စေနေန႔ ညက ျဖစ္ပါတယ္။ တင့္တင့္ထြန္း စတိတ္ရိွဳးပြဲကို သြားေတာ့ ခန္းမရဲ့ အ၀င္၀မွာ မေတြ႔ရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ အန္တီၾကီးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံပါတယ္။ `အန္တီတို႔၊ စတိတ္ရိွဳးပြဲ လာၾကည့္တာလား´ လုိ႔ ႏႈတ္ဆက္ ေမးမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ အန္တီႀကီးေတြက မ်က္ႏွာထား မသာမယာနဲ႔ တေယာက္စီ ဒီလိုျပန္ေျဖပါတယ္။ `မဟုတ္ဘူး၊ ကေလးမေလးေတြကို လိုက္ပို႔တာ၊ တို႔ေတြက ျပန္မွာ´ `ၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ၊ တခုခုလုပ္ၾကမယ္ေဟ့ ဆုိၿပီး လူစုရင္၊ အစည္းအေ၀းတို႔ ဘာတို႔ဆိုရင္ လူေတြက ဒီလို မတက္ၾကြဘူး´ `မင္းလည္း တုိ႔နဲ႔ ေတြ႔ရေအာင္၊ တို႔နဲ႔ ေတြ႔ခ်င္လုိ႔ ဖို႔၀ိန္းလာတာမွ မဟုတ္တာ၊ တင့္တင့္ထြန္း စတိတ္ရိွဳးပြဲလာတာမဟုတ္လား´ `အန္တီတို႔ကေတာ့ ၀မ္းနည္းတယ္၊ ကဲ.. သြားမယ္ေဟ့´ *** လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ျဖစ္ပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ပညာလာသင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူက ဒီလိုေျပာပါတယ္။ `က်မတို႔က မိဘေတြက ခ်မ္းသာၾကတာ မဟုတ္ဘူး၊ ရိွတဲ့ေငြေလးကို ျခစ္ျခဳတ္ၿပီး ဒီမွာ ပညာလာသင္ေနရတာ၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ ဘာေတြ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ အခ်ိန္မရိွဘူး။ အဲဒါေတြ လုပ္လုိ႔လည္း တခုခု အထိခိုက္မခံႏိုင္ဘူး။´ *** လြန္ခဲ့တဲ့ တႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္က ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္တြင္းက နာမည္ႀကီး ၀က္ဘ္ဆိုုက္တခုရဲ့ တာ၀န္ရိွသူ လူငယ္တေယာက္က ဒီလိုေျပာတာကို ေတြ႔ဖူးပါတယ္။ `ဒီထဲမွာ ႏိုင္ငံေရးေတြ မေျပာၾကပါနဲ႔ဗ်ာ၊ က်ေနာ္တို႔ အေရးယူခံရပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္က မိဘကို လုပ္ေကၽြးေနရတာ၊ အဲဒါေတြအတြက္နဲ႔ က်ေနာ့္ဘ၀ အနစ္မြန္းမခံႏိုင္ဘူး´ *** အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္ေတြကို ၾကည့္ရင္ `ႏိုင္ငံေရး´ ဆိုတဲ့ စကားရပ္ေလး တခုကို လူေတြ နားလည္လက္ခံၾကတာဟာ မတူညီဘူး ဆိုတာ သိလာေစပါတယ္။ အဲဒီလို မတူညီမႈနဲ႔ အတူ လူတန္းစားေတြ တစတစနဲ႔ ကြဲျပားေနေလမလားလို႔ ေတြးမိေတာ့ ဒီစာကို ေရးမိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ `ႏိုင္ငံေရး´ လို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက တြန္႔ကနဲ ျဖစ္သြားတတ္တာ အစဥ္အလာ တခုလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ား ဆိုတာနဲ႔ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကို ဆန္႔က်င္သူမ်ားလို႔ မ်က္လုံးထဲမွာ အရင္ဆုံး ျမင္ေယာင္ ပစ္လုိက္ၾကတာ မ်ားေနပါၿပီ။ သူတို႔သည္သာလွ်င္ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ အဲဒီေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ဖမ္းဆီး ေထာင္ခ်ခံရႏိုင္တယ္။ ယုတ္စြအဆုံး ဘ၀ပ်က္သြားႏိုင္တယ္..၊ အဲဒီလို ေတြးပစ္လိုက္တာ မ်ားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ ႏိုင္ငံရဲ့ အေရး၊ ျပည္သူရဲ့ အေရးဆိုတာ ရွင္းေနပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကလည္း ဒီလိုပဲ အနက္ဖြင့္ဆုိပါတယ္။ ပါတီေထာင္မွ ႏိုင္ငံေရး မဟုတ္သလို ပါတီအဖြဲ႔အစည္း၀င္ ျဖစ္မွ ႏိုင္ငံေရး သမား မဟုတ္ပါဘူး။ အခုေတာ့ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ ျပည္သူ ဆိုၿပီး လူတန္းစား ႏွစ္ရပ္က ကြဲျပားမွန္းမသိ ကြဲျပားလာေနပါၿပီ။ ၿခိမ္းေျခာက္မႈေအာက္မွာ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အသားက်လာတဲ့ ျပည္သူေတြမွာလည္း သူတို႔ရဲ့ ရပိုင္ခြင့္၊ ရပ္တည္ပုိင္ခြင့္ကိုေတာင္မွ (အုပ္ခ်ဳပ္သူကို ဆန္႔က်င္ရမယ္ဆုိရင္) လြတ္လပ္ ပြင့္လင္းစြာ ထုတ္ေဖာ္ မေျပာရဲေတာ့ပါဘူး။ ေျပာတဲ့လူေတြကိုလည္း `သူတို႔က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ´ လို႔ သတ္မွတ္ပစ္လိုက္ၾကပါတယ္။ သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္လည္း အေျခအေနေတြက ဖန္တီးေပးေနပါတယ္။ အဲဒီလုိနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားလုိ႔ သတ္မွတ္ခံရသူေတြကလည္း သူတို႔လုိ မလုပ္၊ မေျပာတဲ့ ျပည္သူကို အားမရ၊ ျပည္သူကလည္း သူတုိ႔နဲ႔ အသားမက်၊ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းသထက္ ေ၀းသြားပါေတာ့တယ္။ တေန႔လုပ္မွ တေန႔စား၊ ၀မ္းေရးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ ရုန္းကန္ေနရတဲ့ သာမန္ျပည္သူ တေယာက္က `စစ္အာဏာရွင္ ျပဳတ္က်ေရး´ ဆိုတာကို ထည့္မစဥ္းအားသလို အစိုးရစားရိတ္နဲ႔ ပညာေတာ္သင္ ထြက္လာရတဲ့ လူငယ္တေယာက္ကလည္း သူ ျမန္မာျပည္ ျပန္ေရာက္ရင္ ရမယ့္ အခြင့္အေရးကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူကို ဆန္႔က်င္လို႔ ရလာမယ့္ လတ္တေလာရလဒ္နဲ႔ မလဲလွယ္ရဲပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ အေတြးေတြ၊ သူတုိ႔ စဥ္းစားခ်က္ေတြထဲမွာ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ေနတဲ့လူေတြဟာ သူတို႔နဲ႔ တသားတည္း မက်ေတာ့ပါဘူး။ တခါတရံမွာဆိုရင္ `ဒီလူေတြနဲ႔ ပတ္သက္မိရင္ ငါ့ကိုပါ ထိခိုက္လာႏိုင္တယ္´ လုိ႔ေတာင္ ေတြးပစ္လိုက္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လူတုိင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ လုိ႔ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ပညာသင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာလည္း ပညာသင္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ပါ၀င္္ေနသလုိ လုပ္ငန္းခြင္ ၀င္ေနတဲ့ လုပ္သားေတြကလည္း အလုပ္လုပ္ျခင္းအားျဖင့္ ႏိုင္ငံ့အေရးကို ေဆာင္ရြက္ေနပါတယ္။ Seminar တခုမွာ ေဆြးေႏြးသူ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္က `လူေတြရဲ့ ေန႔စဥ္ ရွင္သန္ သြားလာ လႈပ္ရွားမႈတုိင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတယ္´ လို႔ အဆိုျပဳ ေဆြးေႏြးဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ တျခားေသာ ေဆြးေႏြးသူ အမ်ိဴးသားတေယာက္က `အိမ္သာတက္တာကေရာ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆိုင္ပါသလား´ လုိ႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီအမိ်ဳးသမီးငယ္ ျပန္ေျဖတာကေတာ့- `အိမ္သာတက္ျခင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆက္စပ္ပါတယ္။ အိမ္သာတက္သူဟာ အိမ္သာတက္ၿပီးရင္ လက္ေဆးဖုိ႔ အေရးႀကီးသလို အိမ္သာကိုလည္း သန္႔ရွင္းေအာင္၊ ယင္လုံေအာင္ ထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ မသန္႔ရွင္းတဲ့ အိမ္သာကို တက္ၿပီး လက္ကို စင္ၾကယ္စြာ မေဆးတဲ့ အိမ္သာတက္သူဟာ ၀မ္းေရာဂါလို ေရာဂါမ်ိဳးေတြ ရႏိုင္ၿပီး သူကမွ တဆင့္ သူ႔မိသားစုကို ေရာဂါကူးေစႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီလို မိသားစုေတြ မ်ားလာရင္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ႏိုင္ငံကိုပါ ထိခိုက္ေစႏိုင္လုိ႔ အိမ္သာတက္ျခင္းဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ဆုိင္ပါတယ္´ တကယ္ေတာ့ လူေတြအားလုံး ေန႔စဥ္ ရွင္သန္ သြားလာ လႈပ္ရွား ရုန္းကန္မႈတိုင္းဟာ ႏိုင္ငံေရးပါ။ ပါတီေထာင္မွ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူကုိ ဆန္႔က်င္မွ ႏိုင္ငံေရးမဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲ ခ်ိဳ႔ငဲ့သူ တေယာက္ကို မိမိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလး ေ၀ငွေပးလုိက္တာနဲ႔ အဲဒီ ေပးလိုက္တဲ့ ခဏမွာတင္ ႏိုင္ငံေရး လုပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ မိမိသိထားတာကို မသိေသးတဲ့ လူေတြကို ေ၀ငွေပးလိုက္တာဟာလည္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္နည္း တမ်ိဳးပါပဲ။ အဲဒီေတာ့ `က်ေနာ္/က်မ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါဘူး´ ဆိုတာ မရိွပါဘူး။ လူတုိင္း ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံ့ရဲ့ အေရးကို ေဆာင္ရြက္ေနၾကပါတယ္။ ေကာင္းေသာ ေဆာင္ရြက္ျခင္းနဲ႔ ဆုိးေသာ ေဆာင္ရြက္ျခင္းကေတာ့ မိမိရဲ့ ေရြးခ်ယ္ ယုံၾကည္မႈပါပဲ။ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္ၿပီး သူတုိ႔ရဲ့ မတရားမႈေတြကို ထုတ္ေဖာ္ေျပာေနတဲ့ လူေတြကလည္း မိမိေျပာေနသလို တျခားလူေတြက မေျပာရေကာင္းလားလို႔ အားမလို အားမရျဖစ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီလို အားမလို အားမရ ျဖစ္ေလေလ လူထုနဲ႔ ေ၀းသြားေလေလ ျဖစ္ေတာ့မွာပါ။ ေရးခဲ့တာ အတန္ငယ္ ရွည္လ်ားသြားပါၿပီ။ စာဖတ္သူမ်ားကို ေမတၱာရပ္ခံခ်င္တာ တခုရိွပါတယ္။ က်ေနာ္ေရးတဲ့ စာကို ၾကိဳက္သလို ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးမႈဟာ ခ်ိဳၿမိန္တဲ့ အရသာကို ေပးေစေပမယ့္ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ေ၀ဖန္မႈဆိုတာလည္း လိုအပ္လွပါတယ္။ စာတပုဒ္မွာ အားေကာင္းခ်က္၊ အားနည္းခ်က္ ဒြန္တြဲေနတာမို႔ အမွားကင္းသူဆိုတာ မရိွပါဘူး။ ေထာက္ျပႏိုင္ပါတယ္၊ ေ၀ဖန္ႏိုင္ပါတယ္။ စာကို ေသခ်ာစြာ ဖတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ေထာက္ျပတာမ်ိဳး ဆိုရင္ေတာ့ အတုိင္းထက္ အလြန္ေပါ့ခင္ဗ်ာ။ ကလိုေစးထူး |
Sunday, March 25, 2007
ႏိုင္ငံ + ျပည္သူ = ႏိုင္ငံေရး..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
9 comments:
ေလးေလးနက္နက္ သေဘာတူပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းခ်င္တယ္လို႔ က်ေနာ့္ကိုမ်ားေျပာလာခဲ့ရင္ “လဲေသလိုက္” လို႔ေျပာမိပါတယ္။ “လဲေသလိုက္” မွ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းရမွာမို႔႔ပဲ။
စကားမစပ္ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ပါတီႏိုင္ငံေရးဆိုၿပီးခြဲျခားတာလည္း ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးစနစ္မွာ မ႐ွိပါ။ ႏိုင္ငံေရးပါတီဆိုကတည္းက အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရးကို မိမိယံုၾကည္တဲ့ ဝါဒနဲ႔ ေဆာင္ရြက္တာျဖစ္လို႔ ႏိုင္ငံေရးေတာ့ လုပ္တယ္။ ပါတီႏိုင္ငံေရးေတာ့ မလုပ္ဘူးဆိုတာ အိမ္ေထာင္ေတာ့ျပဳခ်င္တယ္။ အဝွာမျပဳခ်င္ဘူး ဆိုတာလိုပါပဲ။
ဒီေနရာမွာ ပါတီႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ပါတီဝင္ျဖစ္စရာမလိုပါ။ ကိုယ္ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ဝါဒ႐ွိတဲ့ ပါတီကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေထာက္ခံအားေပးျခင္း၊ ကိုယ္ ႏိုင္ငံေရးရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့့ဝါဒ႐ွိတဲ့ ပါတီကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဆန္႔က်င္ကန္႔ကြက္ျခင္းဟာ ပါတီႏိုင္ငံေရးပါပဲ။ မဲေပးခ်င္မွ ေပးမယ္။ ဒီပါတီရဲ့ ဒီဝါဒကို ႀကိဳက္တယ္။ ဟိုပါတီရဲ့ ဟိုဝါဒကိုႀကိဳက္တယ္ဆိုတာ မ်ိဳးပါ။ ဘယ္သူဟာမွ မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္လည္း ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ႀကိဳက္တဲ့ကိုယ္ဝါဒနဲ႔ မွတ္ပံုမတင္လည္း ကိုယ့္ပါတီပဲေပါ့။
ကိုကလိုေစထူး... တန္ဖိုးရွိတဲ့ ပို့စ္ဒ္ေလးပါ ။ ဒီအေတြးအေခၚမိ်ဳးနဲ့ ဗမာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ ။
Seminar မွာ ေျပာသြားတဲ့ မိန္းမတေယာက္ဆိုတာ ဗမာျပည္ကပါလား ။ သူေျပာသြားတာ သိပ္သေဘာျကတာပဲ ။ ေလးစားပါတယ္ ။
ကိုကလိုေဆးထူးေရ ဘေလာ့ခ္ စာအုပ္ထဲ ဒီပို႔စ္ေလး ထည့္ လို႔ရရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ- :) - စတဲ့ စကားပါ ဒါေပမဲ့ ဒါမိ်ဳးေတြ နိုင္ငံသားေတြကို ဖတ္ေစခ်င္တာေတာ့ တကယ္ပါပဲ- ျခြတ္ခ်ဳံက် ေနတဲ့ က်ေနာ္တို႔ နိုင္ငံေတာ္ အတြက္ အင္မတန္ေကာင္း တဲ့ ပို႔စ္ပါဗ်ာ-
မွတ္ခ်က္ေတြ ေပးၿပီး ျပန္လည္ေဆြးေႏြးထားတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
အမ်ိဳးသား ႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို ေတြ႔ေတာ့ ၁၉၉၀ ျပည့္နွစ္မ်ားဆီမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူၾကီးမင္းမ်ားက `သူတုိ႔ဟာ အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနပါတယ္၊ ပါတီတခုတည္း ေကာင္းေစတဲ့ ပါတီ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါဘူး´ လို႔ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့ဖူးတာ သတိရမိပါတယ္။ ရုတ္တရက္ ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့လည္း `အမ်ိဳးသား ႏိုင္ငံေရး´ ဆိုတဲ့ စကားလုံးၾကီးက ျပည္သူအတြက္ ကိုယ္စားျပဳေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးလိုလုိနဲ႔ အင္မတန္မွ အျမင္လွတဲ့ စကားလုံးကိုးခင္ဗ်ာ။ အဲဒီလို ခြဲျခားေျပာခဲ့တာလဲ သူတို႔ေတြပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ အမ်ိဳးသား ႏိုင္ငံေရးပဲဆိုဆုိ၊ ပါတီႏိုင္ငံေရးလို႔ပဲ ေျပာေျပာ လူထုရဲ့ တကယ့္လိုအပ္ခ်က္ကို ျဖည့္ဆည္းေပးႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးျဖစ္ဖို႔က အဓိက မဟုတ္လားခင္ဗ်ာ။ အခုေတာ့လည္း သူတို႔ေတြ အမ်ိဳးသား ႏိုင္ငံေရး လုပ္တယ္ မေျပာေတာ့ျပန္ပါဘူး။ လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတြအတြက္ တည္ေထာင္ခဲ့တာပါလုိ႔ အစပိုင္းမွာ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တဲ့ ၾကံ့ဖြ႔ံ အသင္းက အမ်ိဳးသား ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနျပန္ပါသတဲ့။ ထားလိုက္ပါစို႔..။ ဒီကိစၥကို..။
က်ေနာ္ ဒီပုိ႔စ္ကို ေရးခဲ့တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က `ႏိုင္ငံေရး´ ဆိုတဲ့ စကားလုံးရဲ့ ကန္႔သတ္မႈ ေနာက္မွာ လူေတြက အစုကြဲေနတာကို မျဖစ္ေစခ်င္တာပါ။ ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေျပာလိုက္တာနဲ႔ လူေတြရဲ့ အေတြးထဲမွာ ဒါဟာ လက္ရိွ အုပ္ခ်ဳပ္ေနသူကို ဆန္႔က်င္တာ လုိ႔ ျမင္ၿပီး တြန္႔သြားတတ္တာကို ေျပာခ်င္တာပါ။ တကယ္ေတာ့လည္း အုပ္ခ်ဳပ္သူကိုဆန္႔က်င္တဲ့လူနဲ႔ ျပည္သူေတြနဲ႔က တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀းလာသလုိလို ျဖစ္လာေနပါတယ္။ ဒီေခတ္မွာ မိဘက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြကို ဆန္႔က်င္တဲ့ သားသမီးကုိ `နင္ဒါမ်ိဳးေတြ လုပ္တာနဲ႔ ငါတို႔ပါ ေရာၿပီး ဒုကၡမေရာက္ခ်င္ဘူး၊ ငါတုိ႔ အသက္ၾကီးၿပီ´ လို႔ ဆိုဆုံးမေနရတဲ့ ေခတ္ကို ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒါဟာ ျပည္သူနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးကို တသီးတျခားစီ လုပ္ခဲ့တဲ့၊ လုပ္ေနဆဲျဖစ္တဲ့ က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ရဲ့ လက္ရိွအုပ္ခ်ဳပ္သူေတြရဲ့ မေကာငး္တဲ့ ေအာင္ျမင္မႈပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခားကုိ ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြရဲ့ တ၀က္ ၀န္းက်င္ေလာက္မွာကို `ငါသူတုိ႔ကို ဆန္႔က်င္ရင္ ငါ့ႏိုင္ငံျပန္ခြင့္ရပါ့မလား´ ဆုိတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္က ၾကီးစုိးေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္လဲ `က်ေနာ္/က်မေတာ့ျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ပါ´ လို႔ ဖြင့္ဟ ေျပာဆိုလာသူေတြ မ်ားလာေနပါတယ္။ ေနရပ္ကို ျပန္ခြင့္မရမွာကို စိုးရိမ္စိတ္ တခုတည္းနဲ႔ ခံစားတတ္တဲ့ ႏွလုံးသား မဲ့ေနေလေရာ့သလားလုိ႔ ေတြးထင္ရေလာက္ေအာင္ကို လစ္လ်ဳရွဳႏိုင္စြမ္းေတြ ရိွေနၾကပါၿပီ။ ဒါကို ေထာက္ျပခ်င္လုိ႔ ဒီစာကို ေရးပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
မဂ်စ္တူး… အိမ္သာ တက္တာဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးပါလုိ႔ ေဆြးေနြးခဲ့သူ အမ်ိဳးသမီးငယ္ဟာ ျမန္မာတေယာက္ပါပဲ။
ကို tesla ေရ… အကို႔ ကြန္မန္႔စာသားေတြ တခုခု ျပတ္က်န္ခဲ့သလား မသိဘူးဗ်ေနာ္..။
၀င္ေဆြးေႏြးၾကသူအားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ႏုိင္ငံေရးမလုပ္ဘူးဆုိတဲ့လူဟာ ႏုိင္ငံသားစိတ္ဓါတ္ မ႐ွိလို႕ပါ။ လူသိမ်ားတာ၊ နည္းတာ၊ လူၾကိဳက္မ်ားတာ၊ နည္းတာေတြထက္ ႏိုင္ငံကိုအက်ိဳးျပဳေရး အဓိကထားလုပ္ဖို႕ အေရးၾကီးမယ္ထင္ပါတယ္ခင္ဗ်။ ကိုကလိုေစးထူး ေျပာသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အတြက္ ႏုိင္ငံေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးဟာ ေၾကာက္စရာ၊ ႐ြံ႕စရာ၊ မေျပာအပ္တဲ့ စကားလံုးလိုျဖစ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ကို သေဘာတူပါတယ္ခင္ဗ်ာ။
ကိုေစးထူးေရ မက်န္ဘူးဗ်- ေရး ပံုက ပံုမက်ျဖစ္သြားတာ- ဆိုလိုခ်င္တာက.... စာအုပ္ထဲထည့္လို႔ ရရင္ အရမ္း ေကာင္းမယ္ဆိုတဲ့ အေပၚက စာသားဟာ ေနာက္တဲ့စကား (စတဲ့စကား) ေလးေပမဲ့ ...... အဲ့လို အဲ့လို- စာအေရးသားက အဲ့လိုကၽႊမ္းတာ- ဟားဟား-
သူမ်ားေတြေရးျပီးမွ က်မလည္း ေရးလိုက္အံုးမယ္ ကိုသံလြင္…။
ဟိုတခါ ကိုသံလြင္ေရးတဲ့ ႏိုင္င့ံအေရး = ႏိုင္ငံေရး ဆိုတဲ့ ပို႔စ္တုန္းကလည္း က်မကြန္မန္႔ ေရးခဲ့ဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။
လူဆိုတာ …ေဆြနဲ႔ မ်ဳိးနဲ႔ ေနရင္ ေဆြေရး မ်ဳိးေရး လုပ္ရမယ္၊ ရပ္ထဲ ရြာထဲမွာ ေနရင္ ရပ္ေရး ရြာေရး လုပ္ရမယ္၊ တိုင္းျပည္ ႏိုင္ငံမွာ ေနရင္ တိုင္းေရး ျပည္ေရး ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာ လုပ္ကို လုပ္ရပါမယ္။ ဒါမွလည္း လူပီသ တဲ့ လူျဖစ္မယ္လို႔ ထင္တာပါပဲ။
အိမ္သာတက္တာဟာ ႏိုင္ငံေရးလို႔ ေျပာသြားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးရဲ႕စကား က်မလည္း သေဘာက်မိတယ္။
လမ္းေပၚက အမႈိက္ကို ေကာက္လိုက္တာဟာ ႏိုင္ငံေရး ျဖစ္သလို လမ္းေပၚမွာ အမႈိက္ စြန္႔ပစ္လိုက္တာဟာလည္း ႏိုင္ငံေရးပါပဲ။
ဒီႏွစ္ရပ္ရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ အျပဳသေဘာနဲ႔ အဖ်က္သေဘာပါ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ …. ဘယ္လို ႏိုင္ငံေရးမ်ဳိး လုပ္ၾကမလဲ ဆိုတာ မိမိရဲ႕ ေရြးခ်ယ္ခ်က္ နဲ႔ ခံယူခ်က္ေပၚ မူတည္တယ္လို႔ က်မကေတာ့ ျမင္မိပါေၾကာင္း။
က်ေနာ္ က်မတို႔ ႏုိင္ငံေရးကိုနားမလည္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ဘူး။ ႏုိင္ငံေရး မလုပ္ ခ်င္ဘူး ဆိုတဲ့လူေတြမ်ားေနရင္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္မမွန္ကန္လို႔ လူျဖစ္႐ံွဴးၿပီး က်က္သေရတံုး ေနရတဲ့ ဘ၀ေတြကေန ဘယ္မွာလာၿပီး လြတ္ေတာ့မွာလဲဗ်ာ။
Hi,
The understanding of the word "Nainganyee" is not different to the people. The differences is afraid from "the reflection and resuls from Military Gov".
(I am sorry that I cannot type Myanmar language. I can read and write very well but I can't type. I tried to type my name and it took more than 30 minutes (my name is not that long)so I gave up to type).
One example: one old lady (She got australian citizenship) invites one anti gov person to her house for dinner once. Later, her sisters and relatives from Burma get sick and she wants to visit back Burma to see relatives and see home town and then apply visa. Her visa application was denied forever with the reason of contact with antigov peoples.
That is why a lot of people understands how strong to act if they have contact with antigov persons.
I know "Nainganyee Thamar" are doing good thing for Burma Democracy. They are doing good job that everybody cannot do.
My experiences: I have been studied in Japan with Japanese Government scholarship from 1995-2001. All type of scholarship have strong requirement for the student that cannot be participated any countries politics including home country. So you may understand what she said from a lady studying in Japan(in your article).
regards
Marlar
Post a Comment