`စာ´ ဆုိတဲ့ စကားလုံးကို သိဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္ စတင္ၾကိဳးစား ခဲ့ရတာေတာ့ အသက္ငါးႏွစ္သား အရြယ္ကပါ။ ၀လုံးကေလး ၀ိုင္းေအာင္ေရးလုိ႔က စလို႔ က-ကေလးငယ္ ခ်စ္စဖြယ္၊ ညအခါလသာသာ စသည္ စသည္ အစပ်ိဳးလုိ႔ စာနဲ႔ ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ခဲ့ရပါတယ္။
ဟိုးကေလးဘ၀ ငယ္ငယ္ကေတာ့ စာသင္ခဲ့ရတာဟာ မိဘက ေက်ာင္းကိုပို႔ေပးလို႔ပါ။ စာတတ္ေစခ်င္တဲ့ မိဘေၾကာင့္ စာသင္ရပါတယ္။ စာသင္ေတာ့ စာေတြဖတ္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုစာေတြလဲ။ ေက်ာင္းစာေတြပါ။ ေက်ာင္းကဗ်ာေတြပါ။
အရြယ္ကေလး ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားစာေတြကိုလဲ စိတ္၀င္စားတတ္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ပထမဦးဆုံး ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ျပင္ပစာကေတာ့ ေရႊေသြးနဲ႔ တုိ႔ေက်ာင္းသား စာေစာင္ေတြပါ။
က်ေနာ္ ငါးတန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဦးငယ္က (သူတုိ႔ေခတ္အေခၚ) အဆင့္ျမင့္တန္း ေက်ာင္းသားၾကီးပါ။ ဦးငယ္ရဲ့ ျမန္မာစာ ျပ႒ာန္းစာအုုပ္ကို အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီစာအုပ္ထဲက `ေမာင္ဘစီ´၊ `ကိုေဇာ္၀ိတ္ႏွင့္ တုိင္းလုံးေက်ာ္၏ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ´၊ `စေလာင္းဖုံးတခ်ပ္´၊ `လွည္းဆရာႏွင့္ လကၤာဆရာ´ စကားေျပေတြဟာ ယေန႔ထိတုိင္ေအာင္ စိတ္ထဲစြဲေနတဲ့ စာေကာင္းေတြပါ။
က်ေနာ္ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္မွာ စာအုပ္အငွားဆုိင္က စာအုပ္ေတြကို စဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးသာသာဆုိေတာ့ ကာတြန္းေတြအဖတ္မ်ားပါတယ္။ ျပာေလာင္၊ ျပာဂေလာင္ ျပာလေခ်ာင္၊ စံေရႊျမင့္ အစရိွတာေတြပါ။ ေနာက္.. ကာတြန္း ဦးေအာင္ရိွန္ရဲ့ ဦးစိတ္တိုႏွင့္ ေမ်ာက္ညိဳ။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာေခတ္ေပၚ ၀ထၳဳေတြကို ဖတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ `သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခုိင္´ ၀ထၳဳကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ စြယ္ေတာ္ရြက္၀ါ၀ါေလးေတြကို သိမ္းထားတတ္တဲ့ ေမာင္နဲ႔ ခိုင္ …။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ၀ထၳဳ၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ အသက္ ၁၇၊ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္တုန္းကဆိုရင္ ေစာျပည့္ခ်မ္းသာ၊ ေစာျပည့္မာလာ အစရိွသူေတြရဲ့ စာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လူဖတ္မ်ားၾကတာကို သတိရေနပါတယ္။ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မီကုိဇူးဇင္၊ ႏိုကိုဇူးဇင္၊ လြန္းထားထား၊ လမင္းမိုမို သူတို႔သူတို႔တေတြဟာ ဘက္ဆဲလားေခၚ စာအုပ္အေရာင္းရဆုံး စာရင္း၀င္ေတြ ျဖစ္လုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ ဘက္ဆဲလား စာေရးသူေတြရဲ့ စာေတြကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာစာေပ တုိးတက္မႈအရေရာ၊ ရသပိုင္းဆုိင္ရာေရာ၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔သရုပ္ေဖာ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဘာတခုမွကို ေပးႏိုင္စြမ္းရိွတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ႏိုကုိဇူးဇင္ရဲ့ ၀ထၳဳတအုပ္မွာဆုိရင္ တံခါးေခါက္သံ `ေဒါက္´ ဆိုတဲ့ စာလုံး တလုံးတည္းကို တေၾကာင္းႏႈန္းနဲ႔ ေျခာက္ေၾကာင္းတိတိ ေရးတာကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ၀ါက်တုိေတြနဲ႔ စာေဖာင္မျပည့္ျပည့္ေအာင္ ၀ထၳဳတအုပ္စာ ေရးတတ္တဲ့ ဒီလုိလူေတြ ဘာလို႔ ဘက္ဆဲလား ျဖစ္ေနရပါသလဲ။
လြန္းထားထားဆိုရင္လဲ သရုပ္လြန္ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေယာက္်ားမုန္းတီးေရးဆန္ဆန္ ၀ထၳဳေတြ၊ ကလဲ့စားေခ် ၀ထၳဳေတြသာ အေရးမ်ားပါလ်က္နဲ႔ ေရာင္းတန္း၀င္ ပထမတန္းစား ျဖစ္လို႔ေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စာေပနယ္ဆုိတာ ေစ်းတန္းၾကီး တခုနဲ႔ တူတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္။ အဲဒီေစ်းတန္းထဲမွာ ေကာ္ဖီဆုိင္လဲရိွ၊ ပန္းဆုိင္လဲရိွ၊ သစ္သီးဆုိင္လဲရိွ၊ အဲ.. အရက္ဆုိင္လဲ ရိွတာေပါ့။
ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူက ေကာ္ဖီဆိုင္၀င္၊ ပန္း၀ယ္ခ်င္သူက ပန္းဆိုင္တန္းကိုသြား၊ သစ္သီးစားခ်င္သူက သစ္သီးဆိုင္ကို ေရြး၊ မူးယစ္လိုသူမ်ားကေတာ့ အရက္ဆိုင္ထဲသို႔ ေပါ့ …။
အရက္သမားတေယာက္ အရက္ေသာက္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္းေလး တခြက္ အတင္းတိုက္လဲ သူ ေသာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ …ေကာ္ဖီတခြက္ကို မက္မက္ေမာေမာ ရွိသူမ်ားကလည္း အရက္ကို အဖက္လုပ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အရက္ၾကိဳက္သူေတြအတြက္ အရက္ဆုိင္လိုအပ္သလို ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူေတြအတြက္ ေကာ္ဖီဆိုင္ လိုအပ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အႏွီ စာေရးခ်ာၾကီးေတြ (စကားမပီတာ မဟုတ္ပါ၊ ခပ္ခ်ာခ်ာစာေတြ ေရးသူေတြျဖစ္လို႔ စာေရးခ်ာၾကီးေတြလို႔ သုံးလိုက္ျခင္းပါ)ေနရာရျခင္းဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပါလဲ။
ကဲ.. က်ေနာ္တုိ႔ ေကာ္ဖီဆုိင္၀င္မလား…။ အရက္ဆုိင္ ၀င္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္မလား.. ။ အရက္စပ္ေရာင္းမလား..။ အရက္ဆိုင္မွာ လူစည္တာေတာ့ မေကာင္းလွပါ။
ဟိုးကေလးဘ၀ ငယ္ငယ္ကေတာ့ စာသင္ခဲ့ရတာဟာ မိဘက ေက်ာင္းကိုပို႔ေပးလို႔ပါ။ စာတတ္ေစခ်င္တဲ့ မိဘေၾကာင့္ စာသင္ရပါတယ္။ စာသင္ေတာ့ စာေတြဖတ္ရပါတယ္။ ဘယ္လိုစာေတြလဲ။ ေက်ာင္းစာေတြပါ။ ေက်ာင္းကဗ်ာေတြပါ။
အရြယ္ကေလး ေရာက္လာေတာ့ ေက်ာင္းစာအျပင္ တျခားစာေတြကိုလဲ စိတ္၀င္စားတတ္လာပါတယ္။ က်ေနာ္ ငယ္ငယ္က ပထမဦးဆုံး ဖတ္ဖူးခဲ့တဲ့ ျပင္ပစာကေတာ့ ေရႊေသြးနဲ႔ တုိ႔ေက်ာင္းသား စာေစာင္ေတြပါ။
က်ေနာ္ ငါးတန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ က်ေနာ့္ဦးငယ္က (သူတုိ႔ေခတ္အေခၚ) အဆင့္ျမင့္တန္း ေက်ာင္းသားၾကီးပါ။ ဦးငယ္ရဲ့ ျမန္မာစာ ျပ႒ာန္းစာအုုပ္ကို အဲဒီကတည္းက က်ေနာ္ စိတ္၀င္တစားနဲ႔ ဖတ္တတ္ေနပါၿပီ။ အဲဒီစာအုပ္ထဲက `ေမာင္ဘစီ´၊ `ကိုေဇာ္၀ိတ္ႏွင့္ တုိင္းလုံးေက်ာ္၏ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ´၊ `စေလာင္းဖုံးတခ်ပ္´၊ `လွည္းဆရာႏွင့္ လကၤာဆရာ´ စကားေျပေတြဟာ ယေန႔ထိတုိင္ေအာင္ စိတ္ထဲစြဲေနတဲ့ စာေကာင္းေတြပါ။
က်ေနာ္ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားေလာက္မွာ စာအုပ္အငွားဆုိင္က စာအုပ္ေတြကို စဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကေလးသာသာဆုိေတာ့ ကာတြန္းေတြအဖတ္မ်ားပါတယ္။ ျပာေလာင္၊ ျပာဂေလာင္ ျပာလေခ်ာင္၊ စံေရႊျမင့္ အစရိွတာေတြပါ။ ေနာက္.. ကာတြန္း ဦးေအာင္ရိွန္ရဲ့ ဦးစိတ္တိုႏွင့္ ေမ်ာက္ညိဳ။
ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာေခတ္ေပၚ ၀ထၳဳေတြကို ဖတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ ဆရာ တကၠသုိလ္ဘုန္းႏိုင္ရဲ့ `သူငယ္ခ်င္းလို႔ပဲ ဆက္၍ေခၚမည္ခုိင္´ ၀ထၳဳကုိ ေတာ္ေတာ္ၾကိဳက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ စြယ္ေတာ္ရြက္၀ါ၀ါေလးေတြကို သိမ္းထားတတ္တဲ့ ေမာင္နဲ႔ ခိုင္ …။ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာေတာ့ ၀ထၳဳ၊ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္တုိ႔ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္ အသက္ ၁၇၊ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္တုန္းကဆိုရင္ ေစာျပည့္ခ်မ္းသာ၊ ေစာျပည့္မာလာ အစရိွသူေတြရဲ့ စာေတြ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လူဖတ္မ်ားၾကတာကို သတိရေနပါတယ္။ ဒီဘက္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ မီကုိဇူးဇင္၊ ႏိုကိုဇူးဇင္၊ လြန္းထားထား၊ လမင္းမိုမို သူတို႔သူတို႔တေတြဟာ ဘက္ဆဲလားေခၚ စာအုပ္အေရာင္းရဆုံး စာရင္း၀င္ေတြ ျဖစ္လုိ႔ေနပါေတာ့တယ္။
အဲဒီ ဘက္ဆဲလား စာေရးသူေတြရဲ့ စာေတြကို ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ ျမန္မာစာေပ တုိးတက္မႈအရေရာ၊ ရသပိုင္းဆုိင္ရာေရာ၊ အဖြဲ႔အႏြဲ႔သရုပ္ေဖာ္ပိုင္းဆုိင္ရာ ဘာတခုမွကို ေပးႏိုင္စြမ္းရိွတာ မေတြ႔ရပါဘူး။ ႏိုကုိဇူးဇင္ရဲ့ ၀ထၳဳတအုပ္မွာဆုိရင္ တံခါးေခါက္သံ `ေဒါက္´ ဆိုတဲ့ စာလုံး တလုံးတည္းကို တေၾကာင္းႏႈန္းနဲ႔ ေျခာက္ေၾကာင္းတိတိ ေရးတာကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ၀ါက်တုိေတြနဲ႔ စာေဖာင္မျပည့္ျပည့္ေအာင္ ၀ထၳဳတအုပ္စာ ေရးတတ္တဲ့ ဒီလုိလူေတြ ဘာလို႔ ဘက္ဆဲလား ျဖစ္ေနရပါသလဲ။
လြန္းထားထားဆိုရင္လဲ သရုပ္လြန္ အဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ေယာက္်ားမုန္းတီးေရးဆန္ဆန္ ၀ထၳဳေတြ၊ ကလဲ့စားေခ် ၀ထၳဳေတြသာ အေရးမ်ားပါလ်က္နဲ႔ ေရာင္းတန္း၀င္ ပထမတန္းစား ျဖစ္လို႔ေနတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ စာေပနယ္ဆုိတာ ေစ်းတန္းၾကီး တခုနဲ႔ တူတယ္လုိ႔ က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္။ အဲဒီေစ်းတန္းထဲမွာ ေကာ္ဖီဆုိင္လဲရိွ၊ ပန္းဆုိင္လဲရိွ၊ သစ္သီးဆုိင္လဲရိွ၊ အဲ.. အရက္ဆုိင္လဲ ရိွတာေပါ့။
ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူက ေကာ္ဖီဆိုင္၀င္၊ ပန္း၀ယ္ခ်င္သူက ပန္းဆိုင္တန္းကိုသြား၊ သစ္သီးစားခ်င္သူက သစ္သီးဆိုင္ကို ေရြး၊ မူးယစ္လိုသူမ်ားကေတာ့ အရက္ဆိုင္ထဲသို႔ ေပါ့ …။
အရက္သမားတေယာက္ အရက္ေသာက္ခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာ္ဖီေကာင္းေကာင္းေလး တခြက္ အတင္းတိုက္လဲ သူ ေသာက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပါပဲ …ေကာ္ဖီတခြက္ကို မက္မက္ေမာေမာ ရွိသူမ်ားကလည္း အရက္ကို အဖက္လုပ္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အရက္ၾကိဳက္သူေတြအတြက္ အရက္ဆုိင္လိုအပ္သလို ေကာ္ဖီၾကိဳက္သူေတြအတြက္ ေကာ္ဖီဆိုင္ လိုအပ္ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ အႏွီ စာေရးခ်ာၾကီးေတြ (စကားမပီတာ မဟုတ္ပါ၊ ခပ္ခ်ာခ်ာစာေတြ ေရးသူေတြျဖစ္လို႔ စာေရးခ်ာၾကီးေတြလို႔ သုံးလိုက္ျခင္းပါ)ေနရာရျခင္းဟာ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပါလဲ။
ကဲ.. က်ေနာ္တုိ႔ ေကာ္ဖီဆုိင္၀င္မလား…။ အရက္ဆုိင္ ၀င္မလား…။ ဒါမွမဟုတ္ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္မလား.. ။ အရက္စပ္ေရာင္းမလား..။ အရက္ဆိုင္မွာ လူစည္တာေတာ့ မေကာင္းလွပါ။
ကလိုေစးထူး
3 comments:
အခုေခာတမွာက ေကာ္ဖီေတာင္ အပူလား အေအးလား။ အခ်စ္ ျခင္းတူရင္ေတာင္ ေမာ္ဒန္လား ေမာ္ဒက္လား
ပန္းကိုပန္ထား
သစ္သီးစားလ်က္
ေကာ္ဖီတခြက္
အရက္တငံု
အစံုရသ …ျမိဳခ်ကာေလ
အစာမေက်မွ အန္တာပ … ။
ဘာရယ္ မဟုတ္ဖူး … ၾကိဳက္ရာေရြးပါဆိုလို႔ အကုန္ေရြးၾကည့္လိုက္တာ … ။
အစာအဆိပ္ ျဖစ္မ်ား ျဖစ္သြားသလားပဲ။
မနက္ပိုင္းေလးေတာ့ ေကာ္ဖီေပါ့ ဗ်ာ-
အဲ
ေနညိဳရင္ေတာ့
ဇာတိေရႊဘိုကိုေမ့
ေမပ်ိဳ ကိုထားၿပီး တခါတခါ
ထေရခ်ိဳေလးေတာ့ ေသာက္ခ်င္သား-
ကဲ
ရင္ပူလာရင္ ဘီယာဆိုင္နား
သြားစို႔လား..
:)
Post a Comment