ျပည္သူ႔အတြက္... ျပည္သူ႔အတြက္...

`တိတ္.. နိတ္.. သုံး…ေလး … တိတ္နိတ္သုံးေလး.. တိတ္နိတ္သုံးေလး ျပည္သူ႔စစ္သား.. ျပည္သူ႔စစ္သား… ျပည္သူ႔စစ္သား…´ မနက္ေ၀လီ ေ၀လင္း ျမဴထူထူထဲမွာ စစ္ဖိနပ္ေတြရဲ့ ေျမၾကီးေပၚ ေဆာင့္နင္းသံ ခပ္ျပင္းျပင္းနဲ႔အတူ အထက္ပါ အသံက ဟိန္းလို႔ ထြက္လာပါတယ္။ အသံလာရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္ခင္း အေျပးေလ့က်င့္ခန္း ထြက္လာဟန္တူတဲ့ တပ္သားသစ္ သင္တန္းသားမ်ား..။ `ေရွ႔တလက္မ ေနာက္ေျပာင္´ လုိ႔ က်ေနာ္တို႔ေတြ အရပ္ထဲမွာ စေနာက္ၿပီး ေခၚေလ့ရိွတဲ့ ေနာက္ေစ့ ေျပာင္ေျပာင္ ဦးစြန္းဖုတ္ ဆံပင္ ကုိယ္စီနဲ႔ က်ေနာ္ ထုိင္ေနရာ `ရွင္သန္ျခင္း´ ကေဖးရဲ့ အေရွ႔ကေန ျဖတ္သြားၾကပါတယ္။ ေနာက္ေက်ာမွာ သဲအိတ္ကိုယ္စီပိုးလုိ႔ ေလးေလးမွန္မွန္ေျပးေနၾကတဲ့ သူတို႔ လူအုပ္ထဲမွာ တေယာက္ေယာက္ကို ေတြ႔ေလမလားလုိ႔ အငမ္းမရ လိုက္ၾကည့္မိပါတယ္။ ေဟာ..ေတြ႔ၿပီ။ ဟိုးေနာက္ဘက္က်က် အတန္းမွာ ပိုးထားရတဲ့ သဲအိတ္က မႏုိင္မနင္း ျဖစ္ေနဟန္နဲ႔ ေကာင္ေလး။ ေျခလွမ္းေတြကလည္း အေရွ႔လူကို မနည္း အမွီလိုက္ေနရတဲ့ ဟန္..။ နည္းျပျဖစ္ဟန္တူသူရဲ့ အသံက ဟိန္းထြက္လာျပန္တယ္။ `အမွတ္စဥ္.. အမွတ္စဥ္.. အမွတ္စဥ္ ………. ဆို´ *** `ရွင္သန္ျခင္း´ ကေဖးဆိုတာက က်ေနာ္တုိ႔ ၿမိဳ႔ေလးရဲ့ ၿမိဳ႔လယ္လို႔ ဆိုရမယ့္ ေနရာက လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလးပါ။ ဆိုင္ေလး တည္ေနတဲ့ ေနရာက ဟိုးဘက္ ေတာနယ္က မနက္ေစာေစာ ေစ်းလာေရာင္းတဲ့ လွည္းတန္းလာတတ္တဲ့ လမ္းနဲ႔ ၿမိဳ႔ရဲ့ တခုတည္းေသာ ကတၱရာ လမ္းဆုံေထာင့္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ ေစ်းနဲ႔လည္း အနီးေလးဆိုေတာ့ အခုလို မနက္ေစာေစာဆုိရင္ ျမင္ကြင္း အစုံျမင္ရတတ္ပါတယ္။ သံပုရာသီး၊ ေရွာက္သီးအျပည့္နဲ႔ တအိအိေမာင္းလာတတ္တဲ့ လွည္းေမာင္းသံ တဂၽြိဂၽြိ၊ ေစ်းေတာင္းကိုယ္စီ၊ အပိုးအလြယ္ ကိုယ္စီနဲ႔ ေစ်းေရာင္းလာတတ္တဲ့ ေတာသူေတာင္သားမ်ား၊ သနပ္ခါးက ထူလပ်စ္၊ သင္တုိင္းျဖဴျဖဴ အေရာင္ညစ္နဲ႔ ကရင္လုံမပ်ိဳေလးမ်ားကို ဒီဆုိင္ေလးရဲ့ မနက္ခင္းမွာ ေတြ႔ႏိုင္သလို နယ္ေျမခံ တပ္ရင္းက ဖြင့္လွစ္တဲ့ တပ္သားသစ္သင္တန္းသား ပဲကတုံးေလးေတြကုိလည္း ျမင္ရႏိုင္တဲ့ ဒီဆုိင္ေလးမွာ မနက္ေစာေစာတိုင္း က်ေနာ္ ဆုိင္ထုိင္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္လည္း ေသာက္ရင္း၊ နံနက္ခင္း ျမင္ကြင္းေတြကိုလည္း ေငးေမာ ခံစားရင္းနဲ႔ေပါ့..။ အဲဒီေကာင္ေလးကို က်ေနာ္ သတိထားမိတာ ရက္အတန္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ မ်က္ႏွာထားေလးက ကေလးတေယာက္လို ႏုနယ္ေနေပမယ့္ ေနေလာင္ေနတဲ့ သူ႔အသားေရာင္ နီက်င္က်င္က သူ၀တ္ထားတဲ့ ၀တ္စုံစိမ္းနဲ႔ မလိုက္ဖက္လွစြာ သူ႔ရဲ့ အျပစ္ကင္းတဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းကို ဖ်က္ဆီးလို႔ေနပါတယ္။ ဒီၿမိဳ႔လယ္ကို သူတို႔ လူအုပ္ေရာက္လာတုိင္းမွာ သူ႔မ်က္လုံးေတြက က်ေနာ္ထုိင္ေနရာ ဆုိင္ဘက္ကိုၾကည့္ရင္း၊ တခါတေလေတာ့လည္း ေတာနယ္က ေစ်းလာေရာင္းသူေတြ လာရာ လမ္းဖက္ကို ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ကေတာ့ သူ႔နည္းျပဆရာ အမိန္႔အသံအတုိင္း ရြတ္ဆိုရင္း လိုက္ပါသြားတတ္ပါတယ္။ `ဘာလုပ္ေနလဲ´ `ေလ့က်င့္ေနတယ္´ `ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ´ `ျပည္သူ႔အတြက္´ `ဘာစိတ္ဓာတ္လဲ´ `သံမဏိစိတ္ဓာတ္… သံမဏိစိတ္ဓာတ္… သံမဏိစိတ္ဓာတ္´ အစိမ္းေရာင္ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာေႏွာပါသြားတဲ့ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း စိတ္ထဲမွာ မွတ္ခ်က္တခုကို ကရုဏာသက္စြာ ခ်လိုက္မိပါတယ္။ `ဒီေကာင္ေလး အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ဘယ္လိုမွ မျပည့္ႏိုင္ဘူး…´ *** ညတညမွာေတာ့ ဖေယာင္းတုိင္ မီးေရာင္ မွိန္မိွန္နဲ႔ အတူ အိမ္ထဲမွာ စာဖတ္ေနတုန္း အိမ္အျပင္ကေန ခပ္အုပ္အုပ္ ေခၚသံတခုကို ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ `အကို.. အကို.. ´ အိမ္တံခါးကို ကမန္းကတန္းဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့.. ။ ဟင္.. ဟုိေကာင္ေလး။ ဘယ္လိုျဖစ္လာတာပါလိမ့္။ ေကာင္ေလးက က်ေနာ္ တံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔ေနာက္ကို တေယာက္ေယာက္ အေနာက္က လုိက္လာမွာ စိုးရိမ္ဟန္ တခ်က္လွည့္ၾကည့္ရင္း အိမ္ထဲကို ခပ္သြက္သြက္ေလး ၀င္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့.. တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ၀ဲလုိ႔ စကားတခြန္းေျပာပါတယ္။ `က်ေနာ့္ကို ကယ္ပါ အကို၊ က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္၊ က်ေနာ့္ကို အိမ္ျပန္ပို႔ေပးပါ´ ဟာ.. ဒါဆို၊ သူ.. သူ ထြက္ေျပးလာတာေပါ့၊ သူ စစ္တပ္ထဲက ထြက္ေျပးလာတာေပါ့။ က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာ အခ်က္ေပးေခါင္းေလာင္းသံေတြ စီကနဲ ညံသြားပါတယ္။ အိမ္အျပင္ကိုလည္း တေယာက္ေယာက္မ်ား ရိွေနေလမလားလုိ႔ မလုံမလဲနဲ႔ ၾကည့္မိပါတယ္။ တေယာက္မွ ရိွဟန္မတူဘူးလို႔ စိတ္ခ်ရေတာ့မွ အိမ္တံခါးေတြကို အားလုံး လိုက္ပိတ္လိုက္ပါတယ္။ `ကဲ.. ေျပာကြာ၊ ညီေလး၊ မင္းဘယ္လိုျဖစ္လာတာလဲ´ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ေကာင္ေလးရဲ့ အတိတ္ကို သူနဲ႔အတူ က်ေနာ္ပါ စီးေမ်ာ လိုက္ပါသြားမိပါေတာ့တယ္။ *** `ဒီလိုပါ အကုိ၊ က်ေနာ့္အသက္က ၁၅ ႏွစ္ပဲ ရိွပါေသးတယ္၊ အင္းစိန္မွာ ေနပါတယ္။ ေက်ာင္းေနတုန္းပါ။ ကိုးတန္းေပါ့။ အိမ္မွာဆို က်ေနာ္ အငယ္ဆုံးပါ အကုိ၊ အားလုံးကလည္း အလိုလိုက္ၾကတယ္။ အားလုံး အလိုလိုက္ေတာ့ က်ေနာ္ကလည္း မိဘနဲ႔ အကိုအမေတြအေပၚ ဆိုးတာေပါ့။ အေဖကေတာ့ သိပ္အလိုမလိုက္ခ်င္ဘူး။ အဲဒီလိုနဲ႔.. တေန႔မွာေတာ့ က်ေနာ္ လိုခ်င္တဲ့ ဆီကိုဖိုက္နာရီကို အေဖ့ကို ပူဆာတာ အေဖက မ၀ယ္ေပးဘူးေလ။ ဘာရမလဲ။ ေသာင္းက်န္းတာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ ေသာင္းက်န္းေသာင္းက်န္း အေဖက ၀ယ္မေပးေတာ့ က်ေနာ္လဲ အေဒၚေတြ ရိွတဲ့ ေမွာ္ဘီဘက္သြားမယ္ဆိုၿပီး အိမ္က ဆင္းလာပါတယ္´ `အင္းစိန္ ဘူတာမွာ ရထားေစာင့္ေနတုန္း၊ စစ္သားတေယာက္က က်ေနာ့္အနားကို လာတယ္။ မွတ္ပုံတင္ပါလားတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ဘယ္သြားမွာလဲ၊ ဘယ္မွာေနလဲ အစုံေမးေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ့္ကို မွတ္ပုံတင္ မရိွတဲ့အတြက္ မသကၤာမႈနဲ႔ အခ်ဳပ္ထဲ ထည့္လို႔ရတာေတြေရာ၊ ေထာင္ခ်ပစ္လုိ႔ ရတယ္ဆုိတာေတြေရာ အစုံေျပာတယ္။ သူေခၚသြားမယ့္ ေနရာကို လိုက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ေထာင္မက်ဘူးတဲ့။ အဲဒီေနရာကေတာ့ စုေဆာင္းေရး ေလ။ ´ `အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆုံးေတာ့ က်ေနာ္ စုေဆာင္းေရးကို ေရာက္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ဆယ္ရက္ေလာက္ေနရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဒီၿမိဳ႔က ခလရ(…) မွာ သင္တန္းလာတက္ရတာပါပဲ အကုိရာ။´ `ဒါျဖင့္ မင္းအိမ္က မသိၾကဘူးေပါ့´ `မသိၾကဘူး အကို´ `မင္းအသက္ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မွ မျပည့္ေသးတာ၊ မေျပာျပဘူးလား´ `ေျပာတယ္ အကို၊ ဒါေပမယ့္ မရပါဘူး၊´ `အခု၊ မင္းဘာဆက္လုပ္မလဲ´ `က်ေနာ္ ေျပးလာတာ အကို၊ က်ေနာ္ အိမ္ပဲ ျပန္ခ်င္တယ္၊ ေက်ာင္းဆက္ေနခ်င္တယ္´ ေျပာရင္းနဲ႔ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လာတဲ့ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း ရင္ထဲမွာ နင့္ကနဲ ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့..။ ဒါ.. ေက်ာင္းေနသင့္ေသးတဲ့ အရြယ္ေလ။ ေက်ာင္း၀တ္စုံျဖဴစိမ္းေလးနဲ႔ က်က္သေရ ရိွေနရမယ့္ အနာဂတ္ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေလာင္းေလး တေယာက္ ဘယ့္ႏွယ့္ျဖစ္ၿပီး ဒီလုိပုံစံ ျဖစ္ေနရပါလိ့မ္။ စဥ္းစားရင္းနဲ႔လည္း ဦးေႏွာက္ကို ခပ္သြက္သြက္ေလး အလုပ္ေပးရပါတယ္။ သူ႔ကို သူ႔အိမ္အေရာက္ေတာ့ ပုိ႔ေပးလုို႔ မျဖစ္ႏိုင္၊ စစ္တပ္ထဲကိုလည္း ျပန္မအပ္ခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္ကေတာ့ ၾကီးပါတယ္။ စစ္ေျပးကို လက္ခံထားရင္ ေထာင္ ၂ ႏွစ္ခ်လုိ႔ ရသတဲ့။ ဟူး…။ ၾကိဳၾကားထြက္တတ္တဲ့ ကားတစီးစီးနဲ႔ ထည့္ေပးလုိက္ရင္ ေကာင္းမလား။ မျဖစ္ေသးပါဘူး။ လမ္းက ဂိတ္တခုခုမွာ ျပန္မိသြားမွ အခက္။ လမ္းမွာကလည္း ဂိတ္ေတြက အမ်ားသား။ သူ႔အသားအေရ နီက်င္က်င္နဲ႔ ေခါင္းကလည္း ပဲကတုံးနဲ႔၊ မလြယ္ေလာက္ဘူး။ သေဘၤာနဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ေရာ..?။ မနက္ေစာေစာ ထၿပီး လူေတြ အမ်ားၾကီး မလာခင္သူ႔ကို သေဘၤာေပၚ အေရာက္ပို႔လိုက္မယ္။ သေဘၤာထြက္သြားရင္ ၿပီးၿပီ။ အေပၚထပ္ကိုေတာ့ တက္ခိုင္းလို႔ မျဖစ္ဘူး။ အေပၚမွာက အေစာင့္ရဲေတြ ပါလာေသးတယ္။ သေဘၤာထြက္တာနဲ႔ ေရွာက္သီး၊ သံပုရာသီးထုပ္ေတြ ၾကားမွာလိုက္သြားရင္ လြတ္ႏိုင္တယ္။ အင္း. ဦးထုပ္တလုံးလည္း ထည့္ေပးလိုက္မွ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ေငြလည္း နည္းနည္းလုိမွာပဲ။ ဟုတ္ၿပီ…။ သေဘၤာနဲ႔ပဲ ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့မယ္။ `ကဲ..ညီေလး´ `ဗ်ာ´ `ဒီလိုလုပ္ ……………………………………. …………………………………………….. …………………………………………………..´ က်ေနာ္ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ရင္း ေကာင္ေလးရဲ့ မ်က္လုံးက အေရာင္ေတြ လက္လာတယ္။ အေတာင္မစုံေသးတဲ့ ငွက္ကေလးတေကာင္ကို မိဘရင္ခြင္ထဲ ျပန္ထည့္ေပးရဖုိ႔ တခုတည္းသာ စဥ္းစားေနတဲ့ က်ေနာ့္မွာလည္း ပီတိေတြနဲ႔ အတူ ေကာင္ေလးနဲ႔ သူ႔မိဘေတြ ျပန္ဆုံမယ့္ ျမင္ကြင္းကို မ်က္ေစ့ထဲ ပုံေဖာ္ၾကည့္တယ္။ သူတုိ႔ အေပ်ာ္ေတြကို ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိတယ္။ `ကဲ.. အိပ္ေတာ့ ညီေလး၊´ `ဟုတ္.. အကုိ´ ဖေယာင္းတုိင္မီးကို `၀ူး´ ကနဲ မႈတ္သတ္လိုက္ရင္း။ ျပတင္းတံခါးကို အသာဖြင့္၊ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ လမသာတဲ့ ညမွာ ၾကယ္ေရာင္ မွိတ္တုတ္တုတ္က အေမွာင္ကို ရတတ္သေလာက္ အားေလးနဲ႔ အံတုေနေလရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ေလာကတခြင္မွာေတာ့ အေမွာင္ေတြပဲ ၾကီးစိုးေနသေယာင္ေယာင္။ *** ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားခိုက္မွာ အိမ္တံခါးကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ထုႏွက္ေနတဲ့ အသံနဲ႔အတူ မာထန္တဲ့ အသံေတြေၾကာင့္ အလန္႔တၾကား ႏိုးလာပါတယ္။ `တံခါးဖြင့္စမ္း၊ ျမန္ျမန္´ တံခါးအပြင့္မွာပဲ ဓာတ္မီးေရာင္ေတြက အိမ္ထဲကို ျဖာကနဲ က်ရင္း ဟိုဟုိဒီဒီ ထုိးလုိ႔ သားေကာင္ကို ရွာပါေတာ့တယ္။ `ေတြ႔ၿပီေဟ့.. ေတြ႔ၿပီ´ ေခြေခြကေလး အိပ္ေနတဲ့ သူတို႔ရဲ့ သားေကာင္၊ အေတာင္မစုံငွက္ကေလးကို ၾကမ္းတမ္းတဲ့ လက္အစုံနဲ႔ အတင္းခ်ဳပ္ကုိင္ ဆြဲေခၚပါေတာ့တယ္။ တုန္ယင္ေနတဲ့ ေကာင္ေလးက ငိုယိုလုိ႔ ေတာင္းပန္ေနတာက ရင္နင့္စရာ..။ `ဆရာတုိ႔ရယ္.. က်ေနာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္လို႔ပါ။ မဖမ္းပါနဲ႔… သား.. ေက်ာင္းျပန္တက္ခ်င္လုိ႔ပါ၊ မဖမ္းပါနဲ႔´ လာေခၚသူ လူတစုက အရပ္ထဲမွာ သိပ္အၾကာၾကီး အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္ဟန္မတူပါဘူး။ ေကာင္ေလးကို အိမ္ေပၚက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲေခၚသြားပါတယ္။ သူတုိ႔ထဲက ရာထူးအၾကီးဆုံး ျဖစ္ဟန္တူသူ လူတေယာက္က က်ေနာ့္ကို ရွဳတည္တည္နဲ႔ ၾကည့္ရင္း- `ညတြင္းခ်င္း ျပန္မိလို႔ မင္းလဲ သက္သာသြားတယ္မွတ္ပါ။ စစ္ေျပးကို လက္ခံထားတယ္ဆိုတာ ေထာင္ခ်ပစ္လို႔ရတာ မေမ့နဲ႔၊ ဒါေနာက္ဆုံး အၾကိမ္ျဖစ္ပါေစ´ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့… အိမ္ထဲမွာ က်ေနာ္ တေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ အေတာင္မစုံတဲ့ ငွက္ကေလးရဲ့ ငိုသံလည္း အေမွာင္ထဲကို ေနာက္တၾကိမ္ တိုး၀င္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားျပန္ပါၿပီ။ ေနာက္ေန႔ မနက္ေစာေစာေတြမွာေတာ့ က်ေနာ္ `ရွင္သန္ျခင္း´ ကေဖးကို မထုိင္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ေကာင္ေလးတေယာက္ အဲဒီ လူအုပ္နဲ႔အတူ ပါလာေနဆဲလား မၾကည့္ရဲေတာ့ပါ။ မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ စစ္ဖိနပ္သံ တေျဖာင္းေျဖာင္းနဲ႔ အတူ တခါတေလမွာ ပ်႔ံလြင့္လာတတ္တဲ့ အသံေတြကို အိမ္ကေနၾကားရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါတိုင္းမွာ အေတာင္မစုံ ငွက္ကေလးကို ျမင္ေယာင္မိရင္း ထိခိုက္ေၾကကြဲစြာ နားကို ပိတ္ထားမိပါေတာ့တယ္။ ဒါေတာင္ ပ့ဲတင္သံလိုလို တစြန္းတစ ၾကားလိုက္မိပါေသးတယ္။ `ဘယ္သူ႔အတြက္လဲ´ `ျပည္သူ႔အတြက္.. ျပည္သူ႔အတြက္.. ျပည္သူ႔…. ျပည္သူ႔…. ျပည္သူ႔..အတြက္´ ေၾသာ္…။ ျပည္သူ႔အတြက္တဲ့လား။ ကလိုေစးထူး