ေန႔စဥ္ေန႔တုိင္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခြင့္၊ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရေနတဲ့ အဲဒီေနရာေလးရိွတဲ့ေနရာကို လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါးက က်ေနာ္ ေရာက္ရိွခဲ့ပါတယ္။
ေႏြရာသီေရာက္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဒီေနရာေလးမွာ တင္းနစ္ ကစားသူ၊ တခါေလေတာ့လည္း အပူအပင္ကင္းစြာနဲ႔ စကိတ္စီးကစားတတ္တဲ့ ကေလးငယ္ေလးမ်ားနဲ႔ ဒီကြင္းေလးဟာ စိုျပည္ေနတတ္ပါတယ္။
တင္းနစ္ကစားနည္းဟာ ကိုယ္ကာယ အားထုတ္ကစားရတဲ့ အားကစားနည္းေတြထဲမွာ တတိယေျမာက္ အေမာပန္းဆုံးတဲ့။ (ပထမ အေမာပန္းရဆုံးက လက္ေ၀ွ႔၊ ဒုတိယက ဘက္စကက္ေဘာပါ၊ လူၾကိဳက္သိပ္မ်ားလွတဲ့ ေဘာလုံးအားကစားနည္းကေတာ့ စတုတၳေျမာက္ အေမာပန္းရဆုံးပါတဲ့။)
တကယ္တမ္း ေသခ်ာ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳး အေျခခံလူတန္းစားေတြနဲ႔ တင္းနစ္ ကစားနည္းဆိုတာက မိုးနဲ႔ေျမအလား အလွမ္းကြာလွတယ္လို႔ ထင္မိပါတယ္။ တင္းနစ္ကြင္း ဆိုတာႀကီးကို သီးသန္႔ ေဆာက္ရ၊ တင္းနစ္ရိုက္တံခ၊ ေဘာလုံးခကလည္း ေစ်းႀကီးပါသဘိနဲ႔ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြ ႏိုင္ငံတကာမွာ တင္းနစ္ကစားနည္းနဲ႔ ပတ္သက္လုိ႔ ဟုတ္တိပတ္တိ ဘာဆု တခုတေလမွ မရဖူးေသးတာဟာ အဆန္းေတာ့ မဟုတ္လွပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ၿမိဳ႔ကေလးမွာေတာ့ ဘုရားစူးရေစ့ တင္းနစ္ကြင္းတခု ရိွပါတယ္။ ၿမိဳ႔ပိုင္ တပ္ရင္းမွဴးက တခါတေလ သူ႔ေနာက္ေတာ္ပါ ဗိုလ္မင္းေတြနဲ႔ လာလာ ကစားတတ္ပါတယ္။ တခါတေလေတာ့လည္း ၿမိဳ႔မ်က္ႏွာဖုံး ေခၚရမလားမသိ၊ ပိုက္ဆံ၀ါလား သူေဌးတခ်ိဳ႔ ကစားတာ ေတြ႔ရတတ္ပါတယ္။ သူတုိ႔ ကစားတာကို ေမွ်ာ္ေငးရင္းနဲ႔သာ ေအာ္… ငါတုိ႔ ငယ္ငယ္က ကင္းဘုတ္ပစ္တမ္းကစားခဲ့တဲ့ ေဘာလုံးေလးေတြက လူၾကီးေတြ ဒီလိုမ်ိဳးကစားရတဲ့ တင္းနစ္ ကစားနည္းပါလား လို႔ နားလည္ခဲ့ရပါတယ္။
တီဗြီက အားကစားလုိင္းေတြကို ၾကည့္ပါမ်ားေတာ့ တင္းနစ္ကစားနည္းရဲ့ အမွတ္ေပးပုံကို အတန္ငယ္ နားလည္လာပါတယ္။ အင္း.. ကမၻာမွာ တင္းနစ္ကို သူမတူထူးခၽြန္ေအာင္ ကစားႏိုင္တဲ့ လူေတြမ်ား ေတာ္ေတာ္ကို ၀င္ေငြေျဖာင့္ၾကတာကိုး။ အဲဒီ ထူးခၽြန္ၿပီး ၀င္ေငြေျဖာင့္ေနတဲ့ လူေတြကို ေသခ်ာေလ့လာၾကည့္ေတာ့လည္း ခ်မ္းသာတဲ့ ႏိုင္ငံက လူေတြ ျဖစ္ေနတာ မ်ားပါတယ္။ လက္ရိွ ကမၻာ့ အဆင့္တစ္ ေရာ္ဂ်ာဖယ္ဒါးရား ဆိုရင္ ဆြစ္ဇာလန္က၊ အန္ဒီေရာ့ဒစ္ဆိုရင္ အေမရိကန္က…။
ေဆာင္းတြင္းတုန္းကေတာ့ တင္းနစ္ကြင္းေလး ခမ်ာမွာ ေအးခဲလွတဲ့ ရာသီဥတုနဲ႔အတူ အျဖဴေရာင္ ႏွင္းဖတ္ေတြကို တခ်ိန္လုံးလုိလုိ ထမ္းပိုးခဲ့ရပါတယ္။ လူေတြကလည္း သူ႔ကို လွည့္မၾကည့္အားပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔ခမ်ာမွာလည္း ေငးငိုင္ငိုင္နဲ႔ေပါ့။
တခါတေလ က်ေနာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘ၀ေတြက တင္းနစ္ေဘာလုံးေလးေတြနဲ႔ တူေနေလေရာ့သလားမသိ..။ တခါတခါမွာ အားျပင္းျပင္းနဲ႔ အရိုက္ခံလို ခံရ၊ တခါတခါက်ေတာ့လည္း လုိရာကို ေရာက္ေအာင္ အသာေလး ပင့္ၿပီး ညင္ညင္သာသာ အပို႔ခံလို ခံရ၊ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကစားသမားေတြက ရံွဳးနိမ့္တဲ့ အခါ အလိုမက်မႈနဲ႔ အတူ အေ၀းကို ေဒါသတႀကီး ရိုက္ထုတ္ခံရလိုခံရနဲ႔၊ ကစားသမားေတြက ေအာင္ပြဲရေတာ့ တင္းနစ္ေဘာလုံးေလးေတြက ေခ်ာင္ကြယ္မွာ ၿငိမ္ကုပ္လို႔ ဘယ္သူမွ သတိမထားမိတဲ့ အျဖစ္။
တင္းနစ္ကြင္းေလးကို `ဖ်တ္´ကနဲ ဓာတ္ပုံရိုက္ရင္း စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ `ေဟး´ လုိ႔ ေအာ္ပစ္လုိက္ေတာ့၊ အနားက ကေလးေတြက က်ေနာ့္ကို ေၾကာင္စီစီနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနေလရဲ့။
ကလိုေစးထူး
6 comments:
It is a nice post. lovely. In front of my apartment, there is a basketball court too. I was even thinking how many burmese know how to play basketball. I don't think this sport is for high class ppl. Most probably for tall ppl. I can't play/jump ofcouse bcoz basket is always 3m above the floor :-)
(Loimwethu)sorry I dont own a blog.
ကိုကလိုေစထူး ... ကမၻာေပၚမွာ ေျပးတဲ့ ကစားနည္းဟာ အေမာဆံုးထဲ မပါဘူးလား း) တင္းနစ္ေဘာလံုးေလးျမင္ျပီး ေတြးတဲ့ အေတြးကို သေဘာက်တယ္ ။ ေဆာင္းတြင္း ႏွင္းေတြ ေဖြးေနတဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကိုလည္း သိ္ပ္ျကိုက္တယ္ ။
က်မကေတာ့ တင္းနစ္ ပေလယာေတြထဲကဆိုရင္ ရွရွားတင္းနစ္မယ္ မာရီယာ ရွရာပိုဗာကို ၾကိဳက္တယ္ရွင့္။ ကိုသံလြင္တို႔လို ကာလသားမ်ားလည္း ၾကိဳက္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ သူက စြဲေဆာင္မႈရွိတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ မဟုတ္လား။ လာမယ့္ ဧျပီ ၁၉ မွ သူ႔ အသက္က ၂၀ ျပည့္မွာတဲ့။ ငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ထူးခြၽန္တဲ့ မိန္းကေလးပဲေနာ္။
အင္း .. ကိုသံလြင္ေျပာသလို က်မတို႔ဟာ တင္းနစ္ ေဘာလံုးေလးသာဆိုရင္ ျပိဳင္ဘက္ ႏွစ္ေယာက္ၾကား (တခါတေလ ေလးေယာက္ၾကား) ဗ်ာမ်ားေနတဲ့သူေတြလို ျဖစ္ေလမလား စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒါမွမဟုတ္လဲ သူတို႔အႏိုင္ရဖို႔ ကိုယ္က အနာခံရသူ (ဓားစာခံလိုမ်ဳိး)မ်ား ျဖစ္ေနေလမလား … လို႔။
ဘာရယ္မဟုတ္ဖူး .. ကိုသံလြင့္စာဖတ္ျပီး ေလွ်ာက္ေတြးၾကည့္တာ။ အဲဒီလိုသာ ဆိုရင္ေတာ့ … မစြံပါဘူး။
ဂ်စ္တူး.. မာရသြန္အေျပးနည္းကေတာ့ ပဥၥမေျမာက္ အေမာပန္းဆုံးပါတဲ့။
"တခါတေလ.............အျဖစ္"သိပ္မွန္ျပီးသိပ္လွတဲ့စကားလံုးေလးေတြပါပဲ...
မဂၤလာပါ ခင္ဗ်ာ-
က်ေနာ္ကေတာ့ ဓါတ္ပံုရိုက္တဲ့ဂ်စ္တူး(မံုရြာ)ပါ
စကၤာပူမွာေနပါတယ္။
အကိုေရးထားတဲ့ပို ့စ္ေတြကိုဖတ္ရင္းဖတ္ရင္း
အခုဒီကိုေရာက္လာတာပါ။
က်ေနာ္လည္းတင္းနစ္ကြင္းကေလးျဖစ္ေနပါျပီ-
ေလးစားစြာျဖင့္
ဂ်စ္တူး(မံုရြာ)
Post a Comment