တနဂၤေႏြ မနက္က ျဖစ္သည္။
တျခားလည္း ဘယ္ကိုမွ သြားခ်င္စိတ္ မရိွသည္ႏွင့္ တီဗြီဖြင့္လိုက္ရာ ေဘာလုံးပြဲ လာေန၏။ အဂၤလန္ ပရီးမီးယားလိဂ္ ေဘာလုးံပြဲ။ ကန္ေနၾကေသာ အသင္းမ်ားသည္ကား နာမည္ႀကီး ထိတ္ထိတ္ႀကဲ ကလပ္ အသင္းမ်ား မဟုတ္။ ၀က္စ္ဟမ္းႏွင့္ ေတာ့တင္ဟမ္စပါး။ သုိ႔ေသာ္ ပ်င္းပ်င္းရိွသည္ႏွင့္ပင္ ထုိင္ၾကည့္ျဖစ္သည္။
ထိုႏွစ္သင္းမွာ နာမည္ မၾကီးလွေသာ္ျငားလည္း ေျခရည္ေတာ့ အတန္ငယ္ ကြာသည္။ စပါးအသင္းက အဆင့္ ၉ မွာ ရိွေနၿပီး ၀က္စ္ဟမ္းကေတာ့ ဇယား ေအာက္ေျခ အဆင့္ ၁၉ မွအသင္း။ ဒီေတာ့ ၀က္စ္ဟမ္း အသင္းအေနျဖင့္ ေနာင္ႏွစ္ရာသီမွာ ပရီးမီးယားလိဂ္မွာ ထင္က်န္ေနလိုလွ်င္ အႏိုင္ပြဲမ်ားစြာ လိုအပ္ေနသည့္ သေဘာျဖစ္၏။ ယခင္အပတ္တြင္လည္း ခ်ာလ္တန္အသင္းအား အေ၀းကြင္းတြင္ ေလးဂိုးျပတ္ျဖင့္ ရႈံးနိမ့္ထားေလရာ နည္းျပ ကားလ္ဘစ္ရွ္ေလ အေပၚတြင္ ဖိအား တစုံတရာ သက္ေရာက္ေန၏။
ပထမပိုင္းတြင္ ၀က္စ္ဟမ္းက ႏွစ္ဂိုး သြင္း၏။ ၀က္စ္ဟမ္းပရိသတ္မ်ားမွာ တၿပဳံးၿပဳံး၊ သူတုိ႔အသင္းကို တခဲနက္ အားရပါးရ အားေပးၾကသည္။ တိုက္စစ္မွဴးတီဗက္စ္မွာ အေပ်ာ္လြန္ၿပီး အက်ၤီခၽြတ္ ေအာင္ပြဲခံမိသျဖင့္ အ၀ါကဒ္ျပ သတိေပးပင္ ခံလိုက္ရ၏။ က်ေနာ့္ စိတ္အထင္တြင္လည္း ဒီတပြဲေတာ့ ၀က္စ္ဟမ္း ႏိုင္ေလၿပီဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ႏိုင္လဲ ႏိုင္ေစခ်င္၏။ သူတုိ႔ ရႈံးခဲ့သည္က မ်ားလွသည္ကိုး။ သို႔ေသာ္….။
ဒုတိယပိုင္း ပြဲအစ ေျခာက္မိနစ္အၾကာတြင္ ၀က္စ္ဟမ္း အသင္းက ပယ္နယ္တီ ေပးလုိက္ရသည္။ စပါးမွ ဒီဖိုး ကန္သြင္းသည္။ ဂိုး၏။ ၀က္စ္ဟမ္း အသင္းသားေတြ ပ်ာယာခတ္ကုန္၏။ စပါးအသင္းသားမ်ား အားတက္လာ၏။ သို႔ႏွင့္ပင္ ေနာက္ဆယ္မိနစ္ အၾကာတြင္ အရႈံးသမား စပါးအသင္းက ေခ်ပဂိုးသြင္းယူသြားသည္။
အႏိုင္ပြဲကုိ ဆာေလာင္ျပင္းျပေနေသာ ၀က္စ္ဟမ္း အသင္းသားမ်ား တရစပ္ တုိက္စစ္ဆင္ျပန္သည္။ သူတုိ႔ ပရိသတ္ေတြကလဲ တအုန္းအုန္း၊ သူတုိ႔ ကန္သြင္းေသာ ကန္ခ်က္ေတြကလဲ တဗုန္းဗုန္းႏွင့္ တီဗီြမွ တဆင့္ ထုိင္ၾကည့္ေနေသာ က်ေနာ္သည္လည္း ရင္ခုန္သံ တဒုန္းဒုန္း ျဖစ္လာသည္။ စိတ္ထဲမွလည္း ဆုေတာင္းေပးမိ၏။ ၀က္စ္ဟမ္း ႏိုင္ပါေစ…။
ေထာင့္ကန္ေဘာမွ တဆင့္ ၀က္စ္ဟမ္း တုိက္စစ္မွဴး ဇာမိုရာက ေခါင္းတုိက္ ဂုိးသြင္းယူလိုက္သည့္ အခ်ိန္တြင္မေတာ့ ပြဲကစားခ်ိန္ ၈၅ မိနစ္ ရိွေလၿပီ။ ဂုိး….. ဟု ေအာ္ဟစ္သံ ကြင္းလုံးညံသြား၏။ အသင္းပုိင္ရွင္ ကတုံးႀကီးမွာလည္း ၿပဳံးၿဖီးၿဖီး ျဖစ္လာသည္။ အင္း.. ငါးမိနစ္ပဲ က်န္ေတာ့တယ္ဆိုေတာ့ သူတို႔ ႏိုင္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါရဲ့။
အႏိုင္ကို ငါးမိနစ္တာ ထိန္းသိမ္းထားလွ်င္ ေအာင္ပြဲရေတာ့မည့္ ၀က္စ္ဟမ္း အသင္းသားမ်ား တကယ့္လက္ေတြ႔တြင္ေတာ့ စပါးအသင္း၏ တုိက္စစ္တြင္ ပ်ာယာခတ္ၾကျပန္သည္။ ယင္းအတြက္ေၾကာင့္ပင္ ၈၉ မိနစ္၌ ဂိုးေရွ႔ ဘီးကုပ္စက္၀ိုင္း အစပ္လို အလြန္အႏၱရာယ္ မ်ားသည့္ေနရာတြင္ ျပစ္ဒဏ္ေဘာ လုပ္မိ၏။ အလြတ္တည္ကန္ခြင့္ ေပးလိုက္ရ၏၊ စပါး တုိက္စစ္မွဴး ဘာဘာေတာ့ဗ္ ကန္သြင္းသည္။ ဂိုးျပန္သည္။ ဒီလိုႏွင့္ သုံးဂိုးစီ သေရ။
ပြဲကစားခ်ိန္ မိနစ္ ၉၀ ေစ့ေလၿပီ။ ဒဏ္ရာရ နာက်င္ အပိုခ်ိန္အတြက္ ေလးမိနစ္ ထပ္ေဆာင္းေပး၏။ အႏိုင္ပြဲကို မြတ္သိပ္ေနေသာ ၀က္စ္ဟမ္းတို႔ တသင္းလုံး တုိက္စစ္ဆင္သည္။ တိုက္စစ္မွဴး တီဗက္စ္၏ အပိုင္ကန္သြင္းခ်က္ ဂိုးေဘးမွ ကပ္ထြက္သြားသည္။ အခ်ိန္ေစ့ရန္ နီးလာေလေလ ပြဲရိွန္က ျမင့္တက္လာေလေလ။ စပါးအသင္းသားတုိ႔မွာ ၀က္စ္ဟမ္း တုိက္စစ္ကို အလူးအလဲ ခုခံေနရသည္။
ပြဲခ်ိန္ေစ့ရန္ စကၠန္႔ပိုင္းအလုိ….။
ႏိုင္ခ်င္ေဇာျဖင့္ တရစပ္ တိုက္စစ္ဆင္ေနေသာ ၀က္စ္ဟမ္းတုိ႔ သူတုိ႔ ေနာက္တန္းတြင္ ဟာကြက္ ျဖစ္ေနသည္ကို သတိမမူမိေလေရာ့သလား..။ သူတုိ႔ ကန္ခြင့္ရေသာ ေထာင့္ကန္ေဘာမွ ကၽြံလာေသာ ေဘာလုံးကို စပါးတိုုက္စစ္မွဳး ဒီဖိုးက မနားတမ္း ဆြဲယူေျပး၍ ကန္သြင္းလုိက္သည္။ ဂိုးသမား… ဒိုက္ပစ္သည္။ ပုတ္ထုတ္သည္။ သို႔ေသာ္ စြဲၿမဲစြာ မမိ။ အံထြက္လာေသာ ေဘာလုံးကို စပါးတိုက္စစ္မွဴးတေယာက္က ေျပးပိတ္သည္။ သြားၿပီ……..။ ဂိုးျပန္ေလၿပီ။ ဂုိးသြင္းအၿပီး ပြဲခ်ိန္လည္း ေစ့၏။ ၀က္စ္ဟမ္းတုိ႔ ရႈံးျပန္ေလၿပီ။
ကစားပြဲေၾကညာသူက `မယုံႏိုင္စရာဂိုး´ ဟု မွတ္ခ်က္ခ်သည္။ ၀က္စ္ဟမ္း ပရိသတ္မ်ား ၿငိမ္က်သြားသည္မွာ ကရုဏာသက္စဖြယ္ပင္ ေကာင္းေနေသးေတာ့…။ အသင္း ပိုင္ရွင္ကတုံးႀကီးမွာလဲ သူ႔ဦးျပည္းေျပာင္ေျပာင္ကို ပြတ္သပ္လ်က္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေလ၏။ ကစားသမားတခ်ိဳ႔ မ်က္ရည္စို႔၏။ ပရိသတ္တခ်ိဳ႔ ငိုပြဲဆင္၏။ ယင္းပြဲကို အမွတ္မထင္ ၾကည့္မိေသာ က်ေနာ္မွာလည္း ရင္ေမာရေလ၏။
ၿပိဳင္ပြဲ တခု၏ အဆုံးအျဖတ္သည္ကား အႏိုင္အရႈံးျဖစ္ေလသည္။ ပြဲခ်ိန္အတြင္း မိမိအသင္း အႏိုင္ရေအာင္ ဘတျပန္၊ က်ားတျပန္ကစားရသည္ကေတာ့ ၿပိဳင္ပြဲက ေပးေသာ ရသျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္ အႏိုင္၏ တည္ၿမဲမႈကို ပြဲၿပီးသည္ အထိ ထိန္းသိမ္းရန္ကား ခက္လွေတာ့သည္။ ပြဲခ်ိန္အတြင္း အသာရေနမႈကို အႏိုင္ဟု မဆိုႏိုင္၊ ေနာက္ဆုံး စကၠန္႔ပိုင္းအလိုတြင္ပင္ ျဖစ္ေစ၊ မဆုတ္မနစ္ဇြဲျဖင့္ ၾကိဳးစားသူတို႔မွာ ေအာင္ပြဲဆင္ရ၏။ အခြင့္ရသည့္ အခိုက္ လက္မလြတ္စတမ္း အသုံးခ်ႏိုင္သူတုိ႔ အႏိုင္ရၾက၏။
ႏိုင္လုိေဇာႏွင့္ ေရွ႔ကိုသာ ေလာေနခ်ိန္တြင္လည္း လစ္ဟာေနေသာ အေနာက္မွ ဟာကြက္ေၾကာင့္ တဖက္လူ၏ တန္ျပန္တိုက္စစ္ ေအာက္တြင္လဲ အခ်ိန္မေရြး ေမ်ာသြားႏိုင္ျပန္သည္။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆိုသည္မွာလည္း ေဘာလုံးပြဲ တခုႏွင့္ အလားသ႑ာန္ တူေလေရာ့သလား မသိ။ ရုန္းကန္ရ၊ လႈပ္ရွားရသည္မွာ ဘတျပန္၊ က်ားတျပန္။ သတိလက္လြတ္ ျဖစ္သည္ႏွင့္ ဂိုးေပးရသလို အရႈံးႏွင့္ တရစပ္ႀကဳံသြားရမည္။ သုိ႔ေသာ္ ဇြဲမေလွ်ာ့စတမ္း သတိႏွင့္ယွဥ္ အားထုတ္လွ်င္ေတာ့ အရႈံးဂိုးကို ေခ်ပႏိုင္ရုံသာမက အႏိုင္ဂိုးပါ သြင္းႏိုင္မည္မွာ ေျမၾကီး လက္ခတ္မလြဲပင္။ တခုေတာ့ ရိွ၏။
အရႈံးဂိုးေတြ ေပးရပါမ်ားလွ်င္ေတာ့ ဂိုးျပတ္ႏွင့္ ရႈံးသည့္ ပြဲတပြဲ ျဖစ္သြားႏိုင္ေလသည္။
ကလိုေစးထူး
1 comment:
အဲဒီေဘာလံုးပြဲကို မၾကည့္လိုက္ရေပမဲ့ မနက္က်ေတာ့ အေဖက ခေရေစ့တြင္းက် အစအဆံုး ျပန္ေျပာျပလို႔ ကိုယ္တိုင္ ၾကည့္ရတာထက္ေတာင္ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ကိုယ္တိုင္ ဆိုရင္ေတာင္ အိပ္ငိုက္ေနလို႔ ေသခ်ာ ျမင္လိုက္မွာမဟုတ္ဖူးေလ။ အခု .. ကိုသံလြင္ကလည္း ဒီပြဲကို ေရးထားေတာ့ ႏွစ္ခါျပန္ၾကည့္လိုက္ရသလိုပဲေပါ့။
ျပိဳင္ပြဲတခုရဲ႕ ရလဒ္ကို အႏိုင္ အရႈံး နဲ႔ ဆံုးျဖတ္ေပမဲ့လို႔ အႏိုင္ဆိုတာကလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိတတ္ေသးတာပဲမဟုတ္လား။ ဒိုင္လူၾကီးက ဘက္လိုက္လို႔၊ ကစားသမားေတြက လူခ်လို႔ ညစ္လို႔၊ ေခါက္ဆြဲစားလို႔ .. စသျဖင့္ မမွ်မတနဲ႔ မႏိုင္သင့္ဘဲ ႏိုင္ျပီး မရႈံးသင့္ဘဲ ရႈံးခဲ့ရတဲ့ ပြဲေတြ အမ်ားၾကီးပါ။
ဒါေၾကာင့္လားေတာ့ မသိပါဘူး။ ျပိဳင္ပြဲတခုမွာ အႏိုင္ အရႈံးက အဓိက မဟုတ္ဖူး၊ ယွဥ္ျပိဳင္ျခင္းသာ ပဓာန .. လို႔ ေျပာၾကတာ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘယ္သူမဆို ယွဥ္ျပိဳင္ရင္ေတာ့ အႏိုင္လိုခ်င္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။
ဒီကြန္မန္႔ေရးေနရင္းနဲ႔ ဂ်ဴးရဲ႕ ေဆာင္းပါးေခါင္းစဥ္ တခု သတိရလိုက္မိပါတယ္။
ရႈံးသူမရွိရင္ ႏိုင္ခ်င္ပါတယ္ …. တဲ့။
ကိုယ္ ႏိုင္တဲ့အခါ .. တပါးသူက ရႈံးသြားမွာလား … ။ ကိုယ္က ႏိုင္ေနေပမဲ့ က်န္တဖက္သားကိုလည္း မရႈံးေစခ်င္ပါဘူး။
ကိုသံလြင္ေျပာသလို ဘ၀ဆိုတာ ေဘာလံုးပြဲတခုလိုဆိုရင္ ကိုယ့္ဘက္က အႏိုင္ရတဲ့အခါ … က်န္တဖက္မွာ ရႈံးသြားမွာေပါ့။
ကိုယ္ဟာ ဘယ္သူနဲ႔ ျပိဳင္ေနတာလဲ … ။
ကိုယ့္ျပိဳင္ဘက္က ဘယ္သူလဲ … ။
က်မကေတာ့ … ကိုယ့္ရဲ႕အတြင္း သႏၱာန္မွာရွိတဲ့ ေကာင္းတဲ့စိတ္နဲ႔ မေကာင္းတဲ့စိတ္ကိုသာ ျပိဳင္ဘက္လို သေဘာထားၿပီး ၿပိဳင္ေနၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဆိုးတဲ့စိတ္ကို အႏိုင္မရေစေအာင္လို႔ ဒိုင္လူၾကီးက ဘက္လိုက္သင့္လည္း လိုက္ရမွာပဲ…။ ဒါေပမဲ့ ဒိုင္ကိုယ္တိုင္က ဆိုးတဲ့ဘက္ ခပ္ယိုင္ယိုင္ ဆိုရင္ေတာ့ … တတ္ႏိုင္ဘူးေနာ္။ စိတ္ဆိုတာ မေကာင္းမႈကို ေမြ႕ေလ်ာ္တယ္ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားလဲ အရွိသား မဟုတ္လား။
ကဲ … ကြန္မန္႔လဲ ရွည္ေနျပီမို႔ .. အားနာလို႔ ရပ္လိုက္ပါျပီ။
Post a Comment