မိုက္လုိက္ၾကစို႔ ..သူငယ္ခ်င္း…

`ဒီမယ္ ေဟ့ေကာင္၊ ဘဒင္ဆိုတဲ့ေကာင္က လက္ထဲမွာ ဖ်စ္ညွစ္လို႔ရတဲ့ ပုရြက္ဆိတ္ေလး မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဘီလူးၾကီး၊ ေသနတ္ပစ္တယ္ဆိုတာ လက္ညိွဳးေလးကို ေဟာသလုိ ေကြးတတ္ရတယ္၊ အဲဒီလုိ ေကြးႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဆယ္ႏွစ္(((((။ သြားသင္လုိက္၊ ၿပီးရင္ ျပန္လာခဲ့၊ ငါေစာင့္ေနမယ္´

မထီတရီ ေျပာေနေသာ လူၾကီးအား အံၾကိတ္ကာ ၾကည့္ေနေသာ လူရြယ္တဦး။ ထိုအျဖစ္အပ်က္၏ ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ယင္းလူရြယ္သည္ ဘဒင္ ဆိုေသာ လူၾကီးအား ကလဲ့စားေခ် လက္တု႔ံျပန္ရန္ ႀကိဳးစားေတာ့သည္။

သုိ႔ေသာ္…။

အထက္က က်ေနာ္ေရးျပခဲ့တာဟာ တကယ္ေတာ့ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေက်ာ္ဟိန္း၊ ေက်ာ္သူ၊ ဇင္မာဦး တို႔ သရုပ္ေဆာင္ခဲ့ၿပီး နာမည္ေတာ္ေတာ္ႀကီးခဲ့တဲ့ `အေၾကြး´ ဇာတ္ကားက ဇာတ္၀င္ခန္း တခ်ိဳ႔ကို ပုံေဖာ္ထားတာပါ။

တေလာကလည္း ဇာတ္ကားေၾကာ္ျငာ တခု ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။ ဒါရိုက္တာ မိုက္တီး ရိုက္ကူးတဲ့ `မိုက္တီးေလးမ်ား´ ဇာတ္ကား နမူနာေၾကာ္ျငာပါ။ ခန္႔မွန္းၾကည့္ခ်က္အရ တခ်ိန္က နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ `မိုက္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပဲ (ရွဳမ၀)´ ဇာတ္လမ္း ေက်ာရိုးကို ယူထားပုံရပါတယ္။ ဆိုးေပ့ မိုက္ေပ့ ညီအကိုေတြ အေၾကာင္း ဇာတ္လမ္းပါ။ ဇာတ္၀င္ခန္း တခုမွာ အေဖ့ရက္လည္ တရားနာေတာင္ ၿပီးေအာင္ မေစာင့္ႏိုင္ဘဲ အရက္ဖုိးလာေတာင္းတဲ့ လူမင္းရဲ့ သရုပ္ေဆာင္ကြက္ တခ်ိဳ႔ကို ေတြ႔လုိက္ရပါတယ္။

ယခုႏွစ္ပိုင္းေတြမွာ ပရိသတ္ အားအေပးၾကီးေပးခဲ့ၾကတဲ့၊ အၾကိဳက္ၾကီး ၾကိဳက္ခဲ့ၾကတဲ့ အႏုပညာ ဖန္တီးတင္ျပခ်က္ေတြ (ရုပ္ရွင္၊ ဗီဒီယို၊ သီခ်င္း၊ ၀တၳဳ၊) ရဲ့ ထူးျခားမႈကို တခု သြားသတိထားမိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ခပ္မိုက္မုိက္စာသားေတြ၊ ခပ္မိုက္မိုက္စကားေတြ၊ လက္စားေခ် ဇာတ္လမ္းေတြက လူႀကိဳက္မ်ားေနေလသလားလို႔ ထင္မိတာပါ။

ၾကည့္ပါ..။

၁၉၉၈ ခုႏွစ္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာ `အက္ဆစ္´ အဖြဲ႔ရဲ့ ပထမဦးဆုံးေသာ ဟစ္ေဟာ့ အေခြ ထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ သူတုိ႔အေခြထဲက က်ေနာ္ သတိျပဳမိတဲ့ စာသားတခ်ိဳ႔...

`ငါတုိ႔ထဲက တေယာက္ကို လာထိရင္၊ အက္ဆစ္နဲ႔ ေလာင္ၿမိဳက္ခံရမယ္ဆိုတာ မင္းတို႔ သိေစခ်င္´

`ငါထပ္ေျပာမယ္ နားေထာင္အုံး၊ သတၱိရိွရင္ စိန္ေခၚအုံး´

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အက္ဆစ္အဖြဲ႔ကေတာ့ အဲဒီ တေခြတည္းနဲ႔ ေပါက္သြားခဲ့ပါတယ္။

မၾကာေသးခင္ နွစ္မ်ားကလည္း `ဆန္ေရ´ ဇာတ္ကားမွာ သရုပ္ေဆာင္ ညႊန္႔၀င္းက လမ္းမေပၚမွာ ဖရုႆ၀ါစာေတြ ဆဲဆိုသရုပ္ေဆာင္ျပၿပီး အကယ္ဒမီ ရသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုပါပဲ။ လက္စားေခ်တဲ့ ဇာတ္အိမ္ကို အေျခခံတဲ့ `အလင္းေဖ်ာ့ ေကာင္းကင္´ ဇာတ္ကားမွာလဲ ရန္ေအာင္၊ ေမသန္းႏုတို႔ အကယ္ဒမီေတြ ရသြားၾကတာပါပဲ။

က်ေနာ္ အသက္ ႏွစ္ဆယ္ ၀န္းက်င္ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ မင္းသိခၤေရးတဲ့ `ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္´ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳကို အေတာ္ႀကိဳက္ခဲ့မိဖူးပါတယ္။ အဲဒီ ၀တၳဳထဲက ဇာတ္လိုက္ ဘခ်စ္ကို သူ႔ဆရာ ဦးဂြမ္တီက `မေန႔ကဆုိတာ က်န္ခဲ့ၿပီ၊ မနက္ဖန္ဆိုတာ မလာေသးဘူး၊ ဒီေန႔မွာပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနမယ္´ ဆိုတဲ့ ဆုံးမ စကားကုိ အဟုတ္ႀကီးထင္ခဲ့မိပါတယ္။ ဖ်ံက်တဲ့ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္ကို ေတာ္လွန္ပစ္တဲ့ ေမာင္ဘခ်စ္ကို ကုလားအလုပ္သမားေတြက ေခါင္းေဆာင္ တင္တဲ့ အခန္းကိုဆိုရင္ ခဏခဏ ျပန္ဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီဇာတ္လမ္းဟာလဲ လက္စားေခ်မႈကို အရင္းခံတဲ့ ဇာတ္လမ္းပါပဲ။

အဲဒီေတာ့…၊ ဘာေၾကာင့္မ်ား အဲဒီလုိ လက္စားေခ်မႈ အေျခခံဇာတ္လမ္းေတြ၊ လူမိုက္စာသားေတြကို လူၾကိဳက္မ်ားလာေနရပါသလဲ ဆိုတာ စဥ္းစားစရာပါ။ ဘာကိုမွ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ခြင့္ မရတာရဲ့ ထြက္ေပါက္ေလလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ကိုယ္က ေျပာခ်င္တဲ့၊ ကိုယ့္ဆႏၵနဲ႔ ထပ္တူက်ေနတဲ့ စကားေတြဟာ အႏုပညာရွင္ေတြရဲ့ ဖန္တီးတင္ျပခ်က္ေတြနဲ႔ (သြယ္၀ိုက္ၿပီး ျဖစ္ျဖစ္) တူေနေလေရာ့လား။

လူရႊင္ေတာ္ ကိုဇာဂနာကေတာ့ ဒါဟာ အငုပ္စိတ္ တခု လုိ႔ မွတ္ခ်က္ခ်တာကို အင္တာဗ်ဳးတခုမွာ နားေထာင္လိုက္ရဖူးပါတယ္။ မွတ္သားစရာပါပဲ။ တီဗြီကို ဖြင့္လုိက္ေတာ့လည္း ပြဲတုိင္းေက်ာ္ အစိမ္းေရာင္၀တ္ ပင္တုိင္မင္းသားေတြရဲ့ ပုံရိပ္ေတြပဲ ျမင္ေနရ၊ ေရဒီယုိနားေထာင္ေတာ့လည္း မၾကားခ်င္တဲ့ ဦးတည္ခ်က္ေတြနဲ႔ လမ္းေပ်ာက္ေျမပုံ ဆုိတာခ်ည္းသာ ၾကားေနရေတာ့ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ခပ္မိုက္မိုက္ တုံ႔ျပန္ခ်င္တာကို ခပ္မိုက္မုိက္ အႏုပညာေတြကို အားေပးရင္းနဲ႔ စိတ္ေျဖေနတာမ်ားလား..။

မဂၢဇင္းစာအုပ္ တအုပ္မွာ သီခ်င္းေ၀ဖန္ေရး ဆရာ `လင္းလက္ရဲေအာင္´က `အႏုပညာဆိုတာ ေခတ္ကို ထင္ဟပ္တယ္´ လို႔ ေရးတာကို ဖတ္မိလိုက္ဖူးပါတယ္။ အခုထင္ဟပ္ေနတဲ့ အႏုပညာေတြရဲ့ ပုံရိပ္ေတြက ေခတ္တေခတ္ေလမ်ား ျဖစ္ေနေလေရာ့သလား။

ဟိုေတြး ဒီေတြးနဲ႔ စဥ္းစားရတာ စိတ္ရွဳပ္လာေတာ့ သီခ်င္းဖြင့္လိုက္ေတာ့ တီဗီြထဲကေန ဦးေက်ာ္ဟိန္းက လက္ညိွဳးေငါက္ေငါက္ထုိးလို႔ ေဟာသလို ေျပာေနပါေရာလား…။

`ငါ့မ်က္လုံးေတြကို ေဖာက္ထုတ္ပစ္လိုက္လည္း ငါဂရုမစိုက္ဘူး၊ ျမန္မာျပည္ၾကီးကို ေက်းဇူးတင္တယ္… ငါအသက္ရွင္ေနသေရြ႔ေတာ့.. အားလုံးကို သနားေနတယ္ေဟ့´

ေကာင္းေရာဗ်ာ…။

ကလုိေစးထူး