန္းေတြဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက တုိင္းရင္းသား လူမ်ိဳးေတြရဲ့ ယဥ္ေက်းမႈေတြ၊ ၀န္ၾကီးဌာနေတြရဲ့ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈေတြကို ေဖာ္ျပေနတာေၾကာင့္ ေက်ာင္းေတြကလဲ ေက်ာင္းသားေတြကို လိုက္ပို႔ေပးေလ့ရိွပါတယ္။

အခုေတာ့ အဲဒါေတြ မရိွေတာ့ပါ။ ဘာျဖစ္လုိ႔ မရိွေတာ့တာလဲ ဆိုတာကေတာ့ …?

က်ေနာ္ ငယ္စဥ္က ျပည္ေထာင္စုေန႔ကုိ ႏွစ္တုိင္း သတိရပါတယ္။

“ေဖေဖာ္၀ါရီလ (၁၃) ရက္ေန႔”
ေဖေဖာ္၀ါရီ ဆယ့္သုံးမွာ
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ပါ … အစခ်ီ ကဗ်ာေလးရဲ့ ေက်းဇူးေၾကာင့္ ဒီေန႔ဟာ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံရဲ့ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီးကို လူ႔ေလာကထဲ စတင္ပို႔ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေန႔လို႔ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ့ ေမြးေန႔ဟာ ကေလးမ်ားေန႔လုိ႔ေတာ့ ငယ္ငယ္က ၾကားဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔ကို ထိန္းသိမ္းတဲ့လူေတြက ထိန္းသိမ္းေနသေလာက္ ေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္ ေမ့ထားတဲ့ လူေတြကလဲ ေမ့ထားလို႔ ေနၾကျပန္ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေမ့တဲ့လူကလဲ သူ႔တာ၀န္အရ အတင္းေမ့၊ ၾကိဳးစားထိန္းသိမ္းသူေတြကလဲ ထိန္းသိမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ (၉၂)ႏွစ္ေျမာက္ခဲ့ပါၿပီ။

“ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၄) ရက္ေန႔”
ဒီေန႔ဟာ ဘာေန႔ဆုိတာကို က်ေနာ္စတင္ သိခဲ့တာ ဆယ္စုႏွစ္ေက်ာ္ထက္ မပိုေလာက္ေသးပါဘူး။ ဒီေန႔ဟာ ခ်စ္သူေတြအတြက္ သီးသန္႔မဟုတ္ဘဲ မိဘ၊ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း၊ အတြက္လဲ ပါ၀င္တယ္လို႔ ဆိုၾကေပမယ့္ စီးပြားေရး သမားေတြရဲ့ လက္ခ်က္ေၾကာင့္ အဲဒီေန႔ကို ေရာက္ေတာ့မယ္ဆုိတာနဲ႔ လူငယ္ေတြရဲ့ အေတြးထဲမွာ အရင္ဆုံး သတိရလိုက္တာက သူတုိ႔ရဲ့ ခ်စ္သူရည္းစားေတြပါ။

ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ ခ်စ္သူေတြ ဘယ္ေလာက္အထိ အခ်စ္ပိုသြားၾကတယ္ဆုိတာ အတတ္မသိႏိုင္ေပမယ့္ ေငြရွာတတ္တဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြကေတာ့ အေတာ္အလုပ္ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ခ်စ္သူကို ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေရာက္ခါမွ ထူးထူးျခားျခားနဲ႔ `ခ်စ္တယ္´လို႔ က်ေနာ္ မေျပာခ်င္ပါ။ က်ေနာ္သူ႔ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ မေရာက္လဲ သူသိပါလိမ့္မယ္။ သူက်ေနာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ဆိုတာလဲ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္သိပါတယ္။

က်ေနာ့္ ခ်စ္သူကို ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ေရာက္ခါမွ `လက္ေဆာင္´ ဆိုၿပီး က်ေနာ္မေပးခ်င္ပါ။ သူတကယ္လိုအပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔ရဲ့ လုိအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္ဖုိ႔သာ ၾကိဳးစားခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီ ျဖည့္ဆည္းေပးျခင္း လက္ေဆာင္က ခ်စ္သူမ်ားေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ကဒ္ တခုထက္ က်ေနာ့္ခ်စ္သူကို ပုိလုိ႔ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေစပါလိ့မ္မယ္။

ဘယ္လုိပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ခ်စ္သူမ်ားေန႔မွာ လူသားတုိင္း ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြ အျပန္အလွန္ တကယ္ ထားႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ ဒါဟာ ျငိမ္းေအးသာယာမႈ တခုပါပဲ။


(တိုက္ဆုိင္ပါတယ္။ ဒီစာကို ေရးေနတုန္းမွာ က်ေနာ့္ဘေလာ့မွာ ကြန္မန္႔ တခုတက္လာပါတယ္။ ဘေလာ့ကို စေရးေရးခ်င္းရက္ပိုင္းေတြမွာ တင္ခဲ့တဲ့ `ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အတၳဳပၸတၱိ´ ပို႔စ္အတြက္ အမည္မသိစာဖတ္သူရဲ့ ေက်းဇူး စကားပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီပို႔စ္ကို က်ေနာ္တင္တုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေမြးေန႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ေတာ့ ေန႔ေတြက လူရဲ့ စိတ္ေလာက္ အေရးၾကီးတယ္လုိ႔ က်ေနာ္မထင္ပါခင္ဗ်ား။)

ကလုိေစးထူး